Νυχτερινή Πένα

   Ο Ρωμανός κοίταξε τον Μιχάλη που διάβαζε το ημερολόγιο. Εκείνος έδειχνε ατάραχος αν και μια προσεκτική ματιά στο πρόσωπό του φανέρωνε το πόσο σκεφτικός ήταν. Ακουμπισμένος στον τοίχο διάβαζε με την προσοχή του αμέριστα δοσμένη σε αυτό.

   -Τι μας είπε δηλαδή; ρώτησε ο Ρωμανός.

   -Με αυτά που δεν μας είπε είναι σαν να μας είπε πολλά.

   -Είναι ώρα για γρίφους;

   -Γρίφοι; Ναι, γρίφοι στο σκοτάδι. Αλλά το σκοτάδι δίνει τη θέση του στο φως και οι γρίφοι θα βρουν την απάντησή τους. Σύντομα κιόλας.

   -Εννοώ σχετικά με το λεχρίτη που έχουμε μέσα.

   -Α! Με συγχωρείς. Δεν μας είπε τίποτα για την αδερφή του Δάια. Αλλά όπως λέει εδώ ήταν έγκυος. Και επειδή ο Δάια δεν έχει ανήψια αυτό με κάνει να αναρωτιέμαι. Αν αυτή που είναι δεν είναι αυτή που είναι τότε ποια είναι; Πότε και που γεννήθηκε η Αγγελική Δάια; Πότε πέθανε η μητέρα της και πότε η θεία της;

   -Πως θα το μάθουμε αυτό;

   -Άσε το σε' μενα, είπε ο Μιχάλης και πρόσθεσε με ένα πολύ τυπικό ύφος, που έκανε το Ρωμανό να γελάσει: Αιτούμαι υπηρεσιακό για την πόλη του Βαθέως κύριε αρχιφύλακα.

   -Αμέσως μόλις πάρουν το καθίκι απο τα χέρια μας. Βρες την άκρη Μιχάλη, η εξέλιξη που έχει πάρει αυτή η υπόθεση δεν μου αρέσει.

   -Ω θα τη βρω, να είσαι σίγουρος, μου αρέσει να ψάχνω αρχεία και να βρίσκω ασυμφωνίες ή να επαληθεύω στοιχεία. Εσείς να προσέχετε, μπορεί ο Δάια να θυμώσει που μαντρώσαμε το τσιράκι του.

   Ο Ρωμανός άφησε έναν στεναγμό ανακούφισης. Το τζιπ και το φορτηγό με το διοκητή και το κλιμάκιο από το τάγμα που είχε έρθει να παραλάβει τον κρατούμενο έφευγε. Είχαν όλοι μείνει απόλυτα ευχαριστημένοι με τις εξηγήσεις και είχαν συγχαρεί τον Ρωμανό για το επίτευγμά του.

   -Έτοιμος.

   Ο Ρωμανός γύρισε και είδε τον Μιχάλη να βγαίνει από το φυλάκιο. Είχε αντικαταστήσει τη στολή του με απλά καθημερινά ρούχα και τίποτα πάνω του δεν θύμιζε στρατιώτη.

   -Πως θα πας;

   -Έχω τηλεφωνήσει για ταξί.

   -Καλή επιτυχία. Βρες την άκρη.

   Ο Μιχάλης ένευσε και ξεκίνησε για το δρόμο.

   Ήταν οκτώ και είχαν εκπαιδευθεί για δουλειές ακριβώς σαν αυτή που καλούνταν και τώρα να κάνουν. Κινήθηκαν προς το ερημωμένο χωριό μέσα από τη ρεματιά με προσοχή για να αποφύγουν το φυλάκιο και όταν φτάσανε εντόπισαν αμέσως τους στόχους τους χάρη στην ειδική συσκευή θερμικής ανίχνευσης. Εισέβαλλαν στο σπίτι και χωρίς κανέναν δισταγμό χτύπησαν το νεαρό άνδρα που δοκίμασε να αντιδράσει. Άρπαξαν την κοπέλα και την ακινητοποίησαν. Ένας τους σκόρπισε τα φλεγόμενα ξύλα από την εστία στον υπόλοιπο χώρο. Η κοπέλα ούρλιαξε. Μετά αποκοιμήθηκε καθώς την ψέκασαν με ένα ειδικό σπρέι. Έφυγαν όπως ήρθαν κουβαλώντας την Αγγελική Δάια.

   -Ωραία, είπε βλοσυρά ο Μιχάλης που διάβαζε ήδη το ημερολόγιο της Άννας Δάια. Σε ακούμε, αν αυτά που θα πεις αξίζουν μπορεί να σε αφήσουμε να φύγεις.

   Ο άνδρας κοίταξε τον Ρωμανό.

   -Θα σε αφήσουμε αν μας πεις κάτι χρησιμο.

   -Βρίσκομαι εδώ όχι για να κατασκοπεύσω αλλά για να ψάξω για την κόρη του Δάια. Πιστεύει ότι ίσως κρύφθηκε η κόρη του σ' αυτό το χωριό. Με έστειλε να δω. Αν τη βρώ θα πάρω δέκα χιλιάρικα.

   -Να τη βρεις και να την πας πίσω. Και ο νεαρός; ρώτησε ο Ρωμανός.

   -Δεν τον ένοιαζε ακόμα και αν αναγκαζόμουν να του φυτέψω κανά δυο.

   -Γιατί όλος ο χαμός και αν τον κατηγορεί για απαγωγή γιατί δεν έχει κάνει μήνυση;

   -Δεν θέλει δημοσιότητα.

   -Για να μη γίνει σκάνδαλο;

  -Αυτό δεν το ξέρω. Μπορεί μιας και ετοιμάζεται να την παντρέψει με έναν φίλο του μεγαλοεπιχειρηματία. Άκουσα μια μέρα να συζητάνε κάτι για το δικαίωμά της και για ημερομηνίες αλλά όταν πλησίασα να ακούσω σταμάτησαν.

   -Μάλιστα, είπε ο Ρωμανός. Τι άλλο ξέρεις για το θέμα; η μητέρα της τι λέει για όλο αυτό;

   -Δεν έχει μητέρα.

   -Δεν έχει;

   -Όχι, αν ήσουν ντόπιος θα ήξερες ότι η Αγγελική Δάια πέθανε στη γέννα και γι' αυτό η μικρή πήρε το όνομά της.

   -Τι άλλο θα μπορούσες να μας πεις σχετικά;

   -Δεν υπάρχουν άλλα.

   -Παύλο, είπε ο Ρωμανός. πάρε το τάγμα και ενημέρωσε ότι έχουμε κάποιον που θα ενδιαφέρει το δεύτερο γραφείο.

   -Είπες θα με αφήσεις ελεύθερο, βρυχήθηκε ο άνδρας.

   -Είπα ψέμματα, είπε απλά ο Ρωμανός και έκανε νόημα στον Μιχάλη να τον ακολουθήσει έξω.

   Οι δυο ομόβαθμοι βγήκαν έξω. Ο Ρωμανός κάθισε σε ένα πεζούλι και πέρασε το χέρι του πάνω από το πρόσωπό του.

   -Τι λες; Το χειρίζομαι σωστά; ρώτησε.

   -Μια χαρά. Θα σε λατρέψουν στο τάγμα. Και αχρήστεψες τον τύπο, είδε δεν είδε δεν θα μπορεί να πει τίποτα στο Δάια για πολύ καιρό.

   -Πως θα βρούμε μια άκρη; Δεν μας είπε κάτι χρήσιμο.

   -Μας είπε.

   -Μας είπε; Εκπλάγηκε ο Ρωμανός.

   -Αν δεν είχαμε το ημερολόγιο ίσως όχι. Αλλά τώρα μας είπε, ναι.

