Νυχτερινή Πένα

   Σε ένα πρόσφατο κείμενο έγραψα ότι αποσύρομαι στην ησυχία της νύχτας και γράφω ακούγοντας μπαλάντες. Μια φίλη με ρώτησε τι ακούω και έτσι θα δώσω ένα μικρό παράδειγμα:

   Επίσης ακούω πολλά soundtracks. Τιτανικός, Άρχοντας των Δακτυλιδιών, Οι Πειρατές της Καραιβικής, Ο Βράχος είναι μόνο μερικά από όσα μου αρέσουν.

   Πολλές φορές πάει ανάλογα με το τι γράφω, η τρέχουσα ιστορία θέλει μπαλάντες, το μυθιστόρημά μου, επική μουσική.

   Αυτά προς το παρόν, εις το επανιδείν.

   Ναι ξέρω είναι κάπως περίεργο ένας άνδρας να σκέφτεται ένα πρόβλημα που αφορά γυναίκες αλλά σήμερα είχα μια συζήτηση με μια κοπέλα που μόλις γνώρισα και μιλήσαμε και γι' αυτό το θέμα. Ομολογώ ότι δεν έχω ασχοληθεί με το θέμα αλλά η συζήτηση με έκανε να σκεφθώ μερικά πράγματα.

   Πόσο ρηχό είναι να κρίνεις έναν άνθρωπο από την εμφάνιση το ξέρουμε όλοι, γιατί να αλλάζει όταν πρόκειται για γυναίκα; Γιατί επίσης θα έπρεπε να κρίνεται μια γυναίκα όμορφη ή άσχημη με βάση κάποια στάνταρ και όχι με το αισθητήριο του καθενός μας. Αν δηλαδή μια γυναίκα δεν έχει τις αναλογίες που η μόδα θεωρεί θηλυκές δεν μπορεί να είναι ερωτική; Και ακόμα περισσότερο δεν αξίζει να αγαπηθεί επειδή είναι πιο γεμάτη; Είναι η λεπτή μέση το εχέγγυο για μια σχέση; Και πόσο εγκληματικό είναι η νοοτροπία αυτή να περνάει σε κορίτσια στην εφηβεία που προσπαθούν να φτάσουν πρότυπα ανέφικτα και βλαβερά ψυχολογικά και σωματικά.

   Είναι κρίμα ένα έξυπνο κορίτσι να αισθάνεται άσχημα όχι για κάποιο μειονέκτημα αλλά γιατί έχει μερικά κιλά παραπάνω ή γιατί οι γοφοί της δεν είναι στενοί όπως των μοντέλων. Έχουμε μια κοινωνία που η εμφάνιση είναι πιο σπουδαία από το περιεχόμενο αλλά κάποτε αυτό πρέπει να πάψει. Σε αυτό το θέμα τουλάχιστον.

   Δεν ξέρω, ίσως είμαι εγώ που ζω σε λάθος εποχή αλλά με προβλημάτισε πολύ αυτή η συζήτηση. Απευθύνομαι λοιπόν στους άνδρες εκεί έξω, κοιτάξτε τον ψυχικό πλούτο σε μια κοπέλα όχι μόνο την εμφάνισή της. Είναι πιο ζεστό και ανθρώπινο. Ίσως πάλι είμαι αθεράπευτα ρομαντικός.

   Ξύπνησα νιώθοντας αρκετά ξεκούραστος αν και ο ύπνος μου ήταν ταραγμένος, με βασάνιζε η σκέψη για την Κατερίνα και το μωρό της. Σηκώθηκα και την άφησα να κοιμάται. Βγήκα από το δωμάτιο και στάθηκα στο πλατύσκαλο. Όλοι κοιμούνταν ακόμη και έτσι απόφάσισα να βγω για έναν περίπατο, κάτι που συνήθιζα όταν ήθελα να σκεφθώ.

   Το περπάτημα στος χιονισμένους δρόμους του χωριού με βοήθησε να ξαναβρώ τη γαλήνη μου αλλά ακόμα δεν μπορούσα να βρω μια λύση για το πρόβλημα που βρισκόταν μπροστά μου. Μόνο θαύμα θα έκανε το Δημήτρη να λογικευτεί και αν δεν το έκανε με τη θέλησή του αυτό θα έβλαπτε την Κατερίνα αλλά και το παιδί. Αλλά τι μπορούσα να κάνω;

   Επέστρεψα στο σπίτι παγωμένος και ανέβηκα πάλι στο δωμάτιο όπου τη βρήκα ξύπνια αλλά ακόμα ξαπλωμένη. Κάθισα στην πολυθρόνα.

   -Κάνει κρύο; ρώτησε. Δείχνεις παγωμένος.

   -Ναι, βαρύ κρύο.

   Σηκώθηκε καθιστή και μετά όρθια και ήρθε κοντά μου. Πήρε τα χέρια μου στα δικά της να τα ζεστάνει.

   -Είσαι πολύ γλυκό κορίτσι Κατερίνα, είπα. Μακάρι να βρεθεί ο κατάλληλος άνθρωπος για' σενα.

