Νυχτερινή Πένα

Όταν ήταν παιδί η Μπρι Τάγκερτ βίωσε την τραγωδία, ο πατέρας της δολοφόνησε τη μητέρα της και αυτοκτόνησε. Είκοσι πέντε χρόνια αργότερα είναι επιθεωρήτρια της αστυνομίας και η αδελφή της δολοφονείται με κύριο ύποπτο τον σύντροφό της. Με την ιστορία να μοιάζει να επαναλαμβάνεται και τα παλιά τραύματα να φαίνονται να μην επουλώνονται ποτέ, η Μπρι πρέπει να βρει το δολοφόνο αλλά να φροντίσει και τα παιδιά της αδερφής της.

Μια καλή αστυνομική περιπέτεια η οποία όμως κάνει κοιλιά με τον αργό ρυθμό στην εξέλιξη και σε μια υπερβολική απεικόνιση του συναισθηματικού κόσμου των χαρακτήρων.

Γράφω αφοσιωμένος στα έργα μου. Ειδικά σε μια μέρα σαν σήμερα που δεν εργάζομαι δεν χαίρομαι τίποτα περισσότερο από το να αφοσιώνομαι σε αυτά που γράφω. Τηλεόραση κλειστή, κινητό στο πλάι μην χτυπήσει, μουσική από ταινίες να με συνοδεύει και ασχολούμαι με κάτι που έχει σημασία. Γύρω μου σημειώσεις και πληροφορίες, μπλοκ και βιβλία, περιμένουν για να χρησιμοποιηθούν εκεί που χρειάζονται.

Και ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι έχουμε πρωτομηνιά, πέρασε κιόλας το πρώτο τετράμηνο του νέου έτους, το ένα τρίτο του. Ώρα για μια μικρή ανασκόπηση στους στόχους και τι έχω κάνει ως τώρα.

1. Η ολοκλήρωση του 1100 έργου μου το οποίο ευελπιστώ να είναι μια ιστορία που θα εκδοθεί σε συνέχειες. (γράφεται)

2. Μετάφραση του ως άνω έργου στα Αγγλικά (ναι το επιχειρώ και αυτό μόνος μου) (γράφεται)

3. Ένα μυθιστόρημα εποχής που θα εξελίσσεται στο 1260 περίπου και θα έχει να κάνει με μια Βυζαντινή διπλωματική αποστολή και την εισβολή των Μογγόλων στην Ευρώπη. (αυτό έσπασε σε δύο ιστορίες, μια μικρή ιστορία που γράφεται και ένα μυθιστόρημα που θα ακολουθήσει)

4. Μια περιπέτεια δράσης, συνέχεια στη σειρά του Επιχείρηση Ιωνία.

5. Μια καινούρια περιπέτεια φάντασι. (σχεδιάζεται)

6. Μια σειρά από ποιητικά έργα. (έχουν γραφεί κάποια ήδη)

7. Μερικά διηγήματα (μικρές ιστορίες ίσως να είναι πιο ακριβές μιας και είναι κάπου 25 σελίδες το καθένα) (γράφονται δύο ήδη)

8. Μια περιπέτεια που θα έχει να κάνει με την Ανεξάρτητη Μεραρχία και τον άθλο της τον Αύγουστο του 1922 (γράφεται)

9. Το ιστολόγιο, μιας και είναι αρκετή δουλειά και αυτό (5680 λέξεις  αυτή τη στιγμή)

10. Ένα βιβλιοπαιχνίδι.

 

Προστέθηκαν ακόμα:

11. Ένα ερωτικό μυθιστόρημα (γράφτηκε)

12. Η μετάφραση στα Αγγλικά του Επιχείρηση Συρία

Και φυσικά συνεχίζω. 

Αυτή τη φορά ο τίτλος ήταν σαφέστατος. Σελίδες τέχνης, και αφού μιλάμε για σελίδες μιλάμε για την αγαπημένη μου τέχνη, αυτή που απολαμβάνω αλλά και υπηρετώ. Έτσι το επισκέφθηκα, ήταν σαν να μπήκα σε μια βιβλιοθήκη. Βρήκα εκεί αναφορές σε βιβλία και συγγραφείς που καλύπτουν ένα μεγάλο εύρος σύγχρονης λογοτεχνίας. Αν θέλετε και εσείς να επισκεφθείτε αυτές τις σελίδες, εδώ είναι η διεύθυνση: https://selidestexnis.blogspot.com/

 The Grand Master has barely returned from his mission in distant southern Magnamund, where he recovered the Claw of Naar, when a new quest awaits him. The evil Sejanoz, the tyrant of Bhanar whom our hero had previously faced with retrieving the Claw, has launched an invasion of neighbouring Chai. Now, he must escort the elderly ruler of Chai, Xo-lin, to the city of Tazhan, where the ruler can summon his allies to stand against the invasion.

 It is a perilous journey, with the invaders in pursuit of the old ruler’s caravan and enemies—both hidden and in plain sight—seeking to harm him. A mission that will test our hero in every possible way.

Ο ήρωας δεν έχει προλάβει να επιστρέψει από την αποστολή του στην μακρινή νότια Μάγκναμουντ όπου ανέκτησε το Νύχι του Ναάρ, όταν μια νέα αποστολή βρίσκεται για εκείνον. Ο σατανικός Σεγανόζ, ο τύραννος του Μπανάρ που ο ήρωάς μας είχε αντιμετωπίσει για να ανακτήσει το Νύχι, έχει ξεκινήσει μια εισβολή στο γειτονικό Τσάι. Τώρα πρέπει να συνοδέψει τον γηραιό ηγεμόνα του Τσάι Ζο-Λιν στην πόλη του Τσαζάν όπου μπορεί να καλέσει τους συμμάχους του για να αντιμετωπίσουν την εισβολή.

Είναι ένα ταξίδι με τους εισβολείς να καταδιώκουν το καραβάνι του γηραιού ηγεμόνα και με εχθρούς φανερούς και κρυφούς να θέλουν να τον βλάψουν, μια αποστολή που θα δοκιμάσει τον ήρωά μας με κάθε δυνατό τρόπο.

Ο Ρίτσερ γνώρισε την ταγματάρχη Τέρνερ τηλεφωνικώς κατά την διάρκεια των γεγονότων στις 61 Ώρες και του άρεσε η φωνή της. Μετά από αυτά ξεκίνησε να πάει να την γνωρίσει. Δεν το έκανε χωρίς να μπλέξει στο δρόμο (βλέπε Για Ό,τι Αξίζει Να Πεθάνεις) αλλά τελικά φτάνει στη Βιρτζίνια όπου η Τέρνερ διοικεί την παλιά του μονάδα, τον 110ο λόχο στρατονομίας. Μόνο που η ταγματάρχης είναι στην φυλακή και κάποιοι τύποι επιχειρούν να φορτώσουν στον Ρίτσερ μια υπόθεση δεκαπέντε ετών παλιά και μετά να τον εκφοβίσουν. Μεγάλο λάθος! Ο Ρίτσερ θέλει να γνωρίσει από κοντά την Σούζαν Τέρνερ και να μάθει τι συμβαίνει.

Μια περιπέτεια στο κλασικό στυλ Ρίτσερ. Δράση, με ξύλο και συγκρούσεις αλλά και με προβλήματα που πρέπει να λύσει ο Ρίτσερ, μυστήριο και ερωτήματα που δοκιμάζουν την λογική του, και μια αναπάντεχη επαφή με την ιδέα της πατρότητας. Είναι μια περιπέτεια που κρατάει το ενδιαφέρον και το μυστήριο ως το τέλος το οποίο είναι λίγο αδύναμο και υποτονικό όμως.

Οι Ιουδαίοι ζήτησαν από τον Πιλάτο να μην μείνουν τα σώματα στο σταυρό και έτσι εκτέλεσαν τους δύο κακούργους σπάζοντας τα γόνατά τους. Αλλά ο Ιησούς είχε ήδη πεθάνει και ένας στρατιώτης απλά του τρύπησε την πλευρά με την λόγχη και έτρεξε αίμα και νερό.

Ο Ιωσήφ από την Αριμαθαία ζήτησε από τον Πιλάτο το σώμα για να το κηδεύσει, μιας και επρόκειτο για έναν επιφανή Ιουδαίο, ο Ρωμαίος δέχτηκε αφού επιβεβαίωσε ότι είχε πεθάνει.

Ο Ιωσήφ μαζί με τον Νικόδημο κήδευσαν το σώμα τυλίγοντάς το σε σουδάρια και αλείφοντάς το με μύρα. Το μνημείο ήταν καινούριο και δεν είχε ταφεί κανείς εκεί, το προόριζε ο Ιωσήφ για τον εαυτό του. Αφού έβαλαν το σώμα, έκλεισαν την είσοδο με έναν μεγάλο βράχο.

 

Η Ιερουσαλήμ βυθίστηκε σε μια ανήσυχη σιωπή, το σκοτάδι και ο σεισμός είχαν κάνει πολλούς να αναρωτιούνται για το αν είχαν κάνει το σωστό και αν είχαν οδηγήσει στην σταύρωση έναν αθώο.

Οι μαθητές είχαν μαζευτεί στο υπερώο όπου είχαν το τελευταίο δείπνο με τον διδάσκαλό τους.

Το Συνέδριο αντιθέτως δεν ησύχαζε. Έστειλαν μια αντιπροσωπεία στον Πιλάτο.

-Κύριε, είπαν, θυμηθήκαμε ότι αυτός ο πλάνος όσο ζούσε είπε: σε τρεις μέρες θα αναστηθώ. Φοβούμαστε ότι οι μαθητές του θα κλέψουν το σώμα και θα πουν ότι αναστήθηκε. Θέλουμε να φρουρηθεί ο τάφος.

-Δεν σας εμποδίζει κανένας, είπε ο Πιλάτος απηυδισμένος, από τους Ιουδαίους.

-Αν είναι δικοί μας θα πουν ότι αναστήθηκε και εμείς το αρνούμαστε. Πρέπει να είναι Ρωμαίοι!

-Εντάξει, είπε ο Πιλάτος, έχετε άνδρες, πηγαίνετε να φυλάξετε τον τάφο.

 

Ξημέρωσε η επόμενη μέρα από το Σάββατο που ήταν το Πάσχα των Εβραίων και μερικές από τις γυναίκες που είχαν συνοδέψει τον Ιησού και τους μαθητές του από την Γαλιλαία πήγαν να ανανεώσουν τα μύρα στο σώμα όπως ήταν το έθιμο των Ιουδαίων.

Ξεκίνησαν πρωί και η ανησυχία τους ήταν πως θα μπορούσαν να μετακινήσουν τον λίθο. Φτάσανε στον τάφο που φρουρούσαν οι Ρωμαίοι λεγεωνάριοι, πιστοί στο καθήκον.

Ακριβώς εκείνη τη στιγμή ένας άγγελος φωτεινός σαν αστραπή εμφανίστηκε. Αποκύλισε τον βράχο ενώ οι Ρωμαίοι σκοποί έπεφταν τρομαγμένοι στο έδαφος.

-Μη φοβόσαστε εσείς, είπε ο άγγελος στις γυναίκες, αλλά γιατί ζητείτε τον ζωντανό ανάμεσα στους νεκρούς; Αναστήθηκε, δεν βρίσκεται εδώ.

Οι γυναίκες δεν πίστευαν στα αυτιά τους.

-Πηγαίνετε να το πείτε στους μαθητές Του, και τον Πέτρο, πείτε τους ότι θα τους συναντήσει στη Γαλιλαία.

