Νυχτερινή Πένα

Η Λίντια Κολέτο πέφτει θύμα απαγωγής ενώ έχει βγει για περπάτημα. Κηρύσσεται σε αφάνεια και θεωρείται νεκρή. Αλλά δέκα χρόνια αργότερα εμφανίζεται στο κατώφλι του σπιτιού του συζύγου της Λούκα Κολέτο. Ο Λούκα όμως έχει μια σύζυγο, την Μέριτ και μια κόρη, την Έλσι, ενώ περιμένουν και το επόμενο παιδί τους. Τι αναζητά η Λιντία και τι θέλει από τον σύζυγό της;

Είναι ένα μυθιστόρημα που ξεκινά καλά, έχει ένα ερώτημα να πλανάται και οι ανατροπές στο τέλος είναι δυνατές αλλά δεν συναρπάζει. Η αφήγηση που γίνεται εναλλάξ μέσα από τα μάτια της Λιντία και της Μέριτ είναι αργή και πάει πιο χαλαρά από ό,τι χρειάζεται για να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον.

Μου κίνησε την προσοχή ο τίτλος, άωρον. Τι εννοεί ο συγγραφέας αναρωτήθηκα και έτσι είπα να πάω μια βόλτα από’ κει. Διαπίστωσα ότι ήταν ένα ιστολόγιο που δεν προορίζεται για όλα τα γούστα. Αντίθετα, θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι για ειδικούς.

Περιλαμβάνει αποσπάσματα και χωρία από συγγραφείς και έργα παλαιών εποχών αλλά και από μελέτη αυτών. Ένα μέρος για λόγιους θα έλεγα. Αν σας ενδιαφέρει κάτι τέτοιο δεν έχετε παρά να το επισκεφθείτε εδώ: http://awron.blogspot.com/

 Ήταν ένα πρωί σκοτεινιασμένο όχι μόνο από τα σύννεφα που κάλυπταν τον ουρανό αλλά και από τον καπνό που σηκωνόταν από τόσες εστίες φωτιάς. Φωτιές στο στρατόπεδο των πολιορκητών, φωτιές που είχαν βάλει τα φλεγόμενα βλήματά τους στα τείχη και την πόλη. Η πόλη των πόλεων, η άλλοτε Βασιλεύουσα, ζούσε τις τελευταίες της στιγμές. Οι υπερασπιστές της πολεμούσαν με γενναιότητα τα στίφη των, φανατισμένων από τους αρχηγούς τους και μεθυσμένους από το χασίς, Τούρκων. Αλλά ο αγώνας είναι άνισος κάθε ένας υπερασπιστής της πόλης – της τόσο σημαντικής ώστε να μη χρειάζεται το όνομα αλλά να είναι μόνο η Πόλις – που χάνεται δεν έχει αντικαταστάτη, κάθε Τούρκος που πέφτει αντικαθίσταται από ολόκληρη ομάδα.

Ανάμεσα στους μαχητές των τειχών στην πύλη του Αγίου Ρωμανού βρίσκεται και ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ο ΙΑ’ Παλαιολόγος, ο τελευταίος αυτοκράτορας της υπερχιλιόχρονης αυτοκρατορίας. Δεν ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους στρατιώτες, πολεμάει όπως εκείνοι στην πρώτη γραμμή, ματώνει όπως εκείνοι. Το μόνο που δείχνει ποιος είναι, είναι τα υποδήματά του με τον δικέφαλο αετό. Πολεμάει με τη ρομφαία γυμνή για την πόλη την οποία αρνήθηκε να παραδώσει, αυτή που είναι το σπίτι του τα τελευταία χρόνια, αυτή για της οποία την ύστατη δοξασμένη στιγμή θα πεθάνει.

Οι Τούρκοι μπαίνουν στην πόλη, προδοσία ή αμέλεια των εξαντλημένων από τη συνεχή εντατική προσπάθεια μαχητών λίγη σημασία έχει, δεν είναι μόνο η Κερκόπορτα, έχουν ανέβει και από αλλού στο τείχος. Οι μαχητές δεν παραδίδονται, πέφτουν μαχόμενοι στην ανέλπιδα μάχη τους εναντίον του αλλόθρησκου και βάρβαρου εχθρού που θα μεταβάλλει την πόλη σε σκιά του άλλοτε ένδοξου εαυτού της. Η θρηνητική κραυγή που θα αντηχεί στους αιώνες ακούγεται:

Εάλω η Πόλις!

Έπεσε η πόλη, ο εχθρός είναι μέσα! Φτάνει και στον αυτοκράτορα που βλέπει να τον ζώνουν οι εχθροί ενώ οι δικοί του άνθρωποι όλο και λιγοστεύουν. Και εκείνος όπως ο Λεωνίδας στις Θερμοπύλες και τόσοι άλλοι στην διάβα της ιστορίας έρχεται να προσθέσει μια τελευταία φράση που θα μείνει αθάνατη:

Δεν υπάρχει κανένας Χριστιανός να μου πάρει το κεφάλι;

Θα πέσει μαχόμενος, κανείς δε θα μάθει ποτέ το πώς ακριβώς. Γύρω του θα πέσουν οι τελευταίοι υπερασπιστές, κάποιοι θα τον καλύψουν με το σώμα τους και θα το προστατέψουν από τη λαίλαπα της μάχης ώστε να βρεθεί απείραχτο. Ο Μωάμεθ θα διατάξει να το θάψουν με τιμή και από εκείνη τη στιγμή ο αυτοκράτορας περνάει από την ιστορία στο θρύλο. Περιμένει την ώρα που θα τον καλέσει πάλι ο άγγελος να ανοίξει την χρυσή πύλη και να ελευθερώσει την Πόλη, την πόλη του.

