Στην Άκρη Του Κόσμου 9

Author: Νυχτερινή Πένα /

Η Σιμόν άνοιξε τα μάτια της και κοίταξε την οροφή της καμπίνας της, ένιωθε πολύ ζεστή και μουδιασμένη. Έκανε να σηκωθεί από την κουκέτα της και ένιωσε τον κόσμο να στριφογυρίζει βίαια. Έχασε την ισορροπία της και έπεσε προς τα εμπρός. Αρπάκτηκε από τη γωνία του τοίχου ενώ ένιωθε το στομάχι της να ανακατεύεται. Έκλεισε τα μάτια της αλλά η ναυτία φάνηκε να επιδεινώνεται αντί να περνάει.
-Με το μαλακό, το ηρεμιστικό που σου έδωσε ο γιατρός ήταν πολύ δυνατό.
Ένιωσε ένα χέρι γύρω από τη μέση της να τη στηρίζει και να την βοηθάει στα λίγα βήματα ως το μπάνιο. Έσκυψε πάνω από το νιπτήρα και έριξε πολύ νερό στο πρόσωπό της από τη βρύση που ήταν ανοιχτή από όποιον ήταν που τη βοηθούσε. Το νερό την έκανε να νιώσει καλύτερα. Ένα χέρι έβαλε στα δικά της μια πετσέτα και εκείνη σκούπισε το πρόσωπό της.
-Έλα, καλύτερα να βγεις έξω, φυσάει λίγο αλλά θα σου κάνει καλό ο αέρας.
Η Σιμόν ένιωσε να την οδηγούν έξω, ο αέρας κρύος αλλά αναζωογονητικός χάιδεψε το πρόσωπό της και ανέμισε τα μαλλιά της. Η όρασή της καθάρισε και καθώς ακουμπούσε στην κουπαστή διαπίστωσε πως ήταν ο Μιχάλης που την είχε βοηθήσει.
-Ευχαριστώ, ψέλλισε αδύναμα. Είσαι καλά; Φαινόσουν πολύ άσχημα.
-Μην ανησυχείς για' μενα, είπε ο Μιχάλης ήσυχα. Δεν χρειάζεται.
-Τρόμαξα όταν σε είδα έτσι αιμόφυρτο, νόμιζα ότι πέθαινες. Τι έχεις;
Ο Μιχάλης στράφηκε έτοιμος να απαντήσει με το ίδιο συνηθισμένο ψέμα αλλά δεν μπόρεσε. Τα μάτια της Σιμόν ήταν γεμάτα ενδιαφέρον. Ένιωσε να τον ταράζει αυτό το αθώο βλέμμα που ήταν ταυτόχρονα τόσο θλιμμένο αλλά και τόσο τρυφερό. Τι μπορούσε να της πει; Δεν ήθελε να της πει ψέματα αλλά δεν ήθελε να της πει και την αλήθεια που ήταν σίγουρο πως θα την αναστάτωνε.
-Είμαι άρρωστος, απάντησε αλλά δεν είναι κάτι που θα έπρεπε να σε ανησυχεί. Θα γίνω καλά.
Η κοπέλα χαμογέλασε μελαγχολικά.
-Το ελπίζω, είπε σιγανά και κοκκίνισε.
Ο Μιχάλης την κοίταξε και άλλαξε συζήτηση.
-Εσύ πως είσαι;
-Εντάξει, νιώθω πολύ καλύτερα.
-Νομίζω ότι ο γιατρός το παράκανε, είπε ο Μιχάλης φέρνοντας ένα χαμόγελο στα χείλη της κοπέλας.
Έμειναν για λίγο σιωπηλοί βυθισμένοι στις σκέψεις τους, η Σιμόν με το βλέμμα της χαμηλωμένο στα ντελικάτα χέρια της, ο Μιχάλης αγναντεύοντας τον ωκεανό.

Ο Αλέξανδρος χτύπησε την πόρτα της καμπίνας των Στράουντ αφού βεβαιώθηκε ότι ο μεγαλοδικηγόρος βρισκόταν στο καρέ των αξιωματικών με τον Άιαν Φέρτσαιλντ. Είχε πει στον πλοίαρχο να τον ειδοποιήσει αμέσως μόλις ο Μαρκ θα έφευγε. Σίγουρος ότι θα είχε κάποιο χρόνο για να μάθει αυτά που ήθελε χτύπησε ευγενικά την πόρτα.
Η Χάνα άνοιξε και δεν έκρυψε την έκπλήξή της που τον είδε. Έκπληξη ανάμεικτη με κάτι αλλο, χαρά; Ανησυχία; Ο νεαρός επιχειρηματίας δεν μπορούσε να ξέρει αλλά ήταν αποφασισμένος να μάθει. Η κατάσταση που αντιμετώπιζε ήταν πολύ σοβαρή, αν το δύσκολο εγχείρημα που είχε αναλάβει δεν στεφόταν με επιτυχία θα υφίστατο μια σοβαρή ζημιά που θα του κόστιζε όχι μόνο σε χρήμα αλλά κυρίως σε επαγγελματικό κύρος. Και θα έχανε κάθε δικαίωμα στον όμιλο, το προφανές κέρδος που επεδίωκε ο Στράουντ.
-Αλέξανδρε, είπε κομπιάζοντας η Χάνα. Είχε μαζεμένα τα μαλλιά της σε μια κοτσίδα και ήταν απλά ντυμένη με ένα πουλόβερ και ένα παντελόνι.
-Γεια σου Χάνα, είπε, πρέπει να μιλήσουμε.
Εκείνη παραμέρισε για να του επιτρέψει να μπει στην καμπίνα. Καθώς η καμπίνα προοριζόταν για τους επισκέπτες ήταν κάπως πιο άνετη από αυτές του πληρώματος όπως η καμπίνα του Μιχάλη και η καμπίνα που είχε πάρει η Σιμόν αλλά όχι όσο η δική του. Η πόρτα άνοιγε σε ένα μικρό σαλονι με πολυθρόνες και ένα χαμηλό τραπεζάκι, σε αυτό ακουμπούσε ο Πήτερ και έπαιζε κάποιο παιχνίδι σε έναν μικρό φορητό υπολογιστή. Το αγόρι σήκωσε για μια στιγμή το βλέμμα του και περιεργάστηκε τον επισκέπτη αλλά μετά ξαναγύρισε στο παιχνίδι του.
-Ο Μαρκ είναι..... δεν ξέρω που είναι, είπε η Χάνα.
-Δεν θέλω τον Μαρκ, απάντησε ο Αλέξανδρος, σου είπα ότι με' σένα θέλω να μιλήσω Χάνα.
-Για ποιο πράγμα; Δεν ξέρω τι σχεδιάζει πέρα από όσα σου είπα.
-Γιατί σας έφερε εδώ Χάνα; Τι έχει κατά νου; Ο άνδρας σου δεν είναι από εκείνους που δρουν παρορμητικά, δεν πάει ούτε στην τουαλέτα χωρίς να το έχει προσχεδιάσει. Άρα κάτι έχει σχεδιάσει. Τι μπορεί να εξυπηρετεί η παρουσία εδώ της οικογένειάς του;
Η Χάνα κάθισε σε μια πολυθρόνα και έγειρε το κεφάλι στα χέρια της.
-Δεν ξέρω.
-Διακινδυνεύει τη ζωή του γιου του για να πετύχει τι;
-Δεν ξέρω, ξανάπε η Χάνα. Δεν μου εμπιστεύεται τα μυστικά του. Φοβάμαι, άκουσα πως είχαμε ήδη ένα ατύχημα και ο ασυρματιστής μας θα πεθάνει.
-Δεν θα πεθάνει, είπε ο Αλέξανδρος, αλλά όντως έπαθε κάτι και κανονικά δεν θα έπρεπε να ταξιδεύει σε αυτό το ταξίδι που είναι επικίνδυνο ακόμα και για υγειή άνθρωπο.
-Είναι τόσο επικίνδυνο; ρώτησε η Χάνα και το βλέμμα της πήγε στον Πήτερ.
-Ναι είναι, γιατί ο Μαρκ ρισκάρει τη ζωή του γιου του σε αυτό το ταξίδι;
Η Χάνα δεν απάντησε, έκλαιγε τώρα. Ο Αλέξανδρος κάθισε δίπλα της και πέρασε το χέρι του γύρω από τους ώμους της. Εκείνη χώθηκε στην αγκαλιά του σαν παιδάκι που αναζητάει ασφάλεια..
-Δεν θέλω να σε τρομάξω, είπε απαλά ο Αλέξανδρος, να σε προφυλάξω θέλω.
Η Χάνα ύψωσε το βλέμμα της και συνάντησε το δικό του. Ύστερα τον τράβηξε κοντά της, και τα χείλη τους ενώθηκαν σε ένα έντονο φιλί.

