Νυχτερινή Πένα

                                                                               2.

   Στους δυο μήνες που περάσανε - κάτι λιγότερο από δύο για να είμαι ακριβής - ο Δημήτρης άλλαξε δυο ακόμη κοπέλες και εγώ προχώρησα το μυθιστόρημά μου. Έγραψα τα πρώτα κεφάλαια και είχα εισαγάγει τους ήρωές μου. Είχα φτάσει πλέον στο σημείο που το μεγαλύτερο στην εποχή του πλοίο του κόσμου είχε αρχίσει το μοιραίο ταξίδι. Έγραφα γρήγορα και απερίσπαστος αφού ναι μεν παρακολουθούσα τα μαθήματά μου αλλά η εξεταστική ήταν μακριά και δεν είχα πολλές υποχρεώσεις.

   Ανάμεσα στους ήρωές μου βρισκόταν και ο Μαξιμίλιαν Κλέητον κόμης του Γκρέστοουκ με έναν στενό φίλο του που ταξίδευαν στην Αμερική για μια ιστορική μελέτη που έκαναν. Στην εξέλιξη της ιστορίας θα αγαπούσε την Μάριον Γκράχαμ, μια από τις καμαριέρες του πλοίου. Αυτή η ιστορία αγάπης θα αντιπροσώπευε την δική μου στάση απέναντι στο θέμα, η αγάπη πρώτα απ' όλα ήταν αίσθημα που αφορούσε την ψυψή και όχι το σώμα, ούτε βέβαια έπρεπε να τη σταματάει η κοινωνική ή όποια άλλη διαφορά.

   Ήμουν νοερά στο κατάστρωμα του Τιτανικού όπου ο Μαξιμίλιαν και ο Ίαν, ο φίλος του, παρακολουθούσαν την επιβίβαση των επιβατών από το Χερβούργο της Γαλλίας, όταν άκουσα ένα χτύπημα στην πόρτα που με προσγείωσε απότομα. Φυσικά δεν ήταν ο Δημήτρης, εκείνος είχε κλειδιά. Πήγα να ανοίξω απρόθυμα. Στο κατώφλι στεκόταν η Κατερίνα, ήταν χλωμή και ήταν μαζεμένη μέσα στο παλτό της. Είχε μπει πια ο χειμώνας αλλά δεν έκανε τόσο κρύο που να δικαιολογεί την κατάστασή της.

    -Είναι εδώ ο Δημήτρης; ρώτησε.

   -Όχι, είπα και είδα το βλέμμα της να γεμίζει απελπισία.

   -Μπορώ να τον περιμένω;

   -Ναι, έλα μέσα.

  Μπήκε μέσα και με ακολούθησε στην κουζίνα.

   -Έφτιαχνα καφέ, είπα. Θέλεις να σου βάλω;

   Έκανε ένα νεύμα και έτσι της γέμισα μια κούπα με καφέ φίλτρου. Την πήρε και την κράτησε στα χέρια της σαν για να τα ζεστάνει. Ήπιε λίγο και μετά με κοίταξε. Δεν πρόλαβε να πει τίποτα όμως γιατί κατέφθασε ο Δημήτρης που εξαγριώθηκε μόλις την είδε.

   -Τι θες εδώ;

   -Άσε με να σου μιλήσω, ψέλισσε η κοπέλα.

   -Να μου πεις τις ίδιες αηδίες που πήγες να πεις και χθες;

   Εγώ έκανα να φύγω αλλά ο Δημήτρης με σταμάτησε.

   -Μείνε, είπε με έναν τραχύ τόνο που δεν είχα ξανακούσει, σε θέλω για μάρτυρα.

   Στάθηκα κοντά στην πόρτα, δυο βήματα από την καρέκλα που είχε καθίσει η Κατερίνα.

   -Είμαι έγκυος, είπε η κοπέλα. Από' σενα. Ξέρεις ότι ήσουν ο πρώτος μου και δεν υπήρξε άλλος μετά.

   -Έτσι σου είπανε να λες; Σου είπανε ό,τι είμαι πλούσιος ηλίθια βρώμα και είπες να με τυλίξεις;

   Ο Δημήτρης σήκωσε το χέρι του να τη χτυπήσει. Πρόλαβα να μπω μπροστά και βόγγηξα από τον πόνο καθώς δεχόμουν ένα γερό χτύπημα στον ώμο.

   -Τι κάνεις ρε; μούγκρισε ο Δημήτρης.

   -Ακόμα και αν δεν είναι έγκυος από' σενα, είπα με φωνή που αλοιωνόταν από τον πόνο, πρέπει να σεβαστείς την κατάστασή της. Και ήσουν ο πρώτος της όντως.

   -Ε και;

   -Όταν γεννηθεί το παιδί η πατρότητα θα μπορεί να αποδειχθεί, καλύτερα να δεις από τώρα τι θα κάνεις.

   -Πολύ καλά.

   Με έκανε πέρα και άρπαξε την Κατερίνα από το μπράτσο. Βγήκαν από το σπίτι και εγώ έμεινα να αφουγκράζομαι τη δυσοίωνη σιωπή.

   Ήταν μια κανονικού ύψους κοπέλα με λεπτό σώμα, είχε τυλιχτεί με ένα σεντόνι για να βγει από το δωμάτιο του Δημήτρη αλλά το είχε σφίξει - αμήχανη μάλλον - πολύ πάνω της και διέγραφε τώρα τέλεια το σώμα της. Απέφυγα να την περιεργαστώ όμως, αντίθετα κοίταξα το πρόσωπό της. Γλυκό προσωπάκι με απαλά χαρακτηριστικά και μεγάλα καστανά μάτια. Είχε μακριά καστανά μαλλιά που έπεφταν στην πλάτη της και κολλούσαν στο ιδρωμένο μέτωπό της.

  -Συγνώμη που είναι το μπάνιο;

   Μια ιδιομορφία της κατασκευής του σπιτιού είχε σαν αποτέλεσμα η κόγχη που φιλοξενούσε το γραφείο στο δωμάτιό μου να κρύβει την πόρτα του μπάνιου στο χωλ από την έξω πλευρά της. Της έδειξα που ήταν και ξαναγύρισα στον Τιτανικό. Απορροφήθηκα τόσο που δεν κατάλαβα πότε επέστρεψε στο δωμάτιο.

   Το φως της αυγής άρχισε να τρυπώνει από τα παράθυρα αναγγέλοντας την έλευση της νέας μέρας και εγώ έχοντας ολοκληρώσει το προσχέδιο του μυθιστορήματός μου πήγα επιτέλους για ύπνο. Κοιμήθηκα δυο ώρες με όνειρα σχετικά με το μεγάλο πλοίο να με συντροφεύουν και ξύπνησα έτοιμος να συνεχίσω.

   Στην κουζίνα ο Δημήτρης έπινε τον καφέ του. Χαμογέλασε μόλις με είδε και μπήκα. Με καλημέρισε ενώ πήγαινα στο ψυγείο να βάλω μια κούπα χυμό όπως συνήθιζα. Έγραφα ακούγοντας μουσική και πίνοντας χυμό.

   -Σε άφησα σύξυλο τη νύχτα ε; είπε ο συγκάτοικός μου.

   -Είχα το μυαλό μου αλλού. Που είναι η κοπέλα σου;

   -Η Κατερίνα - τότε έμαθα το όνομά της - έφυγε. Καλή;

   -Τι εννοείς; απόρησα εγω που είχα έτοιμη την κούπα μου και ετοιμαζόμουν να επιστρέψω στο δωμάτιό μου.

   -Καλά χθες ήσουν εδώ ή αλλού; Δεν την είδες με το σεντόνι;

   -Όχι, απάντησα εγώ που το είχα ήδη ξεχάσει.

   -Εκείνη σε είδε. Από στήθος δεν λέει αλλά έχει σφιχτό πισινό και......

   -Ευχαριστώ, είπα να λείψει η περιγραφή.

   Πήρα την κούπα μου, ήπια λίγο και μετά προχώρησα προς την πόρτα.

   -Αλλά τελείωσα μαζί της, είπε ήρεμα σαν να μιλούσε για τον καιρό. Πήρα αυτό που ήθελα.

   Δεν απάντησα, δεν είχα τι να πω. Δεν θα καταλάβαινε την άποψή μου, δεν θα ενστερνιζόμουν τη δική του. Εγώ είχα μείνει σε μια εποχή που η σχέση με μια κοπέλα περνούσε πρώτα και κύρια από την καρδιά και όχι από το κρεβάτι.

   -Το μεσημέρι θα ανέβω στο πανεπιστήμιο, να σε πάρω;

   -Ναι, απάντησα με το μυαλό μου ήδη στο Λονδίνο των αρχών του αιώνα και τη συζήτηση του Τζόζεφ Μπρους Ίσμαιη και του λόρδου Πήρι που σηματοδότησε τη γέννεση του Τιτανικού.

   Πήγαμε μαζί στη σχολή όντως. Μόλις βγήκαμε από το αυτοκίνητο η Κατερίνα ξεχώρισε από μια παρέα και έκανε να τρέξει προς το μέρος του αλλά το παγερό βλέμμα του την έκανε να μείνει ακίνητη σαν στήλη άλατος. Τη λυπήθηκα εκείνη τη στιγμή.

   -Γιατί έτσι; ρώτησα. Σίγουρα την πόνεσες.

   -Ε και; Η Κατερίνα τελείωσε.

   Κοίταξα την κοπέλα που είχε μείνει εκεί που το βλέμμα του την είχε σταματήσει με τα βιβλία που κρατούσε σφιγμένα στο στήθος της να κλαίει βουβά. Δεν την ξαναείδα για δυο μήνες. Και τότε ήταν πολύ διαφορετικά τα πράγματα.

   Το ελαφρύ βογγητό ακούστηκε δεύτερη φορά, δεν ήταν πόνου ή φόβου, ήταν ευχαρίστησης. Και από αυτό το σημείο άρχισε το ταξίδι μου στη σκιά του κόσμου. Ήταν η αρχή για να αποσυρθώ από αυτόν τον κόσμο και να αρχίσω τη σιωπηλή ζωή μου στην άκρη του. Μια σειρά γεγονότων ακολούθησε που με έκανε να σιχαθώ πολλά πράγματα και να αποτραβηχτώ στην ερημιά όπου ζω τώρα. Ναι ερημιά αν και εξακολουθώ να ζω ανάμεσα σε πέντε εκατομμύρια ανθρώπους.

   Αλλά ας πάρουμε την ιστορία από την αρχή. Από εκείνο το βράδυ που εγώ ήμουν σκυμμένος πάνω από τα σχέδια του Τιτανικού και ο Δημήτρης στο διπλανό δωμάτιο έκανε έρωτα με την κοπέλα του.

   Δεν είχα την επιθυμία να συγκατοικήσω με κάποιον και πολύ λιγότερο την πρόθεση αλλά γραφειοκρατικά προβλήματα με έφεραν πολύ αργά στην επαρχιακή πόλη όπου θα σπούδαζα και δεν υπήρχαν πια σπίτια ελεύθερα προς ενοικίαση. Βρήκα αυτό και πρότεινα στον ιδιοκτήτη να μου το νοικιάσει ολόκληρο αλλά είχε ήδη κλείσει με το Δημήτρη και δεν θέλησε να τη χαλάσει τη συμφωνία. Έτσι βρήκα συγκάτοικο.

   Δεν είχαμε πρόβλημα στην συμβίωσή μας, πήραμε από μια κρεβατοκάμαρα και μοιραζόμασταν κουζίνα και μπάνιο. Εκείνος πήρε το καθιστικό και έβαλε τηλεόραση και μπιλιάρδο. Εγώ κατέλαβα και το χωλ με τα βιβλία μου. Δεν με ενοχλούσε παρ' ότι αποδείχθηκε γυναικάς και άλλαζε κοπέλες πιο γρήγορα απ' ότι εγώ τελείωνα ανταλλακτικά στους στυλούς Πάρκερ μου. Αλλά ήταν τυπικός, διασκέδαζε έξω και ήταν τακτικός. Επίσης είχε το καλό πως σεβόταν τον ύπνο μου, δεν έκανε φασαρία όταν επέστρεφε τη νύχτα, ξημερώματα συνήθως.

   Απόψε ήταν από τις σπάνιες περιπτώσεις που το ξενυχτούσα και' γω. Ήμουν απασχολημένος με το νέο μου μυθιστόρημα. Αλήθεια αυτό δεν το είπα. Αγαπημένη μου ασχολία για τον ελεύθερο χρόνο μου ήταν και είναι το γράψιμο. Ετοιμαζόμουν να ξεκινήσω ένα μυθιστόρημα για το θρυλικότερο πλοίο στην ιστορία και μελετούσα τα σχέδια του. Ήθελα να ρυθμίσω λεπτομέρειες για μια καταδίωξη που θα γινόταν στα καταστρώματά του.

   Ήμουν σκυμμένος πάνω από το τραπέζι όπου είχα ανοιχτά τα βιβλία μου. Έγραφα - όπως και διάβαζα για τη σχολή - στο γραφείο που είχα στο δωμάτιό μου αλλά όταν ήθελα να μελετήσω κάποιο θέμα που απαιτούσε πολλά βιβλία χρησιμοποιούσα ένα μεγάλο τραπέζι στο χωλ. Του Δημήτρη του άρεσε η σοφιστικέ μου ατμόσφαιρα όπως την έλεγε και η σπάνια διαταρατόμενη ηρεμία μου. Συνήθιζε να με λέει η ήρεμη δύναμη.

   Ακούστηκε ένα ακόμα βογγητό και μετά ένας λυγμός αλλά ίσα που τα άκουσα μελετώντας τα σημεία καθόδου από το κατάστρωμα D στο Ε και τους φραγμούς που έθετε ο διαχωρισμός των θέσεων. Δεν ξέρω πόση ώρα είχε περάσει όταν ο Δημήτρης βγήκε από το δωμάτιο και βλέποντάς με στο χωλ είπε:

   -Σε ξυπνήσαμε φιλαράκι; Συγνώμη.

