Νυχτερινή Πένα

This time, Lone Wolf responds to the call for help from the president of Magador. Magador is a poor country on the borders of the Darklands, where remnants of the forces of the Darklords still linger. Terrifying phenomena appear in the sky above Magador, and storms sweep through the north while some unknown destructive force completely destroys the hamlet of Vorn. And this area is alarmingly close to Maakengorge, the cursed Chasm of Doom, where the spirit of Vashna, the first and mightiest of the Darklords, is trapped...

This is another Lone Wolf adventure that, besides the usual action, has a mystery. For the first time since the Prisoners of Time, we have a journey into another plane of existence - one that will later prove to be part of the Plane of Darkness.

Ο Μοναχικός Λύκος αυτή τη φορά ανταποκρίνεται στο κάλεσμα για βοήθεια του προέδρου του Μάγκαντορ. Το Μάγκαντορ είναι μια φτωχή χώρα στα σύνορα με τις πάλαι ποτέ Σκοτεινές Χώρες όπου ακόμα βρίσκονται τα απομεινάρια των δυνάμεων των Αρχόντων του Σκότους. Στον ουρανό πάνω από το Μάγκαντορ εμφανίζονται τρομακτικά φαινόμενα και καταιγίδες σαρώνουν τον βορρά ενώ κάποια άγνωστη καταστροφική δύναμη κατέστρεψε ολοσχερώς τον οικισμό του Βορν. Και αυτή η περιοχή βρίσκεται ανησυχητικά κοντά στο καταραμένο Φαράγγι του Χαμού, εκείνο που βρίσκεται παγιδευμένο το πνεύμα του Βάσνα του πρώτου και μεγαλύτερου από τους Άρχοντες του Σκότους…

Μια ακόμα περιπέτεια του Μοναχικού Λύκου που εκτός από τη συνηθισμένη δράση έχει και ένα μυστήριο ενώ για πρώτη φορά μετά τους Αιχμαλώτους του Χρόνου έχουμε και ένα ταξίδι σε ένα πεδίο ύπαρξης. Ένα μάλιστα που θα αποδειχθεί αργότερα ότι είναι μέρος του Πεδίου του Σκότους.

-Όλο αριστερά! Φώναξε ο πρώτος αξιωματικός Γουίλλιαμ Μ. Μέρντοκ.

Δευτερόλεπτα νωρίτερα οι παρατηρητές στο εμπρόσθιο κατάστρωμα του είχαν αναγγείλει την ύπαρξη ενός παγόβουνου ακριβώς μπροστά. Ο αξιωματικός που ήταν βάρδια στην γέφυρα του Τιτανικού έκανε την απέλπιδα προσπάθεια να σώσει το πλοίο αλλά ήταν πολύ αργά, το παγόβουνο ήταν εφιαλτικά κοντά. Ο Τιτανικός απέφυγε την απευθείας σύγκρουση αλλά όχι και τελείως. Το παγόβουνο έκανε τρύπες κατά μήκος του σκαριού του πλοίου σε πέντε από τα στεγανά διαμερίσματα λίγο περισσότερο από ό,τι ήταν σχεδιασμένο να αντέξει.

Το ρολόι έδειχνε Κυριακή 14 Απριλίου 1912, 23:39.

Τρεις ώρες αργότερα το μεγαλύτερο πλοίο που είχε φτιαχτεί ως τότε δεν υπήρχε πια και πάνω από 1500 άνθρωποι, πλήρωμα και επιβάτες, ήταν νεκροί. Ανάμεσά τους και τέσσερις Έλληνες. Αιωνία τους η μνήμη.

Η Τζένιφερ – Τζένι – Πέιτζ είναι γιατρός στην μικρή κωμόπολη του Σνόουφιλντ. Επιστρέφει μετά από απουσία μερικών ημερών με την αδερφή της, τη Λίζα. Αλλά αυτό που θα βρουν δεν είναι το ειδυλλιακό μέρος που άφησε η Τζένι πίσω της. Φαίνεται σαν να έχει εξαφανιστεί όλος ο πληθυσμός της κωμόπολης και όποιος δεν έχει εξαφανιστεί είναι νεκρός με ένα πρησμένο, παραμορφωμένο πτώμα. Δεν έχουν απομείνει ούτε ζώα στο Σνόοφιλντ. Τι μπορεί να έχει προκαλέσει μια τέτοια ολοσχερή εξολόθρευση του πληθυσμού;

Μια ενδιαφέρουσα ιστορία από τον Ντην Κουντζ με έντονη αγωνία που κρατά το ενδιαφέρον ως το τέλος και με μια λύση που είναι πολύ πετυχημένη και δεν φαίνεται από πριν. Στα μείον οι πολλές γκροτέσκες περιγραφές που αντί να επιτείνουν τον τρόμο και την αγωνία καταλήγουν αηδιαστικές.