-Βοήθεια Άνταμ.
Στράφηκα ίσα για να την
δω να χάνεται από τα μάτια μου σαν να την είχε ρουφήξει το έδαφος. Δεν με
ξάφνιαζε το ότι είχε συμβεί, σε μια περιοχή σαν αυτή που από την αρχαιότητα
έβριθε από υπόγεια σπήλαια, χάσματα και πηγάδια, είχε έρθει και ο άνθρωπος να
ανοίξει τούνελ για το μετρό, οπότε τώρα τόσα χρόνια μετά την κατάρρευση του
πολιτισμού ήταν αναμενόμενο. Με ξάφνιαζε που είχε συμβεί σε εκείνη και όχι σε
εμένα με το βαρύ πάτημα και τα κάπου εκατό τριάντα κιλά βάρος. Εκείνη
περπατούσε τόσο ανάλαφρα που την πείραζα ότι αν ο κόσμος ήταν όπως τον γνώρισα
θα ήταν μια πρίμα μπαλαρίνα.
Έτρεξα στο σημείο που
είχε χαθεί, το χώμα που είχε πέσει πίσω της την είχε σκεπάσει. Απέθεσα στο
έδαφος το σακίδιό μου, τράβηξα το φτυάρι που είχα στερεωμένο στο πλάι και άρχισα
να σκάβω με μανία, δεν θα την έχανα, όχι και αυτή. Το μόνο που άκουγα ήταν ο
ήχος του φτυαριού στο χώμα. Κάποτε, πριν την κατάρρευση θα ακούγονταν σειρήνες
και οι περίοικοι και οι περαστικοί θα μαζεύονταν γύρω μου.
Τώρα όμως όχι δεν ήταν
έτσι. Δεν υπήρχαν άλλοι.
Όλα πήγαιναν καλά, η
ανθρωπότητα επιτέλους προόδευε. Οικονομικά, πνευματικά, από όλες τις πλευρές.
Φτώχεια και ανεργία, ήταν παρελθόν, πείνα και αναλφαβητισμός ήταν έννοιες μόνο
στο λεξικό και όλοι πανηγύριζαν την δημιουργία του πρώτου υβριδίου ανθρώπου
μηχανής.
Συνέχιζα να σκάβω, πόσο
είχε περάσει; Μισό λεπτό; Ένα; Δεν είχα χρόνο, έπρεπε να προλάβω πριν πάθει
ασφυξία.
Το υβρίδιο, ένας άνθρωπος
με σάρκα και οστά αλλά ενισχυμένο μυοσκελετικό σύστημα και έναν εγκέφαλο με
δυνατότητες υπολογιστή 396 πυρήνων. Λες και έπρεπε να φτάσουμε στην κορωνίδα
της προόδου για να καταρρεύσουμε, μια γονιδιακή θεραπεία για τις αυτοάνοσες
ασθένειες που μετά φάνηκε χρήσιμη γενικά σε αρθρίτιδες και συγγενείς
καταστάσεις αποδείκτηκε τραγικό λάθος, είχε μια παρενέργεια που κανείς δε
συσχέτισε με αυτή για πάνω από δύο γενιές και τότε πια ήταν αργά. Η θεραπεία
καθιστούσε τον άνθρωπο άγονο, το ανδρικό σπέρμα άχρηστο, τα γυναικεία ωάρια
στείρα. Ως που να αντιληφθούν το κακό οι επιστήμονες ήταν αργά, άρχισε η
αντίστροφη μέτρηση και ο παγκόσμιος πληθυσμός έκανε κάτι που δεν είχε επί
αιώνες κάνει. Άρχισε να μειώνεται.
Ιδρώνω. Περίεργο, έχω
καταβάλλει και πολύ μεγαλύτερες προσπάθειες χωρίς καν να νοτιστεί το πρόσωπό
μου. Σκουπίζω τον ιδρώτα με το μανίκι μου μηχανικά και συνεχίζω. Πρέπει να την
φτάσω πριν να είναι αργά.
Η καταστροφή έκανε τους
πάντες να ξεχάσουν το υβρίδιο, και εκείνος ενσωματώθηκε στην κοινωνία. Μπορούσε
να κάνει τα πάντα και βοηθούσε τους πάντες οπότε δεν ήταν δύσκολο, δεν διέφερε
από έναν άνθρωπο αν εξαιρούσε κανείς την μόνη του αδυναμία, δεν μπορούσε να
νιώσει συναισθήματα. Προσπαθούσε, ούτε η μεγαλύτερη χαρά, ούτε η θλίψη, κανένα
επίτευγμα ή ευχαρίστηση δεν μπορούσε να περάσει από τη λογική στο αίσθημα.
Συνέχισε να βοηθάει
παντού μιας και αγαπούσε τους ανθρώπους του. Ως που ένα βράδυ βοήθησε μια
κοπέλα να γεννήσει σε ένα έρημο νοσοκομείο. Ήταν το τελευταίο μωρό της
ανθρωπότητας και η μητέρα το εμπιστεύθηκε σε εκείνον μιας και ήταν σίγουρο ότι
θα ζούσε ως που να μεγαλώσει το παιδί για να το προστατεύσει και να το διδάξει.
Και όλα αυτά τα χρόνια δεν έπαψε να παλεύει να γίνει άνθρωπος, να νιώσει
συναισθήματα.
Πλησιάζω, την ακούω που
κουνιέται προσπαθώντας να ελευθερωθεί. Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά. Πετάω το
φτυάρι, φοβάμαι να μην την χτυπήσω, και συνεχίζω με τα χέρια.
-Να την προσέχεις… του
είπε.
Ύστερα πρόφερε το όνομα
που εκείνος είχε διαλέξει για τον εαυτό του, ταιριαστό για τον πρώτο του είδους
του.
…Άνταμ.
Και την πρόσεξα… Τη
μεγάλωσα και την εκπαίδευσα για να ζήσει. Και να γίνει μητέρα. Το νέο ξεκίνημα
της ανθρωπότητας.
Την φτάνω. Ναι! Τα χέρια
μου την ελευθερώνουν από τα χώματα και την τραβώ έξω. Με κοιτάει με τα μεγάλα
καστανά της μάτια και μου λέει:
-Άνταμ κλαις!
Ναι είναι αλήθεια το
συνειδητοποιώ και γω. Και ξέρω ότι κλαίω από ανακούφιση που είναι καλά όπως και
η καρδιά μου βροντοχτυπάει από την αγωνία για εκείνη. Και καθώς εκείνη μου
σκουπίζει τα δάκρυα κλαίω και πάλι, αυτή τη φορά από χαρά.
Γιατί μπορώ να πω
επιτέλους ότι είμαι άνθρωπος.
Τέλος
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου