Νυχτερινή Πένα

   Άλλος ένας μήνας έφτασε στο τέλος του, και ήταν ένας μήνας με πολλά νέα και τα περισσότερα δεν ήταν καλά, οικονομικά μέτρα, φορολογικά μέτρα, ανεργία και άλλα πολλά ήρθαν να ανησυχήσουν τους περισσότερους και να τους κάνουν να χάσουν το θάρρος τους. Υπάρχουν ωστόσο και εκείνοι που δεν παύουν να αισιοδοξούν και να ονειρεύονται. Για ένα τέτοιο ονειροπόλο ιστολόγιο θα μιλήσουμε απόψε.

   Ας ξεκινήσουμε από την κάτοχό του που είναι μια αισιόδοξη και πολύ χαμογελαστή κοπέλα, και αυτό φυσικά το περνάει και στο ιστολόγιό της που έχει τον ταιριαστό τίτλο Στη Γειτονιά Των Ονείρων. Είναι ένα ιστολόγιο που θα μπορούσες να το χαρακτηρίσεις αισιόδοξο αλλά ταυτόχρονα και λογοτεχνικό. Η Γιασεμένια, αυτό είναι το όνομα της κατόχου του, γράφει δυο ειδών κείμενα.

   Το ένα είναι κείμενα προσωπικά όπου μιλάει για όλα όσα απασχολούν εκείνη αλλά και πολλούς από εμάς, όπως η ανεργία για παράδειγμα, και τα οποία αντιμετωπίζει με αισιοδοξία και χαμόγελο. Το άλλο είναι λογοτεχνικά κείμενα, αυτοτελή κομμάτια ή μια ιστορία σε συνέχειες και συγκεκριμένα μια τρυφερή αισθηματική ιστορία με τίτλο το Φτερούγισμα της Καρδιάς.

Αγαπώ την πριγκίπισσα που μου έκανε το πιο ακριβό δώρο, μια μπουκλίτσα από τα μαλλιά της, να την έχω πάντα μαζί μου φυλακτό.

   Μέσα στα τόσα χρόνια από τότε που διάβασα την πτώση των πρωτοπλάστων και την εκδίωξή τους από τον Παράδεισο πάντα μπορούσα να καταλάβω την απόγνωσή τους. Έχω υπόψιν μου το Χαμένο Παράδεισο του Μίλτον όπως και τα αγιογραφικά και λειτουργικά κείμενα που μιλούν για το γεγονός. Σε όλα αυτά αποτυπώνεται η απελπισία των πρωτοπλάστων που εξορίστηκαν και το καταλάβαινα, ήταν λογικό. 

   Αλλά απόψε το ένιωσα, αισθάνθηκα ακριβώς όπως θα έπρεπε να ένιωσε και ο Αδάμ έξω από τον παράδεισο με το Χερουβίμ να του φράζει την είσοδο με την πύρινη ρομφαία. Απελπισία, θλίψη, οδύνη. Και πολλά καυτά δάκρυα.

   Δεν έχασα τον παράδεισο, ή για να το θέσω πιο σωστά δεν έχασα τον παράδεισο στον οποίο ελπίζω ότι θα καταλήξει μια μέρα η ψυχή μου. Έχασα όμως τον παράδεισο που είχα εδώ στην γη τους τελευταίους μήνες. Έχασα την πριγκίπισσά μου.

   Και αν σαν τον Αδάμ δεν έχασα οριστικά και αμετάκλητα αυτό που είχα, και διαθέτω ακόμα την δυνατότητα να παλέψω για να το κερδίσω και πάλι, δεν το κάνει λιγότερο δύσκολο. Ούτε και πονάω λιγότερο γι' αυτό.Πονάω πολύ και αυτό που κάνει τον πόνο να γιγαντώνεται είναι η γνώση ότι εγώ φταίω, και δεν έφερα μόνο πάνω μου τον πόνο και την απώλεια αλλά και σε' κεινη που είναι τόσο ξεχωριστή και πολύτιμη. 

   Δεν μπορώ να αντέξω τόσο πόνο. δεν μπορώ να στεγνώσω τα δάκρυά μου και ακόμα χειρότερα τα δικά της.Δεν έχω που να πάω και που να στραφώ, είμαι μόνος, έξω από έναν χαμένο παράδεισο, έκπτωτος από το φως και καταδικασμένος στο σκοτάδι.

   Στην θεωρητική οικονομική ονομάζουμε νόμο της Ζήτησης την αρχή που λέει ότι όσο μειώνεται η τιμή αυξάνεται η Ζήτηση αλλά και αντιστρόφως. Στο νόμο της Προσφοράς ισχύει ότι η τιμή αυξάνει και την προσφορά. Στη σύνθεση των δυο έχουμε την άμεση αλληλεπίδραση μεταξύ Ζήτησης και Προσφοράς. Αυτά όμως στην οικονομική και στις εμπορικές συναλλαγές.

  Αλλά οι εμπορικές συναλλαγές δεν είναι οι μόνες μεταξύ των ανθρώπων, υπάρχουν και οι ψυχικές συναλλαγές. Όταν ανταλάσσουν συναισθήματα, φιλία, εμπιστοσύνη, αγάπη. Εκεί ο νόμος της οικονομικής δεν ισχύει. Εκεί άλλες είναι οι αρχές που διέπουν τη σχέση αυτή που δεν είναι εμπορική και συμφέροντος.

   Εκεί δεν είναι απαραίτητο να πάρεις για να δώσεις ούτε το κάνεις υποχρεωτικά και προσέχοντας το αντάλλαγμα, μην πέσεις έξω και ζημιωθείς. Εκεί όσο δεν σου ζητείται τόσο προσφέρεις και όσο παίρνεις τόσα περισσότερα θέλεις να δώσεις.

   Αλλά τι γίνεται αν σου προσφέρονται πολλά και εσύ δεν έχεις να δώσεις; Όχι γιατί δεν θες αλλά γιατί δεν υπάρχει κάτι που να μπορείς να προσφέρεις ή να κάνεις;