Ναι γίνανε δεκαπέντε
χρόνια, ποιος θα το φανταζόταν; Έχω μια ανιψιά μόλις μερικούς μήνες πιο μεγάλη.
Είναι τόσα πολλά αυτά που περάσανε σε αυτά τα χρόνια. Πριν δεκαπέντε χρόνια σαν
σήμερα ξεκίνησα δειλά - δειλά να κάνω τα πρώτα μου βήματα στον χώρο των
ιστολογίων. Είχα πολλά να μάθω τεχνικά και μη.
Τώρα έχω ένα ιστολόγιο σε
ηλικία παιδιού στο γυμνάσιο και έχω μάθει πολλά όχι μόνο για την τεχνολογία
αλλά και – κυρίως – για τους ανθρώπους. Γνώρισα τόσους πολλούς μέσα σε αυτά
χρόνια, εύχομαι να γνωρίσω και άλλους ακόμα. Έγραψα πολύ, αυτός ήταν και ο λόγος
που το ξεκίνησα. Σκέψεις, απόψεις, βιβλιοκριτικές, πράγματα μικρά για να
εκδοθούν βρήκαν εδώ τη στέγη τους. Ακόμα ιστορίες σε συνέχειες αλλά και
ολοκληρωμένες για όποιον θέλει να τις κατεβάσει. Τέλος μοιράστηκα τα νέα μου
σαν συγγραφέας και την χαρά μου φτάνοντας στην έκδοση (κάτι για το οποίο θα
μιλήσουμε πάλι σύντομα).
Και σε όλα αυτά είχα
όλους εσάς να με συντροφεύετε. Χαίρομαι που σας γνώρισα όλους εκεί έξω, είναι
ένα πολύ όμορφο συναίσθημα να ξέρεις την ώρα που γράφεις ότι κάποιος εκεί έξω
σε διαβάζει. Σας ευχαριστώ που μου το δίνετε αυτό.
2 σχόλια:
Μιχάλη, είμαι πολύ χαρούμενος, φίλε, που σε γνώρισα εδώ στο δικτυακό σου σπιτικό.
Πολλά τα χρόνια, πολύ μεγάλη και ανεκτίμητη η δουλειά σου, φίλε μου, ναι το εννοώ.
Διάβασα πολλά έργα σου, ταξίδεψα μαζί με τους ήρωές σου, πέρασα πολύ όμορφα, μοιράστηκα ωραία πράγματα.
Σού εύχομαι, με την καρδιά μου, χρόνια πολλά στο μπλογκ σου και πάντα να δημιουργείς, φίλε μου.
Φίλε μου σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια και γιατί με εμψυχώνεις για να συνεχίσω.
Δημοσίευση σχολίου