Νυχτερινή Πένα

Βλέπετε όνειρα; Ναι, πολλά, μερικές φορές, όχι, θα μου πείτε. Στην πραγματικότητα όλοι ονειρευόμαστε άλλο αν δεν τα θυμόμαστε πολλές φορές όταν ξυπνάμε. Με λίγη εκπαίδευση είναι πιο εύκολο να μπορείς να ανακαλείς τα όνειρά σου.

Τα δικά μου όνειρα είναι συνήθως μάχες, έχω δει αμέτρητες μάχες, συνήθως εκ του σύνεγγυς με αγχέμαχα όπλα αλλά μερικές φορές και με τηλεβόλα ακόμα και με λέηζερ. Τα πρώτα υπερτερούν και μετουσιώνονται σε μάχες και μονομαχίες που βρίσκονται στα φάντασι κυρίως έργα μου. Αυτό κάνει τον ύπνο μου (μαζί με το άγχος) πολύ ελαφρύ, σχεδόν σαν να είμαι ξύπνιος.

Μερικές φορές βλέπω και πλοκές στον ύπνο μου και έχω ξυπνήσει κάμποσες φορές από αυτές συγχυσμένος γιατί δεν πρόλαβε να ολοκληρωθεί η ιδέα ή γιατί έχασα κάποιο σημαντικό κομμάτι. Ωστόσο όπως και να έχει είναι μια ανεκτίμητη βοήθεια στο έργο μου.

Εσείς τι όνειρα βλέπετε; 

Δεν είχα ποτέ ιδιαίτερη κλίση στις ξένες γλώσσες αλλά έμαθα Αγγλικά και Γαλλικά. Με τα πρώτα ασχολήθηκα και μετά το πτυχίο και έτσι έχω τώρα μια πολύ καλή γνώση τους. Τα δεύτερα δε μου χρειάστηκαν ποτέ και ελάχιστα θυμάμαι.

Η παθητική μου γνώση των Αγγλικών είναι σχεδόν τέλεια, διαβάζω βιβλία και παρακολουθώ ταινίες ή σειρές άνετα, αποφεύγω μάλιστα τις ταινίες σε άλλες γλώσσες γιατί δεν καταλαβαίνω τι λένε και δε θέλω να στηρίζομαι στους υπότιτλους. Η ενεργητική μου γνώση όταν πρέπει να μιλήσω ή να γράψω εγώ σε αυτήν είναι λίγο χειρότερη κυρίως επειδή αυτό το δεύτερο δεν το κάνω συχνά. Ωστόσο όπως φαίνεται ίσως η πορεία για την έκδοση να περνάει από τα Αγγλικά και το Άμαζον και έτσι άρχισα πρόσφατα να γράφω και στα Αγγλικά πάλι. Δεν τα πάω και άσχημα. 

Πέρα από τις γλώσσες που γνωρίζω καταφέρνω να αναγνωρίζω τις περισσότερες γλώσσες που ακούω άσχετα αν στις περισσότερες δεν ξέρω ούτε καν λέξη. Εσείς πως τα πάτε με τις ξένες γλώσσες; 

Νότες δεν ξέρω να διαβάζω, θα το ήθελα να πω την αλήθεια. Θα μου άρεσε πολύ να μπορούσα να συνθέσω μουσική για να συνοδεύει τα έργα μου. Μιας και αυτό δεν είναι δυνατό, κατέφυγα στην μουσική που ήδη υπάρχει. Η παραδοσιακή μουσική δεν μου αρέσει και η σύγχρονη στο μεγαλύτερο μέρος της αλλά και αυτή που μου αρέσει είναι ακατάλληλη για να συνοδεύει τη συγγραφή.

Βρήκα τη λύση στη μουσική από ταινίες, τα soundtracks όπως συνήθως τα λέμε, που αποδείκτηκαν κατάλληλη συντροφιά ακόμα και πηγή έμπνευσης. Από τα αγαπημένα του Άρχοντα των Δακτυλιδιών, του Τιτανικού, του Βράχου (που ακούω αυτή τη στιγμή μάλιστα) και συνθέτες όπως ο Γουίλλιαμς, ο Χόρνερ και ο συγχωρεμένος ο Γκόλντσμιθ.

