Νυχτερινή Πένα

   Οι περισσότεροι συγγραφείς, για να μην πω σχεδόν όλοι, κατασκευάζουν έναν κόσμο μέσα στον οποίο δημιουργούν τις ιστορίες τους. Λίγοι θα φτιάξουν και έναν δεύτερο, ο υποφαινόμενος είναι ένα παράδειγμα που μετά την Έρεμορ υλοποίησε και την Εσπέρια όταν εμπνεύστηκε μια ιστορία που δεν ταίριαζε στην Έρεμορ. Ωστόσο ανακάλυψα και έναν συνάδερφο στην τέχνη που προχώρησε στο επόμενο βήμα δημιουργώντας πολλά παράλληλα σύμπαντα στα οποία εξελλίσονται οι ιστορίες του. Και βρήκε ένα όνομα για το πλέγμα αυτό των παράλληλων κόσμων. Καλώς ήρθατε στην Κοσμοσύρια.

   Ας αρχίσουμε από το όνομα. Όπως λέει και ο ίδιος στο εναρκτήριό του κομμάτι στο ιστολόγιο, η ονομασία για το πολυσύμπαν αλλά και το ιστολόγιο προήλθε από την συρραφή των λέξεων κόσμος, σειρά και ροή. Στην Κοσμοσύρια λοιπόν θα βρείτε πολλές ιστορίες επιστημονικής φαντασίας, άλλες ουτοπικές. άλλες δυστοπικές, κάποιες με μια δόση ρομαντισμού.

   Ξεκίνησε από το Μάιο του 2011 και μέχρι τώρα έχει ανεβάσει μια αρκετά μεγάλη σειρά από ιστορίες που δείχνουν την αγάπη του για αυτό που κάνει και μια αστείρευτη παραγωγική έμπνευση. Αν θέλετε ένα μεγάλο ταξίδι στο διάστημα, σε κόσμους μακρινούς και όχι μόνο ο Νίκος και η Κοσμοσύρια σας περιμένουν στην διεύθυνση http://kosmosyria.blogspot.com/

   Ένα αγόρι και ένα κορίτσι. Εκείνος ένας ψηλός και σωματώδης νέος άνδρας, εκείνη μια πανέμορφη κοπέλα με ένα γλυκό πρόσωπο και αέρινο όμορφο σώμα. Περπατάνε στο πάρκο, είναι ένα γλυκό καλοκαιρινό σούρουπο, το σκοτάδι πέφτει και είναι οι δυο τους. Το πάρκο όλο δικό τους.

   Περπατάνε και σταματούν σε ένα γεφυράκι. Την κρατάει από το χέρι και τώρα γυρίζει προς το μέρος του.

   -Μήπως πρέπει να φύγω; λέει. Δε θέλω να έρθει μια μέρα που να μετανιώσεις που ήσουν μαζι μου. Ούτε να λες σε κάποια άλλη κοπέλα ότι ήμουν μια μικρή πριγκίπισσα αλλά είχα να λύσω όλα τα δικά μου τα οποία τελικά δεν τα έλυσα.

   Την κοιτάζει. Την αγαπάει τόσο πολύ που η αναφορά και μόνο στο να φύγει τον κάνει να πονάει, δακρύζει αλλά δεν την αφήνει να το καταλάβει. Βάζει τα χέρια του στους ώμους της.

   -Δεν θέλω να φύγεις, λέει. Ό,τι και αν είναι θα το παλεύουμε μαζί.

   Τα λόγια του την ανακουφίζουν λίγο. Ξέρει ότι τα εννοεί αλλά φοβάται, ώ πόσο φοβάται να αφεθεί να τα πιστέψει απόλυτα.

   -Δεν θέλω να το χαλάσω αυτό που έχουμε, ούτε να το φθείρω.

   -Δεν το κάνεις.

  -Προσπαθώ να μην λυπώ κανέναν, κανέναν αλήθεια, αλλά έχω τόσα πολλά στο κεφάλι μου..... Κάποιες φορές κουράζομαι και ξεσπάω .... Και κλείνω το κινητό και χάνομαι.

   Παίρνει το πρόσωπό της στα χέρια του και τη φιλάει απαλά στα χείλη, τόσο απαλά όσο το θρόισμα του αέρα.

   -Μην το κάνεις αυτό, λέει, θέλω να είμαι κοντά σου πάντα, ακόμα και αν δεν είναι εφικτό σωματικά.

