Νυχτερινή Πένα

Η οικογένεια Γκάρντνερ είναι μια φυσιολογική οικογένεια με τα προβλήματα και τις ανησυχίες που έχουν λίγο πολύ όλες οι οικογένειες. Όταν προσλαμβάνουν τον καθηγητή Τζούλιαν Σόγιερ για να βοηθήσει στα μαθήματα τον γιο τους, τον Μπράντον, φαίνεται σαν μάνα εξ ουρανού. Όχι μόνο βελτιώνει τις επιδόσεις του Μπράντον αλλά βοηθάει και με επαγγελματικές και άλλες δυσκολίες.

Αυτό που δεν ξέρουν είναι ότι ο Τζούλιαν είναι παρανοϊκός και εκείνοι τα πειραματόζωά του για μια ανθρώπινη μελέτη στη χειραγώγηση και την καταστροφή. Γι’ αυτόν ο Σκοτ Γκάρντνερ είναι ένας αποτυχημένος, η Λίντα μια ανικανοποίητη γυναίκα, ο Μπράντον ένας ηλίθιος και η εντεκάχρονη Ρούμπι, μεγάλη φαν του Σέρλοκ Χολμς, ένα τίποτα. Και αυτή η τελευταία λάθος εκτίμηση είναι ίσως η μόνη τους ελπίδα να βγουν ζωντανοί.

Ένα μυθιστόρημα που κρατάει το ενδιαφέρον, κάνει τον αναγνώστη να μπει  μέσα στην καθημερινή ζωή της οικογένειας με απλές λεπτομέρειες από αυτές και ζωντανές περιγραφές. Κρατάει επίσης την αγωνία καθώς βλέπουμε τις μεθοδεύσεις του Τζούλιαν ενώ τα θύματά του δεν υποψιάζονται τίποτα. Είναι ένα βιβλίο που προτείνω ανεπιφύλακτα. 

Για την ακρίβεια σαν άνθρωπος από μια άλλη εποχή. Το συνειδητοποίησα πολύ στο αεροπλάνο. Όταν γράφω δεν μπορώ να φοράω ρολόι, με ενοχλεί, εννοώ την πράξη αυτή καθαυτή και όχι τη δημιουργία. Με τη δουλειά μου να απαιτεί γράψιμο και με τις ελεύθερες ώρες ακόμα περισσότερο, από χρόνια δεν φορώ ρολόι. Την ώρα τη βλέπω στο κινητό και στο αεροπλάνο (ή όπου αλλού δεν έχω κινητό) σε ρολόι τσέπης. Οι περισσότεροι κοιτούν την ώρα στο κινητό ή το τάμπλετ τους σε λειτουργία πτήσης και άλλα τέτοια μοντέρνα που δεν με συγκίνησαν ποτέ.

Στο ταξίδι παίζουν παιχνίδια ή κάνουν διάφορα άλλα, εγώ διάβαζα ένα βιβλίο (θα μιλήσουμε γι’ αυτό σε επόμενη ανάρτηση) και συνέχισα να παρατηρώ και μετά τέτοιες διαφορές ως που έφτασα σπίτι. Και εδώ βέβαια είναι και η μεγαλύτερη απόδειξη. Αν δεν υπήρχε το λάπτοπ το γραφείο μου θα ήταν ίδιο με ενός λόγιου εκατό χρόνια πίσω. Βιβλία, σημειώσεις και γραφική ύλη.

Και αν αφήσουμε τις πρακτικές και πάμε σε αξίες και αρχές: Τότε είναι που μου λένε ότι έχω βγει από σελίδες της Όστιν, δεν κάθομαι αν στέκεται μια κυρία, δεν θα της μιλήσω αν δεν τι κάνει εκείνη και πάει λέγοντας. Και όσο βλέπω πράγματα γύρω μου τόσο εντοπίζω διαφορές. Είναι κακό που μου αρέσει ότι είμαι τελικά από άλλη εποχή;

Το τρίτο και τελευταίο βιβλίο των Χρονικών Του Αναδυόμενου Κόσμου είναι συνάμα και το πιο σκοτεινό. Δεν απομένει πια άλλη ελπίδα εναντίον του Τυράννου παρά μόνο μια αρχαία χαμένη μαγεία για την οποία πρέπει να συμπληρωθεί ένα μενταγιόν με πέτρες με μαγική δύναμη. Η αποστολή αυτή θα φέρει τη Νιάλ και τον Σεννάρ σε μακρινά μέρη αλλά και για πρώτη φορά σε περιοχές κάτω από την κατοχή του εχθρού όπου βασιλεύουν η δυστυχία και η απελπισία.

Το τρίτο βιβλίο είναι πιο δυνατό, σίγουρα πιο αγωνιώδες αλλά και μερικές φορές πιο αργόσυρτο. Μερικά πράγματα υπέρ αναλύονται και σε κάποια σημεία η πλοκή εξελίσσεται με λεπτομέρειες που θα μπορούσαν και να λείπουν. 

Η πρόσκληση – πρόκληση των καθηγητών, με ανοιχτά βιβλία ήταν μια παγίδα μιας και τα θέματα ήταν πάντα πιο δύσκολα και εξεζητημένα. Αλλά εδώ μην ανησυχείτε για κάτι τέτοιο. Τα ανοιχτά βιβλία που θα δούμε σήμερα δεν είναι κάτι τέτοιο.

Αντιθέτως τα ανοιχτά βιβλία είναι ανοιχτά για διάβασμα και την ίδια στιγμή είναι οι ανοιχτές πόρτες για άλλα πολλά βιβλία και κείμενα. Στο ιστολόγιο θα βρείτε βιβλιοπαρουσιάσεις, κείμενα και αποσπάσματα. Έχει πλούσιο περιεχόμενο και θα βρουν όλοι κάτι που να τους ενδιαφέρει. Ανοίγουμε τα βιβλία εδώ: http://meanoihtavivlia.blogspot.com/