Εσείς τι είδους μουσική προτιμάτε; 

Αναμενόμενο ε; Για τι άλλο θα μιλούσα στο Μ; Παρά το τι θα περίμενε κανείς δεν αποτελείται όλη η εργογραφία μου από μυθιστορήματα. Έχω γράψει πεζά κάθε μεγέθους, από διηγήματα μερικών σελίδων έως και τις 1290 που είναι το αναθεωρημένο Δάκρυ του Ουρανού στο χειρόγραφο (για να μην μπερδέψω όσους έχουν διαβάσει τα Χρονικά της Έρεμορ, το Δάκρυ στο χειρόγραφο περιλάμβανε και τα δύο βιβλία που έχουν εκδοθεί), ποίηση και θεατρικά, δοκίμια και βιβλία πάνω σε επιστημονικά θέματα, οικονομικά κυρίως.

Αυτή τη στιγμή μετρώ 952 έργα με τα δύο από αυτά να είναι εν εξελίξει ενώ σχεδιάζω ακόμα τρία. Ευελπιστώ να τα ολοκληρώσω έως το τέλος του έτους. Φυσικά με τόσα έργα είμαι απασχολημένος με το γράψιμο σε βαθμό που ξεχνώ τον κόσμο για ώρες, ειδικά τις μέρες που δε δουλεύω. Τίποτα δεν συγκρίνεται με την αίσθηση αυτή της δημιουργίας και σίγουρα δεν θα την αντάλλασσα με τίποτα. Και τώρα τέρμα το διάλειμμα επιστροφή στο έργο μου, μια αποστολή διάσωσης στους αιώνιους πάγους της Αρκτικής βρίσκεται εν εξελίξει!

Οι λέξεις είναι το δομικό εργαλείο του συγγραφέα, με αυτές πλάθει τις ιστορίες του, με αυτές τις εκφράζει, τις ζωντανεύει και τις μεταφέρει στο κοινό του. Είναι το DNA του γραπτού λόγου, οι λίθοι που τον οικοδομούν.

Επειδή έχουμε μάθει να εκτιμούμε τα πάντα με αριθμούς να πω ότι κλείνοντας τα τριάντα δύο χρόνια συγγραφής έκανα έναν απολογισμό, έχω γράψει 43306 σελίδες και 43421 στίχους σε όλα αυτά τα χρόνια. Υπολογίζω ότι έχω γράψει πάνω από 5,4 εκατομμύρια λέξεις και είμαι περήφανος για κάθε μία από αυτές. Ελπίζω ότι πριν εξασθενήσουν οι δυνάμεις μου και δεν μπορώ πια να γράψω, να έχω γράψει άλλες τόσες, να έχω ίσως πλησιάσει τα δέκα εκατομμύρια. 

-Είσαι μεγαλόκαρδος.

Κανονικά αυτή η έκφραση είναι τιμητική να ειπωθεί για κάποιον. Στην περίπτωσή μου όμως δεν είναι για καλό και αυτό γιατί δεν αφορά την γενναιοδωρία μου και την μεγαλοψυχία μου αλλά είναι κυριολεκτική πραγματικότητα. Η καρδιά μου είναι μεγαλύτερη από αυτό που θα έπρεπε με αποτέλεσμα να ανεβάζει την κυκλοφορική μου πίεση και να βάζει σε κίνδυνο τη ζωή μου.

Το μόνο καλό της κατάσταση είναι ότι η μεγάλη καρδιά είναι από του φυσικού και όχι αποτέλεσμα της πίεσης. Αυτή η κατάσταση είναι ωστόσο επικίνδυνη ειδικά υπό συνθήκες στρες και άγχους. Πως το αντιμετωπίζω; Προσπαθώ να μην το σκέφτομαι και να συνεχίζω με όσα θέλω να κάνω. Αν πιάνει; Πάντα, εκτός από όταν κουράζομαι πιο γρήγορα από όσο θα έπρεπε που μου θυμίζει την κατάστασή μου και την νύχτα καμιά φορά όταν στο σκοτάδι κοιτάζω κατάματα τους φόβους μου.

Πάνω από είκοσι χρόνια πριν όταν ξεκίνησα να δουλεύω την ιδέα που είναι τώρα η Έρεμορ, σκέφθηκα και την Ιπποσύνη. Από τότε έγινε ένα από τα πιο αγαπημένα μου θέματα. Όσο έγραφα και σκεφτόμουν τα όσα την αφορούσαν, από την εκπαίδευση και τις στολές ως τα ήθη και τα έθιμα, και το ρόλο στην ιστορία της Έρεμορ αλλά και την πλοκή, την αγαπούσα και πιο πολύ. Χρησιμοποιώ ακόμα και σαν μότο το μότο των Ιπποτών μου. Υπηρετώντας ο Ένας τον Άλλο γινόμαστε ελεύθεροι.

