Νυχτερινή Πένα

Ανήκω στην τελευταία γενιά που μεγάλωσε χωρίς ηλεκτρονικό υπολογιστή. Πρωτοείδα στο πανεπιστήμιο και για να αποκαλύψω πόσο παλιά ήταν αρκεί να πω ότι είχαμε ακόμα περιβάλλον DOS και τα πασίγνωστα τώρα Windows, ήταν μόνο ένα πρόγραμμα.

Έμαθα να χρησιμοποιώ υπολογιστή για τα βασικά, τη δουλειά, μουσική, γράφω κιόλας πλέον σε υπολογιστή, αλλά δεν έμαθα πολλά από το τεχνικό μέρος. Ακόμα βέβαια γράφω πιο αργά από ό,τι θα έκανα με το χειρόγραφο αλλά είναι το τίμημα για εύκολες διορθώσεις και τη δυνατότητα να δημοσιεύω.

Η δική σας σχέση με την τεχνολογία ποια είναι;

Πάνω από είκοσι χρόνια πριν όταν ξεκίνησα να δουλεύω την ιδέα που είναι τώρα η Έρεμορ, σκέφθηκα και την Ιπποσύνη. Από τότε έγινε ένα από τα πιο αγαπημένα μου θέματα. Όσο έγραφα και σκεφτόμουν τα όσα την αφορούσαν, από την εκπαίδευση και τις στολές ως τα ήθη και τα έθιμα, και το ρόλο στην ιστορία της Έρεμορ αλλά και την πλοκή, την αγαπούσα και πιο πολύ. Χρησιμοποιώ ακόμα και σαν μότο το μότο των Ιπποτών μου. Υπηρετώντας ο Ένας τον Άλλο γινόμαστε ελεύθεροι.

Αναρωτήθηκα κάποτε γιατί τελικά αγάπησα τόσο την Ιπποσύνη (πέρα του προφανούς λογοτεχνικού λόγου) και κατέληξα στο ότι είναι επειδή ενστερνίζομαι πολλά από τα ιδεώδη της. Το να έχεις ιδανικά και να μάχεσαι για αυτά, να είσαι πιστός φίλος και γενναιόδωρος, μεγαλόψυχος ακόμα και με τους εχθρούς, Να επιζητάς να βελτιώνεσαι και να αγαθοεργείς όπου είναι δυνατόν, να αγαπάς χωρίς να ποθείς, να είναι τα συναισθήματά σου αγνά και δυνατά.

Ναι μου ταιριάζει η Ιπποσύνη και μακάρι να ενστερνίζονταν πολλοί άνθρωποι ακόμα τα ιδανικά της, ο κόσμος θα ήταν σίγουρα καλύτερος.

Οι τακτικοί αναγνώστες μου θα έχουν ίσως παρατηρήσει ότι σχεδόν όποτε αναφέρομαι στον καιρό, σε κείμενο ή σε μυθιστόρημα δεν είναι αυτό που λέμε χαρά Θεού. Συνήθως είναι από κακός έως και πολύ κακός. Θυελλώδης το πιο σύνηθες.

Εκτός από τον πρακτικό μυθιστορηματικό λόγο, έχει πιο ενδιαφέρον αλλά και σασπένς να έχεις και τον καιρό να δυσκολεύει τους ήρωες σε ό,τι είναι αυτό που πρέπει να καταφέρουν, είναι και η δική μου προτίμηση. Ως γαλανομάτης αντιπαθώ το έντονο φως και δε μου αρέσει και η ζέστη. Προτιμώ βροχή ακόμα και αν ταξιδεύω ενώ αν γράφω τίποτα καλύτερο από αστραπόβροντα, με βροχή και θυελλώδη άνεμο ή χιόνι. Τότε νιώθω ακόμα πιο μεγάλη τη μαγεία αυτού που γράφω και μπαίνω πιο μέσα στην ιδέα, την ιστορία.

Αυτή τη στιγμή ο καιρός μου κάνει το χατίρι, βρέχει καταρρακτωδώς. Εσείς τι καιρό προτιμάτε; Έχετε έναν καλό λόγο γι' αυτό πέρα από τη συνήθεια;

Είχα πάντα στενή σχέση με το ημερολόγιο, άρχισα να κρατώ ημερολόγιο από το 1986, ήμουν τότε λίγους μήνες μετά τα δέκα. Στην αρχή είχα έναν πολύ κλασσικό τρόπο, κρατούσα ημερολόγιο κάθε μέρα, ακόμα και αν ήταν μια γραμμή. Αυτό βέβαια δεν ήταν ιδιαίτερα πρακτικό ή ενδιαφέρον και έτσι όταν έπιασα το 1992 να το καθαρογράψω κράτησα μόνο ότι είχε ενδιαφέρον και από τότε και μετά έγραφα μόνο όταν ήθελα να κρατήσω κάτι στην μνήμη μου (και είναι αλήθεια ότι υπάρχουν πλέον πράγματα που τα θυμάμαι γιατί είναι γραμμένα στο ημερολόγιο).

