Με κάθε διασκελισμό των
αλόγων τους οι έφιπποι Ούννοι έρχονταν τρομακτικά πιο κοντά. Είχαν ήδη στα
χέρια έτοιμες τις βαριές τους λόγχες και σημάδευαν τους Ρωμαίους. Οι
λεγεωνάριοι πατούσαν σταθερά και ετοιμάζονταν να δεχθούν την επίθεση. Με τις
ασπίδες υψωμένες ήταν αρκετά καλυμμένοι. Οι Ούννοι επιτάχυναν, ήταν μια κίνηση
με διπλό σκοπό να τρομάξει τον αντίπαλο αλλά και να τους δώσει αρκετή ώθηση ώστε
να διαλύσουν την παράταξή του.
-Ρίψατε! διέταξε ο
Σέργιος και μια βροχη από πίλα έπεσε
στους προπορευόμενους βαρβάρους προκαλώντας απώλειες.
-Έτοιμοι για σύγκρουση,
φώναξε κατόπιν ο εκατόνταρχος.
Οι Ούννοι έφτασαν στον
σχηματισμό της χελώνας και έπεσαν πάνω στους λεγεωνάριους με έναν εκκωφαντικό
ήχο, αρκετό για να τρομοκρατήσει μέχρι θανάτου τους λιγότερο ψυχωμένους. Η
πρώτη γραμμή σχεδόν χάθηκε κάτω από τις οπλές των αλόγων αλλά όχι χωρίς
αντίσταση, σπαθιά και εγχειρίδια καρφώθηκαν σε σώματα ανθρώπων και αλόγων και χτύπησαν
σε ασπίδες. Κραυγές πόνου και χλιμιντρίσματα γεμάτα αγωνία ακούστηκαν πάνω από
τον αχό της μάχης. Άνδρες και άλογα έπεσαν και μια ακόμα άγρια συμπλοκή σώμα με
σώμα ξέσπασε. Ο Σέργιος και όσοι επιζήσανε από την αρχική σύγκρουση υποχωρήσανε
λίγο για να βρεθούν ανάμεσα στους λεγεωνάριους που ακολουθούσαν και να
πολεμήσουν χωρίς να εκτεθούν τα νώτα τους.
Ο Γάιος με την
προσωπική του φρουρά επιτέθηκε καλπάζοντας στα νώτα των Ούννων που χτυπούσαν
την δεύτερη κοόρτη. Είχαν καταφτάσει και οι ιππείς του Βιτέλιου και πολεμούσαν
να μειώσουν την πίεση στην κοόρτη. Οι Ούννοι δεν έδειχναν να πτοούνται από το
διμέτωπο αγώνα αλλά σε κάποια σημεία οι γραμμές τους είχαν διαλυθεί
επιτρέποντας στους Ρωμαίους να συνενωθούν αλληλοκαλύπτοντας τα νώτα τους.
Έκανε νόημα στους
ιππείς γύρω του να τραβηκτούν από τη μάχη και στράφηκε προς την τρίτη κοόρτη
που μαχόταν με τον εχθρό και κινδύνευε να κυκλωθεί από τους Ούννους.
Από την πίσω πλευρά της
φάλαγγας ακουστηκαν ζητωκραυγές. Οι Ούννοι που είχαν επιτεθεί εκεί
αντιμετωπίζοντας τις δυο κοόρτεις κάτω από μια βροχή βελών και με τους
Σαρματούς να επιδράμουν στα νώτα τους είχαν χάσει το θάρρος τους και είχαν
τραπεί σε φυγή.
Ο Γάιος δεν μπόρεσε να
συγκρατήσει ένα χαμόγελο. Ύστερα φώναξε διαταγές.
-Μην τους καταδιώξετε!
Η έκτη κόορτη να μείνει με την φάλαγγα, η πέμπτη να σπεύσει σε βοήθεια της
τετάρτης. Οι Σαρματοί εδώ!