Αναρωτήθηκα κάποτε γιατί τελικά αγάπησα τόσο την Ιπποσύνη (πέρα του προφανούς λογοτεχνικού λόγου) και κατέληξα στο ότι είναι επειδή ενστερνίζομαι πολλά από τα ιδεώδη της. Το να έχεις ιδανικά και να μάχεσαι για αυτά, να είσαι πιστός φίλος και γενναιόδωρος, μεγαλόψυχος ακόμα και με τους εχθρούς, Να επιζητάς να βελτιώνεσαι και να αγαθοεργείς όπου είναι δυνατόν, να αγαπάς χωρίς να ποθείς, να είναι τα συναισθήματά σου αγνά και δυνατά.

Ναι μου ταιριάζει η Ιπποσύνη και μακάρι να ενστερνίζονταν πολλοί άνθρωποι ακόμα τα ιδανικά της, ο κόσμος θα ήταν σίγουρα καλύτερος. 

Οι τακτικοί αναγνώστες μου θα έχουν ίσως παρατηρήσει ότι σχεδόν όποτε αναφέρομαι στον καιρό, σε κείμενο ή σε μυθιστόρημα δεν είναι αυτό που λέμε χαρά Θεού. Συνήθως είναι από κακός έως και πολύ κακός. Θυελλώδης το πιο σύνηθες.

Εκτός από τον πρακτικό μυθιστορηματικό λόγο, έχει πιο ενδιαφέρον αλλά και σασπένς να έχεις και τον καιρό να δυσκολεύει τους ήρωες σε ό,τι είναι αυτό που πρέπει να καταφέρουν, είναι και η δική μου προτίμηση. Ως γαλανομάτης αντιπαθώ το έντονο φως και δε μου αρέσει και η ζέστη. Προτιμώ βροχή ακόμα και αν ταξιδεύω ενώ αν γράφω τίποτα καλύτερο από αστραπόβροντα, με βροχή και θυελλώδη άνεμο ή χιόνι. Τότε νιώθω ακόμα πιο μεγάλη τη μαγεία αυτού που γράφω και μπαίνω πιο μέσα στην ιδέα, την ιστορία.

Αυτή τη στιγμή ο καιρός μου κάνει το χατίρι, βρέχει καταρρακτωδώς. Εσείς τι καιρό προτιμάτε; Έχετε έναν καλό λόγο γι' αυτό πέρα από τη συνήθεια;

Είχα πάντα στενή σχέση με το ημερολόγιο, άρχισα να κρατώ ημερολόγιο από το 1986, ήμουν τότε λίγους μήνες μετά τα δέκα. Στην αρχή είχα έναν πολύ κλασσικό τρόπο, κρατούσα ημερολόγιο κάθε μέρα, ακόμα και αν ήταν μια γραμμή. Αυτό βέβαια δεν ήταν ιδιαίτερα πρακτικό ή ενδιαφέρον και έτσι όταν έπιασα το 1992 να το καθαρογράψω κράτησα μόνο ότι είχε ενδιαφέρον και από τότε και μετά έγραφα μόνο όταν ήθελα να κρατήσω κάτι στην μνήμη μου (και είναι αλήθεια ότι υπάρχουν πλέον πράγματα που τα θυμάμαι γιατί είναι γραμμένα στο ημερολόγιο).

Τα θέματα που με απασχολούσαν, οι εμπειρίες και τα γεγονότα ακολουθούσαν τη ροή της ζωής μου, πρώτα σαν μαθητής, έπειτα σαν φοιτητής και στρατιώτης. Όσο τακτοποιούνταν ένα - ένα τα θέματα, σπουδές, δουλειά, θέματα υγείας (όσα λύνονταν τέλος πάντων) έμεινε μόνο το γράψιμο να αποτελεί κύριο θέμα και εκεί βρίσκονται πολλά που σκέφτομαι και με απασχολούν για το θέμα αυτό. Κάποια βρίσκουν το δρόμο τους και για εδώ στο ημερολόγιο συγγραφέα.

