Νυχτερινή Πένα

3.

 

Το τζιπάκι κινείτο σε έναν στενό επαρχιακό δρόμο. Οι τέσσερις επιβάτες του είχαν το νου τους για οτιδήποτε ασυνήθιστο μέσα στην σκοτεινιά της νύχτας. Ο Μιχάλης δεν είχε πρόβλημα με τη νύχτα, του άρεσε. Δεν υπήρχαν άλλα οχήματα στην περιοχή οπότε δεν ανησυχούσαν για ατύχημα καθώς δεν άναβαν φώτα πορείας. Ο οδηγός ήξερε την περιοχή μιας και είχε που έκανε την περιπολία μήνες, το όνομά του ήταν Δημήτριος Δήμου. Πίσω βρίσκονταν ακόμα δύο άνδρες, ο ένας ήταν ο Αλέξης Παπαστεφάνου και ο άλλος ήταν ο Νικόλαος Ακομινάτος. Ο πρώτος ήταν πολυβολητής, ο δεύτερος ελεύθερος σκοπευτής.

-Ιστορικό επώνυμο, σχολίασε ο Μιχάλης ακούγοντας το επώνυμο του ελεύθερου σκοπευτή.

-Σου αρέσει η ιστορία λοχία; ρώτησε ο Δήμου.

-Πολύ, έχω ασχοληθεί εκτεταμένα.

-Αηδία, είπε ο Παπαστεφάνου, ασχολείσαι με το παρελθόν και ξεχνάς το σήμερα.

-Τι εννοείς;

-Με τι άλλο ασχολείσαι εκτός από την ιστορία;

-Με τα βιβλία, είπε ο Μιχάλης.

-Πφφ… Τίποτα πιο… πως να το πω; Δραστήριο; Αντρίκιο;

-Όπως;

-Αυτοκίνητα… Αθλητικά… Αθλήματα αν αθλείσαι…

-Όχι.

-Ποτά; Ξενύχτια;

-Ούτε.

-Ε, βλέπεις; Είναι αυτή φυσιολογική ζωή;

-Γυναίκες; ρώτησε ο Ακομινάτος.

-Όχι.

-Να πάρει, μη μου πεις ότι είσαι ανώμαλος.

-Όχι, γέλασε ο Μιχάλης, απλά δεν έχω πάει με γυναίκα εδώ και πολύ καιρό.

-Γιατί;

-Έχασα την κοπέλα μου πριν από δύο χρόνια σχεδόν και δεν έχω σχέση.

-Μα δεν μιλάμε για σχέση, μιλάμε για σεξ, να περάσεις απλά καλά.

-Δεν λειτουργεί έτσι για εμένα.

Ο Μιχάλη βυθίστηκε στη σιωπή και οι τρεις σύντροφοί του τον κοίταξαν. Για εκείνους ήταν ακατανόητη μια τέτοια στάση αλλά η οδύνη του ήταν τόσο προφανής που τους επηρέαζε. Για λίγο δεν μίλησε κάποιο διάστημα.

-Και έχεις δύο χρόνια να κοιμηθείς με γυναίκα; είπε ο Δήμου.

-Ναι, είπε ο Μιχάλης.

-Χαρά σε κείνη που θα σε ρίξει στο κρεβάτι, δηλαδή, θα χορτάσει έναν οργασμό απίστευτα έντονο.

-Δεν με απασχολεί.

-Εντάξει, αυτό θα αλλάξει απόψε.

-Μπα; Πως θα γίνει αυτό;

-Μόλις σταματήσουμε στα κορίτσια, θα τους πούμε να σε φροντίσουν.

-Ποια κορίτσια;

-Είναι εδώ μια φάρμα με πρόθυμες κοπελιές που εκτός από την αγροτική ζωή βγάζουν εισόδημα βοηθώντας τα μοναχικά αγόρια.

Ο Μιχάλης γύρισε και τους κοίταξε έναν έναν.

-Δεν σας πιστεύω, σοβαρά τώρα; Πόρνες;

-Απολαυστικό και χωρίς δεσμεύσεις. Τους δίνουμε λεφτά καμιά φορά αλλά κυρίως περνάμε από εκεί και εξασφαλίζουμε ότι δεν τις εκμεταλλεύεται κάποιος.

Ο Μιχάλης κούνησε το κεφάλι του. Δεν μίλησε για λίγο. Μετά ο Ακομινάτος έσπασε τη σιωπή.

-Λοχία, θα σε παρακαλούσα να μην κάνεις αυτό που σκέφτεσαι.

-Τι σκέφτομαι;

-Να μας το χαλάσεις.

Ο Μιχάλης κοίταξε τον Ακομινάτο με έκπληξη.

-Αυτή κι αν είναι διαίσθηση! Σωστά κατάλαβες τι σκεφτόμουν, πως θα πάψει αυτό. Δεδομένου ότι με ξέρετε μόλις μερικές ώρες, είναι εκπληκτικό πως το μάντεψες.

-Λοχία, αν θέλεις μην…

-Θα το δούμε.

Συνέχισαν την περιπολία τους και το αντικείμενο της ασυμφωνίας τους φάνηκε στο πλάι του δρόμου και συνδεόμενο με ένα μονοπάτι με αυτόν. Ο Μιχάλης δεν είπε τίποτα και εκείνοι κοιτάχτηκαν παίρνοντας θάρρος.

Φτάσανε στο αγρόκτημα. Από κοντά φαινόταν ότι το αποτελούσε μια συστάδα από κτίσματα, ήταν ένα μεγάλο, δίπατο, προφανώς η κατοικία όταν το κτήμα ανήκε κανονικά σε αγρότες, και ακόμα μερικά βοηθητικά, αποθήκες για εργαλεία και προμήθειες, για ζωοτροφές και υλικά του αγροκτήματος όπως λιπάσματα ή επιπλέον χώμα.

Πιο πέρα απλωνόταν καλλιεργήσιμη γη και ένα παλιό κτίσμα που θα ήταν κάποτε στάβλος. Δίπλα του υπήρχε ένα κοτέτσι το οποίο ακόμα φιλοξενούσε μερικές κότες και πιο πέρα ακόμα υπήρχε ένας αχυρώνας.

Το τζιπ σταμάτησε μπροστά στο σπίτι και ο οδηγός με τον Μιχάλη βγήκαν και ακολούθησαν και οι πίσω.

-Το κάνετε καιρό αυτό;

-Μήνες.

-Και δεν το πήρε κανένας χαμπάρι; Αν μη τι άλλο σταματάτε εδώ για ώρα.

-Προβλέπονται στάσεις.

-Α μπα;

-Εκεί πέρα, έδειξε ο Ακομινάτος πέρα από το δρόμο, είναι ένα παρατηρητήριο, πρέπει να σταματάμε.

Ο Μιχάλης έγνευσε.

-Κατάλαβα.

Πήρε το όπλο του από το τζιπ και προχώρησε προς το παρατηρητήριο.

-Ενημερώστε με όταν είναι να φύγουμε.

-Λοχία, έλα μαζί μας, έχει κάτι κορίτσια που θα θέλανε να μοιραστούν πολλά μαζί σου.

-Καλά να περάσετε, είπε ο Μιχάλης.

Ανέβηκε τα σκαλιά ως το παρατηρητήριο και στάθηκε κοιτώντας την σκοτεινή έκταση ως τα σύνορα με την Τουρκία. Θα το απολάμβανε περισσότερο στη θάλασσα με φώτα στον ορίζοντα αλλά και αυτό το θέαμα ήταν της αρεσκείας του. Χαμογέλασε, κάτι ακόμα που δεν θα καταλάβαιναν οι καινούριοι του συνάδελφοι.

Δεν ήταν το σεξ το ζητούμενο από τις γυναίκες. Ήταν η σχέση, αυτό το μοναδικό συναίσθημα που μπορεί να αναπτυχθεί μεταξύ ενός άνδρα και μιας και γυναίκας. Αυτό που ήταν στο παρελθόν του με το θάνατο της Βερόνικα πριν από δύο χρόνια. Αυτό που δεν θα ξαναζούσε πια.

Χαμογέλασε πάλι.

Είχε δει τους χειρότερους εφιάλτες του να παίρνουν σάρκα και οστά, δεν είχε μείνει πια να φοβηθεί τίποτα. Αλλά και δεν θα ένιωθε κάποια πράγματα ξανά. Από μιας πλευράς είχε αποσυρθεί σε μια σκοτεινή άκρη του κόσμου και δεν θα ξανάβγαινε στο φως. Θα συνέχιζε με τις μελέτες του, με τα βιβλία του και τον τρόπο ζωής που είχε συνηθίσει.

Άκουσε βήματα πίσω του και στράφηκε σηκώνοντας το όπλο, βρισκόταν στα σύνορα αν μην τι άλλο. Δεν ήταν ακίνδυνο μέρος ούτε ήταν οι Τούρκοι απέναντι ο μόνος κίνδυνος.

Αυτός που πλησίαζε ήταν μια γυναίκα, ήταν ώριμη, αρκετά χρόνια πιο μεγάλη από εκείνον, αλλά διατηρούσε μια αισθησιακή ομορφιά.

