Νυχτερινή Πένα

Το μόνο πράγμα που διακόπτει την ησυχία είναι η μουσική μου, ο ήχος που κάνουν τα δάκτυλά μου καθώς πληκτρολογώ και ο πιο ανεπαίσθητος ήχος που ακούγεται όταν γράφω σε χαρτί. Καθώς γράφω τα έργα μου και σχεδιάζω τα επόμενα, κυρίως το νέο φαντασίας που λέγαμε, είμαι απόλυτα απομονωμένος από τον κόσμο της καθημερινότητας, τριγυρισμένος από βιβλία και σημειώσεις με σκέψεις μόνο συγγραφικές.

Αυτό για εμένα είναι ο Παράδεισος. Είναι απλά τελειότητα. Δεν χρειάζεται να με απασχολούν άχρηστες και περιττές σκέψεις της καθημερινότητας ή ανούσιες κοινωνικές υποχρεώσεις και οι συνήθεις ανούσιοι άνθρωποι που εντρυφούν σε αυτές. Μπορώ να έχω το μυαλό μου μόνο σε ιστορίες, πλοκές, και τους ήρωες που θα βιώσουν αυτές τις ιστορίες.

Καμία άλλη δραστηριότητα ή ασχολία δε μου έχει προσφέρει την πνευματική διέγερση, την αληθινή αυτή έκσταση, που προσφέρει το γράψιμο. Ούτε καν το έχει πλησιάσει. Αυτή η μοναδική αίσθηση είναι ακόμα μεγαλύτερη όταν ξεκινάς μια νέα δημιουργία, ένα νέο έργο. Είναι μεθυστική, εθιστική και απερίγραπτη, για να την καταλάβεις πρέπει απλά να την έχεις βιώσει. Μια μάλιστα που θα ενταθεί ακόμα περισσότερο μέσα στον επόμενο μήνα που είναι ο μήνας Νοέμβριος και όπως κάθε χρονιά θα συμμετάσχω στην πρόκληση του Νovel Writing Month προσπαθώντας να γράψω 50.000 λέξεις.

Στους συναδέλφους εύχομαι να βιώνουν την απόλαυση της δημιουργίας του γραψίματος όσο πιο συχνά γίνεται, επιπλέον καλή επιτυχία σε όλους όσους θα δοκιμάσουν την πρόκληση των 50.000 λέξεων. Στους υπόλοιπους να δοκιμάσουν και αυτοί την μαγεία των λέξεων, αν όχι σαν δημιουργοί, τότε σαν αναγνώστες.