Νυχτερινή Πένα

Γράφω αφοσιωμένος στα έργα μου. Ειδικά σε μια μέρα σαν σήμερα που δεν εργάζομαι δεν χαίρομαι τίποτα περισσότερο από το να αφοσιώνομαι σε αυτά που γράφω. Τηλεόραση κλειστή, κινητό στο πλάι μην χτυπήσει, μουσική από ταινίες να με συνοδεύει και ασχολούμαι με κάτι που έχει σημασία. Γύρω μου σημειώσεις και πληροφορίες, μπλοκ και βιβλία, περιμένουν για να χρησιμοποιηθούν εκεί που χρειάζονται.

Και ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι έχουμε πρωτομηνιά, πέρασε κιόλας ένας μήνας του νέου έτους. Ώρα για μια μικρή ανασκόπηση στους στόχους και τι έχω κάνει ως τώρα.

1. Η ολοκλήρωση του 1100 έργου μου το οποίο ευελπιστώ να είναι μια ιστορία που θα εκδοθεί σε συνέχειες. (γράφεται)

2. Μετάφραση του ως άνω έργου στα Αγγλικά (ναι το επιχειρώ και αυτό μόνος μου) (γράφεται)

3. Ένα μυθιστόρημα εποχής που θα εξελίσσεται στο 1260 περίπου και θα έχει να κάνει με μια Βυζαντινή διπλωματική αποστολή και την εισβολή των Μογγόλων στην Ευρώπη. (το σχεδίασα και αύριο θα το αρχίσω κιόλας)

4. Μια περιπέτεια δράσης, συνέχεια στη σειρά του Επιχείρηση Ιωνία.

5. Μια καινούρια περιπέτεια φάντασι. (σχεδιάζεται)

6. Μια σειρά από ποιητικά έργα. (κάποια γράφονται και ολοκλήρωσα το πρώτο σήμερα)

7. Μερικά διηγήματα (μικρές ιστορίες ίσως να είναι πιο ακριβές μιας και είναι κάπου 25 σελίδες το καθένα) (σχεδιάζεται η πρώτη)

8. Μια περιπέτεια που θα έχει να κάνει με την Ανεξάρτητη Μεραρχία και τον άθλο της τον Αύγουστο του 1922

9. Το ιστολόγιο, μιας και είναι αρκετή δουλειά και αυτό.

10. Ένα βιβλιοπαιχνίδι.

Ένα μυθιστόρημα εναλλακτικής ιστορίας θα το λέγαμε, αν και όταν γράφτηκε το διάστημα του μεσοπολέμου δεν ήταν ιστορία, ήταν το παρόν. Στις ΗΠΑ λίγο μετά το κραχ και ενώ η χώρα προσπαθεί να ανακάμψει, ένας ακραίος δημαγωγός κυνηγάει την προεδρία με μια ακραία πολιτική ατζέντα που υπόσχεται να προασπίσει την Αμερική από τους εξωτερικούς κινδύνους, τους κομμουνιστές και τη διαφθορά. Και όταν ανεβαίνει στην εξουσία ένα καθεστώς τρόμου αγκαλιάζει την κάποτε γη της ελευθερίας.

Θα μπορούσε να είναι ένα δυνατό πολιτικό θρίλερ αλλά είναι μια πολιτική σάτιρα με ένα ανάλαφρο γράψιμο με χιούμορ, οπότε δεν το ευχαριστήθηκα.

Αυτή τη φορά ο Ρίτσερ πάει γυρεύοντας. Μπλέκει κυριολεκτικά χωρίς να τον ενοχλήσει κανείς ή να τον αφορά το θέμα. Αμέσως μετά τις 61 Ώρες ο Ρίτσερ, που υποφέρει ακόμα από τις συνέπειες εκείνης της περιπέτειας, σταματάει στη μέση του πουθενά και ενώ πίνει τον καφέ του (αυτός ο καφές τον έχει βάλει σε πολλούς μπελάδες!) αποφασίζει ότι πρέπει να διδάξει σε έναν σύζυγο να μην ξαναχτυπήσει τη σύζυγό του. Μόνο που αυτό είναι η κορυφή του παγόβουνου και βρίσκεται μπλεγμένος με μια οικογένεια που όλοι φοβούνται, τους Ντάνκαν. Ένας εναντίον όλων αλλά πότε άφησε αυτό το γεγονός να τον επηρεάσει;

Μια ακόμα περιπέτεια του Ρίτσερ με μυστικά, κρυμμένα κίνητρα και πολύ ξύλο. Ο Ρίτσερ είναι πάντα ένας οδοστρωτήρας που χρησιμοποιεί τόσο την φυσική του δύναμη όσο και την τετράγωνη λογική του. Στα μείον του βιβλίου ο ρυθμός της ιστορίας, θα μπορούσε να είναι λίγο μικρότερη χωρίς να χάσει κάτι από την ποιότητά της και κάποιες βολικές συμπτώσεις που διευκολύνουν τον Ρίτσερ.

Η πρόσκληση – πρόκληση των καθηγητών, με ανοιχτά βιβλία ήταν μια παγίδα μιας και τα θέματα ήταν πάντα πιο δύσκολα και εξεζητημένα. Αλλά εδώ μην ανησυχείτε για κάτι τέτοιο. Τα ανοιχτά βιβλία που θα δούμε σήμερα δεν είναι για να σας δυσκολέψουν.

Αντιθέτως τα ανοιχτά βιβλία είναι ανοιχτά για διάβασμα και την ίδια στιγμή είναι οι ανοιχτές πόρτες για άλλα πολλά βιβλία και κείμενα. Στο ιστολόγιο θα βρείτε βιβλιοπαρουσιάσεις, κείμενα και αποσπάσματα. Έχει πλούσιο περιεχόμενο και θα βρουν όλοι κάτι που να τους ενδιαφέρει. Ανοίγουμε τα βιβλία εδώ: http://meanoihtavivlia.blogspot.com/ 

4.

 

Η Άλις σταμάτησε το αυτοκίνητο στην σειρά για τον έλεγχο διαβατηρίων και στράφηκε στις κόρες της.

-Τώρα θα ελέγξουν τα διαβατήριά μας. Μην κοιτάξετε κανέναν, εντάξει; Τα μάτια σας να είναι χαμηλωμένα.

Δεν ήθελε να θεωρήσει κανένας  την συμπεριφορά τους προκλητική και να θελήσει να τους κάνει τη ζωή δύσκολη με κάποιον επιπλέον έλεγχο ή τυπική διαδικασία που θα απαιτούσαν χρόνο και θα έδιναν χρόνο στο σύζυγό της να τις βρει.

Η Άλις είχε ετοιμάσει τα χαρτιά τους κρυφά από τον δυνάστη τους και έλπιζε ότι θα κατάφερνε να περάσει στην Ελλάδα και να φύγουν για την Αμερική πριν προλάβει να τους καταδιώξει ο σύζυγός της.

Τώρα ήταν τόσο κοντά αλλά δεν τολμούσε ακόμα να χαρεί ότι θα τα κατάφερναν.

 

Ο Μιχάλης κοίταξε το Τουρκικό φυλάκιο σε μικρή απόσταση από το σημείο που στεκόταν. Ο Τούρκος σκοπός τον αγριοκοίταζε αλλά δεν τον ένοιαζε. Ειδικά από την ώρα που είχαν κάνει έπαρση της σημαίας ο Τούρκος τους κοίταζε με μισό μάτι.

-Δεν μας συμπαθεί και πολύ, είπε ο Δήμου.

-Δεν μου κάνει εντύπωση.

Ο Μιχάλης είχε προσαρμοστεί στην ζωή στα σύνορα και συνέχιζε όπως και στα προηγούμενα πόστα του να κάνει τη δουλειά του και να διαβάζει και να γράφει στον ελεύθερο χρόνο του. Παρά τις παροτρύνσεις των υπόλοιπων εξακολουθούσε να μην έχει σχέσεις με τις κοπέλες που ήξεραν και να μη βγαίνει από το φυλάκιο παρά μόνο για να πάει στην εκκλησία την Κυριακή οπότε επέτρεπε στον εαυτό του και την πολυτέλεια να τρώει στη μικρή ταβέρνα του χωριού.

-Λοχία, κανένα νέο από την υπόθεσή σου;

-Μου είπε ένας γραφέας ότι στο τάγμα πήγε ένας συνταγματάρχης. Έκανε ερωτήσεις και μίλησε με το δόκιμο. Έφυγε αλλά δεν ξέρουν τι άλλο θα κάνει και πότε θα κληθώ σε απολογία.

-Κρίμα. Θα βιάζεσαι να τελειώσεις με την κατάσταση αυτή.

-Βιάζομαι να τελειώσω και να πάω σπίτι μου. Αλλά δεν μπορώ να κάνω και κάτι να επισπεύσω τα πράγματα, οπότε απλά περιμένω εκμεταλλευόμενος όσο περισσότερο μπορώ τον καιρό.

-Ε δεν τον εκμεταλλεύεσαι κιόλας, είπε ο Ακομινάτος που ήταν καθισμένος μέσα στο φυλάκιο γυαλίζοντας την διόπτρα του όπλου του. Δεν πήγες με καμιά κοπέλα, ή με την αρχηγό τους, που σε γουστάρει από ό,τι κατάλαβα, όταν δεν είσαι υπηρεσία γράφεις και διαβάζεις. Ούτε σε μοναστήρι να ήσουν!

-Αυτό είναι για εμένα να εκμεταλλεύομαι το χρόνο μου!

 

Η Άλις είδε με ανακούφιση να έρχεται η σειρά τους και μετά τον υπάλληλο να παίρνει τα διαβατήριά τους. Και μετά τον είδε να γουρλώνει τα μάτια του και να τρέχει στο τηλέφωνο. Κατάλαβε, ο άντρας της είχε πάρει τα μέτρα του. Με την εξουσία της θέσης του είχε δώσει τα ονόματά τους στη λίστα αυτών που δεν επιτρεπόταν να βγουν από τη χώρα.

Ήξερε τι θα ακολουθούσε, θα την άφηναν να φύγει επειδή είχε διαβατήριο των ΗΠΑ αλλά χωρίς τα κορίτσια. Σε εκείνες δεν θα επιτρεπόταν να αφήσουν το Τουρκικό έδαφος.

Δεν έπρεπε να συμβεί αυτό.

Δεν μπορούσε να το αφήσει να συμβεί.

Πήρε την απόφασή της σε μια στιγμή.

-Καρίνα, Μίριαμ, είπε ήσυχα αλλά βιαστικά. Βγείτε από το αυτοκίνητο με τις αδερφές σας και τρέξτε απέναντι. Μόλις σας σταματήσουν πείτε ότι ζητάτε άσυλο και ότι πρέπει να μιλήσετε με την Αμερικανική πρεσβεία.

-Εσύ; είπε η Μίριαμ έτοιμη να κλάψει.

-Θα σας ακολουθήσω.

Πήρε βαθιά ανάσα.

-Πάμε!

Εκείνη κινήθηκε προς τον υπάλληλο ενώ οι κόρες της έτρεξαν στην μπάρα που έφραζε το δρόμο.

-Συγνώμη κύριε, είπε, υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Δεν θέλουμε να καθυστερήσουμε. Ξέρω ότι κάνετε τη δουλειά σας και…

Για μια στιγμή το κόλπο της έπιασε αλλά μετά ο υπάλληλος κατάλαβε τι γινόταν.

-Σταματήστε αυτά τα κορίτσια.

Δεν προλάβαιναν, τα κορίτσια πέρασαν κάτω από την μπάρα και άρχισαν να τρέχουν προς τα Ελληνικά σύνορα.

-Πιάστε τες! φώναξε ο υπάλληλος στα διαβατήρια και μια ομάδα στρατιωτών ξεχύθηκε πίσω από τα κορίτσια.

 

-Τι κάνουν οι Τουρκαλάδες; είπε ο Δήμου και ο Μιχάλης, που ακουμπούσε στην μπάρα που απαγόρευε τη διέλευση, στράφηκε στο δρόμο.

-Δεν πάμε καλά, είπε. Πάω να τους βάλω μυαλό, σήμανε συναγερμό.

Ο Μιχάλης πέρασε από την μπάρα και έκανε μερικά βήματα στο ουδέτερο έδαφος.

-Γυρίστε πίσω! φώναξε στα Αγγλικά. Δεν μπορείτε να συνεχίσετε, είσαστε έξω από την αρμοδιότητά σας! Είσαστε στο ουδέτερο έδαφος!

Πίσω του άρχισε να ηχεί η σειρήνα εκτάκτου ανάγκης. Οι άνδρες του φυλακίου έπαιρναν θέσεις με τα όπλα τους ενώ θα έρχονταν ενισχύσεις από το τάγμα.

-Πίσω! φώναξε ο Μιχάλης.

Η Μίριαμ ήταν η πρώτη που τον έφτασε.

-Ζητούμε άσυλο! είπε ξέπνοα.

