Νυχτερινή Πένα

Για την ακρίβεια σαν άνθρωπος από μια άλλη εποχή. Το συνειδητοποίησα πολύ στο αεροπλάνο. Όταν γράφω δεν μπορώ να φοράω ρολόι, με ενοχλεί, εννοώ την πράξη αυτή καθαυτή και όχι τη δημιουργία. Με τη δουλειά μου να απαιτεί γράψιμο και με τις ελεύθερες ώρες ακόμα περισσότερο, από χρόνια δεν φορώ ρολόι. Την ώρα τη βλέπω στο κινητό και στο αεροπλάνο (ή όπου αλλού δεν έχω κινητό) σε ρολόι τσέπης. Οι περισσότεροι κοιτούν την ώρα στο κινητό ή το τάμπλετ τους σε λειτουργία πτήσης και άλλα τέτοια μοντέρνα που δεν με συγκίνησαν ποτέ.

Στο ταξίδι παίζουν παιχνίδια ή κάνουν διάφορα άλλα, εγώ διάβαζα ένα βιβλίο (θα μιλήσουμε γι’ αυτό σε επόμενη ανάρτηση) και συνέχισα να παρατηρώ και μετά τέτοιες διαφορές ως που έφτασα σπίτι. Και εδώ βέβαια είναι και η μεγαλύτερη απόδειξη. Αν δεν υπήρχε το λάπτοπ το γραφείο μου θα ήταν ίδιο με ενός λόγιου εκατό χρόνια πίσω. Βιβλία, σημειώσεις και γραφική ύλη.

Και αν αφήσουμε τις πρακτικές και πάμε σε αξίες και αρχές: Τότε είναι που μου λένε ότι έχω βγει από σελίδες της Όστιν, δεν κάθομαι αν στέκεται μια κυρία, δεν θα της μιλήσω αν δεν τι κάνει εκείνη και πάει λέγοντας. Και όσο βλέπω πράγματα γύρω μου τόσο εντοπίζω διαφορές. Είναι κακό που μου αρέσει ότι είμαι τελικά από άλλη εποχή;