Για τους σχολαστικούς να πω ότι έχω γεμίσει δεκαεπτά ημερολόγια και τώρα είμαι στο δεκαοκτώ. Το πρώτο ήταν από την 1 Οκτωβρίου 1986 που άρχισα ως τις 11 Φεβρουαρίου 1992 που ολοκλήρωσα την μεταφορά που ανέφερα, το δεύτερο πήρε το υπόλοιπο 1992, το τρίτο το 1993 και μετά πήρα πιο μεγάλα. Έτσι το τέταρτο πήρε τα έτη 1994 – 1997, το πέμπτο τα έτη 1998 – 2002, το έκτο τα έτη 2003 – 2005, το έβδομο τα έτη 2006 – 2008, το όγδοο το 2009 (ήταν μεγάλη χρονιά το 2009 με επεμβάσεις, με την αρχή του ιστολογίου και άλλα), το ένατο το 2010, το δέκατο το 2011 (το οποίο υπήρξε επίσης μια χρονιά με πολλά γεγονότα), το ενδέκατο τα έτη 2012 – 2013, το δωδέκατο το 2014 και το 2015 ως τις 11 Ιουλίου, το δέκατο τρίτο από τις 12 Ιουλίου 2015 ως τις 30 Απριλίου 2016, το δέκατο τέταρτο το υπόλοιπο 2016, το δέκατο πέμπτο το 2017, το δέκατο έκτο τα έτη 2018 – 2019, το δέκατο έβδομο την περίοδο 1 Ιανουαρίου ως 11 Ιουλίου 2020  και το παρόν που συνεχίζει το 2020 και προβλέπω να τελειώσει με το 2021.

Εσείς κρατάτε ημερολόγιο ή το βρίσκετε περιττό;

Πολλοί δεν θα αναγνώρισαν την λέξη στον τίτλο. Όχι δεν πρόκειται για κάποιο χημικό στοιχείο, είναι μια άλλη ονομασία για το γνωστότερο παιχνίδι στον κόσμο, το σκάκι.

Προσωπικά είμαι μανιώδης σκακιστής, παίζω από την παιδική μου ηλικία, τόσο παλιά που δε θυμάμαι πόσο ήμουν όταν άρχισα. Παίζοντας σε κάθε ευκαιρία και με οποιονδήποτε αντίπαλο έγινα αρκετά καλός και στη συνέχεια βελτιώθηκα ακόμα περισσότερο παίζοντας με όποιον έβρισκα. Όσο ήμουν φοιτητής και μετά στο στρατό κανένας δεν κατάφερε να με νικήσει ενώ τώρα παίζοντας στο ίντερνετ είναι πιο πολλές οι φορές που κερδίζω από εκείνες που χάνω.

Επειδή λατρεύω τόσο πολύ το σκάκι έχει κάνει την εμφάνισή του σε πολλά έργα μου. Από το Δάκρυ όπου ο Λιουέλλιν κερδίζει το Κάστρο σε μια παρτίδα σκάκι και τον Μάικ με τον Ραμίρ που είναι θρυλικοί για τις παρτίδες του ως το Ένας Φόνος Μέσα Στη Νύχτα όπου στις διακοπές ο Μακ Γκρέγκορ παίζει σκάκι. Είναι το πιο σύνηθες να εμφανιστεί σε μια ανάπαυλα ηρώων μου μιας και είναι το πιο σύνηθες και για’ μένα, αποτελεί εδώ που τα λέμε την μεγαλύτερή μου απόλαυση μετά το γράψιμο και το διάβασμα, ίσως επειδή έχει ένα κοινό με το γράψιμο, οι δυνατότητες είναι πραγματικά άπειρες. Εσείς παίζετε; 

Έρωτας. Ένα από τα πιο πολυσυζητημένα θέματα στην ανθρώπινη ζωή και ένα που έχει απασχολήσει κάθε τομέα της τέχνης, φυσικά και την λογοτεχνία. Ένα μέρος της ζωής που λίγους ανθρώπους αφήνει αδιάφορους. Ομολογώ ότι ανήκω σε αυτούς, έξω από τα έργα μου τουλάχιστον. Οι εποχές του πάθους έχουν περάσει για εμένα ανεπιστρεπτί. Το πιο αβρό ρομαντικό συναίσθημα το νοσταλγώ καμιά φορά αλλά είναι και αυτό πια στα χρόνια πίσω μου και όχι σε αυτά που έχω μπροστά μου.

