Αποφάσεις Ζωής

Author: Νυχτερινή Πένα /


Συνεχίζοντας από εκεί που μας άφησε το Στην Άκρη Του Κόσμου, ο Μιχάλης έρχεται στη Βοστώνη να βοηθήσει τον Αλέξανδρο να κερδίσει την πολύπλευρη μάχη που έχει μπροστά του. Αναλαμβάνει την οικονομική διεύθυνση ενός νοσοκομείου κάνοντας μια επικίνδυνη εχθρό. Αυτό που δεν ξέρει ακόμα είναι ότι θα βρει στο δρόμο του και μια υπέροχη κοπέλα.
Από τη μια έχει να λύσει το μυστήριο του πως μια εύρωστη επιχείρηση έφτασε στα πρόθυρα της πτώχευσης από την άλλη να προστατεύσει και να βοηθήσει μια άρρωστη κοπέλα, και όχι μόνο εκείνη.
Όπως καταλάβατε άλλο ένα μυθιστόρημα περιμένει το κατέβασμα για να το διαβάσετε. Αποφάσεις Ζωής και καλές αποφάσεις να φέρει σε όλους το 2013 που σε λίγο έρχεται.

2 σχόλια

Ιστολόγιο του μήνα – Δεκέμβριος 2012

Author: Νυχτερινή Πένα /


Πριν από 14 μήνες είχα εκφράσει μια απορία, αν ένας καθόλα φυσιολογικός και συνηθισμένος νέος από την Ελλάδα πήγαινε για σπουδές στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού θα καταντούσε Αμερικανάκι. Για την απάντηση είχα παραπέμψει σε ένα ιστολόγιο, τον Αμερικλάνο.
Μετά από 14 μήνες μπορώ και πάλι να παραπέμψω σε αυτό το ιστολόγιο. Στους μήνες που πέρασαν έχω μάθει πολλά για το πρόσωπό του που αγνοούσα καθώς συνεχίζει να αναφέρεται στα πάνω και στα κάτω της διδακτορικής – και όχι μόνο - ζωής του στην Αμερική. Όπως πάντα το κάνει με ένα πετυχημένο αν και πολλές φορές ιδιότυπο χιούμορ που ωστόσο με καταφέρνει να γελάω και αυτό είναι δύσκολο με’ μενα.
Αν θέλετε να πάρετε και’ σεις μια δόση από χιούμορ αλλά και κάτι ξεναγήσεις που έχει τάξει μπορείτε να τον επισκεφθείτε στην διεύθυνση: http://ameriklanos.blogspot.com/
Μόνο μην του μιλήσετε για Κινέζους, γυαλίζει το μάτι του!

2 σχόλια

H Εισβολή 4 - συνέχεια

Author: Νυχτερινή Πένα /


-Αντιεροπορικά πυρά, είπε ο Τζώρτζ καθώς το μεταγωγικό συνέχιζε να τραντάζεται.
-Αντιαεροπορικά; έκανε ο Άλαν. Είναι αρκετά δυνατοί οι αντίπαλοί μας.
-Έτσι φαίνεται, είπε ο Τζώρτζ ενώ το αεροπλάνο κλονιζόταν από μία έκρηξη κάπου στα δεξιά του.
-Ευτυχώς όχι πολύ εύστοχοι, σχολίασε ο Γουίλλιαμ. Χαμηλώνουμε.
-Το ταξίδι μας δεν ήταν μεγάλο, είπε ο Άλαν. Πρέπει να πλησιάζουμε το αεροδρόμιο του Λονγκ Μπητς.
Τα αντιαεροπορικά πυρά είχαν παύσει, είχαν απομακρυνθεί κάπως από την περιοχή που ελεγχόταν από τους εισβολείς.
-Ετοιμαστείτε για προσγείωση, ήρθε η ειδοποίηση από τον πιλότο και λίγο αργότερα το Lockheed C 130J προσγειωνόταν στον διάδρομο με τα λάστιχα να πετάνε καπνό και να τσιρίζουν καθώς η τριβή έκαιγε τις εξωτερικές στοιβάδες τους ενώ η αντίστροφη ώση των μηχανών κάλυπτε κάθε άλλο ήχο.
Το μεταγωγικό τροχοδρόμησε έξω από το διάδρομο και άρχισε να ανοίγει η πόρτα. Οι άνδρες και των δυο εθνικοτήτων πήραν τον εξοπλισμό τους και τα όπλα τους και άρχισαν να αποβιβάζονται γρήγορα και με τάξη.
-Σρέηντερ!
Ο Άλαν κοντοστάθηκε καθώς πλησίαζε ο Άιρονσαϊντ.
-Διατάξτε.
-Εσείς μείνατε από το λόχο σας, χτυπήθηκε το μεταγωγικό τους. Είπαν ότι θα πηδήξουν αλλά δεν ξέρω αν τα κατάφεραν.
-Μάλιστα σερ, είπε ο Άλαν προσπαθώντας να μην αφήσει την θλίψη να τον παραλύσει, κάπου εκατό συνάδερφοι, πολλοί φίλοι ανάμεσά τους είχαν πιθανότατα σκοτωθεί χωρίς καν την δυνατότητα να πολεμήσουν.
-Χάσαμε κι άλλα αεροπλάνα, είπε ο στρατηγός. Δεν ήταν ό,τι καλύτερο. Αν είσαστε έτοιμοι ξεκινάτε.
-Μάλιστα σερ, είπε ο Άλαν και έκανε νόημα να ακολουθήσουν και το ίδιο έκαναν και οι Βρετανοί.
Ο Τζώρτζ ήρθε δίπλα στον Άλαν που τον ενημέρωσε για την απώλεια και μετά ρώτησε:
-Που πάμε τώρα;
-Θα πάρουμε τον 405 και θα μπούμε στη ζώνη επιχειρήσεων από τη λεωφόρο Λέηκγουντ.
-Θες να περάσουμε μπροστά; Μάθαμε σε τέτοιες καταστάσεις μέσα σε πόλεις από τις εχθροπραξίες στην Ιρλανδία.
-Εντάξει, είπε ο Άλαν.
Φτάσανε στη διασταύρωση του 405 με την λεωφόρο και βρήκανε μια ομάδα πεζοναυτών οχυρωμένη πίσω από ένα πεσμένο στο πλάι λεωφορείο να βάλλει εναντίον των εισβολέων. Για τους νεοφερμένους ήταν η πρώτη φορά που έβλεπαν τους εχθρούς τους.
Με την ενίσχυση τόσων ανδρών κατάφεραν να απωθήσουν τους εισβολείς και μετά ο Άλαν και ο Τζώρτζ κοίταξαν τον χάρτη.
-Καλύτερα να πάμε από τον παράδρομο, είπε ο Αμερικάνος.
-Εντάξει, είπε ο Τζώρτζ και φώναξε, Μοντγκόμερι, μπροστά.
-Μάλιστα, φώναξε ένας ψηλός λοχίας και μαζί με δυο άνδρες ακόμα προχώρησε ανιχνεύοντας την περιοχή και ακολούθησε ο Γουίλλιαμ. Πέρασαν στον παράδρομο και έκαναν νόημα στους υπόλοιπους να ακολοθήσουν.
Μόλις βρέθηκαν όλοι μαζί προχώρησαν στο δρόμο ακροβολισμένοι στις δυο πλευρές μισοί μισοί. Περπατούσαν γρήγορα προσέχοντας να μην κάνουν θόρυβο και έχοντας το νου τους και που πατούσαν ανέμεσα στα πάσης φύσεως συντρίμμια στο δρόμο και στα πεσμένα σώματα.
Σταμάτησαν μετά παό μερικά οικοδομικά τετράγωνα που δεν είχαν συναντήσει εχθρούς αλλά μόνο ίχνη της δράσεως τους, καμμένα αυτοκίνητα και πτώματα. Ένας από τους Αμερικανούς κοίταξε με τα κιάλια του το πάρκο που απλωνόταν μπροστά τους.
-Ελεύθερο το πεδίο.
Ο Τζώρτζ είχε σταθεί δίπλα στον Γουίλλιαμ. Ο άνθρωπος της ΜΙ6 ήταν σκεφτικός.
-Τι σε προβληματίζει;
-Ο σκοπός της εισβολής. Επιτέθηκαν σε έναν στρατιωτικό κολοσσό, σε μια μεγαλούπολη εκατομμυρίων, δεν πήραν τίποτα όσο ξέρουμε, δεν αιχμαλώτισαν κάποιον, σκοτώνουν αδιακρίτως. Τι επιδιώκουν; Και ποιοι είναι; Ποιος επιτέθηκε έτσι στους Αμερικάνους;
-Δεν έχεις άδικο.
Ο Άλαν ήρθε δίπλα τους. Κοίταξε το ήσυχο πάρκο. Έκανε νόημα να προχωρήσουν και ξεκίνησαν σε ομάδες. Βρίσκονταν στη μέση όταν έμφανίστηκαν πλήθος από στρατιώτες από δύο μεριές. Ριπές πολυβόλων εξαπολύθηκαν και χιλιάδες σφαίρες διέσχισαν τον αέρα σαν  διψασμένα για αίμα έντομα.
Αμερικάνοι και Βρετανοί έπεσαν κάτω καλυπτόμενοι όπως όπως και προσπαθώντας να οργανωθούν για αντεπίθεση. Το έδαφος άρχισε να τρέμει καθώς μια ομάδα δίποδων ρομπότ εμφανίστηκαν.
-Τέρμα ο περίπατος, είπε ο Γουίλλιαμ, από’ δω και πέρα πολεμάμε.

 Η Ντέηνα σταμάτησε την μηχανή της έξω από το 29ο τμήμα. Παρατήρησε άλλη μια μηχανή σταματημένη στο δρόμο, αυτή όμως της αστυνομίας. Πολλοί άνθρωποι ήταν μαζεμένοι στο δρόμο ή κοντά στην είσοδο του τμήματος. Οι πιο αποκαμωμένοι ήταν καθισμένοι στο οδόστρωμα ή στο πεζοδρόμιο.
Προχώρησε στο τμήμα και διαπίστωσε πως κάτι είχε αλλάξει. Η γυναίκα από τη γραμματεία και ο αρχιφύλακας μάζευαν σε ένα χαρτοφύλακα έγγραφα και χάρτες. Στο άλλο γραφείο βρήκε τον διοικητή Μάιλς να μιλάει με έναν άνδρα με στολή που η Ντέηνα δεν είχε ξαναδεί, ο κάτοχος της άλλης μηχανής προφανώς, και με δυο άνδρες που φορούσαν το αστέρι των σερίφηδων του Τέξας.
-Έλεγα ότι θα είχατε σκοτωθεί, είπε ο Ντην Μάηλς, χαίρομαι που σας βλέπω ξανά σώα.
-Ευχαριστώ, διοικητά. Τι ετοιμάζετε εδώ;
-Πήρα την απόφαση να εγκαταλείψουμε το τμήμα, δεδομένης της κατάστασης σε δέκα με δεκαπέντε λεπτά οι επιδρομείς θα είναι εδώ. Δεν έχουμε μέσα να αμυνθούμε εδώ πόσο δε να προστατεύσουμε τόσους ανθρώπους.
-Που σκέφτεστε να πάτε;
-Αυτο μελετάμε τώρα, είπε ο Μάιλς. Κάποιο δημόσιο κτίριο που θα μπορούν αν μη τι άλλο να στεγαστούν. Και όχι μακριά μιας και δεν έχουμε παρά μόνο δυο μηχανές.
Η Ντέηνα κοίταξε το χάρτη που μελετούσαν οι αστυνομικοί και έδειξε ένα κτίριο.
-Αυτό;
-Είναι ένα σχολείο, είπε ο Μάιλς. Θα μπορούσαμε να το χρησιμοποιήσουμε, δεν είναι υπερασπίσιμο βέβαια αλλά ίσως διαφύγει της προσοχής των επιδρομέων.
-Ας ξεκινήσουμε τότε.
-Εντάξει.
Ο Μάιλς διέταξε τον αστυνομικό με τη μηχανή να προπορευθεί και να δει αν υπήρχε πρόβλημα στη διαδρομή ως το σχολείο και τον αρχιφύλακα με την γυναίκα να μαζέψουν το χάρτη.
-Δεν θα αφήσω κανένα ίχνος που να επιτρέψει στα καθάρματα να μας ακολουθήσουν. Ετοιμάστε τους έξω αν θέλετε.
Η Ντέηνα βγήκε και κάλεσε τους ανθρώπους να μαζευτούν γύρω της.
-Καταλαβαίνω ότι είσαστε κουρασμένοι και φοβισμένοι αλλά πρέπει να περπατήσουμε λίγο ακόμη. Θα οργανώσουμε ένα καταφύγιο στο κολλέγιο Μπέλμοντ Χάιτς Στάντον Κόλετζ, εκεί πάμε.
Οι αστυνομικοί βγήκαν από το τμήμα. Είχαν ελάχιστα όπλα και η Ντέηνα κατάλαβε γιατί ο Μάιλς είχε πει ότι δεν θα μπορούσαν να υπερασπιστούν το σχολείο.
-Θα ερχόμαστε τελευταίοι για να σας καλύπτουμε, είπε ο Μάιλς. Οι άνδρες του τον ακολούθησαν και στάθηκαν πίσω από τους πολίτες, μόνο ο αρχιφύλακας και οι γυναίκα από το πολιτικό προσωπικό ήταν μαζί τους. Οι δυο Τεξανοί με τα σήματα και τις ζώνες με τα πιστόλια, έμοιαζαν να έχουν ξεπηδήσει κατευθέιαν από κάποιο γουέστερν. Είχαν τον κρατούμενό τους με χειροπέδες και τον έβαλαν να προχωράει μπροστά τους.
-Κάνε πως τρέχεις να δραπετεύσεις και στη φύτεψα, είπε ο ένας.
Η Ντέηνα μπήκε μπροστά και είπε:
-Πάμε!

 -Καλύτερα να φεύγουμε, είπε ο Μπρούστερ. Ο Σάντερς ένευσε.
Ο γιατρός και η Νάταλι είχαν ετοιμάσει τα παιδιά. Βγήκαν στο διάδρομο και προχώρησαν αμέσως προς την πόρτα με τον Νας να προπορεύεται μήπως εμφανιστούν εχθροί. Ο Μπρούστερ με τον Σάντερς φρόντισαν για το φορείο με τον τραυματισμένο στρατιώτη και ο γιατρός με τη Νάταλι και την νοσοκόμα πρόσεχαν τα παιδιά κουβαλώντας ταυτόχρονα ένα βαλιτσάκι με φαρμακευτικό και ιατρικό υλικό ο καθένας.
Βγαίνοντας έξω βρήκαν τον Κρις και τον Άλεξ οχυρωμένους σε ένα χαμηλό τοιχάκι πιο πέρα. Οι τέσερις κομμάντο των SEALS ήταν μαζί τους.
-Φεύγουμε, φώναξε ο Μπρούστερ και μαζεύτηκαν κοντά του.
- Που πάμε όμως, είπε ο Σάντερς.
-Εμείς πρέπει να πάμε στη βάση του Μιραμάρ που είναι οι δικοί μας, είπε ο Βρετανός.
-Και’ γω, αφού εκεί βρίσκεται και η δική μου οργανική μονάδα. Άρα εκεί πάμε. Από εκεί μπορούμε να φροντίσουμε και για’ σας, είπε ο Σάντερς απευθυνόμενος στο γιατρό και τη νοσοκόμα με τους μικρούς ασθενείς τους.
-Μόνο που πρέπει να πάμε μέσα από την πόλη, είπε ο Άλεξ Μακ Άλιφ, ξέρουμε ότι παραλιακά ο δρόμος έχει σίγουρα κοπεί στη βάση των  SEALS από τους επιδρομείς.
Μπήκαν στα αυτοκίνητα και ξεκίνησαν. Ο Κρις κοίταξε το μικρό κομβόι τους ανήσυχος, είχαν αυξηθεί και είχαν και αμάχους τώρα μαζί τους. 

Η Έλι Κερλόν μετακινήθηκε στο βαν και ήρθε κοντά στη θέση της Νάντιας. Εκείνη στράφηκε προς το μέρος της.
-Τι τρέχει;
-Ίσως δεν έπρεπε να συνεχίσουμε.
-Πάμε για το μεγάλο θέμα.
-Νάντια, δεν είμαστε πολεμικοί ανταποκριτές!
-Δεν γίνεται πόλεμος, αλλά και να γίνεται σημασία έχει το θέμα! Θες να παραιτηθείς μήπως; είπε και είχε τη διεστραμμένη χαρά να δει το πρόσωπο της Έλι να σκοτεινιάζει.
Η Έλι είχε υπογράψει ένα συμβόλαιο που τη δέσμευε να μην το σπάσει με μια ρήτρα οικονομικής ποινής. Αν το έσπαγε πριν την λήξη του θα έπρεπε να καταβάλλει στο κανάλι το διπλάσιο των αποδοχών που θα έπαιρνε στους μήνες που απέμεναν ως τη λήξη του. Αυτό σήμαινε ότι η Έλι θα έπρεπε να πληρώσει 36.000 δολάρια για να φύγει και δεν τα είχε. Ήταν η ίδια ρήτρα που την είχε αναγκάσει να παραμείνει στη δουλειά όταν η Νάντια είχε κάνει σχέση με το αγόρι της.
Η Έλι επέστρεψε στη θέση της. Η Νάντια σκέφθηκε για λίγο τον άνδρα εκείνο που είχε διώξει αμέσως αφού είχε κάνει το κομμάτι της και μετά κοίταξε την Έλι, αναρωτήθηκε τι θα έβρισκε κανείς στην μικρή και ασήμαντη βοηθό της για να τη δει σαν γυναίκα. Από την ευχάριστη ενασχόληση την έβγαλε μια έκρηξη ευθεία μπροστά τους.

0 σχόλια

H Εισβολή 4

Author: Νυχτερινή Πένα /


4.

 Ο Τζών άφησε το ακουστικό απογοητευμένος. Τώρα πια δεν μπορούσε να πιάσει καμία γραμμή, το τηλέφωνο είχε νεκρώσει τελείως. Άρα δεν μπορούσε να περιμένει ότι θα έβρισκε κάποιον που θα έπαιρνε τα παιδιά. Έπρεπε να περιμένει να έρθουν οι γονείς και να τα πάρουν. Ήταν λίγα και μπορούσε να τα βάλει και στο αυτοκίνητό του και να τα πάει σπίτια τους. Αλλά μήπως θα κινδύνευαν περισσότερο στο δρόμο ή ακόμα και στα σπίτια τους αν δεν βρισκόταν κανένας εκεί;
Τι έπρεπε να κάνει;
Κοίταξε και πάλι έξω από το παράθυρο να δει αν είχε αλλάξει η κατάσταση. Επικρατούσε ησυχία. Ένας άνθρωπος πέρασε βιαστικά από το δρόμο. Στάθηκε για μια στιγμή και κοίταξε προς το σχολείο αλλά μετά συνέχισε βιαστικός. Ο Τζων μπόρεσε να δει στο χέρι του ένα πιστόλι και ένα ρίγος τον διέτρεξε. Αν ο άνθρωπος αυτός είχε μπει τι θα μπορούσαν να κάνουν; Θα μπορούσε να είχε κάνει κακό.
Παρότι είχε πει στον κύριο Πέητον να κλειδώσει θα ήταν εύκολο να μπει κάποιος, το κολλέγιο ήταν μεγάλο και τώρα τόσο έρημο που θα μπορούσε κάποιος να μπει χωρίς να τον αντιληφθούν για ώρα.
Βγήκε από το γραφείο και προχώρησε για την τάξη της εγγονής του, όπου ήταν μαζεμένα τα περισσότερα άτομα στο σχολείο. Καθ’ οδόν σταμάτησε στο μικρό γραφειάκι του επιστάτη και του συνέστησε να έχει το νου του στις πόρτες. Συνέχισε έχοντας και εκείνος εντείνει την προσοχή του για οτιδήποτε ασυνήθιστο.
«Πόσο πιο ασυνήθιστο από αυτό που έβλεπε ήδη, του διαδρόμους άδειους και σε απόλυτη ησυχία;» αναρωτήθηκε φτάνοντας στην καφετέρια που βρισκόταν στο κεντρικό χωλ του ισογείου. Η καφετέρια ήταν κλειστή, ο νεαρός που την είχε δεν είχε έρθει ακόμη, αλλά σε ένα από τα τραπεζάκια κάθονταν ο Άνταμ με την Τίνα και ο Άντον με τη Βάλερι συζητώντας. Τους πλησίασε και καθώς εκείνοι ανέβλεπαν είπε:
-Εσείς είστε μεγάλοι, αν νομίζετε ότι είναι ασφαλές μπορείτε να φύγετε. Μαθήματα δεν θα γίνουν όπως είναι προφανές.
-Δεν θα το έλεγα ότι έξω θα είμαστε ασφαλείς, είπε ο Άνταμ, πριν λίγο πέρασε ένας τύπος οπλισμένος και δεν θα είναι ο μόνος.
-Α τον είδατε και’ σεις, είπε ο Τζων. Γι’ αυτό ήθελα να σας μιλήσω. Είπα και στον κύριο Πέητον αλλά θα έχετε και εσείς το νου σας;
-Εντάξει, είπε σοβαρά ο Άνταμ.
-Ευχαριστώ, πάω να δω τι κάνουν οι μικροί.
-Βλέπουν στρουμφάκια, είπε με ένα χαμόγελο η Βάλερι.

Για μια φοβερή στιγμή η Τζάνις φοβήθηκε ότι είχαν σπάσει τα νερά και είχε μπει στη διαδικασία της γέννας αλλά μετά κατάλαβε την προέλευση του υγρού από την αψιά οσμή αμμωνίας και το κλαψούρισμα της Άλις.
-Συγνώμη μαμά, δεν μπορούσα....
-Σςςς μωράκι μου, δεν πειράζει. Αλλά πρέπει να μείνουμε ακόμα ήσυχες εντάξει;
Ένιωσε παρά είδε την Άλις να κουνάει το κεφάλι της. Η κόρη της είχε τρομάξει με όσα είχαν γίνει και είχε κατουρηθεί από το φόβο της. Απόλυτα ανθρώπινο και η Τζάνις το προτιμούσε από το να είχε μπει στην τελική ευθεία για να φέρει το μωρό της στον κόσμο.
Ακούστηκε μια έκρηξη και το αυτοκίνητο έπεσε ξαφνικά πίσω να στηρίζεται και πάλι και στους τέσσερις τροχούς. Η Άλις ξεφώνισε τρομαγμένη αλλά η κραυγή της χάθηκε στον απόηχο της έκρηξης και στον πάταγο των επόμενων που ακολούθησαν. Η Τζάνις διακινδύνευσε μια ματιά έξω.
Το μεγάλο ρομπότ ήταν σωριασμένο σε ένα μεταλλικό σωρό ερειπίων που ακόμα κάπνιζε και γύρω ήταν πεσμένοι κάμποσοι στρατιώτες ενώ οι υπόλοιποι είχαν προχωρήσει στο δρόμο καταδιώκοντας αυτόν ή αυτούς που είχαν καταφέρει ένα τέτοιο χτύπημα.
Έπρεπε να φύγουν τώρα πριν αυτοί οι φονικοί επιτιθέμενοι επέστρεφαν εδώ. Ανασηκώθηκε με κόπο και κάθισε στο κάθισμα για μια στιγμή όπως λίγη ώρα πριν όταν τίποτα έξω από τα συνηθισμένα δεν είχε συμβεί. Ένιωσε έναν πόνο χαμηλά στην κοιλιά. Αυτό σήμαινε ότι παρότι ακόμα δεν είχαν σπάσει τα νερά πλησίαζε η ώρα να γεννήσει.
Βγήκε από το ταξί και βοήθησε και την Άλις να βγει και στάθηκε στο γεμάτο πτώματα δρόμο. Που να πήγαινε τώρα; Στο νοσοκομείο; ήταν ακόμα πολύ μακριά, καλύτερα να γύριζε στο σπίτι που ήταν σχετικά πιο κοντά και θα είχε ελπίδες ότι δεν θα έβρισκε επιδρομείς στο δρόμο της.
-Έλα, είπε πιάνοντας την Άλις από το χέρι, πάμε.
Έπρεπε να πάρει και το βαλιτσάκι με τα απαραίτητα καθώς δεν μπορούσε να ξέρει που θα γεννήσει αλλά αμφέβαλλε αν θα μπορούσε να το κουβαλήσει ως το σπίτι. Ίσως να χρειαζόταν να τρέξουν οπότε δεν είχε τη δυνατότητα για επιπλέον βάρος.
Καθώς στο βάθος του δρόμου ακούγονταν πυροβολισμοί αποφάσισε να στρίψουν σε ένα στενο. Δεν είχαν κάνει παραπάνω από δέκα βήματα στο στενό όταν βρέθηκαν πρόσωπο με πρόσωπο με έναν επιδρομέα. Εκείνος σήκωσε το όπλο του με το δάκτυλο ήδη στην σκανδάλη. Ενστικτωδώς η Τζάνις άρπαξε την Άλις στην αγκαλιά της και στράφηκε με την πλάτη στον εχθρό προσπαθώντας με το σώμα της να προστατεύσει και τα δυο παιδιά της.
Ένας πυροβολισμός ακούστηκε και η Τζάνις ένιωσε το σώμα της να σφίγγεται σε αναμονή του πόνου. Όταν αυτός δεν ήρθε γύρισε να δει τι είχε συμβεί. Ο στρατιώτης ήταν νεκρός και πίσω του στεκόταν μια κοπέλα. Ήταν οπλισμένη με ένα τυφέκιο Μ16Α1 εφοδιασμένο με εκτοξευτήρα βομβίδων και ήταν προφανές ότι ήταν απόλυτα εξοικειωμένη με αυτό.
-Ευχαριστώ, μου έσωσες τη ζωή, είπε η Τζάνις κοιτώντας προσεκτικά την κοπέλα.
Ήταν κανονικού ύψους, με γεροδεμένο, γυμνασμένο σώμα. Είχε μακριά καστανά μαλλιά πιασμένα σε μια αλογοουρά με ένα απλό λαστιχάκι και καστανά μάτια που δέσποζαν σε ένα αυστηρό, αποφασιστικό πρόσωπο. Φορούσε μποτάκια, ένα χακί παντελόνι σαν στρατιωτικής στολής, και ένα πουκάμισο στο οποίο είχαν κοπεί τα κουμπιά και αποκάλυπτε το σώμα της και το αθλητικό μπουστάκι που φορούσε από μέσα. Κουβαλούσε ένα σακίδιο, στη μέση της ήταν περασμένη μια ζώνη με θήκες για βομβίδες και γεμιστήρες και ένα μεγάλο μαχαίρι. Ενώ η Τζάνις την κοίταζε έτσι εξεταστικά εκείνη κοιτούσε την Άλις. Της χαμογέλασε και η Άλις το ανταπέδωσε.
-Με λένε Χόουπ Σίνον, είπε, και πρέπει να φύγουμε γρήγορα. Θα έρθουν και άλλοι πιθανότατα.
-Που μπορούμε να πάμε;
-Εδώ δεν είμαστε ασφαλείς, ακόμα δεν έχω βρει κάποιο καταφύγιο αλλά εν κινήσει είναι καλύτερα από ό,τι να μείνουμε εδώ.
Η Χόουπ προχώρησε προς ένα παράλληλο στενό και η Τζάνις την ακολούθησε μαζί με την Άλις.