Τα θέματα που με απασχολούσαν, οι εμπειρίες και τα γεγονότα ακολουθούσαν τη ροή της ζωής μου, πρώτα σαν μαθητής, έπειτα σαν φοιτητής και στρατιώτης. Όσο τακτοποιούνταν ένα - ένα τα θέματα, σπουδές, δουλειά, θέματα υγείας (όσα λύνονταν τέλος πάντων) έμεινε μόνο το γράψιμο να αποτελεί κύριο θέμα και εκεί βρίσκονται πολλά που σκέφτομαι και με απασχολούν για το θέμα αυτό. Κάποια βρίσκουν το δρόμο τους και για εδώ στο ημερολόγιο συγγραφέα.

Για τους σχολαστικούς να πω ότι έχω γεμίσει είκοσι ημερολόγια και τώρα είμαι στο εικοστό πρώτο. Το πρώτο ήταν από την 1 Οκτωβρίου 1986 που άρχισα ως τις 11 Φεβρουαρίου 1992 που ολοκλήρωσα την μεταφορά που ανέφερα, το δεύτερο πήρε το υπόλοιπο 1992, το τρίτο το 1993 και μετά πήρα πιο μεγάλα. Έτσι το τέταρτο πήρε τα έτη 1994 – 1997, το πέμπτο τα έτη 1998 – 2002, το έκτο τα έτη 2003 – 2005, το έβδομο τα έτη 2006 – 2008, το όγδοο το 2009 (ήταν μεγάλη χρονιά το 2009 με επεμβάσεις, με την αρχή του ιστολογίου και άλλα), το ένατο το 2010, το δέκατο το 2011 (το οποίο υπήρξε επίσης μια χρονιά με πολλά γεγονότα), το ενδέκατο τα έτη 2012 – 2013, το δωδέκατο το 2014 και το 2015 ως τις 11 Ιουλίου, το δέκατο τρίτο από τις 12 Ιουλίου 2015 ως τις 30 Απριλίου 2016, το δέκατο τέταρτο το υπόλοιπο 2016, το δέκατο πέμπτο το 2017, το δέκατο έκτο τα έτη 2018 – 2019, το δέκατο έβδομο την περίοδο 1 Ιανουαρίου ως 11 Ιουλίου 2020, το δέκατο όγδοο κάλυψε το υπόλοιπο 2020 και το 2021, το δέκατο ένατο κάλυψε το διάστημα 1 Ιανουαρίου 2022 ως και τις 31 Ιουλίου του 2023 ενώ το 2023 ολοκλήρωσε το 2023. Το 2024 και το 2025 βρίσκονται στο παρόν εικοστό πρώτο ημερολόγιο.

Εσείς κρατάτε ημερολόγιο ή το βρίσκετε περιττό;

Πολλοί δεν θα αναγνώρισαν την λέξη στον τίτλο. Όχι δεν πρόκειται για κάποιο χημικό στοιχείο, είναι μια άλλη ονομασία για το γνωστότερο παιχνίδι στον κόσμο, το σκάκι.

Προσωπικά είμαι μανιώδης σκακιστής, παίζω από την παιδική μου ηλικία, τόσο παλιά που δε θυμάμαι πόσο ήμουν όταν άρχισα. Παίζοντας σε κάθε ευκαιρία και με οποιονδήποτε αντίπαλο έγινα αρκετά καλός και στη συνέχεια βελτιώθηκα ακόμα περισσότερο παίζοντας με όποιον έβρισκα. Όσο ήμουν φοιτητής και μετά στο στρατό κανένας δεν κατάφερε να με νικήσει ενώ τώρα παίζοντας στο ίντερνετ είναι πιο πολλές οι φορές που κερδίζω από εκείνες που χάνω.

Επειδή λατρεύω τόσο πολύ το σκάκι έχει κάνει την εμφάνισή του σε πολλά έργα μου. Από το Δάκρυ όπου ο Λιουέλλιν κερδίζει το Κάστρο σε μια παρτίδα σκάκι και τον Μάικ με τον Ραμίρ που είναι θρυλικοί για τις παρτίδες του ως το Ένας Φόνος Μέσα Στη Νύχτα όπου στις διακοπές ο Μακ Γκρέγκορ παίζει σκάκι. Είναι το πιο σύνηθες να εμφανιστεί σε μια ανάπαυλα ηρώων μου μιας και είναι το πιο σύνηθες και για’ μένα, αποτελεί εδώ που τα λέμε την μεγαλύτερή μου απόλαυση μετά το γράψιμο και το διάβασμα, ίσως επειδή έχει ένα κοινό με το γράψιμο, οι δυνατότητες είναι πραγματικά άπειρες. 

Εσείς παίζετε;

Είναι το όνειρο κάθε συγγραφέα και φυσικά και το δικό μου. Μιλώντας για εκδόσεις εννοούμε την έντυπη έκδοση αν και στην σύγχρονη εποχή των υπολογιστών και του διαδικτύου είναι το ίδιο διαδεδομένες και οι ψηφιακές εκδόσεις. Από αυτές τις τελευταίες έχω να επιδείξω και εγώ κάποιες.

Εκτός από τα βιβλία που έχω ανεβάσει εδώ και μπορεί ο καθένας να διαβάσει on line ή να τα κατεβάσει και να τα διαβάσει με την ησυχία του (και βρίσκονται στα δεξιά στην ενότητα βιβλία), έχω και πέντε βιβλία με επίσημη έκδοση στην πλατφόρμα Draft2digital.

Ποια είναι αυτά τα τέσσερα βιβλία;

Τα τέσσερα πρώτα των Χρονικών της Έρεμορ:

Οι Ιππότες του Όρκου

Το Δάκρυ του Ουρανού

Ο Θυρεός του Λέοντος

Η Αέναος Φλόγα

Και ένα δράσης:

Επιχείρηση Ιωνία, το οποίο έχει εκδοθεί και στα Αγγλικά.

Φυσικά και δεν θα σταματήσω εδώ, έχω σχέδια για επόμενες εκδόσεις, από το να συμπληρώσω τα Χρονικά, ή να τα επανεκδώσω πρώτα ανά δύο όπως ήταν αρχικά γραμμένα, και την έκδοση της συνέχειας της Επιχείρησης Ιωνία στα Ελληνικά και τα Αγγλικά, ως καινούρια έργα. Τρίτο βιβλίο στην σειρά δράσης αλλά και μια νέα σειρά στην Έρεμορ. Εσείς που επίσης γράφετε τι έχετε κάνει από εκδόσεις, και τι θέλετε να κάνετε; 

Είπαμε, μου αρέσουν τα βιβλία και όταν δεν τα γράφω τα διαβάζω. Μου αρέσει να με συναρπάζουν και να με ταξιδεύουν στις ιστορίες τους, να αγωνιώ με τους ήρωές τους, να μισώ τους κακούς τους, να βλέπω νέα μέρη ή νέους κόσμους. Να έχω την εμπειρία αντικειμένων και καταστάσεων που στην πραγματικότητα είναι αδύνατον να αποκτήσω.

Πρόσφατα κάποιος μου είπε ότι απλά διαβάζει για να περάσει η ώρα και ότι κάνοντάς το αυτό το μυαλό του δεν σχηματίζει εικόνες από αυτό που διαβάζει, δεν εμβαθύνει στο βιβλίο. Χάνει τόσα πολλά με αυτόν τον τρόπο! Η μαγεία του βιβλίου έγκειται ακριβώς σε αυτό, ελευθερώνει την φαντασία, κάνει το μυαλό να ταξιδεύει, να σκέφτεται, το κάνει πιο δημιουργικό και εύστροφο. Και βέβαια είναι αυτονόητα τα πρακτικά οφέλη στον πλουτισμό της γλώσσας που χρησιμοποιεί κάποιος και στον τρόπο που το κάνει αυτό.

Εσείς ποια σχέση έχετε με τα βιβλία και το διάβασμα;    

Τελείωσα με μια ερώτηση την προηγούμενη ανάρτηση. Και εδώ είναι η απάντηση, όχι ότι δεν το περιμένατε.

Η μεγαλύτερή μου απόλαυση είναι το γράψιμο. Για’ μένα δεν είναι απλά ένα χόμπι, είναι τρόπος ζωής. Τι σημαίνει αυτό; Μια σειρά από πράγματα. Όσο και να μου αρέσει η δουλειά μου και να δουλεύω πολλές ώρες αφήνω πάντα λίγο χρόνο να γράψω, έστω και λίγο. Όπως λέει και ο Οβίδιος ούτε μια μέρα χωρίς στίχο. Γραμμή στην περίπτωσή μου αλλά το καταλάβατε το νόημα.

Δεν ασχολούμαι με κοινωνικές υποχρεώσεις, κρατώ μόνο τις επαφές που είναι σημαντικές για μένα και τους ανθρώπους που αγαπώ, δεν σπαταλώ το χρόνο μου σε πάρτι ή εξόδους άνευ νοήματος.

Αξιοποιώ και αξιολογώ πολλές δραστηριότητες και εκφάνσεις της ζωής με συγγραφικό κριτήριο, με ενδιαφέρει αυτό το μέρος; Μπορεί αυτή η πληροφορία να μου φανεί χρήσιμη; Και αναλόγως πράττω, μπορεί να πάω σε μια εκδήλωση γιατί θα αποκομίσω κάτι χρήσιμο ή σε ένα ταξίδι γιατί θα δω κάτι που θα χρησιμοποιήσω σε ένα μυθιστόρημα.

Έτσι περιστρέφονται όλα γύρω από την συγγραφή και τη δημιουργία. Και δε νομίζω ότι βγήκα χαμένος, τίποτα δε συγκρίνεται με την αίσθηση αυτή της καινούριας αγεωγράφητης χώρας που είναι η νέα ιδέα που ξεκινάει η υλοποίηση της και με τίποτα δεν θα αλλάξω αυτή την απόλαυση. Ούτε την εξίσου μεγάλη ικανοποίηση να τη βλέπεις να παίρνει σάρκα και οστά λέξη με τη λέξη, σελίδα με σελίδα.

Τα βιβλία είναι για εμένα ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα στον κόσμο. Όχι μόνο για τους γνωστούς και προφανείς λόγους που όλοι ξέρουν και μπορούν να φανταστούν αλλά γιατί για εμένα αποτελούν συνιστώσα στις μεγαλύτερές μου απολαύσεις, τη συγγραφή και το διάβασμα. Το να γράφω βιβλία είναι η μεγαλύτερή μου απόλαυση, το γιατί το έχω εξηγήσει πολλές φορές.

Το να διαβάζω βιβλία είναι η απόλαυση που έρχεται δεύτερη ακριβώς μετά τη συγγραφή. Το γιατί είναι πολύ απλό, όπως μου αρέσει να λέω ιστορίες μου αρέσει να ταξιδεύω με ιστορίες που έχουν γράψει άλλοι. Γι’ αυτό και μοιράζομαι τα βιβλία που διαβάζω εδώ με όλους που με διαβάζουν προτείνοντάς τα για να τα διαβάσουν κι άλλοι ενώ τα βιβλία αυτά καθαυτά τα χαρίζω και σε άλλους για να τα διαβάσουν (εγώ δεν διαβάζω ποτέ δεύτερη φορά καθώς τα θυμάμαι, εκτός από τα πολύ αγαπημένα).

Α και για την περίπτωση που κάποιος απορεί τι απολαμβάνω μετά τα βιβλία να πω ότι είναι κάτι διαφορετικό, εμφανίζεται πολλές φορές σε ιστορίες μου και θα το βρούμε λίγο πιο κάτω στην αλφάβητο. Το επόμενο γράμμα είναι το Γ και όλοι ξέρουμε τι αρχίζει με το γράμμα αυτό έτσι;

Ο επιθεωρητής Ουάσιγκτον Πόουπ και η ευφυής αλλά κοινωνικά αδέξια συνεργάτης του Ματίλντα «Τίλι» Μπραντσο αντιμετωπίζουν ένα αλλόκοτο έγκλημα. Ποιο έχει αφήσει κομμένα δάκτυλα από τρία διαφορετικά άτομα στα πλέον απίθανα σημεία και γιατί; Ζουν αυτά τα άτομα; Σύντομα ανακαλύπτουν την απάντηση στο τελευταίο ερώτημα. Όχι. Αλλά ποιος τα σκότωσε; Και γιατί; Τι τα συνδέει; Είναι τρία άτομα τελείως διαφορετικά και άσχετα μεταξύ τους. Και μήπως υπάρχει κάποιος μεγαλύτερο σχέδιο από πίσω; Ποιο θα είναι το επόμενο θύμα;

Ένα πολύ καλό αστυνομικό με γρήγορο ρυθμό, κρατά την αγωνία και με δύο συνεργάτες που είναι απολαυστικοί και απόλυτα συμπαθείς.

