Νυχτερινή Πένα

   Φως πάνω από το κεφάλι της..... Μηχανικοί ήχοι από τα συστήματα παρακολούθησης της υγείας της........ Τα χαμηλόφωνα μουρμουρητά των γιατρών και των νοσοκόμων.........

   Πόνος............. στα σημεία που την είχε χτυπήσει..................... στην πλάτη από την ακινησία στην ίδια θέση.........Τρόμος στην ψυχή της .......

   Συνήλθε μετά τρεις μέρες σε κατάσταση σοκ. Άνοιξε τα μάτια της και αντίκρισε την οροφή του δωματίου. Λευκή με γκρι λεπτές γραμμές, με τα φώτα που έρχονταν από το διάδρομο να δημιουργούν περίεργα σχήματα στην οροφή.

   Έκανε να ανασηκωθεί αλλά η κίνηση της έφερε ζάλη. Ένιωθε μουδιασμένη, χαμένη και αποπροσανατολισμένη. Δεν ήξερε που βρισκόταν και πόσες μέρες είχαν περάσει από την νύχτα εκείνη που δεν ήθελε να θυμάται μα ήξερε πως δεν θα ξεχνούσε ποτέ. Το σώμα της θα ανάρρωνε αλλά το μυαλό της ήταν εγκλωβισμένο σ' αυτή τη νύχτα.

   Αρκούσε να κλείσει τα μάτια της για να τα ξαναβιώσει όλα, την αγωνία και τον τρόμο της καθώς τα παρακάλια της άφηναν αδιάφορο τον βασανιστή της και οι κραυγές της δεν ακούγονταν από κανέναν, τον πόνο της καθώς την χτυπούσε για να κάμψει την αντίστασή της και την απερίγραπτη ταπείνωσή της,την αίσθηση εκμηδένισης και εξαθλίωσης που ένιωσε όταν εκείνος έφερε σε πέρας την πράξη του,όταν χωρίς τη θέλησή της την έκανε δική του.

   Ξαναπροσπάθησε να ανασηκωθεί και αυτή τη φορά το κατάφερε. Ένας κοφτός ηλεκτρικός ήχος γέμισε το δωμάτιο καθώς ο ορός που ήταν στερεωμένος στο χέρι της έφυγε από τη θέση του. Μια νοσοκόμα μπήκε βιαστικά στο δωμάτιο και πήγε κοντά της.

   -Μη σηκώνεσαι, είπε.

   -Που είμαι;

   -Στο νοσοκομείο της Αγίας Ελένης, απάντησε η νοσοκόμα.

   -Τι μέρα είναι; ρώτησε η κοπέλα.

   -Λίγο μετά τα μεσάνυχτα της 26ης Σεπτεμβρίου, είπε η νοσοκόμα.

   -Τρεις μέρες......μονολόγησε η κοπέλα.

   Η νοσοκόμα την βοήθησε να ξαπλώσει και τοποθέτησε τον ορό στη θέση του. Η κοπέλα δέχθηκε το τσίμπημα της βελόνας με απάθεια, ήταν μηδαμινός αυτός ο πόνος μπροστά στον άλλο, εκείνο που ένιωθε μέσα της.

   Εκείνον που δεν θα έπαυε ποτέ να τη γεμίζει με απόγνωση.

   -Οι γονείς σου θέλουν να σε δουν, είπε η νοσοκόμα.

   -Εντάξει, είπε η κοπέλα και τράβηξε το σεντόνι που τη σκέπαζε ως το σαγόνι καλύπτοντας το γυμνό σώμα της τελείως.

   Το όνομά της ήταν Γκαμπριέλα Ράνσομ και ήταν γόνος μιας εύπορης οικογενείας και από τις επιφανείς του Τορόντο. Η εικοσάχρονη Γκαμπριέλα ήταν το μόνο παιδί του Ρέτζιναλντ και της Κάθρην Ράνσομ και είχε μεγαλώσει σε ένα φυσιολογικό οικογενειακό περιβάλλον. Παρότι δεν το είχε ανάγκη από οικονομικής πλευράς είχε πιάσει δουλειά σε μια μεγάλη διαφημιστική εταιρία επιθυμώντας να μην είναι ένα ακόμα πλουσιοκόριτσο που τρώει τα λεφτά του μπαμπά του κάτι που δεν είχε βρει καθόλου σύμφωνο τον πατέρα της.

