Νυχτερινή Πένα

Ο νέο-Οθωμανός σουλτάνος Ερντογάν πανηγύρισε την νίκη του στις εκλογές μαζί με ένα άλλο σημαντικό γεγονός, την άλωση της Πόλεως το 1453 από τους Οθωμανούς προγόνους του. Και αν η νίκη του ήταν όντως να τη γιορτάσει, η πιο δύσκολη στην πολιτική του καριέρα, τι είχε να γιορτάσει για την άλωση; Την καταστροφή μιας επιβλητικής πόλης και των μνημείων πολιτισμού αιώνων ώστε να γίνει σκιά του εαυτού της, την σφαγή χιλιάδων αθώων γυναικόπαιδων; Ή μήπως τη στρατιωτική νίκη σε μια μάχη που υπερτερούσαν οι Τούρκοι περίπου 35 προς έναν και κατάφεραν να νικήσουν μετά από 56 μέρες εξαντλητικής πολιορκίας; Έχει ίσως κάποια μάχη που νίκησαν στα ίσα να θυμηθεί;

Όχι, δεν έχει να θυμηθεί, γιατί δεν υπάρχει. Οι Τούρκοι νικούσαν πάντα με υπεροπλία ή/και με προδοσία. Τέτοιοι ήταν και τέτοιοι θα είναι. Σφαγείς, εμπρηστές και βιαστές, Σμύρνη στην καταστροφή, Κωνσταντινούπολη μεταπολεμικά, Κύπρος στην εισβολή και τώρα τελευταία η Συρία. Ας μην προσεύχεται λοιπόν ο Ερντογάν και να μην πανηγυρίζει νίκες που δεν πέτυχε άξια ο λαός του γιατί η ιστορία γράφει και οι λαοί δεν ξεχνούν συνήθως. Και να θυμάται επίσης ότι όλοι οι τύραννοι που βεβήλωσαν ιερά, από την εποχή του Ξέρξη ακόμα, δεν είχαν καλό τέλος.