Νυχτερινή Πένα

Κεφάλαιο Όγδοο

 

Η Κλερ ένιωθε σαν να περπατούσε σε ένα όνειρο, τυλιγμένη με μια πετσέτα, βάδιζε σε ένα μονοπάτι ανάμεσα σε δέντρα με πυκνά φυλλώματα που θρόιζαν στον άνεμο, και παρότι ήταν σκοτεινό το μονοπάτι δεν φοβόταν. Ήταν με τον άνδρα που μόλις της είχε κάνει έρωτα με ένα πάθος που την έκανε να θέλει και άλλο και μια τρυφερότητα που ήταν βάλσαμο στους φόβους και τις ανησυχίες της. Ήταν σαν όνειρο και όμως ήταν ξύπνια. Τη βεβαίωναν οι στάλες του νερού που από τα μαλλιά της έπεφταν στους γυμνούς ώμους της και το χέρι του Μιχάλη που κρατούσε το δικό της.

Τον τράβηξε κάνοντάς τον να σταματήσει.

-Τι είναι; τη ρώτησε απαλά.

Η Κλερ δεν απάντησε στην ερώτηση. Έπεσε στην αγκαλιά του και εκείνος την κράτησε. Η Κλερ τον φίλησε απαλά και έγειρε το κεφάλι της στο στέρνο του.

-Είμαι ευτυχισμένη, ψιθύρισε.

Ο Μιχάλης της ανασήκωσε το κεφάλι του και τη φίλησε απαλά στα χείλη.

-Κάνεις εμένα ευτυχισμένο.

Την πήρε πάλι από το χέρι και συνέχισαν. Φτάσανε στο σπίτι και ο Μιχάλης άνοιξε την πόρτα για να μπουν στο οικόπεδο γύρω από το σπίτι. Η Κλερ στάθηκε και το κοίταξε. Μετά ακολούθησε τον Μιχάλη στο σπίτι. Εκείνος άνοιξε την πόρτα και μπήκαν στην κουζίνα. Ο Μιχάλης πήγε να ανάψει το φως αλλά η Κλερ τον σταμάτησε.

-Μου αρέσει έτσι.

Το σπίτι δεν ήταν σκοτεινό, ο Μιχάλης είχε αφήσει αναμμένο ένα φωτάκι νυκτός και υπήρχε και το γλυκό φως ενός καντηλιού. Η Κλερ πέρασε στο υπνοδωμάτιο και το βλέμμα της στάθηκε στο γεμάτο βιβλία τραπέζι και το λάπτοπ. Ένα σημειωματάριο ήταν πάνω – πάνω στη στοίβα με τα βιβλία. Ο γραφικός του χαρακτήρας ήταν στρωτός αλλά το φως δεν της επέτρεπε να διαβάσει. Από το στυλ ωστόσο καταλάβαινε ότι ήταν ποίηση.

-Γράφεις ποιήματα; ρώτησε.                                                                                                        

-Ναι, είπε ο Μιχάλης και τώρα έχω και μούσα.

Για μια στιγμή η Κλερ δεν κατάλαβε τι εννοούσε. Ύστερα τον αγκάλιασε και τον φίλησε. Η πετσέτα κύλησε από πάνω της και ο Μιχάλης την έκλεισε στα χέρια του.

-Κάνε μου έρωτα, ψιθύρισε η Κλερ.

Ο Μιχάλης την οδήγησε στο κρεβάτι του, κάθισε και την πήρε στην αγκαλιά του φιλώντας την στα χείλη αλλά και τον λαιμό. Η Κλερ έγειρε πίσω αφήνοντάς τον να την φιλήσει και χαμηλότερα, όπου της άρεσε τόσο πολύ. Άφησε μια βραχνή κραυγή ενώ ο Μιχάλης εξερευνούσε τα στήθη της.

-Μιχάλη… είπε ξέπνοα η Κλερ.