   -Πως είσαι Γκαμπριέλα; ρώτησε η μητέρα της. Τι σου συνέβει γλυκειά μου;

   -Μου επιτέθηκε ο .......... κόμπιασε καθώς οι μνήμες επέστρεψαν να τη στοιχειώσουν και ένα ρίγος τη διέτρεξε. Με βίασε, είπε τελικά και ξέσπασε σε λυγμούς.

    Το είχε ξεστομίσει, είχε πει τις δυο λέξεις που αποκάλυπταν στην οικογένειά της σε ποια κόλαση είχε βυθισθεί τις τρεις τελευταίες μέρες και ξαφνικά ένιωσε τόσο μόνη όσο ποτέ άλλοτε. Σαν να είχε υψωθεί από το έγκλημα που τελέσθηκε εναντίον της ένα σκληρό αδιαπέραστο τείχος που τη χώριζε από τους υπόλοιπους ανθρώπους.

   Οι λοχίες Άλαν Κένινγκ και Ρόι Τίμπετς ήταν το πλήρωμα του περίπολου Α6 της στρατιωτικής βάσης Ντάουνβιου δίπλα στο ομώνυμο αεροδρόμιο του Τορόντο. Ο τομέας του περιπόλου ήταν στον περιφερειακό αυτοκινητόδρομο 401 και παρά τον βροχερό καιρό και την ελαφρά ομίχλη δεν είχαν να αναφέρουν κάποιο πρόβλημα. Ήταν τόσο χαλαροί που ο Κένινγκ που οδηγούσε σιγοσφύριζε το Joyride των Roxette. Ο Τίμπετς κοίταζε τη θέα από το παράθυρο.

   Εμφανίστηκε μπροστά τους ξαφνικά, μια εξαϋλωμένη μορφή μέσα στη στροβιλιζόμενη ομίχλη. Θα την είχαν σκοτώσει αν ο Κένινγκ δεν είχε τόσο καλά αντανακλαστικά,πάτησε αμέσως φρένο και έστριψε το τιμόνι όσο πήγαινε. Το τζιπ γύρισε κάθετα στο δρόμο,γλίστρησε στο βρεγμένο οδόστρωμα και τελικά σταμάτησε μπροστά στη μορφή που είχε βγει από την ομίχλη.

   Οι δυο λοχίες πετάκτηκαν έξω από το τζιπ και πλησίασαν τη μορφή. Ήταν μια κοπέλα, γυμνή με τα βρεγμένα μαλλιά της κολλημένα στο μέτωπό και τα μάγουλά της, ήταν βουτηγμένη στο αίμα και είχε σταθεί κοιτώντας απλανώς μπροστά της. Οι δυο άνδρες την πλησίασαν με τα χέρια τους να πηγαίνουν στις λαβές των όπλων τους υποψιαζόμενοι πως κάτι δεν πήγαινε καλά.

   -Πως βρέθηκε εδώ; είπε ο Κένινγκ. Δεσποινίς; Μπορείτε να με ακούσετε;

   Η κοπέλα δεν αντέδρασε.

   -Ρόι, πιάσε τον ασύρματο.

   Ο Τίμπετς έκανε όπως του είπε και ο Κένινγκ επικοινώνησε με τη βάση.

   -Εδώ περίπολος Α6 προς κέντρο, βρήκαμε μια γυναίκα λευκή 18 με 22 ετών σε κατάσταση σοκ, δεν φαίνεται να υπάρχει κανείς άλλος εδώ ή κάποιο όχημα, παρακαλώ συμβουλεύσατε.

   Η απάντηση ήρθε σχεδόν αμέσως.

   -Εφεδρική περίπολος ειδοποιήθηκε και είναι καθ' οδόν. Διακομίσατε την γυναίκα στο νοσοκομείο της Αγίας Ελένης.

   -Ελήφθει.

   -RN75, προς έλεγχο. Άδεια καθόδου για το νοσοκομείο της Αγίας Ελένης.

   -Την έχετε RN75, πλάγιοι άνεμοι νότιοι - νοτιοδυτικοί τεσσάρων κόμβων με απότομες εξάρσεις.

   -Ελήφθει.

   Ο πιλότος του ελικοπτέρου στράφηκε στους επιβάτες του:

   -Κρατηθείτε, ο καιρός είναι κάπως άσχημος.

   -Κατάλαβες; είπε ο Βαλίν. Γυρίζεις στην πατρίδα μετά από τόσο καιρό και σε υποδέχεται με παλιόκαιρο.

   Γέλασαν καθώς το ελικόπτερο άρχισε να κλυδωνίζεται από το δυνατό αέρα στην κάθοδο προς το νοσοκομείο. Ο αέρας έκανε αδύνατη την προσγείωση στην οροφή του νοσοκομείου όπου βρισκόταν το ελικοδρόμιο και έτσι ο πιλότος τους επέλεξε να προσγειωθεί στο χώρο μπροστά από την είσοδο των επειγόντων περιστατικών. Το ελικόπτερο άγγιξε το έδαφος και αμέσως ο Μάικ Μακ Γκρέγκορ, ο Γουίλλιαμ Βαλίν και οι Ρέηντζερς Μάγιερς και Τζόνσον πήδηξαν έξω. Έτρεξαν σκυφτοί να βγουν από την εμβέλεια του έλικα και αμέσως μετά το ελικόπτερο απογειώθηκε.

    Οι τέσσερις πέρασαν την είσοδο του νοσοκομείου τραβώντας αρκετά βλέμματα καθώς πήγαιναν προς τον ανελκυστήρα. Ο Βαλίν πίεσε το κουμπί κλήσεως και στράφηκε στον Μακ Γκρέγκορ.

   -Πως αισθάνεσαι;

   -Έχω δει και καλύτερες μέρες αλλά σίγουρα δεν είμαι του θανατά. Έκανες καλή δουλειά απ' ό,τι φαίνεται.

   Ο ανελκυστήρας έφτασε και η πόρτα άνοιξε με ένα κουδούνισμα. Ο θάλαμος ήταν μεγάλος για να μπορεί να χρησιμοποιηθεί και στη μεταφορά ασθενών σε φορείο. Οι τέσσερις Ρέηντζερς μπήκαν μέσα και ο Μάγιερς πίεσε το κουμπί του ορόφου που ήθελαν. Πριν κλείσει η πόρτα ακούσθηκε τρίξιμο από ροδάκια στο δάπεδο και ένας νοσοκόμος πλησίασε σπρώχνοντας ένα φορείο και συνοδευόμενος από δυο Ρέηντζερς. Ο Βαλίν εμπόδισε την πόρτα να κλείσει και μπήκαν και εκείνοι στον ανελκυστήρα.

   -Τι έχουμε εδώ; ρώτησε ο Μακ Γκρέγκορ και οι δυο Ρέηντζερς, που δεν ήταν άλλοι από τον Κένινγκ και τον Τίμπετς, εξήγησαν.

   Ο Βαλίν έσκυψε πάνω από την κοπέλα κοιτάζοντάς την εξεταστικά. Εκείνη άρχισε να ουρλιάζει και να χτυπιέται στο φορείο σαν να την διαπερνούσε ηλεκτρικό ρεύμα. Ο Μακ Γκρέγκορ έσκυψε από πάνω της καθώς εκείνη προσπαθούσε να αρθρώσει κάτι. Τα χείλη της έτρεμαν όπως ενός μικρού παιδιού που ετοιμάζεται να βάλει τα κλάματα.

   -Σάκρε...Β...Άσκουα,ψέλλισε με κόπο και παράπονο, γιατί εγώ;

   Τα μάτια της κοίταζαν την οροφή του ανελκυστήρα σαν έβλεπε κάποιον ανομολόγητο τρόμο να την πλησιάζει. Ο Μάγιερς και ο νοσοκόμος την ακινητοποιήσαν. Ο Μακ Γκρέγκορ παραμέρισε τα βρεγμένα μαλλιά από το πρόσωπό της και της είπε απαλά:

   -Είσαι ανάμεσα σε φίλους τώρα.

   Στράφηκε στον Βαλίν.

   -Άκουσες τι είπε; Δεν το κατάλαβα.

