Η Εισβολή 9 - συνέχεια

Author: Νυχτερινή Πένα /


Η Ντέηνα είχε μόλις παρκάρει την μηχανή της όταν άκουσε να τη φωνάζουν. Γύρισε και αντίκρισε την Νάταλι να τρέχει προς το μέρος της. Κάλυψε γρήγορα και εκείνη λίγη από την απόσταση και άρπαξε την Νάταλι στην αγκαλιά της.
-Δεν ξέρεις πόσο φοβήθηκα για’ σενα.
Την έσφιξε στην αγκαλιά της και μετά αναζήτησε τα χείλη της. Τη φίλησε λαίμαργα, μη μπορώντας να χορτάσει την αίσθηση του να την έχει και πάλι κοντά της, παραδομένη στην ανακούφιση που ήταν σώα και αβλαβής. Όταν άφησε τα χείλη της την κράτησε κοντά της με το πρόσωπο στα μαλλιά της, μυρίζοντας το άρωμά της. Ανασαίνοντας αργα.
Ήταν η πρώτη φορά που φιλούσε τη Νάταλι δημόσια αλλά ο κόσμος είχε έρθει ανάποδα και όλα είχαν αλλάξει, οι κοινωνικές συμβατικότητες ήταν πλέον ανούσιες και άχρηστες.
Συνέχισε να την κρατάει, κανένας δεν έδωσε σημασία στο παθιασμένο φιλί, ούτε καν ο Κρις με τον Άλεξ που περνώντας δίπλα τους με τα όπλα έτοιμα πήγαιναν να πάρουν το ελικόπτερο.

-Το τραύμα είναι επιφανειακό, είπε ο γιατρός εξετάζοντας τον Γουίλλιαμ. Αλλά βλέπω εδώ κάτι ίχνη.... Έκανες ποτέ κάποια επέμβαση με χρήση νανοτεχνολογίας;
-Όχι, γιατί;
-Βλέπω εδώ κάτι ίχνη που έχουν παρατηρηθεί μόνο σε ασθενείς που δοκιμάστηκε η νέα πειραματική ακόμα τεχνολογία.
-Όχι, δεν έχω κάνει κάτι τέτοιο, είπε ο Βρετανός. Μια σκέψη πέρασε από το μυαλό του για την προέλευση των ιχνών αλλά προτίμησε να την κρατήσει για τον εαυτό του προς το παρόν.
Ο γιατρός του έκανε μια ένεση για τον πόνο στο μπράτσο κι ο Βρετανός βγήκε από το ιατρείο χαρίζοντας ένα χαμόγελο στην Άλις που τον κοίταξε και κλείνοντάς της το μάτι κάτι που την έκανε να του χαμογελάσει και να τον ρωτήσει το όνομά του.
-Γουίλλιαμ Γκρέηστοουκ.
-Δεν έχω ξανακούσει τέτοιο όνομα, είπε το κοριτσάκι.
-Δεν είμαι από’ δω, της είπε, είμαι από το Ληθ. Είναι μακριά στη Σκωτία. Εσένα πως σε λένε;
-Άλις Σρέηντερ.
-Είστε Βρετανός, ρώτησε η Χόουπ.
-Ναι, απάντησε ο Γουίλλιαμ και γύρισε να την κοιτάξει. Γιατί;
-Γνωρίζετε έναν καθηγητή Χάμιλτον;
-Μάικ Χάμιλτον; Αρχαιολόγο – Αιγυπτιολόγο;
-Ναι, τον ήξεραν οι γονείς μου και..... η Χόουπ σταμάτησε. Εδώ δεν την αντιμετώπιζαν σαν τρελή αλλά αν έλεγε περισσότερα ίσως να θεωρούσαν ότι είχε δικαιολογημένα βρεθεί στο ίδρυμα. Θα ήθελα να τον βρω, είπε τελικά.
-Πήγαμε μαζί σχολείο, είπε ο Βρετανός, μόλις ξεμπλέξουμε από’ δω θα φροντίσω να σε φέρω σε επαφή μαζί του.
-Ευχαριστώ.
Ο Γουίλλιαμ πήρε το δρόμο για την αυλή για να φροντίσει το θέμα των επικοινωνιών. Βγαίνοντας από την πόρτα του κολλεγίου συνάντησε τον Άλαν που έδινε οδηγίες στους αξιωματικούς του λόχου του.
-Ο άνθρωπος που ζητούσα! Πριν λίγο γνώρισα μια μικρή δεσποινίδα με το όνομα Άλις Σρέηντερ.
-Η κόρη μου, είπε ο Άλαν και στράφηκε στους αξιωματικούς του, εντάξει επιστρέψτε στις θέσεις σας. Που είναι;
-Στο ιατρείο, μαζί με τη σύζυγό σου.
Ο Άλαν τον αγκάλιασε σφιχτά.
-Το καλύτερο νέο που είχα σήμερα. Να’ σαι καλά φίλε μου.
Ο Άλαν έφυγε τρέχοντας ενώ ο Γουίλλιαμ πήγαινε στο βαν όπου δυο δεκανείς διαβιβαστές είχαν ήδη ξεκινήσει ρυθμίσεις στον εξοπλισμό.

Η Νάντια ξεγλύστρισε από το κολλέγιο ενώ οι άνδρες του Άλαν έπαιρναν θέσεις. Ήξερε ότι δεν θα την άφηναν να φύγει με το βαν. τους ήταν χρήσιμο σε αυτήν την κατάσταση που αντιμετώπιζαν και τίποτα δεν θα τους έπειθε να της το δώσουν για να συνεχίσει το ρεπορτάζ. Έτσι είχε πάρει το dvd όπου είχαν καταγραφεί τα όσα είχε τραβήξει και έφυγε. Ήξερε προς τα που έπρεπε να πάει και προχωρούσε γρήγορα για να προλάβει να φτάσει στο σταθμό και να παραδώσει το υλικό της. Δεν είχε καταφέρει να συγκεντρώσει όσα θα ήθελε αλλά προς το παρόν θα έπρεπε να φτάσει.
Ήταν απασχολημένη με το να ετοιμάζει στο μυαλό της όσα θα έλεγε με έναν σπαρακτικό τόνο στο δελτίο και αντελήφθηκε τον επιδρομέα μόνο όταν βρέθηκε με την κάνη του όπλου του λίγο μακριά από το πρόσωπό της. Είδε με ανατριχιαστική ευκρίνια το δάκτυλό του να σφίγγεται γύρω από τη σκανδάλη και μετά, ενώ εκείνη περίμενε τον πόνο από μια σφαίρα, σταμάτησε. Ένας ήχος βγήκε από το κράνος του, σαν απασχολημένο μόντεμ. Της έκανε νόημα να προχωρήσει.
Η Νάντια υπάκουσε ανακουφισμένη που ήταν ζωντανή. Την οδήγησε προς την παραλία, πριν φτάσουν εκεί σταμάτησαν. Ο χώρος ήταν ο χώρος σταύθμευσης ενός πολυκαταστήματος που τώρα πια δεν είχε απομείνει παρά ένα καπνισμένο κουφάρι. Στη μέση βρισκόταν ένα ρομπότ που θύμιζε γιγαντιαία αράχνη. Είχε σφαιρικό σώμα, μακριά μεταλλικά πόδια και τρεις βραχίονες. Ήταν ψηλό, πιο ψηλό από τα γύρω σπίτια. Ο στρατιώτης της έκανε νόημα να γδυθεί. Η δημοσιογράφος υπάκουσε φοβισμένη, ένα μέρος του εαυτού της αναρωτιόταν τι ήθελαν από αυτή. Σίγουρα όχι σεξ, δεν ήταν άνθρωποι.
Μόλις έμεινε ολόγυμνη ένας βραχίονας του ρομπότ κατέβηκε και την άρπαξε, ένα άνοιγμα άνοιξε στο σώμα του ρομπότ για να τη δεχθεί απ’ όπου ξεχυνόταν ένα ιώδες φως.
Η Νάντια ούρλιαξε πριν χαθεί στο απόκοσμο αυτό φως.