Δεν ήξερε και η ίδια τι ήθελε να πει. Το σώμα της ήταν γεμάτο ένταση και προσμονή. Ο Μιχάλης γλίστρησε το χέρι του ανάμεσα στα σώματά τους και χάιδεψε την απαλή σάρκα ανάμεσα στα πόδια της, στο κέντρο της γυναικείας φύσης της. Η Κλερ βόγκηξε και κράτησε το κεφάλι του όπως τη φιλούσε. Ένα ρίγος ευχαρίστησης την διέτρεξε καθώς το χάδι την ερέθιζε, συντόνισε το σώμα της με αυτό.

-Μη! είπε απότομα.

-Σε πόνεσα; ρώτησε ο Μιχάλης.

-Όχι… Αλλά δεν θέλω να τελειώσω έτσι. Κάνε μου έρωτα. αγαπημένε μου.

Ο Μιχάλης δεν ήταν τόσο χαμένος στο πάθος για να του διαφύγει ότι για πρώτη φορά τον είχε αποκαλέσει αγαπημένο. Σφράγισε τα χείλη της με ένα φιλί και την έγειρε στο κρεβάτι. Έφερε το σώμα του πάνω από το δικό της. Την φίλησε πάλι και η Κλερ τύλιξε τα χέρια της γύρω από το λαιμό του.

Την έκανε δική του με πάθος αλλά και τρυφερότητα, ζητώντας να της προσφέρει την ηδονή που και ο ίδιος αντλούσε από την ένωσή τους. Ένιωσε τους χυμούς της να αναβλύζουν και να τον καλούν να ολοκληρώσει την ένωσή τους. Ακολούθησε το ένστικτό του και παραδόθηκε σε αυτό. Η Κλερ έσφιξε τα πόδια της στα πλευρά του καθώς έφταναν στην κορύφωση.

Ο Μιχάλης ξάπλωσε στο κρεβάτι και η Κλερ χώθηκε στην αγκαλιά του. Εκείνος πέρασε το χέρι του γύρω από τους ώμους της και η Κλερ ακούμπησε το κεφάλι της στο στέρνο του. Μπορούσε να ακούσει την καρδιά του να χτυπάει, γρήγορα ακόμα από την ερωτική διέγερση όπως και η δική της.

-Μιχάλη…

-Ναι, ματάκια μου, είπε εκείνος.

-Ήταν πολύ όμορφα απόψε. Απόψε σαν να ξαναγεννήθηκα… Ξέρεις δεν ήσουν ο πρώτος μου αλλά ήσουν εκείνος που με έκανε να νιώσω για πρώτη φορά. Ο πρώτος που με έφτασε σε οργασμό… Είμαι ευτυχισμένη και σε ευχαριστώ γι’ αυτό.

Η Κλερ τον χάιδεψε. Ήταν ένα απαλό, τρυφερό χάδι, όχι χάδι της ερωτικής πράξης αλλά ένα χάδι αγάπης και τρυφερότητας. Ο Μιχάλης έκλεισε τα μάτια του και αφέθηκε να το απολαύσει. Ποιος θα του το έλεγε ακόμα και το προηγούμενο πρωί ότι θα έκλεινε την ημέρα στο κρεβάτι με μια όμορφη γυναίκα που σήμαινε τόσα πολλά για εκείνον.

Η Κλερ συνέχισε να τον χαϊδεύει και ανακάλυψε στην κοιλιά του μια μακριά ουλή. Ξεκινούσε από το πλάι του αφαλού του και κατέβαινε χαμηλά, χανόταν στην ήβη του.

-Πώς το έπαθες αυτό;

-Είκοσι πέντε ράμματα, είπε ο Μιχάλης, είναι ένας λόγος που δεν πρέπει να πηγαίνω στη θάλασσα όταν έχει κόσμο.

-Οι ουλές είναι σέξι.

