Νυχτερινή Πένα

Είναι νωρίς το πρωί, κάνει αρκετή ψύχρα μιας και είναι μόνο μέσα Μαρτίου. Δεν έχουν καλοκοιμηθεί κιόλας όλη τη νύχτα στο πλοίο και αυτό συντελεί στο μούδιασμά τους. Το πλοίο τους έφερε από τον Πειραιά στη Σάμο και τώρα βρίσκονται στον ανοιχτό χώρο μπροστά από το ΚΨΜ της 79ης ΜΕΘ. Καθώς είναι όλοι του Πεζικού δεν θα είναι η μονάδα τους αλλά από εδώ θα φύγουν για τον προορισμό τους.

Όσοι ήταν μαζί σε κέντρο νεοσυλλέκτων συζητούν για να περάσει η ώρα, να μην αγχώνονται κιόλας, άλλοι έχουν πάρει καφέ για να ξυπνήσουν και να ζεσταθούν κιόλας. Ανάμεσα στους τελευταίους είναι ένας στρατιώτης που κρατά το μικρό κυπελάκι μέσα στα χέρια του αλλά δεν πίνει ακόμα. Φαίνεται κάτι να σκέφτεται.

-Προς τα πού είναι η Αθήνα; λέει χωρίς να απευθύνεται σε κάποιον συγκεκριμένα.

Είναι ένας ψηλός νεαρός με μαύρα μαλλιά. Κοντά του βρίσκεται ένας ακόμα στρατιώτης. Μέσα στο γκρίζο πρωινό βλέπει από την άλλη πλευρά του κόλπου το Βαθύ, την πρωτεύουσα της Σάμου, και τον ναό του αγίου Νικολάου. Από αυτό ξέρει που είναι η ανατολή και προσανατολίζεται οπότε ξέρει και που είναι η Αθήνα. Δείχνει στον στρατιώτη την σωστή κατεύθυνση. Εκείνος σηκώνει τον καφέ του και λέει:

-Καλημέρα αγάπη μου.

Δεν ξαναείδα τον ρομαντικό συνάδερφό μου, δεν ήμασταν στην ίδια μονάδα. Ελπίζω η απόσταση να μην έφθειρε τη σχέση του και να είναι ακόμα με την καλή του. Για’ μενα ήταν κάτι όμορφο, από τα λίγα που είχα να θυμάμαι από το στρατό και ειδικά από εκείνη την ημέρα. Γιατί το θυμήθηκα σήμερα; Γιατί συνέβη ακριβώς σαν σήμερα πριν από 22 χρόνια την Κυριακή 14 Μαρτίου του 1999 με ακρίβεια ωρών.