Ίσως αυτό να προβληματίσει περιστασιακούς αναγνώστες αλλά οι παλιότεροι που θα θυμούνται την όμορφη εποχή που μιλούσα για την πριγκίπισσά μου, θα θυμούνται επίσης ότι έγραψα για το χωρισμό μας. Στα χρόνια που πέρασαν δεν με άγγιξε ξανά αυτό το συναίσθημα, και δεν αναμένω να γίνει ξανά. Αλλά αυτό είναι βέβαια μια προσωπική απόφαση και κάτι που απορρέει από το δικό μου τρόπο ζωής.

Εσείς πως αντιμετωπίζετε τον έρωτα; Είναι κάτι που ζείτε αυτή τη στιγμή; Είναι κάτι που κυριαρχεί στη ζωή σας;

Μετά το γράψιμο το διάβασμα είναι η μεγαλύτερή μου απόλαυση και σε αυτό καταφεύγω όταν δεν μπορώ να γράψω, όταν είμαι σε μια αναμονή σε κάποια υπηρεσία ή σε γιατρό (αν και κάποια ποιητικά έχουν γραφεί έτσι), ή ταξιδεύω με μέσον που δεν επιτρέπει το γράψιμο. Πάντα υπάρχει ένα βιβλίο που διαβάζω και μερικά σε σειρά αναμονής.

Διαβάζω περίπου 50 βιβλία το χρόνο. Περίπου γιατί μπορεί να είναι 44 όπως το 2012 ή  48 όπως το 2014 αλλά και 52 όπως το 2016. Το δε 2017 έκανα ρεκόρ φτάνοντας τα 60. Φέτος είμαι στα 37 πράγμα που σημαίνει ότι θα καταλήξω κάπου κοντά στα 40. Δεν είναι όλα μυθιστορήματα – αυτά συνήθως περνάνε και από δω με τις βιβλιοκριτικές που γράφω – διαβάζω και ιστορία πολύ αλλά και κάποια άλλα θέματα που με ενδιαφέρουν, πολλές φορές συγκεντρώνοντας υλικό για κάποιο έργο μου.

Όλα αυτά σημαίνουν έναν τεράστιο αριθμό από βιβλία. Και δημιουργούν ένα πρόβλημα χώρου. Έχω διαμορφώσει μια αποθήκη σε αναγνωστήριο με βιβλιοθήκες στις τρεις μεριές και έφτιαξα και μια στο δωμάτιό μου αλλά και πάλι δεν χωράνε όλα. Οπότε ότι δεν θέλω να κρατήσω, κρατώ πολύ αγαπημένα μυθιστορήματα ή βιβλία με πληροφορίες που θα μου χρειαστούν, το χαρίζω. Εσείς διαβάζετε; Και τι κάνετε μετά τα βιβλία;

Η μεγαλύτερή μου απόλαυση είναι το γράψιμο. Για’ μένα δεν είναι απλά ένα χόμπι, είναι τρόπος ζωής. Τι σημαίνει αυτό; Μια σειρά από πράγματα. Όσο και να μου αρέσει η δουλειά μου και να δουλεύω πολλές ώρες αφήνω πάντα λίγο χρόνο να γράψω, έστω και λίγο. Όπως λέει και ο Οβίδιος ούτε μια μέρα χωρίς στίχο. Γραμμή στην περίπτωσή μου αλλά το καταλάβατε το νόημα.

Δεν ασχολούμαι με κοινωνικές υποχρεώσεις, κρατώ μόνο τις επαφές που είναι σημαντικές για μένα και τους ανθρώπους που αγαπώ, δεν σπαταλώ το χρόνο μου σε πάρτι ή εξόδους άνευ νοήματος.

Αξιοποιώ και αξιολογώ πολλές δραστηριότητες και εκφάνσεις της ζωής με συγγραφικό κριτήριο, με ενδιαφέρει αυτό το μέρος; Μπορεί αυτή η πληροφορία να μου φανεί χρήσιμη; Και αναλόγως πράττω, μπορεί να πάω σε μια εκδήλωση γιατί θα αποκομίσω κάτι χρήσιμο ή σε ένα ταξίδι γιατί θα δω κάτι που θα χρησιμοποιήσω σε ένα μυθιστόρημα.

