Νυχτερινή Πένα

Αυτό το βιβλιαράκι που το πήρα πριν από αρκετό καιρό από το παζάρι βιβλίου είχε μερικές ιστορίες του πιο διάσημου βάρβαρου στην λογοτεχνία. Η πρώτη ιστορία, Πεπρωμένο και Προορισμός, είναι μια ιστορία κατά την οποία ο πολύ νεαρός ακόμα Κόναν είναι σχεδόν παρατηρητής και η οποία παίζει με την ιδέα ότι οι σημερινές πεποιθήσεις και θρησκείες υπήρχαν και τότε με κάποια μορφή. Η δεύτερη ιστορία, το Μυστικό της Κρύπτης, είναι μια καθαρόαιμη περιπέτεια φάντασι και αυτό ακριβώς που περιμένεις από μια ιστορία Κόναν. Η τρίτη ιστορία και πιο μικρή από όλες, Σκιά μιας Σκιάς, είναι μια εύθυμη ιστορία όπου ο Κόναν συναντά τον δημιουργό του, όχι τον Κρομ αλλά τον Χάουαρντ. Η τέταρτη είναι μια από τις πλέον διάσημες ιστορίες του Κόναν, ο Πύργος του Ελέφαντα και είναι απολαυστική ιστορία φάντασι. Η πέμπτη και τελευταία ιστορία, ο Θεός μέσα στο Δοχείο, είναι μια περιπέτεια φάντασι μαζί με ένα αστυνομικό μυστήριο και έναν φόνο για τον οποίο κατηγορείται ο Κόναν.

Πέρασα καλά με το βιβλίο και το συνιστώ στους φίλους του είδους και του Κόναν. Υποψιάζομαι ότι ο λόγος που δεν πήγε καλά εμπορικά είναι ότι από τις 284 σελίδες του, οι πρώτες 97 αποτελούν ένα δοκίμιο πάνω στο φάντασι και τον Κόναν ενώ ακόμα 20 είναι ένα εισαγωγικό κείμενο το Χάουαρντ που παρουσιάζει την εποχή του Κόναν. Να παρατηρήσω ακόμα ότι είχα χρόνια να δω βιβλίο με δέσιμο που να χρειάζεται χαρτοκόπτη για να ανοίξουν οι σελίδες.

Ναι γίνανε ένδεκα χρόνια, ποιος θα το φανταζόταν; Έχω μια ανιψιά μόλις μερικούς μήνες πιο μεγάλη. Είναι τόσα πολλά αυτά που περάσανε σε αυτά τα χρόνια. Πριν ένδεκα χρόνια σαν σήμερα ξεκίνησα δειλά - δειλά να κάνω τα πρώτα μου βήματα στον χώρο των ιστολογίων. Είχα πολλά να μάθω τεχνικά και μη.

Τώρα έχω ένα ιστολόγιο σε ηλικία μικρού παιδιού και έχω μάθει πολλά όχι μόνο για την τεχνολογία αλλά και – κυρίως – για τους ανθρώπους. Γνώρισα τόσους πολλούς μέσα σε αυτά χρόνια, εύχομαι να γνωρίσω και άλλους ακόμα. Έγραψα πολύ, πέρασα τις χίλιες αναρτήσεις και μοιράστηκα πράγματα, έκδωσα το πρώτο βιβλίο μου και ετοιμάζομαι για τα επόμενα, έγραψα ιστορίες και τις μοιράστηκα μαζί σας όπως και σκέψεις, απόψεις και συναισθήματα.

Χαίρομαι που σας γνώρισα όλους εκεί έξω, είναι ένα πολύ όμορφο συναίσθημα να ξέρεις την ώρα που γράφεις ότι κάποιος εκεί έξω σε διαβάζει. Σας ευχαριστώ που μου το δίνετε αυτό. 