-Εσύ είσαι λοιπόν ο καινούριος τους λοχίας, είπε η γυναίκα, ο πρώτος στρατιώτης που συναντώ και λέει όχι σε ελεύθερο σεξ και δωρεάν μάλιστα.

Ο Μιχάλης χαμογέλασε μα δεν υπήρχε κάτι το εύθυμο στο χαμόγελό του.

-Εσύ είσαι η μαντάμ του οίκου να υποθέσω.

-Θα μπορούσες να το πεις και έτσι, είπε η γυναίκα. Αλλά εγώ δεν το βλέπω έτσι.

-Πως το βλέπεις;

-Αν σου πω δεν θα με πιστέψεις.

-Μπορείς να με δοκιμάσεις.

-Εντάξει λοχία, εδώ μέσα είναι κοπέλες από ανατολικές χώρες κυρίως και μερικές δικές μας. Οι ξένες έχουν δραπετεύσει από τα χέρια δουλεμπόρων. Αν έμεναν στα χέρια τους θα κατέληγαν στα πορνεία της Αθήνας και σε μια μοίρα χειρότερη από θάνατο.

-Ενώ εδώ…

-Μπορεί να μην το πιστέψεις, λοχία, αλλά εδώ είμαστε μια οικογένεια. Τα κορίτσια μαζεύουν χρήματα και φτιάχνουν το μέλλον τους. Κάποιες χωρίς καν να πάνε με άντρα, μόνο κάνουν αγροτικές δουλειές. Επειδή όλες συνεισφέρουν στα έξοδα μένουν χρήματα για όλες και φεύγουν για να ανοίξουν τα φτερά τους.

-Μάλιστα, και εσύ τι κερδίζεις;

-Την ηθική ικανοποίηση ότι αυτά τα κορίτσια δεν χάνονται αλλά βρίσκουν το δρόμο τους. Και την οικογένεια που δεν μπορώ να έχω. Τα βλέπω σαν να είμαι μητέρα τους.

Ο Μιχάλης την κοίταξε εξεταστικά. Φαινόταν ειλικρινής.

-Και τώρα; Τι κάνεις εδώ; Ήρθες να με πείσεις να μην μιλήσω στους ανωτέρους μου;

-Όχι, είπε η γυναίκα. Απλά ήμουν περίεργη.

-Για ποιο πράγμα;

-Για σένα, είσαι ο πρώτος που δεν δείχνει ενδιαφέρον για σεξ χωρίς δεσμεύσεις με κάποια κοπέλα.

-Σου είπαν και το γιατί;

-Ναι, είπε η γυναίκα, και αυτός είναι ο λόγος που δεν σου κάνω κάποια δελεαστική πρόταση. Αντίθετα με τους νεαρούς συντρόφους σου καταλαβαίνω ότι δεν πρόκειται να αλλάξεις γνώμη. Δεν θα κάνεις έρωτα παρά μόνο αν βρεθεί κάποια κοπέλα που θα αγαπήσεις.

-Δεν πρόκειται να συμβεί πια, είπε ο Μιχάλης.

-Δεν είσαι μεγάλος.

-Όχι, αλλά πέρασα δύο φορές από την κόλαση. Δεν θα το κάνω τρίτη φορά.

-Εννοείς την οδύνη…

-Ναι, εννοώ τον πόνο μετά την απώλεια.

-Θα μπορούσε να μην υπάρξει απώλεια.

Ο Μιχάλης χαμογέλασε αλλά δεν ήταν ένα χαμόγελο γεμάτο πικρία.

-Μετά από όσα έχω ήδη ζήσει δεν είμαι αισιόδοξος γι’ αυτό.

-Ποτέ δεν ξέρεις, είπε η γυναίκα.

Ο Μιχάλης χαμογέλασε πάλι και κοίταξε προς την ανατολή. Η γυναίκα ήλθε και στάθηκε δίπλα του.

-Δεν θα σου πω να μην μιλήσεις στους ανώτερους. Θα το αφήσω στην κρίση σου. Ξέρω ότι μπορώ να την εμπιστευτώ.

Ο Μιχάλης δεν είπε τίποτα. Συνέχισε να παρατηρεί το χώρο μπροστά του.

-Δεν θα μείνεις μόνος, είπε η γυναίκα, όχι όταν βοηθάς έτσι τους άλλους. Κάποια στιγμή θα απλωθεί και σε σένα ένα χέρι βοηθείας.

Η γυναίκα έφυγε και ο Μιχάλης χαμογέλασε. Κοίταξε τον ουρανό. Πίστευε στο Θεό αλλά δεν περίμενε να αλλάξει αυτό το δεδομένο, η θεία πρόνοια σίγουρα είχε σημαντικότερα πράγματα να φροντίσει.