Έτσι περιστρέφονται όλα γύρω από την συγγραφή και τη δημιουργία. Και δε νομίζω ότι βγήκα χαμένος, τίποτα δε συγκρίνεται με την αίσθηση αυτή της καινούριας αγεωγράφητης χώρας που είναι η νέα ιδέα που ξεκινάει η υλοποίηση της και με τίποτα δεν θα αλλάξω αυτή την απόλαυση. Ούτε την εξίσου μεγάλη ικανοποίηση να τη βλέπεις να παίρνει σάρκα και οστά λέξη με τη λέξη, σελίδα με σελίδα.

Τα βιβλία είναι για εμένα ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα στον κόσμο. Όχι μόνο για τους γνωστούς και προφανείς λόγους που όλοι ξέρουν και μπορούν να φανταστούν αλλά γιατί για εμένα αποτελούν συνιστώσα στις μεγαλύτερές μου απολαύσεις, τη συγγραφή και το διάβασμα. Το να γράφω βιβλία είναι η μεγαλύτερή μου απόλαυση, το γιατί το έχω εξηγήσει πολλές φορές.

Το να διαβάζω βιβλία είναι η απόλαυση που έρχεται δεύτερη ακριβώς μετά τη συγγραφή. Το γιατί είναι πολύ απλό, όπως μου αρέσει να λέω ιστορίες μου αρέσει να ταξιδεύω με ιστορίες που έχουν γράψει άλλοι. Γι’ αυτό και μοιράζομαι τα βιβλία που διαβάζω εδώ με όλους που με διαβάζουν προτείνοντάς τα για να τα διαβάσουν κι άλλοι ενώ τα βιβλία αυτά καθαυτά τα χαρίζω και σε άλλους για να τα διαβάσουν (εγώ δεν διαβάζω ποτέ δεύτερη φορά καθώς τα θυμάμαι, εκτός από τα πολύ αγαπημένα).

Α και για την περίπτωση που κάποιος απορεί τι απολαμβάνω μετά τα βιβλία να πω ότι είναι κάτι διαφορετικό, εμφανίζεται πολλές φορές σε ιστορίες μου και θα το βρούμε λίγο πιο κάτω στην αλφάβητο. Το επόμενο γράμμα είναι το Γ και όλοι ξέρουμε τι αρχίζει με το γράμμα αυτό έτσι;

 Αναγνώστες λέμε όσους διαβάζουν χρησιμοποιώντας κυριολεκτικά την λέξη αλλά κυρίως αυτούς που εντρυφούν στα βιβλία. Τελευταία μας προέκυψαν και οι ηλεκτρονικοί για την ανάγνωση ηλεκτρονικών βιβλίων.

Αναγνώστες όμως έχουν στην σημερινή σύγχρονη εποχή και τα ιστολόγια. Έτσι η Νυχτερινή Πένα έχει και αυτή αναγνώστες, 152 εγγεγραμμένους και αρκετούς ακόμη που δεν είναι στη λίστα αλλά με παρακολουθούν και σχολιάζουν ανώνυμα όταν το κάνουν. Σας ευχαριστώ όλους που είστε εκεί έξω και με διαβάζετε. Είναι σπουδαίο πράγμα να γράφεις και να μοιράζεσαι με ανθρώπους που μπορεί να είναι οπουδήποτε στην χώρα ή τον κόσμο.

Μετά από παράκληση του φίλου μου του Γιάννη, τον οποίον αν δεν έχετε επισκεφθεί στο τεχνόσπιτό του είστε αδικαιολόγητοι και να το κάνετε αμέσως (https://popsicleshandcrafts.blogspot.com/) , είπα να συνοψίσω ποια έργα μου έχουν δει ως τώρα το φως της δημοσιότητος και που μπορούν να βρεθούν. Αρχίζοντας από το πλέον πρόσφατο δεύτερο βιβλίο της Έρεμορ να σας τα παραθέσω.

Στην πλατφόρμα smashwords έχουν ως τώρα εκδοθεί δύο βιβλία μου, Οι Ιππότες του Όρκου και το Δάκρυ του Ουρανού, πρώτο και δεύτερο αντίστοιχα των Χρονικών της Έρεμορ.