Είναι Τρίτη και αυτό σημαίνει ότι έχω πάει σε ραντεβού με πελάτες και επιστρέφω στο γραφείο. Για να το κάνω αυτό χρησιμοποιώ ταξί. Ενώ περιμένω με βλέπει ένας στο απέναντι ρεύμα, κάνει αναστροφή επί τόπου και έρχεται να με πάρει. Μπαίνω μέσα και ξεκινάει ενώ λέει:

-Και τη μάνα σου επαγγελματικά τη γαμάω.

Με αντιλαμβάνεται ότι έχω μείνει άναυδος και μου λέει:

-Μου είπε αυτός που ερχόταν πίσω μου «είσαι και επαγγελματίας» που έκανα αναστροφή γι’ αυτό και του απάντησα.

Σημειωτέο ότι η αναστροφή είναι παράνομη έτσι; Το ξέρω ακόμα και εγώ που δεν οδηγώ, πόσο δε σε δρόμο αυξημένης κυκλοφορίας. Πριν προλάβω να πω όμως τίποτα είχαμε και νέο μαργαριτάρι:

-Και ο άλλος με είπε ταρίφα και του είπα: «και την αδερφή σου με ταρίφα την πήδηξα εδώ μέσα και ήταν και φτηνή.»

Έχω ακούσει βρισιές και βωμολοχίες πολλές φορές αλλά ο τύπος ξεπερνούσε κάθε προηγούμενο. Ως που να φτάσουμε στο γραφείο – και δεν είναι μεγάλη απόσταση, μέσα στα όρια της ελάχιστης διαδρομής – μου είχε σηκωθεί η τρίχα κάγκελο σε σημείο που να μην πω τίποτα. Και δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος, έχω απαντήσει και πολύ καυστικά μάλιστα ουκ ολίγες φορές.

Μετά την αποβίβαση έμεινα να σκέφτομαι, αυτός ο άνθρωπος και ο κάθε άνθρωπος που χρησιμοποιεί μια τέτοια γλώσσα, νιώθει καλά; Νιώθει ανώτερος; Δεν νιώθει ποταπός και χυδαίος; Φυσικά δεν έχω την απάντηση, ελπίζω απλά να μην έχω ξανά μια ανάλογη εμπειρία. 

Οι ντετέκτιβ της αστυνομίας της Φιλαδέλφεια, Κέβιν Μπερν και Τζέσικα Μπαλζάνο, αναλαμβάνουν την υπόθεση της δολοφονίας ενός ήσυχου ανθρώπου που ποτέ δεν έδωσε αφορμές σε κανέναν και δεν είχε εχθρούς αλλά δολοφονήθηκε με ιδιαίτερα ειδεχθή τρόπο. Όταν οι φόνοι αρχίζουν να αυξάνουν καταλαβαίνουν ότι έχουν να κάνουν με έναν μανιακό αλλά ποιος είναι και γιατί επιλέγει αυτά τα θύματα;

Το πρώτο βιβλίο του Ρίτσαρντ Μοντανάρι που διαβάζω και μπορώ να πω ότι με άφησε ικανοποιημένο. Έχει σαν κύριους χαρακτήρες δύο αστυνομικούς που κερδίζουν τον αναγνώστη, η ιστορία κυλάει με καλό ρυθμό και έχει αναπάντεχες ανατροπές. Προτείνεται ανεπιφύλακτα στους λάτρεις των αστυνομικών μυθιστορημάτων.

Θέλετε να κάνετε μια παύση από την καθημερινότητα με τα πολλά τρεχάματα και τις έννοιες; Μπορείτε να την κάνετε με πολλούς τρόπους αλλά τι λέτε για άρθρα σχετικά με βιβλία και συγγραφείς, ποίηση, ζωγραφική αλλά και μερικές μικρές ιστορίες;

Αν σας φαίνεται καλή σκέψη μπορείτε να κάνετε την παύση αυτή στο ιστολόγιο αυτό – που έχει κυριολεκτικά αυτόν τον τίτλο, pause – και σίγουρα θα βρείτε πολλά να διαβάσετε μέσα στις χιλιάδες (κυριολεκτώ) αναρτήσεις του. Η παύση γίνεται εδώ: http://www.pause-artmag.gr/