This time, Lone Wolf is called to assist distant Lencia, but he must travel even farther than the lands the knights of King Sarnac were fighting to reclaim. Enigmatic undead warriors have been attacking the outposts of Lencia and its enemies, and it seems that their source is Ixia, where an ancient evil lies imprisoned, waiting for the time to unleash its wrath upon the world of the living.

An adventure for Lone Wolf in the frozen reaches of Magnamund with unexpected enemies and traps. His combat prowess will be tested to its limits, along with every other skill he possesses, as this mission is one of the toughest he has ever undertaken.

Αυτή τη φορά ο Μοναχικός Λύκος καλείται να βοηθήσει τη μακρινή Λένσια αλλά πηγαίνοντας ακόμα πιο μακριά από τις χώρες που πολεμούσαν να ανακτήσουν οι Ιππότες του βασιλιά Σαρνάκ. Μυστηριώδεις επιθέσεις έχουν γίνει στα φυλάκια της Λένσια αλλά και των εχθρών της από μυστηριώδεις απέθαντους πολεμιστές και φαίνεται ότι πηγή τους είναι η Ίξια όπου ένα αρχαίο κακό βρίσκεται φυλακισμένο περιμένοντας την ώρα που θα εξαπολύσει την μήνι του πάνω στον κόσμο των νεκρών.

Μια περιπέτεια για τον Μοναχικό Λύκο στις παγωμένες εσχατιές της Μάγκανμουντ με απροσδόκητους εχθρούς και παγίδες. Η πολεμική δεινότητα του θα δοκιμαστεί στα όριά της αλλά μαζί της και κάθε άλλη του ικανότητα, καθώς αυτή η αποστολή είναι μια από τις δυσκολότερες που ανέλαβε ποτέ.

Τα παιδιά του προέδρου των ΗΠΑ απάγονται χωρίς να αφήσουν το παραμικρό ίχνος. Ο Άλεξ Κρος βρίσκεται κατά τύχη μπλεγμένος με την υπόθεση αλλά η επιμονή του και η φήμη που έχει σαν ερευνητής πείθουν την Πρώτη Κυρία να τον ζητήσει για την υπόθεση. Δεν έχουν ζητηθεί λύτρα άρα ο απαγωγέας δεν σκοπεύει να επιστρέψει τα παιδιά. Θα προλάβει να τα βρει ο Κρος πριν να είναι αργά; Και σχετίζεται αυτή η υπόθεση με το κύμα τρομοκρατίας που ξαφνικά πλήττει στην Ουάσιγκτον;

Μια ακόμα περιπέτεια του Πάτερσον με ήρωα τον Κρος. Κυλάει γρήγορα και κρατάει το ενδιαφέρον ως τέλος.

V.

Η Ανάσταση

 

Οι Ιουδαίοι ζήτησαν από τον Πιλάτο να μην μείνουν τα σώματα στο σταυρό και έτσι εκτέλεσαν τους δύο κακούργους σπάζοντας τα γόνατά τους. Αλλά ο Ιησούς είχε ήδη πεθάνει και ένας στρατιώτης απλά του τρύπησε την πλευρά με την λόγχη και έτρεξε αίμα και νερό.

Ο Ιωσήφ από την Αριμαθαία ζήτησε από τον Πιλάτο το σώμα για να το κηδεύσει, μιας και επρόκειτο για έναν επιφανή Ιουδαίο, ο Ρωμαίος δέχτηκε αφού επιβεβαίωσε ότι είχε πεθάνει.

Ο Ιωσήφ μαζί με τον Νικόδημο κήδευσαν το σώμα τυλίγοντάς το σε σουδάρια και αλείφοντάς το με μύρα. Το μνημείο ήταν καινούριο και δεν είχε ταφεί κανείς εκεί, το προόριζε ο Ιωσήφ για τον εαυτό του. Αφού έβαλαν το σώμα, έκλεισαν την είσοδο με έναν μεγάλο βράχο.

 

Η Ιερουσαλήμ βυθίστηκε σε μια ανήσυχη σιωπή, το σκοτάδι και ο σεισμός είχαν κάνει πολλούς να αναρωτιούνται για το αν είχαν κάνει το σωστό και αν είχαν οδηγήσει στην σταύρωση έναν αθώο.

Οι μαθητές είχαν μαζευτεί στο υπερώο όπου είχαν το τελευταίο δείπνο με τον διδάσκαλό τους.

Το Συνέδριο αντιθέτως δεν ησύχαζε. Έστειλαν μια αντιπροσωπεία στον Πιλάτο.

-Κύριε, είπαν, θυμηθήκαμε ότι αυτός ο πλάνος όσο ζούσε είπε: σε τρεις μέρες θα αναστηθώ. Φοβούμαστε ότι οι μαθητές του θα κλέψουν το σώμα και θα πουν ότι αναστήθηκε. Θέλουμε να φρουρηθεί ο τάφος.

