λιτό φόρεμα και τα
ανάλογα παπούτσια.
Αφού βεβαιώθηκε ότι όλα
ήταν όπως τα ήθελε άφησε το δωμάτιό της και κατέβηκε στο ισόγειο. Οι
περισσότεροι βρίσκονταν στην κουζίνα και το κοινό δωμάτιο. Κατευθύνθηκε προς το
δεύτερο και μπαίνοντας αναζήτησε με το βλέμμα τον Μιχάλη. Τον εντόπισε
καθισμένο στο μικρό γραφείο που υπήρχε στο δωμάτιο δίπλα στο μικρό χολ που
οδηγούσε στο δωμάτιό του να συζητάει με τον Άνταμ και τον Μαξιμίλιαν.
-Καλημέρα, είπε
πλησιάζοντας.
-Καλημέρα, είπε ο Μιχάλης
και της έτεινε μια σειρά από εκτυπωμένες σελίδες δεμένες σε σπιράλ. Χάρη στα
παιδιά από’ δω έχουμε το έργο περασμένο σε υπολογιστή και είναι εύκολο να
κάνουμε αντίγραφα. Αυτό είναι το δικό σου.
Η Νιόβη πήρε το αντίγραφο
και το κοίταξε. Στην πρώτη σελίδα έγραφε τον τίτλο με καλλιγραφικά γράμματα «Ο
Δρόμος Της Αγάπης» και στην πάνω δεξιά άκρη της σελίδας ο Μιχάλης είχε
σημειώσει χειρόγραφα το όνομά της και αυτό του ρόλου της - Φιντέλια.
-Έχουμε φτιάξει ένα
αντίγραφο για κάθε ρόλο και ένα για τον σκηνοθέτη μας, της εξήγησε.
-Αν χρειαστούμε κι άλλα
δεν έχουμε παρά να τα εκτυπώσουμε, συμπλήρωσε ο Μαξιμίλιαν.
Ακούστηκε το κουδούνι της
πόρτας και η Νιόβη έσπευσε να ανοίξει κοιτώντας το ρολόι της. Ο Τόμας είχε
έρθει λίγο πιο νωρίς από την ώρα που είχαν πει. Ανοίγοντας τη πόρτα ωστόσο
διαπίστωσε πως δεν ήταν ο Τόμας αλλά ο Αλέξανδρος με τη Ρεμπέκα.
-Καλημέρα Νιόβη, είπε ο Αλέξανδρος,
ήρθα εγκαίρως έτσι;
-Ναι ο Τόμας δεν έχει
έρθει ακόμα.
Ο Αλέξανδρος είχε περάσει
τη νύχτα του στο διαμέρισμα της Σιμόν και είχε επιστρέψει στο δικό του μόνο το
πρωί. Είχε κάνει ένα μπάνιο και είχε αλλάξει ρούχα. Η Ρεμπέκα δεν ήταν καθόλου
περίεργη για το πως είχε περάσει τη νύχτα - είχε συμβεί να περάσει τη νύχτα
στην εταιρία σε περιπτώσεις χρηματιστηριακών κρίσεων στην Ευρώπη που η διαφορά
ώρας απαιτούσε να δουλέψει νύχτα - και είχε ζητήσει μόνο να την πάρει μαζί του.
-Ο φίλος μου έπιασε
δουλειά βλέπω, είπε ο Αλέξανδρος προσέχοντας τι κρατούσε η αδερφή του.
-Ναι, και του είμαι
ευγνώμων, είπε η Νιόβη. Όπως και σ’ εσένα που τον έφερες εδώ.
Προχώρησαν στο κοινό
δωμάτιο όπου είχαν μαζευτεί οι περισσότερο τώρα. Η Νιόβη τους μοίρασε τα
αντίγραφα του έργου και άρχισαν να το μελετούν μιας και ως τώρα δεν ήξεραν παρά
τα γενικά που τους είχε πει την προηγούμενη ο Μιχάλης. Τώρα είχαν το έργο
σχεδόν ολοκληρωμένο αν εξαιρούσε κανείς κάποιες σκηνικές οδηγίες που χρειαζόταν
να ξέρουν την ακριβή διαμόρφωση της σκηνής για να τις κανονίσουν.