   -Δεν άκουσα τίποτα,είπε εκείνος.

   -Πολύ θα ήθελα να μάθω τι συνέβει.

   -Εσύ θα πας για ξεκούραση, είπε εκείνος. Αυτό είναι θέμα της αστυνομίας.

   -Είναι σε κατάσταση σοκ,είπε ο Μακ Γκρέγκορ καθώς ο ανελκυστήρας έφτανε στον προορισμό του και άνοιγε η πόρτα, με τόσο αίμα πάνω της, δεν θες να μάθεις τι έγινε;

   -Αν το αίμα ήταν δικό της, είπε ο Βαλίν, θα είχε πεθάνει από αιμορραγία. Όχι, χτύπησε κάποιον στη σφαγίτιδα φλέβα.

   -Κοινώς του έκοψε το λαιμό, σχολίασε ο Μακ Γκρέγκορ. Και δεν θέλεις να μάθεις πως έγινε;

   Κοίταξε την κοπέλα στο φορείο. Τα μάτια της κοιτούσαν απλανώς προς την οροφή του ανελκυστήρα.

   -Αναρωτιέμαι τι κρύβεις, είπε.

Κεφάλαιο Πρώτο

   - Μακ Γκρέγκορ! Μακ Γκρέγκορ!

   Οι άνδρες που συνωστίζονταν στα βρώμικα σιδερένια κάγκελα που οριοθετούσαν το λάκκο ούρλιαζαν το όνομα με μένος και φανατισμό. Αρπαγμένοι από τα κάγκελα το φώναζαν ρυθμικά με όλη τους τη δύναμη.

   Ο κάτοχος του ονόματος στεκόταν μέσα στο λάκκο. Ήταν ένας ψηλός άνδρας και μάλλον σωματώδης,παρά τα κουρελιασμένα ρούχα του είχε κάτι το αγέρωχο πάνω του. Τα μάτια του ήταν γαλανά και το βλέμμα του ψυχρό καρφωμένο στον αντίπαλό του. Το αριστερό χέρι του κρεμόταν ματωμένο στο πλευρό του, στο δεξί του κρατούσε ένα μαχαίρι με πριονωτή λαβή.

   Απέναντί του στεκόταν ο Μουσταφά Τογρού,ένας θηριώδης άνδρας με ξυρισμένο κρανίο και παχύ μουστάκι. Στα χέρια του κρατούσε ένα τσεκούρι, ήταν ο πρωταθλητής των δεσμοφυλάκων. Βγάζοντας μια άναρθρη βάρβαρη κραυγή προχώρησε προς τον Μακ Γκρέγκορ. Η μονομαχία μέχρι θανάτου μεταξύ του Τογρού και ενός κρατούμενου ήταν το αγαπημένο σπορ των δεσμοφυλάκων των φυλακών του Κιουπ-Κόι.

   Ο Μακ Γκρέγκορ είχε κερδίσει την υποστήριξη των συγκρατούμενών του έχοντας καταρρίψει κάθε προηγούμενο ρεκόρ επιβίωσης απέναντι στο "Κτήνος" όπως ήταν γνωστός ο Τογρού. Ο Καναδός υπολοχαγός των Ρέηντζερς επισήμως δεν ήταν κρατούμενος ούτε καν είχε βρεθεί ποτέ στην Τουρκία. Σε λίγο θα ήταν νεκρός.

   -Μπορούν να μας σκοτώσουν ή να μας βασανίσουν, φώναξε ο Μακ Γκρέγκορ, ένα πράγμα δεν μπορούν να μας αφαιρέσουν, την αξιοπρέπειά μας.

   Ο Τογρού επιτέθηκε αλλά ο Μακ Γκρέγκορ μπλόκαρε το χτύπημα με το όπλο του. Η δύναμη του Κτήνους ωστόσο τον τίναξε στο χώμα. Ο Καναδός γύρισε γρήγορα ανάσκελα καλύπτοντας τα νώτα του και προσπάθησε να ξαναπιάσει το όπλο έστω και με το αριστερό αλλά ο Τογρού του το πάτησε και ύψωσε το τσεκούρι του. Ο Μακ Γκρέγκορ τον κοίταξε ατάραχος, έτοιμος για την συνάντησή του με το πεπρωμένο.

