Νυχτερινή Πένα

   Για την Κέητ Πήρσον ένα νέο στάδιο της ζωής της ξεκινάει με την άφιξή της στην Βοστώνη για τις σπουδές της. Η πανεπιστημιούπολη και η φοιτητική ζωή είναι κάτι για το οποίο έχει ελάχιστες γνώσεις. Θα μάθει γρήγορα ότι μπορεί να κάνει φίλους αλλά και εχθρούς και πως μπορεί να συναντήσει τον έρωτα της ζωής της.

   Μια αισθηματική ιστορία είναι η νέα μας ιστορία για κατέβασμα, μια ιστορία για αγάπη, φιλία, θέατρο και ενίοτε σκάκι! Καλή ανάγνωση.

   Ως τώρα έχω λάβει τρεις φορές βραβείο με πιο πρόσφατη αυτή από το φίλο μου τον Σκρουτζάκο πριν από σχεδόν πέντε μήνες. Σήμερα γίνανε πέντε μιας και η meanan μου απένειμε με τη μία δύο!

   Οφείλω να πω επτά τυχαία πράγματα για’ μενα.

   1. Γράφω συνέχεια και παραπάνω από ένα πράγμα τη φορά.

   2. Σήμερα συμπληρώνονται τέσσερα χρόνια που γνωρίζω την πριγκίπισσά μου.

   3. Μου αρέσουν οι πάστες σεράνο.

   4. Υπάρχουν μυστικά που μόνο η πριγκίπισσά μου ξέρει.

   5. Είμαι έμπιστος και καλός φίλος.

   6. Αγαπώ το χειμώνα πολύ πιο πολύ από το καλοκαίρι.

   7. Αυτή τη στιγμή ακούω μουσική από soundrack όπως γίνεται στο 99% των περιπτώσεων.

    Με τη σειρά μου χαρίζω τα βραβεία αυτά σε όλους τους μπλόγκερ που θα με διαβάσουν ως την επόμενη ανάρτηση με την υποχρέωση να γράψουν και εκείνοι επτά πραγματάκια για εκείνους.

  Προχώρησαν προς το σπίτι της και η Άλις του έκανε μια μικρή ξενάγηση στο Κοντ. Στο σπίτι δεν έμειναν πολύ, ίσα για να αφήσουν τα πράγματά τους. Ο Καναδός ωστόσο έδειξε να το εγκρίνει και της το είπε. Το βρήκε όμορφο και βολικό.

   Πήραν το δρόμο για την έκθεση βιβλίου συζητώντας και πάλι για τα βιβλία και τους συγγραφείς που προτιμούσαν. Ο Μακ Γκρέγκορ είχε να προσθέσει τη γνώμη του για το βιβλίο που είχε τελειώσει ανάμεσα στις δύο συναντήσεις τους.

   Η έκθεση γινόταν σε μια επίπεδη έκταση στην πίσω πλευρά του φάρου που ήταν σκεπασμένη με μεγάλα καραβόπανα. Ανέμιζαν με το ελαφρύ αεράκι δίνοντας την αίσθηση ότι βρίσκονταν στο κατάστρωμα ενός ιστιοφόρου πλοίου. Ο Μάικ και η Άλις περπάτησαν ανάμεσα στους βαρυφορτωμένους με βιβλία πάγκους εξετάζοντας εκείνα που τραβούσαν την προσοχή τους και σχολιάζοντάς τα.

   Όταν τελειώσαν με τα βιβλία και τις αγορές τους εκεί είχε περάσει για τα καλά η ώρα και η νύχτα είχε απλώσει τα πέπλα της στο στερέωμα. Καθώς περπατούσαν με τις σακούλες με τις αγορές ανά χείρας η Άλις ξέσπασε σε ασυγκράτητα γέλια. Καθώς ο Μακ Γκρέγκορ γύριε να την κοιτάξει η κοπέλα σταμάτησε και άφησε τις σακούλες, σκούπισε τα μάτια της που είχαν δακρύσει από τα γέλια και είπε:

   -Νιώθω τόσο ανάλαφρη όσο δεν είχα νιώσει ποτέ.

   -Καλό είναι αυτό, σχολίασε ο Καναδός.

   -Ναι, είπε η Άλις σηκώνοντας και πάλι τις σακούλες με τα βιβλία, αλλά το ότι έγινε σήμερα σημαίνει κάτι. Πέρασα ένα μεγάλο μέρος της μέρας μαζί σου, είσαι νομίζω η πηγή της αίσθησης αυτής.

   -Μάλλον οι σκέψεις και οι συνειδητοποιήσεις που έκανες, είπε ο Καναδός.

   -Αλλά και πάλι, εσύ τις πυροδότησες, πως μπορώ να σε ευχαριστήσω;

   -Δεν χρειάζεται, χαίρομαι που βοήθησα. Κοίτα, το Χουντ.

   Η Άλις κοίταξε το σχήμα του πλοίου στα ανοιχτά.

   -Πως ξέρεις ότι είναι αυτό; Περνάνε πολλά πολεμικά από εδώ.

   -Το σχήμα ταιριάζει με καταδρομικό που είναι το Χουντ, αλλά υπάρχει και κάτι που το ξεχωρίζει από τα άλλα της κλάσης του. Αυτό το V στα φώτα πορείας, έγινε όταν τοποθετήθηκε η δεύτερη σειρά πυραύλων χωρίς να βγουν οι Aegis που είχε ως τότε. Σε μια ώρα περίπου θα είναι εδώ. Πρέπει να πάρω τα πράγματά μου. Και πιο νωρίς από την ώρα τους, είμαι σίγουρος ότι είναι ο Μέγιερ στο πηδάλιο.

   Προχώρησαν στο σπίτι της Άλις και αφού ο Μάικ βόλεψε τα βιβλία που είχε αγοράσει στο σακίδιό του ξεκίνησε για την προκυμαία με την κοπέλα να τον συνοδεύει. Στάθηκαν στην γυμνή αποβάθρα ενώ το πολεμικό έμπαινε στο λιμάνι. Ο Μάικ στράφηκε στην Άλις.

   -Κάπου εδώ λέμε εις το επανιδείν.

   -Ναι, όντως, είπε η κοπέλα και αυθόρμητα τον αγκάλιασε. Να προσέχεις και αν βρεθείς και πάλι στη Βοστώνη θα χαρώ πολύ να σε δω.

   -Και' γω. Συνήθως μέσω Βοστώνης επιστρέφω στον Καναδά οπότε θα τα ξαναπούμε. Καλή επιτυχία με τον Καρυοθραύστη.

   -Ευχαριστώ, αποφάσισα ότι θα συνεχίσω με το μπαλέτο. Δεν θα αφήσω κανέναν να μου το απαγορεύσει.

   -Πολύ καλά θα κάνεις, είπε ο Μάικ.

   Η Άλις τον άφησε και εκείνος ανέβηκε στο πλοίο. Την χαιρέτησε φτάνοντας στο κατάστρωμα και ενώ το πλοίο απομακρυνόταν ήδη από τη στεριά. Δεν έφυγε από το λιμάνι ωσπού το πλοίο χάθηκε μέσα στη νύχτα.

Επίλογος

   Η Άλις μπήκε στο καμαρίνι της. Ένιωθε ξεθεωμένη αλλά ταυτόχρονα πανευτυχής. Μόλις είχε τελειώσει ο Καρυοθραύστης και είχε στεφθεί με απόλυτη επιτυχία, το κοινό τους είχε αποθεώσει. Σωριάστηκε σε μια πολυθρόνα και ανέβασε τα πόδια της σε ένα σκαμπό για να τα ξεκουράσει. Γέλασε ευτυχισμένη.

   Στο διάστημα που είχε μεσολαβήσει είχε βάλει σε μια τάξη τη ζωή της. Είχε κάνει κινήσεις για να συνεχίσει την καριέρα της σαν μπαλαρίνα και είχε χωρίσει με τον Ανδρέα αφού δεν ήταν διατεθειμένος να δεχθεί τις αλλαγές που εκείνη ήθελε να κάνει.

   Ένα χτύπημα στην πόρτα την απέσπασε από τις σκέψεις της.

   -Ναι, είπε.

   Μπήκε η Λίλι και ένας νεαρός που φορούσε τη στολή μιας εταιρίας ταχυμεταφορών. Της παρέδωσε ένα δέμα και αφού εκείνη υπέγραψε στο ειδικό μηχάνημα έφυγε.

   -Δώρο από θαυμαστή; την πείραξε η Λίλι.

   -Δεν ξέρω.

   Άνοιξε το κουτί και βρήκε μέσα να την περιμένει μια θήκη που στο άνοιγμά της αποκάλυψε την τέλεια γαλακτερή σφαίρα ενός μαργαριταριού.

   -Αυτό κάνει μια περιουσία, είπε με θαυμασμό η φίλη της, ποιος στο έστειλε;

   Αποδείκτηκε ότι το είχε στείλει ο Μακ Γκρέγκορ, το είχαν βρει μέσα σε ένα δίκτυ που είχε πιαστεί στην προπέλα του Χουντ έξω από το Ντιέγκο Γκαρσία. Δεν είχε φυσικά καμία χρησιμότητα για εκείνον και της το είχε στείλει με τις ευχές για καλή επιτυχία. Η Άλις γέλασε πάλι. Οι ευχές του είχαν πιάσει.

   Έκατσε στο μπουντουάρ της για να γράψει ένα απαντητικό σημείωμα στον άνθρωπο που με μια συνάντηση είχε αλλάξει τη ζωή της.

Τέλος

4.

   Η Άλις μπήκε στο θέατρο και προχώρησε ανάμεσα στις σειρές των ντυμένων με κόκκινο και μπλε βελούδο καθισμάτων προς τη σκηνή. Μια κοπέλα την είδε και έτρεξε προς το μέρος της. Ήταν μια από τις καλύτερες μπαλαρίνες της ομάδας, η Λίλι Βέην.

   -Που ήσουν; Τελειώσαμε μόλις.

   -Έγινε ένα ατύχημα στο δρόμο και καθυστερήσαμε.

   -Κρίμα. Καλά δεν πειράζει.... Και αύριο μέρα είναι.

   -Ναι βέβαια, έγινε τίποτα που να πρέπει να ξέρω;

   -Όχι, όλα ένταξει. Είμαστε έτοιμοι για τη μεγάλη μέρα νομίζω.

   -Χαίρομαι, είπε η Άλις, και ας ήμουν άτυχη να μην συμμετάσχω στην πρόβα.

   -Πάμε για έναν καφέ; είπε η Λίλι.

   -Ναι, πάμε, και μετά θα πάω για φαγητό με τον Ανδρέα.

   Προχώρησαν προς την έξοδο.

   -Σε ταλαιπώρησε σήμερα η διαδρομή ε; είπε η Λίλι.

   -Όχι, ευτυχώς έτυχε και είχα παρέα.

   -Παρέα;

   -Έναν αξιωματικό του Καναδικού στρατού που αποβιβάστηκε στο Κοντ για να επιβιβαστεί αύριο σε ένα άλλο πολεμικό. Πέρασε η ώρα μιλώντας μαζί του.

   -Α μάλιστα. Όμορφος;

   Η Άλις γέλασε. Το κριτήριο της Λίλι για τους άνδρες ήταν απλό, η εξωτερική τους ομορφιά και η ικανότητα να την ικανοποιήσουν πρωτίστως σεξουαλικά και μετά στην καλοπέραση. Της περιέγραψε τον Μακ Γκρέγκορ και η Λίλι τη μάλωσε.

   -Χαζή! Έπρεπε να επιμείνεις να τον τακτοποιήσεις και να πας μαζί του στο δωμάτιό του! Θα ξεσκιζόσασταν μια χαρά.

   -Λίλι! Θα παντρευτώ!

   -Ε και; Λες ο Ανδρέας δεν θα έχει ρίξει ανάσκελα καμιά όμορφη γραμματέα ή καμιά ταμία;

   -Όχι, και βέβαια όχι. Δεν θα με αγαπούσε αν το είχε κάνει αυτό.

   -Νομίζω ότι παραείσαι αυστηρή, μικρές απιστίες όλοι κάνουν.

   -Δεν υπάρχουν μικρές απιστίες Λίλι. Αν κάνεις απιστίες δεν αξίζει να έχεις τη σχέση. Δεν αγαπάς αληθινά.

   -Τέλος πάντων, που λες να πάμε;

   -Στο Ideal, ήπια καφέ στο δρόμο, λέω να φάω ένα γλυκό.

   -Να τι κάνει η έλλειψη σεξ, το ρίχουμε στη σοκολάτα.

   -Δεν μου λείπει η σεξουαλική ζωή, διαμαρτυρήθηκε η Άλις.

   Ήταν αλήθεια, δεν της έλειπε αυτή καθ' αυτή η σεξουαλική ζωή, της έλειπε η ικανοποίηση. Μπήκαν στην καφετέρια και ένιωσε κάπως να ηρεμεί και να χαλαρώνει. Η ήσυχη ατμόσφαιρα με τις χαμηλόφωνες συζητήσεις και την απαλή μουσική της ήταν οικεία και πάντα την ησύχαζε.

   Καθίσανε σε ένα τραπέζι και μια σερβιτόρα με ξεβαμμένα τζιν πήρε την παραγγελία τους, καφέ για την Λίλι και μια σοκολάτα για την Άλις. Είχανε μόλις έρθει οι παραγγελίες τους όταν η Άλις εντόπισε σε μια απόμερη πλευρά τον Μακ Γκρέγκορ να πίνει μια κούπα καφέ διαβάζοντας ένα βιβλίο. Τον έδειξε στην Λίλι.

   -Γουστάρω, ρε συ, άφησες μια πολύ καλή ευκαιρία ανεκμετάλλευτη.

   -Βρίσκεις;

   -Ναι βρε! Για σκέψου να σε κρατάει με τα δυνατά του χέρια και να σε φτάνει....

   Η Άλις δεν άκουγε όμως, το μυαλό της είχε γυρίσει και πάλι στον Ανδρέα και το θέμα που υπήρχε ανάμεσά τους όσο αφορούσε την σεξουαλική επαφή. Δεν ήταν άραγε φυσιολογική γυναίκα ή με τον Ανδρέα είχαν κάποιο πρόβλημα; Στο υπόλοιπο της συνάντησής της με την Λίλι δεν μπορούσε να διώξει τη σκέψη από το μυαλό της αν και η φίλη της την έκανε πολλές φορές να γελάει.

   Όταν αποφασίσανε να φύγουν με την Λίλι κοίταξε προς το μέρος του Καναδού που συνέχιζε να διαβάζει πίνοντας τον καφέ του. Δεν έδειχνε να την έχει προσέξει και έτσι εκείνη αποφάσισε να μην του μιλήσει.

   Άφησε την καφετέρια και προχώρησε προς το Σάιμονς, το εστιατόριο που θα γευμάτιζε με τον Ανδρέα. Εκείνος ήταν ήδη εκεί και την περίμενε στο σεπαρέ όπου συνήθως δειπνούσαν. Σηκώθηκε όταν μπήκε και την υποδέκτηκε παίρνοντας τα χέρια της στα δικά του. Αυτή ήταν και όλη η τρυφερότητα που συνήθως της έδειχνε.

   -Πως ήταν η μέρα σου καλή μου;

   -Καλή, είπε η Άλις, αν και είχε αναποδιές.

   -Αναποδιές; Τι είδους; ρώτησε ο Ανδρέας ενώ κάθονταν.

   -Έγινε ένα τρακάρισμα στο δρόμο και καθυστέρησε το λεωφορείο, έχασα την πρόβα.

   -Ε δεν πειράζει και τόσο, αφού είσαι τέλεια στο ρόλο σου και μετά θα σταματήσεις.

   -Ναι, το σκεφτόμουν και αυτό, η τελευταία μου πρόβα, και μετά μία παράσταση και δεν θα ξαναχορέψω.

   -Φυσικά, μετά θα είσαι μια κυρία Φον Ντράικε, θα ήταν τελείως ανάρμοστο. Τα είπαμε αυτά Άλις.

   Η φωνή του είχε ξαφνικά γίνει άγρια και απότομη, για να της θυμίσει ότι δεν του άρεσε η αγάπη της για το χορό και η ενασχόλησή της με το μπαλέτο. Δάγκωσε τα χείλη της, μια αυθόρμητη αντίδραση που είχε προκαλέσει την δυσαρέσκειά του.

   -Και μην το κάνεις αυτό σου έχω πει!

  Η επίπληξη την έκανε να λυπηθεί και ταυτόχρονα να θυμηθεί τον Μακ Γκρέγκορ. Πόσο διαφορετικός ήταν ο Καναδός, πόσο διαφορετικά είχε αντιμετωπίσει αυτή τη μικρή της έκφραση αμηχανίας.

   -Με συγχωρείς Ανδρέα, είπε. Απλά να…..

   -Σου έχω πει να το κόψεις, σαν παιδί κάνεις ώρες ώρες.

   -Πως ήταν η δική σου μέρα; ρώτησε η Άλις αλλάζοντας συζήτηση.

   -Α υπέροχη, έκλεισα επιτέλους τη συμφωνία με τους Ελβετούς. Ξέρεις πόσο σημαντική ήταν για τον όμιλο.

   -Ναι βέβαια.

   -Και στην καλύτερη τιμή που είχαμε ποτέ υποθέσει.