Έφυγαν από τον τάφο οι γυναίκες γεμάτες δέος. Πήγαν να πουν στους έντεκα μαθητές που ήταν μαζεμένοι στο υπερώο. Σύντομα θα τους εμφανιζόταν και ο Ιησούς αναστημένος.

Και εκείνοι θα ξεκινούσαν να διαδώσουν το θαύμα στα πέρατα της γης.

Ο Πόντιος Πιλάτος ξεκίνησε τη μέρα του όπως κάθε μέρα διοικώντας την χειρότερη επαρχία της αυτοκρατορίας. Δεν είχε καμία ιδέα ότι εκείνη ήταν η μέρα που θα άλλαζε τα πάντα, η μέρα που θα συμμετείχε στο μεγαλύτερο γεγονός όχι μόνο της ζωής του αλλά και της ιστορίας, παρότι τουείχε αναφερθεί ότι η πόλη ήταν ανάστατη.

Και ήρθε η ώρα που κατέφτασαν οι πρεσβύτεροι του Εβραϊκού συνεδρίου με έναν κατηγορούμενο για να δικάσει. Καθώς ο Πόντιος Πιλάτος ήταν Ρωμαίος, ήταν ειδωλολάτρης και θα ήταν μιασμένοι αν έμπαιναν στην οικία του, φτάνοντας στο πραιτόριο ζήτησαν να βγει προς συνάντησή τους. Έτσι ο Πιλάτος τους δέχθηκε στην μεγάλη λιθόστρωτη αυλή του πραιτορίου. Κάθισε σε ένα κάθισμα και οι Ιουδαίοι στάθηκαν απέναντί του με τον Ιησού στο μέσο.

-Ποια κατηγορία φέρετε κατά του ανθρώπου αυτού;

-Κηρύττει δόγματα αντίθετα με την πίστη μας, είναι βλάσφημος. Διαφθείρει και πλανεύει το λαό.

Ο Πιλάτος συνοφρυώθηκε.

Οδηγώντας τον Ιησού στον Πιλάτο τα μέλη του Συνεδρίου υπολόγιζαν σε μια γρήγορη εκτέλεση. Γνώριζαν ότι ο Ρωμαίος διοικητής ήταν σκληρός. Την προηγούμενη χρονιά καταστέλλοντας μια εξέγερση είχε σταυρώσει στα τείχη της Ιερουσαλήμ χίλιους επαναστάτες. Αυτό που δεν είχαν όμως υπολογίσει ήταν ως Ρωμαίος είχε υψηλή την αίσθηση του νόμου και του δικαίου, έννοιες που η Ρώμη είχε εισάγει στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Δεν θα καταδίκαζε κάποιον χωρίς αιτία και οι αιτίες που του παρουσίαζαν δεν ήταν αρκετές. Η Ρώμη δεν ανακατευόταν στα θρησκευτικά πιστεύω και τις πεποιθήσεις των λαών που κυβερνούσε. Όσα καταλόγιζαν στον Ιησού δεν ήταν παρανομίες για το Ρωμαϊκό Δίκαιο.

-Δεν είναι κατηγορίες αυτές.

-Για εμάς πρέπει να πεθάνει. Ονομάζει τον εαυτό του Χριστό, αυτόν που έχει λάβει το χρίσμα…

-Ευχαριστώ, είπε ειρωνικά ο Πιλάτος, ξέρω και εγώ λίγα Ελληνικά. Λοιπόν; Έκανε τίποτα άλλο; Μίλησε κατά της Ρώμης;

-Ισχυρίζεται πως είναι ο Μεσσίας, ο θεόσταλτος βασιλιάς του Ισραήλ!

Αυτή η κατηγορία ήταν μια που επίσυρε την ποινή του θανάτου. Το να αποκαλέσει κάποιος τον εαυτό του βασιλιά του Ισραήλ, ήταν αντιποίηση της αρχής του Αυτοκράτορα, άρα ήταν στάση κατά της Ρώμης. Η ποινή που επίσυρε ήταν σταυρικός θάνατος, η θεία οικονομία έφερνε τον θάνατο που ήδη είχε προαναγγελθεί από τους προφήτες αλλά και τον ίδιο τον Ιησού.

