Απόψε επιτέλους έβρεξε, μια καλοκαιρινή καταιγίδα με μπόλικο νερό και τη φαντασμαγορική συνοδεία κεραυνών και αστραπών. Ήμουν έξω, πήγαινα για το σπίτι όταν άρχισαν να πέφτουν οι πρώτες σταγόνες με εκείνον τον απαλό σχεδόν ντροπαλό ήχο που ξεκινάει από ανεπαίσθητος για να γίνει δυνατός και συνεχής. Σε λιγότερο από ένα λεπτό άρχισε να βρέχει δυνατά. Αλλά δεν επιτάχυνα το βήμα μου, άφησα το νερό να πέσει πάνω μου. Το καλοκαίρι που δεν κάνει κρύο η βροχή είναι ευχάριστη και δίνει μια τόσο ξεχωριστή αίσθηση. Σαν μια εξ' ουρανού κάθαρση, σαν να παίρνει από πάνω μου όλα τα βάρη, να με καθαρίζει, να με ξεκουράζει και να με ανανεώνει. Άφησα τη βροχή να με χαιδέψει με τα υδάτινα δάκτυλά της ως που πήγα σπίτι.
Εκεί κάθισα στο σκοτάδι και αφέθηκα στον ήχο της, τον ήχο της όχι μόνο όπως πέφτει από ψηλά αλλά και όλες τις μεταμορφώσεις του από τα αντικείμενα που συναντά, το απαλό θρόισμα όπως πέφτει στα φύλλα των δένδρων, το ρυθμικό χτύπημα στο τζάμι, το πιο κοφτό στα κάγκελα της βεράντας, το κελάρυσμα όπως κατεβαίνει τις υδρορροές, τόσοι ήχοι, μουσική μιας πρωτότυπης και μοναδικής ορχήστρας.
Το νερό έχει μουσική, μου έλεγες. Πόσο δίκιο είχες. Θυμάμαι που μου έλεγες ότι σκεφτόσουν μια συμφωνία πάνω στον ήχο του νερού, τότε δεν είχα καταλάβει μα τώρα ναι. Καταλαβαίνω τι θες να πετύχεις, ποιες νότες θες να μαγέψεις, μια συμφωνία του νερού, μια τέτοια γλυκιά μελωδία. Ελπίζω ότι θα την δημιουργήσεις γρήγορα, θα είναι σίγουρα ένα αριστούργημα.
Οι σκέψεις μου γυρίζουν σε' σενα τώρα, μπλέκουν με τις νότες που ακόμα παίζει η νυχτερινή αυτή καταιγίδα, και καθώς γλιστρώ στα μυθικά μονοπάτια των ονείρων σου τις αφιερώνω. Μαζί με αυτές τις σκέψεις και σε προσκαλώ να με συνοδέψεις στους ονειρότοπους που απόψε θα επισκεφθώ. Και η βροχή συνεχίζει να πέφτει, απαλά, μουσικά.