   Ο Τογρού γούρλωσε τα μάτια του και με ένα πνιχτό βογκητό σωριάστηκε στο χώμα,στην πλάτη του ήταν καρφωμένο ένα μαχαίρι. Μαυροντυμένοι πάνοπλοι άνδρες εισέβαλαν στο χώρο και κύκλωσαν τους δεσμοφύλακες.

   -Όλοι στα γόνατα και με τα χέρια πίσω από το κεφάλι. Όποιος δεν υπακούσει πεθαίνει.

   Ένας άνδρας διέσχισε το λάκκο σταματώντας μόνο για να πάρει το μαχαίρι του από το πτώμα του Τογρού. Έσκυψε πάνω από τον Μακ Γκρέγκορ.

   -Μάικ;

   -Γουίλλιαμ, είπε ο Μακ Γκρέγκορ, πάνω στην ώρα.

   Ύστερα έχασε τις αισθήσεις του.

   Όταν άνοιξε τα μάτια του αντίκρισε τον λοχία Γουίλλιαμ Βαλίν να τον κοιτάζει ερευνητικά.

   -Που είμαστε; ρώτησε.

   Αντιλαμβανόταν πως βρισκόταν σε ελικόπτερο και πως κουνιόταν αρκετά από το δυνατό άνεμο που ακουγόταν πάνω από το μουγκρητό της μηχανής και του έλικα.

   -Κοντεύουμε στο Τορόντο.

   -Τι έγινε εκεί πίσω;

   -Η επιχείρηση Ξίφος του Ισλάμ απέτυχε και ο Καρανταγή θα παίρνει κεφάλια, απάντησε ο Γουίλλιαμ Βαλίν, οι δικοί μας έφυγαν ήδη, μέσω Σάμου οι περισσότεροι.

   -Θα απογοητεύτηκαν οι Τούρκοι που με χάσανε, πάλι.

   -Κινδυνεύσαμε και' μεις να σε χάσουμε αυτή τη φορά. Σου έκανα ενέσεις με αντιβιοτικά ευρέως φάσματος και σου έβαλα φυσιολογικό ορό ενισχυμένο με δεξτρόζη για την αφυδάτωση και τον υποσιτισμό.

   -Και το πόρισμα;

   -Τον ξεγέλασες τον τύπο με το δρεπάνι αλλά για σιγουριά θα πάμε στο νοσοκομείο της Αγίας Ελένης, εκεί κατευθυνόμαστε αυτή τη στιγμή.

    Ναι πήρα το πρώτο μου βραβείο σαν κάτοχος ιστολογίου! Αυτό το βραβείο με τις οδηγίες χρήσης του μου το χάρισε το μαρουλάκι (να είσαι πάντα πράσινο πράσινο και κεφάτο ) και με τη σειρά μου το απονέμω σε δώδεκα άλλα μπλογκ. Η σειρά είναι με τη σειρά που τα γνώρισα και όχι με κάποια σειρά αξιολόγησης.

   -Τι πράγμα;

   Ο Μιχάλης χαμογέλασε.

   -Ξέρετε ότι είναι η αλήθεια. Ομολογώ ότι ήταν καλά συγκαλυμμένη. Αλλά εγώ που ήδη την υποψιαζόμουν και ήξερα τι ψάχνω μπόρεσα να ανακαλύψω αυτά που ήθελα. Μια ερώτηση εδώ, μια παρατήρηση εκεί και βρήκα την άκρη.

   -Και ποια είναι η άκρη;

   -Ας πάμε λίγο πίσω, τότε που ακόμα το χωριό σας ήταν κατοικημένο. Η Άννα Δάια, η αδερφή σου έχει γνωρίσει ένα νέο άνδρα και τον αγαπάει, μένει έγκυος από εκείνον αλλά εσύ είσαι αντίθετος στο γάμο. Μετά το καράβι στο οποίο ήταν πρώτο μηχανικός βυθίζεται στο Βισκαϊκό και η Άννα έρχεται στην ακόμα πιο δύσκολη θέση να είναι έγκυος χωρίς γάμο και τότε έρχονται τα πάνω κάτω. Ανοίγεται η διαθήκη του νεκρού που αφήνει μια τεράστια περιουσία στην αδερφή σας.