Ο Άλαν έσφιξε στην αγκαλιά του την γυναίκα του και την κόρη του και έμειναν για πολλά λεπτά έτσι σφικταγκαλιασμένοι. Όταν τις άφησε από την αγκαλιά του η Τζάνις του σύστησε την Χόουπ.
-Χωρίς τη Χόουπ δεν θα τα είχαμε καταφέρει, μας έσωσε τη ζωή.
-Σε ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου, είπε ο Άλαν σφίγγοντας το χέρι της κοπέλας, προστάτευσες ό,τι πιο πολύτιμο έχω. Και οι Βρετανοί λένε ότι είσαι μια γενναιότατη μαχήτρια.
Η Χόουπ χαμογέλασε.
-Κατά φωνή, είπε ο Άλαν καθώς ένα ελικόπτερο ακούστηκε να προσγειώνεται στη στέγη, επέστρεψαν.
-Μπαμπά, μπορεί να έρθει να μείνει μαζί μας η Χόουπ, είπε η Άλις. Είναι μόνη της.
-Θα δούμε καρδιά μου, της απάντησε ο πατέρας της, προς το παρόν όλοι θα μείνουμε εδώ.
Ο Άλαν σηκώθηκε να φύγει, έπρεπε να γυρίσει στη θέση του.
Την ώρα που έβγαινε ο ένας Τεξανός σερίφης έφερνε τον κρατούμενό τους στο ιατρείο. Ο Κέρκαντρυ βογκούσε και είχε τα χέρια στην κοιλιά του.

-Έχουμε σύνδεση σερ.
Ο Σάντερς κάθισε στον ασύρματο ενώ ο Μπρούστερ και ο Τζόναθαν στέκονταν δίπλα του.
-Ποια είναι η κατάστασή σας συνταγματάρχα; ρώτησε ο στρατηγός Άιρονσαϊντ με τον οποίον είχαν επικοινωνήσει.
-Εγκαταστήσαμε μια βάση στο Μπέλμοντ Χάιτς και έχουμε και μια μικρή κοινότητα αμάχων μαζί μας.
-Πόσες δυνάμεις έχετε; ρώτησε ο στρατηγός και όταν ο Σάντερς του απάντησε είπε: Τίθονται στις διαταγές σας το σμήνος 11/3 που έχει καταφύγει στην παλιά βάση του Ελ Τόρο και μια μικρή ναυτική μοίρα που βρίσκεται στο λιμάνι. Συνταγματάρχα, σας διορίζω διοικητή όλων των δυνάμεων του μείζονος Λος Άντζελες, είστε οι μόνοι μέσα στην πόλη. Έχουμε απωθηθεί έξω από αυτή.
-Διαταγές, είπε ο Σάντερς προσπαθώντας να κατανικήσει το ρίγος που τον διέτρεχε. Τα πράγματα δεν πηγαίνανε καθόλου καλά αφού η πόλη είχε πέσει στα χέρια του εχθρού.
-Λίγα πράγματα μπορείτε να κάνετε συνταγματάρχα, πρώτο σας μέλημα είναι να προστατέψετε τους αμάχους.
-Μάλιστα.
-Οι Βρετανοί;
-Υποθέτω ότι δεν θα υπάρχει τρόπος να φύγουμε, είπε ο Μπρούστερ, σωστά;
-Είναι αλήθεια ταγματάρχα.
-Θα παραμείνουμε τότε.
-Χαίρομαι ταγματάρχα, έχουμε ανάγκη κάθε άνδρα που μπορούμε να βρούμε, δεν σας το κρύβω.

-Για να σε δω, ξάπλωσε και....
Ο γιατρός δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τη φράση του. Ο Κέρκαντρυ άρπαξε ένα νυστέρι και με μια κοφτή κίνηση το πέρασε από το λαιμό του. Ενώ εκείνος κατέρρεε πνιγμένος στο ίδιο του το αίμα ο Κέρκαντρυ βύθιζε το νυστέρι στο στήθος της νοσοκόμας που κρατούσε το δίσκο με τα ιατρικά εργαλεία. Ο σερίφης όρμηξε μπροστά αλλά οι δυο άλλοι ήταν ανάμεσα σε εκείνον και τον Κέρκαντρυ και δεν μπορούσε να πυροβολήσει. Η κοπέλα έπεσε στο πάτωμα με μια κραυγή και ο δολοφόνος στράφηκε στην Τζάνις. Ακούμπησε το νυστέρι στην κοιλιά της και είπε στον σερίφη:
-Πέτα το όπλο γιατί τη σκοτώνω.... και θα είναι η πρώτη φορά που με ένα χτύπημα θα κάνω δύο φόνους.

Ο Σάντερς ήταν στο γραφείο του Τζόναθαν και κοιτούσε το χάρτη της περιοχής. Οι Βρετανοί είχαν εγκαταστήσει μια σειρά θέσεων μάχης στο δρόμο προς το λιμάνι και είχαν κάνει επαφή με τη μοίρα που είχε στήσει ένα πρόχειρο στρατηγείο στο λιμεναρχείο. Οι λιμενικοί το είχαν εγκαταλείψει αλλά οι ναύτες το είχαν οχυρώσει και ήταν έτοιμοι για μάχη. Στο λιμάνι ένα αντιτορπιλικό, ένα περιπολικό και δυο τορπιλάκατοι ήταν επίσης σε θέση μάχης.
Ο συνταγματάρχης είχε επίσης επικοινωνήσει με τη βάση του Ελ Τόρο όπου το σμήνος των δέκα F16 περίμενε εντολές. Εκεί είχε καταφύγει και ένα ελικόπτερο της δασικής υπηρεσίας που είχε τώρα μετακινηθεί στο κολλέγιο.
Ο Γουίλλιαμ μπήκε στο γραφείο και φαινόταν ότι είχε έρθει τρέχοντας από το βαν.
-Άσχημα νέα, είπε.
-Πόσο άσχημα;
-Ο εχθρός αποβιβάζει νέα στρατεύματα. Πάνω από δύο χιλιάδες μαχητές και οχήματα. Έρχονται προς τα εδώ.