Ανασηκώθηκε και έγειρε από πάνω του για να τον φιλήσει ακριβώς εκεί. Τα δάκτυλά της περιπλανήθηκαν στο εφηβαίο του, χάιδεψαν τον ανδρισμό του και ο Μιχάλης πήρε μια βαθιά ανάσα.

-Θέλεις…

Τα δάκτυλα της τυλίχτηκαν γύρω από τον ανδρισμό του.

-Όχι! είπε ο Μιχάλης. Αυτό το κάνουν μόνο οι πόρνες… Εσύ δεν είσαι τέτοια… Είσαι η γυναίκα που θέλω δίπλα μου, να μοιράζομαι το κρεβάτι μου και να…

Η φωνή του μετατράπηκε σε ένα γουργουρητό καθώς η Κλερ τον φιλούσε και πάλι στην κοιλιά ανεβαίνοντας προς τα πάνω, ενώ τα δάκτυλά της συνέχιζαν το χάδια τους. Η Κλερ ανασηκώθηκε να μετακινηθεί και πρόσεξε το γόνατό του στο αριστερό πόδι, έντονα κόκκινο και πρησμένο.

-Χτύπησες στη θάλασσα;

 -Όχι, είπε ο Μιχάλης, είναι ο λόγος που χρησιμοποιώ το μπαστούνι.

-Αχ, δεν το σκέφτηκα αυτό! Σε πονάει;

-Όχι, είναι εντάξει, απλά σήμερα το ζόρισα. Περπάτημα, κολύμπι, έρωτας.

-Μμ… να το ξεκουράσουμε τότε, είπε η Κλερ, και ανασηκώθηκε τελείως. Κάθισε ιππαστί πάνω στον Μιχάλη. Εκείνος την κοίταξε και στα μάτια του η Κλερ είδε όσα μια γυναίκα θέλει να δει στα μάτια εκείνου που της κάνει έρωτα. Έγειρε μπροστά και έβαλε τα χέρια της στους ώμους του ενώ ο Μιχάλης την έπιανε από τη μέση και την ανασήκωνε. Τον δέχτηκε μέσα της και έγειρε πάνω του και τον φίλησε, η γλώσσα της έπαιξε με τη δική του. Αυτή τη φορά υιοθέτησαν έναν πιο αργό ρυθμό, με κάθε κίνηση να προσφέρει ηδονή και ταυτόχρονα να ανάβει την επιθυμία για περισσότερη.

Η Κλερ άφησε τα χείλη του για να φιλήσει τον λαιμό του ενώ εκείνος τη χάιδευε. Ο ρυθμός τους εντάθηκε σιγά – σιγά και ο Μιχάλης ανακάθισε, την κράτησε και φίλησε τα χείλη της και πάλι ενώ εκείνη τύλιγε τα πόδια της γύρω του. Ολοκλήρωσαν σε εκείνη τη θέση και έμειναν ξέπνοοι για λίγο απολαμβάνοντας την αίσθηση μετά την ερωτική κορύφωση και την παρουσία ο ένας του άλλου.

Ύστερα ο Μιχάλης ξάπλωσε και η Κλερ ξάπλωσε πάνω του με το κεφάλι της στο στέρνο του.

-Μπορώ να μείνω για πάντα εδώ, ψιθύρισε.

-Να μείνεις, είπε ο Μιχάλης, και την έσφιξε πάνω του.

Η Κλερ έκλεισε τα μάτια της για να συγκρατήσει τα δάκρυα κάτω από τις μακριές βλεφαρίδες της. Ήταν δάκρυα συγκίνησης και δεν ήθελε να τα νιώσει ο Μιχάλης, δεν ήταν ακόμα έτοιμη να μιλήσει γι’ αυτά που την φόβιζαν όταν ήταν μόνη τη νύχτα. Κάτι που απόψε δεν θα συνέβαινε.