   -Πως τα ξέρεις όλα αυτά;

   -Από το ημερολόγιο που άφησε πίσω της και εγώ βρήκα...... τυχαία ας πούμε.

   -Και;

   -Και; έκανε ο Μιχάλης με ένα χαμόγελο. Αυτά τα χρήματα θα μπορούσαν να σας αλλάξουν τη ζωή και το έκαναν. Χτίσατε μια τεράστια περιουσία. Δε λέω ότι ανήκει στην Αγγελική αλλά αφού τα λεφτά ανήκαν στη μητέρα της, και κατ' επέκταση σε' κεινη, δικαιούται μέρος της.

   -Τα λεφτά ήταν της Άννας. Όχι στην μητέρα της Αγγελικής.

   -Μα αυτό είναι το θέμα. Η Αγγελική Δάια χτύπησε θανάσιμα σε τροχαίο την ίδια νύχτα που η Άννα μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο για να γεννήσει, μερικά καλά τοποθετημένα χρήματα και έγινε η αλλαγή.

   -Απόδειξέ το.

   -Δεν μπορώ, αλλά μπορώ να μιλήσω. Και δεν μπορείτε να με κάνετε να σωπάσω γιατί θα είναι σαν να το επιβεβαιώνετε και θα χάσετε την Αγγελική. Ενηλικιώνεται σε λίγες μέρες. Ξέρω ότι την αγαπάτε, το αποδεικνύει το ότι δεν την ξεφορτωθήκατε τόσα χρόνια και το ότι δεν παντρευτήκατε ξανά.

   Ο Λυκούργος κοίταξε το Μιχάλη σκεφτικός.

   -Περίεργος άνθρωπος είσαι, μα την αλήθεια, και πολύ έξυπνος.

   -Απλά συνδίασα τα γεγονότα, απάντησε ο Μιχάλης. Και τώρα πηγαίνετε να τελειώσετε όλο το θέμα.

   -Να το τελειώσω;

   -Φυσικά, είστε έξυπνος άνθρωπος, δεν θα δυσκολευτείτε να φέρετε το θέμα όπως πρέπει και να την αρραβωνιάσετε με τον Άγγελο. Αγαπιούνται ξέρετε.

   -Και αυτό είναι όλο;

   -Φυσικά, δεν είναι ανάγκη να γκρεμίσουμε τον κόσμο της Αγγελικής.

   -Ναι, δεν είναι, ψιθύρισε σκεφτικός ο Λυκούργος Δάια.

   Σηκώθηκε από την πολυθρόνα. Είχε πάρει την απόφασή του. Ο Μιχάλης κούνησε το κεφάλι του και προχώρησε προς την πόρτα.

   -Κάνετε το σωστό, είπε. Οπότε το έργο μου εδώ τελείωσε, καιρός να πάω πίσω, μην κάνουν οι άλλοι την υπηρεσία μου.

   -Αυτός ο άνθρωπος θα πουλούσε ακόμα και άμμο στους Άραβες, είπε ο Ρωμανός. Τρομερό λέγειν, το έφερε από' δω, το έφερε από' κει, είπε να μην κάνει την κόρη του δυστυχισμένη και την αρραβώνιασε με τον Άγγελο.

   Οι δυο ομόβαθμοι κάθονταν στο πεζούλι έξω από το φυλάκιο. Ο Μιχάλης ακούμπησε πίσω στον τοίχο και ο Ρωμανός τον μιμήθηκε.

   -Όλα καλά λοιπόν, είπε, αλλά πως τον έπεισες;

   -Ε κάτι κάνω και' γω από λέγειν, χαμογέλασε ο Μιχάλης.

   -Δεν ξέρω τι έκανες αλλά ήταν θαυματουργό.

   -Τίποτα παραπάνω από λίγη λογική σκέψη με τη βοήθεια ενός πνεύματος.

   -Ναι, είναι και αυτό, είπε ο Ρωμανός, είδαμε ένα πνεύμα και' γω ονειρεύθηκα γεγονότα του παρελθόντος με τρομερή ακρίβεια. Ποιος θα το ακούσει και δεν θα μας πάρει για τρελούς.