   -Και αν τον έχω βρει;

   -Ο Δημήτρης δεν είναι ο κατάλληλος, είπα. Τον αγάπησες αλλά εκείνος όχι.

   -Δεν εννοώ το Δημήτρη. Ξέρω πια τι ήθελε από' μενα.

   -Αλλά υπάρχει κάποιος άλλος; ρώτησα έκπληκτος.

   -Ναι, είπε η Κατερίνα.

   Ήταν άραγε αλήθεια ή είχε γελαστεί πάλι η κοπέλα που αναζητούσε ένα στήριγμα για την ευαίσθητη ψυχή της; Αν ήταν αλήθεια ίσως να έβρισκα εκεί την λύση που ζητούσα.

   -Χαίρομαι, της είπα.

   Μας διέκοψε το χτύπημα της πόρτας και δεν ξαναμιλήσαμε γι' αυτό όλη την ημέρα μιας και δεν μείναμε μόνοι μας. Το βράδυ η Κατερίνα ήταν πολύ κουρασμένη και δεν μιλήσαμε γι' αυτό.

   Οι υπόλοιπες μέρες περάσανε ήσυχα και έφτασε η παραμονή της πρωτοχρονιάς. Παραβρέθηκα στο πιο θορυβώδες και ανούσιο γλέντι που είχα ποτέ μου δει. Τραγουδούσαν και έπιναν κάνοντας προπόσεις στην υγεία της Κατερίνας και μας εύχονταν καλούς απογόνους. Το γλέντι την κούρασε και αποσυρθήκαμε αμέσως μετά τα μεσάνυχτα και την αλλαγή του χρόνου.

   Η Κατερίνα ξάπλωσε και μου ζήτησε να ξαπλώσω και' γω δίπλα της. Το έκανα και αμέσως μετακινήθηκε στην αγκαλιά μου. Την ένιωσα να τρέμει.

   -Τι είναι; ρώτησα. Τι έχεις;

   -Φοβάμαι, ομολόγησε με σιγανή φωνή. Φοβάμαι τι θα φέρει αυτή η νέα χρονιά που μόλις άρχισε.

   Χάιδεψα απαλά τα μαλλιά της ψιθυρίζοντάς της καθησυχαστικά:

   -Δεν είσαι μόνη σου, δεν θα σε αφήσω.

   Αποκοιμήθηκε εκεί στην αγκαλιά μου και όλη τη νύχτα έμεινε κοντά μου, με τα χέρια της να κρατάνε το δικό μου σφιχτά.

   Τη μεθεπόμενη μέρα πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Οι γονείς της την αποχαιρέτησαν εγκάρδια. Αντιθέτως αποχαιρέτησαν εμένα πολύ ψυχρά. Η αποστολή μου είχε τελειώσει και ήθελαν να μου δείξουν πως δεν ήθελαν να με ξαναδούν. Ούτε εγώ ήθελα.

   Φτάσαμε στο σπίτι και πριν μπούμε στάθηκα.

   -Έλα, είπα στην Κατερίνα, πέρνα εσύ πρώτη για το γούρι.

   -Εγώ; είπε εκείνη. Εγώ είμαι......

   Δεν την άφησα να συνεχίσει.

   -Είσαι μια γυναίκα στην πιο ευτυχισμένο ρόλο που μπορεί να έχει, αυτόν της μητέρας. Θα γίνεις μητέρα Κατερίνα. Δεν υπάρχει κάτι πιο μεγαλειώδες.

   Πέρασε πρώτη και ακολούθησα.

   -Ευχαριστώ για όλα, μου είπε.

   -Δεν χρειάζεται να με ευχαριστείς. Ούτε χρειάζεται να φύγεις από το σπίτι επειδή όλα είναι εντάξει με τους δικούς σου. Έλα πάμε για ύπνο, είναι αργά.

   Μόλις το είπα έσβησαν τα φώτα καθώς διακόπηκε η παροχή ηλεκτρικού ρεύματος, κάτι απόλυτα συνηθισμένο σε μέρες που μαινόταν καταιγίδα όπως απόψε. Η Κατερίνα γέλασε.

   -Φαίνεται πως και η ΔΕΗ συμφωνεί μαζί σου.

   -Έτσι φαίνεται. Πάμε λοιπόν.

   Με καληνύχτισε και πήγαμε στα δωμάτιά μας. Ξάπλωσα σκεφτικός. Η οικογένειά της είχε παίξει την κωμωδία της οικογενειακής ευτυχίας για το θεαθείναι, τα προσχήματα είχαν σωθεί. Θα νοιάζονταν πλέον για την κόρη τους; Δεν το πίστευα, το φαρμάκι που είχε εναντίον της η αδερφή της ήταν ενδεικτικό. Και θα χρειαζόταν κάθε βοήθεια, από υλική ως ψυχολογική.