2 σχόλια

Κρίση Και Βιβλία

Author: Νυχτερινή Πένα /

   Πριν λίγο καιρό διάβασα ένα άρθρο που έλεγε ότι ένα από τα θύματα της σημερινής οικονομικής κρίσης είναι το βιβλίο, οι τιμές των βιβλίων τα έχουν κάνει δυσπρόσιτα για πολύ κόσμο. Αυτό είναι κακό για μια κοινωνία γιατί το διάβασμα είτε για γνώσεις είτε για διασκέδαση το είναι μέρος της μόρφωσης με την ευρύτερη έννοια και αυτήν την μόρφωση την στερείται πολύς κόσμος. Συνιστούσε λοιπόν στον κόσμο να κάνει χρήση από τη μια των δημοσίων δανειστικών βιβλιοθηκών και από την άλλη των site που έχουν ελεύθερα βιβλία για κατέβασμα.
   Ήθελα να προσθέσω τη δική μου φωνή σε εκείνη των συντακτών του άρθρου και να καλέσω όλους εσάς εκεί έξω όταν έχετε βιβλία που δε θέλετε να τα δίνετε σε δανειστικές βιβλιοθήκες ή σε άλλους που θέλουν να τα διαβάσουν. Εγώ το κάνω πάντα αυτό, τα βιβλία μου περνάνε από πολλά χέρια και σε κάποια μένουν κιόλας.
   Τέλος ανεβάζοντας όσα γράφω ελπίζω ότι βάζω και’ γω ένα πετραδάκι στο οικοδόμημα της πιο εύκολης πρόσβασης στα βιβλία.

4 σχόλια

Η Εισβολή 3 - συνέχεια

Author: Νυχτερινή Πένα /


Η Ντέηνα Κάλβερ διέσχισε μια περιοχή με τη μηχανή της χωρίς να συναντήσει κανέναν στους ερημωμένους δρόμους και μετά άρχισε να συναντάει ανθρώπους, Κάποιοι είχαν καθίσει στα πεζοδρόμια αποκαμωμένοι και αποσβολωμένοι από κάτι που είχε συμβεί και δεν το περίμεναν. Πλήθαιναν όσο προχωρούσε, πολλοί ήταν μουτζουρωμένοι, κάποιοι ακόμη και ματωμένοι. Κάποιοι κουβαλούσαν κάποια λιγοστά πράγματα, άλλοι τίποτα.
Η Ντέηνα σταμάτησε και κατέβηκε από τη μηχανή μπροστά σε μια ομάδα ανθρώπων. Σταμάτησαν και την κοίταξαν με άδειο βλέμμα.
-Τι έγινε;
-Το Λογκ Μπητς καίγεται, το Μπέλμοντ Μπητς τα ίδια.
-Και που πάτε;
-Να σωθούμε από αυτούς τους διαβόλους που τους ξέβρασε η κόλαση. Θα μας σκοτώσουν όλους, δεν αφήνουν κανέναν.
-Αν συνεχίσετε στο δρόμο θα σας σκοτώσουν όλους.
-Που να κρυφτούμε;
Η Ντέηνα το σκέφτηκε. Το Λος Άντζελες δεν αντιμετώπιζε ένα κύμα ταρχοποιών ή μια εξέγερση. Το γεγονός ότι το 29ο τμήμα είχε χάσει όλα τα περιπολικά τους και κανένας δεν είχε επιστρέψει να πει τι συμβαίνει μαρτυρούσε κάτι πολύ χειρότερο. Που να κρύβονταν αυτοί οι άνθρωποι; Στο αστυνομικό τμήμα;
Ήταν μια λογική απάντηση και θα ήταν κάπως ασφαλείς εκεί αλλά το τμήμα ήταν μικρό και δεν υπήρχαν τα μέσα για να βοηθήσουν τόσους αμθρώπους. Αλλά προς το παρόν δεν είχε κάποια εναλλακτική και προς τα εκεί τους κατεύθυνε.
Οι άνθρωποι είχαν γίνει πιο πολλοί και αποφάσισε να συνεχίσει πεζή. Προχώρησε ακόμα λίγο πριν βρει δυο περιπολικά στην άκρη του δρόμου. Τα πληρώματά τους δεν βρίσκονταν εδώ ωστόσο και έτσι προχώρησε πιο κάτω στον ίδιο δρόμο. Στην επόμενη διασταύρωση συνάντησε ανθρώπους να τρέχουν πανικόβλητοι, πίσω τους λίγοι άνδρες της εθνοφρουράς προσπαθούσαν να αναχαιτίσουν έναν στρατό λευκοντυμένων επιδρομέων που συνόδευαν οχήματα με βαριά πυροβόλα και τεράστια ρομπότ.
-Να πάρει! μουρμούρισε.
Αυτό ήταν χειρότερο από ότι μπορούσε να φανταστεί. Πολίτες και στρατιώτες έπεφταν μπροστά στα μάτια της. Στο απέναντι πεζοδρόμιο ήταν πεσμένοι ανάμεσα σε πολλούς άλλους και δυο αστυνομικοί. Τώρα μπορούσε να καταλάβει περισσότερο τα δάκρυα του αστυνόμου Μάιλς, καλοί άνδρες που είχαν πέσει κάνοντας το καθήκον τους, προσπαθώντας να σώσουν τους πολίτες. Τράβηξε το πιστόλι της και άνοιξε πυρ εναντίον των επιδρομέων.
Δεν της πήρε πολύ να αδειάσει το γεμιστήρα της και κατάλαβε ότι έπρεπε να φύγει. Ξεκίνησε να φύγει ενώ οι άνδρες της εθνοφρουράς απεγνωσμένα μάχονταν σε μια μάχη που δεν μπορούσαν να κερδίσουν.
Ανέβηκε στη μηχανή της και παρότρυνε τους γύρω της.
-Γρήγορα! Απομακρυνθείτε από’ δω!

Ο Μπράντον Νας ήταν φημισμένος στους πεζοναύτες για τον τρόπο με τον οποίο οδηγούσε και τώρα δεν είχε κάνει εξαίρεση καθώς μάλιστα η παραλιακή λεωφόρος ήταν άδεια κανείς δεν τον εμπόδιζε να αναπτύξει ταχύτητα. Οι άγνωστοι εχθροί τους δεν τους είχαν καταδιώξει και τώρα έδειχναν να έχουν ξεφύγει.
Φτάσανε στο νοσοκομείο και μπήκαν στην αυλή του από μια ορθάνοιχτη πόρτα όπου δεν βρισκόταν κανένας. Η αυλή ήταν το ίδιο εγκατελειμένη εκτός από ένα μικρό Φορντ και δίπλα του μια λευκή BMW. Ο Μπράντον πάρκαρε πίσω από τα δυο αυτοκίνητα και λίγο πιο πίσω του σταμάτησαν οι Αμερικανοί με το τζιπ τους.
Ο Άλεξ μπήκε γρήγορα στο κτίριο και επέστρεψε σχεδόν αμέσως σπρώχνοντας μπροστά του ένα φορείο.
-Βρήκα φορείο αλλά δεν είδα κανέναν.
-Πτώματα; ρώτησε ο Μπρούστερ.
-Όχι, μάλλον το εγκατέλειψαν εγκαίρως, δεν φαίνεται να έχουν φτάσει ως εδώ εξάλλου αυτοί οι.....
-Αυτοί οι; Με τι είμαστε αντιμέτωποι; ρώτησε ο Σάντερς καθώς μετέφεραν τον τραυματισμένο αξιωματικό στο φορείο και τον πήγαιναν μέσα στο νοσοκομείο. Μέσα επικρατούσε ζέστη σαν μην ήταν νοσοκομείο αλλά φούρνος και βυθισμένο στο ημίφως. Ήταν προφανές ότι είχε κοπεί το ρεύμα, μάλλον μετά την εγκατάλειψη από το προσωπικό γιατί δεν είχαν μπει σε λειτουργία οι γεννήτριες που θα έπρεπε να έχει για καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης.
-Άλεξ, Κρις να έχετε το νου σας μήπως εμφανιστεί κανένας, είπε ο Μπρούστερ.
Οι δυο Βρετανοί και οι τέσσερις Αμερικανοί των ειδικών δυνάμεων πήραν θέσεις γύρω από την είσοδο του νοσοκομείου ενώ ο Μπρούστερ με τον Σάντερς και τον Νας πήγαν προς αναζήτηση γιατρού.
Δεν άργησαν να βρουν κάποιον. Στο τέλος του διαδρόμου απ’ όπου μπήκαν στο νοσοκομείο βρήκαν έναν γιατρό και μια νοσοκόμα σε έναν θάλαμο με επτά παιδάκια διαφόρων ηλικιών από τα πέντε ως τα δέκα. Τα πιο πολλά ήταν καθισμένα στα κρεβάτια τους και μόνο ένα ήταν ξαπλωμένο, όλα ήταν ντυμένα με ρούχα και όχι με τα νοσοκομειακά. Ακούγοντάς τους να πλησιάζουν ο γιατρός ανέβλεψε και φανερά ξαφνιάστηκε.
Δεν ήταν και ένα αναμενόμενο θέαμα, ο Σάντερς με στολή εκστρατείας, ο Μπρούστερ και ο Νας με τις επίσημές τους, ο πρώτος με το σπαθί στο πλευρό του, ο δεύτερος με το όπλο να κρέμεται από τον ώμο του, και να σπρώχνουν ένα φορείο με έναν τραυματισμένο άνδρα.
-Γιατρέ, χρειαζόμαστε την βοήθειά σας, είπε ο Σάντερς.
-Θα δω τι μπορώ να κάνω, είπε ο γιατρός, να του προσφέρω όποια βοήθεια μπορώ και μετά να τον πάτε σε κάποιο άλλο νοσοκομείο. Χρειάζεται εμφανέστατα χειρουργική βοήθεια και εγώ είμαι παιδίατρος.
-Κάντε ό,τι μπορείτε.
Ο γιατρός έσπευσε πάνω από τον ασθενή ενώ η νοσοκόμα έκανε ένα γύρο στους μικρούς της ασθενείς πριν πάει και εκείνη κοντά τους.
-Πως ξεμείνατε εδώ; ρώτησε ο Μπρούστερ.
           -Η πρωινή βάρδια δεν ήρθε σχεδόν καθόλου, είμασταν όσοι είχαμε μείνει από τη νύχτα. Μόλις πήραμε εντολή εκκένωσης, διώξαμε όσους ασθενείς δεν χρειαζόταν να παραμείνουν στο νοσοκομείο και μεταφέραμε τους υπόλοιπους στο Ελ Μόντε μαζί με προσωπικό. Κάπου έγινε μπέρδεμα ή κάτι συνέβει και το δικό μας μεταφορικό μέσο δεν επέστρεψε.
         -Χτυπήθηκε πιθανότατα, είπε ο Μπρούστερ, γίνεται κανονικός πόλεμος έξω.
          Ο γιατρός εξέτασε το τραύμα του άνδρα στο κεφάλι πρώτα και το επίδεσε. Μετά πήρε ένα ψαλίδι από ένα δίσκο με εργαλεία μικροεπεμβάσεων για να κόψει τη μπλούζα του και να δει το τραύμα που είχε στο στέρνο. Δεν πρόλαβε να την κόψει. Η νοσοκόμα δίπλα του έβγαλε μια κραυγή τρόμου. Από μια κοντινή πόρτα είχε μπει ένας επιδρομέας.
         Ο Μπρούστερ απέδειξε γιατί ήταν στις ειδικές δυνάμεις, άρπαξε από το δίσκο ένα νυστέρι και το έστειλε με θανάσιμη ακρίβεια στη θυρίδα για τα μάτια που ανοιγόταν στο κράνος. Ο επιδρομέας έπεσε σαν δένδρο κάτω από το τσεκούρι του υλοτόμου. Ο Νας έτρεξε κοντά για να βεβαιωθεί ότι ήταν νεκρός.
         Έξω ακούστηκαν πυροβολισμοί και μια έκρηξη.
         -Μπραντ, δες τι κάνουν οι δικοί μας. Γιατρέ μάλλον πρέπει να φεύγουμε το συντομότερον.
        -Εσείς ναι, είπε ο γιατρός. Εγώ όχι. Δεν έχω τα μέσα να πάρω τα παιδιά από δω και δεν θα τα αφήσω.
        Ο Μπράντον επέστρεψε τρέχοντας.
        -Μια περίπολος, την καθαρίσανε οι δικοί μας αλλά έρχονται και άλλοι.
        -Γιατρέ; Έχουν φύγει όλοι οι άλλοι;
        Η ερώτηση προερχόταν από μια κοπέλα που είχε έρθει από το εσωτερικό του νοσοκομείου. Ήταν μια μάλλον ψηλή και λεπτή κοπέλα με μακριά καστανά μαλλιά και καστανά εκφραστικά μάτια.
        -Νάταλι, είπε ο γιατρός. Ναι έχουν φύγει όλοι οι άλλοι. Έχεις αυτοκίνητο;
        -Ναι, είπε η κοπέλα. Έχω παρκάρει στο πλάι, εκεί που έχετε παρκάρει και εσείς.
        -Τώρα μπορούμε να φύγουμε, είπε ο γιατρός.
       -Το συντομότερο, είπε ο Μπρούστερ και ο Σάντερς έδειξε τον τραυματία. Με αυτόν τι γίνεται;
       -Επέδεσα τα τραύματα, θα αντέξει λίγο ως που να τον πάμε σε νοσοκομείο. Νάταλι, βοήθησέ με σε παρακαλώ να μαζέψουμε τα φάρμακα.
      Μια έκρηξη ακούστηκε από έξω και ακολούθησαν πυροβολισμοί. Το έδαφος άρχισε να δονείται.

       -Έχουμε πρόβλημα, είπε ο οδηγός του βαν αναγκάζοντας την Νάντια να στρεψει την προσοχή της από το συνεργείο της στο δρόμο μπροστά όπου ένα οδόφραγμα δεν επέτρεπε τη διέλευση. Ένας πεζοναύτης τους έκανε νόημα να σταματήσουν.
       Η Νάντια βγήκε από το βαν και πλησίασε τον πεζοναύτη.
       -Είμαστε σε ρεπορτάζ, πρέπει να περάσουμε.
       -Όχι αν αγαπάτε τη ζωή σας, είπε σοβαρά ο πεζοναύτης, είχε μαυρισμένο από τον καπνό πρόσωπο και αίμα στο μάγουλό του, είχε δει σοβαρή δράση. Τι στα κομμάτια συμβαίνει; αναρωτήθηκε η δημοσιογράφος.
       -Θα συνεχίσουμε, είπε κοφτά.
       Ο πεζοναύτης έκανε νόημα να κάνουν χώρο να περάσει το βαν. Καθώς περνούσαν το οδόφραγμα το βλέμμα της διασταυρώθηκε με το δικό του. Είχε μια έκφραση λύπης, σαν να τους έβλεπε ήδη νεκρούς συνειδητοποίησε με ένα ρίγος η Νάντια αλλά απόδιωξε τη σκέψη.
        Οι απώλειες δεν είχαν καμία σημασία, αρκεί να πετύχαινε το σκοπό της.

4 σχόλια

Η Εισβολή 3

Author: Νυχτερινή Πένα /


3.

Μπέλμοντ Χάιτς,  Νότιο Λος Άντζελες
Ο Τζων γύρισε στο γραφείο του σκεφτικός, δεν του άρεσε η κατάσταση που είχε παρουσιαστεί ξαφνικά, θυμόταν πολύ καλά το 92 και όπως όλοι οι κάτοικοι της Καλιφόρνια δεν ήθελε με τίποτα να το δει να επαναλαμβάνεται. Και τώρα ανησυχούσε γιατί είχε στο σχολείο και μερικά από τα παιδιά.
Είχε προσπαθήσει να κάνει μερικά τηλεφωνήματα στα σπίτια των παιδιών αλλά είχε πάρει σε όλες τις περιπτώσεις την ίδια απάντηση: «Η τηλεφωνική σύνδεση που καλέσατε δε λειτουργεί για τεχνικούς λόγους.» Είχε δοκιμάσει να καλέσει και την αστυνομία αλλά δεν είχε επίσης καταφέρει να πιάσει γραμμή.
Αυτό σήμαινε ότι ο ίδιος ήταν που έπρεπε να πάρει τις αποφάσεις. Τα παιδιά δεν κινδύνευαν εδώ, όχι περισσότερο από ό,τι αν δοκίμαζαν να επιστρέψουν σπίτια τους. Ακόμα και αν γίνονταν έξω ταραχές το σχολείο είχε καλές πιθανότητες να μείνει εκτός αυτών.
Κοίταξε έξω, ησυχία. Υπερβολική ησυχία. Δεν υπήρχε κανένας στους δρόμους. Απολύτως κανένας. Κάπου στο βάθος υψωνόταν μια στήλη καπνού, ένα ελικόπτερο πέρασε πάνω από το σχολείο. Ο Τζων πρόλαβε να δει τη θανάσιμη σιλουέτα ενός Απάτσι που πετούσε προς τη θάλασσα με τα όπλα του έτοιμα.
Απάτσι; αναρωτήθηκε ο Τζων, τα πράγματα πρέπει να ήταν πιο σοβαρά από ότι φανταζόταν.

Η Τζάνις κράτησε την αναπνοή της καθώς ένα λευκοντυμένο χέρι έπιασε την άκρη του καλύμματος και άρχισε να την ανασηκώνει. Έκλεισε τα μάτια της. Όλα είχαν τελειώσει, σε λίγα δευτερόλεπτα θα αποκαλυπτόταν η παρουσία της εδώ και θα τη σκότωναν μαζί με την κόρη της. Λάθος μαζί με τα δυο παιδιά της. Το ένα χωρίς να έχει προλάβει να δει καν το φως του ήλιου. Ένας άγριος θυμός, μια αποφασιστικότητα να πολεμήσει για τα παιδιά της την κατέλαβε και έψαξε για κάτι που θα της χρησίμευε σαν όπλο για να αμυνθεί. Το χέρι της συνάντησε κάτι βαρύ και μεταλλικό. Το τράβηξε προς το μέρος της, ήταν ο πυροσβεστήρας που για λόγους ασφαλείας έπρεπε να έχει το ταξί και ο οδηγός φυλούσε κάτω από το κάθισμά του.
Τον έπιασε γερά έτοιμη να χτυπήσει τον αντίπαλό της μόλις θα την αποκάλυπτε. Αλλά το χέρι είχε μείνει ακίνητο, κάτι είχε τραβήξει την προσοχή του γιατί δεν τον άκουγε να μιλάει. Εκτός αν είχε επικοινωνία με όποιον ήταν που τους έδινε διαταγές μέσω υπολογιστή γιατί μπορούσε να ακούσει ήχους σαν εκείνους γραμμής που έχει συνδεθεί με μόντεμ. Ήταν κάτι που δεν συνηθιζόταν πια αλλά μπορεί να εξυπηρετούσε τους ξαφνικούς αυτούς επιδρομείς.
Το χέρι ήταν λίγα εκατοστά μακριά από τα μάτια της, ήταν όλο καλυμμένο σε μέταλλο. Αν όλη η στολή και η εξάρτυσή τους ήταν μεταλλική πως την σήκωναν;
Το χέρι τραβήκτηκε τόσο απότομα και ξαφνικά που παραλίγο να φωνάξει όπως την αιφνιδίασε και το κάλυμμα έπεσε πίσω αποκαλύπτοντάς την. Αλλά ο επιδρομέας δεν κοίταζε προς το μέρος της. Κοίταζε το δρόμο από όπου είχε έρθει το ταξί και όπου ακόμα έφευγαν πανικόβλητοι άνθρωποι. Μετά προχώρησε μπροστά κρατώντας το πολυβόλο του έτοιμο για βολή, κανένα μέσο επικοινωνίας δεν φαινόταν. Πως επικοινωνούσαν αυτοί οι επιδρομείς; Τι ήταν οι ήχοι που είχε ακούσει;
Η Τζάνις σκεφτόταν τα ερωτήματα αυτά ενώ καλυπτόταν ξανά με το κάλυμμα με τη διαφημιστική στάμπα της Goodyear. Το έδαφος, και το ταξί μαζί, άρχισε να τραντάζεται. Το μεγάλο ρομπότ είχε πλησιάσει. Ένιωσε το αυτοκίνητο να σηκώνεται ψηλά στο πίσω μέρος. Κατάλαβε τι είχε γίνει, το δίποδο ρομπότ είχ πατήσει στο καπό του αυτοκινήτου και με το βάρος του το είχε κάνει να λειτουργήσει σαν τραμπάλα. Η Άλις κλαψούρισε τρομοκρατημένη.
Αν δεν ήταν τα μπροστινά καθίσματα θα είχαν ήδη κατρακυλίσει μπροστά και θα είχαν πέσει πάνω στο ρομπότ. Το αμάξωμα έτριξε ολόκληρο και η Τζάνις ένιωσε ένα ζεστό υγρό να τρέχει στο πόδι της.

Μιραμάρ Βάση Σώματος Πεζοναυτών
Παρότι στην ενημέρωση είχε αναφερθεί σαν 101, στην πραγματικότητα μόνο η πρώτη ταξιαρχία της 101 αερομεταφερόμενης μεραρχίας βρισκόταν εδώ, ήταν εκείνη που είχε διεξάγει την επιχείρηση μαζί με τους Βρετανούς. Τώρα θα μετακινούταν με δυο μεγάλα μεταγωγικά Lockheed C 130J γνωστών και ως Super Hercules. Ενώ οι άνδρες επιβιβάζονταν στα αεροπλάνα ο διοικητής της ταξιαρχίας στρατηγός Άιρονσαϊντ κάλεσε τους διοικητές των μονάδων υπό τις διαταγές του για να δώσει τις τελικές εντολές.
Η ταξιαρχία, γνωστή και ως ομάδα μάχης Μπαστόν από ένα από τα πρώτα θέατρα επιχειρήσεων που είχε πολεμήσει στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο στο Βέλγιο, αποτελείτο από το τάγμα ειδικών δυνάμεων της ταξιαρχίας, την πρώτη ίλη του 32ου συντάγματος ιππικού, τεθωρακισμένων ουσιαστικά, το πρώτο και δεύτερο τάγμα του 327 συντάγματος πεζικού τη δεύτερη μοίρα του 320 συντάγματος πυροβολικού και το 426 τάγμα υποστήριξης.
-Λοιπόν, ακούσατε πως έχει η κατάσταση και ποια είναι η θέση που θα κρατήσουμε. Έχετε πάρει όλοι χάρτη επιχειρήσεων;
Μερικά ναι και γνευσίματα και ο Άιρονσαϊντ συνέχισε.
-Το πρώτο τάγμα θα καλύψει από το Ρόσμορ κατά μήκος της 405, το δεύτερο κατά μήκος της Γουόρνερ. Τα τεθωρακισμένα θα μετακινηθούν σε δύο άξονες, στις λεωφόρους Μπόλσα και Έντινζερ. Το πυροβολικό θα λάβει θέσεις κατά μήκος της 405 για κάλυψη των υπόλοιπων. Θα στήσουμε το διοικητήριό μας στην Γουόρνερ. Οι ειδικές δυνάμεις είναι η μόνη μας εφεδρεία. Αποστολή τους ωστόσο είναι να μάθουν την κατάσταση εντός της ζώνης επιχειρήσεων και να αναφέρουν πίσω. Λοχαγέ Σρέηντερ, αυτή είναι δική σας αποστολή.
-Μάλιστα σερ.
-Διάλεξε ποιους θα πάρεις μαζί σου και δώσε διαταγές στους υπόλοιπους.
Ο Άλαν Σρέηντερ ένας γεροδεμένος άνδρας με μαύρα μαλλιά και μαύρα μάτια στράφηκε στους άνδρες του και άρχισε να δίνει γρήγορα οδηγίες. Ο Τζώρτζ Κάμπελ προχώρησε και ανέφερε στο στρατηγό την πρόθεσή τους να ψάξουν για τους δικούς τους.
-Ναι, το άκουσα και στην ενημέρωση, είπε εκείνος. Θα πάτε μαζί με τον Σρέηντερ.
-Ευχαριστώ σερ.
Ο Άλαν Σρέηντερ είχε διαλέξει εν τω μεταξύ την ομάδα που θα πήγαινε μαζί του, είκοσι πέντε άνδρες. Οι υπόλοιποι θα έμεναν με τον δεύτερο στην ιεραρχία του λόχου, υπολοχαγό Μπράιαντ.
Η επιβίβαση είχε ολοκληρωθεί και ο Άιρονσαϊντ είπε:
-Επικοινωνία κάθε 15 λεπτά, ξεκινάμε.
Ο Άλαν και ο Τζώρτζ προχώρησαν πρός το μεταγωγικό που θα τους μετέφερε. Ο Τζώρτζ συστήθηκε και ο Άλαν του έσφιξε το χέρι. Είχε μια γερή θερμή χειραψία.
-Χαίρομαι που θα σας έχουμε μαζί. Δεν είναι καθόλου καλή η κατάσταση που μας προέκυψε.
Η τεράστια πόρτα στο πίσω μέρος του μεταγωγικού άρχισε να κλείνει ενώ οι δυο αξιωματικοί κάθονταν σε δυο θέσεις. Αμέσως μόλις έκλεισε η πόρτα το αεροπλάνο άρχισε να τροχοδρομεί. Πίσω τους και μπροστά τους τα άλλα μεταγωγικά έκαναν το ίδιο και κατευθύνονταν στο διάδρομο απ’ όπου απογειώνονταν για το Λος Άντζελες.
-Γενναίο εκ μέρους σας να μπλέκετε σε κατάσταση σαν αυτή για να βρείτε τους δικούς σας, είπε ο Άλαν δυνατά για να ακουστεί πάνω από το θόυβο των μμηχανών του αεροσκάφους που δυνάμωναν καθώς έμπεινε στο διάδρομο για την απογείωση.
-Μπα! απάντησε ο Τζωρτζ αστειευόμενος. Δεν είναι τίποτα αυτό, σκέψου τι θα μας κάνανε αν γυρίζαμε στο Λονδίνο χωρίς το διοικητή μας!
Ο Άλαν γέλασε και κοίταξε το χέρι του όπου λαμπύριζε η βέρα του.
-Καιρό παντρεμένος;
-Επτά χρόνια, πάμε στα οκτώ.
-Παιδιά;
-Δυο... Μια κόρη και έναν γιο που έρχεται... Η φωνή του Άλαν κόπηκε. Σήμερα πρέπει να γεννηθεί και φοβάμαι για εκείνον και την γυναίκα μου.
-Που βρίσκονται;
-Στο Λος Άντζελες, είπε ο Άλαν. Αν δεν είχε προκύψει αυτό όλο θα ήμουν με άδεια και θα πήγαινα κοντά τους.
Ο Τζώρτζ κατάλαβε την ανησυχία του στρατιώτη δίπλα του. Πήγαινε σε μια κατάσταση μάχης που εξελισσόταν στην πόλη που ζούσε η οικογένειά του.
-Μένετε κοντά στην περιοχή της μάχης.
-Αν έχει πάει στο νοσοκομείο θα είναι έξω από αυτήν αλλιώς.....
Ο Άλαν κούνησε το κεφάλι του λυπημένος.
-Είναι σε ένα από τα πρώτα σημεία που χτυπήθηκαν.
-Μπορεί να πήγε στο νοσοκομείο, είπε ο Τζώρτζ, και να είναι εντάξει.
-Το ελπίζω.... Εσύ; Έχεις οικογένεια;
-Όχι, εργένης, είπε ο Βρετανός.
-Ούτε καμιά κοπέλα να σε περιμένει πίσω στην πατρίδα;
-Μπα, είπε ο Τζωρτζ, καμία. Μια δική σας με περιμένει όταν πάμε πίσω στο Μιραμάρ.
Την επόμενη στιγμή το μεταγωγικό τραντάκτηκε σαν να το είχε αρπάξει ένας γίγγαντας. 

0 σχόλια

Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)