Κόντευε να φτάσει στο φυλάκιο όταν άκουσε θόρυβο στο δρόμο. Σκεπτόμενος ότι μπορεί να ερχόταν ο διοικητής επιτάχυνε και έφτασε στο φυλάκιο πριν φανεί το όχημα που πλησίαζε. Βρήκε το Ρωμανό στην ίδια θέση που τον είχε αφήσει αν και είχε αντικαταστήσει τον Ομάρ Καγιάμ με ένα μυθιστόρημα.
-Σε βλέπω ήσυχο.
-Δεν είναι ώρα εκπαίδευσης, άρα δεν υπάρχει κάτι που πρέπει να μας βρουν να κάνουμε. Από’ κει και πέρα είναι όλα εντάξει.
Αλλά δεν ήταν τζιπ αυτό που κατέβαινε το χωματόδρομο, ήταν μια μοτοσικλέτα με δυο επιβάτες. Καθώς πλησίαζαν στη μπάρα που έφραζε το δρόμο είδε πως ήταν ένας νεαρός άνδρας και μια κοπέλα. Σταμάτησαν απότομα και κοίταξαν αβέβαια το σκοπό.
-Μπορούμε να περάσουμε παρακαλώ; είπε ο νεαρός.
-Μετά τη δύση του ηλίου δεν επιτρέπεται, λυπάμαι.
-Δεν μπορούμε; ρώτησε η κοπέλα με αγωνία κοιτώντας πίσω της το δρόμο.
-Λοχία! φώναξε ο σκοπός.
Ο Μιχάλης σηκώθηκε και πήγε προς το μέρος του. Καθώς δεν είχε δει τον Ρωμανό ο σκοπός, που δεν ήταν άλλος από τον Παύλο, σήκωσε τους ώμους λέγοντας:
-Τι κάνουμε;
-Πήρες συνθηματικά;
-Μου τα’ δωσες μην έρθει ο μεγάλος.
-Ποια βάρδια έχεις;
-Οκτώ με δέκα.
Ο Μιχάλης συνοφρυώθηκε, ήταν η βάρδια από την οποία τυπικά άρχιζε η νυχτερινή απαγόρευση της διελεύσεως πολιτών από το φυλάκιο. Αλλά ο κανονισμός όριζε ότι πριν την δύση του ηλίου δεν μπορούσε να γίνει. Και είπε αυτό ακριβώς.
-Μετά τη δύση του ηλίου δεν μπορείτε να περάσετε, είπε, αλλά ο ήλιος ακόμη δεν έπεσε. Εδώ μέσα στη ρεματιά νυχτώνουμε γρήγορα. Άφησέ τους να περάσουν.
Ο Παύλος σήκωσε την μπάρα και πέρασαν με τη μηχανή, σταμάτησαν κοντά στον Μιχάλη και τον ευχαρίστησαν. Εκείνος χαμογέλασε και επέστρεψε στη θέση και κοντά στο Ρωμανό. Έπιασε να διαβάζει και πάλι.
-Πάει και αυτό, ήταν το σχόλιό του για το θέμα.
Το σκοτάδι είχε πέσει για τα καλά, ο σκοπός στεκόταν έξω από το μικρό κοιτώνα τους ενώ οι υπόλοιποι ήταν μαζεμένοι μέσα. Ο Ρωμανός, ο Λεωνίδας και ο Δημήτρης έβλεπαν τηλεόραση, ο Μάρκος είχε ξαπλώσει ενώ ο Μιχάλης μελετούσε στο τραπέζι του θαλάμου. Οι δυο νεοφερμένοι είχαν αρχίσει να νιώθουν άνετα με τους καινούριους τους συντρόφους.
Η ταινία που έβλεπαν διακόπηκε για διαφημίσεις και ο Λεωνίδας έκλεισε το μάτι στον Δημήτρη πριν ρωτήσει τον Μιχάλη:
-Προτιμάς την Πάμελα ή την Γκίλιαν Άντερσον;
Ο Μιχάλης σήκωσε το βλέμμα από τα βιβλία και τα χαρτιά του και κοίταξε τον Δημήτρη με ένα χαμόγελο να εμφανίζεται αργά στα χείλη του.
-Έχετε όρεξη για φιλοσοφικές συζητήσεις βλέπω.
-Αυτή δεεν είναι φιλοσοφική συζήτηση, παρατήρησε ο Ρωμανός.
-Α όχι, είναι, είπε ο Λεωνίδας, γιατί δεν είναι θέμα εμφάνισης και αν του αρέσουν τα μπαλκόνια της Πάμελα αλλά το στυλ γυναικών και κατά συνέπεια ο τρόπος ζωής που επιλέγει.
Ο Ρωμανός δεν πρόλαβε να κάνει την ερώτηση που ήθελε γιατί ακούστηκε ήχος από κάποιο όχημα που πλησίαζε.
-Έφοδος; έκανε στον Μιχάλη.
-Νωρίς είναι, απάντησε εκέινος.
-Δεν είναι ένα όχημα μόνο, είπε ο Μάρκος. Παραπάνω από δυο.
Άκουσαν τον Παύλο να διατάζει να σταματήσουν και να σβήσουν την μηχανή. Ο Ρωμανός δεν πέριμενε να τον καλέσει και πήγε να δει τι συμβαίνει.