   Η βροχή δυνάμωσε και οι αστραπές με τις επακόλουθες βροντές πλήθυναν. Αυτό δεν με πείραζε, μου αρέσουν οι καταιγίδες. Έκλεισα τα μάτια μου αφήνοντας τον ήχο της βροχής να γαληνέψει τις σκέψεις μου. Αλλά η γαλήνη αυτή ήταν βραχύβια. Άνοιξε η πόρτα του δωματίου και μπήκε η Κατερίνα. Κοντοστάθηκε.

   -Δεν κοιμάμαι, είπα.

   -Σε πειράζει να μείνω εδώ; Ξέρω ότι είναι ανόητο αλλά φοβάμαι να μείνω μόνη μου. Θα καθίσω στην καρέκλα σου, δεν θα σε ενοχλήσω. Απλά... Απλά ήθελα να είμαι κοντά σου.

   -Θα αρρωστήσεις αν μείνεις εκεί, είπα. Έλα να ξαπλώσεις και θα σηκωθώ εγώ. Θα κάτσω να γράψω.

   Η Κατερίνα ήρθε δίπλα μου και με εμπόδισε να σηκωθώ.

   -Χρειάζεσαι και εσύ την ξεκούραση, είπε. Δεν μπορώ να το δεχθώ. Αλλά αν δεν σε πειράζει να.....

   Τραβήκτηκα στο πλάι έχοντας καταλάβει τι ήθελε. Ξάπλωσε δίπλα μου. Το πρόσωπό της έδειχνε γαλήνη και αναρωτιόμουν πόσα λίγα είχε ανάγκη αυτό το κορίτσι για να είναι ευτυχισμένο, απλά λίγη φροντίδα, κάποιον να την καταλαβαίνει, να την προσέχει.

   Μια μικρή κραυγή εκ μέρους της διέκοψε τις σκέψεις μου. Την κοίταξα αλλά χαμογελούσε.

   -Ένιωσα το μωρό, είπε.

   Πήρε το χέρι μου και το ακούμπησε στην κοιλιά της. Ένιωσα τη νέα ζωή να σκιρτά μέσα της. Μια πρωτόγνωρή αίσθηση, ασυναίσθητα χάιδεψα την κοιλιά της. Η Κατερίνα έπιασε το χέρι μου και το οδήγησε στο στήθος της. Ένιωσα την καρδιά της να χτυπάει κάτω από την παλάμη μου.

   -Μπορείς να νιώσεις κάτι για' μενα;

   -Κατερίνα.....

   -Είμαι πολύ ανόητη.... Έγκυος με ένα παιδί που ο πατέρας του δεν θέλει. Ποιος θα.... Ποιος θα ήθελε να μπλέξει μαζί μου;

   -Δεν θα έλεγα ποτέ κάτι τέτοιο, είπα. Αξίζεις να σε αγαπάνε και η ατυχία σου με το Δημήτρη δεν θα.....

   -Αξίζω; Τότε γιατί είμαι μόνη; Γιατί με εγκαταλείψανε όλοι; είπε και παρά το σκοτάδι διέκρινα ότι τα μάτια της ήταν υγρά.

   -Εγώ δεν θα σε εγκαταλείψω ποτέ, στο υπόσχομαι.

   Έγειρα προς το μέρος της και τη φίλησα. Καθώς το χέρι μου ήταν ακόμη στο σώμα της την ένιωσα να ριγεί. Τύλιξε τα χέρια της γύρω από το λαιμό μου και το φιλί βάθυνε, έγινε πιο παθιασμένο, ερωτικό. Έφερε το σώμα της πιο κοντά στο δικό μου.

   -Μην κάνεις πίσω σε παρακαλώ, ψιθύρισε. Άφησέ με να νιώσω απόψε ότι κάποιος.......

   Τη φίλησα πάλι. Χάιδεψα τα μακριά μαλλιά της, άγγιξα τα βρεγμένα από δάκρυα μάγουλά της και τα απαλά χείλη της. Και συνειδητοποίησα πως δεν μπορούσα να την αφήσω, θα έκανα το παν για εκείνη.

   Εκείνη τη νύχτα έγινε δική μου, δεν μπορώ να περιγράψω την ένωσή μας. Δεν υπάρχουν οι κατάλληλες λέξεις. Πως να περιγράψω την αγάπη της, ή ποια επίθετα θα μπορούσαν να αποδώσουν την γλυκήτητα του φιλιού της, την απαλότητα του αγγίγματός της, το χάδι της, το βλέμμα της; Πως να εκφράσω αυτό το ταξίδι των δυο μας στα μυστικά μονοπάτια που μόνο εραστές διαβαίνουν;

   Όταν έγειρα ξανά στο κρεβάτι και την τράβηξα στην αγκαλιά μου ήξερα ότι τίποτα πια δεν θα ήταν το ίδιο. Και ήξερα πια και τι έπρεπε να γίνει. Ήσυχος με αυτήν την σκέψη αποκοιμήθηκα με την Κατερίνα να κοιμάται ήδη γαληνεμένη στα χέρια μου.

3.

