Νυχτερινή Πένα

-Ηλί, Ηλί, λαμά σαβαχθανί; (Θεέ μου, Θεέ μου, ινατί με εγκατέλειπες;)

Η φωνή αγωνίας του Θεανθρώπου πάνω στο σταυρό είναι το αποκορύφωμα του πόνου που υποφέρει για την σωτηρία των ανθρώπων. Έχουν προηγηθεί, χτυπήματα, εμπαιγμοί και τα τεσσαράκοντα χτυπήματα με το φρικτό φραγγέλιο, και τώρα καρφωμένος στο σταυρό βιώνει ακόμα μεγαλύτερο πόνο. Σαν να μην φτάνει αυτό είναι κυκλωμένος από μια θάλασσα μίσους, οι Αρχιερείς και οι Φαρισαίοι δεν αρκέστηκαν στην καταδίκη του αλλά έχουν έρθει να τον χλευάσουν με βλάσφημες ύβρεις, μάλιστα δεν αρκούνται ούτε σε αυτές. Διαμαρτύρονται στον Πιλάτο για την αιτία της σταύρωσης, Ιησούς Ναζωραίος, Βασιλεύς Ιουδαίων, την αιτία που οι ίδιοι είχαν φέρει ενώπιον του Ρωμαίου έπαρχου. Αλλά ο Πιλάτος έχει αρκετά ανεχτεί για μια μέρα. Ότι, έγραψα, έγραψα είναι η απάντηση που δεν αφήνει χώρο για άλλη συζήτηση.

Ο Υιός του Θεού φτάνει στην άκρα ταπείνωση και σαν άνθρωπος κραυγάζει προς το Θεό Πατέρα. Χαίρεται για τη σωτηρία του πλάσματός του αλλά οδυνάται από τον φρικτό πόνο αυτής της θυσίας που ο εκούσια προσφέρει. Νιώθει σαν να έχει μείνει μόνος.

Ο ουρανός σκοτεινιάζει, ο ήλιος χάνεται και σκοτάδι τυλίγει όλη τη γη. Η ίδια η γη δονείται σαν να μην αντέχει το γενόμενο. Τα πάντα συμπάσχουν με τον τα δημιουργό τους. Το καταπέτασμα του ναού σχίζεται στα δύο, ο Θεός αφήνει πια τον Ισραήλ, ο περιούσιος λαός τον αρνήθηκε και πλέον όλοι οι λαοί θα είναι αγαπημένοι και δεκτοί στη βασιλεία του. Τάφοι ανοίγουν και νεκροί εγείρονται, μετά την Ανάσταση θα μπουν στην πόλη και αυτοί. Μακριά στην Αθήνα ο αρεοπαγίτης Διονύσιος κοιτάζει τον σκοτεινιασμένο ουρανό και την γη που τρέμει και αναφωνεί:

-Η Θεός πάσχει ή το παν απώλετο!

Και μέσα σε όλα αυτά τα συμβαίνοντα ένας άνθρωπος κοιτάζει με ελπίδα τον Κύριο. Δεν είναι ένας από τους αποστόλους, δεν τον έχει ακολουθήσει, δεν είναι καν ένας ευσεβής Ιουδαίος. Είναι ένας άνθρωπος που έχει βάψει τα χέρια του με αίμα, έχει πάρει μέρος σε κάποια στάση εναντίον της Ρωμαϊκής αρχής και έχει καταδικαστεί στον δια σταυρού θάνατον, είναι ο εκ δεξιών ληστής. Δεν λοιδορεί τον Κύριο, δεν τον προκαλεί να κατέβει από το σταυρό και να σώσει και εκείνους όπως κάνει ο άλλος ληστής. Αντίθετα του λέει:

-Δεν φοβάσαι το Θεό ούτε σε αυτήν την ώρα; Εμείς παθαίνουμε άξια κατά τα έργα μας, αυτός ο άνθρωπος δεν έπραξε τίποτα άτοπο.

Μετά στρέφεται προς τον Κύριο.

-Κύριε, θυμήσου και εμένα όταν έρθεις εν τη βασιλεία σου.

Και ο Κύριος τον βεβαιώνει ότι θα είναι μαζί του από την ημέρα εκείνη, η πρώτη ψυχή που κερδήθηκε με την θυσία του Θεανθρώπου στο σταυρό ήταν ο ευγνώμων ληστής.