Κοντά είκοσι χρόνια πριν
όταν ξεκίνησα να δουλεύω την ιδέα που είναι τώρα η Έρεμορ, σκέφθηκα και την
Ιπποσύνη. Από τότε έγινε ένα από τα πιο αγαπημένα μου θέματα. Όσο έγραφα και
σκεφτόμουν τα όσα την αφορούσαν, από την εκπαίδευση και τις στολές ως τα ήθη
και τα έθιμα, και το ρόλο στην ιστορία της Έρεμορ αλλά και την πλοκή, την
αγαπούσα και πιο πολύ. Χρησιμοποιώ ακόμα και σαν μότο το δικό τους. Υπηρετώντας
ο Ένας τον Άλλο γινόμαστε ελεύθεροι.
Αναρωτήθηκα κάποτε γιατί
τελικά αγάπησα τόσο την Ιπποσύνη ( πέρα του προφανούς λογοτεχνικού λόγου ) και
κατέληξα στο ότι είναι επειδή ενστερνίζομαι πολλά από τα ιδεώδη της. Το να
έχεις ιδανικά και να μάχεσαι για αυτά, να είσαι πιστός φίλος και γενναιόδωρος,
μεγαλόψυχος ακόμα και με τους εχθρούς, Να επιζητάς να βελτιώνεσαι και να αγαθοεργείς
όπου είναι δυνατόν, να αγαπάς χωρίς να ποθείς, να είναι τα συναισθήματά σου αγνά
και δυνατά.
Ναι μου ταιριάζει η Ιπποσύνη
και μακάρι να ενστερνίζονταν πολλοί άνθρωποι ακόμα τα ιδανικά της, ο κόσμος θα ήταν
σίγουρα καλύτερος.
2 σχόλια:
Μπράβο σου αν σου ταιριάζει. Είναι πολύ ελπιδοφόρο να υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που σκέφτονται έτσι. Αρκεί βέβαια να μη μένουμε στα λόγια και στις σκέψεις... δυστυχώς κείνο που πάσχουμε πιο πολύ, η μεγαλύτερη φτώχεια μας των καιρών είναι η φτώχεια θάρρους να κάνουμε πράξη τα σπουδαία ιδεώδη...
Ναι είναι πράγματι κάτι που μου ταιριάζει παρά το ότι δεν ταιριάζει στην εποχή, και γι' αυτό δείχνω και εκτός τόπου κάποιες φορές, και πάντα προσπαθώ να το εφαρμόζω.
Δημοσίευση σχολίου