Νυχτερινή Πένα

Έχω μόλις σταματήσει το πρωινό μου γράψιμο, έχει πια ξημερώσει και έτσι αποφασίζω να ανοίξω την πόρτα του δωματίου μου προς τη βεράντα και τον κήπο πέρα από αυτή. Με υποδέχεται το συνηθισμένο θέαμα του κήπου με τις δάφνες και τον κισσό αλλά με μια καινούρια προσθήκη, δύο μάτια που με κοιτάζουν επιφυλακτικά πάνω από μια μακρόστενη μουσούδα. Στον κήπο μου βρίσκεται μια καστανή αλεπουδίτσα με φουντωτή ουρά!

Δεν μένω στην επαρχία, σε κάποιο χωριό ή στην εξοχή, μένω σε δήμο του λεκανοπεδίου της Αττικής! Σε μια περιοχή με χιλιάδες κατοίκους! Αλλά φαίνεται ότι η φύση είναι πιο κοντά μας από ό,τι νομίζουμε. Η αλεπουδίτσα κατέβηκε από τον Υμηττό αναζητώντας τροφή μάλλον και πέρασε και από τον κήπο μου. Αφού με κοίταξε για λίγο συνέχισε το δρόμο της χωρίς ανησυχία. Μάλλον έχει αρχίσει να εξοικειώνεται με τους ανθρώπους. Εγώ πρώτη φορά είδα πάντως μια δια ζώσης.

Τριγύρισε αρκετά από ό,τι έμαθα και πήγε μέχρι το σιντριβάνι της πλατείας (νερό θα ήθελε). Εγώ δεν την είδα πάλι, πήγα στη δουλειά και εκείνη επέστρεψε στα λημέρια της στο βουνό, αλλά μπορώ να πω ότι μου έφτιαξε τη μέρα!