Ακούμπησε το χέρι της πάνω στο σημείο που ένιωθε την καρδιά του να χτυπάει και εκείνος το σκέπασε με το δικό του. Με το άλλο χέρι του τράβηξε ένα σεντόνι και σκέπασε τα σώματά τους. Ύστερα χάιδεψε τα μαλλιά της, μια κίνηση που έκανε την Κλερ να νιώσει ακόμα πιο όμορφα. Η διέγερση έδινε τη θέση της στη θαλπωρή και η Κλερ αφέθηκε στην αίσθηση αυτή της πληρότητας που την καταλάμβανε.

Ο Μιχάλης ένιωσε την Κλερ να χαλαρώνει και την αναπνοή της να γίνεται ρυθμική, απόδειξη ότι είχε αποκοιμηθεί. Σταμάτησε το χάδι του και έβαλε το χέρι του στην πλάτη της.

Είχε τόσα χρόνια που δεν είχε κάνει έρωτα, τόσα χρόνια που δεν είχε νιώσει τη ζεστασιά της αγάπης, την τρυφερότητα μιας σχέσης, και αμφέβαλλε αν θα τα ζούσε και πάλι. Και να τώρα, μετά από μια παθιασμένη ένωση κοιμόταν με μια γυναίκα στην αγκαλιά του, μια γυναίκα που του προσέφερε όλα αυτά που νόμιζε χαμένα για πάντα.

Αποκοιμήθηκε με την σκέψη αυτή.

 

Ξύπνησε με την γαργαλιστική μυρωδιά του καφέ να τον καλεί και αναρωτήθηκε πως συνέβαινε αυτό ενώ ο ίδιος ήταν στο κρεβάτι του. Ανασηκώθηκε και ανακάθισε. Η νύχτα που είχε περάσει ήρθε στο μυαλό του και κατάλαβε, η Κλερ είχε αναλάβει δράση.

Σηκώθηκε από το κρεβάτι και πέρασε στην κουζίνα όπου όντως βρήκε την Κλερ να καταπιάνεται με το πρωινό. Είχε φορέσει ένα εσώρουχο και από πάνω είχε βάλει μια δική του μπλούζα που της ερχόταν μεγάλη και έμοιαζε σαν να φορούσε ένα κοντό, σέξι φορεματάκι. Στάθηκε και την κοίταζε. Εκείνη διαισθάνθηκε το βλέμμα του και γύρισε.

-Το πρωινό θα είναι έτοιμο σε λίγο. Πού μπορούμε να το πάρουμε; Θα αδειάσεις το τραπέζι;

-Έχω έξω ένα τραπέζι.

-Αλήθεια; Δεν βγήκα.

Ο Μιχάλης πήγε κοντά της και την αγκάλιασε.

-Είσαι υπέροχη, το ξέρεις;

Η Κλερ έγειρε πίσω το κεφάλι της και ο Μιχάλης τη φίλησε απαλά στον λαιμό.

-Να ρίξω κάτι πάνω μου.

-Θα σε προτιμούσα έτσι, είπε η Κλερ.

Ο Μιχάλης γέλασε και μπήκε στο μπάνιο, ενώ βγαίνοντας φορούσε ένα μπουρνούζι. Βγήκαν έξω, στον χώρο ανάμεσα στα δύο κτίσματα υπήρχε και ένα τραπέζι με καρέκλες. Κάθισαν να φάνε το πρωινό που είχε ετοιμάσει η Κλερ, ήταν ευρωπαϊκού τύπου με αυγά και μπέικον.

-Είναι ωραία εδώ, είπε ενώ έτρωγαν, έχει τόση ησυχία και γαλήνη. Ακούς τα πουλιά.

Από κάπου πιο μακριά ακούστηκαν βελάσματα και κουδούνια προβάτων και ο Μιχάλης σχολίασε:

-Και άλλα ζωάκια ενίοτε.

-Δεν ξέρεις τι παράδεισο έχεις εδώ πέρα.

-Το ξέρω, είναι ακριβός ο λόγος που έρχομαι εδώ. Μακριά από τον θόρυβο και την πολυκοσμία, είναι το ερημητήριό μου.

