Νυχτερινή Πένα

 Ήταν ένα πρωί σκοτεινιασμένο όχι μόνο από τα σύννεφα που κάλυπταν τον ουρανό αλλά και από τον καπνό που σηκωνόταν από τόσες εστίες φωτιάς. Φωτιές στο στρατόπεδο των πολιορκητών, φωτιές που είχαν βάλει τα φλεγόμενα βλήματά τους στα τείχη και την πόλη. Η πόλη των πόλεων, η άλλοτε Βασιλεύουσα, ζούσε τις τελευταίες της στιγμές. Οι υπερασπιστές της πολεμούσαν με γενναιότητα τα στίφη των, φανατισμένων από τους αρχηγούς τους και μεθυσμένους από το χασίς, Τούρκων. Αλλά ο αγώνας είναι άνισος κάθε ένας υπερασπιστής της πόλης – της τόσο σημαντικής ώστε να μη χρειάζεται το όνομα αλλά να είναι μόνο η Πόλις – που χάνεται δεν έχει αντικαταστάτη, κάθε Τούρκος που πέφτει αντικαθίσταται από ολόκληρη ομάδα.

Ανάμεσα στους μαχητές των τειχών στην πύλη του Αγίου Ρωμανού βρίσκεται και ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ο ΙΑ’ Παλαιολόγος, ο τελευταίος αυτοκράτορας της υπερχιλιόχρονης αυτοκρατορίας. Δεν ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους στρατιώτες, πολεμάει όπως εκείνοι στην πρώτη γραμμή, ματώνει όπως εκείνοι. Το μόνο που δείχνει ποιος είναι, είναι τα υποδήματά του με τον δικέφαλο αετό. Πολεμάει με τη ρομφαία γυμνή για την πόλη την οποία αρνήθηκε να παραδώσει, αυτή που είναι το σπίτι του τα τελευταία χρόνια, αυτή για της οποία την ύστατη δοξασμένη στιγμή θα πεθάνει.

Οι Τούρκοι μπαίνουν στην πόλη, προδοσία ή αμέλεια των εξαντλημένων από τη συνεχή εντατική προσπάθεια μαχητών λίγη σημασία έχει, δεν είναι μόνο η Κερκόπορτα, έχουν ανέβει και από αλλού στο τείχος. Οι μαχητές δεν παραδίδονται, πέφτουν μαχόμενοι στην ανέλπιδα μάχη τους εναντίον του αλλόθρησκου και βάρβαρου εχθρού που θα μεταβάλλει την πόλη σε σκιά του άλλοτε ένδοξου εαυτού της. Η θρηνητική κραυγή που θα αντηχεί στους αιώνες ακούγεται:

Εάλω η Πόλις!

Έπεσε η πόλη, ο εχθρός είναι μέσα! Φτάνει και στον αυτοκράτορα που βλέπει να τον ζώνουν οι εχθροί ενώ οι δικοί του άνθρωποι όλο και λιγοστεύουν. Και εκείνος όπως ο Λεωνίδας στις Θερμοπύλες και τόσοι άλλοι στην διάβα της ιστορίας έρχεται να προσθέσει μια τελευταία φράση που θα μείνει αθάνατη:

Δεν υπάρχει κανένας Χριστιανός να μου πάρει το κεφάλι;

Θα πέσει μαχόμενος, κανείς δε θα μάθει ποτέ το πώς ακριβώς. Γύρω του θα πέσουν οι τελευταίοι υπερασπιστές, κάποιοι θα τον καλύψουν με το σώμα τους και θα το προστατέψουν από τη λαίλαπα της μάχης ώστε να βρεθεί απείραχτο. Ο Μωάμεθ θα διατάξει να το θάψουν με τιμή και από εκείνη τη στιγμή ο αυτοκράτορας περνάει από την ιστορία στο θρύλο. Περιμένει την ώρα που θα τον καλέσει πάλι ο άγγελος να ανοίξει την χρυσή πύλη και να ελευθερώσει την Πόλη, την πόλη του.