   Πήγαμε στο χωριό με ένα ταξί που έστειλε ο πατέρας της Κατερίνας για να μας πάρει. Από κάποιο σημείο και μετά η Κατερίνα αποκοιμήθηκε ακουμπισμένη στον ώμο μου. Ο οδηγός μας κοιτούσε περίεργα και δεν μπορούσα να αποφασίσω τι ήταν που το προκαλούσε, το ότι είμασταν ζευγάρι και εκείνη ήταν έγκυος - η κατάστασή της φαινόταν πια - χωρίς να έχουμε παντρευτεί ή η σκανδαλώδης οικειότητα μας ανεπίτρεπτη σε δημόσια θέα για τα δεδομένα του χωριού.

   Φτάσαμε στο χωριό και ξύπνησα την Κατερίνα χωρίς κάτι προς σχολιασμό του οδηγού που πολύ θα ήθελε να έχει πικάντικα νέα για τη βραδινή του βόλτα στο καφενείο του χωριού. Βγήκαμε από το αυτοκίνητο, στην πόρτα του σπιτιού περίμενε ολόκληρη η οικογένεια. Τα δυο μικρά αδέρφια της έτρεξαν να την αγκαλιάσουν και να τη φιλήσουν, εκείνα δεν ήξεραν από την υποκρισία και τις προκαταλήψεις των μεγάλων και ένιωθαν μόνο πόσο τους είχε λείψει η μεγαλύτερη αδερφή τους.

   Οι υπόλοιποι τη δέχθηκαν θερμά ενώ πολλοί γείτονες παρακολουθούσαν λιγότερο ή περισσότερο αδιάκριτα. Αντάλλαξα χειραψία με τους γονείς της και μετά με την πιο μεγάλη αδερφή της. Εκείνη κοίταζε πολύ παγερά την Κατερίνα.

   Μπήκαμε στο σπίτι, ένα μεγάλο χωριατόσπιτο με κουζίνα και σάλα στο ισόγειο και δωμάτια στον όροφο, και ο πατέρας της είπε:

   -Ωραία ως εδώ. Μαρίνα οδήγησέ τους στο δωμάτιο.

   Ανεβήκαμε στον πάνω όροφο αλλά ενώ η Κατερίνα ετοιμαζόταν να ανοίξει μια πόρτα η αδερφή της της υπέδειξε μια άλλη.

   -Το δωμάτιο των ξένων; είπε πληγωμένα η Κατερίνα.

   -Το μόνο διπλό κρεβάτι εκτός των γονιών μας, είπε η Μαρίνα. Δεν νομίζω να θες εκείνο.

   -Διπλό; ψέλλισε η Κατερίνα.

   Κοκκίνισε αλλά εγώ της είπα ήσυχα:

   -Θα βρούμε τη λύση, μη φοβάσαι.

   Μπήκαμε στο δωμάτιο. Ήταν μικρό, ίσα που χωρούσε το διπλό κρεβάτι και μια ντουλάπα ενώ δίπλα στο παράθυρο βρισκόταν μια μεγάλη πολυθρόνα.

   -Εκεί θα κοιμηθώ, της είπα.

   -Αλλά....

   -Μην ανησυχείς.

   -Να το κάνουμε εναλλάξ;

   -Δεν θα το δεχόμουν ακόμα και αν εσύ δεν ήσουν στην ευαίσθητη κατάσταση που είσαι.

   Κάθισε στο κρεβάτι και εγώ απέναντί της στην πολυθρόνα.

   -Όλα θα πάνε καλά.

   Και πήγαιναν όπως έδειχναν όλα. Κάναμε περιπάτους μαζί, κάτι που χρειαζόταν στην κατάστασή της, και περνούσαμε πολλές ώρες όπως και στο σπίτι μιλώντας ή με εκείνη καθισμένη κοντά μου ενώ έγραφα.

   Το πρωί της ημέρας των Χριστουγέννων σηκώθηκα και πήγα στην εκκλησία. Χρειαζόμουν τη φώτιση από το Θεό. Σε λίγους μήνες ένα μωρό θα ερχόταν στον κόσμο και τι θα το περίμενε; Οι δικοί της είχαν δεχθεί την Κατερίνα αλλά δεν την συγχωρούσαν, τα πικρά σχόλια της Μαρίνας δεν μου άφηναν καμία αμφιβολία.

   Τι μπορούσα να κάνω; Τι περισσότερο από αυτό που ήδη έκανα;

   Επέστρεψα στο σπίτι σκεφτικός. Το γλέντι που ακολούθησε δεν κατάφερε να μου φτιάξει τη διάθεση και θα ήμουν ακόμα πιο δύσθυμος αν δεν έβλεπα την Κατερίνα να χαμογελάει.

   Όταν πήγαμε για ύπνο η Κατερίνα ξάπλωσε στο κρεβάτι και εγώ, όπως και τα προηγούμενα βράδια, έκατσα στην πολυθρόνα. Βυθίστηκα στις σκέψεις μου ως που η Κατερίνα μίλησε και κατάλαβα ότι δεν είχε αποκοιμηθεί.

   -Κοιμάσαι;

   -Όχι.

   -Θα σε πείραζε απόψε να κοιμηθείς δίπλα μου;

   Την κοίταξα. Φαινόταν ταραγμένη.

   -Τι έχεις; ρώτησα.

   -Φοβάμαι.

   -Για ποιο πράγμα;

   -Για το μέλλον ενός παιδιού που μόνο εγώ θέλω. Σε παρακαλώ, θέλω....

   Η φωνή της έσβησε και μετά είπε:

   -Συγνώμη, είμαι ανόητη,

   Σηκώθηκα και έκανα το γύρο του κρεβατιού. Ξάπλωσα κοντά της και εκείνη έσπευσε να με σκεπάσει με τις κουβέρτες που ήταν και η ίδια σκεπασμένη.

   -Ευχαριστώ, είπε.

   Αποκοιμήθηκε και μέσα στον ύπνο της μετακινήθηκε στην αγκαλιά μου. Εγώ έμεινα να σκέφτομαι τι θα μπορούσα να κάνω ως που με νίκησε η κούραση και αποκοιμήθηκα και' γω.

   Μου αρέσει να γράφω νύχτα, σχεδόν απόλυτη ησυχία που τη διακόπτει μόνο η μουσική που ακούω - απαλές μπαλάντες συνήθως τέτοια ώρα - και ο ήχος από τα δάκτυλά μου στο πληκτρολόγιο. Αλλά απόψε σταμάτησα ξαφνικά να γράφω. Δεν άκουγα μουσική εκείνη τη στιγμή και απλά άφησα τη νυχτερινή σιγαλιά να σταλάξει στην ψυχή μου το βάλσαμό της.

   Άρχισα να σκέφτομαι, αν ο όρος κυβερνοάνθρωπος ήταν δόκιμος θα μπορούσα να πω ότι αυτό είμαι. Πέρα από τη δουλειά που δεν είναι και αυτή αμέτοχη στο διαδίκτυακές μου δραστηριότητες, σχεδόν όλες οι κοινωνικές μου επαφές και σχέσεις είναι μέσω του παγκοσμίου ιστού. Μιλάω περισσότερο μέσω υπολογιστή παρά δια ζώσης. Είναι περίεργο ή απλά εγώ δεν το είχα συνηθίσει; Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι μου ταιριάζει.

   Μιλάω με άτομα που ποτέ δεν θα γνωρίσω από κοντά και όμως μιλάμε, συζητάμε για πολλά από τα πλέον τετριμμένα ως τα πιο προσωπικά. Έχει μια μαγεία ακατανίκητη αυτό όλο.

   Είναι μια πολύ όμορφη σκέψη πως μέσα σε αυτήν την πόλη των πεντέμισι εκατομμυρίων ανθρώπων υπάρχει κάπου μια κοπέλα που μπορούμε να μιλήσουμε για ό,τι μας απασχολεί, μια φίλη. Ή μια φέρελπις συγγραφέας που κάνει τα πρώτα της βήματα και συζητάει μαζί μου τις εμπειρίες της από το γράψιμο.

   Αυτές οι σκέψεις γαληνεύουν το μυαλό μου όταν νιώθω απογοητευμένος από την όψη που έχει σήμερα ο κόσμος και οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Μάλλον είμαι ανεδαφικά ρομαντικός. Ο τελευταίος ενός χαμένου ιδανικού. Αλλά δεν με νοιάζει, μου αρέσει να βλέπω έτσι τον κόσμο, αλλιώς απλά δεν αξίζει.

   Πλησίαζαν οι γιορτές και ο χειμώνας είχε πλέον εγκατασταθεί για τα καλά με καταιγίδες και χιόνια. Η ζωή μας συνεχιζόταν με τον ίδιο ρυθμό και τρόπο, όσο δεν μελετούσα έγραφα. Η Κατερίνα όταν δεν διάβαζε ερχόταν να καθίσει κοντά μου. Πολλές φορές χωρίς να μιλάμε. Απλά καθόταν στο κρεβάτι κοντά μου.

   Ένα μεσημέρι επιστρέφοντας από τη σχολή, μια μέρα που εκείνη δεν είχε μάθημα και δεν είχε ανέβει, τη βρήκα μαζί με μια γυναίκα μιας κάποιας ηλικίας να κάθονται στην κουζίνα. Μόλις μπήκα η Κατερίνα τινάχθηκε όρθια και μου σύστησε, εμφανώς ταραγμένη, τη μητέρα της. Εκείνη, μια γυναίκα γύρω στα εξήντα με πρόσωπο που μαρτυρούσε πως είχε περάσει πολλά, με κοίταξε εξεταστικά.

   -Πως δέχθηκες να συζείς με κάποια έγκυο από άλλων άνδρα; Η υπόληψη δεν έχει μάλλον και πολλή σημασία για' σενα.

   -Περισσότερο θα κηλιδωνόταν αν άφηνα μια έγκυο στο δρόμο, απάντησα.

   -Και συζείς μαζί της;

   -Έχει δικό της δωμάτιο. Απλά συγκατοικούμε.