-Δεν σας εμποδίζει κανένας, είπε ο Πιλάτος απηυδισμένος, από τους Ιουδαίους.

-Αν είναι δικοί μας θα πουν ότι αναστήθηκε και εμείς το αρνούμαστε. Πρέπει να είναι Ρωμαίοι!

-Εντάξει, είπε ο Πιλάτος, έχετε άνδρες, πηγαίνετε να φυλάξετε τον τάφο.

 

Ξημέρωσε η επόμενη μέρα από το Σάββατο που ήταν το Πάσχα των Εβραίων και μερικές από τις γυναίκες που είχαν συνοδέψει τον Ιησού και τους μαθητές του από την Γαλιλαία πήγαν να ανανεώσουν τα μύρα στο σώμα όπως ήταν το έθιμο των Ιουδαίων.

Ξεκίνησαν πρωί και η ανησυχία τους ήταν πως θα μπορούσαν να μετακινήσουν τον λίθο. Φτάσανε στον τάφο που φρουρούσαν οι Ρωμαίοι λεγεωνάριοι, πιστοί στο καθήκον.

Ακριβώς εκείνη τη στιγμή ένας άγγελος φωτεινός σαν αστραπή εμφανίστηκε. Αποκύλισε τον βράχο ενώ οι Ρωμαίοι σκοποί έπεφταν τρομαγμένοι στο έδαφος.

-Μη φοβόσαστε εσείς, είπε ο άγγελος στις γυναίκες, αλλά γιατί ζητείτε τον ζωντανό ανάμεσα στους νεκρούς; Αναστήθηκε, δεν βρίσκεται εδώ.

Οι γυναίκες δεν πίστευαν στα αυτιά τους.

-Πηγαίνετε να το πείτε στους μαθητές Του, και τον Πέτρο, πείτε τους ότι θα τους συναντήσει στη Γαλιλαία.

Έφυγαν από τον τάφο οι γυναίκες γεμάτες δέος. Πήγαν να πουν στους έντεκα μαθητές που ήταν μαζεμένοι στο υπερώο. Σύντομα θα τους εμφανιζόταν και ο Ιησούς αναστημένος.

Και εκείνοι θα ξεκινούσαν να διαδώσουν το θαύμα στα πέρατα της γης.

 

Τέλος

ΙΙΙ.

Η Δίκη

 

Μπορεί το Συνέδριο να ήταν η ανώτατη αρχή των Ιουδαίων με δικαστική εξουσία αλλά δεν είχε το δικαίωμα να θανατώσει έναν άνθρωπο όποια και αν ήταν η αιτία. Για το λόγο αυτό ο Αρχιερέας και τα επιφανή μέλη του Συνεδρίου έφεραν τον Ιησού ενώπιον του Ποντίου Πιλάτου, του Ρωμαίου διοικητού της Ιουδαίας.

Καθώς ο Πόντιος Πιλάτος ήταν Ρωμαίος, ήταν ειδωλολάτρης και θα ήταν μιασμένοι αν έμπαιναν στην οικία του, φτάνοντας στο πραιτόριο ζήτησαν να βγει προς συνάντησή τους. Έτσι ο Πιλάτος τους δέχθηκε στην μεγάλη λιθόστρωτη αυλή του πραιτορίου. Κάθισε σε ένα κάθισμα και οι Ιουδαίοι στάθηκαν απέναντί του με τον Ιησού στο μέσο.

-Ποια κατηγορία φέρετε κατά του ανθρώπου αυτού;

-Κηρύττει δόγματα αντίθετα με την πίστη μας, είναι βλάσφημος. Διαφθείρει και πλανεύει το λαό.

Ο Πιλάτος συνοφρυώθηκε.

Οδηγώντας τον Ιησού στον Πιλάτο τα μέλη του Συνεδρίου υπολόγιζαν σε μια γρήγορη εκτέλεση. Γνώριζαν ότι ο Ρωμαίος διοικητής ήταν σκληρός. Την προηγούμενη χρονιά καταστέλλοντας μια εξέγερση είχε σταυρώσει στα τείχη της Ιερουσαλήμ χίλιους επαναστάτες. Αυτό που δεν είχαν όμως υπολογίσει ήταν ως Ρωμαίος είχε υψηλή την αίσθηση του νόμου και του δικαίου, έννοιες που η Ρώμη είχε εισάγει στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Δεν θα καταδίκαζε κάποιον χωρίς αιτία και οι αιτίες που του παρουσίαζαν δεν ήταν αρκετές. Η Ρώμη δεν ανακατευόταν στα θρησκευτικά πιστεύω και τις πεποιθήσεις των λαών που κυβερνούσε. Όσα καταλόγιζαν στον Ιησού δεν ήταν παρανομίες για το Ρωμαϊκό Δίκαιο.

-Δεν είναι κατηγορίες αυτές.

-Για εμάς πρέπει να πεθάνει. Ονομάζει τον εαυτό του Χριστό, αυτόν που έχει λάβει το χρίσμα…

-Ευχαριστώ, είπε ειρωνικά ο Πιλάτος, ξέρω και εγώ λίγα Ελληνικά. Λοιπόν; Έκανε τίποτα άλλο; Μίλησε κατά της Ρώμης;

-Ισχυρίζεται πως είναι ο Μεσσίας, ο θεόσταλτος βασιλιάς του Ισραήλ!