-Πολύ όμορφο, μακάρι να είχα και εγώ αυτήν την ευκαιρία. Υποθέτω ότι σε αυτό το ερημητήριό σου διαβάζεις και γράφεις ε;

-Είδες μέσα υποθέτω τα βιβλία και τις σημειώσεις.

Η Κλερ ένευσε.

-Μου είπες ότι δεν είναι όλα Ιστορία; Αλλά και λογοτεχνία, σωστά;

-Ναι, είναι αλήθεια.

-Μπορώ να διαβάσω; Θα μου κάνεις την τιμή αυτή;

-Φυσικά, αν το θέλεις.

Η Κλερ χαμογέλασε.

-Ναι, είμαι σίγουρη ότι θα είναι κάτι πολύ όμορφο αφού θα το έχεις γράψει εσύ.

Μετά το πρωινό τους έμειναν ακόμα λίγο στο τραπέζι αφιερωμένοι στην συζήτησή τους και πίνοντας τον καφέ που είχε φτιάξει η Κλερ. Δεν μιλούσαν για κάτι συγκεκριμένο, σκέψεις, ιδέες, ιστορίες από το παρελθόν και άλλα ταξίδια.

-Μπορώ να κάνω ένα μπάνιο; ρώτησε η Κλερ.

-Ναι, να σου φέρω μια πετσέτα μόνο.

-Έχω πετσέτα.

Η Κλερ πήγε για μπάνιο και ο Μιχάλης μάζεψε τα πιάτα του πρωινού, τα έπλυνε και τα τακτοποίησε. Όταν βγήκε η Κλερ από το μπάνιο, τον βρήκε να γράφει στον υπολογιστή του.

-Τι γράφεις; ρώτησε και έσκυψε να δει.

-Αυτό είναι η έρευνα για τους Γατελούζους και το πλοίο. Αλλά γι’ αυτό που ρώτησες μπορείς να δεις αυτό.

Της έδειξε ένα σημειωματάριο σπιράλ πάνω σε μια στοίβα από βιβλία και σημειώσεις. Η Κλερ το πήρε και διάβασε:

Της νύχτας σκέψεις γλυκές

σε σένα ταξιδεύουν,

κάτω από τον έναστρο ουρανό,

πάνω από της θάλασσας

τον απαλό κυματισμό,

σε σένα που έφερες

γλυκύτητα ξανά,

και αισθήματα

που είχα ξεχάσει…

Η Κλερ σταμάτησε να διαβάζει συνειδητοποιώντας σε τι αφορούσαν οι στίχοι που διάβαζε. Ήταν στίχοι που είχε γράψει κάποιο από τα προηγούμενα βράδια μετά τη συνάντησή τους. Άφησε το σημειωματάριο και φίλησε τον Μιχάλη πρώτα στο μάγουλο και, καθώς εκείνος στρεφόταν προς το μέρος της, στο στόμα.

-Είναι πολύ όμορφοι στίχοι.

Η Κλερ κάθισε στην αγκαλιά του.

-Δεν κοιμηθήκαμε και πολύ απόψε, σε πειράζει να ξαπλώσω λίγο;

-Όχι, μάλιστα λέω να σου κάνω παρέα.

Ξάπλωσαν και η Κλερ χώθηκε στην αγκαλιά του. Ένιωθε σαν να ήταν εκεί που έπρεπε να είναι, εκεί που προοριζόταν να είναι. Οι στίχοι που είχε διαβάσει ήταν μια ακόμα επιβεβαίωση ότι η σχέση της με το Μιχάλη δεν ήταν απλά θέμα έλξης, δεν ήταν μόνο η ερωτική τους διάθεση. Υπήρχε και συναίσθημα, ταίριαζαν σε πολλά πράγματα, μπορούσαν να είναι μαζί. Αγκάλιασε τον Μιχάλη και αφέθηκε στον ύπνο που ήρθε γλυκά να την πάρει.