Ο Μιχάλης την κοίταξε και είδε στα μάτια της τον τρόμο που ζούσε στην Τουρκία. Δεν ήταν δική του δουλειά να το εγκρίνει αλλά δεν θα την παρέδιδε στους Τούρκους. Ειδικά αφού την κατεδίωκαν.

-Περάστε, είπε καθώς κατέφταναν και τα άλλα κορίτσια.

Η Μίριαμ κοίταξε προς την πλευρά  της Τουρκίας όπου βρισκόταν ακόμα η μητέρα της προσπαθώντας να εμποδίσει την καταδίωξή τους. Έκανε νόημα στις αδερφές της να προχωρήσουν προς το Ελληνικό έδαφος.

-Σκοτώστε τες! φώναξε ο Τούρκος επικεφαλής.

-Όχι! ούρλιαξε η Άλις.

Η Μίριαμ κοίταξε τις αδερφές της.

-Τρέξετε! φώναξε.

Οι αδερφές της υπάκουσαν ενώ ο αξιωματικός έδινε πάλι την εντολή να πυροβολήσουν. Ένας στρατιώτης σημάδεψε τη Μίριαμ. Ο Μιχάλης έκανε ένα βήμα και κάλυψε την Μίριαμ με το σώμα του. Οι Τούρκοι τον σημάδεψαν αλλά δεν έριξαν, ήξεραν ότι αυτό θα σήμαινε πόλεμο.

-Ο τύπος έχει μπαλάκια, είπε ο Γιώργος.

-Ζητήσανε άσυλο! φώναξε, δεν έχετε δικαίωμα να πυροβολήσετε.

Ο Τούρκος αξιωματικός κοίταξε τον πολιτικό αντίστοιχό του και συνεννοήθηκαν με το βλέμμα.

-Σκοτώστε τον! διέταξε ο επικεφαλής.

Αλλά ο Ακομινάτος είχε άλλη άποψη.

-Α όχι μεγάλε, ψιθύρισε και το δάχτυλό του χάιδεψε τη σκανδάλη του όπλου του. Μια σφαίρα καρφώθηκε στον ώμο του πρώτου που σημάδευε τον Μιχάλη σαν ρητή προειδοποίηση τι θα ακολουθούσε αν δοκίμαζαν να τον σκοτώσουν.

Οι δύο Τούρκοι δεν ήθελαν να βάλουν τη χώρα τους σε πόλεμο, όχι χωρίς έγκριση τουλάχιστον, και ο αξιωματικός φώναξε:

-Είναι μια παρεξήγηση. Πρέπει να επιστρέψουν!

-Σας πίστεψα τώρα!

Ο Μιχάλης ρώτησε την Μίριαμ:

-Τι ακριβώς συμβαίνει εδώ πέρα;

Η κοπέλα του είπε με τρεμάμενη φωνή τι είχε συμβεί.

-Έχω ξανακούσει τέτοιες ιστορίες, είπε ο Μιχάλης, αν και όχι στην Τουρκία. Μπορείς να είσαι ήσυχη ότι δεν θα σας παραδώσουμε.

-Πως είσαι σίγουρος; Μπορεί να επιτεθούν, μπορεί να συμβεί το οτιδήποτε εδώ. Μπορεί να επιτεθούν για να μας πάρουν.

Αλλά δεν επρόκειτο να υπάρξει συνέχεια. Ακούστηκαν μηχανές αυτοκινήτων από την Ελληνική πλευρά, είχαν καταφτάσει οι ενισχύσεις. Οι Τούρκοι υποχώρησαν στην πλευρά τους.

-Και να μην μας ξανάρθετε! φώναξε ο Μιχάλης πριν επιστρέψει και εκείνος στο φυλάκιό τους με τη Μίριαμ που αγκαλιάστηκε με τις αδερφές της.

Ένας αξιωματικός τον πλησίασε.

-Λοχία, είσαι αξιέπαινος για αυτό που έκανες εδώ πέρα.

-Ευχαριστώ, κύριε συνταγματάρχα, είπε ο Μιχάλης και βλέποντας τα διακριτικά πρόσθεσε, ήρθε η ώρα μου;

-Ερχόμουν να σε εξετάσω, πράγματι για το θέμα που εκκρεμεί αλλά αυτά που είδα μου αρκούν. Είσαι ελεύθερος κάθε κατηγορίας είναι το πόρισμά μου και θα επιστρέψεις στην μονάδα σου για να αποστρατευτείς. Όσο για τον κατήγορό σου, έχει ήδη αποταχτεί από το στρατό με ατιμωτική απόλυση.

Ο Μιχάλης χαμογέλασε.

-Πολύ ωραία, είπε ο Ακομινάτος, και μετά μπορείς να δεις τι θα κάνεις με τη μικρούλα που σε κοιτάει σαν να είσαι ημίθεος.

Έδειξε την Μίριαμ που εκείνη τη στιγμή αγκάλιαζε τη μητέρα της που μόλις είχε περάσει τα σύνορα.

-Αν του δώσω μπουνιά, θα περάσω στρατοδικείο; ρώτησε ο Μιχάλης γελώντας.

 

 

Τέλος

3.

 

Το τζιπάκι κινείτο σε έναν στενό επαρχιακό δρόμο. Οι τέσσερις επιβάτες του είχαν το νου τους για οτιδήποτε ασυνήθιστο μέσα στην σκοτεινιά της νύχτας. Ο Μιχάλης δεν είχε πρόβλημα με τη νύχτα, του άρεσε. Δεν υπήρχαν άλλα οχήματα στην περιοχή οπότε δεν ανησυχούσαν για ατύχημα καθώς δεν άναβαν φώτα πορείας. Ο οδηγός ήξερε την περιοχή μιας και είχε που έκανε την περιπολία μήνες, το όνομά του ήταν Δημήτριος Δήμου. Πίσω βρίσκονταν ακόμα δύο άνδρες, ο ένας ήταν ο Αλέξης Παπαστεφάνου και ο άλλος ήταν ο Νικόλαος Ακομινάτος. Ο πρώτος ήταν πολυβολητής, ο δεύτερος ελεύθερος σκοπευτής.

-Ιστορικό επώνυμο, σχολίασε ο Μιχάλης ακούγοντας το επώνυμο του ελεύθερου σκοπευτή.

-Σου αρέσει η ιστορία λοχία; ρώτησε ο Δήμου.

-Πολύ, έχω ασχοληθεί εκτεταμένα.

-Αηδία, είπε ο Παπαστεφάνου, ασχολείσαι με το παρελθόν και ξεχνάς το σήμερα.

-Τι εννοείς;

-Με τι άλλο ασχολείσαι εκτός από την ιστορία;

-Με τα βιβλία, είπε ο Μιχάλης.

-Πφφ… Τίποτα πιο… πως να το πω; Δραστήριο; Αντρίκιο;

-Όπως;

-Αυτοκίνητα… Αθλητικά… Αθλήματα αν αθλείσαι…

-Όχι.

-Ποτά; Ξενύχτια;

-Ούτε.

-Ε, βλέπεις; Είναι αυτή φυσιολογική ζωή;

-Γυναίκες; ρώτησε ο Ακομινάτος.

-Όχι.

-Να πάρει, μη μου πεις ότι είσαι ανώμαλος.

-Όχι, γέλασε ο Μιχάλης, απλά δεν έχω πάει με γυναίκα εδώ και πολύ καιρό.

-Γιατί;

-Έχασα την κοπέλα μου πριν από δύο χρόνια σχεδόν και δεν έχω σχέση.

-Μα δεν μιλάμε για σχέση, μιλάμε για σεξ, να περάσεις απλά καλά.

-Δεν λειτουργεί έτσι για εμένα.

Ο Μιχάλη βυθίστηκε στη σιωπή και οι τρεις σύντροφοί του τον κοίταξαν. Για εκείνους ήταν ακατανόητη μια τέτοια στάση αλλά η οδύνη του ήταν τόσο προφανής που τους επηρέαζε. Για λίγο δεν μίλησε κάποιο διάστημα.

-Και έχεις δύο χρόνια να κοιμηθείς με γυναίκα; είπε ο Δήμου.

-Ναι, είπε ο Μιχάλης.

-Χαρά σε κείνη που θα σε ρίξει στο κρεβάτι, δηλαδή, θα χορτάσει έναν οργασμό απίστευτα έντονο.

-Δεν με απασχολεί.

-Εντάξει, αυτό θα αλλάξει απόψε.

-Μπα; Πως θα γίνει αυτό;

-Μόλις σταματήσουμε στα κορίτσια, θα τους πούμε να σε φροντίσουν.

-Ποια κορίτσια;

-Είναι εδώ μια φάρμα με πρόθυμες κοπελιές που εκτός από την αγροτική ζωή βγάζουν εισόδημα βοηθώντας τα μοναχικά αγόρια.

Ο Μιχάλης γύρισε και τους κοίταξε έναν έναν.

-Δεν σας πιστεύω, σοβαρά τώρα; Πόρνες;

-Απολαυστικό και χωρίς δεσμεύσεις. Τους δίνουμε λεφτά καμιά φορά αλλά κυρίως περνάμε από εκεί και εξασφαλίζουμε ότι δεν τις εκμεταλλεύεται κάποιος.

Ο Μιχάλης κούνησε το κεφάλι του. Δεν μίλησε για λίγο. Μετά ο Ακομινάτος έσπασε τη σιωπή.

-Λοχία, θα σε παρακαλούσα να μην κάνεις αυτό που σκέφτεσαι.

-Τι σκέφτομαι;

-Να μας το χαλάσεις.

Ο Μιχάλης κοίταξε τον Ακομινάτο με έκπληξη.

-Αυτή κι αν είναι διαίσθηση! Σωστά κατάλαβες τι σκεφτόμουν, πως θα πάψει αυτό. Δεδομένου ότι με ξέρετε μόλις μερικές ώρες, είναι εκπληκτικό πως το μάντεψες.

-Λοχία, αν θέλεις μην…

-Θα το δούμε.

Συνέχισαν την περιπολία τους και το αντικείμενο της ασυμφωνίας τους φάνηκε στο πλάι του δρόμου και συνδεόμενο με ένα μονοπάτι με αυτόν. Ο Μιχάλης δεν είπε τίποτα και εκείνοι κοιτάχτηκαν παίρνοντας θάρρος.

Φτάσανε στο αγρόκτημα. Από κοντά φαινόταν ότι το αποτελούσε μια συστάδα από κτίσματα, ήταν ένα μεγάλο, δίπατο, προφανώς η κατοικία όταν το κτήμα ανήκε κανονικά σε αγρότες, και ακόμα μερικά βοηθητικά, αποθήκες για εργαλεία και προμήθειες, για ζωοτροφές και υλικά του αγροκτήματος όπως λιπάσματα ή επιπλέον χώμα.

Πιο πέρα απλωνόταν καλλιεργήσιμη γη και ένα παλιό κτίσμα που θα ήταν κάποτε στάβλος. Δίπλα του υπήρχε ένα κοτέτσι το οποίο ακόμα φιλοξενούσε μερικές κότες και πιο πέρα ακόμα υπήρχε ένας αχυρώνας.

Το τζιπ σταμάτησε μπροστά στο σπίτι και ο οδηγός με τον Μιχάλη βγήκαν και ακολούθησαν και οι πίσω.

-Το κάνετε καιρό αυτό;

-Μήνες.

-Και δεν το πήρε κανένας χαμπάρι; Αν μη τι άλλο σταματάτε εδώ για ώρα.

-Προβλέπονται στάσεις.

-Α μπα;

-Εκεί πέρα, έδειξε ο Ακομινάτος πέρα από το δρόμο, είναι ένα παρατηρητήριο, πρέπει να σταματάμε.

Ο Μιχάλης έγνευσε.

-Κατάλαβα.

Πήρε το όπλο του από το τζιπ και προχώρησε προς το παρατηρητήριο.

-Ενημερώστε με όταν είναι να φύγουμε.

-Λοχία, έλα μαζί μας, έχει κάτι κορίτσια που θα θέλανε να μοιραστούν πολλά μαζί σου.

-Καλά να περάσετε, είπε ο Μιχάλης.

Ανέβηκε τα σκαλιά ως το παρατηρητήριο και στάθηκε κοιτώντας την σκοτεινή έκταση ως τα σύνορα με την Τουρκία. Θα το απολάμβανε περισσότερο στη θάλασσα με φώτα στον ορίζοντα αλλά και αυτό το θέαμα ήταν της αρεσκείας του. Χαμογέλασε, κάτι ακόμα που δεν θα καταλάβαιναν οι καινούριοι του συνάδελφοι.

Δεν ήταν το σεξ το ζητούμενο από τις γυναίκες. Ήταν η σχέση, αυτό το μοναδικό συναίσθημα που μπορεί να αναπτυχθεί μεταξύ ενός άνδρα και μιας και γυναίκας. Αυτό που ήταν στο παρελθόν του με το θάνατο της Βερόνικα πριν από δύο χρόνια. Αυτό που δεν θα ξαναζούσε πια.