Αυτή η κατηγορία ήταν μια που επίσυρε την ποινή του θανάτου. Το να αποκαλέσει κάποιος τον εαυτό του βασιλιά του Ισραήλ, ήταν αντιποίηση της αρχής του Αυτοκράτορα, άρα ήταν στάση κατά της Ρώμης. Η ποινή που επίσυρε ήταν σταυρικός θάνατος, η θεία οικονομία έφερνε τον θάνατο που ήδη είχε προαναγγελθεί από τους προφήτες αλλά και τον ίδιο τον Ιησού.

-Είσαι βασιλιάς; ρώτησε ο Πιλάτος τον Ιησού.

-Εσύ το λες ή άλλοι στο είπαν για’ μένα;

-Μήπως είμαι Ιουδαίος; είπε ο Πιλάτος. Είσαι λοιπόν βασιλιάς;

-Η βασιλεία μου δεν είναι από αυτόν τον κόσμο.

-Άρα είσαι βασιλιάς!

-Αν η βασιλεία μου ήταν από τον κόσμο αυτό οι υπηρέτες μου θα αγωνίζονταν για να μην παραδοθώ.

Ο Πιλάτος στράφηκε στα μέλη του Συνεδρίου.

-Ο άνθρωπος αυτός δεν έκανε τίποτα.

-Έκανε τον εαυτό του βασιλιά, όποιος κάνει τον εαυτό του βασιλιά είναι εχθρός του Καίσαρα.

Ο Πιλάτος διέκρινε την συγκαλυμμένη απειλή. Θα μπορούσαν να τον καταγγείλουν ότι είχε ελευθερώσει έναν εχθρό του αυτοκράτορα. Αλλά είχε ακόμα ένα επιχείρημα.

-Σύμφωνα με το παλιό έθιμο ο Ρωμαίος έπαρχος ελευθερώνει προς τιμή του Πάσχα, έναν κρατούμενο. Θέλετε να ελευθερώσω τον Ιησού;

Οι Ιουδαίοι συσκέφθηκαν γρήγορα, το έθιμο υπήρχε και δεν μπορούσαν απλά να αγνοήσουν την προσφορά του Πιλάτου έτσι απλά. Έπρεπε να κάνουν μια αντιπρόταση.

-Ελευθέρωσε τον Βαραββά.

Ο Πιλάτος τους κοίταξε εξεταστικά. Ο Βαραββάς ήταν ένας Ζηλωτής, ένας επαναστάτης κατά της Ρώμης που δεν έτρεφε μεγαλύτερη αγάπη για την άρχουσα τάξη. Ήταν δικός τους εχθρός όσο και δικός του. Και ζητούσαν τη δική του απελευθέρωση; Καταλάβαινε ότι φθονούσαν τόσο πολύ τον Ιησού που του τύφλωνε.

Διέταξε να φραγγελώσουν τον Ιησού, να τον μαστιγώσουν με το φραγγέλιο, ένα ιδιαίτερα επώδυνο μαστίγιο, και είπε ότι θα ανακοίνωνε την απόφασή του από το επίσημο βήμα του πραιτορίου.

Κάθισε στο επίσημο κάθισμα στον εξώστη του πραιτορίου που έβλεπε προς τον πλακόστρωτο δρόμο και στην πόλη. Είχε μαζευτεί ήδη πλήθος. Ο Πιλάτος διέταξε να φέρουν τον Ιησού και καθώς στάθηκε στο βήμα, εξαντλημένος από το φραγγέλωμα και τα όσα είχε ήδη περάσει, ο Ρωμαίος είπε:

-Ίδε ο άνθρωπος.

Διέταξε να φέρουν τον Βαραββά. Ενώ περίμενε, ένας αγγελιοφόρος του έφερε ένα μήνυμα από τη σύζυγό του που έλεγε: Μην κάνεις κακό σε αυτόν τον άνθρωπο, έπαθα πολλά απόψε στον ύπνο μου γι’ αυτόν.

Όταν έφεραν τον Βαραββά, είπε:

-Ποιον κρατούμενο θέλετε να ελευθερώσω κατά το έθιμο; Ιησού τον λεγόμενο Χριστό ή τον Βαραββά.

Οι Αρχιερείς έπεισαν τον πλήθος να ζητήσει την απελευθέρωση του Βαραββά και άρχισαν να φωνάζουν το όνομά του. Οι αξιωματικοί των Ρωμαίων κοίταζαν ανήσυχα το πλήθος και τον Βαραββά. Ο πρεσβύτερος των Εκατόνταρχων, πλησίασε τον Πιλάτο.

-Κύριε, δεν μπορούμε να αφήσουμε τον Βαραββά, θα συνεχίσει τις επιθέσεις εναντίον μας.

Ο Πιλάτος έγνευσε.

-Τι να κάνω με τον Ιησού; ρώτησε το πλήθος.

-Σταύρωσέ τον!

-Τι κακό έκανε; ρώτησε ο Πιλάτος.

Οι περισσότεροι συνέχιζαν να φωνάζουν και μόνο φασαρία γινόταν. Ο Πιλάτος δυσφορούσε με την κατάσταση.