Η Εισβολή 9

Author: Νυχτερινή Πένα /


9.

Ο Τζόναθαν μετά το γεύμα πήγε να δει την Κάρι που ήταν ακόμα στην τάξη της, εκεί είχαν φάει οι μικροί μαθητές μαζί με τη δασκάλα τους, και έπαιζε με τους συμμαθητές της. Αφού έμεινε με την εγγονή του λίγο έκανε ένα γύρο στο κολλέγιο να δει πως ήταν τα πράγματα.
Οι άνθρωποι που είχαν καταφύγει εδώ ήταν ήσυχοι, πολλοί κοιμούνταν αποκαμωμένοι από τα όσα είχαν ως τώρα περάσει και άλλοι συνομιλούσαν με τους γύρω τους προσπαθώντας να μαντέψουν τι θα τους έφερνε το μέλλον.
Πήγαινε προς το γραφείο του όταν τον πλησίασε ο ένας Τεξανός σερίφης. Ο Τζόναθαν μάντεψε το λόγο που τον είχε κάνει να αφήσει το πόστο του.
-Έφτασαν κι άλλοι άμαχοι;
-Ναι, είπε ο Τεξανός με ένα χαμόγελο, αλλά είναι μαζί τους και μερικοί πολύ σκληροτράχηλοι άνδρες των ειδικών δυνάμεων που ήδη πολέμησαν σήμερα.
-Καλά νέα, είπε ο Τζόναθαν, πάμε να τους μιλήσω.
Ακολούθησε το σερίφη στην πύλη όπου ο άλλος σερίφης μιλούσε με τον Σάντερς. Ο Τζόναθαν πλησίασε και συστήθηκε. Ο Σάντερς συστήθηκε και έκανε το ίδιο και για τον Μπρούστερ.
-Ο σερίφης μου είπε ότι πολεμήσατε, είπε ο Τζόναθαν.
-Κάμποσο, είπε ο Σάντερς. Φέρναμε τους αμάχους εδώ για να βρουν καταφύγιο και να ριχθούμε στη μάχη. Κάναμε επαφή και με δυνάμεις της 101 που έρχονταν προς τα εδώ και στείλαμε αγγελιοφόρο σε δυνάμεις που εντοπίσαμε από αέρος.
-Θα μπορούσατε να κάνετε το σχολείο βάση σας, είπε ο Τζόναθαν, προστατεύοντας έτσι και τους αμάχους.
Ο Μπρούστερ έριξε μια ματιά γύρο.
-Δεν είναι και άσχημο, είπε.
-Και μπορούμε να το υπερασπίσουμε, όχι από μέσα αλλά απ’ έξω, με θέσεις μάχης στους γύρω δρόμους, είπε ο Σάντερς.
Ο Τζόναθαν χαμογέλασε. Οι δυο διοικητές είχαν αποδεκτεί την πρότασή του και είχαν ξεκινήσει να συζητούν το πως θα την έθεταν σε εφαρμογή.
-Θα δούμε τι δυνάμεις έχουμε στη διάθεσή μας, είπε ο Μπρούστερ, και να δημιουργήσουμε μια οχυρή θέση. Μετά αναλαμβάνουμε και επιθετικές κινήσεις κατά του εχθρού.
Ενώ οι δυο αξιωματικοί έκαναν τα σχέδιά τους οι άμαχοι έμπαιναν μέσα ανακουφισμένοι που είχαν επιτέλους βρει ένα καταφύγιο και δεν θα περιπλανούνταν στους δρόμους. Ο κύριος Πέητον τους καθοδήγησε στις αίθουσες για να εγκατασταθούν όπως είχαν κάνει και οι υπόλοιποι άμαχοι.
Σε μια άδεια αίθουσα ο γιατρός και η νοσοκόμα με τη βοήθεια της Νάταλι εγκατέστησαν ένα μικρό ιατρείο. Με τα φάρμακα που είχαν φέρει από το νοσοκομείο είχαν αρκετά υλικά για πρώτες βοήθειες και κάποιες μικρές επεμβάσεις. Με μερικά στρώματα γυμναστικής είχαν εξοπλίσει το ιατρείο τους με κρεβάτια.
Ο γιατρός είχε τώρα ασχοληθεί πιο επισταμένα με τον τραυματία αξιωματικό. Θα χρειαζόταν σίγουρα χειρουργικές επεμβάσεις για να γίνει καλά και όσο πιο άμεσα γινόταν αλλά είχε προς το παρόν σταθεροποιηθεί η κατάστασή του και δεν κινδύνευε να πεθάνει από στιγμή σε στιγμή.
Αμέσως απέκτησαν και δεύτερο ασθενή, η Τζάνις είχε αρχίσει να νιώθει τους πόνους της γέννας, ο γιατρός ήταν σίγουρος πως θα μπορούσε να την ξεγεννήσει παρότι όχι η ειδικότητά του και εκτιμούσε ότι η ώρα του τοκετού θα ερχόταν κάποια στιγμή μέσα στο επόμενο δωδεκάωρο, τη νύχτα κατά πάσα πιθανότητα.
Έτσι η Τζάνις ξάπλωσε σε ένα κρεβάτι με την Άλις και τη Χόουπ να της κάνουν παρέα αν και η δεύτερη είχε δηλώσει ότι ήθελε να πάρει μέρος στην άμυνα του κολλεγίου.

Οι Βρετανοί πεζοναύτες και οι Αμερικανοί ομόλογοί τους προχωρούσαν στο δρόμο με τα όπλα έτοιμα για κάθε ενδεχόμενο αν και είχαν αρκετή ώρα να δουν εχθρό. Ο Γούλλιαμ προχωρούσε ως συνήθως από τους πρώτους. Η Ντέηνα είχε ανακτήσει τη μηχανή της αλλά την κυλούσε στο δρόμο και δεν είχε ανέβει θέλοντας να κάνει οικονομία στη βενζίνη μιας και δεν ήξερε πότε θα είχε την ευκαιρία να ξαναγεμίσει το τεπόζιτό της.
Ο Βρετανός έτριψε το πλάι του κεφαλιού του με το χέρι του.
-Αυτό το πράγμα έπαψε να με πονάει σαν τραύμα και μου φέρνει πονοκέφαλο, είπε.
-Ποιο πράγμα; ρώτησε η Ντέηνα.
-Είχα μια παραλίγο θανάσιμη συνάντηση με τον εχθρό, είπε ο άνθρωπος της ΜΙ6 και εξήγησε τι είχε συμβεί νωρίτερα.