-Πιστεύεις ότι μπορεί ο πατέρας μου να ζει; ρώτησε η Σιμόν και την ίδια στιγμή το μετάνιωσε, προτιμούσε την ελάχιστη ελπίδα που μπορούσε να έχει από την σκληρή πραγματικότητα μιας κατηγορηματικής άρνησης,
-Ναι, το πιστεύω απάντησε ο Μιχάλης. Πιστεύω ότι το Βολτέρα πήρε στον παγωμένο τάφο του το πολύτιμο φορτίο του μόνο. Το πλήρωμά του όπως και εκείνοι που προκάλεσαν τη βύθισή του βρίσκονται εκεί έξω και μας περιμένουν.

Ο Αλέξανδρος χάιδεψε τα μαλλιά της Χάνας απαλά, ενώ το φιλί τους βάθαινε, γινόταν πιο έντονο, ερωτικό. Η Χάνα αφέθηκε στο φιλί αυτό, αφέθηκε στην απρόσμενη φλόγα που κυρίευσε το είναι της, στα συναίσθήματα που την κατέκλυζαν μετά από έξι χρόνια που τα είχε κρατήσει υπό έλεγχο προσποιούμενη πως δεν τα είχε και πως δεν ήθελε να τα ξανανιώσει. Έκλεισε τα μάτια της ξεχνώντας για λίγο τα πάντα εκτός από τον άνδρα που την κρατούσε στην αγκαλιά του,
Ο Αλέξανδρος είχε προς στιγμήν σαστίσει με την αντίδρασή της, δεν περίμενε το φιλί από εκείνη και το πάθος που αποδείκνυε πως το παρελθόν είχε κάθε άλλο παρά ξεχαστεί. Δεν είχε αργήσει να ξαναβρεί τον ευατό του απολαμβάνοντας αυτό το θερμό φιλί και χαιδεύοντας την Χάνα ενώ το μυαλό του γυρνούσε στο παρελθόν.
Είχε γνωριστεί με τη Χάνα δέκα χρόνια πριν όταν εκείνος σπούδαζε νομική, ήταν και οι δυο πρωτοετείς. Μια ανταγωνιστική στην αρχή σχέση μετατράπηκε γρήγορα σε ερωτική έλξη και γίνανε ζευγάρι. Ήταν μακράν η πιο μακροχρόνια σχέση του Αλέξανδρου που στον ήσυχο και γλυκό χαρακτήρα της Χάνα έμοιαζε να βρίσκει ένα λιμάνι και ένα αντιστάθμισμα στον δικό του παρορμητισμό. Ο πάντα αεικίνητος και δραστήριος Αλέξανδρος γαλήνευε και ηρμούσε κοντά στην Χάνα. Τρία χρόνια είχε κρατήσει η σχέση τους και μετά τη διέκοψε απότομα και χωρίς καμία εξήγηση η Χάνα.
Τότε το είχε δεχθεί χωρίς να επιμείνει πιστεύοντας πως η Χάνα είχε πάρει μια απόφαση αναπάντεχη αλλά αφού το είχε κάνει εκείνος όφειλε να το σεβαστεί. Αλλά τώρα δεν ήταν σίγουρος για το τι ακριβώς είχε γίνει τότε, πριν από έξι χρόνια. Η Χάνα τον είχε αφήσει και λίγες εβδομάδες αργότερα είχε παντρευτεί τον Στράουντ. Τι είχε συμβεί;
Η Χάνα είχε παραδοθεί στο φιλί και σε όλα αυτά τα συναισθήματα που είχε ελευθερώσει αυτό. Το ένα χέρι της χάιδεψε τα μαλλιά του Αλέξανδρου ενώ το άλλο ακουμπούσε στο στέρνο του. Ο Αλέξανδρος τη χάιδεψε ακολουθώντας τη γραμμή του ντελικάτου λαιμού της. Η Χάνα άφησε έναν αναστεναγμό ευχαρίστησης και την επόμενη στιγμή τραβήκτηκε έντρομη. Το βλέμμα της πήγε στο γιο της που συνέχιζε να παίζει αμέριμνος το παιχνίδι του.
-Δεν πρέπει, ψέλλισε. Είμαι παντρεμένη.
Ο Αλέξανδρος την κοίταζε εξεταστικά. Η Χάνα έμοιαζε τρομοκρατημένη και ταυτόχρονα θλιμμένη σαν να βίωνε μια απώλεια. Άπλωσε το χέρι του και την άγγιξε απαλά στο μάγουλο.
-Τι σου συμβαίνει Χάνα; Τι φοβάσαι;
-Φοβάμαι για το τι θα γίνει εδώ που μας έφερε ο Μαρκ, φοβάμαι για το γιο μου.
-Που δεν είναι γιος σου.
-Τι;
Όσο αίμα υπήρχε στα μάγουλα της Χάνας χάθηκε αφήνοντάς την χλωμή σαν να ήταν άρρωστη.
-Ποιος το είπε; ψέλλισε.
-Δεν είναι αλήθεια;
-Είναι γιος μου, είπε η Χάνα.
-Αλλά όχι του Στράουντ, είπε ο Αλέξανδρος. Σωστά;
-Όχι, δεν είναι γιος του Μαρκ, παραδέχθηκε η Χάνα, αλλά δεν το ξέρει. Πως το έμαθες; Πες μου σε παρακαλώ..... Δεν πρέπει....
-Το παρατήρησε κάποιος που μπορεί να μην προσέξει μεγάλες διαφορές αλλά να βρει τα δυο νούμερα που δεν ταιριάζουν ανάμεσα σε χίλια. Το μυστικό σου είναι ασφαλές.
-Ευχαριστώ, είπε η Χάνα.
-Ποιος είναι ο πατέρας του παιδιού Χάνα; Ποιος άλλος υπήρξε στη ζωή σου;
-Δεν μπορώ να σου πω, όχι εδώ, όχι τώρα. Μόλις τελειώσουν όλα αυτά.
Ο Αλέξανδρος σηκώθηκε από την πολυθρόνα.
-Πολύ καλά. Να προσέχεις Χάνα.
Βγήκε από την καμπίνα.
Τα πράγματα δεν είχαν εξελιχθεί όπως τα περίμενε. Δεν είχε καταφέρει να μάθει κάτι παραπάνω για τα σχέδια του Στράουντ, ήξερε κάτι περισσότερο για το γιο του αλλά νέα μυστήρια είχαν έρθει στο φως. Τον προβλημάτιζε η συμπεριφορά της Χάνα και συνειδητοποιούσε πως υπήρχαν στο παρελθόν περισσότερα από όσα νόμιζε.
Αποφάσισε να πάει να βρει τον Μιχάλη. Εκείνος ίσως είχε κάποια ιδέα για το τι συνέβαινε, παρά την εμφανή απομάκρυνσή του από τον κόσμο δεν είχε πάψει να είναι ο οξύνους άνδρας που ήξερε πάνω από μια δεκαετία.
Τον βρήκε να γευματίζει στην τραπεζαρία του πληρώματος με το φορητό υπολογιστή δίπλα του. Ο Μιχάλης έτρωγε παρακολουθώντας την οθόνη και ήταν βυθισμένος σε σκέψεις. Ο Αλέξανδρος κάθισε απέναντί του.
-Τι παρακολουθείς; Το άγνωστο σήμα;
-Ναι, είπε ο Μιχάλης, είναι πιο δυνατό εδώ κάτω. Και είναι συνεχές.
-Στέλνει ακόμα;
-Ναι.
-Ο Στράουντ είναι με τον Φέρτσαιλντ. Αποκλείεται να μιλάει στον ασύρματο.
-Σωστά, εξ' άλλου είναι πολύ περίεργο το σήμα αυτό.
-Γιατί;
-Χαμηλή συχνότητα, για να το θέσω απλά δεν μπορεί να έχει μεγάλη εμβέλεια. Ας το αφήσουμε προς το παρόν, θα σου πω όταν ξέρω περισσότερα. Εσύ τι έκανες με τη Χάνα;
Ο Αλέξανδρος διηγήθηκε στον φίλο του τι είχε συμβεί στην καμπίνα των Στράουντ. Εκείνος τον άκουσε με προσοχή. Το πρόσωπό του δεν πρόδιδε τι σκεφτόταν.
-Λοιπόν; είπε ο Αλέξανδρος ολοκληρώνοντας.
-Δεν μου είχες μιλήσει ποτέ για τη Χάνα, περίεργο. Δεν χρειάζεται σοφία για να καταλάβουμε ότι ακόμα σε αγαπάει και νιώθει για' σενα πράγματα που προσπαθεί να θέσει υπό έλεγχο και να ξεχάσει.
-Και σχετικά με την τωρινή μας υπόθεση;
-Περισσότερο φοβάται παρά ξέρει. Και φοβάται για το παιδί.
-Που δεν είναι του Στράουντ αλλά είναι δικό της.
-Φυσικά, είπε ο Μιχάλης, δεν είναι απαραίτητο να έχει την ομάδα αίματος της μητέρας του το παιδί.
Έχοντας τελειώσει με το φαγητό του ο Μιχάλης σηκώθηκε. Ο Αλέξανδρος τον μιμήθηκε. Ενώ ο τραπεζοκόμος καθάριζε το τραπέζι ο Αλέξανδρος είπε:
-Είμαστε πολύ άσχημα μπλεγμένοι φίλε μου.
Ο Μιχάλης ένευσε, εκείνος σήκωνε ένα μεγάλο φορτίο πριν έρθει στην αποστολή αυτή, τώρα ήξερε και ένα μυστικό που μπορούσε να ρημάξει ζωές.