-Είσαι βασιλιάς; ρώτησε ο Πιλάτος τον Ιησού.

-Εσύ το λες ή άλλοι στο είπαν για’ μένα;

-Μήπως είμαι Ιουδαίος; είπε ο Πιλάτος. Είσαι λοιπόν βασιλιάς;

-Η βασιλεία μου δεν είναι από αυτόν τον κόσμο.

-Άρα είσαι βασιλιάς!

-Αν η βασιλεία μου ήταν από τον κόσμο αυτό οι υπηρέτες μου θα αγωνίζονταν για να μην παραδοθώ.

Ο Πιλάτος στράφηκε στα μέλη του Συνεδρίου.

-Ο άνθρωπος αυτός δεν έκανε τίποτα.

-Έκανε τον εαυτό του βασιλιά, όποιος κάνει τον εαυτό του βασιλιά είναι εχθρός του Καίσαρα.

Ο Πιλάτος διέκρινε την συγκαλυμμένη απειλή. Θα μπορούσαν να τον καταγγείλουν ότι είχε ελευθερώσει έναν εχθρό του αυτοκράτορα. Αλλά είχε ακόμα ένα επιχείρημα.

-Σύμφωνα με το παλιό έθιμο ο Ρωμαίος έπαρχος ελευθερώνει προς τιμή του Πάσχα, έναν κρατούμενο. Θέλετε να ελευθερώσω τον Ιησού;

Οι Ιουδαίοι συσκέφθηκαν γρήγορα, το έθιμο υπήρχε και δεν μπορούσαν να αγνοήσουν την προσφορά του Πιλάτου έτσι απλά. Έπρεπε να κάνουν μια αντιπρόταση.

-Ελευθέρωσε τον Βαραββά.

Ο Πιλάτος τους κοίταξε εξεταστικά. Ο Βαραββάς ήταν ένας Ζηλωτής, ένας επαναστάτης κατά της Ρώμης που δεν έτρεφε μεγαλύτερη αγάπη για την άρχουσα τάξη. Ήταν δικός τους εχθρός όσο και δικός του. Και ζητούσαν τη δική του απελευθέρωση; Καταλάβαινε ότι φθονούσαν τόσο πολύ τον Ιησού που τους τύφλωνε.

Διέταξε να φραγγελώσουν τον Ιησού, να τον μαστιγώσουν με το φραγγέλιο, ένα ιδιαίτερα επώδυνο μαστίγιο, και είπε ότι θα ανακοίνωνε την απόφασή του από το επίσημο βήμα του πραιτορίου.

Κάθισε στο επίσημο κάθισμα στον εξώστη του πραιτορίου που έβλεπε προς τον πλακόστρωτο δρόμο και στην πόλη. Είχε μαζευτεί ήδη πλήθος. Ο Πιλάτος διέταξε να φέρουν τον Ιησού και καθώς στάθηκε στο βήμα, εξαντλημένος από το φραγγέλωμα και τα όσα είχε ήδη περάσει, ο Ρωμαίος είπε:

-Ίδε ο άνθρωπος.

Διέταξε να φέρουν τον Βαραββά. Ενώ περίμενε, ένας αγγελιοφόρος του έφερε ένα μήνυμα από τη σύζυγό του που έλεγε: Μην κάνεις κακό σε αυτόν τον άνθρωπο, έπαθα πολλά απόψε στον ύπνο μου γι’ αυτόν.

Όταν έφεραν τον Βαραββά, είπε:

-Ποιον κρατούμενο θέλετε να ελευθερώσω κατά το έθιμο; Ιησού τον λεγόμενο Χριστό ή τον Βαραββά.

