Νυχτερινή Πένα

   Το σημερινό μας ιστολόγιο έχει ένα όνομα δανεισμένο από ένα από τα δημοφιλέστερα παραμύθια, τον Πήτερ Παν! Όπως και η χώρα που ταξιδεύει ο ήρωας την Γουέντι έτσι και το ιστολόγιο ονομάζεται Neverland. Όπως και η μυθική χώρα με τα χαμένα παιδιά και τους πειρατές έτσι και στο ιστολόγιο της Libertas έχει μια αύρα χαμένης μαγείας και εξόδου από το καθημερινό.

   Στα κείμενά της η Libertas μιλάει για όσα την απασχολούν, με χιούμορ αλλά και συναίσθημα. Είχε για πολύ καιρό αφήσει το ιστολόγιό της καιι δεν έγραφε. Επανέκαμψε όμως πρόσφατα και έτσι έγινε ιστολόγιο του μήνα με την ευχή να συνεχίσει να γράφει.

    Την Neverland θα τη βρείτε εδώ http://neverland09.blogspot.gr/ και βέβαια χρειάζεται λίγη μαγική σκόνη και μια ευχάριστη σκέψη για το ταξίδι.

   Ο υπολοχαγός των Καναδών Ρέηντζερς Μάικ Μακ Γκρέγκορ επιστρέφει τραυματισμένος από μια αποστολή, στο νοσοκομείο θα συναντήσει μια κοπέλα που έχει πέσει θύμα κάποιας επίθεσης όπως φαίνεται. Λίγες μέρες αργότερα θα κληθεί για ένορκος στη δίκη όπου κατηγορείται για φόνο πρώτου βαθμού.

   Ενώ οι μάρτυρες καταθέτουν ο Μακ Γκρέγκορ πρέπει να ξεδιαλύνει ποιος λέει αλήθεια και ποιος όχι και να καταλάβει τι είναι αυτό που που λείπει για να βρει την αλήθεια. Και ο χρόνος πιέζει, πρέπει να το κάνει πριν η Γκαμπριέλα Ράνσομ καταδικαστεί σε θάνατο.

   Άλλη μια ιστορία έτοιμη για διάβασμα, ένα δικαστικό αστυνομικό μυστήριο σας περιμένει. Καλή ανάγνωση.

   Ήταν Απρίλιος του 1941, ο Ελληνικός στρατός που είχε νικηφόρος προελάσει στη μισή Αλβανία καταστρέφοντας τα Ιταλικά όνειρα για μια νέα Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, υποχωρούσε τώρα νικημένος. Οι Γερμανοί είχαν επιτεθεί στην Ελλάδα, έχοντας συντρίψει την σύμμαχο Γιουγκοσλαβία, που είχε αποδυναμωθεί από την προδοσία της Κροατίας, και με την συνεργασία της Βουλγαρίας είχαν καταφέρει να λυγίσουν την Ελληνική άμυνα και τώρα καταλάμβαναν την χώρα.

   Μαζί με τον Ελληνικό στρατό υποχωρούσε και το Βρετανικό εκστρατευτικό σώμα που είχε έρθει από την Αφρική να πολεμήσει στο πλευρό των Ελλήνων. Από την καυτή ζέστη της Κυρηναϊκής είχαν έρθει στα χιονισμένα βουνά της βόρειας Ελλάδας αλλά είχαν κάνει το καθήκον τους στο ακέραιο.

   Ενώ υποχωρούσαν ένας Νεοζηλανδός στρατιώτης πέρασε από ένα Μακεδονικό χωριό. Στην αυλή του σχολείου κυμάτιζε η Ελληνική σημαία, μια υπενθύμιση της αδούλωτης ψυχής που αυτό το έθνος έφερε. Ο στρατιώτης της κοίταξε για λίγο και μετά σκέφθηκε ότι σε λίγο οι Γερμανοί θα κατέφταναν και θα την ατίμαζαν. Παρότι δεν είχε χρόνο, οι Γερμανοί ήταν μόλις μερικές ώρες πίσω, μπήκε στο σχολείο και υπέστειλε τη σημαία. Ύστερα την δίπλωσε και την έβαλε στο σακίδιό του.