   Σε όλο το υπόλοιπο γεύμα ο Ανδρέας συνέχισε να μιλάει για την επαγγελματική του επιτυχία και το δρόμο που του άνοιγε και τα σχέδια για εξαγορές που είχε κατά νου να ακολουθήσουν. Μετά το γεύμα η Άλις ετοιμάστηκε να φύγει και ρώτησε.

   -Θα τα πούμε το βράδυ;

   -Μπα όχι, θα έχω δουλειά ως αργά.

   -Καλά, θα επιστρέψω και’ γω στο Κοντ.

   -Εντάξει, είπε ο Ανδρέας, θα τα πούμε. Α! Έχεις χαιρετίσματα από τη μητέρα σου. Την είδα τυχαία το πρωί.

   -Ευχαριστώ.

   Η Άλις έφυγε από το εστιατόριο με τη σκέψη της να αναρωτιέται αν θα είχε προχωρήσει με τον Ανδρέα αν δεν είχε συνηγορήσει και η μητέρα της υπέρ αυτής της σχέσης. Με άσχημη διάθεση προχώρησε στη στάση για το λεωφορείο που θα την έφερνε πίσω στο ακρωτήριο Κόντ. Προς μεγάλη της έκπληξη βρήκε εκεί τον Μακ Γκρέγκορ. Ο Καναδός την χαιρέτησε μόλις την είδε.

   -Δεν θα μείνεις στη Βοστώνη; τον ρώτησε.

   -Αλλαγή σχεδίων. Το Χουντ θα είναι στο Κοντ κατά τις τέσσερις τα ξημερώματα αντί για το πρωί οπότε πρέπει να είμαι από νωρίς εκεί και δεν ήταν δυνατό να μείνω στη Βοστώνη και να γίνει αυτό.

   -Οπότε θα μείνεις στο Κοντ, δεν έχει ξενοδοχεία αλλά έχει ένα μικρό πανδοχείο πάνω από το καφέ Ζιρλ.

   -Και αυτό δεν είναι απαραίτητο, δεν προλαβαίνω να κοιμηθώ ούτως ή άλλως. Απλά για να αφήσω τα πράγματά μου.

   -Και πως σκοπεύεις να περάσεις τις ώρες που θα μείνεις στο Κοντ; Αν δεν πειράζει που ρωτάω.

   Η Άλις δαγκώθηκε φοβούμενη ότι είχε πάρει πολύ θάρρος.

   -Είπαμε να μην το κάνεις αυτό, θα σκάσεις τα χείλη σου, παρατήρησε ο Μακ Γκρέγκορ.

   Η διαφορά ανάμεσα στη συμπεριφορά του Καναδού και αυτήν του μνηστήρα της ήταν τόσο έντονη που έφερε μια σκιά στο πρόσωπο της Άλις. Ο Μακ Γκρέγκορ το πρόσεξε, ήταν μαθημένος να παρατηρεί τα πάντα.

   -Συμβαίνει κάτι; Σε πείραξε.....

   -Όχι, κάθε άλλο, είπε η Άλις και ξαφνικά της ήταν αδύνατον να συγκρατήσει τον εαυτό της. Του είπε όλα όσα την βάραιναν. Η εξομολόγηση ξεπήδησε σαν χείμαρρος από μέσα της, συνέχισε και στο λεωφορείο στη διαδρομή για το Κοντ. Ένιωσε να ξαλαφρώνει καθώς αποκάλυπτε στον Καναδό όσα την απασχολούσαν και την πονούσαν.

   Εκείνος την άκουσε σοβαρά και με μεγάλη προσοχή. Δεν την διέκοψε καθόλου όσο μιλούσε και μόνο όταν εκείνη σταμάτησε να μιλάει εξουθενωμένη της είπε:

   -Αν είναι τόσο μεγάλη η πίεση που ασκεί πάνω σου γιατί δεν ξανασκέφτεσαι την απόφασή σου για το γάμο;

   -Είναι αυτό που η οικογένειά μου περιμένει από εμένα.

   -Μπορεί αλλά δεν θέλουν να καταστρέψεις τον εαυτό σου, αν εξηγήσεις θα καταλάβουν.

   -Το πιστεύεις; ρώτησε με την ελπίδα να φωτίζει το πρόσωπό της η Άλις για να σκυθρωπιάσει αμεσως. Μα είμαστε τόσο κοντά στο γάμο.

   -Καλύτερα να κάνεις πίσω τώρα παρά να το μετανιώνεις μετά, αν το μετανιώνεις πόσο καιρό θα αντέξεις σε έναν τέτοιο γάμο;

   -Ίσως έχεις δίκιο.

   Για λίγο έμειναν σιωπηλοί και οι δυο. Η Άλις σκεφτόταν αυτά που είχαν πει, ο Μακ Γκρέγκορ ήταν αδύνατον να πει τι σκεφτόταν, το πρόσωπό του ήταν ανέκφραστο.

   -Θα πρέπει να μιλήσω στους δικούς μου.

   -Σίγουρα.

   Το λεωφορείο σταμάτησε στην στάση και κατέβηκαν.

   -Να' μαστε πάλι από εκεί που ξεκινήσαμε, είπε η Άλις. Τι θα κάνεις τώρα;

   -Θα βρω να αφήσω κάπου τα πράγματά μου και θα πάω μια βόλτα στην έκθεση βιβλίου που γίνεται κοντά στο φάρο.

   -Αν θες μπορείς να αφήσεις τα πράγματά σου σπίτι μου, δεν είναι μακριά, είπε η Άλις και πρόσθεσε, δεν μου είναι κόπος.

   -Εντάξει τότε, είπε ο Μάικ. Αλήθεια θα ήθελες να έρθεις μαζί μου στην έκθεση;

   -Ναι, θα το ήθελα πολύ.

    -Πόσο ήταν;

2.

   -Η Πορφυρή Καρδιά τράβηξε την προσοχή μου, δεν είναι και κάτι που βλέπεις συχνά.