Ο χιλίαρχος ήταν μαζί
τους και φρόντισε να εκτελέσουν άμεσα τις κινήσεις που έπρεπε. Οι λεγεωνάριοι
της έκτης κοόρτης πήραν θέσεις γύρω από τα κάρα με τον εξοπλισμό και τα εφόδια
ενώ της πέμπτης σχημάτισαν ένα τετράγωνο και άρχισαν να προχωρούν γρηγορα προς
την τέταρτη κοόρτη που είχε κυκλωθεί και κινδύνευε άμεσα παρότι για κάθε
λεγεωνάριο που έπεφτε είχαν σκοτωθεί τέσσερις ή πέντε αντίπαλοι. Ο Γάιος ήξερε
ότι δεν θα άντεχαν για πολύ έτσι.
Οι λεγεωνάριοι της
πέμπτης εξαπέλυσαν τα πίλα και μετά
όρμηξαν στην μάχη σώμα με σώμα. Οι Ούννοι άρχισαν με τη σειρά τους να
βρίσκονται σε δύσκολη θέση.
Η εκατονταρχία του
Σέργιου είχε πολλές απώλειες αλλά οι περισσότεροι Ούννοι είχαν πέσει νεκροί
μαζί με τα τεράστια άλογά τους. Η μάχη συνεχιζόταν με τους άνδρες να πολεμούν
πατώντας πάνω σε πτώματα. Μια ομάδα πεζών βαρβάρων ήρθε να επιτεθεί στους
λεγεωνάριους από το πλάι αναγκάζοντάς τους να αλλάξουν σχηματισμό. Ένας Ούννος
όρμηξε μέσα στους λεγεωνάριους ουρλιάζοντας σαν μανιακός με στόχο κάποιον που
δεν μπορούσε να πολεμήσει, την Άρια.
Ένας λεγεωνάριος
προσπάθησε να τον σταματήσει αλλά το μεγάλο πελέκυ του Ούννου διέγραψε μια
ημικυκλική τροχιά που τσάκισε το χέρι με την υψωμένη ασπίδα και ύστερα την
αριστερή πλευρά του προσώπου του. Ο άτυχος Ρωμαίος σωριάστηκε στο έδαφος ενώ με
μια κραυγή θριάμβου ο Ούννος άρπαζε την κοπέλα από τη μέση και την ανέβαζε στο
άλογό του.
Κάλπασε μακριά από τη
μάχη πέρα από την πηγή. Ο Σέργιος αποφάσισε αμέσως για το τι έπρεπε να κάνει.
Δεν έβλεπε πουθενά κάποιον από τους δικούς τους ιππείς για να τον κατευθύνει να
καταδιώξει τον εχθρό οπότε έπρεπε να το κάνει εκείνος. Έριξε μια ματιά γύρω, οι
άνδρες του είχαν αρχίσει να καταβάλλουν τους αντιπάλους τους.
-Μάνιε! Να τους
οδηγήσεις κοντά στο Δέκιο και την υπόλοιπη κοόρτη. Πρέπει να φέρω την Άρια
πίσω.
Δεν είχε χρόνο για
περισσότερες οδηγίες ή εξηγήσεις. Τράβηξε από το σώμα ενός νεκρού ένα πίλουμ και το έριξε σε έναν Ούννο, καθώς
αυτός γκρεμιζόταν από τη σέλα με το φονικό ακόντιο να έχει διαπεράσει το στήθος
του ο Σέργιος άρπαξε τα χαλινάρια του αλόγου. Δεν δυσκολεύτηκε να ανέβει στη
σέλα και το άλογο δεν αντέδρασε καθώς το φτέρνιζε στα πλευρά για να ακολουθήσει
τον Ούννο που είχε ήδη απομακρυνθεί.
Οι Σαρματοί άρχισαν να
ζητωκραυγάζουν καθώς μια ακόμα παράταξη των Ούννων άρχισε να υποχωρεί. Αυτή τη
φορά ξεχύθηκαν σε μια ασυγκράτητη καταδίωξη με σκοπό να μην αφήσουν επιζώντες
από τους Ούννους. Μπροστά οι φοιδεράτοι
και το ιππικό της λεγεώνας είχαν καταφέρει να διαλύσουν τον εχθρό και η δεύτερη
κοόρτη είχε ανασάνει από την εχθρική πίεση.
-Τρίτη, τέταρτη και
πέμπτη κοόρτη επίθεση! διέταξε δείχνοντας μια ακόμη δύναμη Ούννων που πλησίαζε
χωρίς να έχει λάβει μέρος στη μάχη ως τώρα.