Το κουδούνι ακούστηκε και
πάλι και η Νιόβη πήγε να ανοίξει. Αυτή τη φορά ήταν όντως ο Τόμας που κρατούσε
ένα πανέμορφο κόκκινο τριαντάφυλλο και της το πρόσφερε.
-Για την πρωταγωνίστριά
μας, είπε.
-Ευχαριστώ, είπε η Νιόβη,
πως ξέρεις όμως ότι εγώ θα παίξω τον πρωταγωνιστικό ρόλο;
-Κάθε τι άλλο θα με απογοήτευε.
Όταν σε πρωτοείδα να παίζεις στη σχολή ξέρεις τι σκέφτηκα; Αυτή η κοπέλα είναι
γεννημένη ηθοποιός και δεν με διέψευσες, πραγματικά το έχεις μέσα σου.
-Ευχαριστώ, είπε αμήχανη
από τον έπαινο η κοπέλα και τον οδήγησε στο δωμάτιο που βρίσκονταν οι υπόλοιποι
για να κάνει συστάσεις.
-Λοιπόν; Τι ανεβάζουμε;
ρώτησε ο Τόμας αφού η Νιόβη τον σύστησε σε όσους δεν τον ήξεραν από τη σχολή. Είχε
καθίσει δίπλα στην Νιόβη που κρατούσε ακόμα το τριαντάφυλλο.
-Είναι ένα αισθηματικό
έργο, είπε ο Μιχάλης και του έτεινε το αντίγραφο που του είχε ετοιμάσει. Μπορώ
να σου πω τα βασικά και μετά το διαβάζεις με την ησυχία σου.
-Σ’ ακούω.
-Στο Μεσαιωνικό βασίλειο
της Γαλλίας ο βασιλιάς πιέζει το μοναχογιό του και διάδοχο να παντρευτεί για να
εξασφαλισθεί η γραμμή της διαδοχής. Εκείνος όμως δεν το επιθυμεί μιας και στις
νεαρές γόνους των αριστοκρατικό οικογενειών δεν βρίσκει καμία που να του κινεί
το ενδιαφέρον. Τις βρίσκει όλες κοινές και άμυαλες, ρηχές. Σε μια κυνηγετική
εξόρμηση συναντά μια κοπέλα που τον γοητεύει με το πνεύμα αλλά και την ομορφιά
της. Αρχίζει να πηγαίνει στο δάσος συχνά και γρήγορα έχουμε ένα ειδύλλιο. Αποφασίζει
να την παρουσιάσει στους γονείς του στο μεγάλο χορό που γίνεται για το ιωβηλαίο
του πατέρα του. Εκεί δημιουργείται ένα πρόβλημα. Η κοπέλα του είχε παρουσιαστεί
σαν κόμισσα Αλίν, στο χορό η κόμισσα Ραμόνα Γκενζ αποκαλύπτει πως του έχει πει ψέματα
και δεν είναι αυτή που λέει. Καθώς το να παρουσιαστεί κανείς ως ευγενής ενώ δεν
είναι, τιμωρείται με θάνατο η Φιντέλια -αυτό είναι το πραγματικό όνομά της-
καταδικάζεται σε θάνατο. Ο πρίγκηπας είναι διχασμένος, από τη μια την αγαπάει
από την άλλη είναι θυμωμένος που του είπε ψέματα και ο νόμος είναι νόμος. Την
κατάσταση θα σώσει η άφιξη του άρχοντα Μαξιμίλιαν του Λαντρέ μεγάλου νομοθέτη
που μπορεί να ερμηνεύσει το νόμο και συμβαίνει να ξέρει κάποια πράγματα που οι
υπόλοιποι αγνοούν. Δίνονται οι απαραίτητες εξηγήσεις και έχουμε το φινάλε με
ένα φιλί του Γουίλλιαμ και της Φιντέλια.
-Ωραίο, είναι είπε ο
Τόμας και έχει στοιχεία για καταπληκτική δραματουργία. Πείτε μου για τους
ρόλους.
Μίλησαν αρκετή ώρα για
τον κάθε ρόλο και το άτομο που θα τον ερμήνευε. Η Νιόβη παρ’ ότι άκουγε με
προσοχή τα λεγόμενα έπιασε ουκ ολίγες φορές τον εαυτό της να κοιτάζει τον
Τόμας.
