Κεφάλαιο
3
08:01
– 08:30
Αεροδρόμιο JFK, Νέα Υόρκη
08:01 Τοπική
Το πρωινό ξημέρωνε
ανέφελο και η απογείωση θα ήταν μια σπουδή στην τελειότητα, ο Πάτρικ έγλειψε τα
χείλη του. Όλα πήγαιναν όπως έπρεπε και θα τα ευχαριστιόταν ακόμα περισσότερο
αν είχε ένα ουίσκι τώρα, πράγμα που φυσικά ήταν αδύνατο.
Τα αεροπλάνα μπορούν να
τροχοδρομήσουν στους βοηθητικούς τροχοδρόμους ως τον διάδρομο απογείωσης με
μέγιστη ταχύτητα 25 κόμβους αλλά ο Πάτρικ δεν πήγαινε τόσο γρήγορα, μιας και
ήταν στην ώρα τους και δεν υπήρχε λόγος βιασύνης.
08:03
Ο Λαέρτης κοίταζε έξω την
πίστα του αεροδρομίου με τους πολλούς τροχοδρόμους και τις ενδεικτικές γραμμές
διαφορετικών χρωμάτων που ήταν ακατανόητες για όλους πέρα από τους πιλότους και
το προσωπικό της πίστας του αεροδρομίου.
Χαμογέλασε, και οι χάρτες
ναυσιπλοΐας που χρησιμοποιούσαν για να κυβερνήσουν τα πλοία ήταν ακατανόητοι
στους υπόλοιπους ανθρώπους έξω από το επάγγελμα, ο καθένας με τη δουλειά του.
Για εκείνον βέβαια είχε
τελειώσει πια η δουλειά, μετά από τέσσερις σχεδόν δεκαετίες σε κάθε είδους
πλοίο, από πετρελαιοφόρο μέχρι υπερωκεάνειο κρουαζιερόπλοιο, είχε έρθει η ώρα
να αφήσει τη θάλασσα. Εντάξει όχι τελείως, εκείνο το καΐκι ήταν ένα σχέδιο που
σίγουρα θα το έβλεπε ολοκληρωμένο. Αλλά σίγουρα δεν θα περίπλεε ποτέ πια την
Παταγονία ή θα διέσχιζε τον Ειρηνικό. Ακόμα και τον Ατλαντικό που τώρα λαμπύριζε
στο βάθος θα τον έβλεπε από ψηλά αν ξαναβρισκόταν ποτέ προς τα εδώ. Θα ταξίδευε
στο Αιγαίο, θα ευχαριστιόταν τις ομορφιές του και θα πάλευε τα καπρίτσια και τα
μπουρίνια του.
Κοίταξε το ρολόι του και
αναρωτήθηκε τι να έκανε η γυναίκα του, ήδη στο νησί ήταν καταμεσήμερο, θα είχαν
φάει και θα είχε ξαπλώσει πιθανότατα.
08:04
Ενώ ο Λαέρτης σκεφτόταν
το σπίτι και τη γυναίκα του και πότε θα τα ξανάβλεπε, ο Έντ Φίσερ σκεφτόταν με
τρόμο ότι μπορεί να μην το ξανάβλεπε. Τι θα γινόταν αν την ώρα της απογείωσης
το αεροπλάνο, πάθαινε κάτι και συντριβόταν στον διάδρομο; Αν έπαιρνε φωτιά; Αν
το ανατίναζαν κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τρομοκράτες; Λίγα γίνονταν; Αν στην
προσγείωση συνέβαινε κάποια μοιραία δυσλειτουργία;
Φοβόταν τα αεροπλάνα
ανέκαθεν, όσο παλιά μπορούσε να θυμηθεί τον εαυτό του. Τα απέφευγε με κάθε
τρόπο και δεν είχε παρά ελάχιστες φορές ταξιδεύσει με αυτά όταν ήταν πραγματικά
αναπόφευκτο. Και το ταξίδι τούτο δυστυχώς ανήκε στην κατηγορία την τελευταία,
στα ταξίδια που έπρεπε να πραγματοποιηθούν αεροπορικώς.
Είχε έρθει στην Νέα Υόρκη
με αεροπλάνο να προλάβει τη συμφωνία με την κατασκευαστική εταιρία λίγο έξω από
την πόλη και τώρα βιαζόταν να πάει και πάλι σπίτι του και να μην ξαναδεί
αεροπλάνο για χρόνια. Και τώρα θα είχε προτείνει κάποια άλλη λύση αλλά με τα
Χριστούγεννα να καταφτάνουν σε λίγες μέρες δεν είχε πολλές εναλλακτικές.
Στο αεροδρόμιο με τα
διάφορα μαγαζιά, τα εστιατόρια και τις πολυτελείς καφετέριες, είχε ξεχάσει το
φόβο του για λίγο αλλά από τη στιγμή που διέσχισε τη φυσούνα και μπήκε στο
αεροπλάνο ένιωθε να τον πνίγει ο χώρος και ο φόβος του επέστρεψε δριμύτερος.
Είχε πάρει ένα χάπι με
σκοπό να δράσει στην αρχή του ταξιδιού και να κοιμάται ως την άφιξη στο Λονδίνο
αλλά ακόμα δεν είχε συμβεί αυτό και αδημονούσε. Παρότι δεν το συνιστούσαν οι
οδηγίες αλλά και κανένας γιατρός, θα το βοηθούσε να κάνει την δουλειά του με
λίγο, ή και πολύ αλκοόλ. Αλλά έπρεπε να περιμένει, το πλήρωμα καμπίνας είχε
καθίσει καθώς το αεροπλάνο πλησίαζε το διάδρομο απογείωσης. Θα αργούσε λίγο να
έχει το ποτό του. Ίσως το χάπι να ενεργούσε ως τότε. Το αεροπλάνο έστριψε και
σταμάτησε. Ο Έντ κατάλαβε, είχαν φτάσει στο διάδρομο απογείωσης, ένιωσε το
στομάχι του να σφίγγεται.
08:09
Ο Πάτρικ σταμάτησε το
αεροπλάνο στο πλάι του διαδρόμου, πριν ακριβώς την είσοδο σε αυτόν. Έριξε μια
ματιά μπροστά όπου έπεφτε η σκιά του 777 όπως ο ήλιος ήταν πίσω τους και μετά
κοίταξε το ρολόι. Ήταν ακριβώς στην ώρα τους. Ικανοποιημένος άλλαξε συχνότητα
και μίλησε στον ασύρματο:
«Speedbird 178 Heavy, έξω από το διάδρομο 13 δεξιό
αιτούμαστε άδεια εισόδου στο διάδρομο.»
«Speedbird, ήρθε η απάντηση, αναμένετε
προσγείωση 767, είστε οι επόμενοι.»
Σχεδόν αμέσως ένα 767 με
τα χρώματα της Northwest πέρασε
από εμπρός τους έχοντας ήδη χαμηλώσει αρκετά και άγγιξε το διάδρομο λίγο πιο
πέρα με τους τροχούς να στριγκλίζουν όπως πάντα από την τριβή που έκαιγε τις
εξωτερικές στοιβάδες των ελαστικών. Μόλις το 767 άφησε τον διάδρομο ο Πάτρικ
έστριψε το δικό τους αεροσκάφος και το ευθυγράμμισε.
«Speedbird 178 Heavy, στον 13 δεξιό, έτοιμοι για
απογείωση.»
«Ελεύθεροι για απογείωση
178, μετά την απογείωση πορεία 103. Άνεμος δύο κόμβοι στις δέκα μοίρες. Επικοινωνία
με τις αναχωρήσεις στη συχνότητα 124,75. Καλό ταξίδι.»
«Ευχαριστούμε, 178 τέλος,
απάντησε ο Πάτρικ.»
Έβαλε το χέρι του στο
μοχλό ισχύος ανεβάζοντάς την ισχύ στην οποία δούλευαν οι μηχανές μαλακά μέχρι
να φτάσει στο 90% της συνολικής ισχύος τους, όσο θα απαιτείτο για να
απογειωθούν δηλαδή.
«Φρένα, είπε ο Μαρκ,
ξεκινώντας τους τελικούς ελέγχους.»
«Ανοιχτά, απάντησε ο
Πάτρικ, και το βλέμμα του πήγε αυτόματα στον πίνακα με τις ενδείξεις των
κινητήρων.»
«Όργανα μηχανών;»
«Ενδείξεις σε όλα, είναι
εντάξει.»
«Διάδρομος ελεύθερος.»
Έκαναν την οπτική
επαλήθευση και ο Πάτρικ κοίταξε την ισχύ, σχεδόν έτοιμη, 89% είχε φτάσει. Ο Πάτρικ
απενεργοποίησε τα φρένα και την επόμενη στιγμή του τεράστιο 777 ρίχθηκε στον
διάδρομο απογείωσης σαν αρπακτικό που καταδιώκει το θύμα του. Με την ταχύτητα
να ανεβαίνει ο Πάτρικ κοίταξε το ρολόι του και μετά πάλι το δείκτη ταχύτητας.
«80 κόμβοι ανήγγειλε, ο
Μάρκ.»
Το αεροπλάνο συνέχισε να
αναπτύσσει ταχύτητα.
«144,» είπε ο Μαρκ και
σχεδόν αμέσως 153, που ήταν η VR,
έφταναν στην ταχύτητα απογείωσης. «160!»
Ο Πάτρικ τράβηξε το
πηδάλιο απαλά πίσω και το αεροπλάνο άρχισε να ανασηκώνεται. Πρώτα το ρύγχος και
ο μπροστά τροχός, ύστερα το υπόλοιπο αεροσκάφος και οι πίσω τροχοί. Με ένα
ελαφρύ τρέμουλο το αεροπλάνο σηκώθηκε από το έδαφος.
«Έχουμε απογείωση!»
φώναξε ένας πιτσιρικάς από την οικονομική θέση.
08:14
Ο Άλεξ έριξε μια ματιά
γύρω στους επιβάτες της διακεκριμένης θέσης. Δεν του άρεσε αυτό το ταξίδι, δεν
είχε αυταπάτες προς το σκοπό του και φοβόταν πάρα πολύ ότι δεν θα τον πετύχαινε.
Αυτό ωστόσο δεν το ομολογούσε ούτε στον αυτό του και πολύ περισσότερο στους
γονείς του ή τον Άνταμ.
Κοίταξε τον Άνταμ, ο
μικρός αδερφός του παρακολουθούσε με προσοχή τις κινήσεις και τις αντιδράσεις
του αεροπλάνου ταιριάζοντας την πραγματικότητα με αυτά που ήξερε. Μετά φάνηκε
να υπολογίζει, καθώς το αεροπλάνο απογειωνόταν, τις ταχύτητες.
Συνέχισε την οπτική
επιθεώρηση της πρώτης θέσης, δύο σειρές πιο πίσω καθόταν μια όμορφη έφηβη, στην
ηλικία του, έδειχνε να αδιαφορεί για τα πάντα γύρω της και άκουγε μουσική από
ένα ζευγάρι ακουστικά συνδεδεμένα με μια μικροσκοπική συσκευή mp3. Δεν τον είχε προσέξει και έτσι
μπορούσε να την παρατηρήσει απαρατήρητος.
Ένα γλυκό πρόσωπο με
καστανά μάτια, μισόκλειστα καθώς κοίταζε έξω κόντρα στον πρωινό ήλιο, που τα
σκίαζαν μακριές βλεφαρίδες, ίδιου χρώματος μαλλιά πιασμένα σε μια πρακτική
κοτσίδα, λευκό, αψεγάδιαστο δέρμα. Σίγουρα θα έκανε την γνωριμία της μόλις θα
μπορούσε να σηκωθεί από τη θέση του και ως τότε μπορούσε να σκεφθεί πως θα της
πιάσει κουβέντα.
08:17
Θα μπορούσε να
ανατιναχθεί το αεροπλάνο και τώρα όπως ανέβαινε μεγαλοπρεπώς στον ουρανό και
δεν θα υπήρχε σωτηρία για κανέναν από όσους βρίσκονταν σε αυτό αλλά δεν ήταν
ακόμα ώρα. Το σχέδιο του αρχηγού τους προέβλεπε άλλες κινήσεις πρώτα για τη
δόξα του Αλλάχ και του Ισλαμικού χαλιφάτου. Έτσι έκανε υπομονή και περίμενε την
ώρα που θα γίνονταν όλα και που θα έπρεπε και ίδιος να αναλάβει δράση.