Οι Αρχιερείς έπεισαν τον πλήθος να ζητήσει την απελευθέρωση του Βαραββά και άρχισαν να φωνάζουν το όνομά του. Οι αξιωματικοί των Ρωμαίων κοίταζαν ανήσυχα το πλήθος και τον Βαραββά. Ο πρεσβύτερος των Εκατόνταρχων, πλησίασε τον Πιλάτο.

-Κύριε, δεν μπορούμε να αφήσουμε τον Βαραββά, θα συνεχίσει τις επιθέσεις εναντίον μας.

Ο Πιλάτος έγνευσε.

-Τι να κάνω με τον Ιησού; ρώτησε το πλήθος.

-Σταύρωσέ τον!

-Τι κακό έκανε; ρώτησε ο Πιλάτος.

Οι περισσότεροι συνέχιζαν να φωνάζουν και μόνο φασαρία γινόταν. Ο Πιλάτος δυσφορούσε με την κατάσταση.

-Να σταυρώσω τον βασιλέα σας;

-Δεν έχουμε βασιλέα, παρά μόνο τον Καίσαρα!

Ο Πιλάτος βλέποντας ότι δεν μπορούσε να αλλάξει πλέον την κατάσταση, ενθυμούμενος και το μήνυμα της συζύγου του, κάλεσε ένα υπηρέτη και ζήτησε να του φέρει μια λεκάνη και νερό σε μια κανάτα. Όταν του τα έφεραν, ο Πιλάτος έριξε νερό στα χέρια του, και είπε:

-Νίπτω τα χέρια μου, είπε, είμαι αθώος από το αίμα του αθώου τούτου.

-Το αίμα του πάνω μας. Σε εμάς και τα παιδιά μας!

Ο Πιλάτος επέτρεψε να ελευθερώσουν τον Βαραββά και παρέδωσε τον Χριστό για να σταυρωθεί.

 

Ο Ιησούς οδηγήθηκε στη εσωτερική αυλή του πραιτορίου και οι στρατιώτες τον έγδυσαν από τα ρούχα του και τον έντυσαν με μια κόκκινη χλαμύδα. Του φόρεσαν ένα ακάνθινο στεφάνι και άρχισαν να τον εμπαίζουν, έβαλαν ένα καλάμι στα χέρια του και έλεγαν:

-Χαίρε βασιλεύ των Ιουδαίων.

Τον προσκυνούσαν πέφτοντας στα γόνατα και μετά παίρνοντας το καλάμι άρχισαν να τον χτυπάνε στο κεφάλι.  Μετά τον ξαναντύσανε με τα ρούχα του και τον έβαλαν να μεταφέρει το σταυρό του στον τόπο της εκτελέσεως, τον Γολγοθά.

Αφήνουν το πραιτόριο και παίρνουν το δρόμο για την πύλη της πόλης που είναι πιο κοντά στον Γολγοθά. Ο όχλος μανιασμένος φώναζε ακόμα για τη σταύρωσή του. Στο δρόμο είχαν μαζευτεί πολλοί για να φωνάξουν και να χλευάσουν εκείνον που είχαν υποδεχτεί μόλις λίγες μέρες πριν θριαμβευτικά σαν Μεσσία.

Και ο Ιησούς; Βαδίζει φέροντας το σταυρό όπως ήταν η πρακτική της εποχής για την εκτέλεση με σταύρωση. Αλλά είναι εξασθενημένος, εξαντλημένος, μετά την αγωνιώδη προσευχή στον κήπο της Γεθσημανή, ακολούθησε η σύλληψη, χτυπήματα από τους υπηρέτες των αρχιερέων, από τους Ρωμαίους μετά, οι εμπαιγμοί, και η μαστίγωση, και ο σταυρός είναι βαρύς. Πολύ βαρύς. Φέρει τις αμαρτίες όλου του κόσμου, όχι μόνο όσων είχαν ζήσει από τον Αδάμ ως εκείνη τη μέρα αλλά και όλων όσων θα ακολουθούσαν στους αιώνες μετά.