Στο παρόν ιστολόγιο έχω αναρτήσει σε συνέχειες αλλά και ολοκληρωμένα έτοιμα για να μπορεί κάποιος να τα κατεβάσει για ανάγνωση τα εξής βιβλία: Δάκρυα, Όλοι Οι Δρόμοι Οδηγούν Στην Αγάπη (δυο αισθηματικές ρομαντικές περιπέτειες), Επικίνδυνο Ταξίδι, Στην Άκρη Του Κόσμου (δύο περιπέτειες με περισσότερη δράση), Ο Πρώτος Ένορκος (δικαστική περιπέτεια και μυστηρίου), Η Σκιά Του Σκότους, Οι Ταξιδιώτες Των Κόσμων (δύο περιπέτειες φαντασίας που αφορούν την Έρεμορ αλλά και τον δικό μας κόσμο όταν ο πόλεμος καλού και κακού μεταφέρεται εδώ), Τα Χρονικά Της Εσπέρια (φαντασίας επίσης αλλά όχι στην Έρεμορ) και τέλος το Στις Θάλασσες Του Κόσμου (μια ιστορική περιπέτεια στην εποχή των Ναπολεόντειων πολέμων).

Θα με βρείτε και στην πλατφόρμα του wattpad όπου έχω επίσης ανεβάσει έργα μου. Εκεί θα βρείτε κάποια που ήδη αναφέρθηκαν αλλά και κάποια ακόμα όπως την Επιχείρηση Προμηθέας, (περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας) αλλά και τις περιπέτειες δράσης Πτήση 178 και Επικίνδυνο Νησί.

Εύχομαι να βρείτε ανάμεσα σε όλα αυτά ιστορίες που θα σας αρέσουν και θα τις αγαπήσετε.

Πριν από ενάμισι χρόνο εκδόθηκε το πρώτο μου βιβλίο στα Χρονικά της Έρεμορ και το ταξίδι συνεχίζεται. Ήδη κυκλοφορεί στο smashwords το δεύτερό μου βιβλίο, το Δάκρυ του Ουρανού. Συνεχίζει την ιστορία του Γουίλλιαμ και των συντρόφων του από εκεί που τους άφησε το πρώτο βιβλίο.

Η Αυτοκρατορία έχει πλέον ξεκινήσει ανοιχτό πόλεμο με σκοπό να κατακτήσει τα ελεύθερα έθνη της Έρεμορ. Ο Γουίλλιαμ και οι σύντροφοί του βρίσκονται στο κέντρο των εξελίξεων και θα επωμιστούν μια ζωτική αποστολή για την πατρίδα τους αλλά και τον ίδιο τον κόσμο.

Μια κριτική για το βιβλίο από αναγνώστρια (δεν θα ήταν σωστό να κάνω εγώ την κριτική μιας και είναι δικό μου): Το δεύτερο βιβλίο είναι πιο συναρπαστικό από το πρώτο. Έχει δύο επικές πολιορκίες, μιας και η διαβολική αυτοκρατορία επιτίθεται σε όλα τα μέτωπα. και τα βασίλεια της Έρεμορ πρέπει να διαλέξουν πλευρά. Φανταστικά πλάσματα, τέρατα, μαγικά σπαθιά, η σωστή συνταγή για έναν οπαδό του fantasy. Προσωπικά, λάτρεψα τις πολιορκίες.

Να και το εξώφυλλο:

Ήταν Κυριακή 5 Νοεμβρίου 1989, ολόκληρη η χώρα περίμενε τα αποτελέσματα των δεύτερων εκλογών για τη χρονιά (θα χρειαζόταν και τρίτη αναμέτρηση για τελικό αποτέλεσμα) και μόνο ένας έφηβος δεκατριών ετών είχε αφιερωθεί στο σχεδιασμό και το ξεκίνημα του πρώτου του μυθιστορήματος.

Περάσανε τριάντα δύο ολόκληρα, το ένα μυθιστόρημα έγινε πολλά, από το ένα έργο έφτασα στα 949 και συνεχίζω να γράφω. Τριάντα δύο χρόνια το απόλαυσα και ελπίζω να το απολαύσω ακόμα πολλά, γράφοντας ιστορίες, εξερευνώντας νέους κόσμους, πλάθοντας χαρακτήρες.

Αυτό το ιστολόγιο είναι ένα ιστολόγιο που είναι όνομα και πράγμα. Ονομάζεται νομπελίστες της λογοτεχνίας και αυτό ακριβώς πραγματεύεται. Μιλάει για τον κάθε έναν κατά έτος νικητή του νόμπελ λογοτεχνίας, παραθέτοντας και κάποια δείγματα της γραφής του.

Αν είναι κάτι που σας ενδιαφέρει, τότε δεν έχετε παρά να το επισκεφθείτε εδώ: http://nobellogotexnias.blogspot.com/