2 σχόλια

Στην Άκρη Του Κόσμου 8

Author: Νυχτερινή Πένα /

Το πρώτο πράγμα που αντίκρισε ανοίγοντας τα μάτια του ήταν το ανήσυχο πρόσωπο του γιατρού του πλοίου.
-Γιατρέ, είπε ήσυχα, πόση ώρα έμεινα αναίσθητος;
-Δυο ώρες.
-Εντάξει, υπήρξε και χειρότερο.
Ανασηκώθηκε.
Το ιατρείο του πλοίου ήταν πολύ καλά εξοπλισμένο και εφοδιασμένο εν όψει της αποστολής του στην Ανταρκτική. Ο Μιχάλης κάθισε στο εξεταστικό κρεβάτι και κοίταξε τον υπολογιστή που ήταν ανοιχτός σε έναν πάγκο εργασίας.
-Επωφελήθηκα της ευκαιρίας που ήσουν εδώ να σου πάρω αίμα, είπε ο γιατρός.
-Αίμα; Γιατί;
-Κατήρτισα ένα αρχείο με βασικές ιατρικές πληροφορίες, ομάδα αίματος και λοιπά. Πάμε σε επικίνδυνη περιοχή, ποτέ δεν ξέρεις.
-Και το κάνατε σε όλους;
-Τελευταία η οικογένεια Στράουντ που ήρθε όπως και' σεις τα ξημερώματα.
-Α μάλιστα.
Ο γιατρός κάθισε σε μια καρέκλα με ροδάκια και κοίταξε την οθόνη του υπολογιστή.
-Τα δεδομένα σας είναι πολύ καλά. Αλλά αυτή η λιποθυμία με προβληματίζει, δεν υπάρχει τίποτα που να τη δικαιολογεί. Υψηλός αιματοκρίτης, σίδηρο. Υψηλή αρτηριακή πίεση – κακό αυτό αλλά δεν δικαιολογεί την αιμορραγία και την απώλεια των αισθήσεων.
-Οφείλεται στην αλλαγή πίεσης από το αεροπορικό ταξίδι, είπε ψέμματα ο Μιχάλης. Δεν ήθελε να ξέρει ο γιατρός την αλήθεια, δεν μπορούσε να τον βοηθήσει και δεν ήθελε τον οίκτο του. Με είχαν προειδοποιήσει να μην το κάνω.
Ο γιατρός δέχθηκε την εξήγησή του.
-Ιατρικό ιστορικό; ρώτησε.
-Εκτός από οφθαλμολογικό τίποτα άλλο.
“Γιατρέ, ακούστηκε στην ενδοσυνεννόηση. ελατε λίγο στη γέφυρα.”
Ο γιατρός σηκώθηκε.
-Επιστρέφω σε δυο λεπτά, είπε και βγήκε φουριόζος.
Ο Μιχάλης χαμογέλασε και κατέβηκε από το κρεβάτι. Κοίταξε τον υπολογιση και το αρχείο που είχε ανοίξει ο γιατρός. Ήταν όλοι χωρισμένοι ανάλογα με την ομάδα αίματος που είχε ο καθένας. Οι περισσότεροι ήταν στην Ο, όπως ήταν αναμενόμενο, κάποιοι στην Α, μερικοί στην ΑΒ και δυο στην Β με ρέζους αρνητικό μάλιστα. Ο Μιχάλης άνοιξε το αρχείο από περιέργεια, η ομάδα αυτή ήταν σπάνια από μόνη της, με αρνητικό ρέζους κατέβαινε κάτω από ένα τοις χιλίοις. Και υπήρχαν δυο στο πλοίο;
Ο πρώτος ήταν ο Μαρκ, ο γιος του Στράουντ. Ο Μιχάλης διάβασε το ιατρικό ιστορικό του παιδιού. Λογικά ο άλλος με την ίδια ομάδα ήταν ο πατέρας ή η μητέρα του.
-Δεν είναι δυνατόν, αναφώνησε βλέποντας την απάντηση.
Ο άλλος ήταν ο Αλέξανδρος. Ο Μιχάλης κοίταξε τα αρχεία των γονιών του παιδιού μήπως είχαν ομαδοποιηθεί λάθος. Αλλά δεν είχε γίνει έτσι, οι γονείς του είχαν και οι δυο ομάδα Ο. Ο Μιχάλης έκλεισε το αρχείο και κάθισε στο κρεβάτι, ένα ήταν σίγουρο, το αγόρι δεν ήταν παιδί του Στράουντ.

Ο γιατρός επέστρεψε και βρήκε τον Μιχάλη να κοιτάζει έξω από το φινιστρίνι τον ωκεανό. Κάθισε πάλι μπροστά από τον υπολογιστή, άνοιξε το αρχείο που είχε τα δεδομένα των μελών της αποστολής. 
-Αν αισθάνεστε καλά δεν έχω κάτι άλλο, είπε.
Ο Μιχάλης πήγε προς την πόρτα με το ένα χέρι στην τσέπη όπου ήταν φωλιασμένο το μικρό memory stick στο οποίο είχε αντιγράψει το αρχείο. Βγήκε από το ιατρείο και κοντοστάθηκε, δεν ήξερε που να πάει. Είχε χάσει τις αισθήσεις του όταν ήταν ακόμα στο κατάστρωμα και δεν είχε ιδέα που ήταν η καμπίνα του. Επεστρεψε στο κατάστρωμα, τώρα πια δεν φαινόταν πουθενά στεριά και το Κέλντις έπλεε μοναχό σε πορεία νοτιοδυτική κρίνοντας από τη θέση του ήλιου. Ο Μιχάλης ακούμπησε στην κουπαστή και κοίταξε τη σκιά του να πέφτει στο νερό. Αναρωτήθηκε αν αυτό το ταξίδι θα ήταν χωρίς επιστροφή, είχε μια δεύτερη κρίση της παθήσεώς του μέσα σε λογότερο από ένα εικοσιτετράωρο, έμπαινε άραγε στην τελική φάση που θα κατέληγε στην εγκεφαλική αιμορραγία και το θάνατο;
-Μιχάλη!
Στράφηκε και είδε τον Αλέξανδρο να πλησιάζει. Ο φίλος του είχε εγκαταλείψει το επίσημο ντύσιμο για ένα πουκάμισο και παντελόνι. Φαινόταν ευδιάθετος και ικανοποιημένος από κάτι.
-Είσαι καλά; ρώτησε.
-Απλά το ταξίδι με επηρεάζει λίγο.
-Σίγουρα; ρώτησε ο Αλέξανδρος και μια σκιά πέρασε από τα μάτια του. Τι δε μου λες;
-Μην ανησυχείς, όλα είναι υπό έλεγχο. Που είναι η καμπίνα μου; Και που το πόστο μου; Ανακάλυψα κάτι που σε ενδιαφέρει πιστεύω.
Ο Αλέξανδρος του έκανε νόημα να τον ακολουθήσει και προχώρησε προς την γέφυρα. Ο Μιχάλης το έκανε. Λίγα μέτρα πριν μπουν στη γέφυρα ο Αλέξανδρος άνοιξε μια πόρτα και μπήκαν. Ήταν το δωμάτιο του ασυρμάτου,  οι δυο πλευρές του μικρού τετραγωνου δωματίου ήταν γεμάτοι με διακόπτες και λυχνίες, πίνακες και οθόνες, μπροστά στον ένα τοίχο υπήρχε μια μεγάλη κονσόλα με πληκτρολόγιο και διακόπτες. Δίπλα στον τοίχο αυτό, κοντά στην πόρτα απ' την οποία είχαν μπει, βρισκόταν η πόρτα που οδηγούσε στη γέφυρα ενώ απέναντι από αυτή βρισκόταν η πόρτα που οδηγούσε στην καμπίνα του Μιχάλη.
-Τα πράγματά σου βρίσκονται ήδη εκεί, είπε ο Αλέξανδρος.
Ο Μιχάλης πέρασε στην καμπίνα του Ήταν ένας μακρόστενος χώρος με μια κουκέτα να καταλαμβάνει τον έναν τοίχο, ένα γραφείο και το μπάνιο πίσω από μια μικρή πόρτα. Κάθισε στην στρωμένη με κουβέρτα κουκέτα και άνοιξε το χαρτοφύλακά του. Έβγαλε το φορητό υπολογιστή και τον άνοιξε. Ενώ φόρτωνε στράφηκε στο φίλο του.
-Μπορεί ο Στράουντ να έχει υιοθετήσει το γιο του;
-Ο Στράουντ δεν κάνει φιλανθρωπικές πράξεις αν δεν έχει να κερδίσει κάτι.
-Τότε; Πως εξηγείται;
-Δεν καταλαβαίνω, είπε ο Αλέξανδρος. Γιατί το σκέφθηκες αυτό;
-Γιατί δεν είναι γιος του Στράουντ άρα τον υιοθέτησαν.
-Δεν είναι; Που το ξέρεις;
-Δεν ταιριάζει η ομάδα αίματος.
-Ναι αλλά είναι έξι ετών, λίγο λιγότερο από όσο καιρό έχουν παντρεμένοι, γιατί να υιοθετήσουν πριν να ξέρουν αν θα μπορούσαν να κάνουν δικό τους; Λες ο Στράουντ να μην μπορεί;
Ο Αλέξανδρος σταμάτησε απότομα.
-Ή η Χάνα ήταν έγκυος και δεν του το είπε. Ο Στράουντ το νομίζει για δικό του παιδί αλλά δεν είναι, συνέχισε αργά και στράφηκε στον Μιχάλη που τον παρακολουθούσε σκεφτικός. Ενδιαφέρον, δεν ξέρω αν μπορεί να μας χρησιμεύσει βέβαια αλλά καλό είναι να το ξέρουμε. Κατάλαβες τώρα γιατί σε πήρα μαζί; Μόνο εσύ θα το πρόσεχε αυτό, δεν βλέπεις αυτά που βλέπουν οι άλλοι και προσέχεις τις πιο μικρές λεπτομέρειες.
Ο Μιχάλης δεν τον άκουγε πλέον, το βλέμμα του ήταν καρφωμένο στην οθόνη του υπολογιστή.
-Τι συμβαίνει;
-Κάποιος μέσα στο πλοίο στέλνει σήμα αυτή τη στιγμή.
-Πως το ξέρεις; ρώτησε ο Αλέξανδρος με σκοτεινό βλέμμα.
-Θυμάσαι το πρόγραμμα που φόρτωνα όταν ταξιδεύαμε για τη Γενεύη;
-Ναι, το θυμάμαι.
-Είναι μια παραλλαγή αυτού που επιτρέπει στον υπολογιστή να ανιχνεύει πηγές ασυρματου δικτύου. Εντοπίζω μια εκπομπή ασύρματου σήματος που δεν προέρχεται από εδώ, από αυτό το δωμάτιο.  έχω ισχύ σήματος εβδομήντα επτά τοις εκατό.
-Η κεραία είναι ψηλά, μήπως... ξεκίνησε ο Αλέξανδρος αλλά ο Μιχάλης τον έκοψε.
-Όχι, το σήμα από την κεραία έχει εδώ ένταση ενενήντα επτά τοις εκατό. Όχι, αυτό το σήμα είναι από κάπου αλλού μέσα στο σκάφος.
-Δεν είναι δύσκολο να μαντέψω και ποιος είναι που στέλνει το μήνυμα, είπε ο Αλέξανφρος. Ο Στράουντ ενημερώνει τους συνεταίρους του στη Βοστώνη.
-Δεν μπορούμε να του το απαγορεύσουμε, δεν είναι και απαραίτητο. Ακόμα δεν βρήκαμε τίποτα, παρατήρησε ο Μιχάλης.
Ο Αλέξανδρος δεν απάντησε καθώς ήταν βυθισμένος στις σκέψεις του.  Πηγαινοερχόταν στην καμπίνα με το βλέμμα του στο στρωμένο με μοκέτα δάπεδο.
-Τι μεταδίσει αφού δεν βρήκαμε ακόμα τίποτα;
-Δεν ξέρω, είπε ο Μιχάλης και ξαφνικά έχασε το χρώμα του. Η Σιμόν; είπε. Αν την ανάγκασε να του πει αυτό που θέλει να μάθει;
Ο Μιχάλης σηκώθηκε όρθιος βιαστικά. Το πρόσωπό του συσπάστηκε από τον πόνο καθώς το γόνατό του επαναστατούσε στην απρόσμενη πίεση. Παραπάτησε αλλά ανέκτησε την ισορροπία του.
-Η Σιμόν δεν κινδυνεύει, προς το παρόν τουλάχιστον. Βρίσκεται στην καμπίνα της και κοιμάται. Ο γιατρός της έδωσε ένα ηρεμιστικό.
-Ηρεμιστικό; Γιατί;
-Έπαθε σοκ βλέποντας σε να σωριάζεσαι αιμόφυρτος, έδειχνες πολύ άσχημα.
-Κατάλαβα, είπε ο Μιχάλης.
Ο Αλέξανδρος τον κοίταξε εξεταστικά και μετά γέλασε. Ακούμπησε με την πλάτη στον τοίχο και είπε γελώντας ακόμα.
-Νιώθεις ένοχος έτσι; Είσαι απίθανος.
-Δεν είμαι υπεύθυνος;
Ο Αλέξανδρος γέλασε.
-Υπεύθυνος είσαι για άλλα πράγματα, πρόσθεσε και σοβαρεύτηκε. Σ' αυτά τα πας πολύ καλά, απέδειξες ήδη δυο φορές ότι έκανα πολύ καλά που σε πήρα μαζί μου.
-Σχετικά με αυτά που ανακάλυψα τι θα κάνουμε;
-Προς το παρόν τίποτα, είπε ο Αλέξανδρος, μένει μεταξύ μας. Το θέμα του Στράουντ μπορεί να αποδειχθεί μοχλός πιέσεως όταν έρθει η ώρα να ξεκαθαρίσουμε τους λογαριασμούς μας. Όσο για το σήμα προσπάθησε να εντοπίσεις από που στέλνεται και αν μπορείς και που πάει.
-Εντάξει, είπε ο Μιχάλης και προχώρησε προς την πόρτα που θα τον έβγαζε στο κατάστρωμα.
-Που πας;
-Να δω τη Σιμόν.

-Ωραία, εγώ θα μιλήσω με τη Χάνα, είπε ο Αλέξανδρος.