   -Άννα Δάια; είπε η Αγγελική. Αυτό ήταν το όνομα της αδερφής του πατέρα μου, πέθανε πριν γεννηθώ.

   -Αλήθεια; είπε με ενδιαφέρον ο Μιχάλης. Μπορώ να το μελετήσω;

   -Ναι, είπε η κοπέλα, αν και δεν βλέπω τι θα μπορούσε να σε ενδιαφέρει.

   Ο Μιχάλης έβαλε το βιβλίο στην τσέπη του χιτωνίου του και την κούμπωσε. Μετά κοίταξε την Αγγελική σκεπτόμενος την πάντησή του. Δεν ήθελε να της αποκαλύψει το όνειρο του Ρωμανού αλλά ήταν πλέον πεπεισμένος πως είχαν οδηγηθεί στο ημερολόγιο και κάτι θα τους αποκάλυπτε αυτό.

   -Ίσως βρω κάτι που να μεταπείσει τον πατέρα σου σχετικά με όλο αυτό.

   -Δεν θα το ελπίσω αυτό, είπε θλιμμένα η Αγγελική, μόνο θαύμα θα άλλαζε την γνώμη του πατέρα μου.

   Ο Μιχάλης την κοίταξε κρύβοντας το ρίγος που τον διέτρεξε, ένα θαύμα έλεγε η κοπέλα. Αλλά μήπως τα όσα είχαν συμβεί ως τώρα ανήκαν στη σφαίρα του φυσιολογικού και κανονικού;

   -Έχε πίστη, είπε στην Αγγελική που τον κοίταζε.

   Ο Ρωμανός πήγε στην πόρτα και κοίταξε έξω.

   -Έχετε τρόφιμα και τα μέσα για να περάσετε μερικές μέρες εδώ;

   -Ναι, είπε ο Άγγελος. Ως που να δούμε τι θα κάνουμε.

   -Ωραία, μείνετε μέσα κατά τη διάρκεια της ημέρας. Αν θέλετε να βγείτε λίγο έξω μετά το σούρουπο που δεν θα σας δει κανείς.

   Ο Μιχάλης πήγε κοντά του και αφού κοίταξε το ζευγάρι βγήκε έξω να περιμένει το Ρωμανό. Ο άνδρας που είχε εξουδετερώσει πριν λίγο εκείνος ήταν ακόμα αναίσθητος και ο Μιχάλης σκέφθηκε ότι καλύτερα να καλούσε βοήθεια για να τον μεταφέρουν στο φυλάκιο. Έβγαλε το κινητό από την τσέπη του και το κανόνισε.

   Όταν ο άνδρας άνοιξε τα μάτια του ήταν γερά δεμένος σε μια καρέκλα και γύρω του ήταν μαζεμένοι και οι έξι άνδρες του φυλακίου. Το γεγονός ότι ο Μιχάλς ακόμα κρατούσε το όπλο του όπως και ο Παύλος, που ήταν σκοπός, και ότι Ρωμανός είχε περασμένο στη ζώνη του το πιστόλι που ανήκε σε' κεινον έκανε την εικόνα πιο εφιαλτική.

   -Ξυπνήσαμε βλέπω, είπε ο Ρωμανός, λοιπόν θα μας πεις τι έκανες εδώ και μας κατασκόπευες πριν καλέσουμε το τάγμα;

   -Δεν σας κατασκόπευα.

   -Αυτό το λες εσύ. Αντιμετωπίζεις κατηγορία κατασκοπίας.

   -Είμαι Έλληνας ηλίθιοι.

   -Ακόμα χειρότερα, είπε ξερά ο Μάρκος.

   -Αν μας πεις τι συμβαίνει εδώ πέρα με τον Δάια, θα σε αφήσουμε ελεύθερο, είπε ο Ρωμανός.

   -Θα σας πω την αλήθεια. Όλη την αλήθεια.

   Ο ύπνος μας είναι απαραίτητος, πολλοί μπορεί να τον θεωρούν χάσιμο χρόνου αλλά χωρίς αυτόν θα πεθαίναμε. Δέκα μέρες με απόλυτη στέρηση ύπνου μπορούν να σκοτώσουν. Ο ύπνος χρειάζεται για να ξεκουράσει αλλά και να αποτοξινώσει τον οργανισμό, οκτώ ώρες είναι μια καλή διάρκεια ύπνου σε ένα εικοσιτετράωρο.

   Τον ονομάζουν και μικρό θάνατο γιατί κατά τη διάρκειά του χάνουμε συναίσθηση του περιβάλλοντος μας και βυθιζόμαστε σε μια λήθη. Και εδώ έγκειται ακριβώς το πρόβλημά μου. Δεν το βιώνω αυτό, ο ύπνος μου είναι μια ταραγμένη κατάσταση, σαν να βαδίζω στο όριο μεταξύ ξύπνιου και κοιμισμένου.

   Ποτέ δεν κοιμόμουν ήσυχα, εκτός από μια ευλογημένη περίοδο πριν λίγο καιρό, αλλά τώρα έχει πάρει άλλη διάσταση το θέμα. Δεν έχω πλήρη συνείδηση του περιβάλλοντος, δεν χάνω και απόλυτα την επαφή μου με αυτό. Τα όνειρά μου είναι το ίδιο και περισσότερο ταραγμένα. Η ξεκούραση μου μετά από όλο αυτό είναι περιορισμένη. Σχεδόν ανυπομονώ να περάσει η νύχτα και να ξημερώσει για να τελειώνω με τον ύπνο.

   Αλλά για να μην είμαι αχάριστος πρέπει να αναφέρω και το ένα καλό που η κατάσταση αυτή έχει, δίνει ιδέες για γράψιμο. Το αν το τίμημα που πληρώνω είναι μεγάλο μένει να το δούμε.

   Καληνύχτα, για εσάς που διαβάζετε δηλαδή, εγώ έχω όνειρα να αντιπαλέψω.

   -Παράξενο ε; Αλλά τι περιμένεις από ένα τέτοιο βράδυ που περάσαμε;

   Ο Μιχάλης τον κοίταξε και μετά είπε σκεφτικός.

   -Είναι αλήθεια ότι τα όνειρα προέρχονται από τα γεγονότα που έχουμε βιώσει και το μυαλό μας επεξεργάζεται ενώ κοιμόμαστε. Ο Κεκουλέ ανακάλυψε τον τύπο του βενζολίου έτσι. Οπότε το όνειρο που είδες δεν είναι παράξενο αλλά οι λεπτομέρειες με ξενίζουν.

   -Γιατί; Επειδή ήταν πολλές; Ήταν ένα τόσο ζωντανό όνειρο.

   -Γιατί είδες πράγματα που δεν τα ξέρεις. Το μονοπάτι για το χωριό κάποτε πήγαινε όντως ευθεία. Έχω βρει από που περνούσε πρώτα.

   Ο Ρωμανός κούνησε το κεφάλι του.

   -Σύμπτωση.

   -Είναι; Είδες ένα όνειρο με λεπτομέρειες που δεν μπορούσες να ξέρεις. Αναρωτιέμαι και τι άλλο μπορεί να είναι αλήθεια.

   -Πιστεύεις στα όνειρα;

   -Όχι, απάντησε ο Μιχάλης. Αλλά πιστεύω ότι δε βαδίζουμε μόνοι μας σε αυτόν τον κόσμο και η πρόνοια Εκείνου κατεργάζεται όλους τους τρόπους για να γίνει αυτό που πρέπει.

   -Και ποιο είναι αυτό στην περίπτωσή μας;

   -Αυτό δεν το ξέρω.

   -Σίγουρα δεν πιστεύεις ότι ο Θεός ασχολείται με ένα ζευγαράκι.

   Ο Μιχάλης κούνησε το κεφάλι του αλλά όχι στην άρνηση που ο Ρωμανός περίμενε.

   -Ποιος είμαι εγώ για να κατανοήσω τα έργα του Υψίστου; Εγώ απλά θα κάνω εκείνο που πρέπει.

   -Και ποιο είναι στην περίπτωσή μας το σωστό;

   -Να μάθουμε τι συμβαίνει εδώ. Αν βοηθήσει το ζευγάρι το να μάθουμε δεν θα είναι κακό.

   Ο Μιχάλης κάθισε στο κρεβάτι του και άρχισε να λύνει τα κορδόνια του αλλά σταμάτησε βλέποντας τον Ρωμανό να σηκώνεται και να ντύνεται. Έπιασε να δένει και πάλι τα κορδόνια του. Μόλις ετοιμάστηκε ο Ρωμανός βγήκαν και οι δυο από το φυλακιο με εκείνον να έχει και το όπλο του μαζί.

   Είχε πιάσει να χαράζει και ο Μιχάλης σταμάτησε για μια στιγμή να κοιτάξει την ανατολή. Η νέα μέρα άρχιζε με έναν όμορφο ουρανό αντάξιο του χρωστήρα ενός μεγάλου ζωγράφου. Μετά πήρε το δρόμο για το χωριό. Έδειξε στον Ρωμανό το παλιό μονοπάτι που εκείνος δεν ήξερε και όμως είχε δει τόσο σωστά στο όνειρό του. Προχώρησαν στο χωριό και πλησίασαν το σπίτι που είχε βρει καταφύγιο το ζευγαράκι των απελπισμένων αγαπημένων.

   Ο Ρωμανός προχώρησε πρώτος και ο Μιχάλης ακολούθησε πέφτοντας πάνω του όταν εκείνος σταμάτησε απότομα. Έκανε να μιλήσει αλλά ο Ρωμανός έφερε κοφτά το δείκτη στα χείλη. Πήρε το όπλο από τα χέρια του Ρωμανού και προχώρησε στο χώρο ανάμεσα στα δυο σπίτια που το προηγούμενο βράδυ είχαν αποφύγει εξ' αιτίας των εμποδίων που υπήρχαν και τώρα αχνοφαίνονταν στο γκρίζο φως της αυγής. Τα διέσχισε γρήγορα και μετά στάθηκε με την πλάτη στον φαγωμένο από τον καιρό τοίχο, έκανε νόημα στο Μιχάλη να παραμείνει στην θέση του. Εκείνος αναρωτήθηκε γιατί και τότε είδε τον άνδρα που πλησίαζε αργά και προσεκτικά στο σπίτι που βρισκόταν το κυνηγημένο ζευγαράκι.

   -Ακίνητος, πρόσταξε ο Ρωμανός σκληρά καθώς ο άνδρας περνούσε από μπροστά του, και τα χέρια πίσω από το κεφάλι.

   Ο άλλος γύρισε απότομα αλλά ο Ρωμανός ήταν πιο γρήγορος, χτύπησε με το κοντάκιο τον άλλο στο πρόσωπο και τον σώριασε αναίσθητο στο χώμα. Ο Μιχάλης βιάστηκε να πάει κοντά του και εκείνος του έδειξε τον αναίσθητο άνδρα. Στη μέση του είχε περασμένο ένα πιστόλι.

   -Μάντεψε ποιος τον έστειλε εδώ αυτόν, είπε ο Ρωμανός.

   -Τώρα μπλέξαμε για τα καλά.

   -Μπα μπλεγμένοι είμασταν, απλά τώρα θα πάμε ως το τέλος. Ο Δάια δεν μπορεί να στέλνει ανθρώπους του να κατασκοπεύουν εδώ και μάλιστα οπλισμένους.