Ο Σάντερς δεν έμεινε άπραγος. Αφού όρκισε επίσημα τον Τζόναθαν επικεφαλής της μικρής κοινότητας των αμάχων, που είχαν πλέον φτάσει να αριθμούν 409 άτομα, και εφόσον είχαν καταφτάσει όχι μόνο οι άνδρες του υπολοχαγού Μπράιαντ αλλά και οι υπόλοιποι με τους οποίους είχαν κάνει επαφή, συγκάλεσε ένα πολεμικό συμβούλιο των διοικητών.
Διαπίστωσε πως είχε στη διάθεσή του τον πρώτο λόχο του πρώτου τάγματος του 327 συντάγματος, χωρίς απώλειες, και τον δεύτερο ο οποίος είχε ωστόσο χάσει το ένα τέταρτο της δύναμής του, ένα τεθωρακισμένο της πρώτης ίλης του 32 συντάγματος τεθωρακισμένων με δυο άνδρες από το πλήρωμά του, εξήντα άνδρες από διάφορες μονάδες της 426 ταξιαρχίας υποστήριξης που μετά τη διάλυση των μονάδων τους είχαν περιμαζευτεί από τον Μπράιαντ. Με τους άνδρες του πρώτου λόχου είχαν συνταχθεί και δυνάμεις του πυροβλικού που ανήκαν στο δεύτερο τάγμα του 320 συντάγματος, οι ίδιοι που είχε δει από αέρος ο Κρις και είχε συναντήσει η Νάντια με το συνεργείο της. Οι μισοί από αυτούς ήταν παρατηρητές βολής, οι υπόλοιποι χειρίζονταν δυο πυροβόλα.
-Ο πρώτος λόχος θα καλύψει το κολλέγιο από τα νότια καταλαμβάνοντας τα δυο αυτά τετράγωνα, είπε δείχνοντας σε έναν χάρτη που είχε φέρει μαζί του ο διοικητής του δεύτερου λόχου. Τα πυροβόλα θα τοποθετηθούν εδώ και εδώ, έξω από αυτη τη βίλα και στη διασταύρωση για να έχουν πεδίο βολής ανεμπόδιστο από ψηλά κτίρια. Οι παρατηρητές σε βάθος δύο τετραγώνων.
Οι δυο διοικητές εγνευσαν σοβαρά. Ο Σάντερς συνέχισε.
-Ο δεύτερος λόχος αναλαμβάνει την κάλυψη από ανατολικά. Το τεθωρακισμένο είναι η ενίσχυσή σας για μεγαλύτερη δύναμη πυρός. Θα πάρει θέση εδώ. Θα κλείσουμε το δρόμο εδώ και εδώ, αφήνουμε μια έξοδο για τα δικά μας οχήματα. Εδώ θα τοποθετήσουμε ένα πολυβόλο και εδώ τα τζιπ. Τις οχυρώσεις τις αναλαμβάνει η ομάδα της ταξιαρχίας υποστήριξης.
Ο Σάντερς σταμάτησε για μια στιγμή και μετά στράφηκε στον Μπράιαντ.
-Θέλω μια ομάδα ελεύθερων σκοπευτών στην στέγη, διάλεξε τους καλύτερους από τους δικούς σου. Το κτίριο είναι το ψηλότερο σε μια ακτίνα μερικών τετραγώνων θα έχουν πολύ καλό πεδίο βολής και άμεση αντίληψη της κατάστασης. Οι υπόλοιποι καλύπτετε την βόρεια και τη δυτική πλευρά. Οι άνδρες των SEALS θα είναι μαζί σας.
Ο Σάντερς στράφηκε στον Μπρούστερ.
-Καμιά πρόταση;
-Ξέρουμε που βρίσκεται ένα ελικόπτερο, ας μην το αφήσουμε να πάει χαμένο. Μπορούν να πάνε ο Άλεξ με τον Κρις να το φέρουν.
-Καλή σκέψη.
Ο λοχίας Στιλ μπήκε εκείνη τη στιγμή στην αίθουσα που είχε ο Σάντερς εγκαταστήσει το μικρό στρατηγείο του.
-Κύριε υπολοχαγέ, ξεκίνησε αλλά σταμάτησε βλέποντας τους αξιωματικούς που είχαν συγκεντρωθεί.
Στάθηκε σε στάση προσοχής.
-Δεν ήθελα να διακόψω, είπε.
-Φέρνεις νέα Στιλ; ρώτησε ο Μπράιαντ.
-Μάλιστα, δεν φαντάζεστε ποιος έρχεται. Ο λοχαγός μας με τους υπόλοιπους δικούς μας, μόλις φτάσανε.
-Πήγαινε φέρε τον εδώ.

Αμερικανοί και Βρετανοί εκπλάγηκαν βρίσκοντας γραμμή αμύνης πριν φτάσουν στο κολλέγιο κάτι που ήταν καινούριο για την Ντέηνα επίσης. Το γεγονός ότι ανήκαν στο λόχο του Άλαν έκανε τα πράγματα εύκολα και σε λίγα λεπτά περνούσαν την πίσω πόρτα του κολλεγίου που τώρα ήταν ανοιχτή μιας και μπαινόβγαιναν στρατιώτες συνέχεια. Ο Άλαν και ο Τζώρτζ άφησαν τους άνδρες τους να ξεκουραστούν και εκείνοι πήγαν να δουν τον διοικητή της μικρής αυτής δύναμης.
-Έχουμε και τηλεοπτική κάλυψη, σχολίασε ο Άλαν βλέποντας το βαν του τηλεοπτικού συνεργειου παρακαρισμένο σε μια άκρη και το συνεργείο υπό την επιτήρηση δυο ανδρών.
-Λες να γίνεις και διάσημος; τον πείραξε ο Τζώρτζ.
-Εγώ πάντως ελπίζω να έχουν παυσίπονα εδώ πέρα, είπε ο Γουίλλιαμ. Έχω τέτοιο πονοκέφαλο που θολώνει την όρασή μου από το αριστερό μάτι.
Ο Στιλ γύρισε και τους πήρε να τους συνοδεύσει στο διοικητήριο όπου ο Τζώρτζ βρήκε με έκπληξη τους συναδέρφους του που έψαχνε. Ο Άλαν έδωσε αναφορά για τα όσα είχαν περάσει ως που να φτάσουν ως εδώ και ο Σάντερς είπε:
-Μάλιστα, μάλλον είμαστε μόνοι μας. Άλαν θα αναλάβεις με τους άνδρες σου την αποστολή που ήδη ανέθεσα στον Μπράιαντ, τώρα είστε και πιο πολλοί. Να μπορούσαμε να ενημερώσουμε και τον Άιρονσαϊντ.
-Έχουμε ασύρματο, είπε ο Άλαν, εκεί που ακούσαμε και το μήνυμα των δικών μου.
-Και οι παρατηρητές του πυροβολικού έχουν αλλά μπορούμε να επικοινωνήσουμε μόνο σε μικρές αποστάσεις, φαίνεται ότι οι αντίπαλοί μας μπλοκάρουν τις επικοινωνίες.
-Δορυφορικα δοκιμάσατε; ρώτησε ο Γουίλλιαμ.
-Δεν έχουμε τα μέσα, είπε ο Σάντερς.
-Έξω είδα ένα βαν τηλεοπτικού συνεργείου, μπορώ να το κάνω με τον εξοπλισμό τους ειδικά αν έχω τη βοήθεια ενός τεχνικού για τις συχνότητες.
Ο Σάντερς κοίταξε τον Βρετανό.
-Δεν είσαι πεζοναύτης έτσι;
-Όχι, ανήκω στην ΜΙ6.
-Υπάρχουν δύο διαβιβαστές ανάμεσα στους άνδρες της 426, είπε ο Μπράιαντ, θα τους πω να βάλουν ένα χεράκι, θα σε βοηθήσουν και οι τεχνικοί του συνεργείου.
-Θα κάνουμε πιο γρήγορα έτσι, είπε ο Βρετανός, δώστε μου δυο λεπτά να βρώ ένα παυσίπονο και μετά θα στρωθούμε στη δουλειά.
-Στιλ οδήγησε τον.... ο Σάντερς δίστασε.
-Γουίλλιαμ Γκρέηστοούκ. Για τυπικούς λόγους έχω το βαθμό του πλωτάρχη.
-Οδήγησε τον πλωτάρχη στο ιατρείο.
-Μάλιστα σερ.