Οι λεγεωνάριοι, αρκετά
κουρασμένοι αλλά με το ηθικό αναπτερωμένο βλέποντας ότι ο εχθρός υποχωρεί και
ήταν κοντά στην νίκη, σχημάτισαν τετράγωνα και μετά όρμηξαν πάνω στον εχθρό
μιας και δεν είχαν πλέον πίλα για να
εκτοξεύσουν. Ο Γάιος στράφηκε στους άνδρες γύρω του, και οι είκοσι πέντε ήταν
ακόμα στη σέλα και κανένας ιδιαίτερα τραυματισμένος. Ξεθηκάρωσε το σπαθί του,
το κλασσικό κοντό των λεγεωνάριων, και διέταξε επίθεση.
Ο Σέργιος ξεχύθηκε στο
μονοπάτι αγχωμένος να βρεθεί στα ίχνη του Ούννου, μην τον χάσει. Ήθελε να
αποκαταστήσει οπτική επαφή ακόμα και αν δεν θα μπορούσε να τον φτάσει. Αν
τον έχανε θα ήταν αδύνατο να βρει τα ίχνη του σε μια περιοχή που εκείνος ήταν
προφανές ότι ήξερε καλύτερα. Πίεσε το άλογό του να τρέξει γρηγορότερα
φτερνίζοντάς το στα πλευρά. Φοβόταν για την ασφάλεια της Άρια αν ο Ούννος
προλάβαινε να μείνει μόνος μαζί της, γιατί βέβαια δεν την είχε αρπάξει για
λύτρα.
Πίσω του οι ήχοι της
μάχης χάνονταν σταδιακά, οι λεγεωνάριοι θα νικούσαν, δεν υπήρχε καμία
αμφιβολία, η ανησυχία του ήταν για τη δική του κοόρτη μόνο που βρισκόταν απομονωμένη και ειδικά για την
εκατονταρχία του αλλά πίστευε ότι και εκείνοι θα τα καταφέρουν, η Άρια σε καμία
περίπτωση δεν θα μπορούσε μόνη της και έτσι προείχε να βοηθήσει εκείνη.
Ο φόβος του αποδείκτηκε
αβάσιμος και γρήγορα απέκτησε την οπτική επαφή. Είτε γιατί είχε άλογο πιο ξεκούραστο,
είτε γιατί το άλογο του Ούννου κουβαλούσε διπλό φόρτίο, απέκτησε την οπτική
επαφή και αμέσως σχεδόν άρχισε να κερδίζει έδαφος. Όταν έφτασε αρκετά κοντά
τότε μόνο ο εχθρός του τον αντελήφθηκε και αμέσως σταμάτησε τον καλπασμό και
πήδηξε από το άλογο παρασέρνοντας την Άρια μαζί του. Ο Σέργιος τον μιμήθηκε και
πήδηξε στο έδαφος κρατώντας έτοιμο το σπαθί του. Ο Ούννος έβαλε μπροστά του σαν
ασπίδα την κοπέλα,
-Παρέδωσέ μου την
γυναίκα και θα σε αφήσω να φύγεις, είπε ο Σέργιος.
Ο Ούννος τον αξιολόγησε
με μια ματιά. Η πρόταση, που για τα έθιμα και τον τρόπο σκέψης του βαρβαρικού
αυτού λαού ήταν δειλή, έγειρε την
πλάστιγγα προς το να τον θεωρήσει δειλό. Παραμέρισε την Άρια και ρίχτηκε πάνω
στον Ρωμαίο με ταχύτητα που θα αιφνιδίαζε κάποιον λιγότερο έμπειρό μαχητή. Ο
Σέργιος όμως απέκρουσε το χτύπημα και αντεπιτέθηκε. Η μονομαχία ήταν σκληρή
αλλά σύντομη, ο Ούννος δεν είχε την πείρα του εκατόνταρχου αν και ήταν καλός
μαχητής. Ο Σέργιος με ένα πλάγιο χτύπημα παραμέρισε το όπλο του και τον κάρφωσε
στην κοιλιά. Πριν ακόμα σωριαστεί ο αντίπαλός του στράφηκε στην Άρια.
-Είσαι καλά;
-Ναι, καλά είμαι, δεν
με έβλαψε.
Ο Σέργιος έριξε μια
ματιά γύρω. Τα άλογα είχαν απομακρυνθεί κατά την διάρκεια της μονομαχίας και
δεν μπορούσε να τα δει. Μόρφασε, είχαν διασχίσει μια αρκετά σημαντική απόσταση καλπάζοντας
και ο δρόμος της επιστροφής ήταν μακρύς. Η νύχτα πλησίαζε και δεν θα γύρνουσαν
κοντά στους υπόλοιπους πριν πέσει το σκοτάδι.
Ήταν έτοιμος να πει στη
Άρια να ξεκινήσουν όταν άκοουσε ποδοβολητά πολλών αλόγων. Αμέσως μετά άκουσε
φωνές στην τραχιά γλώσσα των Ούννων. Αυτοί που πλησίαζαν ήταν εχθροί.
Για μια στιγμή ο
Γουίλλιαμ βρέθηκε μέσα σε έναν πραγματικό καταρράκτη απο λάσπη και χώμα. Νόμιζε
οτι θα θαφτεί ζωντανός αλλά την επόμενη στιγμή βγήκε στον καθαρό αέρα. Είδε
απέναντι του τον καθηγητή να γελάει και συνειδητοποίησε ότι και ο ίδιος
γελούσε. Είχαν κινδυνεύσει να σκοτωθούν αλλά είχαν ξεφύγει την τελευταία στιγμή
από το δρεπάνι του θεριστή και σχεδίαζαν ήδη τι μέτρα θα έπαιρναν για να
κατέβουν κάτω με ασφάλεια αυτή τη φορά.
-Αλλά πρώτα πρέπει να
κάνουμε ένα μπάνιο, είπε ο καθηγητής.
-Σωστά, συμφώνησε ο
Γουίλλιαμ. Τι λέει το πρόγραμμα για την συνέχεια;
-Τελειώσαμε για σήμερα.
Θα συνεχίσουμε αύριο.
Ο νεαρός αρχαιολόγος
πήγε στο δωμάτιό του, έβγαλε τα ρούχα του και μπήκε κάτω απο το ντους. Έμεινε
κάτω απ’ το νερό ώσπου ξεπλύθηκε απο πάνω του όλη η λάσπη. Βγήκε και
σκουπίστηκε με μια μεγάλη πετσέτα. Ύστερα βγήκε από το δωμάτιο, τα υπόλοιπα
μέλη της αποστολής είχαν σκορπίσει σε παρέες αλλά συνάντησε την Μέρεντιθ στην
είσοδο.
Ο Γουίλλιαμ τη
χαιρέτησε ευγενικά και πρόσθεσε:
-Νόμιζα ότι είχανε
φύγει όλοι.
-Αν εξαιρέσεις τον
καθηγητή και’ μενα, είπε η κοπέλα, όντως όλοι. Ο καθηγητής μελετάει και εγώ δεν
έχω όρεξη για κλαμπάκι στη Λυών απόψε.
-Αν έχεις τη
διάθεση.... Θα πάω για φαγητό......
-Ευχαρίστως, είπε η
κοπέλα. Που θα πάμε; Έχεις κάτι κατά νου;
-Δεν ξέρω, μιας και
μόλις ήρθα και δεν έμαθα ακόμα τα κατατόπια.
-Ξέρω ένα καλό
εστιατόριο, είπε η κοπέλα και ρώτησε, έχεις αυτοκίνητο;
-Ναι, είπε ο Γουίλλιαμ
και βγήκαν μαζί έξω. Πήγαν σε ένα τζιπ που παρότι ήταν σε καλή κατάσταση έφερε
ταυτόχρονα σημάδια του ότι είχε ταξιδεύσει πολύ σε δύσκολο έδαφος. Η Μέρεντιθ
ακούμπησε το φτερό όπου είχε ένα σχέδιο με έναν μικρό χάρτη της Ευρώπης.
Αναρωτήθηκε αν είχε ταξιδεύσει σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γηραιάς ηπείρου.
Σαν να μάντεψε τη σκέψη της ο Γουίλλιαμ, της είπε:
-Ναι, έχει πάει παντού
αυτό το τζιπ, σε κάθε ερημιά της Ευρώπης.