   -Το ξέρω ότι νοιάζεσαι. Ποτέ δεν μου έχεις φερθεί άσχημα, αντίθετα κάθε μέρα μου λες ότι δεν θα με αφήσεις ποτέ πια. Γιατί δεν περνάει αυτό το πράγμα, αυτή η ανασφάλεια.

   Την αγκαλιάζει, τη χαϊδεύει. Το σώμα της τρέμει στην αγκαλιά του. Αλλά δεν είναι το κρύο η αιτία.

   -Ποτέ δεν θα σε αφήσω. Στο υπόσχομαι. Θα είμαστε πάντα μαζί. Υπομονή και όλα θα πάνε καλά.

   -Προσπαθώ να έχω υπομονή. Δεν έχω, γιατί δεν έχω αρκετή;

   -Δεν πειράζει, της λέει απαλά. Συνεχίζει να την κρατάει αγκαλιά, να προσπαθεί να διώξει μακριά όσα τη φοβίζουν.

   -Κάθε μέρα νιώθω ότι ταιριάζουμε όλο και πιο πολύ, ότι θα είμαι εδώ για σένα, ότι δεν θέλω να είμαι χωρίς εσένα.

   Η φωνή της σπάει λίγο, σαν να θέλει να κλάψει. Την σφίγγει στην αγκαλιά του, αγγίζει με τα χείλη του το μικρό δάκρυ που λαμπερό κυλάει στο αψεγάδιαστο δέρμα της. Κοιτάει το γλυκό πρόσωπο, τα όμορφα ματάκια που είναι έτοιμα να κλάψουν, τα ματάκια που δεν τον βλέπουν. Τον βλέπει μόνο με τα μάτια της ψυχής, εκείνα που βλέπουν πάντα αληθινά. Ποτέ αυτό δεν τον εμπόδισε να την αγαπήσει, κάθε άλλο. Τον έκανε πάντα να νιώθει τρυφερότητα για εκείνη. Τη φιλάει ξανά. Τη διαβεβαιώνει.

   -Δεν θα είσαι. Μη φοβάσαι.

   -Δεν θέλω να σου λέω τέτοια πράγματα, αλλά πάντα δε θα βλέπω και θα έχω θέματα. Όχι λίγα. Δεν μπορώ να κάνω πράγματα μόνη μου. Πόσα να αντέξω; Δεν μπορώ να τα παλέψω όλα.

   -Θα σε βοηθώ εγώ, είπε εκείνος, θα είμαι δίπλα σου πάντα.

   -Θέλω να είσαι καλά, να χαίρεσαι και να μη σε λυπώ. Σου αξίζει να είσαι καλά.

   Τον συγκινεί η έννοια της. Κάνει λίγο πίσω και την κοιτάζει. Δεν την αγάπησε για την ομορφιά της αλλά για τον υπέροχο χαρακτήρα της αλλά μερικές φορές τον αφήνει ξέπνοο έτσι όπως μοιάζει με νεράιδα στο φεγγαρόφωτο.

   -Θα είμαι καλά, μαζί σου.

   -Το πιστεύω. Αν δεν ήταν αυτή η ανασφάλεια.... Προσπαθώ.... Όταν δεν την έχω κάνω κι εγώ σχέδια. Αλλά ακούω τους άλλους και μιλάνε για δυσκολίες, όλο για δυσκολίες. Όχι η οικογένειά μου...... ακούω τις φίλες μου και σκέφτομαι και όλο χωρίζουν και τσακώνονται. Σκέφτομαι αν είναι δύσκολο γι’ αυτές, θα είναι περισσότερο για’ μενα.

   Την πιάνει από τους ώμους. Την κρατάει σφιχτά.

   -Δεν θα είναι το ίδιο, εμείς έχουμε κάτι ξεχωριστό, μοναδικό, δεν θα χαλάσει. Μη φοβάσαι μικρή μου πριγκίπισσα.

   -Σίγουρα; Δεν θέλω κάτι σπουδαίο, μια φυσιολογική ζωή.

   -Με πολλή αγάπη.

   -Λες; ρωτάει εκείνη σαν να μην είναι σίγουρη. Το θέλει τόσο αλλά φοβάται να το ελπίσει.

   -Ναι, θα γίνει έτσι.

   -Να μη φύγω;

   -Όχι, της λέει. Θα είμαστε πάντα μαζί. Θα πάνε όλα καλά, πάντα θα βρίσκουμε τη λύση.

   Την τραβάει στην αγκαλιά του, τα απαλά γλυκά της χείλη τον περιμένουν. Τη φιλάει απαλά, τρυφερά και μετά το φιλί γίνεται πιο έντονο, παθιασμένο, σαν να θέλουν και οι δυο να ενωθούν, να γίνουν ένα. Τη σφίγγει πάνω του, εκείνη τον χαιδεύει.

   -Στο υπόχομαι της ψιθυρίζει.

  Εκείνη δεν μιλάει, αφήνεται στο φιλί. Τώρα νιώθει ανάλαφρη, ήσυχη, ασφαλής, αφήνει έναν αναστεναγμό και τον σφίγγει στην αγκαλιά της. Ναι θα είναι μαζί, είναι μια υπόσχεση που θα κρατηθεί.

Σε έχω στην αγκαλιά μου και δεν μπορώ να φανταστώ κάτι πιο όμορφο, κάτι που να με γεμίζει περισσότερο. Όχι, υπάρχει κάτι ακόμα, κάτι που είναι ακόμα πιο όμορφο, πιο γεμάτο με συναισθήμτα και υποσχέσεις, το φιλί σου.

Το φιλί σου είναι μια γλυκιά στιγμή, μια μικρή κλεμμένη ματιά στην αιωνιότητα, μια απόλυτη στιγμή έκφρασης συναισθημάτων και πάθους, μια γιορτή των αισθήσεων.

Η όραση απολαμβάνει την ομορφιά του προσώπου σου, με το λείο, απαλό και αψεγάδιαστο δέρμα, τον χείμαρρο των μεταξένιων σου μαλλιών.

Η ακοή απολαμβάνει το ρυθμικό τέμπο της αναπνοής σου, ένα τέμπο απαλό και ήσυχο που επιταχύνει με το πάθος του φιλιού και ησυχάζει μετά στην αρμονία της γαλήνης.

Η όσφρηση μεθάει με το ανάλαφρο άρωμά σου, εκείνο που τόσο μου αρέσει και έμεινε στα ρούχα μου.

Η αφή έχει το προνόμιο να αγγίζει τα απαλά σαν το πιο φίνο μετάξι χείλη σου, να τα νιώθει να ανταποδίσουν το φιλί, και να δέχεται το πάθος τους όταν το φιλί γίνεται ερωτικό, άγριο σαν μια φλόγα και το ίδιο συναρπαστικό.

Όσο για τη γεύση, αυτή έχει την απόλαυση να γεύεται τα φιλιά σου, να βυθίζεται στη γλυκιά γεύση σου, να πίνει το νέκταρ της ζωής από το φιλί σου.

Μια πανδαισία των αισθήσεων που όμως υστερεί μπροστά στην έκρηξη των συναισθημάτων που τη συνοδεύουν, αυτό είναι το φιλί σου πριγκίπισσά μου και μούσα μου.

   Αγαπημένη μου Πριγκίπισσα,

  το να φεύγω μακριά σου δεν είναι ποτέ εύκολο και μάλλον δεν θα γίνει ποτέ. Πως να γίνει κιόλας; Πως να αφήσει κανείς κάποια που τόσο αγαπάει και να φύγει; Και αν το κάνει πως να μην κλαίει;

   Ναι σωστά, εγώ δεν κλαίω, αλλά αν δεν συμβαίνει αυτό υπάρχει μόνο μια αιτία, το άρωμά σου.

   Ξέρω πως σε κάθε άνθρωπο το κάθε άρωμα δεν έχει το ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα. Μυρίζει κατά βάση ίδια αλλά σε κάθε άνθρωπο αποκτά και μια διαφορετική υφή και ποιότητα. Έτσι και αυτό το άρωμα του μήλου, σε' σενα είχε μια πλούσια υφή, γινόταν ωστόσο πολύ ανάλαφρο και ευχάριστο ταυτόχρονα. Και όταν σε άφησα μετά από εκείνη την δυνατή, σφιχτή αγκαλιά, διαπίστωσα πως το άρωμά σου με ακολουθούσε. Είχε μείνει μαζί μου, στα ρούχα μου, στα χέρια μου.

   Ήταν μια όμορφη λεπτή υπενθύμιση, ακόμα και αν δεν είσαι δίπλα μου, όπου και να πάω θα είσαι μαζί μου όπως το γλυκό σου άρωμα έμεινε στα ρούχα μου ακόμα και όταν δεν είμασταν μαζί.