0 σχόλια

Στην Άκρη Του Κόσμου 7

Author: Νυχτερινή Πένα /

Το τζετ προσγειώθηκε και τροχοδρόμησε σε μια ακριανή θέση σταθμεύσεως του χώρου για ιδιωτικά αεροσκάφη. Ο Αλέξανδρος, ο Μιχάλης και η Σιμόν άφησαν το αεροσπλάνο και πέρασαν την ανάλογη πύλη του αεροδρομίου. Την πέρασαν και προχώρησαν στον τελωνειακό έλεγχο. Τον πέρασαν γρήγορα μιας και δεν είχαν αντικείμενα που να εμπίμπτουν στις τελωνειακές διατάξεις και βγήκαν στον κυρίως χώρο του αεροδρομίου για να πάνε στην έξοδο και η Σιμόν κοκάλωσε.
-Δεν είναι δυνατόν, τι θέλει αυτή εδώ; ψέλλισε χλωμιάζοντας.
Ο Μιχάλης ακολούθησε το βλέμμα της και αντίκρισε την Άμυ Ρότζερς. Και μαζί της ήταν ο Στράουντ. δυο αστυνομικοί πλησίαζαν εκείνη την στιγμή.
-Αυτή είναι! ούρλιαξε η Άμυ.
Ο Στράουντ πλησίασε μαζί με τους αστυνομικούς.
-Τι συμβαίνει εδώ πέρα; ρώτησε ο Αλέξανδρος
-Η δεσποινίς Ρότζερς υπέβαλλε μήνυση κατά της Σιμόν Γκρήνγουντ για κλοπή, απάντησε ο Στράουντ. Αφού έφυγε από τη σχολή η δεσποινίς Ρότζερς ανακάλυψε πως έλειπαν τα χρήματα που είχε στο δωμάτιό της.
-Ψέμματα, είπε η Σιμόν κλαίγοντας.
-Συλλάβετέ την! πρόσταξε ο Στράουντ.
Η Άμυ Ρότζερς χαμογέλασε ικανοποιημένη.
-Μια στιγμή, είπε ο Μιχάλης κοφτά, έχετε αποδείξεις για αυτό που λέτε δεσποινίς Ρότζερς;
-Δεν χρειάζεται να απαντήσετε, είπε ο Στράουντ, αυτά θα ειπωθούν στο δικαστήριο.
-Δεν μπορεί να συλληφθεί, είπε απότομα ο Αλέξανδρος, δεν έχει καταδικαστεί για κάτι ούτε έχει ζητηθεί από τις αρχές της Νοτίου Αφρικής η έκδοσή της στις αρχές της Ελβετίας.
Οι δυο αστυνομικοί κοιτάκτηκαν άβολα συνειδητοποιώντας ότι θα υπήρχαν νομικά προβλήματα αν επιχειρούσαν την σύλληψη της Σιμόν. στράφηκαν προς τον Στράουντ που κάτι ψιθύριζε στην Άμυ Ρότζερς.
-Θέλω να της απαγορευτεί η έξοδος από τη χώρα. Και θέλω να είναι υπό την εποπτεία του δικηγόρου μου.
-Θα έρθει μαζί μας ούτως ή άλλως ο δικηγόρος σου, είπε ο Αλέξανδρος. Αν τελειώσαμε με τις βλακείες να πηγαίνουμε.
Βγήκαν έξω από το κτίριο του αεροδρομίου. Το κρύο ήταν τσουχτερο αλλά η Σιμόν ανέπνευσε με ανακούφιση τον αέρα που χάιδευε το πρόσωπό της και ανακάτευε τα μαλλιά της. Ήταν ακόμη νύχτα και έμεινε κοντά στον Μιχάλη καθώς ακολουθούσαν τον Αλέξανδρο προς ένα αυτοκίνητο που τους περίμενε και όπου είχαν μεταφερθεί οι αποσκευές τους. Μπήκαν και κάθισαν και το αυτοκίνητο ξεκίνησε αμέσως για το λιμάνι.
-Ο Στράουντ προσπάθησε να εμποδίσει τη Σιμόν να έρθει μαζί μας, είπε ο Αλέξανδρος. Ήξερε ότι δεν είχε άλλο τρόπο και μπλόφαρε με αυτήν την ιστορία. Πόσοι τον υποστηρίζουν στον όμιλο και τολμάει να μου εναντιωθεί έτσι ανοιχτά;
-Προβλέπω επεισοδιακό ταξίδι, είπε ο Μιχάλης καθώς το αυτοκίνητο πλησίαζε την προβλήτα όπου ήταν αγκυροβολημένο το Κέλντις.
Η Σιμόν το κοίταξε, αυτό το πλοίο πήγαινε να βρει το πλοίο που είχε πάρει τη ζωή του πατέρα της. Έσκυψε το κεφάλι προσπαθώντας να συγκρατήσει τα δάκρυά της.
-Μην απελπίζεσαι, είπε απαλά ο Μιχάλης και μετά τη συμβούλεψε, κρατήσου καλά, οι σκάλες επιβίβασης γλιστράνε συνήθως.
Στο κατάστρωμα του Κέλντις του περίμενε ο πλοίαρχος Φέρτσαιλντ. Ήταν ένας ψηλός σωματώδης άνδρας με πρόσωπο ταλαιπωρημένο από τις άγριες καιρικές συνθήκες που είχε αντιμετωπίσει. Έσφιξε το χέρι του Αλέξανδρου και μετά στράφηκε στον Μιχάλη.
-Είσαι καλύτερα από την τελευταία φορά που σε είδα.
-Ναι κάπως, είπε ο Μιχάλης και κοίταξε ψηλά στην υπερκατασκευή του πλοίου, ελπίζω οι κεραίες αυτού του πλοίου να είναι καλύτερα στερεωμένες από ό,τι στο Νοκτούρνο.
-Είναι, σε βεβαιώνω.
-Έχουν επιβιβαστεί όλοι; ρώτησε ο Αλέξανδρος.
-Ναι, είπε ο πλοίαρχος.
-Αποπλέουμε αμέσως,.
Ο Φέρτσαιλντ ξεκίνησε για τη γέφυρα με τον Αλέξανδρο να του δίνει κάποιες χαμηλόφωνες οδηγίες. Ο Μιχάλης και η Σιμόν έμειναν μόνοι τους. Ο Μιχάλης άφησε τα πράγματά του σε ένα προστατευμένο σημείο και έκανε νόημα στην κοπέλα να κάνει το ίδιο.
-Τι κάνουμε τώρα; είπε η κοπέλα.
-Ας δούμε τον απόπλου.
Το Κέλντις είχε ήδη αρχίσει να απομακρύνεται από την προβλήτα. Οι μηχανές του ακούγονταν να βρυχώνται καθώς έδιναν ώθηση στο πλοίο. Η Σιμόν κοίταξε την ακτή που απομακρυνόταν. Δεν την ένοιαζε αν θα επέστρεφε, δεν ήθελε να ζήσει μόνη της στον κόσμο. Δίπλα της ο Μιχάλης ήταν βυθισμένος στις σκέψεις του.

Μόλις ανοίχτηκαν στο πέλαγος συγκεντρώθηκαν όλοι στην τραπεζαρία του πλοίου που προοριζόταν για τους επιβάτες που τυχόν είχε, μια μικρή αίθουσα με δυο μακρόστενα τραπέζια και καθίσματα. Ο πλοίαρχος Φέρτσαιλντ πήρε το λόγο.
-Για να ξέρουμε όλοι πως έχουν τα πράγματα. Ξεκινήσαμε να βρούμε το φορτηγό πλοίο Βολτέρα που χάθηκε πριν λίγες μέρες στον πολικό κύκλο. Θα ξεκινήσουμε την έρευνά μας από το τελευταίο γνωστό στίγμα του. Ο κύριος Κομνηνός και ο κύριος Στράουντ αντιπροσωπεύουν τον όμιλο στον οποίο ανήκε το πλοίο και ενδιαφέρονται για το φορτίο του. Ο κύριος Ζίγκερ – ο πλοίαρχος ένευσε προς έναν άνδρα ντυμένο στα μαύρα που φορούσε γυαλιά ηλίου και μασούσε τσίχλα, τον ίδιο που είχε συναντηθεί με τον Αλέξανδρο στη Βοστώνη – και η ομάδα του είναι υπεύθυνοι για την ασφάλειά μας. Η δόκτωρ Λίβινγκστον και η ομάδα της θα βρουν το πλοίο με τον ειδικό εξοπλισμό τους.
Η δόκτωρ Λίβινγκστον ήταν μια μάλλον ψηλή γυναίκα με μακριά κοκκινοκάστανα μαλλιά, ο Αλέξανδρος την κοίταζε με ενδιαφέρον.
-Έχουμε επίσης τρεις επιβάτες, τη σύζυγο και τον γιο του κυρίου Στράουντ και τη δεσποινίδα Γκρήνγουντ, την κόρη του πλοιάρχου του Βολτέρα.
Η Σιμόν κοκκίνησε καθώς πολλά μάτια στράφηκαν πάνω της.
-Εγώ και το πλήρωμά μου τέλος......

Μετά τη συνάντηση γνωριμίας η Σιμόν βγήκε από την τραπεζαρία στο κατάστρωμα και στάθηκε να κοιτάξει τον ήλιο που σαν τεράστια σφαίρα σηκωνόταν από τον ωκεανό.Παρότι απείχαν μερικά μίλια από τις ακτές της Αφρικανικής ηπείρου έκανε κρύο. Η κοπέλα περπάτησε στο κατάστρωμα ζητώντας να περάσει την ώρα της. Ήταν κουρασμένη αλλά ήξερε πως δεν μπορούσε να κοιμηθεί, ήταν σε υπερένταση. Είδε τον Μιχάλη πιο πέρα και πήγε κοντά του. Εκείνος κοίταζε το αφρισμένο αυλάκι που το Κέλντις άφηνε πίσω του πριν το εξαφανίσει ο ωκεανός.
-Πότε θα φτάσουμε εκεί που είπε ο πλοίαρχος; τον ρώτησε.
-Σε δυο μέρες, απάντησε ο Μιχάλης.
Γύρισε και την κοίταξε και από την έκφρασή της κατάλαβε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.
-Τι;
-Αιμορραγείς, ψέλλισε η κοπέλα.

Ένας φριχτός πόνος κατέκλυσε το είναι του και σκοτάδι κάλυψε την όρασή του, ένιωσε να πέφτει σε ένα αβυσσαλέο κενό, σε μια ατέρμονη σκοτοδίνη. Η τρομαγμένη κραυγή της Σιμόν ήταν ο τελευταίος ήχος που άκουσε πριν χάσει τις αισθήσεις του.

14 σχόλια

Μια Μπαλάντα Για Το Άγγιγμά Σου

Author: Νυχτερινή Πένα /

Γλυκό κρασί τα χείλη σου
μεθυστικό σαν ελιξίριο ηδονής
που κερνάει το φιλί σου
με κρατήρα τα χείλη σου.

Ποθώ τη γλύκα του φιλιού σου αυτή
που τόσο αχόρταγα γεύομαι κοντά σου
όταν αναπαύομαι από το μόχθο μου
στο λιμάνι της αγκαλιάς σου.

Απολαμβάνω του στήθους σου
την πλούσια αίσθηση
στο στέρνο μου σαν είσαι ξαπλωμένη
και ακούω την καρδιά σου.

Αποζητώ το άγγιγμα των ντελικάτων σου χεριών
στο σώμα μου σε χάδια και παιχνίδια
όταν με κρατάς κοντά σου
στην κοινή θύελλα του πάθους μας.