Προχωρεί μέσα στην θάλασσα των προσώπων που συσπασμένα από το μίσος προφέρουν μόνο ύβρεις και χλεύη ενώ εδώ και κει λίγες γυναίκες κλαίνε για τον άδικο θάνατο στον οποίο καταδικάστηκε. Και τελικά γονατίζει κάτω από το βάρος. Ο όχλος μανιάζει. Δόρατα και ασπίδες κροτούν, είναι ο κραταιός βρυχηθμός της Ρώμης, οι φωνές κοπάζουν μπροστά στην απειλή των Ρωμαίων στρατιωτών που θέλουν να τελειώνουν με το επαχθές καθήκον τους. Βλέποντας τον Ιησού τόσο καταπονημένο για να μην καθυστερήσουν άλλο αγγαρεύουν έναν περαστικό που είναι γεροδεμένος για να σηκώσει το σταυρό.

Ήταν ένα απλός άνθρωπος αγρότης. Είχε σηκωθεί αχάραγα το πρωί για να πάει στο χωράφι του και έχοντας ολοκληρώσει τις δουλειές του επέστρεφε στην πόλη. Όταν έφυγε για τον αγρό του ακόμα δεν είχε γίνει γνωστή η σύλληψη του Ιησού και τώρα επέστρεφε σε μια πόλη που έβραζε με μίσος έχοντας καταδικάσει τον σωτήρα του κόσμου αλλά εκείνος δεν ήξερε τίποτα από όλα αυτά. Το όνομά του ήταν Σίμων και ήταν γνωστός ως Κυρηναίος από τον τόπο καταγωγής του. Σήκωσε το σταυρό βοηθώντας τον Ιησού να φέρει σε πέρας την πορεία προς το Γολγοθά για την σωτηρία των ανθρώπων. Σε αυτόν τον απλό αγρότη έτυχε μια μεγάλη τιμή που δεν είχε επιζητήσει, ούτε καν την είχε φανταστεί. Να γίνει βοηθός του ίδιου του Θεού στην πιο ιερή στιγμή της επίγειας ζωής του, την ώρα της θυσίας και να συνδέσει το όνομά του με αυτή ως την αιωνιότητα.

Καρφώνουν τα καρφιά στα χέρια και στα πόδια του Ιησού και τον ανεβάζουν στον σταυρό. Είναι η έκτη ώρα της ημέρας όπως την μετρούσαν οι Ιουδαίοι (δώδεκα το μεσημέρι για εμάς) και το μαρτύριο του Ιησού αρχίζει.

Οι κατήγοροί του δεν ήταν ικανοποιημένοι με την εκτέλεση, είχαν έρθει να χαρούν τον θρίαμβό τους χλευάζοντας τον εσταυρωμένο.

-Ο άνθρωπος που θα κατέλυε τον ναό και θα τον ξανάχτιζε!

-Αν είσαι Υιός του Θεού κατέβα από το σταυρό και θα σε πιστέψουμε.

-Άλλους έσωσε, τον εαυτό του δεν μπόρεσε να σώσει.

Πάνω από το κεφάλι του Ιησού ήταν γραμμένη η αιτία της εκτελέσεως στα Αραμαϊκά, την τοπική γλώσσα, τα Ελληνικά και τα Λατινικά, τη γλώσσα της Ρώμης: Αυτός είναι ο βασιλιάς των Ιουδαίων. Το Συνέδριο έσπευσε να διαμαρτυρηθεί στον Πιλάτο αλλά ο Ρωμαίος είχε αρκετά πάρε δώσε μαζί τους για μια ημέρα.

-Ότι έγραψα, έγραψα! ήταν η οργισμένη απάντησή του.

Ο ένας από τους δύο κακούργους που είχαν σταυρωθεί μαζί του επίσης έλεγε:

-Αν είσαι ο Μεσσίας σώσε τον εαυτό σου και σώσε και εμάς.

