Νυχτερινή Πένα

   Πριν λίγους μήνες σε μια συνέντευξή, εδώ στο ιστολόγιό μου, είχα πει ότι αυτό που δεν μου αρέσει περισσότερο στους ανθρώπους ήταν η έλλειψη εντιμότητας, η υποκρισία. Αυτό μέχρι προχθές το βράδυ.

   Τι άλλαξε;

   Προχθές η πριγκίπισσά μου δέχθηκε μια επίθεση, δεν ήταν σωματική, δεν ήταν εκ του σύνεγγυς αλλά από μακριά. Ήταν λεκτική επίθεση και τόσο βίαιη όσο καμιά σωματική επίθεση δεν μπορεί να είναι. Την τάραξε, την πόνεσε. Έτσι αυτό που σιχαίνομαι περισσότερο είναι οι επιθέσεις κατά της αγαπημένης μου.

    Τη στιγμή που άρχισε να κλαίει μου ήρθε να βρω τον υπαίτιο και να τον σκοτώσω αφού θα τον έχω βασανίσει. Ήταν απαίσιο να βλέπω την αγαπημένη μου σε μια τέτοια κατάσταση και να μην μπορώ παρά να προσπαθώ να την ησυχάσω.

   Είμαι ακόμα γεμάτος οργή και προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι έχει σημασία μόνο η πριγκίπισσά μου των ρόδων και το ότι είναι καλά και όχι να αρχίσω πόλεμο με το εν λόγω ανθρωπάριο που την πλήγωσε. Αλλά είναι δύσκολο.

   Και απόψε όταν θα καληνυχτίσω την κυρία της ψυχής μου και θα της ευχηθώ όνειρα γλυκά θα ευχηθώ στον εχθρό της ό,τι χειρότερο υπάρχει κάτω από τον ουρανό.

Γερμένη στην αμμουδιά
στης θάλασσας την άκρη
γαλήνια κοιμάσαι,
σαν ένα πνεύμα του νερού ή μια γοργόνα να' σαι.

Άκου το κύμα που' ρχεται
απαλά κοντά σου για να σβήσει,
άκου προσφέρει το φλοίσβισμά του
για να σ' αποκοιμίσει.

Κοιμάσαι τόσο ήσυχα,
με τα μεταξένια σου μαλλιά απλωμένα
με αρμυρίκια και αστέρια του βυθού
η θάλασσα στα έχει στολισμένα.

Γλυκά όνειρα ας σε ταξιδέψουνε
σε μέρη αγαπημένα,
εκεί όπου γέλασες 
ξέννοιαστα και ευτυχισμένα.

Ας κοιμηθείς γλυκά γλυκά,
τίποτα μη σε νοιάζει,
ως που με το φιλί της η αυγή
να σε ξυπνήσει όταν θα χαράζει.