Χαμογέλασε πάλι.

Είχε δει τους χειρότερους εφιάλτες του να παίρνουν σάρκα και οστά, δεν είχε μείνει πια να φοβηθεί τίποτα. Αλλά και δεν θα ένιωθε κάποια πράγματα ξανά. Από μιας πλευράς είχε αποσυρθεί σε μια σκοτεινή άκρη του κόσμου και δεν θα ξανάβγαινε στο φως. Θα συνέχιζε με τις μελέτες του, με τα βιβλία του και τον τρόπο ζωής που είχε συνηθίσει.

Άκουσε βήματα πίσω του και στράφηκε σηκώνοντας το όπλο, βρισκόταν στα σύνορα αν μην τι άλλο. Δεν ήταν ακίνδυνο μέρος ούτε ήταν οι Τούρκοι απέναντι ο μόνος κίνδυνος.

Αυτός που πλησίαζε ήταν μια γυναίκα, ήταν ώριμη, αρκετά χρόνια πιο μεγάλη από εκείνον, αλλά διατηρούσε μια αισθησιακή ομορφιά.

-Εσύ είσαι λοιπόν ο καινούριος τους λοχίας, είπε η γυναίκα, ο πρώτος στρατιώτης που συναντώ και λέει όχι σε ελεύθερο σεξ και δωρεάν μάλιστα.

Ο Μιχάλης χαμογέλασε μα δεν υπήρχε κάτι το εύθυμο στο χαμόγελό του.

-Εσύ είσαι η μαντάμ του οίκου να υποθέσω.

-Θα μπορούσες να το πεις και έτσι, είπε η γυναίκα. Αλλά εγώ δεν το βλέπω έτσι.

-Πως το βλέπεις;

-Αν σου πω δεν θα με πιστέψεις.

-Μπορείς να με δοκιμάσεις.

-Εντάξει λοχία, εδώ μέσα είναι κοπέλες από ανατολικές χώρες κυρίως και μερικές δικές μας. Οι ξένες έχουν δραπετεύσει από τα χέρια δουλεμπόρων. Αν έμεναν στα χέρια τους θα κατέληγαν στα πορνεία της Αθήνας και σε μια μοίρα χειρότερη από θάνατο.

-Ενώ εδώ…

-Μπορεί να μην το πιστέψεις, λοχία, αλλά εδώ είμαστε μια οικογένεια. Τα κορίτσια μαζεύουν χρήματα και φτιάχνουν το μέλλον τους. Κάποιες χωρίς καν να πάνε με άντρα, μόνο κάνουν αγροτικές δουλειές. Επειδή όλες συνεισφέρουν στα έξοδα μένουν χρήματα για όλες και φεύγουν για να ανοίξουν τα φτερά τους.

-Μάλιστα, και εσύ τι κερδίζεις;

-Την ηθική ικανοποίηση ότι αυτά τα κορίτσια δεν χάνονται αλλά βρίσκουν το δρόμο τους. Και την οικογένεια που δεν μπορώ να έχω. Τα βλέπω σαν να είμαι μητέρα τους.

Ο Μιχάλης την κοίταξε εξεταστικά. Φαινόταν ειλικρινής.

-Και τώρα; Τι κάνεις εδώ; Ήρθες να με πείσεις να μην μιλήσω στους ανωτέρους μου;

-Όχι, είπε η γυναίκα. Απλά ήμουν περίεργη.

-Για ποιο πράγμα;

-Για σένα, είσαι ο πρώτος που δεν δείχνει ενδιαφέρον για σεξ χωρίς δεσμεύσεις με κάποια κοπέλα.

-Σου είπαν και το γιατί;

-Ναι, είπε η γυναίκα, και αυτός είναι ο λόγος που δεν σου κάνω κάποια δελεαστική πρόταση. Αντίθετα με τους νεαρούς συντρόφους σου καταλαβαίνω ότι δεν πρόκειται να αλλάξεις γνώμη. Δεν θα κάνεις έρωτα παρά μόνο αν βρεθεί κάποια κοπέλα που θα αγαπήσεις.

-Δεν πρόκειται να συμβεί πια, είπε ο Μιχάλης.

-Δεν είσαι μεγάλος.

-Όχι, αλλά πέρασα δύο φορές από την κόλαση. Δεν θα το κάνω τρίτη φορά.

-Εννοείς την οδύνη…

-Ναι, εννοώ τον πόνο μετά την απώλεια.

-Θα μπορούσε να μην υπάρξει απώλεια.

Ο Μιχάλης χαμογέλασε αλλά δεν ήταν ένα χαμόγελο γεμάτο πικρία.

-Μετά από όσα έχω ήδη ζήσει δεν είμαι αισιόδοξος γι’ αυτό.

-Ποτέ δεν ξέρεις, είπε η γυναίκα.

Ο Μιχάλης χαμογέλασε πάλι και κοίταξε προς την ανατολή. Η γυναίκα ήλθε και στάθηκε δίπλα του.

-Δεν θα σου πω να μην μιλήσεις στους ανώτερους. Θα το αφήσω στην κρίση σου. Ξέρω ότι μπορώ να την εμπιστευτώ.

Ο Μιχάλης δεν είπε τίποτα. Συνέχισε να παρατηρεί το χώρο μπροστά του.

-Δεν θα μείνεις μόνος, είπε η γυναίκα, όχι όταν βοηθάς έτσι τους άλλους. Κάποια στιγμή θα απλωθεί και σε σένα ένα χέρι βοηθείας.

Η γυναίκα έφυγε και ο Μιχάλης χαμογέλασε. Κοίταξε τον ουρανό. Πίστευε στο Θεό αλλά δεν περίμενε να αλλάξει αυτό το δεδομένο, η θεία πρόνοια σίγουρα είχε σημαντικότερα πράγματα να φροντίσει.

Χίλιες Πεντακόσιες! Είναι ένας μεγάλος αριθμός, πολύ μεγάλος! Χίλιες πεντακόσιες αναρτήσεις με κείμενα, σκέψεις, απόψεις, ιστορίες σε συνέχειες και βιβλιοκριτικές. Με όλα όσα δηλαδή με γεμίζουν και μου αρέσουν να ασχολούμαι και τα μοιράζομαι με όλους εσάς εκεί έξω.

Και αυτό είναι το πιο βασικό, ότι όλα αυτά που γράφω τα μοιράζομαι με ανθρώπους εκεί έξω που δεν γνωρίζω και πιθανότατα δεν θα γνωρίσω ποτέ, τουλάχιστον από κοντά.

Η Μίριαμ Γκιουζέλ ούρλιαξε καθώς η δερμάτινη ζώνη του πατέρα της τυλιγόταν για άλλη μια φορά γύρω από τα πλευρά της και η βαριά αγκράφα τη χτυπούσε στο γυμνό της γλουτό. Ο Ιμπραήμ Γκιουζέλ τράβηξε τη ζώνη για να εξαπολύσει άλλο ένα χτύπημα.

-Μη σε παρακαλώ, είπε η έφηβη. Μη…

-Ντύνεσαι σαν πόρνη του δρόμου και μετά με κοιτάζεις στα μάτια σαν να είμαι πελάτης σου; Θα μάθεις να σέβεσαι ή θα πεθάνεις, βρομοθήλυκο!

Η ζώνη σφύριξε στον αέρα καθώς κατευθυνόταν προς το ανυπεράσπιστο κορίτσι για να χτυπήσει αυτή τη φορά τα γυμνά της πόδια. Το κορίτσι ούρλιαξε και σωριάστηκε στο πάτωμα. Ο άντρας μάζεψε τη ζώνη αλλά δεν ξαναχτύπησε, αυτή τη φορά κλώτσησε την πεσμένη φιγούρα.

-Ιμπραήμ! Σε παρακαλώ!

Η Άλις Σόντερς, και νυν Γκιουζέλ, έτρεξε να μπει ανάμεσα στον άντρα της και την δευτερότοκή της.

-Αρκετά τη χτύπησες.

-Αρκετά; φώναξε ο άντρας. Αρκετά; Δεν θα μου πεις εσύ ποιο είναι το αρκετό. Αλλά εσύ φταις! Τις έμαθες να ντύνονται σαν τις πόρνες της χώρας σου, όπου γυρνάνε γυμνές όλες να τις βλέπουν οι άντρες. Ευτυχώς επιστρέψαμε πριν χαλάσουν και δεν κάνουν για τίποτα. Ποιος άντρας θα την έπαιρνε αν την έβλεπε έτσι;

Η Άλις κοίταξε την κόρη της που έτρεμε πεσμένη στο πάτωμα ενώ έκλαιγε με λυγμούς. Τα ρούχα της ήταν σκισμένα και πεταμένα στο πάτωμα και εκείνη είχε απομείνει με τα εσώρουχα, κάτι που ερχόταν να προσθέσει την ντροπή στον πόνο. Πήγε κοντά της και την βοήθησε να σηκωθεί.

-Δεν ήταν άσχημα ντυμένη, είπε, ούτε προκλητικά.

-Μόνο είχε έξω τα πόδια της και τα χέρια της, για να μην αναφερθούμε στο ότι φαινόταν το στήθος της από τη μπλούζα. Σαν να το πρόσφερε στον κάθε άντρα που θα την έβλεπε.

Η Άλις οδήγησε την κόρη της στο δωμάτιό της ενώ ο Ιμπραήμ ακόμα την κοίταζε την κόρη του βρίζοντας.

Μέσα στο δωμάτιο που η Μίριαμ μοιραζόταν με την μεγαλύτερη κόρη, την Καρίνα. Την βοήθησε να ξαπλώσει στο κρεβάτι και την σκέπασε. Την αγκάλιασε πάνω από τα σκεπάσματα προσπαθώντας να την παρηγορήσει και να την ανακουφίσει.

-Γιατί μαμά; είπε με παράπονο το κορίτσι.

Τι να της εξηγούσε; Αυτό που και η ίδια αδυνατούσε να εξηγήσει; Είχε γνωρίσει τον Ιμπραήμ είκοσι χρόνια πριν όταν ήταν ένας νεαρός διπλωμάτης στην Τουρκική αποστολή στα Ηνωμένα Έθνη. Τον είχε βρει γοητευτικό και είχε γίνει γυναίκα του μετά από μια σχέση ενός έτους. Είχαν αποκτήσει τέσσερεις κόρες την Καρίνα, την Μίριαμ, την Ιρέμ και τη μικρούλα Αμίνα. Από τη Νέα Υόρκη είχαν μεταφερθεί στην Ουάσιγκτον όταν ο Ιμπραήμ είχε μετατεθεί στην εκεί πρεσβεία. Είχαν από εκεί μετακινηθεί στην Οτάβα και πίσω στη Νέα Υόρκη ως που έναν χρόνο πριν ο Ιμπραήμ είχε κληθεί να επιστρέψει και να αναλάβει θέση στο υπουργείο εξωτερικών. Από εκείνη τη στιγμή τα πράγματα είχαν αλλάξει.

Ενώ στις ΗΠΑ και τον Καναδά, ο Ιμπραήμ φερόταν σαν ένας ευγενικός, μορφωμένος και πολιτισμένος άνδρας, επιστρέφοντας στην Τουρκία είχε δείξει ένα άλλο πρόσωπο. Ένα που ταίριαζε στα ανατολίτικα πρότυπα της χώρας του. Είχε γίνει ένας αυταρχικός και βίαιος άνδρας. Χτυπούσε τις κόρες του, τις περιόριζε στο σπίτι και είχε ήδη εκφράσει την απόφασή του ότι δεν υπήρχε λόγος να σπουδάσουν αλλά θα παντρεύονταν μόλις θα ενηλικιώνονταν τους άνδρες που εκείνος θα επέλεγε.

Αυτή η αλλαγή στην συμπεριφορά του δεν ήταν εύκολα αποδεκτή από τις δύο μεγάλες κόρες του που καταλάβαιναν την αλλαγής τη ζωή τους όπως και από την ίδια. Δεν μπορούσαν να ζήσουν έτσι, όχι, δεν θα έθαβε τις κόρες της σε μια τέτοια κοινωνία. Το αποψινό περιστατικό ήταν η σταγόνα που ξεχείλιζε το κορίτσι. Θα έπαιρνε τα κορίτσια της και θα έφευγε. Χωρίς διαζύγιο, δεν υπήρχε στην Τουρκία καμία πιθανότητα να το καταφέρει. Ακόμα και αν κατάφερνε να χωρίσει τον Ιμπραήμ, το δικαστήριο θα του έδινε τα κορίτσια. Και δεν θα άφηνε πίσω τις κόρες της.

Θα το σκάγανε όλες μαζί.

1.

 

Το τζιπάκι με τα κλασσικά χρώματα παραλλαγής σταμάτησε μπροστά στο μικρό κτίσμα που ήταν χαμένο στην βλάστηση. Οι απλοί άσπροι τοίχοι και τα χωριάτικα παράθυρα δεν πρόδιδαν την στρατιωτική φύση του. Αν δεν υπήρχε ο ιστός στον οποίο κυμάτιζε περήφανη η Ελληνική σημαία, κανένας δεν θα υποψιαζόταν ότι πρόκειται για στρατιωτική εγκατάσταση.

Από το τζιπ κατέβηκε ένας αξιωματικός και ακολούθησε ένας άνδρας με στολή επίσης αλλά με βαθμό υπαξιωματικού, ένας έφεδρος λοχίας, που κοίταξε το απλό κτίσμα και χαμογέλασε.

-Ωραία είναι εδώ, είπε.

Ο αξιωματικός γύρισε και τον κοίταξε.

-Μόνο εσύ θα έβρισκες ωραία αυτήν την απομόνωση.

Από το φυλάκιο είχαν βγει μια χούφτα άνδρες. Ξεφόρτωναν το μικρό τρέιλερ που έσερνε το τζιπ από τα εφόδια που περιείχε ενώ ένας φόρτωνε τα πράγματά του.

Ο νεοφερμένος έριξε μια ματιά γύρω.

-Γιατί να μην μου αρέσει; Έχει ησυχία, μακριά από τη φασαρία αλλά και τις φασαρίες.

Ο άνδρας που φόρτωνε τα πράγματά του πλησίασε.

-Είμαι έτοιμος να φύγω. Πρέπει να σου παραδώσω, όχι ότι έχει και πολλά πράγματα αλλά να σου τα δείξω.

Το φυλάκιο δεν ήταν μεγάλο και ήταν απλά εξοπλισμένο. Διέθετε έναν μεγάλο θάλαμο με δεκατρία κρεβάτια, τα δώδεκα τοποθετημένα ανά δύο και ένα μόνο του, ένα τραπέζι με καρέκλες και μια θήκη για τα όπλα. Τον εξοπλισμό του φυλακίου συμπλήρωναν ένα ράφι με βιβλία και μια τηλεόραση. Κάτω από το ράφι σε ένα μπαούλο πακτωμένο στο δάπεδο βρίσκονταν τα πυρομαχικά και το τηλέφωνο για την επικοινωνία με το τάγμα στο οποίο ανήκε το φυλάκιο. Σε μια γωνιά βρισκόταν ένα μεγάλο τζάκι, σβηστό αφού δεν χρειαζόταν τέτοια εποχή.

Η κουζίνα βρισκόταν σε ένα μικρό κτίσμα κολλητό στο θάλαμο των οπλιτών και τα λουτρά σε ένα άλλο απέναντι.

-Ωραία, μου θυμίζει το Δυτικό.

-Ποιο;

-Ένα άλλο φυλάκιο στη Σάμο, είπε ο λοχίας.

-Από εκεί μας έρχεσαι;

-Όχι, από το 563 στα Θερμά Νιγρίτας.

-Λοιπόν, είπε ο αξιωματικός, τα καθήκοντά σας είναι τα εξής. Δύο ημέρες περιπολία ανά τέσσερεις και μια ημέρα στο φυλάκιο στη διάβαση.

Ένας ακόμα λοχίας πλησίασε και ο αξιωματικός είπε:

-Λοιπόν, τα βασικά είναι αυτά, θα σε ενημερώσει ο συνάδερφός σου για τα υπόλοιπα.

Ο νεοφερμένος στράφηκε στον άλλο λοχία που έσπευσε να συστηθεί:

-Γιώργος Γιαννέλης.

-Μιχάλης, ξεκίνησε ο νεοφερμένος αλλά ο αξιωματικός διέκοψε.

-Ξεφόρτωσες τα πράγματά σου;

-Ναι.

Ο αξιωματικός στράφηκε στον οδηγό του τζιπ.

-Έτοιμοι να φύγουμε;

Εκείνος απάντησε θετικά και ο αξιωματικός στράφηκε στους δύο ομόβαθμους:

-Γιαννέλη, τον κατατοπίζεις. Σας αφήνω.

Ο αξιωματικός μπήκε στο τζιπ και ο Γιώργος Γιαννέλης είπε:

-Θες βοήθεια με τα πράγματα;

-Τα καταφέρνω, είπε ο νεοφερμένος που είχε ένα σακίδιο ακόμα συν το κλασσικό στρατιωτικό.

-Τι σειρά είσαι;

-99 ΕΣΣΟ, 258 στην καθομιλουμένη.

-Γιατί υπηρετείς ακόμα; Δεν έπρεπε να έχεις απολυθεί;

-Έδωσα μια μπουνιά σε έναν δόκιμο.

-Κανάς φαντασμένος κοπρίτης υποθέτω.

-Το λες και έτσι…

 

-Διμοιρία προσοχή!

Οι σαράντα στρατιώτες που βρίσκονταν μέσα στο θάλαμο στάθηκαν σε στάση προσοχής καθώς ένας δόκιμος έφεδρος αξιωματικός έμπαινε. Ήταν ο επικεφαλής της διμοιρίας και ερχόταν για ενημέρωση πριν την αναφορά του λόχου. Ένας λοχίας στάθηκε μπροστά του και χαιρέτησε στρατιωτικά. Ο δόκιμος ανταπέδωσε και ο λοχίας είπε:

-Εκ της διμοιρίας αναφέρω σαράντα παρόντες, δύο κωλυόμενοι, ένας για την αναφορά του λόχου.

-Που είναι οι κωλυόμενοι;

-Σκοπιά.

-Και ο αναφερόμενος;

Ο λοχίας έκανε ένα νόημα και ένας στρατιώτης έκανε ένα βήμα μπροστά και είπε:

-Στρατιώτης πεζικού Χατζηγεωργίου Λουκάς, είμαι αναφερόμενος από τον λοχία για εξύβριση των θείων.

Ο δόκιμος χαμογέλασε ειρωνικά και είπε στο λοχία.

-Σαχλαμάρες, δεν είμαστε αγιατολάχ να τιμωρούμε τέτοιες αηδίες. Ξέρεις ποιο είναι το θρησκευτικό μας στάτους;

-Ανεξιθρησκεία.

-Πολύ ωραία, κόψε λοιπόν τις βλακείες.

-Δόκιμε, να σου πω, ξέρεις τι σημαίνει ότι έχουμε ανεξιθρησκεία;

-Ότι ο καθένας πιστεύει ό,τι γουστάρει και δεν μπορεί κανείς να του το απαγορεύσει.

-Σωστά, είπε ο λοχίας, αλλά σημαίνει επίσης ότι κανείς δεν έχει δικαίωμα να προσβάλλει την πίστη του άλλου. Συνεπώς και να την υβρίσει. Η αναφορά ισχύει!