   Είχε μια όμορφη γλυκιά φωνή και του άρεσε.

   -Ναι, το ξέρω, της είπε. Την έχω δέκα χρόνια.

   Η δική του φωνή ήταν βαθιά, ζεστή φωνή. Μπορούσε να τον φανταστεί να δίνει διαταγές στη φωτιά της μάχης. Την ξάφνιασε με τη δήλωσή του, αν ήταν τώρα νέος γα τη διάκριση αυτή πόσο περισσότερο όταν την είχε αποκτήσει.

   -Ο πατέρας μου ήταν στρατιωτικός και ξέρω μερικά πράγματα, είπε.

   -Πως τον λένε; Ίσως τον ξέρω, συνεργάστηκα πολλές φορές με Αμερικανούς αξιωματικούς.

   -Στρατηγός εν αποστρατεία πλέον Τζων Σίλκο.

   -Δεν τον ξέρω προσωπικά αλλά είχα διατελέσει υπό τις διαταγές του σαν διοικητή του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν, κοντά στην Κανταχάρ. Εσύ είσαι η...

   -Άλις Σίλκο, είπε η κοπέλα και έτεινε το χέρι της.

   -Μάικ Μακ Γκρέγκορ, της συστήθηκε εκείνος και το έσφιξε.

   Όπως είχε υποθέσει το χέρι του ήταν απαλό παρότι χέρι στρατιώτη.

   -Θα μείνεις καιρό στη Βοστώνη; Ή θα συνεχίσεις και πέρα από τη Βοστώνη;

   -Όχι στη Βοστώνη πάω αλλά θα μείνω μόλις σήμερα, αύριο το πρωί θα επιστρέψω στο Κοντ για να με παραλάβει το επόμενο πλοίο μου.

   -Κρίμα, είπε η κοπέλα φέρνοντας ένα χαμόγελο στα χείλη του. Η Βοστώνη είναι τόσο ωραία.

   -Ναι, το ξέρω.

   -Που θα μείνεις; Έχεις κλείσει σε ξενοδοχείο;

   -Όχι, ήμουν στη θάλασσα αλλά υπέθεσα ότι θα βρω, είπε ο Μάικ. Έκανα λάθος λες; πρόσθεσε ανάλαφρα.

   -Έχω μια φίλη διευθύντρια στο Σέρατον. Θες να της μιλήσω;

   -Αν χρειαστεί, και αν δεν σου κάνει κόπο.

   -Κανένας κόπος, το λεωφορείο θα μας αφήσει σχεδόν απ' έξω.

  Δαγκώθηκε. Είχε φανεί και πάλι αυθόρμητη, ένα γεγονός που οι γονείς της κατέκριναν γιατί οδηγούσε πολλές φορές στο να μην κρατάει τους τύπους που θεωρούνταν απαραβίαστοι σαν νόμοι στους κύκλους τους. Ο Ανδρέας διασκέδαζε με τον αυθορμητισμό της, ή τουλάχιστον συνήθιζε να το κάνει.

   -Σε ευχαριστώ πολύ, είπε ο Μάικ. Εσύ γιατί πας στη Βοστώνη; Εκεί δουλεύεις;

   -Ναι.

   -Με τι ασχολείσαι; Αν επιτρέπεται φυσικά.

   -Είμαι χορεύτρια του κλασσικού χορού, είπε η Άλις περιμένοντας να δει την απαξιωτική γκριμάτσα που έκαναν συνήθως εκείνοι οι γνωστοί που δεν ήταν αρκετά διπλωμάτες ώστε να κρύψουν την απαρέσκειά τους. Αλλά ο Μάικ δεν έδειξε κάτι τέτοιο.

   -Μπαλαρίνα, δηλαδή; ρώτησε. Δεν ξέρω πολλά για το συγκεκριμένο χώρο.

   -Ναι, το μπαλέτο είναι η μεγάλη μου αγάπη, ασχολούμαι από τεσσάρων ετών. Είκοσι πέντε χρόνια δηλαδή. Μια ζωή ολόκληρη.

   Ήταν είκοσι εννέα λοιπόν, ο Μάικ την είχε υπολογίσει για λίγο πιο μικρή, η δροσερή επιδερμίδα και η φρεσκάδα του προσώπου της τον είχαν κάνει να την υπολογίσει γύρω στα είκοσι πέντε.

   -Είναι υπέροχο το συναίσθημα ότι μπορείς να εκφράσεις συναισθήματα μέσα από όλο το σώμα σου, με τις κινήσεις και τις στάσεις. Και η ενέργεια που νιώθεις συγκεντρωμένη μέσα σου είναι κάτι το ασύλληπτο, μεθυστικό.

   -Το αγαπάς, είναι προφανές, σχολίασε ο Μάικ. Να υποθέσω ότι είσαι με κάποιο από τα μεγάλα μπαλέτα της Βοστώνης.

   -Ναι, κάνουμε πρόβες για να ανεβάσουμε την Κυριακή μετά των ευχαριστιών τον Καρυοθραύστη.

   -Α πολύ ωραία. Θα το ήθελα να το δω αυτό.

   -Θα σου δώσω πρόσκληση, τα εισητήρια έχουν εξαντληθεί ξέρεις.

   -Ευχαριστώ, αλλά θα είμαι στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.

   -Ω ναι, το ξέχασα, είπε η Άλις και δαγκώθηκε.

   -Μην το κάνεις, αυτό είπε ο Μάικ. Είναι κρίμα, έχεις όμορφα χείλη, μην τα χαλάς.

   Η Άλις τον κοίταξε ξαφνιασμένη. Ήταν μια αντανακλαστική κίνηση, την έκανε όταν βρισκόταν σε αμηχανία από όταν ήταν μικρό κοριτσάκι. Ο Ανδρέας την μάλωνε για την ανώριμή της συνήθεια. Αλλά ο άνδρας απέναντί της είχε πει να μην το κάνει για έναν τελείως διαφορετικό λόγο που ήταν ταυτόχρονα και φιλοφρόνηση.

   Η κοπέλα που θα ήταν μαζί του δεν θα ήταν υποχρεωμένη να είναι εξαιρετικά προσεκτική για να μην προκαλέσει την δυσαρέσκειά του. Ασυναίσθητα κοίταξε τα χέρια του. Δεν φορούσε βέρα ή κάτι άλλο τέτοιο. Ήταν ελεύθερος. Άρα η κοπέλα που είχε μακαρίσει δεν υπήρχε. Μάλλον. Δαγκώθηκε, θυμήθηκε τι της είχε πει και σταμάτησε. Πέρασε απαλά τη γλώσσα της πάνω από τα χείλη της για να σιγουρευτεί ότι δεν τα είχε κάνει να σκάσουν. Σταμάτησε καθώς συνειδητοποίησε απότομα ότι η κίνηση αυτή θα μπορούσε να είχε παρεξηγηθεί. Κοίταξε τον Μάικ αλλά εκείνος την παρατηρούσε ατάραχος.

   -Εντάξει, δεν τα έσκασες, είπε, αλλά να τα προσέχεις. Πρέπει να μην το κάνεις αυτό.

   Η Άλις γέλασε. Ένιωθε τόσο ξαλαφρωμένη ξαφνικά. Αυτός ο άνδρας την έκανε να νιώθει άνετα να είναι ο εαυτός της.

   -Θα τα προσέχω, είπε χαμογελώντας.

  Έξω ο ουρανός είχε γίνει πιο μουντός. Τα σύννεφα είχαν καλύψει τον ουρανό από τη μια ως την άλλη άκρη του ορίζοντα, η βροχή δεν θα αργούσε να καταφτάσει.

   -Μου αρέσει αυτός ο καιρός, είπε η Άλις.

  -Και' γω τον προτιμώ και τίποτα δεν μου είχε λείψει στη Νεκρά Θάλασσα περισσότερο από μια συννεφιασμένη μέρα. Αλλά από το Γιβλαρτάρ και μετά δεν έχω παράπονο, είχαμε πολλές μέρες με τον αγαπημένο μου καιρό.

   -Λένε πως είναι καιρός για μελαγχολικούς, είπε η Άλις. Αλλά εμένα μου αρέσει, να είμαι σπίτι στα ζεστά και έξω να βρέχει με αστραπές και βροντές. Χωμένη στο κρεβάτι μου ας πούμε, να βλέπω έξω την βροχή.

   Είναι παράξενο πως μπορούν να ξυπνήσουν οι αναμνήσεις. Η φράση της Άλις έφερε στο μυαλό του την τελευταία φορά που είχε γίνει αυτό αν και είχαν περάσει μερικά χρόνια ήδη.

1.

   Σηκώθηκε από την κουκέτα του αγνοώντας το κούνημα του πλοίου, είχε μείνει πολύ καιρό πάνω στο Γουώρλορντ για να μην τον πειράζουν πια λίγες ριπές αέρα, είχε δει και πολύ χειρότερα. Στάθηκε στη μέση της καμπίνας και έριξε μια ματιά. Δεν θύμιζε και πολύ αυτό που ήταν το σπίτι του για το τελευταίο εξάμηνο. Είχε μαζέψει όλα τα πράγματά του, βρίσκονταν ήδη τακτοποιημένα στο μεγάλο σακίδιο και στο χαρτοφύλακα κοντά στην πόρτα. Μόνο τη στολή που θα φορούσε είχε αφήσει έξω.

   Έκανε κρύο και έτσι αποφάσισε να ντυθεί γρήγορα. Ολοκλήρωσε το ντύσιμό του και βγήκε από την καμπίνα. Πέρασε στο κατάστρωμα και ανέβηκε στη γέφυρα. Στάθηκε στη δεξιά πτέρυγα. Από εκεί μπορούσε να δει το λιμάνι του Κοντ Άιλαντ. Σε λίγο θα αποβιβαζόταν.

   Μπήκε στη γέφυρα όπου βρισκόταν ο αξιωματικός υπηρεσίας και οι άνδρες που επάνδρωναν τις διάφορες θέσεις. Η θέση του ήταν εδώ έξι μήνες σαν αξιωματικός οπλισμού. Πλησίασε τον αξιωματικό υπηρεσίας.

   -Καλημέρα Πήτερ, σε πόση ώρα θα φτάσουμε;

   -Σε τρία περίπου τέταρτα, Μάικ.

   -Ωραία, θα είμαι στο καρέ των αξιωματικών. Πήτερ δεν θέλω τιμητικό άγημα, σφύριγμα και τα λοιπά. Απλά θα αποβιβαστώ.

   -Μάλιστα. Ο πλοίαρχος είπε....

   -Θα μιλήσω εγώ μαζί του, εσύ απλά ενημέρωσε όταν θα φτάνουμε.

   Άνοιξε τα μάτια της και μετά γύρισε νωχελικά ανάσκελα. Τεντώθηκε νιώθοντας ακόμα την γλυκιά χαλάρωση του ύπνου. Κοίταξε τα σχέδια που έκανε το φως στην οροφή του δωματίου όπως περνούσε από τις γρίλιες του κλειστού παραθύρου. Τεντώθηκε ξανά βγάζοντας τα χέρια της έξω από τα σκεπάσματα.

   Τα τράβηξε πάλι μέσα, έκανε λίγο κρύο σήμερα. Αλλά δεν μπορούσε να χουζουρεύσει. Έπρεπε να σηκωθεί. Έπρεπε να πάει στο θέατρο για την πρόβα, είχε να ρυθμίσει πολλά θέματα πριν συναντήσει για μεσημέρι τον Ανδρεα. Είχαν κανονίσει να φάνε μαζί.

   Σηκώθηκε και έβγαλε το νυχτικό της καθοδόν για το μπάνιο, ακολούθησε και το εσώρουχο και μετά μπήκε με απόλαυση κάτω από το χλιαρό νερό που την ξύπνησε για τα καλά. Αφέθηκε λίγο στην αναζωογονητική επίδραση του ντουζ πριν βγεί και αρχίσει να σκουπίζει το νερό από πάνω της με ένα απαλό μπουρνούζι.

   Βγήκε από το μπάνιο και άρχισε να ντύνεται. Εσώρουχα, ένα άνετο υφασμάτινο παντελόνι και μια απλή μπλούζα. Έβαλε και ένα ελαφρύ μπουφάν για το κρύο και ετοιμάστηκε να βγει από το σπίτι.

   Όπως είχε ζητήσει η αποβίβασή του έγινε απλά και ανεπίσημα αν και είχε φροντίσει να αποχαιρετίσει όλους τους άνδρες του πληρώματος του πολεμικού. Κατέβηκε στην αποβάθρα με το σακίδιο να κρέμεται στο αριστερό πλευρό του και το χαρτοφύλακα στο δεξί χέρι, προχώρησε στο γυμνό τσιμέντο της προς την έξοδο του λιμανιού και το δρόμο.

   Είχε έξι μήνες που δεν είχε περπατήσει σε στεριά. Ήταν υπολοχαγός των Καναδών Ρέηντζερς, επίλεκτης μονάδας των ειδικών δυνάμεων. Στα δεκατρία χρόνια που υπηρετούσε σε αυτή είχε ταξιδέψει σε πολλά μέρη του κόσμου, ειχε μετάσχει σε πολλές εκστρατείες και είχε δει πολλά. Τώρα επέστρεφε από την Ερυθρά θάλασσα όπου το Γουώρλορντ είχε συμμετάσχει στην αρμάδα για την καταπολέμηση της πειρατείας που ανθούσε στις ακτές της Σομαλίας.

   Βγήκε στο δρόμο και προχώρησε στην στάση του λεωφορείου. Κοίταξε τα μικρά περιποιημένα σπίτια του ακρωτηρίου Κοντ. Ήταν πολύ πρωί ακόμα και υπήρχαν λίγοι άνθρωποι στο δρόμο. Έριξε μια ματιά πίσω, το Γουώρλορντ έκανε πίσω για να βγει από το λιμάνι, επέστρεφε στον Καναδά για αναβάθμιση και ανάπαυση του πληρώματος. Ο ίδιος θα επιβιβαζόταν το επόμενο πρωί στο καταδρομικό Χουντ που έπλεε προς τον Περσικό.

   Πήρε τα μάτια του από το πολεμικό, που μόλις είχε ανακρούσει πρύμνα και έπαιρνε πορεία βόρεια, και κοίταξε πάλι τα όμορφα σπίτια με τους περιποιημένους κήπους. Σύμφωνα με την πινακίδα που κρεμόταν πίσω του και είχε διαβάσει μόλις στάθηκε εδώ σε λίγα λεπτά θα έπρεπε να έρθει το λεωφορείο.

   Μια γυναίκα που πλησίαζε τράβηξε την προσοχή του. Ήταν κανονικού ύψους με λεπτό σώμα. Περπατούσε γρήγορα, με ένα περπάτημα που είχε κάτι το ανάλαφρο και αέρινο. Ήταν απλά ντυμένη αλλά κομψά. Όπως έφτανε πιο κοντά παρατήρησε περισσότερες λεπτομέρειες. Είχε σπαστά μακριά μαλλιά στο χρώμα του μελιού και μεγάλα καστανά μάτια. Είχε όμορφο συμμετρικό πρόσωπο που το πλαισίωναν και το αναδείκνυαν τα μαλλιά της. Πρόσεξε τα χείλη της, ήταν καλοσχηματισμένα και ελαφρά σαρκώδη.

   Βγήκε από το σπίτι και πήρε μια βαθιά ανάσα στον κρύο αέρα. Είχε μαζί της μια τσάντα από αυτές που μπορούν να κρεμαστούν στους ώμους. Είχε πάρει μαζι της μια αλλαξιά εσώρουχα για να αλλάξει μετά την πρόβα καθώς και τα ρούχα για το μπαλέτο.

   Της άρεσε η πρωινή ήσυχη διαδρομή με συντροφιά τις σκέψεις της. Σκεψεις που έτρεχαν στην παράσταση του Καρυοθραύστη σε λίγες μέρες. Κρίμα που θα ήταν η τελευταία της παράσταση, αλλά ο Ανδρέας ήταν ανυποχώρητος ως προς αυτό. Θα έπρεπε να σταματήσει το μπαλέτο μετά το γάμο τους. Δεν ηταν καθώς πρέπει για μια κυριά Φον Ντράικε.

   Ξαφνιάστηκε βρίσκοντας κάποιον εδώ, όλα τα πρωινά ήταν μόνη στη στάση περιμένοντας το λεωφορείο για τη Βοστώνη. Ήταν λίγο μακριά αλλά είχε προτιμήσει να μην αφήσει αυτό το σπίτι για ένα που να εξυπηρετεί καλύτερα μιας και εδώ έμενε από τότε που ήταν φοιτήτρια. Το είχε αγαπήσει αυτό το διαμέρισμα.

   Ο άνδρας της έριξε μια ματιά, επιδοκιμαστική της φάνηκε. Τον κοίταξε και εκείνη, ήταν ψηλός και αρκετά γεροδεμένος. Φορούσε τη στολή των ειδικών δυνάμεων με τα διακριτικά υπολοχαγού. Είχε έναν αριθμό από παράσημα που σήμαινε ότι είχε κάνει πολλά στην καριέρα του. Χαμογέλασε, πράγματα που πρόσεχε όντας κόρη στρατιωτικού. Πλησιάζοντας είδε με έκπληξη πως στο μανίκι του είχε την Καναδική σημαία. Δεν ήταν Αμερικανός. Μάλλον περίεργο. Πλησιάζοντας είδε ότι είχε γαλανά μάτια και κοντοκουρεμένα καστανά μαλλιά.

   Έφτασε στην στάση. Στάθηκε δίπλα του να περιμένει το λεωφορείο.

  
   Έριξε ένα πλάγιο βλέμμα στην κοπέλα δίπλα του, κατάλοιπο της συνεχούς εγρήγορσης στην οποία είχε μάθει να βρίσκεται στις εκστρατείες που είχε μετάσχει και δεν απέβαλλε ούτε όταν δεν υπήρχε λόγος να βρίσκεται σε αυτήν την κατάσταση. Από κοντά ήταν πιο όμορφη και η έκφρασή της έδειχνε πως ήταν χαμένη σε σκέψεις.

   Το λεωφορείο κατέφτασε και σταμάτησε μπροστά στην στάση. Την άφησε να ανέβει πρώτη μιας και εκείνος είχε και αποσκευές. Ακολούθησε μέσα στο λεωφορείο και αφού τοποθέτησε το σακίδιο σε ένα από τα ειδικά πλέγματα για τις αποσκευές έψαξε για θέση. Βρήκε μια άδεια σε ένα ζευγάρι αντικριστών θέσεων και κάθισε. Μόλις το έκανε διαπίστωσε ότι είχε καθίσει απέναντι στην κοπέλα που ήταν μαζί στην στάση.

   Η κοπέλα πλήρωσε για το εισητήριο και εκείνος παρατήρησε τα χέρια της. Είχε λεπτά, ντελικάτα χέρια αλλά νευρώδη, θα ήταν αρκετά χειροδύναμη. Ήρθε η δική του σειρά να πληρώσει και έδειξε την στρατιωτική του ταυτότητα που του εξασφάλιζε δωρεάν μετακίνηση με τα μέσα μαζικής μεταφοράς, δεν ήταν Αμερικανός αλλά η ρύθμιση αυτή κάλυπτε και αξιωματικούς συμμάχων χωρών διαπιστευμένων στο έδαφος των ΗΠΑ.

   Κοίταξε και πάλι έξω, τα σύννεφα είχαν πυκνώσει, η μέρα που θα περνούσε στη Μασαχουσέτη θα ήταν συννεφιασμένη και βροχερή. Αλλά δεν το πείραζε καθόλου αυτό, τέτοιος καιρός του άρεσε και τον είχε στερηθεί μέχρι που το Γουώρλορντ είχε φτάσει στο Γιβλαρτάρ.

   Ξαφνιάστηκε κάπως βλέποντας τον ξένο να κάθεται απέναντί της αν και δεν θα έπρεπε, ελάχιστες ελεύθερες θέσεις υπήρχαν στο λεωφορείο. Του έριξε μια ματιά, πιο προσεκτική τώρα. Στο δεξί μάγουλο είχε μια χαρακιά, κάποιο παλιό τραύμα που τώρα έκλεινε, όπως και στην ράχη του δεξιού του χεριού. Είχε μεγάλα, δυνατά χέρια παρατήρησε. Της θύμιζαν τα χέρια του Ανδρέα μόνο που έδειχναν ικανά για πιο απαλές και μετρημένες κινήσεις παρά τη δύναμη που έκρυβαν.

   Μια κίνησή του έκανε τα παράσημα να κινηθούν και να τραβήξουν την προσοχή της. Μέτρησε πέντε παράσημα, διακεκριμένων υπηρεσιών της δημοκρατίας της Ονδούρας, Μεγαλόσταυρος του βασιλείου της Τόνγκα, διακεκριμένων υπηρεσιών της πατρίδας του αλλά και της δικής της και μετά ήταν το παράσημο της Πορφυρής Καρδιάς. Αυτό το τελευταίο την ξάφνιασε, ήταν η ανώτερη διάκριση της πατρίδας της και απορούσε πως ένας ξένος και μάλιστα τόσο νέος την είχε κερδίσει. Πήρε το βλέμμα της από τα παράσημα και διασταυρώθηκε με το δικό του. Κοκκίνισε, σίγουρα είχε καταλάβει πως τον κοιτούσε. Και τι θα σκεφτόταν; Αποφάσισε να του εξηγήσει τι είχε τραβήξει την προσοχή της μετά από στιγμιαία σκέψη. Και έτσι πήρε μια απόφαση που θα άλλαζε τη ζωή της.

   Σήμερα θα παρουσιάσω ένα από τα πιο αγαπημένα μου ιστολόγια. Είναι ένα καθαρά λογοτεχνικό ιστολόγιο, με ιστορίες σε συνέχειες και κάπου κάπου κάποιο κείμενο με σκέψεις. Μιλάμε για το Πράσινο Πετράδι.

   Αγαπημένο είδος της δημιουργού του είναι τα αστυνομικά, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αφήνει τα άλλα είδη παραπονεμένα! Στις τρέχουσες ιστορίες της περιλαμβάνεται μια ιστορία φαντασίας ( Η Άρπα της Αμάντας ), μια ιστορία ερωτική στην οποία δεν λείπουν τα μυστήρια και τα κρυμμένα μυστικά ( Η Πριγκίπισσα των Ρόδων και ο Ταξοδευτής ) και μια ιστορία εποχής με έντονη αύρα παραμυθιού αλλά και με πάθη και σχέδια για προσωπικούς σκοπούς ( Σεμίρα ).

   Από το Πράσινο Πετράδι είναι και το πιο πρόσφατα δημοσιευμένο εδώ βιβλίο, τα Χρόνια Πολλά, ένα γρήγορο αστυνομικό που κρατάει το μυστήριο ως τις τελικές αποκαλύψεις.

  Για να διαβάσετε λοιπόν τις ιστορίες του Πράσινου Πετραδιού, ελάτε να το επισκεφθείτε εδώ: http://mprilla.wordpress.com/ και καλή ανάγνωση!