-Μπορούμε να δούμε το θέατρο;
ρώτησε στο τέλος ο νεαρός σκηνοθέτης.
-Ναι, είπε ο Αλέξανδρος.
Μόνο να κανονίσουμε πως θα πάμε.
-Εγώ, μπορώ να πάρω άλλον
ένα, είπε ο Τόμας. Ποιο είναι το θέατρο;
-Εκείνο στην Κόνκορντ και
Μέην, είπε η Νιόβη.
-Θα’ ρθεις μαζί μου; της
πρότεινε ο Τόμας.
Ο Τόμας οδηγούσε ένα σπορ
αυτοκίνητο με πτυσσόμενη οροφή που ήταν διθέσιο και γι’ αυτό είχε πει πως
μπορούσε να πάρει μόνο έναν. Ήταν σχεδόν οι πρώτοι που ξεκίνησαν, τους πέρασαν
μόνο ο Άνταμ και η Κέητ με τη μηχανή. Η Νιόβη στη διαδρομή είχε όλη την άνεση
να παρατηρεί τον Τόμας καθώς εκείνος οδηγούσε και έκανε ελιγμούς μέσα στην
Κυριακάτικη κίνηση. Τον συμπαθούσε από την αρχή της γνωριμίας τους σαν
συμφοιτητές στη σχολή, για το σοβαρό και μετρημένο χαρακτήρα του αλλά και γιατί
ήταν θαρραλέος και αποφασιστικός άνθρωπος που δεν δίσταζε να πάρει
πρωτοβουλίες.
Δίσταζε να το ομολογήσει
ακόμα και στον εαυτό της πως την έλκυε και σαν άνδρας. Της άρεσε πολύ, το
συνειδητοποιούσε πλήρως τώρα πια αλλά φοβόταν να αφεθεί σε αυτό που ένιωθε. Δεν
ήξερε τι σκεφτόταν ο Τόμας για’ κείνη και αν υπήρχε κάποια στη ζωή του - ποια
ήταν η κοπέλα που είχε απαντήσει στο τηλέφωνό του;
-Ένα εκατομμύριο για τις
σκέψεις σου, είπε ο Τόμας . Και μη μου πεις ότι σκεφτόσουν το έργο γιατί είχες
μια έκφραση πολύ ονειροπόλα για τόσο πρακτικά θέματα.
-Κι όμως, είπε η Νιόβη
περνώντας τα δάκτυλα μέσα από τα μαλλιά της που ανέμιζαν καθώς το αυτοκίνητο
έτρεχε στο δρόμο. Σκεφτόμουν πόσο υπόχρεοι σου είμαστε.
-Μην το λες αυτό, είπε ο
Τόμας και η Νιόβη ανάσανε ανακουφισμένη που είχαν απομακρυνθεί από το
πραγματικό περιεχόμενο των σκέψεων της, ξέρεις πόσο μου αρέσει να σκηνοθετώ. Εξ’
άλλου άσε να κερδίσουμε πρώτα και μετά με ευχαριστείς.
-Εγώ πάντως νιώθω
υπόχρεη.
-Δεν χρειάζεται, είπε ο
Τόμας, γι’ αυτό είναι οι φίλοι.
Άπλωσε το χέρι του και έσφιξε
το δικό της στέλνοντας ένα πρωτόγνωρο ρίγος να διατρέξει την σπονδυλική της
στήλη.
Ο Αλέξανδρος είχε πάρει
στο αυτοκίνητό του τον Μιχάλη, που καθόταν στη θέση του συνοδηγού, και την
Ρεμπέκα που καθόταν πίσω.
-Πόσο σου στοίχισε το
θέατρο, ρώτησε ο Μιχάλης.
-Έχει σημασία; Ήθελα να
βοηθήσω την αδερφή μου - σ’ αυτό το σημείο η Ρεμπέκα έκανε μια γκριμάτσα σαν να
έκανε εμετό αλλά οι δυο μπροστινοί της δεν την είδαν - και το έκανα.