-Να σταυρώσω τον βασιλέα σας;

-Δεν έχουμε βασιλέα, παρά μόνο τον Καίσαρα!

Ο Πιλάτος βλέποντας ότι δεν μπορούσε να αλλάξει πλέον την κατάσταση, ενθυμούμενος και το μήνυμα της συζύγου του, κάλεσε ένα υπηρέτη και ζήτησε να του φέρει μια λεκάνη και νερό σε μια κανάτα. Όταν του τα έφεραν, ο Πιλάτος έριξε νερό στα χέρια του, και είπε:

-Νίπτω τα χέρια μου, είπε, είμαι αθώος από το αίμα του αθώου τούτου.

-Το αίμα του πάνω μας. Σε εμάς και τα παιδιά μας!

Ο Πιλάτος επέτρεψε να ελευθερώσουν τον Βαραββά και παρέδωσε τον Χριστό για να σταυρωθεί.

IV.

Η Σταύρωση

 

Ο Ιησούς οδηγήθηκε στη εσωτερική αυλή του πραιτορίου και οι στρατιώτες τον έγδυσαν από τα ρούχα του και τον έντυσαν με μια κόκκινη χλαμύδα. Του φόρεσαν ένα ακάνθινο στεφάνι και άρχισαν να τον εμπαίζουν, έβαλαν ένα καλάμι στα χέρια του και έλεγαν:

-Χαίρε βασιλεύ των Ιουδαίων.

Τον προσκυνούσαν πέφτοντας στα γόνατα και μετά παίρνοντας το καλάμι άρχισαν να τον χτυπάνε στο κεφάλι.  Μετά τον ξαναντύσανε με τα ρούχα του και τον έβαλαν να μεταφέρει το σταυρό του στον τόπο της εκτελέσεως, τον Γολγοθά.

Αφήνουν το πραιτόριο και παίρνουν το δρόμο για την πύλη της πόλης που είναι πιο κοντά στον Γολγοθά. Ο όχλος μανιασμένος φώναζε ακόμα για τη σταύρωσή του. Στο δρόμο είχαν μαζευτεί πολλοί για να φωνάξουν και να χλευάσουν εκείνον που είχαν υποδεχτεί μόλις λίγες μέρες πριν θριαμβευτικά σαν Μεσσία.

Και ο Ιησούς; Βαδίζει φέροντας το σταυρό όπως ήταν η πρακτική της εποχής για την εκτέλεση με σταύρωση. Αλλά είναι εξασθενημένος, εξαντλημένος, μετά την αγωνιώδη προσευχή στον κήπο της Γεθσημανή, ακολούθησε η σύλληψη, χτυπήματα από τους υπηρέτες των αρχιερέων, από τους Ρωμαίους μετά, οι εμπαιγμοί, και η μαστίγωση, και ο σταυρός είναι βαρύς. Πολύ βαρύς. Φέρει τις αμαρτίες όλου του κόσμου, όχι μόνο όσων είχαν ζήσει από τον Αδάμ ως εκείνη τη μέρα αλλά και όλων όσων θα ακολουθούσαν στους αιώνες μετά.

Προχωρεί μέσα στην θάλασσα των προσώπων που συσπασμένα από το μίσος προφέρουν μόνο ύβρεις και χλεύη ενώ εδώ και κει λίγες γυναίκες κλαίνε για τον άδικο θάνατο στον οποίο καταδικάστηκε. Και τελικά γονατίζει κάτω από το βάρος. Ο όχλος μανιάζει. Δόρατα και ασπίδες κροτούν, είναι ο κραταιός βρυχηθμός της Ρώμης, οι φωνές κοπάζουν μπροστά στην απειλή των Ρωμαίων στρατιωτών που θέλουν να τελειώνουν με το επαχθές καθήκον τους. Βλέποντας τον Ιησού τόσο καταπονημένο για να μην καθυστερήσουν άλλο αγγαρεύουν έναν περαστικό που είναι γεροδεμένος για να σηκώσει το σταυρό.

Ήταν ένα απλός άνθρωπος αγρότης. Είχε σηκωθεί αχάραγα το πρωί για να πάει στο χωράφι του και έχοντας ολοκληρώσει τις δουλειές του επέστρεφε στην πόλη. Όταν έφυγε για τον αγρό του ακόμα δεν είχε γίνει γνωστή η σύλληψη του Ιησού και τώρα επέστρεφε σε μια πόλη που έβραζε με μίσος έχοντας καταδικάσει τον σωτήρα του κόσμου αλλά εκείνος δεν ήξερε τίποτα από όλα αυτά. Το όνομά του ήταν Σίμων και ήταν γνωστός ως Κυρηναίος από τον τόπο καταγωγής του. Σήκωσε το σταυρό βοηθώντας τον Ιησού να φέρει σε πέρας την πορεία προς το Γολγοθά για την σωτηρία των ανθρώπων. Σε αυτόν τον απλό αγρότη έτυχε μια μεγάλη τιμή που δεν είχε επιζητήσει, ούτε καν την είχε φανταστεί. Να γίνει βοηθός του ίδιου του Θεού στην πιο ιερή στιγμή της επίγειας ζωής του, την ώρα της θυσίας και να συνδέσει το όνομά του με αυτή ως την αιωνιότητα.

Καρφώνουν τα καρφιά στα χέρια και στα πόδια του Ιησού και τον ανεβάζουν στον σταυρό. Είναι η έκτη ώρα της ημέρας όπως την μετρούσαν οι Ιουδαίοι (δώδεκα το μεσημέρι για εμάς) και το μαρτύριο του Ιησού αρχίζει.

Οι κατήγοροί του δεν ήταν ικανοποιημένοι με την εκτέλεση, είχαν έρθει να χαρούν τον θρίαμβό τους χλευάζοντας τον εσταυρωμένο.

-Ο άνθρωπος που θα κατέλυε τον ναό και θα τον ξανάχτιζε!

-Αν είσαι Υιός του Θεού κατέβα από το σταυρό και θα σε πιστέψουμε.

-Άλλους έσωσε, τον εαυτό του δεν μπόρεσε να σώσει.

Πάνω από το κεφάλι του Ιησού ήταν γραμμένη η αιτία της εκτελέσεως στα Αραμαϊκά, την τοπική γλώσσα, τα Ελληνικά και τα Λατινικά, τη γλώσσα της Ρώμης: Αυτός είναι ο βασιλιάς των Ιουδαίων. Το Συνέδριο έσπευσε να διαμαρτυρηθεί στον Πιλάτο αλλά ο Ρωμαίος είχε αρκετά πάρε δώσε μαζί τους για μια ημέρα.

-Ότι έγραψα, έγραψα! ήταν η οργισμένη απάντησή του.

Ο ένας από τους δύο κακούργους που είχαν σταυρωθεί μαζί του επίσης έλεγε:

-Αν είσαι ο Μεσσίας σώσε τον εαυτό σου και σώσε και εμάς.

-Δεν ντρέπεσαι; είπε ο άλλος. Εμείς παθαίνουμε άξια όσων πράξαμε, εκείνος δεν έκανε τίποτα άδικο.

Στράφηκε στον Ιησού και είπε:

-Κύριε, θυμήσου με όταν έλθεις εν τη βασιλεία σου.

-Αλήθεια σου λέω, είπε ο Ιησούς, από σήμερα είσαι μαζί μου στον Παράδεισο.

Από την έκτη ώρα σκότος είχε πέσει πάνω σε όλη της γη. Ήταν τέτοιο που ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης στην Αθήνα είπε:

-Ή Θεός πάσχει ή το παν απώλετο!

Ο Ιησούς είδε τον Ιωάννη τον μαθητή του και την Παναγία Μητέρα του.

-Να η μητέρα σου, του είπε, γυναίκα, να ο γιος σου.

Άφηνε στον Ιωάννη την φροντίδα της μητέρας του τώρα που έφευγε από τον κόσμο. Ύστερα είπε:

-Τετέλεσται!

Η γη σείστηκε βίαια. Το καταπέτασμα του ναού σκίστηκε στα δύο από πάνω έως κάτω. Ο Θεός εγκατέλειπε τον μέχρι τότε περιούσιο λαό Του και ενωνόταν με τον πάσχοντα Υιό Του.

-Αλήθεια είναι Υιός του Θεού, είπε ο εκατόνταρχος που ήταν επικεφαλής των Ρωμαίων φρουρών. 

Ι.

Στον Κήπο Της Γεθσημανή

 

Η νύχτα είχε προχωρήσει και η πλάση ησύχαζε, μόνο τα νυχτοπούλια έσπαγαν κάπου κάπου την σιωπή. Το φεγγάρι έστελνε πλούσιο το φως του στον κόσμο σαν να ήθελε να τιμήσει την τελευταία νύχτα της επίγειας ζωής του ίδιου του Δημιουργού.

Ο Ιησούς είχε δειπνήσει με τους μαθητές του στο Πασχάλιο δείπνο όπως ήταν παράδοση, κατόπιν τους είχε παραδώσει το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας και τους είχε αποκαλύψει τι θα συνέβαινε τις επόμενες ώρες με πρώτη - πρώτη την προδοσία του Ιούδα, που αμέσως είχε φύγει από το δείπνο, και τη σύλληψή του. Τους έδωσε τις τελευταίες του συμβουλές και προσευχήθηκε για εκείνους.

Με τον ιδρώτα να τρέχει ποτάμι στο πρόσωπό του με τόσο μεγάλες σταγόνες σαν να είναι θρόμβοι αίματος.

-Πάτερ, λέει, ας παρέλθει από εμένα το ποτήριο τούτο αλλά τι λέω; Αφού για την ώρα αυτή ήρθα στον κόσμο. Πάτερ, ας γίνει αυτό που θέλεις.

Εκείνοι που θα τον συλλάβουν έρχονται με τον Ιούδα να προπορεύεται. Οι Αρχιερείς και το Συνέδριο ήθελαν να συλλάβουν τον Ιησού χωρίς να υπάρχει κόσμος για να μην γίνουν φασαρίες. Αλλά αυτό δεν ήταν εύκολο καθώς Εκείνος και οι μαθητές του δεν έμεναν για πολύ στο ίδιο μέρος. Ο Ιούδας ανέλαβε να τους οδηγήσει εκεί που θα βρισκόταν και θα μπορούσαν να τον συλλάβουν όπως ήθελαν. Είχε συμφωνήσει ένα χαρακτηριστικό για να μην υπάρξει περίπτωση να τον μπερδέψουν με άλλον. Για την προδοσία του είχε αμειφθεί με μια ολόκληρη περιουσία, τριάντα αργυρά νομίσματα.

Καθώς κατέφτανε στον κήπο με τους υπηρέτες των Αρχιερέων, ο Ιησούς ξύπνησε τους μαθητές του που είχαν αποκοιμηθεί όσο περίμεναν.

-Δεν μπορείτε να μείνετε ούτε μια ώρα ξύπνιοι; τους είπε. Να είστε πάντα σε εγρήγορση, το μεν πνεύμα πρόθυμον, η δε σαρξ ασθενής.

Ο Ιούδας προχώρησε προς το μέρος του και έδωσε το καθορισμένο σημάδι αγκαλιάζοντας τον Ιησού.

-Διδάσκαλε, είπε ο Ιούδας.

-Ιούδα, με ένα φιλί προδίδεις τον διδάσκαλό σου; του αποκρίθηκε ο Ιησούς.

Ο Ιούδας έκανε πίσω και έπεσε στο έδαφος.

-Ποιον ζητείτε; ρώτησε ο Ιησούς τους υπόλοιπους.

-Τον Ιησού από τη Ναζαρέτ, είπε ένας.

-Εγώ είμαι.

Οι υπηρέτες προχώρησαν να τον συλλάβουν και ο Πέτρες έσπευσε να υπερασπίσει τον διδάσκαλό του. Τράβηξε το μαχαίρι του και με χτύπησε έναν από τους υπηρέτες του Αρχιερέα και του έκοψε το δεξί αυτί.

-Βάλε το μαχαίρι πίσω στη θήκη του, να μην πιώ το ποτήρι που μου έδωσε ο πατέρας μου         ; Ή μήπως νομίζεις ότι αν ήθελα δεν θα μπορούσα να είχα δώδεκα λεγεώνες αγγέλων να με υπερασπίσουν;

Λέγοντας αυτά ο Ιησούς πήρε το αυτί του υπηρέτη και το έβαλε στη θέση του θεραπεύοντάς τον.

-Ποιον ζητείτε; είπε στους υπηρέτες.

-Τον Ιησού τον Ναζωραίο, είπε ένας.

-Είπα ότι εγώ είμαι, απάντησε ο Ιησούς. Εμένα θέλετε, αφήστε τους να φύγουν.

Οι υπηρέτες τον έδεσαν και τον οδήγησαν στο σπίτι του Αρχιερέα Άννα και μετά στου Καϊάφα, του Αρχιερέα αυτής τη χρονιάς και γαμπρού του Άννα. Εκεί ήταν συγκεντρωμένο το Συνέδριο των Πρεσβυτέρων.

ΙΙ.

Το Συνέδριο

 

Το Μεγάλο Συνέδριο, Σανχεντρίν στην Εβραϊκή, ήταν το ανώτατο δικαστικό και νομοθετικό σώμα των Ισραηλιτών στα χρόνια της δουλειάς. Από την εποχή της δουλείας τους, πρώτα στους Έλληνες της Σελευκιδικής Αυτοκρατορίας και μετά στη Ρωμαϊκή, που δεν είχαν δικό τους βασιλιά ή ηγέτη, το ανώτατο όργανο που αποφάσιζε για θρησκευτικά και κοσμικά θέματα ήταν το Συνέδριο.

Απόψε είχε συγκεντρωθεί για να δικάσει τον Ιησού. Απαρτιζόταν από εβδομήντα μέλη, μετείχε ο Αρχιερέας όπως και οι προκάτοχοί του, όσοι βρίσκονταν στη ζωή, και οι ιερείς μαζί με τους νομομαθείς και τους νομοδιδασκάλους.

Είχαν συγκεντρωθεί όλοι στο σπίτι του Καϊάφα, και περίμεναν να φέρουν τον Ιησού. Ο Καϊάφας ρώτησε τους υπόλοιπους:

-Ποια κατηγορία έχουμε εναντίον αυτού του ανθρώπου;

-Διαστρέφει το λαό ότι υπάρχει ανάσταση νεκρών και… ξεκίνησε ένας Σαδδουκαίους.

-Μα υπάρχει ανάσταση, αντέτεινε ένας Φαρισαίος προσκαλώντας διαμαρτυρίες από τους Σαδδουκαίους που δεν πίστευαν σε ανάσταση νεκρών και αυτό ήταν μια μόνιμη διαμάχη μεταξύ τους.

-Αναστάτωσε το ναό πετώντας έξω τους εμπόρους και τους αργυραμοιβούς, είπε ένας ακόμα Φαρισαίος.

-Για όνομα! είπε ο Νικόδημος, ένας από τα επιφανέστερα μέλη του Συνεδρίου. Δεν είχαμε συζητήσει πόσες φορές το πρόβλημα με την αταξία και τη βρωμιά που δημιουργούσαν στην αυλή του ναού;

-Ταυτίζει τον εαυτό του με το Μεσσία, είπε ο ίδιος Φαρισαίος. Ποιος; Ένας ξυλουργός από τη Ναζαρέτ.