Κυριακή 5 Νοεμβρίου 1989, εκείνο το βράδυ όλοι είναι καθηλωμένοι στους τηλεοπτικούς δέκτες ακούγοντας με προσοχή τα αποτελέσματα που έρχονται από όλη την Ελλάδα προσπαθώντας να μαντέψουν προς τα που θα κλίνει η πλάστιγγα. Η Νέα Δημοκρατία κερδίζει αλλά θα είναι η νίκη της τέτοια που να μπορεί να σχηματίσει κυβέρνηση; Ή θα πρέπει να συγκυβερνήσει με κάποιο άλλο κόμμα όπως είχε κάνει μέχρι εκείνο το σημείο από τον Ιούνιο.

Μέσα σε όλους αυτούς ένα αγόρι καθισμένο στο κρεβάτι του δεν είχε καμία έγνοια για την πολιτική πέρα από όση χρειαζόταν στο πρώτο του μυθιστόρημα που είχε να κάνει με πολιτικές δολοφονίες και διαδοχή στην εξουσία. Ξεκίνησε εκείνο το βράδυ κιόλας να γράφει.

Τριάντα έξι χρόνια πέρασαν, το αγόρι έγινε άνδρας, και δεν έπαψε να γράφει: περιπέτειες, κατασκοπεία, επιστημονική φαντασία, πολεμικές περιπέτειες, δράσης και φαντασίας, με τα δύο τελευταία να είναι τα αγαπημένα του.

Έτσι έφτασα ως εδώ και ελπίζω σε ακόμα τόσα χρόνια με γράψιμο.

Αυτή την ερώτηση δεν την έκανα εγώ, προέκυψε σε μια συζήτηση πρόσφατα. Μια συζήτηση μάλιστα στην οποία εγώ ήμουν λίγο πολύ ακροατής. Πρέπει να πω ότι δεν είναι κάτι στο οποίο είχα αφιερώσει ποτέ ιδιαίτερη σκέψη, ίσως γιατί πάντα μου άρεσε όπως είχα διαμορφώσει την ζωή μου. Εργάστηκα πάντα σε δουλειά που ήθελα δεν έζησα σε συνθήκες που δεν ήθελα, παρά μόνο σε λίγες περιπτώσεις και αυτές ήταν κυρίως ασθένειες. Επίσης πρέπει να πω ότι δεν έχω ιδιαίτερη κλίση στην φιλοσοφία και μην περιμένετε κάποια φιλοσοφική ανάλυση ή μεγάλη σοφία.

Η απάντηση είναι απλή τώρα που το σκέφτομαι. Αυτό που κάνει τη ζωή μου άξια να τη ζω και να την απολαμβάνω είναι αυτά τα πράγματα που περιμένω την ώρα να ασχοληθώ μετά από μια κουραστική μέρα, με το γράψιμο και το διάβασμα, με μια καλή παρτίδα σκάκι και λίγη μουσική.

Τίποτα δεν θα με ξεκουράσει περισσότερο μετά από μια κοπιαστική μέρα από το καθίσω να γράψω με τη συνοδεία λίγης μουσικής και με μια κούπα ζεστή σοκολάτα, ή χυμό το καλοκαίρι. Ένα βραδάκι είναι ευχάριστο και ιδανικό με μια καλή παρτίδα σκάκι και ένα βιβλίο.

Απλά πράγματα που με κρατούν ευτυχισμένο και κάνουν τη ζωή μου να αξίζει.

Τα πιο πολλά ιστολόγια είναι πολυθεματικά αντικατοπτρίζοντας τις σκέψεις και τις προτιμήσεις των δημιουργών τους. Κάποια είναι γραμμένα σαν ημερολόγια, κάποια είναι ένας βωμός ναρκισσισμού όπου λατρεύεται το εγώ (ναι έχω δει και ιστολόγιο που το δήλωνε καθαρά: θέμα του ιστολογίου είμαι εγώ και σε όποιον αρέσει, η αποθέωση της εγωπάθειας) και τέλος κάποια είναι και καθαρά λογοτεχνικά, ευτυχώς γιατί είναι πολύ ευχάριστο να βρίσκεις τέτοια.

Για ένα τέτοιο ιστολόγιο θα μιλήσουμε σήμερα. Είναι ένα ιστολόγιο καθαρά λογοτεχνικό το οποίο περιέχει πολλά μικρά κείμενα. Ο τίτλος του είναι 123 λέξεις και σαν να είναι ένας μέσος όρος (δεν μέτρησα να δω πόσες λέξεις είναι) τα κείμενά του είναι μικρά. Άλλα είναι εύθυμα, άλλα γλυκόπικρα, μερικά πραγματικά τραγικά, συνθέτουν έναν καμβά της ζωής με πολυάριθμες εικόνες. Για 123 λέξεις και πολλά κείμενα δεν έχετε παρά να πάτε εδώ: https://ekatonikosiefta.wordpress.com/