   Συνέχισε το δρόμο του μετά και ο πόλεμος συνεχίστηκε.

   Ήταν από εκείνους που πολέμησε σε όλη τη διάρκειά του και τελικά επέζησε, ένας βετεράνος. Πολέμησε στην Κρήτη, στην Αφρική, στο Ελ Αλαμέιν και στο Τομπρούκ, ύστερα στην Σικελία και στην Ιταλική χερσόνησο και τη γραμμή Γουστάβου. Η σημαία παρέμενε διπλωμένη στο σακίδιό του.

   Δεν βρήκε την ευκαιρία να έρθει ξανά στην Ελλάδα ως το τέλος του πολέμου και την επιστροφή στην πατρίδα του. Τα χρόνια πέρασαν. Στο σπίτι του είχε τη σημαία στον τοίχο του σπιτιού του και έλεγε την ιστορία στα παιδιά πρώτα και μετά στα εγγόνια του.

   Πέρασαν πενήντα χρόνια από εκείνη την ημέρα που πήρε τη σημαία και τελικά ήρθε και πάλι στην Ελλάδα, ένας σεβάσμιος ηλικιωμένος πλέον. Μισός αιώνας δεν είχε σβήσει τη μνήμη του και αν και χώρα είχε αλλάξει μπόρεσε να βρει το χωριό και πάλι και να παραδώσει στον πρόεδρό του τη σημαία που επί τόσα χρόνια είχε φυλάξει. Γεμάτος συγκίνηση την ύψωσε και πάλι στην αυλή του σχολείου με την υπόσχεση να ξανάρθει στη χώρα.

   Ονειρεύομαι. Όχι μάχες και μυθιστορήματα αλλά εσένα μικρή μου πριγκίπισσα. Ονειρεύομαι το όμορφό σου πρόσωπο, το αψεγάδιαστο δέρμα σου, το υπέροχο σώμα σου, το χάδι σου και το φιλί σου.

   Ονειρεύομαι να φιλήσω τα χειλάκια σου, να πάρω το προσωπάκι σου στα χέρια μου, να το κοιτάξω – ω ποτέ δεν χορταίνω να το κοιτάζω! – και να το φιλήσω. Ονειρεύομαι τα φιλιά σου, τα απαλά και τρυφερά αλλά και εκείνα τα έντονα γεμάτα πάθος, τα φιλιά εκείνα που μας αφήνανε και τους δυο με τόσο δυνατά αισθήματα και με τις καρδιές μας να χτυπάνε λίγο πιο γρήγορα.

   Ονειρεύομαι το άγγιγμά σου, τα χέρια σου μέσα στα δικά μου, το ζεστό σου δέρμα, τα χάδια σου. Ονειρεύομαι το σώμα σου στην αγκαλιά μου και στα χέρια μου.

   Ονειρεύομαι να σε φιλήσω, να γευτώ τα χείλη σου και εκείνο το έντονο πάθος σου που σαν φλόγα αναβλύζει ξαφνικά. Να κατέβω την ντελικάτη καμπύλη του λαιμού σου και να αφήσω τα φιλιά μου στο στέρνο σου. Να απολαύσω το άρωμά σου ανάμεσα στα στήθη σου, να τα φιλήσω ως τις απαλές κορυφές τους.

   Ονειρεύομαι το απαλό ζεστό δέρμα σου κάτω από τα ακροδάκτυλά μου, να αγγίξω κάθε άκρη του κορμιού σου, κάθε μικρό μέρος, κάθε καμπύλη, κάθε σημείο, να σου δείξω πόσο σε αγαπώ, πόσο θέλω να είσαι δική μου, σύντροφός μου, πριγκίπισσά μου, το άλλο μου μισό.

   Ονείρευομαι τη στιγμή που θα γίνουμε ένα, δένοντας τις ζωές μας με ακόμα ένα δεσμό, βαδίζοντας ένα μονοπάτι που με καμία άλλη γυναίκα δε θέλω να διαβώ. Ονειρεύομαι έσενα στην αγκαλιά μου, γαληνεμένη, χαρούμενη και ευτυχισμένη. Μας ονειρεύομαι μαζί για πάντα.

   Κάθε φορά που μιλάμε στο τηλέφωνο και κλείνουμε νιώθω το ίδιο, θέλω να σε ξαναπάρω, να σε ακούσω πάλι. Δεν έχει σημασία αν μιλήσαμε μερικά λεπτά ή ολόκληρες ώρες, εγώ θέλω να σε ακούσω ξανά. Δεν χορταίνω τη φωνή σου, είναι για’ μένα προσωποποιημένη η μελωδία της ευτυχίας.

   Κάθε φορά που σε παίρνω τηλέφωνο θυμάμαι την πρώτη φορά που σε άκουσα, την πρώτη φορά που μου είπες « σ’ αγαπώ » το γέλιο σου και τα πειράγματά σου όταν μαγεύομαι από τη φωνή σου και ξεχνώ να μιλήσω.

   Καμιά φορά σκέφτομαι σε πόσο μεγάλη μοναξιά θα με άφηνες αν έφευγες από κοντά μου και κυριεύομαι από έναν πρωτόγνωρο αλλόκοτο φόβο, και τότε το μόνο που μπορεί να με θεραπεύσει είναι η φωνή σου.

    Και τώρα μόλις κλείσαμε και ακόμα κρατώ το τηλέφωνο στα χέρια μου, Θέλω τόσο πολύ να σε ξαναπάρω αλλά ξέρω ότι θα μιλήσουμε πάλι και κάνω υπομονή ως εκείνη την ώρα που θα μιλήσουμε πριν να έρθει ο ύπνος να σε αγκαλιάσει γλυκά για τη νύχτα.

   Πριν από δυο μήνες όταν δημοσίευσα το επετειακό κομμάτι για τα ιστολόγια που είχαμε δει στα δύο προηγούμενα χρόνια πήρα μια πρόσκληση να δω ένα συγκεκριμένο ιστολόγιο και να πω τη γνώμη μου. Και τώρα το έκανα.

   Ας αρχίσουμε από την κάτοχό του. Ονομάζει τον εαυτό της Hopeless Romantic. Ότι είναι ρομαντική είναι μάλλον προφανές με το καλημέρα, το πρώτο κείμενο που έβαλε στο ιστολόγιό της αφορούσε το άλλο μισό που όλοι ψάχνουμε. Και το ότι είναι αθεράπευτα ρομαντική αποδεικνύεται εκ των πραγμάτων αφού έκτοτε δημοσίευσε πολλά κομμάτια χωρίς να αλλάξει.

   Ονόμασε το ιστολόγιο my thoughts, you can’t decode αλλά δεν μας άφησε να αναρωτιόμαστε για το τι σκέφτεται. Έτσι μας παρουσιάζει τις σκέψεις τις είτε επιγραμματικά και με λακωνικότητα που θα ζήλευαν και οι Σπαρτιάτες – αν και Κύπρια – είτε με μικρά ή μεγαλύτερα κείμενα. Οι σκέψεις της δεν αφήνουν τίποτα παραπονεμένο, αφορούν τα πάντα, ανθρώπινες σχέσεις, συνήθειες και τάσεις, καθημερινότητα, συναισθήματα αλλά και την επικαιρότητα και τα όσα γίνονται καθημερινά. Αλλά αρκετά μίλησα εγώ, ας αφήσουμε την ίδια να μας μιλήσει για τις σκέψεις της εδώ: http://thoughtsofasecretive.blogspot.gr/