Ποθώ το αγκάλιασμά σου
όταν χορτασμένοι από τον πόθο
κοιμόμαστε αγκαλιασμένοι
σίγουροι στην θαλπωρή της αγάπης μας.

2 σχόλια

Στην Άκρη Του Κόσμου 6

Author: Νυχτερινή Πένα /

Κεφάλαιο Τρίτο
Ταξίδι Στην Άκρη Του Κόσμου

Ο Μιχάλης έκλεισε το φορητό υπολογιστή του και κοίταξε τον Αλέξανδρο που μιλούσε στο τηλέφωνο. Η Σιμόν καθισμένη σε μια πολυθρόνα στο μπροστά μέρος του Gulfstream IV, που ήταν διαμορφωμένο σε μικρό σαλόνι, κοιτούσε έξω από το παράθυρο και ήταν χαμένη στις σκέψεις της. Εκτός από το να ευχαριστήσει τον Αλέξανδρο για τη σωτηρία της και που την έπαιρνε μαζί δεν είχε μιλήσει καθόλου.
Η συνοδός πλησίασε και ρώτησε με ένα χαμόγελο αν χρειάζονταν κάτι. Η Σιμόν δεν ήθελε κάτι. Ο Αλέξανδρος της είπε κάτι στο αυτί που την έκανε να κοκκινίσει. Μετά πλησίασε τον Μιχάλη που είχε ένα ασυνήθιστο αίτημα, έναν καθρέφτη.
-Καθρέφτη; είπε ο Αλέξανδρος. Από πότε προσέχεις εσύ τέτοια πράγματα;
-Δεν το θέλω γι' αυτό, είπε ο Μιχάλης. Θέλω να δω αν μπορώ να βγάλω την καλύπτρα. Το νιώθω καλύτερα, πρέπει να υποχώρησε το αιμάτωμα.
Είχε δίκιο, το πρήξιμο είχε υποχωρήσει αν και ακόμα το μάτι του ήταν κόκκινο μέσα. Ο Μιχάλης χαμογέλασε και έχωσε την καλύπτρα στο σακίδιό του.
-Ωραία δεν χρειάζεται να κυκλοφορώ σαν πειρατής. Για λίγο τουλάχιστον.
-Δεν θα μου πεις τι έπαθε το μάτι σου; είπε ο Αλέξανδρος.
-Είπα, ένα μικρό ατύχημα, πόσο έχουμε ως το Κέηπ Τάουν;
-Τέσσερεις ώρες ακόμα.
-Και είναι όλα έτοιμα;
-Ναι, το Κέλντις έχει ανεφοδιαστεί πλήρως με όλα όσα θα μας χρειαστούν στο ταξίδι μας. Καύσιμα, τρόφιμα, πόσιμο νερό, ιατρικές προμήθειες, ειδικό υλικό και εφόδια για την Αρκτική.
-Ανταρκτική, τον διόρθωσε ο Μιχάλης αυθόρμητα φέρνοντας ένα χαμόγελο στα χείλη της Σιμόν.
-Ναι σωστά, είπε ο Αλέξανδρος και κοίταξε τη Σιμόν και ύστερα τον Μιχάλη με ένα βλέμμα που αν εκείνος το έβλεπε θα ανησυχούσε. Ο Μιχάλης ωστόσο δεν το είδε καθώς κοίταζε τη σελίδα στην οποία είχε ανοιγμένο ένα μπλοκ.
-Πόσοι είναι το πλήρωμα του Κέλντις;
-Είκοσι ένας ναυτικοί και άλλοι είκοσι τρεις το προσωπικό που θα χειριστεί τον εξοπλισμό για την εύρεση του Βολτέρα. Οκτώ ακόμα άτομα θα είναι η ασφάλειά μας.
-Μάλιστα, είπε ο Μιχάλης. Και' γω;
-Μέλος του πληρώματος, μαρκόνι που λένε. Ασυρματιστής.
-Κατάλαβα, είπε ο Μιχάλης. Και.....
Δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει την φράση του αφού χτύπησε το τηλέφωνο του Αλέξανδρου. Εκείνος μίλησε και μετά το έκλεισε.
-Ο Στράουντ επιμένει, είπε αφού το έκλεισε. Θα παραστεί στην έρευνα.
-Αυτό σε τι μας επηρεάζει; ρώτησε ο Μιχάλης αλλά σταμάτησε καθώς είδε την Σιμόν να ριγεί. Είσαι καλά; ρώτησε φιλικά.
-Θα είναι αυτός ο άνθρωπος εκεί;
Η Σιμόν δεν μπορούσε να ξεχάσει την απάθεια του Στράουντ μπροστά στην προοπτική της ασκήσεως βίας πάνω της για να του αποκαλύψει την πληροφορία που ήθελε.
-Ναι, δυστυχώς, είπε ο Μιχάλης, θα είναι αλλά σου υπόσχομαι ότι δεν θα τον αφήσω να σε βλάψει.
Η Σιμόν τον κοίταξε και χαμογέλασε δειλά. Ούτε εκείνη, ούτε ο Μιχάλης πρόσεξαν το ικανοποιημένο χαμόγελο του Αλέξανδρου.

Το σκοτάδι είχε τυλίξει το αεροπλάνο που συνέχιζε το ταξίδι του νότια πάνω από τις αχανείς ζούγκλες της κεντρικής Αφρικής. Ο Αλέξανδρος είχε αποσυρθεί στο πίσω μέρος του αεροσκάφους που είχε διαμορφωθεί σε κρεβατοκάμαρα. Η Σιμόν είχε αποκοιμηθεί στη θέση της σκεπασμένη με το μπουφάν της. Τα μακριά καστανά μαλλιά της είχαν λυθεί από την κοτσίδα που τα είχε μαζεμένα και μισοκάλυπταν το πρόσωπό της. Ο Μιχάλης ήταν ο μόνος που δεν κοιμόταν. Αγνάντευε το σκοτάδι βυθισμένος στις σκέψεις του.
Όταν είχε πληροφορηθεί την κατάστασή του και το πόσο καιρό είχε στη διάθεσή του είχε κρίνει πως θα έπρεπε να κοιμάται καλά τη νύχτα ώστε να ξεκουράζεται αρκετά και να μπορεί να αξιοποιεί την ημέρα του. Διαπίστωσε γρήγορα πως δεν του ήταν πια δυνατό να κοιμηθεί παρά ελάχιστες ώρες και τις ώρες της νύχτας που τα πάντα βυθίζονταν σε μια απόλυτη σχεδόν σιγή εκείνος ξαγρυπνούσε. Παραδόξως δεν τον καταπονούσε αυτή η έλλειψη ύπνου, αντίθετα ένιωθε συνέχεια σε εγρήγορση.
Η σκέψη του ταξίδευε σε διάφορα θέματα όλα σχετικά με τις δικές του μελέτες. Δεν τον απασχολούσε αυτό στο οποίο τον είχε μπλέξει ο Αλέξανδρος, τι είχε να φοβηθεί αφού ήξερε ήδη ότι θα πέθαινε; Κατανοούσε για πρώτη φορά το "Χαίρε Καίσαρ, οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν" των μονομάχων της αρχαίας Ρώμης. Το μόνο που τον ενοχλούσε ήταν ότι λιγόστευε ο χρόνος που είχε για να ολοκληρώσει όλα όσα ήθελε να κάνει.
Καθώς μέσα στο αεροπλάνο υπήρχε ελάχιστο φως μπορούσε να διακρίνει έξω τον έναστρο ουρανό, ένα θέαμα που ποτέ δεν έπαυε να τον μαγεύει και να τον καλεί να μάθει περισσότερα. Ένα θέαμα που σπανίως είχε ξαναδεί αφού δεν είχε βρεθεί πολλές φορές στο νότιο ημισφαίριο.
Ένας  λυγμός που ξέφυγε από τα χείλη της Σιμόν τον επανέφερε στην πιο απτή πραγματικότητα. Στράφηκε και κοίταξε την κοπέλα που είχε ξυπνήσει και φαινόταν αποπροσανατολισμένη. Δάκρυα είχαν κυλίσει στα μάγουλά της. Στάφηκε προς τον έναστρο ουρανό, το τελευταίο πράγμα που χρειαζόταν ήταν ένας μάρτυρας της οδύνης της.
-Συγνώμη, είπε η Σιμόν, μήπως ξέρεις που μπορώ να βρω λίγο νερό;
Γύρισε και την κοίταξε. Είχε σκουπίσει τα δάκρυά της και καταπιανόταν να μαζεύει και πάλι τα μαλλιά της σε κοτσίδα.
-Ναι ξέρω, είπε και σηκώθηκε να της φέρει ένα μπουκαλάκι του μισού λίτρου. Δεν ήταν η πρώτη φορά που ταξίδευε με το αεροπλάνο του Αλέξανδρου και έτσι ήταν εξοικειωμένος με τους χώρους του. Επέστρεψε κοντά στην κοπέλα με το νερό και της το προσέφερε.
-Ευχαριστώ, είπε εκείνη και ανοίγοντας το μπουκάλι ήπιε το περιεχόμενό του διψασμένα.
-Παρακαλώ, απάντησε τυπικά ο Μιχάλης. Ξανακοιμίσου, έχουμε αρκετές ώρες ακόμα.
-Δεν νομίζω να ξανακοιμηθώ, δεν θέλω κιόλας. Το όνειρό μου δεν ήταν......
Η Σιμόν σταμάτησε απότομα.
-Συγνώμη, είπε, μη σε ζαλίζω με τα δικά μου.
-Σε καταλαβαίνω, είπε ο Μιχάλης. Σηκώθηκε πάλι από τη θέση του και πήγε να πάρει και για τον εαυτό του νερό. Επιστρέφοντας πρόσεξε ότι η Σιμόν τον κοιτούσε.
-Ναι κουτσαίνω, είπε με ένα χαμόγελο, είναι το πρώτο που προσέχει κανείς.
-Όχι, διαφώνησε η Σιμόν, το πρώτο που προσέχει κανείς πάνω σου είναι τα μάτια σου.
-Τα μάτια μου; απόρησε ο Μιχάλης.
-Ναι είναι όμορφα, είπε η Σιμόν για να προσθέσει, και τόσο γεμάτα θλίψη, γιατί;
Ξαφνιασμένος κοίταξε αλλού. Τι θα μπορούσε να της πει; Ότι υπήρχε ένα πρόβλημα υγείας που τον οδηγούσε στο θάνατο; Ότι δεν τον τρόμαζε ο θάνατος αλλά το ότι θα έπρεπε να τον αντιμετωπίσει μόνος; Πως αντίκριζε ένα σκοτάδι που καμία διάνοια και καμία σοφία δεν μπορούσε να διαπεράσει;
Από τη δύσκολη θέση τον έβγαλε η άφιξη του Αλέξανδρου. Ο φίλος του φαινόταν ευδιάθετος και ξεκούραστος.
-Πλησιάζουμε; ρώτησε ο Μιχάλης.
-Σχετικά. Δεν κοιμήθηκες;
-Όχι, δεν πολυκοιμάμαι τον τελευταίο καιρό. Εσύ; Σε βλέπω αναζωογονημένο.
-Τίποτα καλύτερο από το να κοιμηθείς με μια όμορφη γυναίκα, είπε ο Αλέξανδρος στη μητρική τους γλώσσα.
Ο Μιχάλης κοίταξε την οροφή του αεροπλάνου με ένα βλέμμα παραίτησης.
-Ξέρω δεν εγκρίνεις.
-Όχι
Η Σιμόν τους κοίταζε απορημένη αδυνατώντας να καταλάβει τα λεγόμενά τους. Ο Μιχάλης το κατάλαβε και στράφηκε προς το μέρος της.
-Ελληνικά, είναι η μητρική μας γλώσσα. Είμαστε φίλοι από παλιά και μοιραζόμαστε κάποιες αναμνήσεις.
-Φοβήθηκα πως υπήρχαν άσχημα νέα και δεν θέλατε να τα ακούσω, είπε η Σιμόν κοκκινίζοντας.
Ο Αλέξανδρος κοίταξε με νόημα τον Μιχάλη που κοίταζε τη Σιμόν καταπολεμώντας την παρόρμηση να προσπαθήσει να την κάνει να νιώσει καλύτερα, να την προστατέψει. Δεν θα οδηγούσε πουθενά αυτό. Ήταν μελλοθάνατος, δεν είχε νόημα να αναπτύξει μια φιλία. Γιατί να της προκαλέσει πόνο σε λίγο καιρό;
-Παρακαλώ προσδεθείτε, είπε η συνοδός. Αρχίζουμε την κάθοδο. Πήραν τις θέσεις τους και για λίγο δεν μίλησε κανένας. Η κλίση που πήρε το τζετ για να αρχίσει την κάθοδο ήταν σχεδόν ανεπαίσθητη, μόνο ο Μιχάλης μπορούσε να την καταλάβει από τη μετακίνηση ενός στυλό που είχε στο τραπέζι μπροστά του.
-Το Κέλντις είναι έτοιμο για απόπλου, όλοι στη θέση τους. Έρχεται και ο Στράουντ.
-Πλοίαρχος του Κέλντις ποιος είναι;
-Ένας παλιός σου γνώριμος. Ο Φέρτσαιλντ.
Μια σκιά πέρασε από το πρόσωπο του Μιχάλη. Δεν έφταιγε ο πλοίαρχος Άιαν Φέρτσαιλντ γι' αυτό αλλά η ανάμνηση που το όνομα ανέσυρε από το παρελθόν. Ο πλοίαρχος ήταν παρόν στο ατύχημα που είχε υποχρεώσει τον Μιχάλη να κυκλοφορεί με μπαστούνι.
-Άξιος πλοίαρχος, σχολίασε ο Μιχάλης.
Ο Αλέξανδρος τον κοίταξε ένοχα, εκείνος είχε φέρει τον Μιχάλη στη θέση που του συνέβει το ατύχημα.

Το Gulfstream IV πλησίαζε το αεροδρόμιο. Ο Μιχάλης έκλεισε τον φορητό υπολογιστή του και τον έβαλε στο χαρτοφύλακά του. Κοίταξε έξω. Στην αντανάκλαση στο τζάμι είδε την Σιμόν να σκουπίζει ένα δάκρυ, ποιος ήξερε τι είχε ακόμα σκεφθεί η κοπέλα που την είχε πάλι κάνει να δακρύσει;

0 σχόλια

Στην Άκρη Του Κόσμου 5

Author: Νυχτερινή Πένα /

Η Σιμόν καθισμένη στην πολυθρόνα σφίχτηκε και έκλεισε τα μάτια της περιμένοντας να δεχθεί το πρώτο χτύπημα. Δεν ήξερε πως θα μπορούσε να αντέξει τον πόνο ή για πόσο αλλά δεν θα πρόδιδε την μνήμη του πατέρα της αποκαλύπτοντας αυτό που της είχε εμπιστευθεί εκείνος.
Άκουσε το σφύριγμα του μαστιγίου, έναν ξερό ήχο και μια κραυγή πόνου. Ακολούθησε ο πνιχτός θόρυβος σώματος που πέφτει και η κοπέλα τόλμησε να ανοίξει τα μάτια της. Το θέαμα ήταν απολύτως αναπάντεχο. Ο Σμιτς ήταν στο πάτωμα μπρούμυτα με έναν ξένο άνδρα που τον πατούσε στην πλάτη με το ένα πόδι ενώ στηριζόταν σε ένα μπαστούνι. Δίπλα του στεκόταν ένας άλλος άνδρας που κοίταζε την Ρίτα Μπάουνφλουρ με μάτια γεμάτα φλόγες.
-Ωραίες διδακτικές μεθόδους έχετε, είπε ο άνδρας αυτός που δεν ήταν άλλος από τον Αλέξανδρο Κομνηνό.
-Υπάρχουν σοβαρά θέματα εδώ. Και ποιος είστε που μου ζητάτε το λόγο;
-Ο κύριος είναι που έχει κάθε συμφέρον να ρωτάει, ελίχθηκε ο Στράουντ. Είναι ο κύριος Κομνηνός.
Η Ρίτα χαμογέλασε και σηκώθηκε από το γραφείο της. Είχε ακούσει πολλά για τον νεαρό επιχειρηματία που ήταν επίσης μεγάλος γυναικοκατακτητής. Ήξερε πως έπρεπε να τον χειριστεί, ο συνοδός του την ανησυχούσε. Ντυμένος στα μαύρα, με αυτήν την καλύπτρα που παρέπεμπε σε κάποια αναπηρία όπως και το μπαστούνι που το είχε χρησιμοποιήσει με αποτελεσματικότητα για να σταματήσει το χτύπημα του Σμιτς και τον είχε ξαπλώσει στο δάπεδο με ευκολία και αναπάντεχη σκληρότητα, ένα σύνολο που δεν μπορούσε να αξιολογήσει.
-Κύριε Κομνηνέ, έκανε με μια προσποιητή οικειότητα, η Σιμόν έχει την πληροφορία που θέλετε.
-Δεν αμφιβάλλω, είπε ξερά ο Αλέξανδρος.
-Σίγουρα παρεξηγήσατε αλλά εμείς....
-Δεν θέλω να ακούσω τις δικαιολογίες σας.
Η Σιμόν παρακολουθούσε τα τεκταινόμενα με την αγωνία να κατατρώει την ψυχή της. Δεν ήξερε τι θα επακολουθούσε και φοβόταν πως τα χειρότερα για εκείνη έπονταν. Η Ρίτα κάλεσε τον Αλέξανδρο να καθίσει και εκείνη κάθισε απέναντί του σταυρώνοντας τα πόδια της.
-Νομίζω ότι μπορείτε να αφήσετε τον κύριο Σμιτς. Έχετε ήδη κάνει πολλά, μπορεί άνετα να σας μηνύσει για την επίθεση εναντίον του.
Ο Μιχάλης τράβηξε το πόδι του και ο Σμιτς σηκώθηκε. Αγριοκοίταξε τον Μιχάλη αλλά δεν κινήθηκε εναντίον του.
-Είμαστε όλοι για τον ίδιο σκοπό εδώ, προσπάθησε να κατευνάσει τα πνεύματα ο Στράουντ, ας μιλήσουμε ήσυχα.
-Βασικά θα μιλήσω μόνος μου με τη δεσποινίδα Γκρήνγουντ, είπε ο Αλέξανδρος, αυτό που έχει να πει είναι για' μενα μόνο.
-Είστε ο κύριος Κομνηνός; ρώτησε φοβισμένη η Σιμόν. Δεν είναι κάποιο κόλπο;
-Εγώ είμαι πραγματικά, γέλασε ο Αλέξανδρος αλλά μετά η έκφρασή του σκλήρυνε. Και φαίνεται ότι έφτασα πάνω στην ώρα. Ακούστε πως έχουν τα πράγματα, η δεσποινίς Γκρήνγουντ θα έρθει μαζί μας στην έρευνα για την εύρεση του πατέρα της. Μετά θα επιστρέψει εδώ να ολοκληρώσει το σχολικό έτος. Αν δεν βρούμε ζωντανό τον πατέρα της θα αναλάβω εγώ τα περεταίρω έξοδα των σπουδών της.
Η Ρίτα επέστρεψε στη θέση της μουρμουρίζοντας αλλά δεν τόλμησε να φέρει αντίρρηση.
-Μαρκ, είπε με ψεύτικη οικειότητα ο Αλέξανδρος στον Στράουντ δεν χρειάζεσαι άλλο εδώ. Θα το χειριστώ εγώ.
Ο δικηγόρος δεν μπορούσε να κάνει τίποτα άλλο από το να υπακούσει. Δεν είχε καμία πρόφαση για να παραμείνει. Βγήκε από το γραφείο συνωφρυομένος.
-Σιμόν, έτσι; ρώτησε ο Αλέξανδρος και η κοπέλα κούνησε το κεφάλι της καταφατικά. Θα πάω στην Ανταρκτική να βρω τον πατέρα σου και το Βολτέρα. Θέλεις να έρθεις μαζί μας; Αν φοβάσαι να έρθεις μαζί θα φροντίσω για την ασφάλειά σου ως που να επιστρέψουμε.
-Θα έρθω, είπε η Σιμόν.
-Ωραία, είπε ο Αλέξανδρος. Πήγαινε να ετοιμαστείς.
Στράφηκε προς τον Μιχάλη.
-Πήγαινε μαζί της, μπορεί κάποιος να είναι τόσο ανόητος ώστε να δοκιμάσει να την εμποδίσει.
Ο Μιχάλης ένευσε και ακολούθησε τη Σιμόν έξω από το γραφείο ενώ η Ρίτα ρώταγε ειρωνικά:
-Δεν μιλάει ο φιλος σας;
Για να πάρει την πληρωμένη απάντηση από τον Αλέξανδρο:
-Δεν θες να γίνεις εχθρός του, ο τελευταίος που το έκανε θα πεθάνει στη φυλακή.
Δεν άκουσε τι άλλο ειπώθηκε απομακρυνόμενος με τη Σιμόν που τώρα έκλαιγε.

Η Σιμόν άνοιξε την πόρτα του δωματίου της και προχώρησε βιαστικά στην ντουλάπα με τα ρούχα της. Ο Μιχάλης στάθηκε κοντά στο παράθυρο παρακολουθωντας την. Η πρώτη συγκίνηση είχε περάσει και η κοπέλα δεν έκλαιγε πια καθώς διάλεγε τα ρούχα που θα έπαιρνε και τα έβαζε γρήγορα σε ένα μικρό σακίδιο. Εσώρουχα, πουκάμισα και πουλόβερ, παρατήρησε καθώς εκείνη μάζευε, ήξερε τι θα αντιμετώπιζε. Από τα υπόλοιπα πράγματα στο δωμάτιο δεν φαινόταν να θέλει να πάρει κάτι μαζί της.
Το δωμάτιο ήταν μικρό. μόλις που χωρούσε ένα γραφείο, ένα κρεβάτι και μια μονόφυλλη ντουλάπα. Η Σιμόν είχε ακουμπήσει το σακίδιό της πάνω στο γραφείο και τακτοποιούσε τα ρούχα μέσα σ' αυτό με γρήγορες κινήσεις. Δεν κοίταζε εκείνον καθόλου, στη διαδρομή από το γραφείο της διευθύντριας ως εδώ δεν είχαν ανταλλάξει λέξη. Δεν τον πείραζε, είχε συνηθίσει στη σιωπή.

Έκλεισε το σακίδιό της και ετοιμάστηκε να φύγει. Εκτός από ρούχα είχε πάρει ελάχιστα πράγματα. Μερικά αντικείμενα συναισθηματικής αξίας κυρίως, όπως ένα μικρό άλμπουμ με οικογενειακές φωτογραφίες.
Αντιλαμβανόταν απολύτως ότι ο άνδρας που στεκόταν στο παράθυρο παρακολουθούσε τις κινήσεις της αλλά δεν ένιωθε άνετα να του μιλήσει. Ακόμα και αν δεν ήταν στην ψυχολογική κατάσταση που τώρα βρισκόταν δύσκολα θα το έκανε. Ήταν από τη φύση της συνεσταλμένη και δεν μπορούσε εύκολα να ανοιχτεί σε κάποιον, το φλερτ της ήταν τελείως ξένη έννοια. Τώρα μέσα στην ταραχή της δεν μπορούσε να σκεφθεί τίποτα τέτοιο παρότι συνειδητοποιούσε πως εκείνος είχε σταματήσει τον Σμιτς από το να την χτυπήσει. Αναρωτήθηκε τι είδους ατύχημα τον είχε αναγκάσει να χρησιμοποιεί μπαστούνι και του είχε στερήσει το ένα μάτι. Έπρεπε να τον ευχαριστήσει αλλά δεν έβρισκε το θάρρος ή τα λόγια.
-Είμαι έτοιμη, είπε όταν είχε ολοκληρώσει την ετοιμασία της και στράφηκε προς την πόρτα όπου την περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη. Η Άμυ στεκόταν εκεί και την κοίταζε.
-Φέρνεις άνδρα στο δωμάτιό σου και μετά το σκας; Μόνο εσύ θα έπεφτες τόσο χαμηλά.
Η Σιμόν ένιωσε τα μάγουλά της να φλογίζονται. Δεν ήταν η πρώτη προσβολή που δεχόταν από την Άμυ αλλά ποτέ πριν δεν είχε εκφράσει τέτοιο υπονοούμενο.
-Είναι και αυτός τρόπος να βγάλεις χρήμα, δεν λέω.....
Η Σιμόν διέσχισε τη μικρή απόσταση ως την πόρτα και χαστούκισε την Άμυ με δύναμη.
-Πως τολμάς; βρυχήθηκε η Άμυ. Τώρα θα σου μάθω να σηκώνεις χέρι στις καλύτερές σου.
-Αν την χτυπήσεις θα σε σκοτώσω.
Η Άμυ κοκάλωσε με το χέρι ήδη απλωμένο προς τη Σιμόν. Γύρισε και κοίταξε τον Μιχάλη. Η όλη του εμφάνιση απέπνεε κάτι το τρομακτικό και ο τρόπος που είχε διατυπώσει την απειλή του, ήσυχα, χωρίς να φωνάξει, στον τόνο που θα μιλούσε και αν απλά της συστηνόταν την είχε τρομοκρατήσει. Ασυναίσθητα έκανε πίσω.
-Άσε την ήσυχη, είπε ο Μιχάλης χρησιμοποιώντας την εντύπωση που είχε καταλάβει ότι προκαλούσε από την πρώτη στιγμή που είχε έρθει στο σχολείο.
-Θα πάω στην διευθύντρια, είπε η Άμυ.
Έφυγε χωρίς να περιμένει απάντηση και η Σιμόν στράφηκε προς τον Μιχάλη,
-Σε ευχαριστώ, είναι η δεύτερη φορά σε λίγα λεπτά που με σώζεις από κάτι επώδυνο και δεν ξέρω ούτε το όνομά σου.
-Με λένε Μιχάλη, είμαι μέλος της ομάδας που θα ψάξει να βρει το Βολτέρα.
-Σε ευχαριστώ Μιχάλη, είπε η Σιμόν.

Βγήκαν από το δωμάτιο και η κοπέλα έκλεισε πίσω της. Μια εποχή της ζωής της είχε τελειώσει.

0 σχόλια

Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)