-Γιατί ονειρευόμαστε τον Μεσσία ως έναν νέο Δαβίδ; είπε ο νομοδιδάσκαλος Γαμαλιήλ Δεν μπορεί ο Θεός να επιλέξει όποιον θέλει; Εξάλλου και ο Δαβίδ βοσκός ήταν πριν ο Σαμουήλ τον χρίσει βασιλέα.

-Είπε ότι αν γκρεμιστεί μπορεί να ξαναχτίσει τον ναό σε τρεις μέρες!

-Προφανώς είναι κάποιο μεταφορικό μήνυμα, κανείς δεν μπορεί να χτίσει το ναό σε τρεις ημέρες, κάνανε χρόνια να τον χτίσουν.

-Είπε ότι είναι Θεού Υιός!

-Δεν ξέρουμε τι εννοεί με αυτό.

-Καταδικάζει κανέναν ο νόμος μας πριν του δώσει το δικαίωμα να απολογηθεί; Ας τον ακούσουμε πρώτα, είπε ο Ιωσήφ από την Αριμαθαία, ένας από τους πιο επιφανείς Φαρισαίους.

-Και θα τον ακούσουμε, είπε ο Καϊάφας.

Ένας υπηρέτης πλησίασε και είπε κάτι σιγανά στον Αρχιερέα. Εκείνος απευθύνθηκε στο Συνέδριο.

-Τον έφεραν.

Ο Ιησούς οδηγήθηκε μπροστά στον Καϊάφα και τους υπόλοιπους. Ο Αρχιερέας είπε:

-Τι είναι αυτό που διδάσκεις στο λαό;

-Πάντοτε μίλησα δημοσίως και στις συναγωγές που πάντα συγκεντρώνονται οι Ιουδαίοι και ποτέ στα κρυφά, απάντησε ο Ιησούς.

Ένας υπηρέτης τον χαστούκισε δυνατά.

-Έτσι απαντάς στον Αρχιερέα;

-Αν είπα κάτι κακό πες ποιο είναι αυτό, αλλιώς γιατί με χτυπάς; είπε ο Ιησούς προκαλώντας συζητήσεις και μουρμουρητά.

Φωνές ακούστηκαν για διάφορα πράγματα που είχαν ακούσει από εκείνον και τελικά ο Καϊάφας είπε:

-Σε εξορκίζω στο όνομα του ζωντανού Θεού να μας πεις αν είσαι εσύ ο Υιός του Θεού.

-Εσύ το είπες, είπε ο Ιησούς.

Ο Αρχιερέας σηκώθηκε όρθιος και έσκισε τα ενδύματά του σε ένδειξη αγανάκτησης για την ύβρη.

-Δεν χρειαζόμαστε μάρτυρες, είπε, ορίστε, βλασφήμησε. Ποια ποινή του αξίζει;

-Θάνατος! φώναξαν οι περισσότεροι.

Και ο Ιησούς καταδικάστηκε σε θάνατο. Αλλά μια τέτοια ποινή έπρεπε να επικυρωθεί από την Ρωμαϊκή αρχή. Γι’ αυτό ξεκίνησαν να πάνε τον Ιησού στον Πόντιο Πιλάτο, τον Ρωμαίο διοικητή.

 

Όταν οι μαθητές σκόρπισαν μετά την σύλληψη του διδασκάλου τους, ο Πέτρος ακολούθησε από μακριά για να δει τι θα γίνει. Ενώ βρισκόταν στην αυλή του Καϊάφα μια υπηρέτρια του είπε:

-Δεν είσαι και εσύ ένας από τους ακολούθους του;

-Δεν ξέρω τι μου λες, απάντησε και απομακρύνθηκε βιαστικά.

Το αρνήθηκε και πήγε στην πύλη όπου του είπαν τα ίδια και πάλι αρνήθηκε. Λίγο αργότερα του είπε μια κοπέλα εκεί:

-Και εσύ είσαι από εκείνους, και η προφορά σου το δείχνει.

Ο Πέτρος άρχισε να ορκίζεται ότι δεν ξέρει τον Ιησού και τότε ακούστηκε ο κόκορας. Ο Πέτρος θυμήθηκε ότι ο Ιησούς του το είχε προφητεύσει ότι θα τον αρνιόταν τρεις φορές πριν ο κόκορας λαλήσει αυτό το πρωί. Αμέσως βγήκε έξω και έκλαψε πικρά.

Δεν είχα ξανατύχει ένα ιστολόγιο με ονοματεπώνυμο και αυτό με παραξένεψε, περίμενα να είναι ένα από εκείνα τα ναρκισσιστικά δημιουργήματα όπου ο κάτοχος του ιστολογίου μιλάει για ένα και μόνο θέμα που είναι το αγαπημένο του, τον εαυτό του. Ευτυχώς δεν ήταν έτσι, κάθε άλλο.

Το εν λόγω ιστολόγιο συνδυάζει δύο τέχνες, την ποίηση με τη ζωγραφική ενώνοντας τες σε κάθε θέμα που ασχολείται, περιλαμβάνει κάτι έμμετρο γι’ αυτό και πίνακες ζωγράφων. Καθώς το ιστολόγιο έχει πολλά χρόνια πίσω του υπάρχει ένας πλούτος θεμάτων και ένας εικαστικός θησαυρός που βρίσκεται εδώ: http://annagelopoulou.blogspot.com/