Νυχτερινή Πένα

   Πριν από τέσσερις μέρες απέκτησα τον εκατοστό μου αναγνώστη, αναγνώστρια για να είμαστε ακριβείς, την Emma. Το γεγονός αυτό με έβαλε σε κάποιες σκέψεις.

   Όταν πριν από περίπου ενάμισο χρόνο ξεκίνησα να γράφω για το ιστολόγιο δεν το φανταζόμουν ότι θα υπήρχαν πολλοί αναγνώστες εκεί έξω που θα ενδιαφέρονταν να διαβάζουν όσα γράφω, πολλοί και σε τακτική βάση, σχολιάζοντας κιόλας τα κείμενά μου.

   Σ' αυτό το διάστημα πέρασα δυσκολίες αλλά και ευτυχισμένες στιγμές, μπελάδες με τη δουλειά αλλά και συγγραφικές περιπέτειες. Ακόμα αγάπησα την μοναδική μου πριγκίπισσα και έγραψα τόσα πολλά για εκείνη. Σε όλα αυτά είσασταν μαζί μου διαβάζοντας τα κείμενά μου για το κάθε τι και τις ιστορίες μου, σχολιάζοντας, συμβουλεύοντας και δίνοντας ευχές.

   Ευχαριστώ που είσαστε μαζί μου σε αυτήν την διαδρομή, σημαίνει πολλά για' μενα η παρουσία όλων και του καθένα σας ξεχωριστά εδώ.

   Σήμερα το πρωί ξύπνησα ευδιάθετος μια και είναι μια κάπως πιο χαλαρή περίοδος τώρα με τη δουλειά και έχω πιο πολύ χρόνο για γράψιμο και όλα πάνε καλά. Όπως κάθε πρωί η πρώτη μου κίνηση ήταν να ανοίξω το ραδιόφωνο που δευτερόλεπτα αργότερα με ενημέρωσε ότι είμαστε στο πρωί της μέρας των ερωτευμένων.

   Άρχισα να σκέφτομαι την εν λόγω ημέρα. Πάντα με ενοχλούσε και κάποτε το απέδιδα στο ότι την αντιλαμβανόμουν εκ των έξω, χωρίς δηλαδή να είμαι ερωτευμένος. Αλλά φέτος για πρώτη φορά με βρήκε αυτή η μέρα να αγαπώ κάποια, εκείνη που εσείς που με διαβάζετε ξέρετε ως πριγκίπισσά μου. Καθώς είναι ό,τι πιο δυνατό έχω νιώσει θα περίμενε κανείς να είναι διαφορετική και η μέρα αυτή. Αλλά δεν είναι, το ίδιο εκνευριστική παραμένει.

   Δεν μου πήρε πολύ το να καταλάβω το γιατί. Είναι η ψεύτικη ατμόσφαιρά της. Δεν κάνουν την αγάπη οι μπαλάντες και η απαλή μουσική, ούτε τα κόκκινα αντικείμενα κάθε είδους. Τόσο κόκκινο ούτε στην μπουτίκ του Ολυμπιακού στο Καραϊσκάκη. Ούτε σήμερα είναι η μόνη μέρα για τρυφερές εκφράσεις και γλυκά λόγια.

   Αν αγαπάς κάποια, αν υπάρχει ένας άλλος άνθρωπος με τον οποίο μοιράζεσαι τα πάντα και είναι το κέντρο του σύμπαντός σου, δεν περιμένεις να του το πεις κάθε 14 Φεβρουαρίου, το λες κάθε μέρα, με κάθε τρόπο. Λεκτικό και μη. Με γλυκά λόγια και τρυφερά, με κάθε κίνηση, με κάθε έκφραση.

   Οπότε είμαι κατά της σημερινής μέρας. Δεν την χρειάζομαι για να πω στην πριγκίπισσά μου πόσο την αγαπώ, της το λέω κάθε μέρα που περνάει, ούτε τη χρειάζομαι για να της κάνω ένα δώρο. Της κάνω πολύ πιο συχνά. Δεν θα της μιλήσω μόνο σήμερα γλυκά, το βράδυ πριν την αφήσω στην αγκαλιά του γλυκού ύπνου, κάθε φορά που της μιλώ το κάνω το ίδιο γλυκά. Ας περάσει λοιπόν η σημερινή μέρα, και αύριο μέρα αγάπης θα είναι όπως και κάθε άλλη που θα έρθει.

   Ο πόνος είναι πολύ δυνατός, δυσκολεύομαι να μείνω καθιστός, όταν ξαπλώνω δείχνει να υποχωρεί, δεν ζαλίζομαι τουλάχιστον. Είναι όμως ένας πόνος που δεν με ταράζει, δεν με καταρρακώνει. Γιατί η ψυχή μου είναι γαληνεμένη, το έχεις προσέξει ποτέ; Αν η ψυχή υποφέρει όσο καλά και αν είναι το σώμα αισθάνεσαι χάλια. Αν όμως εκείνη είναι καλά τότε και το σώμα νιώθει καλύτερα, ελαφρώνει το φορτίο του.
   Έτσι και' γω τώρα, η ψυχή μου είναι γαλήνια και όσο και αν πονώ μπορώ να το υπομένω. Και έχω κάθε λόγο να είμαι γαλήνιος, πέρασα μια γεμάτη μέρα γράφοντας και διαβάζοντας, η δουλειά πάει καλά και, το πιο σημαντικό, εσύ είσαι καλά.
   Κοιμάσαι τώρα, πριν λίγο σε καληνύχτισα, και το ότι είσαι καλά με κάνει να μην νιώθω τον πόνο σχεδόν. Κοιτάζω τη φωτογραφία σου, ποτέ δεν θα πάψω να θέλω να την κοιτάζω, ποτέ δεν θα πάψει να με γοητεύει η ομορφιά σου, να επιθυμώ να αγγίξω τα μεταξένια σου μαλλιά.
   Κοιτάζω τη φωτογραφία σου και είναι σαν να μην είμαι μόνος, σαν να έχω τη συντροφιά σου στο ξενύχτι αυτό του πόνου, σαν να είσαι εδώ να μου χαμογελάς, να μου δίνεις δύναμη και υπομονή. Σαν να είσαι εδώ να μου ψιθυρίζεις γλυκά να κάνω κουράγο.
   Και τότε είναι σαν να είσαι εδώ, και μπορώ να αντέξω τα πάντα πριγκίπισσα και μούσα μου.