Όλα είχαν αρχίσει τρεις μήνες νωρίτερα όταν ένας ντόπιος αγρότης σκάβοντας σε έναν αμπελώνα βρήκε μια μαρμάρινη επιγραφή με το όνομα Άριος Σουεντώνιος. Ευσυνείδητα το ανέφερε στο υπουργείο πολιτισμού όπου σήκωσαν αδιάφορα τους ώμους. Μια πλάκα; Ε και; Δεν ήταν και μεγάλο πράγμα σε μια χώρα με μακραίωνη ιστορία όπως η Γαλλία. Εκείνος σκέφθηκε να την βάλει σε μια άκρη και να συνεχίσει το σκάψιμο αλλά τελικά το είπε στη γειτόνισσά του, τη Μωντ Λαμπλάν. Εκείνη ήξερε κάποιον που θα ενδιαφερόταν πολύ για το θέμα. Πήρε ένα τηλέφωνο.
Σε δώδεκα ώρες ο καθηγητής Χάμιλτον βρισκόταν στην αγροικία του μεσιέ Ρομάν και έβλεπε με αναμφισβήτητο ενδιαφέρον την πλάκα που ήταν επιτύμβια. Αντίθετα με τους γραφειοκράτες που είχε μιλήσει ο αγρότης για εκείνον το όνομα του Ρωμαίου συγκλητικού του πέμπτου μετά Χριστόν αιώνα σήμαινε πολλά.
Φρόντισε αμέσως να αποζημιωθεί πλουσιοπάροχα ο μεσιέ Ρομάν για την απώλεια της σοδειάς και της γης του και για τα απαραίτητα χρήματα για την ανασκαφή. Σε μια εποχή λιτότητος το πανεπίστημιο του Καίμπρητζ δεν μπορούσε να χρηματοδοτήσει την ανασκαφή πλήρως και όπως λεγόταν ο ίδιος ο καθηγητής είχε καλύψει τα υπόλοιπα ποσά στις πιστώσεις. Δεν ήθελε επουδενί να έχει πάνω από το κεφάλι του κάποιον χρηματοδότη που θα αναζητούσε τρόπο να αξιοποιήσει την επένδυσή του.
Είχαν στήσει το αρχηγείο τους στην αγροικία της Μωντ που σύντομα όλοι αποκαλούσαν θεία Μωντ καθώς είχε ακριβώς το φιλικό καλοκάγαθο στυλ μιας θείας. Φρόντιζε να μαγειρεύει και να τους κανακεύει πολύ. Έμεναν επίσης στο σπίτι ενώ οι εργασίες γίνονταν σε τέντες και μια μικρή αποθήκη.
Το ισόγειο του σπιτιού περιβαλλόταν από μια μικρή βεραντούλα δυο ή τρία σκαλιά από το έδαφος. Εκεί στεκόταν τώρα ο καθηγητής Χάμιλτον μαζί με έναν ακόμα άνδρα, νεώτερο από τον ίδο. Ο Μάικ Χάμιλτον ήταν σαράντα ετών, ένας μεγαλόσωμος άνδρας με καστανά μαλλιά σχετικά κοντοκομμένα και γαλανά μάτια. Ο άνδρας μαζί του θα μπορούσε να ήταν γιος ή αδερφός του αφού υπήρχε μεγάλη ομοιότητα ανάμεσά τους. Ήταν πιο νέος από τον καθηγητή αλλά όχι τόσο ώστε να είναι γιος του και αν ήταν αδέρφια είχαν μεγάλη διαφορά. Ήταν και εκείνος γαλανομάτης με καστανά μαλλιά αλλά είχε ένα σώμα γυμνασμένο και γεροδεμένο.
Ο καθηγητής βλέποντας ότι είχαν μαζευτεί όλοι στράφηκε και τους είπε:
-Σας φώναξα γιατί έχω να σας πω κάποια νέα. Έχουμε καλά νέα και κακά νέα. Τα καλά νέα είναι ότι έχουμε μαζί μας τον Γουίλλιαμ από δω για να μας βοηθήσει με τις ανασκαφές καθώς είναι ειδικός στην ιστορία των Ρωμαϊκών λεγεώνων και στις τακτικές τους.
Φωνές καλωσορίσματος ακούστηκαν που έκαναν τον νεοφερμένο να κοκκινίσει και να κάνει μια κίνηση αποδοχής με το κεφάλι του. Ο καθηγητής για να τον βγάλει από τη δύσκολη θέση αλλά και για να συνεχίσει με όσα είχε να πει πήρε πάλι το λόγο.
-Τα άσχημα νέα τώρα είναι ότι έρχεται πάλι ο Λαζού μαζί με εκείνη την διακριτικότατη δημοσιογράφο που είχε και την άλλη φορά μαζί του.
Φωνές αποδοκιμασίας ακούστηκαν από τα μέλη της αποστολής και η Μέρεντιθ είπε:
-Όχι πάλι! Έλεος!
Ο Ματιέ Λαζού ήταν στέλεχος του υπουργείου πολιστιμού της Γαλλίας. Παρά την αρχική αδιαφορία το υπουργείο έδειξε ενδιαφέρον όταν έμαθαν από κάποια διαρροή ότι υπήρχε πιθανότητα ευρέσεως χρυσού, έστελνε συχνά το Λαζού για να τους εποπτεύσει αν και ο καθηγητής διατηρούσε κάποιες υποψίες ότι ο μεσιέ Λαζού είχε προσωπικά κίνητρα για την παρουσία του εδώ. Κίνητρα εκφραζόμενα σε χρυσό που θα μπορούσε να ιδιοποιηθεί.
-Έρχεται να ρίξει μια ματιά στο τι κάνουμε και να ψάξει λίγο για τα άπλυτά μας.
-Ε αν είναι έτσι να μην κάνουμε μπουγάδα να έχει να ασχοληθεί! φώναξε η Ντέηνα που ήταν και πειρακτήρι.
Γέλια ακούστηκαν και ο καθηγητής είπε:
-Μη σας απασχολεί, θα αναλάβω εγώ τον επισκέπτη μας, εσείς απλά να είστε προσεκτικοί μιας και θα κυκλοφορεί και εκείνη η δημοσιογράφος μαζί του. Εντάξει, γι’ αυτό σας ήθελα και τώρα μπορείτε να επιστρέψετε στην εργασία σας.
Καθώς οι υπόλοιποι ξεκινούσαν για τις εργασίες τους συζητώντας ο καθηγητής φώναξε:
-Μέρεντιθ! Έρχεσαι λίγο;
Η κοπέλα πλησίασε. Είχε την ευκαιρία να παρατηρήσει και λίγο πιο καλά τον νεοφερμένο. Είχε ευγενικό παρουσιαστικό και παρατηρώντας τα χέρια του η Μέρεντιθ μπορούσε να καταλάβει ότι είχε πάρει πολλές φορές μέρος σε ανασκαφές.
-Μπορείς να ξεναγήσεις τον Γουίλλιαμ στο χώρο των ανασκαφών όσο εγώ θα προσπαθώ να σταματήσω το διψασμένο για χρυσό επισκέπτη μας;
-Ναι βέβαια, κανένα πρόβλημα.
-Γουίλλιαμ, να σου συστήσω την Μέρεντιθ Γουίλσον, ασχολείται με τα χειρόγραφα που ανακαλύπτουμε. Οχι και πολλά ως τώρα, είναι η αλήθεια, αλλά ένα είναι μεγάλο και αρκετά αξιόλογο. Μέρεντιθ να σου γνωρίσω τον Γουίλλιαμ Γκόρντον ειδικό όπως είπα στις Ρωμαϊκές λεγεώνες.
-Χαίρω πολύ, είπε η κοπέλα.
-Επίσης, είπε ο Γουίλλιαμ και της έτεινε το χέρι. Είχε ένα δυνατό αλλά απαλό άγγιγμα.
-Έλα να σε ξεναγήσω, είπε η Μέρεντιθ. Καθώς αμακρύνονταν από την αγροικία προς τους χώρους της ανασκαφής, του είπε:
-Σκάβουμε σε τέερα σημεία. Το πρώτο είναι όπου βρέθηκε η πλάκα και η οποία είναι μάλλον επιτύμβια αν και ακόμα δεν βρήκαμε τον τάφο, βρήκαμε ωστόσο ίχνη εκσκαφής, κάποιο προσωρινό παρεκκλήσιο. Το δεύτερο σημείο εκεί κάτω, έδειξε με το χέρι της, είναι το σημείο όπου βρήκαμε τμήμα από ξύλινο τείχος.
-Από κορμούς, τα συνηθισμένα οχυρά που έφτιαχναν οι λεγεώνες όταν βρίσκονταν καθ’ οδόν για κάποιο προορισμό ή στρατοπεδευμένες σε μέρος χωρίς πόλη ή οικισμό κοντά.
-Ναι, αυτό ακριβώς. Βρήκαμε τη γραμμή που ακολουθούσε και το σημείο που ήταν η πύλη. Μέσα στην περίμετρο που υπολογίζουμε ότι είχε βρήκαμε αγγεία και τα λίγα έγγραφα που ανέφερε ο καθηγητής. Το τρίτο είναι μακριά σχετικά. Δεν ξέρω αν μπορείς να το δεις κοντά στο δρόμο.
-Ναι, το βλέπω, τι υπήρχε εκεί;
-Βρήκαμε πολλά μεταλλικά κομάτια που πιστεύουμε ότι είναι από λεπίδες σπαθιών, αιχμές από βέλη και κάποιες ασπίδες.
-Πεδίο μάχης, είπε ο Γουίλλιαμ αμέσως. Βρήκατε σκελετούς;
-Όχι, αλλά βρήκαμε το χώρο που τάφηκαν οι πεσόντες. Είναι το τέταρτο σημείο που εργαζόμαστε, από την άλλη πλευρά, προς την πλαγιά του λόφου.
-Μάλιστα. Εδώ λοιπόν κατέληξε η δεκάτη εβδόμη λεγεώνα.
-Δεκάτη εβδόμη από πόσες; ρώτησε η Μέρεντιθ.
-Αυτό είναι μια δύσκολη ερώτηση. Ειδικά όσο πλησιάζουμε στα τελευταία χρόνια της δυτικής αυτοκρατορίας. Για να κάνουν τα πράγματα χειρότερα πολλοί αυτοκράτορες άρχιζαν από το ένα την αρίθμηση των λεγεώνων που δημιουργούσαν άσχετα με το ποιες υπήρχαν ήδη. Συνήθως οι λεγεωνες με τον ίδιο αριθμό ξεχώριζαν από το όνομα που τις συνόδευε. Αλλά στον τέταρτο αιώνα μετά Χριστόν είναι δύσκολο να εντοπίσεις τις λεγεώνες με τόσες επιδρομές και προσπάθειες να τις αντιμετωπίσουν.
Η Μέρεντιθ τον άκουγε με ενδιαφέρον, ήταν προφανές ότι ήταν πολύ καλός γνώστης του αντικειμένου του.
-Τι είδους έγγραφα βρήκατε; Κάτι που θα μας διαφωτίσει για την λεγεώνα;
-Πολύ περισσότερο από όσο φαντάζεσαι, είπε η κοπέλα. Ανακάλυψα τα κατάστιχα του κυαίστορα που ήταν επιφορτισμένος με τα οικονομικά και την τροφοδοσία της λεγεώνος. Επίσης το χειρόγραφο ενός εκατόνταρχου που μιλάει για όλα όσα γίνανε από τη Ρώμη ως εδώ.
-Αλήθεια; Πως λεγόταν;
-Σέργιος Φλάβιος. Δεν ξέρω αν το έγραψε σαν απομνημονεύματα ή σαν επιστολή.
-Και τι έμαθες για τη λεγεώνα;
-Είναι μια μεγάλη ιστορία....
Το παλάτι αντηχούσε από τα γέλια και τις επευφημίες καθώς οι σχεδόν ολόγυμνες χορεύτριες άφηναν την αίθουσα του συμποσίου. Μίμοι και ακροβάτες έπαιρναν τη θέση τους αν και πολλοί από τους συμποσιαζόμενους είχαν άλλες ασχολίες. Όπως και την εποχή των παλαιότερων αυτοκρατόρων τα συμπόσια κατέληγαν σε απροκάλυπτα όργια. Η έλευση του Χριστιανισμού και η θεσμοθέτησή του σαν επίσημης θρησκείας της αυτοκρατορίας λίγο είχε αλλάξει αυτήν την πραγματικότητα. Στο ανατολικό μερος της αυτοκρατορίας η συνεχής πολεμική ετοιμότητα εξ’ αιτίας των πολέμων με την Περσική αυτοκρατορία των Αχαιμενιδών πρώτα και με τα βαρβαρικά φύλλα στο βορρά ύστερα, είχαν δώσει στην αυτοκρατορική αυλή μια ζωή πιο εγκρατή και προσεγμένη. Στην αιώνια πόλη όμως και στη Ραβέννα αυτό δεν ίσχυε, η αυτοκρατορική αυλή ζούσε το ίδιο ακόλαστα όπως και την εποχή που τα Ρωμαϊκά συμπόσια έγιναν τόσο κακόφημα.
Μερικές φορές όταν στον επισκοπικό θρόνο βρισκόταν ένας ιεράρχης με κύρος κατάφερνε να συγκρατεί τις παρεκτροπές της αυλής αλλά τον περισσότερο καιρό ακόμα και με έναν άγιο στην παπική έδρα όπως ο Γρηγόριος που ήταν τώρα επίσκοπος, στο παλάτι γινόταν όργια και ακόλαστα γλέντια ξένα ακόμα και σε μη Χριστιανούς.
Ίσως και αυτός να ήταν ο λόγος που ο Βαλεντινιανός προτιμούσε να βρίσκεται στη Ραβέννα παρά στη Ρώμη, σκεφτόταν ο τριβούνος Γάιος Ιούλιος Νομπίλιορ καθώς βάδιζε σε έναν διάδρομο που οδηγούσε στο κυρίως κτίριο του παλατιού από τη μεγάλη πύλη. Στο στεγασμένο αίθριο οι δυο στρατιώτες στάθηκαν προσοχή και χαιρέτησαν μόλις πέρασε. Στο τέλος του διαδρόμου ωστόσο δεν βρισκόταν ο ένας ακόμα σκοπός που έπρεπε να βρίσκεται εκεί. Έριξε μια ματιά γύρω και ακούγοντας ένα πνιχτό βογγητό κατευθύνθηκε προς ένα βαρύ κόκκινο παραπέτασμα στα δεξιά του. Το παραμέρισε για να βρει έναν λεγεωνάριο σε μια αποκαλυπτική στάση με μια νεαρή σκλάβα. Μόλις τον είδε τραβήκτηκε απότομα από τη γυναίκα και προσπάθησε να φανεί ευπρεπής.
-Γύρισε στη θέση σου στρατιώτη, είπε ψυχρά ο Γάιος. Αυτό θα σου κοστίσει τους μισθούς ενός μήνα!
-Μάλιστα, είπε ο λεγεωνάριος ξέροντας ότι την είχε γλιτώσει φθηνά.
Ο Γάιος συνέχισε την επιθεώρησή του, κουνώντας το κεφάλι του. Δεν ήταν καθόλου ικανοποιημένος με την κατάσταση που έβλεπε. Η παρακμή της Ρώμης εισχωρούσε και στις λεγεώνες σαν μια απαίσια σηπτική αρρώστεια, σαν μια λέπρα που κανένας δεν μπορούσε να σταματήσει.
Στο τέλος του επόμενου διαδρόμου ένας λεγεωνάριος στεκόταν ακουμπισμένος στον παραστάτη μιας πόρτας και κοιτούσε μέσα στο δωμάτιο που ανοιγόταν στα δεξιά. Ο Γάιος ξεθηκάρωσε το σπαθί του, το περιβόητο [i]γκλάντιους [/i] των λεγεωνάριων και φτάνοντας στο στρατιώτη πέρασε γρήγορα το μπράτσο του γύρω από το λαιμό του ακουμπώντας τη λάμα στο πλάι.
-Θα ήσουν νεκρός αν ήμουν εχθρός, είπε, έχετε εφησυχάσει πολύ. Και οι καιροί δεν είναι για τέτοια. Και τι παρακολουθούσες με τέτοιο ενδιαφέρον;
Άφησε το λεγεωνάριο που βιάστηκε να απομακρυνθεί και κοίταξε μέσα στο δωμάτιο. Ήταν ένα σχετικά μεγάλο δωμάτιο με ανάκλιτρα στους τοίχους, μέσα στο δωμάτιο βρίσκονταν τρεις άνδρες ντυμένοι μόνο με ένα εσώρουχο ενώ στη μέση κουλουριασμένη σε ένα μικρό ζωντανό κουβάρι ήταν μια ολόγυμνη νεαρή σκλάβα. Στο βλέμμα της φαινόταν ο τρόμος και από τα χείλη της έτρεχε αίμα. Πρόσεξε τα ρούχα στα ανάκλιτρα, τήβεννοι με την κόκκινη ρίγα, συγκλητικοί. Πατρίκιοι ή μη θα έπρεπε να εξηγήσουν τι γινόταν εδώ. Και ακριβώς αυτό ζήτησε να μάθει με κοφτή φωνή που δεν σήκωνε αντιρρήσεις.
-Τι γίνεται εδώ;
-Να μη σε νοιάζει λεγεωνάριε, είπε ο ένας από τους τρεις. Πήγαινε στη δουλειά σου.
-Είμαι ο τριβούνος Γάιος Ιούλιος Νομπίλιορ, υπεύθυνος για την ασφάλεια του αυτοκράτορα. Δηλώστε τα ονόματα και το σκοπό σας εδώ.
-Είμαι ο ύπατος Ανθέμιος και θέλω να διασκεδάσω με αυτή τη σκλάβα.
Ο άνδρας έκανε ένα βήμα μπροστά σαν να ήθελε να επιβληθεί με το αξίωμα αλλά και τον όγκο του στον Γάιο. Σταμάτησε καθώς εκείνος τον κοίταζε απότομα. Μια ματιά πάνω του μπορούσε να βεβαιώσει ότι δεν είχε πτοηθεί καθόλου. Αντίθετα κοίταξε τον ύπατο εξεταστικά, δεν χρειαζόταν σοφία για να δει ότι ήταν σε υπερδιέγερση αλλά πρόσεξε το μεγάλο μαστίγιο που ήταν κουλουριασμένο στο χέρι του.
-Πως σε λένε κορίτσι; ρώτησε.
-Ζλάτκα, κόρη του Γκνάρθους.
Ήταν κατατρομαγμένη, σκλάβα ή όχι δεν της άξιζε να πάθει αυτό που της ετοίμαζε ο Ανθέμιος. Αν ο πατέρας της ήταν Γότθος πως είχε βρεθεί σκλάβα; Τα τελευταία χρόνια ήταν σύμμαχοι με τους πιο πολλούς να υπηρετούν στα τμήματα των φοιδεράτων.
-Εντάξει πάρε δρόμο, είπε στον Ανθέμιο.
-Μην ανακατεύεσαι με το θέλημά μου.
-Είναι κόρη ομήρου, έτσι δεν είναι;
-Πρόσφατα ήρθε νέο, η φυλή της εξολοθρεύθηκε από τον Αττίλα, είναι άχρηστη πια.
Αυτό εξηγούσε πολλά και ο Γάιος είχε μόλις αντιπαθήσει βαθύτατα τον ύπατο.
-Φύγε και άσε τη πριν σε κάνω ανίκανο να ξανασμίξεις με γυναίκα, είπε τείνοντας το σπαθί προς τον ύπατο.
-Θα έχω το κεφάλι σου γι’ αυτό! μούγκρισε ο Ανθέμιος.
-Φρουρά! φώναξε ατάραχος ο Γάιος.
Σχεδόν αμέσως κατέφτασε μια ομάδα λεγεωνάριων με τον Σέργιο επικεφαλής.
-Διατάξτε!
-Σέργιε! Χαίρομαι που σε βλέπω. Θα συνοδέψεις τον ύπατο σπίτι του. Δεν θα του επιτρέψεις να παραμείνει στο παλάτι.
-Μάλιστα.
-Θα το πληρώσετε! Όλοι σας! είπε με λύσσα ο Ανθέμιος.
4 σχόλια:
Αναδρομή στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία; Είναι δέλεαρ…
Νομίζω ότι έχεις εξοικειωθεί με ιστορίες τέτοιου ύφους. Μου αρέσει πολύ.
Δυο ταυτόχρονες ιστορίες… τι καλύτερο;
Είναι που μου αρέσει η ιστορία.
Αλλά η επόμενη θα είναι σε άλλο στυλ και κάτι διαφορετικό. Εσύ που συνήθως έχεις προτάσεις για την εξέλειξη της ιστορίας θα την αγαπήσεις.
Μα να σε φιλοφρονώ για τη γραφή & ν’ αλλάζεις το ύφος σου;
Περιμένω την ιστορία… σε προειδοποιώ όμως ότι οι προσδοκίες είναι μεγάλες.
Σε πειράζω...
Η αλλαγή δεν θα είναι τόσο στην γραφή αλλά στο είδος της υπόθεσης. Θα σου αρέσει πιστεύω.
Ελπίζω ότι θα σταθώ στο ύψος των προσδοκιών.
Δημοσίευση σχολίου