-Η αναφορά δεν ισχύει, Χατζηγεωργίου δεν θα βγεις στην αναφορά. Λοχία, ξεκόλλα.

Ο λοχίας γύρισε να φύγει ενώ ο δόκιμος συνέχιζε:

-Δεν πας να γαμήσεις να ξελαμπικάρεις; Εκείνη η Ρωσσίδα τσουλίτσα κάτω στο χωριό σε κοιτάζει με μάτια που λάμπουν.

-Δεν σου επιτρέπω, δόκιμε.

-Α, την έχεις προσέξει, τι δεν θες να στην μαγαρίζουμε ή απλά την…

-Δόκιμε σταμάτα. Σε προειδοποιώ.

-… την σκέφτεσαι έτσι μόνο όταν τον παίζεις;

Ο λοχίας γύρισε και έριξε μια γροθιά στο δόκιμο που τον σώριασε στο δάπεδο.

-Μαλάκα, βρυχήθηκε ο δόκιμος. Θα σε σκίσω. Θα πας φυλακή γι’ αυτό που έκανες. Όχι επιπλέον θητεία, κανονική φυλακή σε κελί να σου ανοίξουν τον κώλο!

 

-Και τώρα περιμένουμε το στρατοδικείο να αποφανθεί. Προτίμησα να συνεχίσω να υπηρετώ αντί να περιμένω σε ένα κελί αλλά πήρα μετάθεση επειδή δεν μπορούσα να παραμείνω στην ίδια μονάδα με εκείνον. Το πρόβλημα είναι ότι έβαλε κάποιο μέσον για να μου τη φέρει και κατέληξα εδώ.

-Λοιπόν άκου πως έχουν τα πράγματα. Είμαστε δώδεκα εδώ, μια ομάδα είναι σε περιπολία, μια φυλάει σκοπιά μια πάει στο φυλάκιο στη διάβαση. Η ομάδα που πάει περιπολία την άλλη μέρα φυλάει, η ομάδα που φυλούσε πάει στο φυλάκιο και εκείνη από το φυλάκιο πάει περιπολία. Ο προκάτοχός σου ήταν να πάει περιπολία αλλά μπορούμε να κανονίσουμε κάτι για να μην…

-Κανένα πρόβλημα, απλά, επειδή δεν ξέρω την περιοχή, πρέπει να την ξέρουν οι υπόλοιποι.

-Την ξέρουν οι οδηγοί.

-Εντάξει τότε, μην σε απασχολεί. Αρχιφύλακας είσαι εσύ;

-Κανονικά είσαι εσύ, σε εσένα παρέδωσε ο Κόντος. Είσαι και παλαιότερος.

-Εντάξει. Να αφήσω τα πράγματά μου και να ετοιμαστώ τότε.

-Έχεις χρόνο. Η περιπολία είναι 11 με 7.

-Ωραία, είπε ο νεοφερμένος.

-Μιχάλης, είπαμε;

-Ναι.

Μπήκαν στο φυλάκιο και ο Μιχάλης κοντοστάθηκε.

-Δεν είμαι για να ανέβω σε πάνω κρεβάτι. Θα πάρω ένα κάτω. Ποιο είχε ο προκάτοχός μου;

-Αυτό, έδειξε ο Γιώργος ένα από τα πάνω κρεβάτια.

-Και εκείνο που είναι μόνο του;

-Για αξιωματικό όταν έρθει να περάσει τη νύχτα του εδώ.

-Α το θυμάμαι από το Δυτικό. Γίνεται συχνά αυτό;

-Όχι ιδιαίτερα, μια φορά σε δύο με τρεις μήνες.

-Ωραία, είπε ο Μιχάλης, θα κοιμάμαι εκεί και θα δούμε τι θα κάνουμε αν έρθει αξιωματικός, μπορεί να προλάβω να απολυθώ ως που να συμβεί.

Ο Μιχάλης ασχολήθηκε με το να τακτοποιηθεί, το μεγάλο στρατιωτικό σακίδιο -αυτό που στην στρατιωτική ορολογία ονομάζεται λουκάνικο – πίσω από το κρεβάτι ενώ το μικρότερο που είχε το τοποθέτησε κάτω από το κρεβάτι. Ασφάλισε το όπλο του στον οπλοβαστό, τη θήκη για τα όπλα, και μετά είπε στον ομόβαθμό του.

-Τι κάνετε με το φαγητό;

-Έχουμε έναν μάγειρα και κάνει θαύματα! Προμήθειες έρχονται από το τάγμα δύο φορές την εβδομάδα.

Ο Γιώργος κοίταξε το ρολόι του.

-Σε λίγο θα είναι έτοιμο το δείπνο.

-Ακολουθείτε το πρόγραμμα;

-Όχι απαραίτητα, αυτοσχεδιάζει πολλές φορές.

Ο Μιχάλης ένευσε και κάθισε σε μια καρέκλα, έριξε μια ματιά έξω. Ύστερα έβγαλε από την τσέπη του ένα βιβλίο και αφοσιώθηκε σε αυτό. Ο Γιώργος έριξε μια ματιά στο βιβλίο και μετά στον καινούριο τους συγκάτοικο. Έδειχνε ήσυχος και αυτό του άρεσε.

-Ο τύπος που σε έστειλε εδώ ήθελε να σε τιμωρήσει αλλά μάλλον θα περάσεις καλά μαζί μας.

-Δεν αμφιβάλλω.

-Ώρα για φαγητό, μάγκες! φώναξε ο μάγειρας.

Ο Μιχάλης έκλεισε το βιβλίο και το έβαλε στην τσέπη του.

-Για να δούμε λοιπόν, τι θαύματα κάνει ο μάγειρας. Τι έχει το μενού απόψε;

-Λουκάνικα με αυγά.

-Αυγά; Που βρήκατε τα αυγά σε τούτη την ερημιά;

-Μας τα φέρνει ένας μπάρμπας από το κτήμα του εδώ πιο πάνω. Παίρνει τα αποφάγια μας για τα ζώα του και μας φέρνει αυγά.

-Μια χαρά.

Ο Μιχάλης ακολούθησε το Γιώργο στην κουζίνα όπου κάθισαν γύρω από το τραπέζι με τους υπόλοιπους για να φάνε.

-Είσαι όσο καλός, όσο σε παινέψανε, είπε στον μάγειρα. Μια χαρά το φαγητό!

-Ευχαριστώ, λοχία, κράτα όρεξη για το επιδόρπιο.

-Έχει και επιδόρπιο;

-Σου αρέσει το προφιτερόλ;

-Μόλις σε συμπάθησα εσένα!