   -Δεν χρειάζεται να το πούμε πουθενά. Αλλά εγώ βρίσκω παρήγορο το γεγονός αυτό.

   -Παρήγορο;

   -Ναι, είναι παρήγορη σκέψη ότι οι ψυχές εκείνων που μας αγαπούνε αγρυπνούνε για το καλό μας ακόμα και όταν δεν βρίσκονται σωματικά κοντά μας.

   Ο Ρωμανός σηκώθηκε και πήγε στην πόρτα.

   -Πάω για ύπνο, χθες δεν πολυκοιμήθηκα. Αλλά άξιζαν τον κόπο όλα αυτά, κάναμε δυο ανθρώπους ευτυχισμένους.

   -Φυσικά άξιζαν.

   Ναι, σίγουρα άξιζαν, σκέφθηκε ο Μιχάλης κοιτάζοντας τα άστρα και την σύντομη λαμπερή πορεία ενός διάττοντα. Η ανθρώπινη ζωή είναι τόσο μικρή, τι νόημα έχει αν δεν κάνεις κάτι που να αξίζει; Και τι αξίζει περισσότερο από το να χαρίσεις σε δυο ανθρώπους την ευτυχία αν μπορείς;

                                                              Τέλος

   Ο Άγγελος έβηξε και έτριψε τα μάτια του που είχε ερεθίσει ο καπνός. Θα είχε πεθάνει όπως οι καταδικασμένοι για μαγεία στην πυρά αν δεν είχαν αντιληφθεί τι γίνεται από το φυλάκιο. Είχαν σπεύσει να σβήσουν την φωτιά και είχαν προλάβει να τον τραβήξουν έξω από το φλεγόμενο σπίτι. Κοίταξε το καπνισμένο ερείπιο και μετά γύρισε προς το Μάρκο.

   -Σου χρωστάω τη ζωή μου, είπε βραχνά.

   -Μην το συζητάς, είπε ο πρώην καταδρομέας. Ήταν επαγγελματίες αυτοί που το κάνανε αυτό.

   Ο Άγγελος συμφώνησε με ένα νεύμα και έκανε να σηκωθεί. Τον είχαν μεταφέρει στο φυλάκιο και τώρα ήταν ξαπλωμένος σε ένα από τα κρεβάτια των οπλιτών.

   -Ο Δάια προφανώς έβγαλε συμπεράσματα από την εξαφάνιση του λακέ του, είπε ο Ρωμανός. Δεν το χειριστήκαμε καλά τελικά.

   -Κάνατε ό,τι μπορούσατε, και εγώ δεν μπορώ να σας κατηγορήσω, μου σώσατε τη ζωή. Ακόμα και αν δεν με νοιάζει πια να ζήσω.

   -Δεν σε νοιάζει να ζήσεις; Γιατί;

   -Δεν το σκάσαμε με την Αγγελική τυχαία, σήμερα ήταν η μέρα που θα αρραβωνιαζόταν. Τώρα που θα επιστρέψει στο σπίτι της όλα τελείωσαν.

   Ο Ρωμανός κούνησε το κεφάλι του.

   -Όχι ακόμα.

   -Όχι;

   -Εντάξει, δεν είμαι σίγουρος γι' αυτό. Αλλά δεν χάθηκε ακόμα κάθε ελπίδα, ίσως ο Μιχάλης βρει κάτι.

   Το τηλέφωνο του Ρωμανού χτύπησε ακριβώς εκείνη τη στιγμή.

   Η Αγγελική Δάια κοιτάχτηκε στον καθρέφτη. Είχε φορέσει ένα απλό γαλάζιο φόρεμα και ήταν έτοιμη για την τελετή των αρραβώνων. Ποτέ της δεν ήθελε κάτι λιγότερο και ποτέ δεν είχε βρεθεί με τόσο περιορισμένες επιλογές, τόσο κλεισμένη σε αδιέξοδο.

   Άφησε το δωμάτιο της και βγήκε στο μακρύ διάδρομο που θα την έφερνε στον εξώστη και τη σκάλα απ' όπου θα κατέβαινε στο σαλόνι όπου θα συνέβαινε το πιο απευκταίο γεγονός της ζωής της. Κατέβηκε τη σκάλα κάτω από τα χειροκροτήματα των παρισταμένων και προχώρησε πρρος το μέρος του πατέρα της και τον φίλο του και μελλοντικό της σύζυγο. Ο πατέρας την την αγκάλιασε και μετά στράφηκε προς τους καλεσμένους του. Άρχισε να μιλάει αλλά η Αγγελική δεν άκουγε. Εκείνη ήθελε να κλάψει, να θρηνήσει, να ουρλιάξει. Εκείνος που αγαπούσε ήταν νεκρός και η ίδια θα περνούσε την υπόλοιπη ζωή της με τη σκεψη της χαμένης της ευτυχίας.

   -Έτσι αγαπητοί μου συγκεντρωθήκαμε εδώ για να γιορτάσουμε την ευτυχία της κόρης μου, κατέληξε ο Λυκούργος Δάια και μια φωνή τον έκοψε μάλλον απότομα.

   -Μια ευτυχία που δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν είναι με εκείνον που αγαπάει.

   Όλα τα βλέμματα στράφηκαν στην απέναντι πλευρά του σαλονιού, στην ανοιχτή πόρτα που έβγαζε στον κήπο στεκόταν ο Ρωμανός μαζί με τον Άγγελο. Η Αγγελική έβγαλε μια κραυγή και έτρεξε σε' κεινον που νόμιζε νεκρό και ρίχτηκε στην αγκαλιά του ενώ μια θύελλα από ψιθυριστά σχόλια ξεσπούσε ανάμεσα στους καλεσμένους.

   -Το με ποιον θα είναι θα το πω εγώ, απάντησε ξερά ο Λυκούργος Δάια. Και φύγετε από δω πριν καλέσω την αστυνομία.

   -Αστυνομία; Αυτόν μόνο η στρατονομία μπορεί να τον συλλάβει, παρατήρησε μια ήσυχη φωνή από τη μεριά της μεγάλης καμάρας που ένωνε το σαλόνι με το χωλ της εισόδου. Ο Μιχάλης στεκόταν εκεί ήσυχος και γαλήνιος σαν να μη βρισκόταν στο σπίτι κάποιου απρόσκλητος και μάλιστα σε κάποιου που είχε και ασφάλεια ικανή να τον πετάξει έξω μετά από γενναίο ξυλοδαρμό.

   -Ποιος διάολος είσαι' συ; βρυχήθηκε ο Δάια.

   -Κάποιος που θέλει να λύσει με ειρηνικό τρόπο τη διαφορά που υπάρχει εδώ.

   -Εδώ δεν υπάρχει καμία διαφορά. Θα γίνει αυτό που εγώ θεωρώ σωστό.

   -Για πόσο; Σε λίγο η Αγγελική θα είναι ενήλικη και θα μπορεί να διαλέξει μόνη της την πορεία που θα πάρει στη ζωή της. Θα σου φανεί περίεργο να αφήσει την περιουσία σου για την αγάπη;

   Ο Δάια τον κοίταξε με έναν τρόπο που έδειχνε καθαρά ότι περιφρονούσε την άποψή του.

   -Πως μπήκες εδώ;

   -Από την πόρτα, είπε ο Μιχάλης ατάραχος. Απλά έπεισα την κοπέλα που μου άνοιξε ότι θέλετε να με δείτε. Και ναι θέλετε, κύριε Δάια, είστε έξυπνος και θα καταλάβετε ότι έχω δίκιο.

   Ο Δάια τον πλησίασε ενώ πλησίαζαν και δυο άνδρες της ασφάλειας. Ο Μιχάλης παρέμεινε στη θέση του ακίνητος και απόλυτα ήρεμος. Ήταν αυτή του ακριβώς η ηρεμία που έπεισε τον Δάια να τον ακούσει. Βγήκε στο χωλ και από' κει πέρασε σε ένα μικρό γραφείο.

   -Λοιπόν; είπε ενώ καθόταν σε μια μεγάλη δερμάτινη πολυθρόνα, πιστεύεις ότι ξέρεις καλύτερα από' μενα πιο είναι το συμφέρον της κόρης μου;

   -Ας αρχίσουμε από αυτό. Δεν είναι κόρη σας.