   -Λες να πρόλαβε να αντιληφθεί ότι είναι εδώ αυτοί που ζητάνε;

   -Όχι. Αλλά το υποψιάζονται προφανώς. Καλά θα τον πάμε στο φυλάκιο για να είμαστε σίγουροι ότι θα αποπροσανατολιστεί. Αφού πρώτα ειδοποιήσουμε τους δυο τους να φυλάγονται.

   Χτύπησε την πόρτα και άνοιξε.

   Ο Άγγελος και η Αγγελική κάθονταν κοντά στη φωτιά σκεπασμένοι με μια κουβέρτα και προφανώς τόσο χαμένοι σε ένα δικό τους μυστικό κόσμο που δεν είχαν ακούσει το χτύπημα στην πόρτα. Ο Ρωμανός πήγε κοντά τους και τους καθησύχασε και τους ενημέρωσε για την επίσκεψη του πατέρα της κοπέλας στο φυλάκιο και την εξουδετέρωση του άνδρα έξω. Ο Μιχάλης πήγε στη στόφα και έβαλε το χέρι του μέσα στην καμινάδα. Το έβγαλε κρατώντας ένα βιβλίο.

   -Τι λες γι' αυτό; είπε και πριν ο Ρωμανός προλάβει να πει κάτι το άνοιξε.

   -Τι είναι;

   -Ημερολόγιο της Άννας Δάια, διάβασε ο Μιχάλης την πρώτη σελίδα και πρόσθεσε, ενδιαφέροντα όνειρα βλέπεις.

   Αυτή η ιστορία αρχίζει όπως και χιλιάδες άλλες με ένα αγόρι και ένα κορίτσι. Ένα μάλλον συνηθισμένο αγόρι και ένα μοναδικό κορίτσι.

   Το αγόρι είχε ζήσει ως τώρα μια μάλλον συνηθισμένη ζωή και αν υπήρχε πάνω του κάτι το όχι και τόσο συνηθισμένο ήταν η αγάπη του για τα βιβλία και η δίψα του για γνώση και η αδιάκοπη σχεδόν ενασχόληση με αυτά. Δεν ήταν όμορφος ή πλούσιος αλλά μια μέρα γνώρισε ένα κορίτσι. Για εκείνον ήταν το πιο όμορφο κορίτσι και την αγάπησε με όλη την δύναμη της ψυχής του. Εκείνη τον αγάπησε επίσης και ήταν ευτυχισμένοι. Αλλά όχι για πολύ, το κορίτσι έπρεπε να φύγει μακριά του και δεν θα είχαν πια ποτέ την ευκαιρία να μιλήσουν ξανά ή έστω να ανταλλάξουν ένα βλέμμα.

   Το αγόρι βυθίστηκε τότε σε μια θλίψη που όμοια της δεν είχε βιώσει ποτέ. Αν και εξωτερικά δεν άλλαξε τίποτα στην πραγματικότητα δεν ήταν τίποτα το ίδιο. Είχε πλέον αποφασίσει πως ότι είχε να πάρει από τους ανθρώπους το είχε πάρει και αφοσιώθηκε στη μελέτη του και στα βιβλία του ακόμα περισσότερο.

   Ως που γνώρισε το μοναδικό κορίτσι. Δεν ήταν η ομορφιά της που την ξεχώριζε, παρ' ότι μαγευτικά όμορφη, ήταν η ψυχή της. Είχε τον πιο ευγενικό χαρακτήρα που είχε ποτέ του συναντήσει και μια ψυχική δύναμη που δεν πίστευε ότι υπήρχε σε άνθρωπο. Δεν έβλεπε τον κόσμο παρά μόνο με τα μάτια της ψυχής της αλλά ακτινοβολούσε ένα δικό της φως. Και αυτό το μοναδικό κορίτσι άπλωσε τα χέρια και τον σήκωσε, του δίδαξε πως κάθε πτώση δεν είναι παρά μια νέα αρχή, τον κράτησε όρθιο για να βρει και πάλι το δρόμο του.

   Και τότε το αγόρι αγάπησε ξανά.