Η Ρεμπέκα έσκυψε μπροστά
και είπε στο αυτί σχεδόν του Μιχάλη:
-Εσύ πόσα θα πάρεις;
-Αλήθεια δεν το
συζητήσαμε αυτό, πήρε το λόγο ο Αλέξανδρος.
-Δεν θέλω αμοιβή
Αλέξανδρε, μόνο τα έξοδά μου θα καλύψεις όπως είπαμε.
-Τόσο ανιδιοτελής, είπε η
Ρεμπέκα και έσκυψε ακόμα πιο κοντά του. Τα χείλη της χάιδεψαν το μάγουλό του. Ήταν
ένα χάδι που περιείχε απτή την πρόκληση αλλά ο Μιχάλης την αγνόησε. Η σωματική
έλξη δεν ήταν αρκετή για εκείνον για να σχετισθεί με μια γυναίκα. Άπλωσε το
χέρι του για να τη σπρώξει πίσω και εκείνη το έπιασε και το έφερε στα χείλη
της. Θα είχε ακολουθήσει μια πιο βίαιη αντίδραση εκ μέρους του αν ο Αλέξανδρος
δεν έλεγε εκείνη τη στιγμή:
-Αυτό είναι, φτάσαμε.
Το θέατρο δεν ήταν από τα
μεγαλύτερα της πρωτεύουσας της Μασαχουσέτης, κάθε άλλο, αλλά αυτό δεν ενδιέφερε
την Νιόβη όπως δεν την ένοιαζε ότι το θέατρο που είχε νοικιάσει για το δικό του
έργο ο Πάνκχερστ ήταν μεγαλύτερο. Αυτή τη στιγμή ένιωθε πως λίγα πράγματά είχαν
σημασία πέρα από αυτό που ζούσε τώρα, Ένα θέατρο δικό της για να ανέβει στη
σκηνή σαν πρωταγωνίστρια! Κοίταξε τις τακτικές σειρές των αναπαυτικών καθισμάτων,
τα σκοτεινά θεωρεία και τέλος το αντικείμενο των ονείρων της, τη σκηνή. Η
βελούδινη αυλαία ήταν κατεβασμένη αλλά αυτό δεν εμπόδιζε την νεαρή
εκκολαπτόμενη ηθοποιό να φανταστεί τον εαυτό της εκεί πάνω να υποκλίνεται στο
χειροκρότημα ενός ενθουσιασμένου κοινού.
Γύρισε να μιλήσει στον
Τόμας και διαπίστωσε με έκπληξη πως εκείνος την κοιτούσε.
-Τι; ρώτησε μονολεκτικά
για να κρύψει την αμηχανία της.
-Σε ζηλεύω, είπε απαλά
εκείνος. Ξέρω πως νιώθεις, η πρώτη φορά που μπαίνεις στο θέατρο σαν ηθοποιός ή
σκηνοθέτης ή όποιο άλλο μέρος της δουλειάς και όχι σαν θεατής είναι μοναδική. Ποτέ
δεν χάνει τη μαγεία του αλλά η πρώτη φορά παραμένει ξεχωριστή. Αυτό το
συναίσθημα δεν επαναλαμβάνεται. Απόλαυσέ το τώρα.
Η Νιόβη προχώρησε προς τη
σκηνή, Άκουσε πίσω της τις συζητήσεις των υπολοίπων μα δεν έδινε προσοχή. Εκείνη
στιγμή ήταν μόνο αυτή και το μεγάλο της όνειρο. Στάθηκε μπροστά στη σκηνή. Κοίταξε
τη στιλβωμένη επιφάνειά της και τις τρεις εισόδους που διέθετε. Ατένισε το
σκοτάδι πίσω από αυτές τις εισόδους, που οδηγούσαν στα παρασκήνια και τα
καμαρίνια, και φαντάστηκε τον εαυτό της να βγαίνει στη σκηνή στην πρώτη της
εμφάνιση στο θεατρικό, στην πρώτη της επίσημη εμφάνιση σαν ηθοποιός.
Πήγε στην άκρη όπου
υπήρχαν σκαλιά για να ανέβει στη σκηνή και ανέβηκε. Γύρισε και κοίταξε τους
υπόλοιπους που θαύμαζαν το θέατρο. Τώρα είχαν έρθει οι περισσότεροι και το
θέατρο αντηχούσε από φωνές και συζητήσεις.
