Νυχτερινή Πένα

Το μόνο πράγμα που διακόπτει την ησυχία είναι η μουσική μου, ο ήχος που κάνουν τα δάκτυλά μου καθώς πληκτρολογώ και ο πιο ανεπαίσθητος ήχος που ακούγεται όταν γράφω σε χαρτί. Καθώς γράφω τα έργα μου και σχεδιάζω τα επόμενα, κυρίως το νέο φαντασίας που λέγαμε, είμαι απόλυτα απομονωμένος από τον κόσμο της καθημερινότητας, τριγυρισμένος από βιβλία και σημειώσεις με σκέψεις μόνο συγγραφικές.

Αυτό για εμένα είναι ο Παράδεισος. Είναι απλά τελειότητα. Δεν χρειάζεται να με απασχολούν άχρηστες και περιττές σκέψεις της καθημερινότητας ή ανούσιες κοινωνικές υποχρεώσεις και οι συνήθεις ανούσιοι άνθρωποι που εντρυφούν σε αυτές. Μπορώ να έχω το μυαλό μου μόνο σε ιστορίες, πλοκές, και τους ήρωες που θα βιώσουν αυτές τις ιστορίες.

Καμία άλλη δραστηριότητα ή ασχολία δε μου έχει προσφέρει την πνευματική διέγερση, την αληθινή αυτή έκσταση, που προσφέρει το γράψιμο. Ούτε καν το έχει πλησιάσει. Αυτή η μοναδική αίσθηση είναι ακόμα μεγαλύτερη όταν ξεκινάς μια νέα δημιουργία, ένα νέο έργο. Είναι μεθυστική, εθιστική και απερίγραπτη, για να την καταλάβεις πρέπει απλά να την έχεις βιώσει. Μια μάλιστα που θα ενταθεί ακόμα περισσότερο μέσα στον επόμενο μήνα που είναι ο μήνας Νοέμβριος και όπως κάθε χρονιά θα συμμετάσχω στην πρόκληση του Νovel Writing Month προσπαθώντας να γράψω 50.000 λέξεις.

Στους συναδέλφους εύχομαι να βιώνουν την απόλαυση της δημιουργίας του γραψίματος όσο πιο συχνά γίνεται, επιπλέον καλή επιτυχία σε όλους όσους θα δοκιμάσουν την πρόκληση των 50.000 λέξεων. Στους υπόλοιπους να δοκιμάσουν και αυτοί την μαγεία των λέξεων, αν όχι σαν δημιουργοί, τότε σαν αναγνώστες.

Προτιμάτε την ποίηση ή τον πεζό λόγο; Εγώ προσωπικά είμαι λάτρης του πεζού γιατί μου αρέσουν οι ιστορίες και τα μεγάλα μυθιστορήματα που η ποίηση δεν μπορεί να δημιουργήσει, ίσως πάλι είναι θέμα του ότι αυτά είναι που γράφω και εγώ κυρίως.

Από την άλλη κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί την ικανότητα της ποίησης να περνάει μέσα σε λίγες γραμμές συναισθήματα, σκέψεις και απόψεις, ό,τι εμπνέει μια ανθρώπινη ψυχή. Αν είσαστε και εσείς από τους ανθρώπους που η ποίηση τους μαγεύει και τους ταξιδεύει σας έχω τον κατάλληλο προορισμό για ένα ταξίδι στη μαγεία των στίχων.

Ο λόγος για το αλωνάκι της ποίησης, ένα ιστολόγιο που θα βρείτε πολλά ποιήματα, λίγων ή περισσοτέρων στίχων, από πολλούς δημιουργούς με μια ευρύτατη θεματολογία που δε θα αφήσει κανέναν παραπονεμένο. Θα το βρείτε εδώ: http://alonakitispoiisis.blogspot.gr/ 

Αυτή την ερώτηση δεν την έκανα εγώ, μου την υπέβαλλε ένας αναγνώστης πριν λίγο καιρό και ήρθε η ώρα να την απαντήσω. Πρέπει να πω ότι δεν είναι κάτι στο οποίο είχα αφιερώσει ποτέ ιδιαίτερη σκέψη, ίσως γιατί πάντα μου άρεσε όπως είχα διαμορφώσει την ζωή μου. Εργάστηκα πάντα σε δουλειά που ήθελα δεν έζησα σε συνθήκες που δεν ήθελα, παρά μόνο σε λίγες περιπτώσεις και αυτές ήταν κυρίως ασθένειες. Επίσης πρέπει να πω ότι δεν έχω ιδιαίτερη κλίση στην φιλοσοφία και μην περιμένετε κάποια φιλοσοφική ανάλυση ή μεγάλη σοφία.

Η απάντηση είναι απλή τώρα που το σκέφτομαι. Αυτό που κάνει τη ζωή μου άξια να τη ζω και να την απολαμβάνω είναι αυτά τα πράγματα που περιμένω την ώρα να ασχοληθώ μετά από μια κουραστική μέρα, με το γράψιμο και το διάβασμα, με μια καλή παρτίδα σκάκι και λίγη μουσική.

Τίποτα δεν θα με ξεκουράσει περισσότερο μετά από μια κοπιαστική μέρα από το καθίσω να γράψω με τη συνοδεία λίγης μουσικής και με μια κούπα ζεστή σοκολάτα, ή χυμό το καλοκαίρι. Ένα βραδάκι είναι ευχάριστο και ιδανικό με μια καλή παρτίδα σκάκι και ένα βιβλίο.

Απλά πράγματα που με κρατούν ευτυχισμένο και κάνουν τη ζωή μου να αξίζει. 

Τα πιο πολλά ιστολόγια είναι πολυθεματικά αντικατοπτρίζοντας τις σκέψεις και τις προτιμήσεις των δημιουργών τους. Κάποια είναι γραμμένα σαν ημερολόγια, κάποια είναι ένας βωμός ναρκισσισμού όπου λατρεύεται το εγώ (ναι έχω δει και ιστολόγιο που το δήλωνε καθαρά θέμα του ιστολογίου είμαι εγώ και σε όποιον αρέσει, η αποθέωση της εγωπάθειας) και τέλος κάποια είναι και καθαρά λογοτεχνικά, ευτυχώς γιατί είναι πολύ ευχάριστο να βρίσκεις τέτοια.

Για ένα τέτοιο ιστολόγιο θα μιλήσουμε σήμερα. Είναι ένα ιστολόγιο καθαρά λογοτεχνικό το οποίο περιέχει πολλά μικρά κείμενα. Ο τίτλος του είναι 123 λέξεις και σαν να είναι ένας μέσος όρος (δεν μέτρησα να δω πόσες λέξεις είναι) τα κείμενά του είναι μικρά. Άλλα είναι εύθυμα, άλλα γλυκόπικρα, μερικά πραγματικά τραγικά, συνθέτουν έναν καμβά της ζωής με πολυάριθμες εικόνες. Για 123 λέξεις και πολλά κείμενα δεν έχετε παρά να πάτε εδώ: https://ekatonikosiefta.wordpress.com/