-Δεν ντρέπεσαι; είπε ο άλλος. Εμείς παθαίνουμε άξια όσων πράξαμε, εκείνος δεν έκανε τίποτα άδικο.

Στράφηκε στον Ιησού και είπε:

-Κύριε, θυμήσου με όταν έλθεις εν τη βασιλεία σου.

-Αλήθεια σου λέω, είπε ο Ιησούς, από σήμερα είσαι μαζί μου στον Παράδεισο.

Από την έκτη ώρα σκότος είχε πέσει πάνω σε όλη της γη. Ήταν τέτοιο που ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης στην Αθήνα είπε:

-Ή Θεός πάσχει ή το παν απώλετο!

Ο Ιησούς είδε τον Ιωάννη τον μαθητή του και την Παναγία Μητέρα του.

-Να η μητέρα σου, του είπε, γυναίκα, να ο γιος σου.

Άφηνε στον Ιωάννη την φροντίδα της μητέρας του τώρα που έφευγε από τον κόσμο. Ύστερα είπε:

-Τετέλεσται!

Η γη σείστηκε βίαια. Το καταπέτασμα του ναού σκίστηκε στα δύο από πάνω έως κάτω. Ο Θεός εγκατέλειπε τον μέχρι τότε περιούσιο λαό Του και ενωνόταν με τον πάσχοντα Υιό Του.

-Αλήθεια είναι Υιός του Θεού, είπε ο εκατόνταρχος που ήταν επικεφαλής των Ρωμαίων φρουρών.

Το μεγάλο υπερωκεάνειο έπλεε με ταχύτητα 19,5 κόμβων την ώρα μέσα στην κρύα ασέληνη νύχτα. Η θάλασσα ήταν λάδι και δεν υπήρχε καθόλου αέρας αλλά οι δύο παρατηρητές, ο Φρέντερικ Φλητ και ο Ρέτζιναλντ Λη, ψηλά στο ιστίο χρειάζονταν όλη τους την προσοχή γιατί χωρίς τη σελήνη με το φως των άστρων μόνο ήταν σχεδόν ολοσκότεινα.

Ο Φλητ το είδε πρώτος, ένα αντικείμενο μπροστά τους που ήταν ορατό μόνο από τον έναστρο ουρανό που έκρυβε. Άρπαξε το τηλέφωνο που του επέτρεπε να επικοινωνεί με την γέφυρα.

-Τι βλέπεις; τον ρώτησε ο πρώτος αξιωματικός Γουίλλιαμ Μέρντοκ, που ήταν υπηρεσία.

-Παγόβουνο, ευθεία μπροστά! φώναξε ο Φλητ.

Τριάντα επτά δευτερόλεπτα αργότερα ο Τιτανικός προσέκρουε στο παγόβουνο. Ήταν 23:39 της Κυριακής 14 Απριλίου. Δύο ώρες και σαράντα λεπτά αργότερα δεν υπήρχε πια. Είχε βυθιστεί παίρνοντας μαζί του πάνω από 1500 ψυχές ανάμεσά τους και τέσσερεις Έλληνες.

Αιωνία τους η μνήμη.

Ο Μάικ και η Κέητ μετακομίζουν στο Τέξας σε μια ειδυλλιακή προαστιακή κοινότητα. Το σπίτι είναι υπέροχο, οι γείτονες ευγενικοί και φιλόξενοι. Αλλά… Κάτω από την επιφάνεια κρύβονται μυστικά και κάτι επικίνδυνο ελλοχεύει με εξαφανίσεις ανθρώπων να σημειώνονται. Και οι δύο τους βρίσκονται σε εφιαλτικό κίνδυνο.

Παρά την ενδιαφέρουσα υπόθεση, το βιβλίο της Σάρα Γουόρμπαρτον αποδείχθηκε ανιαρό με αργό ρυθμό που δεν καταφέρνει να κρατήσει το ενδιαφέρον.