-Έχεις πάρει μέρος σε
πολλές ανασκαφές ε;
-Πολλές, ειδικά τα
τελευταία χρόνια δεν κατάφερα να κάνω μια βδομάδα σπίτι μου συνεχόμενη παρά
μόνο στις γιορτές.
-Σε κουράζει αυτό;
ρώτησε η Μέρεντιθ ενώ εκείνος της άνοιγε την πόρτα για να μπει στη θέση του
συνοδηγού.
-Όχι, απάντησε ο
Γουίλλιαμ κάνοντας το γύρο για να καθίσει στο τιμόνι. Η μηχανή βρυχήθηκε καθώς
έβαζε μπροστά το τζιπ. Μου αρέσουν οι ανασκαφές, δεν θα ήθελα ποτέ να
περιοριστώ σε διδακτικά καθήκοντα. Οι ανασκαφές και οι μελέτες είναι όσα με
ενδιαφέρουν.
-Καταλαβαίνω, είναι το
ίδιο με’ μενα. Να διαπιστώσεις την προέλευση του εγγράφου, αν το μελετήσεις, να
δεις αν εντάσσεται στην εποχή του, αν είναι έργο όντως του συγγραφέα στην
περίπτωση που έχουμε κάποιον ονομαστό άνδρα ως συγγραφέα του.
-Κάτι που δεν ισχύει
στη δική μας περίπτωση ε;
-Δεν μπορώ να πω ότι είναι
ονομαστός. Αλλά δεν έχω να φοβάμαι και αυτό που συμβαίνει με ονομαστούς
συγγραφείς, αν κάποιος άλλος οικειοποιήθηκε το όνομά του για να περάσει ένα
δικό του μήνυμα. Εδώ έχουμε έναν τελείως άγνωστο Ρωμαίο αξιωματικό και το
κείμενο δεν δείχνει κάποια ασυμφωνία.
-Καλά νέα λοιπόν.
-Σίγουρα, ελπίζω ότι θα
μας δώσει και αυτά που ζητάμε.
-Φοβάσαι μήπως είχε
σταματήσει να γράφει πριν από το τέλος της εκστρατείας; Πριν καταστραφεί η
λεγεώνα;
-Μπορεί να μην έζησε ως
τότε.
Η συζήτηση για το έγγραφο
που μελετούσε η Μέρεντιθ συνεχίστηκε ως που φτάσανε σε ένα μικρό εστιατόριο
πάνω στην εθνική οδό. Ο Γουίλλιαμ πάρκαρε και με την κοπέλα μπήκαν στο
εστιατόριο. Η Μέρεντιθ πρότεινε να το διασχίσουν και να βγουν να καθίσουν
στην πίσω πλευρά όπου υπήρχε ένας κήπος. Κάθισαν σε ένα τραπέζι και αμέσως
σχεδόν μια νεαρή κοπέλα ήρθε για την παραγγελία. Αφού παραγγείλανε η Μέρεντιθ
ρώτησε:
-Πως πάει η δική σας
δουλειά;
-Εντάξει, καλά. Ειδικά
αφού λείπουν τα μορφολογικά σημεία αναφοράς που θα έχουν μείνει αναλοίωτα μετά
από δεκαπέντε αιώνες. Φυσικά ανυπομονώ να δω τι έχει το χειρόγραφο σχετικά με
τη μάχη που δόθηκε εδώ.
-Θα μάθουμε σύντομα
ελπίζω.
-Από τα μέχρι τώρα
ευρήματα έχω μια εικόνα αλλά πολύ γενική. Ελπίζω ότι θα μάθουμε περισσότερα.
Συνεχίσανε να μιλάνε
για τις ανασκαφές σε όλο το δείπνο αλλά αυτό που μετά ο Γουίλλιαμ θυμόταν ήταν
η ζεστασιά της φωνής της Μέρεντιθ και η φρεσκάδα του γέλιου της.
2 σχόλια:
Μας το κόβεις στο αποκορύφωμα, αλλά αξίζει η αναμονή.
Καλή συνέχεια!
Ευχαριστώ Ελένη, η συνέχεια δεν θα αργήσει.
Δημοσίευση σχολίου