Νυχτερινή Πένα

Ο νέο-Οθωμανός σουλτάνος Ερντογάν πανηγύρισε την νίκη του στις εκλογές μαζί με ένα άλλο σημαντικό γεγονός, την άλωση της Πόλεως το 1453 από τους Οθωμανούς προγόνους του. Και αν η νίκη του ήταν όντως να τη γιορτάσει, η πιο δύσκολη στην πολιτική του καριέρα, τι είχε να γιορτάσει για την άλωση; Την καταστροφή μιας επιβλητικής πόλης και των μνημείων πολιτισμού αιώνων ώστε να γίνει σκιά του εαυτού της, την σφαγή χιλιάδων αθώων γυναικόπαιδων; Ή μήπως τη στρατιωτική νίκη σε μια μάχη που υπερτερούσαν οι Τούρκοι περίπου 35 προς έναν και κατάφεραν να νικήσουν μετά από 56 μέρες εξαντλητικής πολιορκίας; Έχει ίσως κάποια μάχη που νίκησαν στα ίσα να θυμηθεί;

Όχι, δεν έχει να θυμηθεί, γιατί δεν υπάρχει. Οι Τούρκοι νικούσαν πάντα με υπεροπλία ή/και με προδοσία. Τέτοιοι ήταν και τέτοιοι θα είναι. Σφαγείς, εμπρηστές και βιαστές, Σμύρνη στην καταστροφή, Κωνσταντινούπολη μεταπολεμικά, Κύπρος στην εισβολή και τώρα τελευταία η Συρία. Ας μην προσεύχεται λοιπόν ο Ερντογάν και να μην πανηγυρίζει νίκες που δεν πέτυχε άξια ο λαός του γιατί η ιστορία γράφει και οι λαοί δεν ξεχνούν συνήθως. Και να θυμάται επίσης ότι όλοι οι τύραννοι που βεβήλωσαν ιερά, από την εποχή του Ξέρξη ακόμα, δεν είχαν καλό τέλος.

Αν υπήρχε ένα βραβείο ευγενικού μπλόγκερ (μήπως να θεσπίσουμε ένα;) θα το έπαιρνε σίγουρα ένας και μάλιστα μακράν πέρα από κάθε συναγωνισμό. Ο ένας αυτός θα ήταν ο φίλος Ο SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS Ο JKOK. Ξεχωρίζει για τη θετική του σκέψη και την αισιοδοξία του όπως και για την ευγένεια που ήδη ανέφερα. Δεν παραλείπει να περνάει από τα ιστολόγια και να μας αφήνει ευχές για καλό μήνα ή καλή βδομάδα ή στις γιορτές και πάντα έχει έναν καλό λόγο να πει για όλους και για όσα γράφουμε.

Ξεκίνησε το ιστολόγιό του στις 26 Δεκεμβρίου του 2008, έχει σχεδόν δεκαπέντε χρόνια δηλαδή και πολύ χαρακτηριστικά ξεκίνησε με ευχές για το νέο έτος, ακριβώς αυτό που θα περίμενε κάποιος από έναν τόσο αισιόδοξο και χαρούμενο άνθρωπο. Έμβλημά του όχι μόνο στον τίτλο μα και σε άλλα σημεία, όπως το ρολόι, είναι ένας από τους γνωστότερους χαρακτήρες του Disney, ο Σκρουτζ, το πάμπλουτο αλλά και τσιγκούνικο παπί.

Σίγουρα του ταιριάζει το παπί αυτό, προσφέρει και εκείνος με το ιστολόγιό του άφθονο γέλιο αφού στα χρόνια που περάσανε έχει αναρτήσει πάμπολλα ανέκδοτα και σκίτσα ή αστείες φωτογραφίες. Ανάμεσά τους και κάποια άλλα κείμενα πάντα ενδιαφέροντα και πάντα με κατάθεση ψυχής.

Για μια γενναία δόση καλής διάθεσης και χιούμορ μπορείτε να τον επισκεφτείτε εδώ: http://scroodgejkok.blogspot.com/

Ήταν ένα πρωί σκοτεινιασμένο όχι μόνο από τα σύννεφα που κάλυπταν τον ουρανό αλλά και από τον καπνό που σηκωνόταν από τόσες εστίες φωτιάς. Φωτιές στο στρατόπεδο των πολιορκητών, φωτιές που είχαν βάλει τα φλεγόμενα βλήματά τους στα τείχη και την πόλη. Η πόλη των πόλεων, η άλλοτε Βασιλεύουσα, ζούσε τις τελευταίες της στιγμές. Οι υπερασπιστές της πολεμούσαν με γενναιότητα τα στίφη των, φανατισμένων από τους αρχηγούς τους και μεθυσμένους από το χασίς, Τούρκων. Αλλά ο αγώνας είναι άνισος κάθε ένας υπερασπιστής της πόλης – της τόσο σημαντικής ώστε να μη χρειάζεται το όνομα αλλά να είναι μόνο η Πόλις – που χάνεται δεν έχει αντικαταστάτη, κάθε Τούρκος που πέφτει αντικαθίσταται από ολόκληρη ομάδα.

Ανάμεσα στους μαχητές των τειχών στην πύλη του Αγίου Ρωμανού βρίσκεται και ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ο ΙΑ’ Παλαιολόγος, ο τελευταίος αυτοκράτορας της υπερχιλιόχρονης αυτοκρατορίας. Δεν ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους στρατιώτες, πολεμάει όπως εκείνοι στην πρώτη γραμμή, ματώνει όπως εκείνοι. Το μόνο που δείχνει ποιος είναι, είναι τα υποδήματά του με τον δικέφαλο αετό. Πολεμάει με τη ρομφαία γυμνή για την πόλη την οποία αρνήθηκε να παραδώσει, αυτή που είναι το σπίτι του τα τελευταία χρόνια, αυτή για της οποία την ύστατη δοξασμένη στιγμή θα πεθάνει.

Οι Τούρκοι μπαίνουν στην πόλη, προδοσία ή αμέλεια των εξαντλημένων από τη συνεχή εντατική προσπάθεια μαχητών λίγη σημασία έχει, δεν είναι μόνο η Κερκόπορτα, έχουν ανέβει και από αλλού στο τείχος. Οι μαχητές δεν παραδίδονται, πέφτουν μαχόμενοι στην ανέλπιδα μάχη τους εναντίον του αλλόθρησκου και βάρβαρου εχθρού που θα μεταβάλλει την πόλη σε σκιά του άλλοτε ένδοξου εαυτού της. Η θρηνητική κραυγή που θα αντηχεί στους αιώνες ακούγεται:

Εάλω η Πόλις!

Έπεσε η πόλη, ο εχθρός είναι μέσα! Φτάνει και στον αυτοκράτορα που βλέπει να τον ζώνουν οι εχθροί ενώ οι δικοί του άνθρωποι όλο και λιγοστεύουν. Και εκείνος όπως ο Λεωνίδας στις Θερμοπύλες και τόσοι άλλοι στην διάβα της ιστορίας έρχεται να προσθέσει μια τελευταία φράση που θα μείνει αθάνατη:

Δεν υπάρχει κανένας Χριστιανός να μου πάρει το κεφάλι;

Θα πέσει μαχόμενος, κανείς δε θα μάθει ποτέ το πώς ακριβώς. Γύρω του θα πέσουν οι τελευταίοι υπερασπιστές, κάποιοι θα τον καλύψουν με το σώμα τους και θα το προστατέψουν από τη λαίλαπα της μάχης ώστε να βρεθεί απείραχτο. Ο Μωάμεθ θα διατάξει να το θάψουν με τιμή και από εκείνη τη στιγμή ο αυτοκράτορας περνάει από την ιστορία στο θρύλο.

Ας πέρασαν πεντέμισι αιώνες, εκείνος περιμένει την ώρα που θα τον καλέσει πάλι ο άγγελος να ανοίξει την χρυσή πύλη και να ελευθερώσει την Πόλη, την πόλη του.

Ο νεαρός Ντήβ Τζόουνς πιάνει δουλειά στο πάρκο της Χώρας της Χαράς για να ενισχύσει το εισόδημά του και να σπουδάζει το χειμώνα. Η δουλειά, φαίνεται απλή, έστω και βαρετή κάποιες φορές, κάνει γνωριμίες και φιλίες. Το μόνο που τον απασχολεί είναι ο πρόσφατος χωρισμός από την κοπέλα του. ΘΑ ζήσει και θα μάθει πολλά.

Είναι μια συμπαθητική ιστορία για την ωρίμανση του ατόμου και για τα μαθήματα της ζωής. Αλλά αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα. Περιμένει κανείς κάτι περισσότερο από έναν Κινγκ, και εδώ ο βασιλιάς μας αφήνει στην αναμονή. 

It is the fifth and final book of the Lone Wolf Kai series. In this book, Lone Wolf is sent to Vassagonia, a country southeast of his homeland, to sign a peace treaty that the events of the fourth book had disrupted. What he doesn't imagine is that a deadly trap awaits him in the Kingdom of Sand.

This adventure is a thrilling tale of pursuit as Lone Wolf is constantly on the run, pursued by the soldiers of the Zakhan of Vassagonia and some old familiar enemies. One advantage of the book is that it is slightly longer than the others, with 400 sections instead of 350, and it is divided into two distinct parts.

Είναι το πέμπτο και τελευταίο βιβλίο της πρώτης σειράς του Μοναχικού Λύκου. Σε αυτό το βιβλίο ο Μοναχικός Λύκος στέλνεται στην Βασαγωνία, μια χώρα νοτιοανατολικά της πατρίδας του για να υπογράψει μια συνθήκη ειρήνης μεταξύ τους, ειρήνη που είχε διασαλευθεί από τα γεγονότα του τετάρτου βιβλίου. Αυτό που δεν φαντάζεται είναι ότι στο βασίλειο της άμμου τον περιμένει μια θανάσιμη παγίδα.

Αυτή η περιπέτεια είναι μια δυνατή ιστορία καταδίωξης αφού ο Μοναχικός Λύκος είναι συνεχώς σε ένα κυνηγητό με τους στρατιώτες του σουλτάνου της Βασαγωνίας αλλά και με μερικούς παλιού γνώριμους εχθρούς. Στα συν του βιβλίου ότι είναι λίγο μεγαλύτερο από τα άλλα και έχει 400 κομμάτια αντί για 350 ενώ είναι χωρισμένο σε δύο διακριτά μέρη.

Καθώς πλησιάζει η ημέρα έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου ένα στέλεχος της επιτροπής των αγώνων βρίσκεται φρικτά εκτελεσμένος, το έργο ενός μανιακού που θεωρεί ότι οι σύγχρονοι αγώνες είναι μίασμα και προσβολή στο αρχαίο ιδεώδες. Αυτοονομάζεται Κρόνος και προειδοποιεί ότι αυτό είναι μόνο η αρχή. Τώρα η Σκότλαντ Γιαρντ και η εταιρία Πράιβετ, που έχει αναλάβει την ασφάλεια των αγώνων, πρέπει να βρουν εγκαίρως τον μανιακό πριν προλάβει να σκοτώσει ξανά και να σπείρει τον πανικό.

Ένα καλό, και για Πάτερσον μάλιστα μεγάλο, αστυνομικό με μια αναπάντεχη εξέλιξη στο τέλος. Α… και βέβαια το έχει γράψει και αυτό μαζί με κάποιον άλλο!