Η Πένα.... Έσπασε

Author: Νυχτερινή Πένα /


Όσοι με διαβάζετε τακτικά θα παρατηρήσατε ότι ο Μάρτιος είχε ένα αρνητικό ρεκόρ σε αναρτήσεις. Μόλις μία. Αυτό συνέβει εξαιτίας της απασχόλησής μου με ένα επώδυνο θέμα που ήταν η υγεία μου δυστυχώς. Πρώτα μια επέμβαση και ύστερα μια φλεγμονή που με κράτησε κάτω κάμποσες μέρες με κράτησαν μακριά από το γράψιμο. Τώρα όμως επέστρεψα και όπως βλέπετε ήδη ο Απρίλιος πάει μια χαρά. Ας ευχηθούμε να συνεχίσουμε έτσι.

101 Χρόνια

Author: Νυχτερινή Πένα /

Ακριβώς πριν από 101 χρόνια, την Κυριακή 14 Απριλίου και ώρα 23:39 ο Τιτανικός προσέκρουσε στο παγόβουνο. Στις 02:20 το πρωί δεν υπήρχε πια. Πάνω από 1500 άνθρωποι χάθηκαν στην καταστροφή. Είθε ο Θεός να αναπαύσει τις ψυχές τους.

Το Ιστολόγιο του μήνα – Μάρτιος 2013

Author: Νυχτερινή Πένα /

   Σήμερα θα πάμε μια βόλτα. Βόλτα θα με ρωτήσετε; Ναι, θα σας απαντήσω, στην γειτονιά των ονείρων. Περίεργος προορισμός αλλά είναι αυτός στον οποίο κατευθυνόμαστε μιας και το ιστολόγιο που θα γίνει ιστολόγιο του μήνα ονομάζεται ακριβώς έτσι.
   Ξεκίνησε το 2010 με ένα όμορφο σχέδιο και μετά συνέχισε με μουσικά κομμάτια αλλά και τρυφερά κείμενα. Μετά από μια απουσία από το χώρο επέστρεψε – και ευχόμαστε να παραμείνει – με μια όμορφη αισθηματική ιστορία. Την Γειτονιά των Ονείρων θα τη βρείτε στην διεύθυνση: http://neighbourhooddreams.blogspot.gr/  

Το Σκοτάδι

Author: Νυχτερινή Πένα /

Πως αντιμετωπίζεις το σκοτάδι;
Πως το φωτίζεις
όταν κανένα φως δεν το διαπερνά;
Πως συνεχίζεις να βαδίζεις
όταν χάνεται ο δρόμος κάτω απ' τα βήματά σου;

Πως προχωράς όταν τη συνέχεια
δεν βλέπεις;
Από που να ζητήσεις βοήθεια
όταν φωνάζεις και δεν σ' απαντάει
παρά μόνο η ηχώ;

Πως να πολεμήσεις έναν εχθρό
που δεν έχει πρόσωπο
ούτε τρωτό κι αδύαντο σημείο,
δεν φθείρεται και δεν ηττάται,
παντοδύναμος και αιώνιος.

Πως πολεμάς λοιπόν;
Με ποιον τρόπο περνάς τη δυσκολία;
Πως βρίσκεις το δρόμο σου;
Πως κερδίζεις μια τέτοια μάχη;

Είναι πραγματικά απλό,
δεν κερδίζεις.
Αυτή είναι μια μάχη που δεν μπορείς να την κερδίσεις.

Η Εισβολή 8 - συνέχεια

Author: Νυχτερινή Πένα /


Ο Άλαν πλησίασε τον στρατιώτη που είχε τον ασύρματο σε ένα σακίδιο στην πλάτη του και του έδωσε τα ακουστικά. Εκείνος τα φόρεσε γρήγορα και άκουσε μια γνώριμη φωνή να λέει:
«Επανάληψη. Εδώ Ειδική Ομάδα της 101 επιζήσαμε από την πτώση, είμαστε στην περιοχή NE 101 -102, κινούμαστε σε άξονα 9 παράλληλα με 405 βορειοανατολικά. Επικοινωνία πάλι σε 30΄. Κωδικός Ίκαρος.»
Ο Άλαν έβγαλε τα ακουστικά και τα έδωσε στον ασυρματιστή.
-Καλή δουλειά Κέλερμαν, τον επαίνεσε με μια φιλική γροθιά στον ώμο. Αυτός ήταν ο Μπράιαντ, ο υπολοχαγός και υποδιοικητής μου, εξήγησε στον Τζώρτζ καθώς ξανάνοιγε τον χάρτη. Και κινούνται προς τα εδώ από τον δρόμο εδώ πέρα, έδειξε στον χάρτη.
Ο Άλαν χαμογέλασε, ήταν εμφανώς χαρούμενος που μάθαινε ότι είχαν γλιτώσει και οι υπόλοιποι άνδρες του από την συντριβή του μεταγωγικού που τους μετέφερε.
-Και ήταν έξυπνο μήνυμα, αν οι εισβολείς δεν έχουν γνώση των στρατιωτικών χαρτών δεν θα καταλάβουν τις συντεταγμένες που έδωσε ακόμα και αν άκουσαν το μήνυμα, σχολίασε ο Τζώρτζ.
-Τώρα να δούμε που θα τους συναντήσουμε, είπε ο Άλαν, ένα μέρος που να μην είμαστε εκτεθειμένοι ως που να έρθουν.
-Υπάρχει ένα μέρος, είπε η Ντέηνα, θα βοηθούσατε και με την προστασία των αμάχων.
Τους μίλησε για το κολλέγιο και τους αμάχους που είχαν καταφύγει εκεί. Ο Άλαν και ο Τζώρτζ δεν το σκέφθηκαν και πολύ για να αποφασίσουν ότι ήταν μια καλή επιλογή και έτσι ο Αμερικανός της είπε:
-Θα μας καθοδηγήσεις;                                  
-Ναι, είπε η αστυνόμος. Αρκεί να ανακτήσω την μηχανή μου. Είναι λίγο πιο κάτω, είπε στρεφόμενη στον Γουίλλιαμ, εκεί που συναντηθήκαμε.
-Ωραία, πάμε.

Όταν ο Μπρούστερ με τον Κρις και τον Νας επέστρεψαν κοντά στους υπόλοιπους ακολουθούμενοι από την Τζάνις με την Άλις και την Χόουπ, βρήκαν τον Άλεξ να δίνει αναφορά στον Σάντερς. Πλησίασαν να ακούσουν και ο συμπατριώτης τους είπε:
-Βρήκα που θα πάμε τους αμάχους και μετά πως να συνεχίσουμε.
-Α μπα; Πως τα έλυσες όλα; πείραξε τον φίλο και ομόβαθμό του ο Κρις. Καθάρισε το μυαλό σου εκεί ψηλά;
-Είδα ανθρώπους σε ένα μεγάλο κτίριο, μάλλον σχολείο, είπε ο Άλεξ, και λίγο βορειότερα είναι εγκατεστημένη μια δύναμη τι όπλου δεν ξέρω αλλά είχαν και ένα πυροβόλο οπότε μάλλον πυροβολικό της εθνοφρουράς.
-Πόσο μακριά είναι το σχολείο; ρώτησε ο Σάντερς.
-Μερικά τετράγωνα μόλις, μπορούμε να πάμε και περπατώντας.
-Εντάξει τότε ας ξεκινήσουμε, να παραδώσουμε τους πολίτες και να ξαναμπούμε στη μάχη, είπε ο Σάντερς. Θα συνεχίσετε μαζί μας; ρώτησε τον Μπρούστερ.
-Φυσικά, απάντησε εκείνος. Τουλάχιστον ως που να βρούμε τους υπόλοιπους δικούς μας και να επικοινωνήσουμε με την πατρίδα.
-Ξεκινάμε τότε!
Ο Σάντερς εξήγησε στους πολίτες που θα πήγαιναν και ότι μπορούσαν να πάνε πεζοί, έτσι ξεκίνησαν όλοι με τα αυτοκίνητα να ακολουθούν. Κάποιοι άμαχοι, ανάμεσά τους και η Τζάνις με την Άλις, μπήκαν σε αυτοκίνητα μιας και οι στρατιώτες θα περπατούσαν εκτός από τους οδηγούς.

Η Νάντια βγήκε από το βαν και προχώρησε προς τους άνδρες που ήταν οχυρωμένοι στο πεσμένο λεωφορείο και μετά τον αξιωματικό που πλησίαζε. Ήταν ένας γεροδεμένος νεαρός σχετικά άνδρα και η σκέψη που η Νάντια έκανε αυθόρμητα δεν ήταν καθόλου αθώα ή σεμνή και αυτό της έφερε ένα χαμόγελο παρά την περίσταση.
Ο αξιωματικός είχε δει δράση σήμερα, ήταν σκονισμένος και λερωμένος από καπνό ενώ αίμα είχε κυλίσει στο λαιμό του από ένα επιφανειακό τραύμα πίσω από το αριστερό αυτί. Η στολή του είχε δει και καλύτερες μέρες και ήταν πάνοπλος.
-Τι κάνετε εδώ; είπε κοφτά.
-Τη δουλειά μας, απάντησε με ένα χαμόγελο η Νάντια. Πρέπει να μεταφέρουμε τα νέα στον κόσμο.
-Δεχτήκαμε επίθεση από έναν ισχυρότατο εχθρό, είπε ο αξιωματικός. Δεν είναι κάτι που δεν μπορείς να μεταδώσεις από πιο μακριά.
-Μα πως θα μπορούσα να κάνω ένα ρεπορτάζ αν δεν έμπαινα μέσα; Πως θα έβλεπα από κοντά γενναίους άνδρες σαν εσάς να κάνουν ηρωικά το καθήκον τους; είπε συνοδεύοντας τα τελευταία λόγια της με ένα γεμάτο υποσχέσεις βλέμμα που πήγε χαμένο στον αξιωματικό.
-Δεν έχετε καμία δουλειά εδώ, της είπε κοφτά.
-Υπάρχει ελευθερία του τύπου σ’ αυτή τη χώρα, είπε νευριασμένη η Νάντια. Δεν μπορείς να μου απαγορεύσεις να προχωρήσω. Στο κάτω κάτω της γραφής είναι δικαίωμά μου να φάω το κεφάλι μου.
Η τελευταία φράση έφερε ένα χαμόγελο στον αξιωματικό. Δεν ήταν όμως ένα εύθυμο χαμόγελο αλλά ένα κυνικό.
-Δεν με απασχολεί αν θα φας το κεφάλι σου, με απασχολεί ποιος μπορεί να βλέπει αυτά που μεταδίδεις. Γι’ αυτό και απαιτείται άδεια για να κάνεις ρεπορτάζ μέσα σε ζώνη επιχειρήσεων.
-Και ποιος θα μου τη δώσει αυτήν την άδεια;
Σε αυτήν την ερώτηση ο αξιωματικός φάνηκε να προβληματίζεται αλλά τελικά είπε:
-Θα σας οδηγήσω στο διοκητή μου. Μπεν, στράφηκε σε έναν από τους άνδρες του, πάρε το τιμόνι, μη δοκιμάσουν τίποτα.
-Μάλιστα, είπε ο άνδρας που έφερε διακριτικά λοχία. Πήγε στο βαν και έκατσε στη θέση του οδηγού που μετακινήθηκε στην πίσω πλευρά του οχήματος. Η Νάντια προχώρησε στο πλευρό του αξιωματικού και τον ακολούθησε πίσω από το πρόχειρο οδόφραγμα.
Δεν άργησαν να φτάσουν στο διοηκητή που ήταν λίγα μέτρα πιο πίσω στην διασταύρωση δύο δρόμων. Αν η Νάντια είχε ποτέ της πάρει μέρος σε ρεπορτάζ σε εμπόλεμη κατάσταση θα αναγνώριζε ένα διοικητήριο εκστρατείας με την σκηνή του διοικητή που στέγαζε έναν χάρτη σε ένα τραπέζι και έναν ασύρματο. Δίπλα ήταν τοποθετημένα με τάξη κιβώτια με πυρομαχικά ενω πιο πέρα δέσποζε ένα μεγάλο πυροβόλο. Δύο άνδρες ήταν απασχολημένοι με τον καθαρισμό της κάνης ενώ ένας έλεγχε τις θήκες με τις οβίδες που είχαν για χρήση.
Ο διοικητής, ένας λοχαγός, στεκόταν έξω από τη σκηνή με μια μεταλλική κούπα στα χέρια του, νερό μάντεψε η δημοσιογράφος, σε μια τέτοια κατάσταση δεν υπήρχε χώρος για πολυτέλειες. Ο αξιωματικός που την είχε φέρει ως εδώ πλησίασε και μίλησε χαμηλόφωνα με το διοικητή. Εκείνος γύρισε και την κοίταξε. Της έκανε νόημα να πλησιάσει.
-Θες άδεια να προχωρήσεις για να κάνεις ρεπορτάζ;
-Ναι, είπε η Νάντια.
-Για να έφτασες ως εδώ πρέπει να είδες αρκετό αίμα και θάνατο ήδη, είπε ο λοχαγός, δεν αρκεί;
-Όχι, είπε η δημοσιογράφος, θέλω την είδηση που θα με κάνει αναμφισβήτητα αφεντικό και το δελτίο δικό μου, ό,τι και αν χρειαστεί να δω για να το πετύχω.
Η γυμνή απληστία στο πρόσωπό της έφερε μια γκριμάτσα αποστροφής στο πρόσωπο του διοικητή. Αλλά δεν πρόλαβε να δώσει την αρνητική όσο και καυστική απάντηση που θα ήθελε. Δυο στρατιώτες κατέφτασαν μαζί με έναν υπαξιωματικό που δεν ήταν από τους δικούς του.
-Κύριε λοχαγέ, επιτέλους έχουμε επαφή με κάποιον άλλο, είπε ο ένας στρατιώτης.
Ο λοχαγός κοίταξε τον λοχία και ρώτησε:
-Από που μας έρχεσαι λοχία;
-Λοχίας Ρικ Στιλ, 101 αερομεταφερόμενη σερ. Ο λόχος μου είναι εδώ κοντά σε ένα σχολείο. Τεθήκαμε υπό τις διαταγές του συνταγματάρχη Σάντερς της διοίκησης της 101.
-Τον ξέρω τον Σάντερς, και’ μεις στην 101 ανήκουμε, ποιες είναι οι διαταγές;
-Αναδίπλωση προς το σχολείο, σερ, να οργανώσουμε μια αμυντική θέση με συνοχή.
-Εντάξει, μάγκες, ετοιμαζόμαστε για μετακίνηση, φώναξε ο λοχαγός και στράφηκε στην Νάντια.
-Θα έρθετε μαζί μας, ίσως πάρεις την άδεια που θες, είπε πριν προχωρήσει στον ασυρματιστή. Ενημέρωσε τους παρατηρητές να οπισθοχωρήσουν.

Η Εισβολή 8

Author: Νυχτερινή Πένα /


8.

Η μικρή τους κοινότητα είχε έναν πληθυσμό 338 ανθρώπων κάθε ηλικίας και δύο εθνικοτήτων μιας και είχαν βρεθεί και μερικοί Μεξικανικής προεελεύσεως ανάμεσα στους πολίτες που είχαν καταφύγει στο κολλέγιο. Ο πιο μεγάλος ήταν ενάς παππούς ογδόντα έξι χρονών, ο πιο μικρός ένα αγοράκι μόλις έξι μηνών. Είχαν όλοι μαζευτεί μέσα στο κολλέγιο, είχαν επιστρέψει ακόμα και όσοι είχαν προσφερθεί να πάνε να βρουν τρόφιμα. Είχαν φέρει κάποιες προμήθειες που προστέθηκαν στα αποθέματα στην καφετέρια και ένας από αυτούς, ένας άνδρας που ήταν μόνος χωρίς οικογένεια ή φίλους, είχε γυρίσει με μια συσκευή οξυγονοκόλλησης. Μπορεί να χρειαζόταν και ο ίδιος ήξερε να τη χρησιμοποιήσει.
Ο ένας απο τους Τεξανούς πλησίασε. Με το πλατύγυρο καπέλο και τη θήκη με το πισόλι στη δεξιά πλευρά έτοιμο για τράβηγμα του θύμιζε φιγούρα από το και οι Επτά Ήταν Υπέροχοι, το αγαπημένο του γουέστερν. Περπατούσε γρήγορα στο διάδρομο και προφανώς ήθελε εκείνον.
-Μια ομάδα πολιτών στην πόρτα, είπε ο σερίφης. Ζητούν άσυλο, έχουν μαζί τους εφόδια και προσφέρονται να βοηθήσουν στην άμυνά μας.
-Στην άμυνα;
-Ναι, είπε ο σερίφης, οι άνδρες είναι οπλισμένοι.
-Ενημερώσατε τον διοικητή Μάιλς; ρώτησε ο Τζόναθαν.
-Ναι.
-Ωραία, πάμε.
Βγήκαν στην αυλή και βρήκαν τον Μάιλς με τον άλλο Τεξανό στην συρόμενη πόρτα έξω από την οποία περίμενε μια ομάδα πολιτών. Πλησίασαν γρήγορα και ο Μάιλς γύρισε να τον κοιτάξει. Συνεννοήθηκαν με ένα βλέμμα. Ο αστυνομικός τους θεωρούσε χρήσιμη προσθήκη, ειδικά αφού είχαν όπλα κάτι που έλειπε από την μικρή τους κοινότητα.
-Πως λέγεσαι; ρώτησε τον άνδρα που ήταν επικεφαλής.
-Σάμιουελ Τρακ, αυτή είναι η οικογένειά μου, οι γιοι μου και οι δικοί τους γιοι.
Ο Τζόναθαν τον κοίταξε εξεταστικά και εκείνος αντιγύρισε το βλέμμα. Έδειχνε άνθρωπος τίμιος και ευθύς, το γεγονός ότι ήταν όλοι μια οικογένεια ήταν υπέρ τους.
-Πως μας βρήκατε εδώ;
-Μας έστειλε η αστυνόμος Κάλβερ.
Ο Τζόναθαν ένευσε.
-Καλώς ήρθατε στην κοινότητά μας.
Ο Τρακ ακολουθούμενος από όλη την οικογένειά του πέρασε την πόρτα.
-Μπορούμε να πιάσουμε θέσεις φύλαξης.
-Θα το δούμε αυτό, πάμε να σας εγκαταστήσουμε πρώτα.

Η Τζάνις τράβηξε στην αγκαλιά της την Άλις και την έσφιξε σαν να μπορούσε αυτή η κίνηση να προφυλάξει την κόρη της από τα καυτά βλήματα που σε λίγα δευτερόλεπτα θα της στερούσαν την ζωή. Οι εισβολείς σήκωσαν τα όπλα τους αλλά αυτό ήταν και το τελευταίο πράγμα που έκαναν. Κάτι τους χτύπησε από πίσω κόβοντας το κεφάλι του ενός και στέλνοντάς το να κυλίσει μακριά και πετυχαίνοντας τον άλλο αρκετά δυνατά, αν και όχι καίρια, ώστε να τον βγάλει εκτός ισορροπίας. Δεν έδειξε να έπαθε τίποτα με την πτώση αλλά δεν πρόλαβε και να σηκωθεί. Ένας άνδρας μπήκε μέσα, τον πάτησε στο στήθος και τον πυροβόλησε εξ’ επαφής.
Πυροβολισμοί ακούστηκαν από την μπροστά πλευρά της οικοδομής και ο άνδρας που είχε μόλις μπει πέρασε τρέχοντας δίπλα στην Τζάνις για να πάει προς τα εκεί με ένα άγριο χαμόγελο στα χείλη του. Εκείνη πρόλαβε να δει τα διακριτικά στο μανίκι του, μια υδρόγειο κυκλωμένη από δάφνες και το μότο per mare per terram. Στράφηκε στον άλλον άνδρα που είχε σκοτώσει τον πρώτο από τους εισβολείς και τον εξέταζε τώρα προσεκτικά.
Δίπλα του είχε καταφτάσει ακόμα ένας που σημάδευε προς την μπροστά πλευρά καθώς ακούγονταν βήματα που δεν ανήκαν παρά στον σύντροφό τους και την Χόουπ.
Η Τζάνις αναγνώρισε το έμβλημα τους τώρα, Βρετανοί πεζοναύτες, ήταν το ίδιο σώμα όπως εκείνοι με τους οποίους θα συνεργαζόταν ο σύζυγός της. Στη σκέψη αυτή αναρωτήθηκε τι γινόταν ο Άλαν και αν είχε επιστρέψει στη βάση του, αν είχε επιστρέψει σπίτι και αν την έψαχνε.
-Κρις, είπε ο Τσάρλς Μπρούστερ που εξέταζε τον πεσμένο εχθρό, έλα να δεις.
Ο Κρις πλησίασε, ο Μπρούστερ του έδειξε το λαιμό του εισβολέα όπως τον είχε αποκεφαλίσει με το σπαθί του. Ένας σκελετός από κάποιο μέταλλο και δεκάδες καλώδια οπτικών ινών είχαν κοπεί στο ίδιο ύψος.
-Είναι ρομπότ, είπε ο Κρις, γι’ αυτό δεν υπήρχε αίμα ούτε κραυγές πόνου.
-Ναι, είπε ο Νας, και αυτό κάνει τα πράγματα πιο περίπλοκα γιατί αυτό το επίπεδο τεχνολογίας είναι πολύ προχωρημένο για οποιαδήποτε χώρα στον κόσμο.
-Επικοινωνούν με κάποιο είδος μόντεμ, είπε η Τζάνις ενθυμούμενη μια νωρίτερη εμπειρία της με τους εισβολείς.
Ο Μπρούστερ έγνευσε.
-Αυτά όλα πρέπει να τα μεταφέρουμε στα επιτελεία που δίνουν την μάχη αλλά προς το παρόν πρέπει να φύγουμε από δω.
-Δεν ξέρουμε που να πάμε, είπε η Χόουπ, που θα μπορούσαμε να βρούμε κάποιο καταφύγιο. Απλά αποφεύγουμε τους εισβολείς.
-Ίσως βρήκαν κάτι οι δικοί μας, είπε ο Κρις, και εξήγησε βιαστικά πως είχαν βρεθεί εδώ.
Άφησαν την οικοδομή και επέστρεψαν βιαστικά κοντά στους υπόλοιπους.

Με τους νεοφερμένους η μικρή τους κοινότητα είχε ανέβει στον αριθμό των 374 πολιτών. Είχαν ακόμη εννιά αστυνομικούς, δύο εκ των οποίων σερίφηδες, και έναν κρατούμενο. Μια μικρογραφία πόλης σκέφθηκε ο Τζόναθαν καθώς ήταν καθισμένος στο γραφείο του. Από την ανοιχτή πόρτα άκουγε τις συζητήσεις των αστυνομικών στο πρόχειρο αρχηγείο τους και μερικές φορές συζητήσεις από τάξεις που είχαν μετατραπεί σε κατοικίες.
-Κύριε διευθυντά.
Από τις σκέψεις του τον απέσπασε ο κύριος Πέητον που στεκόταν στην πόρτα.
-Τι συμβαίνει;
-Τίποτα το σοβαρό, είπε ο επιστάτης, απλά ήθελα να σας πω ότι το μεγείρεμα τελείωσε και διανέμουν οι γυναίκες το φαγητό στους ανθρώπους που βρήκαν καταφύγιο εδώ μαζί μας. Θέλετε και εσείς να φέρω να φάτε;
-Οι μαθητές μας φάγανε;
-Θα τους πάει η γυναίκα μου, είπε ο Πέητον,
-Ωραία, είπε ο Τζων και σηκώθηκε από το γραφείο, θα φάω μαζί τους.
Ήταν μια περίεργη σκέψη που του ήρθε ακριβώς εκείνη τη στιγμή, ότι μετά από τόσα χρόνια που η μόνη του οικογένεια ήταν η Κάρι, τώρα είχε ξανά κατά κάποιο τρόπο μια οικογένεια στο πρόσωπο των παιδιών αυτών που είχαν χωριστεί από τις οικογένειές τους και θα συνέχιζε αυτό ως που να επιστρέψουν στους δικούς τους.

Ο Γουίλλιαμ ακολουθούμενος από την Ντέηνα επέστρεψε στο σημείο που περίμεναν οι συμπατριώτες του και οι Αμερικανοί. Οι πεζοναύτες και οι αλεξιπτωτιστές είχαν καθίσει στο δρόμο με την πλάτη στους τοίχους που τον οριοθετούσαν. Είχαν καθίσει ανακατωμένοι, ενώ ο Άλαν με τον Τζώρτζ συζητούσαν πάνω από το χάρτη που είχε ανοίξει ο Αμερικανός πάνω στο πεζοδρόμιο. Ο Γουίλλιαμ τους πλησίασε μαζί με την Ντέηνα.
Ο Τζώρτζ ανασήκωσε το κεφάλι του και είπε:
-Α, γύρισες, συζητάμε ποια πορεία να πάρουμε. Πρέπει να στείλουμε και μια αναφορά πίσω.
-Με όλα τα καλά νέα, είπε ο πράκτωρας της ΜΙ6 και μόρφασε καθώς θυμήθηκε την συζήτηση που είχαν νωρίτερα. Να σας συστήσω την αστυνόμο Κάλβερ.
-Ντέηνα, είπε εκείνη και έσφιξε δυνατά τα χέρια των δυο διοικητών.
-Τι μπορείς να μας πεις για την κατάσταση Ντέηνα;
-Λίγα πράγματα που να μην ξέρετε ήδη. Η περιοχή έχει εκκενωθεί κατά πολύ μεγάλο μέρος από τους κατοίκους, όσοι δεν πρόλαβαν να ξεφύγουν είναι νεκροί. Οι εισβολείς δεν παίρνουν αιχμαλώτους από όσο έχω δει. Έχουν αναπτύξει τις δυνάμεις τους αλλά με ποιο στόχο δεν μπορώ να πω.
Ο Άλαν και ο Τζώρτζ κοιτάκτηκαν και ο πρώτος ρώτησε ενώ δίπλωνε το χάρτη:
-Δικές μας δυνάμεις έχεις δει καθόλου;
-Όχι. Μόνο μερικούς αστυνομικούς.
-Λογικό, είπε ο Άλαν, είμαστε μέσα στην περιοχή που έχει αναγκαστικά παραχωρηθεί στον εχθρό αλλά το ότι δεν υπάρχει δική μας δραστηριότητα σημαίνει ότι ακόμα οργανώνουμε άμυνα και δεν κάναμε καμία κίνηση έστω να τον παρενοχλήσουμε.
-Σερ, φώναξε ένας από τους άνδρες του Άλαν που κουβαλούσε έναν ασύρματο. Πρέπει να το ακούσετε αυτό.