Ο Μάρκος είχε απόλυτο δίκιο, δεν ήταν δυο οχήματα, ήταν τρία τζιπ και ένα φορτηγάκι της αστυνομίας. Ο Παύλος στεκόταν στην μπάρα και από την άλλη πλευρά είχε σταθεί ένας αξιωματικός της αστυνομίας που τον αγριοκοίταζε. Ο Ρωμανός δεν ήξερε τους βαθμούς της αστυνομίας αλλά κρίνοντας από τα διακριτικά του ήταν αντισυνταγματάρχης. Πλησίασε γρήγορα.
-Καλησπέρα, είπε φιλικά, τι συμβαίνει;
-Είσαι ο επικεφαλής εδώ; Θέλουμε να περάσουμε και ο σκοπός σου μας εμποδίζει, είπε ο αστυνομικός θυμωμένα, και βιαζόμαστε.
-Έκανε αυτό που πρέπει, είπε ο Ρωμανός. Μετά τη δύση του ηλίου κανένας δεν περνάει χωρίς ενημέρωση του αρχιφύλακα.
-Ωραία τελειώσαμε με τις αηδίες; Να προχωρήσουμε;
-Δεν μπορώ να σας επιτρέψω τη διάβαση, θα πρέπει να επικοινωνήσω με το τάγμα και θα σας πω.
-Άκου να σου πω βρυχήθηκε ο αστυνομικός και πρόφερε μια βαριά βλαστήμια πριν συνεχίσει, έχουμε ένα σοβαρό θέμα να ασχοληθούμε δεν μπορούμε να ασχοληθούμε με τις δικές σας π....
-Χωρίς έγκριση από το τάγμα δεν περνάτε τέλος.
-Τότε θα σας αναγκάσουμε.
-Μπορείτε να δοκιμάσετε, απάντησε ψυχρά ο Ρωμανός ενώ μαζεύονταν γύρω του οι υπόλοιποι άνδρες του φυλακίου, και είστε πολλοί άρα θα επικρατήσετε. Αλλά να δω πως θα δικαιολογήσετε στους ανωτερούς σας τα σπασμένα άκρα και πλευρά που θα αποκομίσετε από την σύγκρουση.
Ο αστυνομικός κοίταξε βλοσυρά τους έξι άνδρες και ο Ρωμανός είδε με έκπληξη ότι του τα ανταπέδιδαν αγέρωχα και κάποιοι είχαν και τα όπλα τους. Και προφανώς θα κατάφερναν μερικά γερά χτυπήματα με τα κοντάκια.
-Ποιον κυνηγάτε; ρώτησε ο Μάρκος ξαφνικά κοιτάζοντας εξεταστικά την αστυνομική δύναμη.
-Τον.... δεν είναι δική σας δουλειά!
Ο αστυνομικός γύρισε απότομα στους υπόλοιπους και έδωσε διαταγές:
-Πάμε πίσω από τον άλλο δρόμο. Γρηγορίου θα μείνετε πάνω στο δρόμο.
-Στήνουν μπλόκα, είπε ο Μάρκος, γιατί; Αν είχε γίνει κάτι θα το' χαμε μάθει. Αυτή η ιστορία μου βρωμάει.
Οι αστυνομικοί απομακρύνθηκαν και ο Λεωνίδας πήρε τη θέση του Παύλου σαν σκοπός. Οι υπόλοιοι επέστρεψαν μέσα, είχε αρχίσει να κάνει πολύ κρύο. Ο Ρωμανός κάθισε στο κρεβάτι του σκεφτικός. Δεν είχε αρχίσει με καλό τρόπο τη θητεία του σαν επικεφαλής στο φυλάκιο, θα είχε πάλι εντάσεις. Είχε κάνει αυτό που έπρεπε αλλά αυτό σήμαινε εντάσεις και φασαρίες που δεν ήθελε.
Πρόσεξε πως ο Μιχάλης δεν είχε ξαναγυρίσει στη μελέτη του. Στεκόταν στο παράθυρο και κοίταζε το σκοτάδι της ρεματιάς. Πήγε κοντά του.
-Ξέρω τι ψάχνουν, είπε εκείνος. Και που θα το βρουν.
-Αλλά δεν τους το είπες.
-Όχι. Δεν μου αρέσουν εκείνοι που μόλις πάρουν μια εξουσία τη βλέπουν θεοί, είπε ο Μιχάλης. Θες να το αφήσουμε το θέμα;
-Τι εννοείς;
-Ενδιαφέρεσαι να μάθεις περισσότερα;
-Ναι, καλό είναι να ξέρουμε αφού σίγουρα δεν θα το αφήσουν έτσι και θα το κάνουν θέμα στο διοικητή.
-Ωραία, πάμε.
-Που;
-Στο χωριό.
Ντυμένοι καλά και έχοντας πάρει και τα όπλα τους για παν ενδεχόμενο πήταν το μονοπάτι για το χωριό. Ο ουρανός είχε γεμίσει με σύννεφα που έπαιζαν κρυφτό με το ολόγιομο φεγγάρι και ο αέρας έφερνε παγερές σταγόνες βροχής κάπου κάπου στα πρόσωπά τους. Φτάσανε στο χωριό και τότε ο Ρωμανός σταμάτησε απότομα. Κάτω από τον πλάτανο καθόταν η κοπέλα που είχε δει νωρίτερα.