Γύρισε και κοίταξε τη
σκηνή και περίφερε το βλέμμα της σ’ αυτή. Ήταν... εκστατική. Ήταν κοντινότερη
περιγραφή σ’ αυτό που αυτή τη στιγμή ένιωθε. Πήρε βαθιά ανάσα, ένιωθε υπέροχα,
σαν να είχε ξαναγεννηθεί.
-Και μόνο για την έκφραση
που έχεις αυτή τη στιγμή αξίζουν τα λεφτά που έδωσα για το θέατρο, ψιθύρισε στο
αυτί της ο Αλέξανδρος.
-Αχ, Αλέξανδρε, είπε η
Νιόβη και τον αγκάλιασε. Δάκρυα συγκίνησης κύλισαν στα μάγουλα της.
-Έλα, έλα, είπε ο
Αλέξανδρος, μην κλαις κούκλα μου. Γι’ αυτό είναι τα μεγαλύτερα αδέρφια.
-Σ’ ευχαριστώ, Αλέξανδρε.
Ο Τόμας ανέβηκε στη σκηνή
και κοίταξε γύρω με την κριτική ματιά του επαγγελματία.
-Μπορούμε να δούμε και τα
παρασκήνια; ρώτησε.
-Ναι, είπε ο Αλέξανδρος,
μόνο λίγο προσοχή γιατί είναι κάπως σκοτεινά.
Δεν είχε άδικο, καθώς
μόνο λίγα φώτα ήταν αναμμένα οι χώροι πίσω από τη σκήνη και ο διάδρομος για τα
καμαρίνια ήταν μισοσκότεινοι έως σκοτεινοί.
-Λοιπόν προσφέρεται για
χώρος ενός μυστηριώδους εγκλήματος, τι λες; πείραξε τον φίλο του ο Αλέξανδρος.
Θα γράψεις ένα; Άνετα μπορείς να φανταστείς φόνους εδώ στα σκοτεινά.
-Ή ξελογιάσματα, πρόσθεσε
η Ρεμπέκα που την επόμενη στιγμή σκόνταψε και έπεσε κάτω.
-Έγκλημα και τιμωρία, σχολίασε
ο Μιχάλης στη μητρική του γλώσσα φέρνοντας ένα χαμόγελο στα χείλη του
Αλέξανδρου αλλά και της Νιόβης.
Μερικά βήματα πιο πίσω ο
Άνταμ έπιασε από το χέρι την Κέητ.
-Για να μη σκοντάψεις και’
συ, είπε αλλά δεν ξεγέλασε κανέναν.
Ούτε την Κέητ που τον
έπιασε από το χέρι προθυμότατα.
Επέστρεψαν από το θέατρο
ενθουσιασμένοι. Κάθισαν στο μεγάλο δωμάτιο συζητώντας και κάνοντας σχέδια για
την παράσταση που θα έδιναν. Ο Μιχάλης και ο Τόμας συζητούσαν και συμπλήρωναν
τις τελευταίες σκηνικές λεπτομέρειες ενώ οι υπόλοιποι γύρω τους μιλούσαν για
τους ρόλους και το πως θα τους ερμήνευαν.
-Λέω την Παρασκευή να
κάνουμε την πρώτη μας πρόβα, είπε ο Τόμας. Δεν περιμένω φυσικά να έχετε μάθει
το ρόλο σας απέξω. Περιμένω να τον έχετε διαβάσει και να τον ερμηνεύσετε από
μέσα για να σας δώσω τις πρώτες οδηγίες.
-Θα πρέπει να είναι λίγο
αργά για να έχουμε τελειώσει με τα μαθήματα, παρατήρησε ο Μαξιμίλιαν.
-Ναι, κατά τις 19:30;
-Νομίζω πως θα είναι
εντάξει.
Είχε βραδιάσει ως που να
τελειώσουν με όσα είχαν να πουν. Μαζεύτηκαν στην κουζίνα για ένα γερό δείπνο
μιας και με τα πολλά είχαν παραλείψει να φάνε ένα κανονικό γεύμα το μεσημέρι.
-Στην επιτυχία μας! έκανε
την πρόποση η Νιόβη και όλοι ήπιαν σ’ αυτό.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου