Κάποια στιγμή ο Κανάρης
και το πλήρωμα του βρέθηκαν σε ανάγκη για εφόδια, είχαν λείψει ακόμα και το νερό
και τα πιο βασικά τρόφιμα. Κάνανε λοιπόν γιουρούσι σε ένα Αυστριακό πλοίο και πήραν
ό,τι χρειάζονταν. Πριν αφήσει το πλοίο ο Κανάρης κάλεσε τον πλοίαρχο και ρώτησε:
-Πόσα κάνουν αυτά που πήραμε;
-Δεν είναι τίποτε, του λέει
ο Αυστριακός χαρούμενος που δεν είχε πάθει χειρότερα.
Ο Κανάρης του δίνει τότε ένα
χαρτί.
-Τι είναι αυτό; ρωτάει ο
Αυστριακός.
-Γραμμάτιο για αυτά που πήραμε,
2000 γρόσια, λέει ο θρυλικός μπουρλοτιέρης. Θα στα πληρώσει το κράτος μας.
-Μα δεν έχετε κράτος, λέει
ο Αυστριακός.
-Θα κάνουμε! απάντησε με
μάτια που άστραφταν ο Κανάρης.
Πέρασαν χρόνια και ο
Αυστριακός έπιασε λιμάνι στον Πειραιά. Τον καλούν να ανέβει στην Αθήνα που τον
θέλει ο υπουργός. Πάει λοιπόν στον υπουργό οικονομικών. Δεν αναγνωρίζει τον Κανάρη
τόσα χρόνια μετά αλλά εκείνος τον θυμάται. Διατάζει και του δίνουν τα χρήματα,
τα 2000 γρόσια, και του λέει ποιος είναι. Έμεινε ο Αυστριακός να θαυμάζει.
-Είδες; Κάναμε κράτος! είπε
περήφανα ο Κανάρης.
3 σχόλια:
Συγκλονιστικό περιστατικό από αυτά που αποδεικνύουν την εντιμότητα και το βάρος εκείνων των απλών αγωνιστών.
Έτσι γράφεται η ιστορία. Στο φως. Όχι στις σκιές, στις ίντριγκες, στην προδοσία και το δοσιλογισμό.
Καλησπέρα Γουίλ.
Αυτοί ήταν ηγέτες να τους ακολουθήσει κανείς, και ο Κανάρης ήταν από τις πιο αγνές μορφές του αγώνα. Δυστυχώς σήμερα δεν υπάρχουν τέτοιοι ηγέτες.
Αυτό είναι αλήθεια πες το!
Δημοσίευση σχολίου