   -Όχι, δεν είχα κοιμηθεί, μελετούσα.

   -Α καλά. Πάω για μπάνιο.

   -Τέτοια ώρα; είπα.

   -Ναι ρε, να ξεπλυθώ από το αίμα.

   -Αίμα;

   Η απάντηση ήταν προφανής αλλά το μυαλό μου περιπλανιόταν στους διαδρόμους του Τιτανικού και έτσι μου διέφυγε.

   Εκείνος χαμογέλασε.

   -Ήμουν ο πρώτος της, είπε περήφανα και μπήκε στο μπάνιο.

   Επέστρεψα στη μελέτη μου και ξέχασα τον Δημήτρη και την κοπέλα του. Κάποια στιγμή κοίταξα το ρολόι μου για να διαπιστώσω ότι ήταν τέσσερις το πρωί. Έβγαλα τα γυαλιά μου και τα άφησα πάνω σε έναν ανοιχτό τόμο. Έτριψα τα μάτια μου και όταν κατέβασα τα χέρια μου βρέθηκα να αντικρίζω μια κοπέλα που με κοίταζε ντροπαλά, έτσι αντίκρισα για πρώτη φορά την Κατερίνα.

   Η σημερινή μέρα είναι από εκείνες που λες τι άλλο μπορεί να πάει στραβά.

   Η αρχή έγινε με τη δουλειά και κάτι αναποδιές στο ΙΚΑ που όμως τελικά υπερκεράστηκαν και χαρούμενος συνέχισα με τις υπόλοιπες υποχρεώσεις σίγουρος ότι όλα θα πάνε καλά. Αλλά όχι. Τα χειρότερα έπονταν. Είχα να δω πολλά ακόμη.

   Κατά σειρά. Κατάφερα να γελοιοποιήσω τον εαυτό μου και να δείξω τελείως ηλίθιος, δέχθηκα μια αναπάντεχη και πολύ γερή ψυχρολουσία από μια πλευρά που δεν το περίμενα. Ωραία. Αλλά και εδώ δεν τελείωσε. Ο άγγελός μου είναι θλιμμένος, πονάει και είμαι τελείως ανίκανος να βοηθήσω, νιώθω ανίσχυρος.

   Και έτσι σε μια μέρα όπου ένιωσα κουρασμένος, γελοίος και ανόητος, ηλίθια ρομαντικός, ανίσχυρος και ανίκανος, με δάκρυα να τρέχουν γιατί δεν μπορώ να τα συγκρατήσω πια καταφεύγω εκεί που ήταν πάντα το καταφύγιό μου και όπου τα κατάφερνα καλά, στο γράψιμο.

   Και αν τρέμει λίγο το χέρι μου δεν πειράζει, όπως δεν πειράζουν και οι σταλαγματιές που τα δάκρυα κάνουν στη σελίδα.

   Η νέα αρχή έχει και τις δυσκολίες της, ρυθμίσεις και μερικά αναπάντεχα κάνανε δύσκολα τα πρώτα μου βήματα στο νέο αυτό χώρο αλλά ήμουν τυχερός. Ο φύλακας άγγελός μου με πήρε από το χέρι και με έβγαλε από όλες τις δυσκολίες.

   Α ναι αυτό το ξέχασα όταν συστήθηκα, έχω και έναν φύλακα άγγελο. Είναι πολύ γλυκός και με προσέχει πάρα πολύ. Ο φύλακάς άγγελός μου με καθοδήγησε και όλα καλά. Την ευχαριστώ και γι' αυτό, πέρα από όλα όσα ήδη της χρωστάω.

   Μια καινούρια αρχή για' μενα αφού απέκτησα ιστολόγιο, αυτή είναι η τεχνολογία, σου ανοίγει νέα μονοπάτια. Κάτι που δεν είχα ξανακάνει λοιπόν και τώρα ξεκινώ.

   Αλλά δεν αρχίσαμε καλά. Δεν συστήθηκα. Είμαι κάποιος που του αρέσει το γράψιμο. Μου αρέσει και η μουσική και τα βιβλία αλλά κυρίως το γράψιμο. Αυτό είναι το πρώτο. Γράφω μυθιστορήματα, διηγήματα, ποιήματα. Κάποια θα βρουν το δρόμο τους για εδώ. Αυτό είναι που θα βρείτε εδώ, κείμενα, ποιήματα, διηγήματα, κάποια σχόλια στα του κόσμου. Όλα όσα γράφει μια πένα, πολλές φορές και μέσα στην απόλυτη σιγαλιά της νύχτας.

Νυχτερινή Πένα.