   Το σημερινό ιστολόγιο του μήνα είναι επετειακό και αυτό γιατί ακριβώς πριν από έναν χρόνο ήταν που ξεκίνησα να κάνω αφιερώσεις σε ιστολόγια που θεωρώ άξια να προβληθούν. Δώδεκα μήνες περάσανε και δώδεκα ιστολόγια ήρθαν να μας παρουσιάσουν το περιεχόμενό τους και την ψυχή των δημιουργών τους γιατί βέβαια το γράψιμο είναι κατάθεση ψυχής σε κάθε του μορφή.

   Ας τα θυμηθούμε λοιπόν και να δούμε τι κάνουν.

   Τον Ιούλιο γνωρίσαμε το Από Το Χαμόγελο Στο Γέλιο, το χαμογελαστό ιστολόγιο της meanan, από τότε συνέχισε με πολύ κέφι να μας βάζει χειροτεχνίες, φωτογραφίες και ό,τι άλλο τραβούσε την προσοχή της και – τι άλλο; - την έκανε να γελάσει.

   Τον Αύγουστο γνωρίσαμε το συναρπαστικό Πράσινο Πετράδι με τις καλογραμμένες ιστορίες. Από τότε συνέχισε να μας δίνει εξαιρετικές συνέχειες, να μας κρατάει σε αγωνία και κάπου κάπου να μας κάνει και την έκπληξη με προσωπικά κείμενα με εξομολογήσεις από ψυχής,

   Τον Σεπτέμβριο γνωρίσαμε την Ονειροπαγίδα της Estella, ένα ιστολόγιο με υπέροχα κείμενα που δυστυχώς δεν είναι πια μαζί μας για λόγους της δημιουργού του.

   Τον Οκτώβριο, στην καρδιά του Φθινοπώρου γνωρίσαμε την καθόλου μελαγχολική αλλά πολύ τρυφερή Διαμαντένια Προβλήτα της Next Day. Συνεχίζει να μας δίνει κείμενα ξέχειλα από δυνατά συναισθήματα.

   Τον Νοέμβριο λουστήκαμε στο φεγγαρόφωτο του Moonlight, αν και το ιστολόγιο υπάρχει ακόμα δεν έχει νέα κείμενα εδώ και καιρό, ας ελπίσουμε να ανακάμψει.

   Τον Δεκέμβριο γνωρίσαμε το χειμωνιάτιο όνειρο της Ginny, στο Winter’s Night Dream, με τα δυνατά κείμενα αλλά ακριβώς από τότε η δημιουργός του σταμάτησε να γράφει. Ας ελπίσουμε να επιστρέψει, θα είναι κρίμα να χαθεί μια τέτοια πένα.

   Τον Ιανουάριο γελάσαμε με τον JK. Ο Σκρουτζάκος με έμβλημα το πιο γνωστό παπί στον κόσμο συνεχίζει να προσφέρει απλόχερα κέφι και γέλιο μα και ευκαιρίες για σκέψη αλλά και αισιοδοξία.

   Τον Φεβρουάριο γνωρίσαμε την Lady Nina και τα ημερολόγιά της που μόλις είχαν κάνει το ντεμπούτο τους στο χώρο των ιστολογίων. Συνεχίζει να γράφει κείμενα για όλα όσα την ενδιαφέρουν.

   Τον Μάρτιο ταξιδέψαμε στην γειτονιά των Ονείρων αλλά έκτοτε η Γιασεμένια άφησε το ιστολόγιό της, ίσως η ίδια ζει ένα ωραίο όνειρο, της το ευχόμαστε τουλάχιστον.

   Τον Απρίλιο είδαμε έναν ουρανό γεμάτο με άστρα και ταξιδέψαμε στα ρομαντικά, ευαίσθητα κείμενα της Αναστασίας που συνεχίζει να γράφει αν και δεν τα μοιράζεται πάντα με το κοινό.

   Τον Μάιο πήγαμε από μια Θεσσαλονικιά σε μια άλλη και γνωρίσαμε την Ραφαήλα και τα όνειρά της που τα μοιράζεται μαζί μας, γραμμένα πάντα τρυφερά και με ευαισθησία.

   Τον Ιούνιο, τέλος, πετάξαμε στον ουρανό για να ξετυλίξουμε τα δύχτια από παλιά δαντέλα της Ρεγγίνας με το πολυποίκιλο περιεχόμενο από σκέψεις, κρίσεις και στιγμές.

   Αυτά ήταν τα δώδεκα ιστολόγια, θα γνωρίσουμε και άλλα στους προσεχείς μήνες αλλά και σε αυτούς που θα ακολουθήσουν. Υπάρχουν ακόμα πολλά ενδιαφέροντα εκεί έξω!