   Η γυναίκα κούνησε το κεφάλι της. Τις άφησα και πήγα στο δωμάτιό μου, δεν ήθελα να φέρω σε δύσκολη θέση την Κατερίνα. Όταν έφυγε η μητέρα της δεν έδωσα συνέχεια στο περιστατικό αν και ήμουν περίεργος γιατί είχε έρθει.

   Έμαθα την άλλη μέρα. Η μητέρα της επέστρεψε με έναν μεγαλόσωμο βλοσυρό άνδρα που ήταν ο πατέρας της. Τους άφησα να τα πουν στην κουζίνα και πήγα στο δωμάτιό μου. Έλπιζα να τα βρουν. Η Κατερίνα υπέφερε από την έλλειψη επικοινωνίας με την οικογένειά της.

   Η πόρτα άνοιξε πίσω μου και άκουσα βήματα αλλά δεν άφησα το κομμάτι που έγραφα. Η Κατερίνα ήξερε τις συνήθειές μου και θα καθόταν απλά ως που να τελειώσω στο κρεβάτι. Αλλά δεν ήταν η Κατερίνα.

   -Είσαι λοιπόν τόσο υπεράνω ώστε να βοηθάς την κόρη μου χωρίς αντάλλαγμα; είπε μια βαριά φωνή.

   Γύρισα και κοίταξα τον πατέρα της Κατερίνας.

   -Ναι, είπα. Δεν την πετώ στο δρόμο για να μην χαλάσω το όνομά μου.

   Μια λάμψη θυμού άστραψε στα μάτια του και ετοιμάστηκα για σύγκρουση αλλά εκείνος δεν έδωσε συνέχεια.

   -Τη νοιάζεσαι τόσο ώστε να σώσεις τα προσχήματα;

   -Δηλαδή;

   -Αύριο κλείνει η σχολή. Έλα μαζί της στο χωριό. Θα σε παρουσιάσουμε σαν τον μνηστήρα της και πατέρα του παιδιού. Μετά από τις γιορτές επιστρέφετε εδώ και τέλος. Ένας χωρισμός δεν είναι ντροπή.

   -Ενώ να μείνει έγκυος έτσι είναι ε; είπα με αηδία. Δεν λέω ότι δεν έκανε λάθος αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να καταδικαστεί. Είναι πολύ γενναία που το κράτησε.

   -Θα το κάνεις; Πόσα θέλεις;

   Πρέπει το βλέμμα μου να είχε κάτι το τρομερό γιατί πισωπάτησε.

   -Δεν χρειάζομαι χρήματα.

   -Πόσα; ρώτησε ο πατέρας της νομίζοντας ότι ήθελα να ανεβάσω το ποσό.

   -Είπα ότι δεν χρειάζομαι χρήματα. Θα το κάνω για το καλό της, για να την δεχθείτε πίσω στην οικογένεια που τόσο πολύ το επιθυμεί.

   -Πολύ ωραία.

   Βγήκε από το δωμάτιο και εγώ κάθισα στο κρεβάτι μου, ήξερα από παλιά την υποκριτική κοινωνία της επαρχίας αλλά αυτό ξεπερνούσε και τη δική μου φαντασία. Η πόρτα άνοιξε ξανά και αυτήν την φορά ήταν η Κατερίνα.

   -Δέχθηκες την πρόταση; ρώτησε με δυστυχισμένο ύφος.

   -Ναι, είπα. Δεν ήθελες.

   Ξέσπασε σε λυγμούς που έκαναν το σώμα της να τραντάζεται. Πλησίασα και έβαλα τα χέρια μου στους ώμους της.

   -Αν θες να αρνηθώ, θα αρνηθώ, είπα ήσυχα.

   -Όχι......... Δεν καταλαβαίνεις...... Με τον τρόπο αυτό η οικογένειά μου με δέχεται πίσω..... Αλλά δεν μπορώ να ζητήσω κάτι τέτοιο..........

   -Ησύχασε Κατερίνα, είπα, θα το κάνω για' σενα.

   Θα ζούσα να το μετανιώσω.

   Το γύρισμα του κλειδιού στην πόρτα και γέλια με ειδοποίησαν για την άφιξη του Δημήτρη με παρέα. Βγήκα στο χωλ για να τον βρω να χαριεντίζεται με μια ημίγυμνη νεαρή. Μόλις με είδε γέλασε και είπε στη φίλη του:

   -Αυτός είναι ο συγκάτοικός μου, καλό παιδί αλλά σε μερικά πράγματα κολλάει. Έχει να πάει με γυναίκα από το Μεσαίωνα.

   Γέλασαν και οι δυο, δεν με ενόχλησε το σχόλιο. Ειδικά αφού αντιλαμβανόμουν ότι είχε πιει. Αλλά υπήρχε ένα θέμα που δεν μπορούσε να περιμένει.

   -Μην κάνεις φασαρία, είπα.

   -Γιατί; Αφού δεν κοιμάσαι.

   -Κοιμάται η Κατερίνα.

   Στένεψε τα μάτια οργισμένος.

   -Δεν έχει καμιά θέση εδώ πέρα, είπε μανιασμένα.

   -Έχει και το ξέρεις. Θα γίνεις πατέρας, είπα. Σοβαρέψου.

   Η κοπέλα που ήταν μαζί του μουρμούρισε θυμωμένα. Ο Δημήτρης όρμηξε μπροστά αλλά αυτήν την φορά το περίμενα και δυστυχώς για εκείνον χτύπησα πιο δυνατά από όσο υπολόγιζα. Το κρακ που έκανε η μύτη του ακούστηκε δυνατά ενώ σωριαζόταν στο πάτωμα βογγώντας.

   Γύρισα και μπήκα στο δωμάτιο όπου βρήκα την Κατερίνα να στέκεται στη μέση με δάκρυα να κυλάνε από τα μάτια της.

   -Δεν μπορώ να μείνω, ψέλλισε, θα σκοτωθείτε.

   -Θα μείνεις, είπα. Θα το πάρει απόφαση. Και δεν μπορείς να πας πουθενά τέτοια ώρα.

   Ξάπλωσε πάλι. Ήταν αποκαμωμένη και κοιμήθηκε αμέσως. Κάθισα στα πόδια του κρεβατιού και ακούμπησα στον τοίχο για να κοιμηθώ και' γω.

   Προς μεγάλη μου έκπληξη όταν ξύπνησα ήμουν ακόμα στην ίδια θέση αλλά ήμουν σκεπασμένος. Και η Κατερίνα κοιμόταν με το κεφάλι της στα γόνατά μου. Προφανώς είχε ξυπνήσει και βλέποντάς με θέλησε να με προφυλάξει να μην κρυώσω. Για να φτάσουν τα σκεπάσματα όπως καθόμουν έπρεπε να γυρίσει να κοιμάται ανάποδα.

   Κατάφερα να σηκωθώ χωρίς να την ξυπνήσω. Ο Δημήτρης δεν ήταν στο σπίτι.

   Δεν τον ξαναείδαμε για πολύ καιρό, έστειλε ανθρώπους και αδειάσανε το σπίτι και μου δώσανε το μήνυμα ότι θα είχα κακά ξεμπερδέματα αφού ήθελα να σπιτώσω την τσούλα.

   Πραγματικά ζήτησα από την Κατερίνα να έρθει να μείνει μαζί μου.

   -Δεν μπορώ, μου είπε, σκέφτομαι την υπόληψή σου.

   -Μη σε νοιάζει αυτό, δεν έχεις που να μείνεις. Έλα να μείνεις μαζί μου ως που να βρεθεί κάποια λύση.

   -Δεν έχω τα χρήματα.

   -Δεν σου ζήτησα να πληρώσεις.

   Με κοίταξε στα μάτια.

   -Γιατί το κάνεις αυτό;

   -Γιατί αν δεν σε βοηθήσω ενώ μπορώ θα έχω να δώσω λόγο όταν θα έρθει η ώρα να απολογηθώ για τις πράξεις μου.

   Έτσι η Κατερίνα πήρε το δωμάτιο του Δημήτρη και άρχισε η συμβίωσή μας. Δεν μπορώ να πω ότι είχε μεγάλη διαφορά από ότι με εκείνον αλλά η Κατερίνα ήταν πιο συναισθηματική. Το μεσημέρι τρώγαμε στη σχολή, με περίμενε πάντα να πάμε μαζί για φαγητό, με περίμενε ακόμα και το βράδυ στο σπίτι παρ' ότι εγώ έτρωγα πιο λυτά από εκείνη που έτρωγε περισσότερο όπως απαιτούσε η κατάστασή της.

   Το γεγονός ότι μέναμε μαζί δεν προκαλούσε το σάλο που θα ήθελε ο Δημήτρης, οι περισσότεροι μας θεωρούσαν ακόμα ένα ζευγάρι και τίποτα παραπάνω. Ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος με την κατάσταση ήταν η γυναίκα του ιδιοκτήτη του σπιτιού που είχε έδαφος για άφθονα κουτσομπολιά που η πλούσια φαντασία της διάνθιζε.

   Απόψε η πένα μου στάθηκε ακίνητη για λίγο καθώς συλλογιζόμουν. Συλλογιζόμουν κάτι που δεν είχα σκεφθεί άλλη φορά. Μπορείς να είσαι χαρούμενος χωρίς να είσαι; Παράδοξο; Όχι, καθόλου. Ασυνήθιστο; Ναι.

   Τι εννοώ;

   Χθες ήταν μια μάλλον συνηθισμένη μέρα με δουλειά στο γραφείο, όπου είχα πολλά να κάνω και να αντιμετωπίσω, και με γράψιμο αλλά δεν συνέβει κάτι διαφορετικό. Συνέβει όμως κάτι καλό στον φύλακα άγγελό μου. Κάτι που την έκανε ευτυχισμένη και διαπίστωσα ξαφνικά πως ένιωθα πολύ χαρούμενος. Δεν είχα λόγο κανονικά, και όμως η ευτυχία της με έκανε χαρούμενο. Δεν είναι περίεργο; Έκανα έναν από τους καλύτερους μου ύπνους μετά ( και συνήθως κάνω πολύ ταραγμένο ύπνο οπότε έχει σημασία ) και ξύπνησα ακόμα καλύτερα. Ένα γεγονός που αφορούσε κάποια για την οποία νοιάζομαι έφτιαξε τη δική μου μέρα. Είναι λοιπόν τόσο απλό;

   Είναι τόσο εύκολο άραγε να είμαστε χαρούμενοι; Αρκεί να νοιαζόμαστε και να μην αδιαφορούμε;

   Δεν ξέρω αν κάποιος διαβάζει τα κείμενα που γράφω αλλά είναι κάτι που αξίζει λίγη σκέψη.

   Είχε αρχίσει να σουρουπώνει όταν σταμάτησα να γράφω για να σκεφθώ κάτι πολύ πεζό και καθημερινό, την ανάγκη να φάω κάτι για βραδυνό. Ο Δημήτρης είχε εξαφανιστεί, δεν είχε επιστρέψει από τη στιγμή που έφυγε με την Κατερίνα. Βγήκα από το σπίτι με κατεύθυνση προς το κοντινό φούρνο, ένα γιαουρτάκι μου αρκούσε για δείπνο. Έκοψα δρόμο μέσα από το πάρκο στη γωνία και τότε στάθηκα. Η Κατερίνα βρισκόταν εκεί. Καθόταν σε ένα παγκάκι και είχε κρύψει το πρόσωπό της στα χέρια της. Το τράνταγμα των ώμων της πρόδιδε ότι έκλαιγε. Πλησίασα.

   Μια φωνή κάπου μέσα μου με προειδοποίησε να την αγνοήσω, δεν ήταν δική μου δουλειά. Δεν έπρεπε να μπλεκτώ στις γυναικοδουλειές του Δημήτρη. Αλλά αυτή η κοπελίτσα δεν έμοιαζε με τις συνηθισμένες περιπέτειες του συγκατοίκου μου. Και σίγουρα αν χρειαζόταν βοήθεια και δεν της την πρόσφερα δεν θα ησύχαζα ποτέ από τη συνείδησή μου.

   Την πλησίασα, άκουσε τα βήματά μου και σήκωσε το κεφάλι της. Τα δάκρυα αυλάκωναν τα μάγουλά της και τα μάτια της ήταν δυο τρικυμισμένες θάλασσες πόνου.

   -Δεν πρέπει να μείνεις άλλο εδώ, είπα θα παγώσεις.

   -Ίσως να είναι καλύτερα. Να παγώσω να τελειώνουμε.

   -Όχι βέβαια, είπα. Τώρα ειδικά πρέπει να προσέχεις διπλά, δεν έχεις μόνο τον εαυτό σου να προσέχεις.

   -Έχω και ένα ανεπιθύμητο μωρό.

   -Είναι ανεπιθύμητο μόνο αν εσύ το νιώθεις έτσι, είπα.

   -Όχι, δεν το νιώθω έτσι....

   Άγγιξε με το χέρι την κοιλιά της και η έκφρασή της γλύκανε. Πήγα και κάθισα δίπλα της.

   -Το θέλω, είπε.

   -Πήγαινε σπίτι σου Κατερίνα και μη χάνεις το θάρρος σου.

   -Δεν έχω πια σπίτι, είπε και έκρυψε με τα χέρια της το πρόσωπό της. Με διώξανε, ψέλισσε ανάμεσα στους λυγμούς της. Με αποκαλέσανε......

   Ήξερα τι ήθελε να πει, είχα ζήσει αρκετό καιρό στις κλειστές κοινωνίες των χωριών για να ξέρω πως είχε αντιμετωπιστεί από τους δικούς της. Ήταν μια παρίας, είχε ντροπιάσει την οικογένειά της και είχε εκδιωχθεί.

   -Έλα, θα μείνεις σε' μας.

   -Όχι, μου το....

   -Ό,τι και αν είπε ο Δημήτρης καλά θα κάνει να αναθεωρήσει όπως και να θυμάται ότι το σπίτι είναι και δικό μου.

   Η Κατερίνα με κοίταξε. Κούνησε το κεφάλι της.

   -Όχι, θα σε χτυπήσει. Είδα τι έγινε στην κουζίνα. Δεν....

   -Αυτό είναι δική μου έννοια. Έλα.
  Σηκώθηκε και με ακολούθησε, πήγαμε σπίτι. Κάθισε και πάλι στην κουζίνα μέχρι να πεταχτώ στο φούρνο να φροντίσω για το δείπνο. Δείπνο τρόπος του λέγειν, εγώ έφαγα ένα γιαουρτάκι όπως υπολόγιζα και εκείνη ένα σάντουιτς. Δεν μιλούσε, ήταν φανερά εξαντλημένη. Μόλις έφαγε της πρότεινα:

  -Θέλεις να ξεκουραστείς;

  Ήθελε, την έβαλα να κοιμηθεί στο κρεβάτι μου και έκατσα να γράψω ενώ εκείνη βυθιζόταν σε έναν πολύ ανήσυχο ύπνο.