08:19
«Speedbird 178 Heavy,» είπε ο Πάτρικ στον ασύρματο
έχοντας συντονιστεί στη συχνότητα του ελέγχου εναερίου κυκλοφορίας για τις
πτήσεις που απομακρύνονταν από το διεθνές αεροδρόμιο John Fitzgerald Kennedy.
«Καλημέρα 178, πορεία 104
μοίρες ανεβείτε σε ύψος πτήσης 370.»
«Ελήφθη» απάντησε ο
Πάτρικ και άρχισε να στρίβει το πηδάλιο για να πάρουν την νέα πορεία.
Το ύψος που τους είχε
δώσει αντιστοιχούσε στα 37000 πόδια και θα ήταν το υψόμετρο στο οποίο θα
ταξίδευαν. Ο πιλότος χαμογέλασε, το ότι τους είχαν επιτρέψει κατευθείαν την
άνοδο στο ύψος αυτό θα επέτρεπε μια πιο γρήγορη άνοδο κάτι που επιτάχυνε το
ταξίδι τους και ήταν και πιο ξεκούραστο
για τους πιλότους.
08:21
Η Μέγκαν είχε γείρει το
κεφάλι της στο μαξιλάρι του καθίσματος και άφηνε τον ήλιο να της χαϊδεύει το
πρόσωπο καθώς το αεροπλάνο σκαρφάλωνε όλο και πιο ψηλά πάνω από τον Ατλαντικό
ωκεανό. Τέτοια εποχή του χρόνου το άγγιγμα του ήλιου ήταν ευχάριστο αν και για
τη Μέγκαν συγκεκριμένα ήταν τις περισσότερες φορές καλοδεχούμενο.
Μια από τις συνέπειες της
πάθησής της, ήταν να νιώθει συνήθως παγωμένη και να έχει συνεχή αίσθηση κρύου,
κάτι που οφειλόταν στην ελλιπή αιμάτωση του σώματος από την καρδιά της που
πάσχιζε να τα καταφέρει. Υπό αυτές τις συνθήκες καλωσόριζε τη ζεστασιά.
Πήγαινε στο Λονδίνο για
αυτόν ακριβώς τον λόγο, θα υποβαλλόταν σε μια επέμβαση ανοιχτής καρδιάς που θα
διόρθωνε το πρόβλημα όπως πίστευαν οι γιατροί. Οι γονείς τους είχαν προηγηθεί
για να κάνουν τις απαραίτητες ετοιμασίες για την παραμονή τους στη Βρετανική
πρωτεύουσα αλλά και για την νοσηλεία της Μέγκαν και έτσι τώρα που είχε έρθει η
ώρα να εισαχθεί στο νοσοκομείο ταξίδευε με την αδερφή της.
«Πως αισθάνεσαι;» ρώτησε
η Χάνα βλέποντάς την να ακουμπάει πίσω και να κλείνει τα μάτια.
«Λίγο κουρασμένη,»
απάντησε η Μέγκαν με τη φωνή της να προδίδει πόσο εξασθενημένη ήταν αλλά χωρίς
να κρύβεται η ποιότητα που κανονικά είχε, κρυστάλλινα καθαρή και μελωδική.
«Ξυπνήσαμε και πρωί σήμερα.»
«Προσπάθησε να
ξεκουραστείς τώρα, είπε η Χάνα, έχουμε αρκετές ώρες μπροστά μας χωρίς τίποτα να
κάνουμε.»
«Θα έχουμε στο Λονδίνο,»
είπε η Μέγκαν και χαμογέλασε χωρίς να ανοίξει τα μάτια της.
«Πράγματι θα έχουμε,
απάντησε η Χάνα, αλλά όλα θα πάνε καλά, μην στενοχωριέσαι.»
Η Χάνα χάιδεψε
καθησυχαστικά το χέρι της αδερφής της σκεπτόμενη τις προειδοποιήσεις της δόκτορος
Μαλόουν. Η Μέγκαν δεν έπρεπε να ταράζεται και να πιέζεται.
08:25
Δεν είχε πια καμία
αμφιβολία, θα πέθαινε! Το αεροπλάνο είχε πιάσει να ανεβαίνει τόσο ψηλά που τα
μεγάλα φορτηγά πλοία κάτω στον ωκεανό έδειχναν σαν παιχνίδια. Κανονικά έπρεπε
να έχει αποκοιμηθεί και να μην το έχει δει αυτό το τρομακτικό θέαμα. Ένιωθε το
στομάχι του να σφίγγεται σαν να το είχε πιάσει ένα σιδερένιο χέρι και να το
συνέθλιβε.
Ο Έντ σκούπισε τον ιδρώτα
από το πρόσωπό του και έριξε μια ματιά γύρω, δεν φαινόταν κανείς άλλος να έχει
δυσκολίες ή να αντιλαμβάνεται τη δική του θέση. Κοίταξε το φωτεινό σήμα που
αναπαριστούσε τη ζώνη ασφαλείας. Ήξερε ότι όταν αυτό θα έσβηνε θα μπορούσε να
σηκωθεί από τη θέση του αλλά και, το κυριότερο, θα ήταν το πλήρωμα σε θέση να
τους εξυπηρετήσει και να προσφέρει διάφορα, ανάμεσά τους και το κονιάκ που
διακαώς επιθυμούσε.
Ακριβώς εκείνη τη στιγμή
το φωτεινό σήμα έσβησε.
Λονδίνο
Ξενοδοχείο Λόντον Κάραβελ
08:26 - 13:26 GMT
Ο άνδρας βόγκηξε από ευχαρίστηση καθώς η
γυναίκα καθόταν επάνω του και λικνιζόταν ανάλαφρα. Ήπιε την τελευταία γουλιά
από το ποτό του και έγειρε πίσω στο κρεβάτι αφήνοντάς την να του προσφέρει την
ηδονή όπως εκείνη ήξερε. Κοίταξε το μαυρισμένο λυγερό της σώμα και τα τέλεια
στρογγυλά στήθη της. Ήταν η τέλεια ερωμένη, σεξουαλικά απελευθερωμένη αλλά
υποταγμένη και υπάκουη.
Την είχε γνωρίσει τυχαία
λίγους μήνες στην παραλία στα τέλη του καλοκαιριού και ήδη την πρώτη νύχτα είχε
πάει μαζί της στο κρεβάτι. Από τότε είχε αποκτήσει μαζί της μια εξωσυζυγική
σχέση που κάλυπτε από τη σύζυγο και την κόρη του με την πρόφαση της δουλειάς
του ως μηχανικός αεροσκαφών.
Άπλωσε τα χέρια του στους
γοφούς της αλλά δεν μπόρεσε να την κρατήσει, τα χέρια του έπεσαν στο πλάι
αδύναμα. Μια περίεργη ατονία τον είχε καταλάβει. Ένιωθε ένα περίεργο κάψιμο στο
στέρνο και ξαφνικά φαινόταν σαν ο αέρας μέσα στο δωμάτιο είχε γίνει πιο πνιχτός
και δεν μπορούσε να τον αναπνεύσει.
«Δεν νιώθω καλά», είπε
και η φωνή του βγήκε ένας ψίθυρος, «έχω...»
Η φωνή του έσβησε. Η
γυναίκα συνέχισε να λικνίζεται με έναν πιο γρήγορο ρυθμό αλλά πια ο άνδρας δεν
ένιωθε καμία ηδονή. Πάσχιζε να πάρει μια ανάσα κοιτώντας τη γυναίκα με τρόμο
καθώς συνειδητοποιούσε ότι δεν φαινόταν να ταράζεται από την κατάσταση. Το
περίμενε, συνειδητοποίησε και αυτή ήταν η τελευταία του σκέψη πριν χάσει τις
αισθήσεις του μια και για πάντα.
Η
γυναίκα ολοκλήρωσε με μια βραχνή κραυγή. Κοίταξε τον νεκρό πια εραστή της και
πήρε βαθιές ανάσες. Ύστερα άρχισε να ουρλιάζει για βοήθεια.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου