Νυχτερινή Πένα

4.

 

Η Άλις σταμάτησε το αυτοκίνητο στην σειρά για τον έλεγχο διαβατηρίων και στράφηκε στις κόρες της.

-Τώρα θα ελέγξουν τα διαβατήριά μας. Μην κοιτάξετε κανέναν, εντάξει; Τα μάτια σας να είναι χαμηλωμένα.

Δεν ήθελε να θεωρήσει κανένας  την συμπεριφορά τους προκλητική και να θελήσει να τους κάνει τη ζωή δύσκολη με κάποιον επιπλέον έλεγχο ή τυπική διαδικασία που θα απαιτούσαν χρόνο και θα έδιναν χρόνο στο σύζυγό της να τις βρει.

Η Άλις είχε ετοιμάσει τα χαρτιά τους κρυφά από τον δυνάστη τους και έλπιζε ότι θα κατάφερνε να περάσει στην Ελλάδα και να φύγουν για την Αμερική πριν προλάβει να τους καταδιώξει ο σύζυγός της.

Τώρα ήταν τόσο κοντά αλλά δεν τολμούσε ακόμα να χαρεί ότι θα τα κατάφερναν.

 

Ο Μιχάλης κοίταξε το Τουρκικό φυλάκιο σε μικρή απόσταση από το σημείο που στεκόταν. Ο Τούρκος σκοπός τον αγριοκοίταζε αλλά δεν τον ένοιαζε. Ειδικά από την ώρα που είχαν κάνει έπαρση της σημαίας ο Τούρκος τους κοίταζε με μισό μάτι.

-Δεν μας συμπαθεί και πολύ, είπε ο Δήμου.

-Δεν μου κάνει εντύπωση.

Ο Μιχάλης είχε προσαρμοστεί στην ζωή στα σύνορα και συνέχιζε όπως και στα προηγούμενα πόστα του να κάνει τη δουλειά του και να διαβάζει και να γράφει στον ελεύθερο χρόνο του. Παρά τις παροτρύνσεις των υπόλοιπων εξακολουθούσε να μην έχει σχέσεις με τις κοπέλες που ήξεραν και να μη βγαίνει από το φυλάκιο παρά μόνο για να πάει στην εκκλησία την Κυριακή οπότε επέτρεπε στον εαυτό του και την πολυτέλεια να τρώει στη μικρή ταβέρνα του χωριού.

-Λοχία, κανένα νέο από την υπόθεσή σου;

-Μου είπε ένας γραφέας ότι στο τάγμα πήγε ένας συνταγματάρχης. Έκανε ερωτήσεις και μίλησε με το δόκιμο. Έφυγε αλλά δεν ξέρουν τι άλλο θα κάνει και πότε θα κληθώ σε απολογία.

-Κρίμα. Θα βιάζεσαι να τελειώσεις με την κατάσταση αυτή.

-Βιάζομαι να τελειώσω και να πάω σπίτι μου. Αλλά δεν μπορώ να κάνω και κάτι να επισπεύσω τα πράγματα, οπότε απλά περιμένω εκμεταλλευόμενος όσο περισσότερο μπορώ τον καιρό.

-Ε δεν τον εκμεταλλεύεσαι κιόλας, είπε ο Ακομινάτος που ήταν καθισμένος μέσα στο φυλάκιο γυαλίζοντας την διόπτρα του όπλου του. Δεν πήγες με καμιά κοπέλα, ή με την αρχηγό τους, που σε γουστάρει από ό,τι κατάλαβα, όταν δεν είσαι υπηρεσία γράφεις και διαβάζεις. Ούτε σε μοναστήρι να ήσουν!

-Αυτό είναι για εμένα να εκμεταλλεύομαι το χρόνο μου!

 

Η Άλις είδε με ανακούφιση να έρχεται η σειρά τους και μετά τον υπάλληλο να παίρνει τα διαβατήριά τους. Και μετά τον είδε να γουρλώνει τα μάτια του και να τρέχει στο τηλέφωνο. Κατάλαβε, ο άντρας της είχε πάρει τα μέτρα του. Με την εξουσία της θέσης του είχε δώσει τα ονόματά τους στη λίστα αυτών που δεν επιτρεπόταν να βγουν από τη χώρα.

Ήξερε τι θα ακολουθούσε, θα την άφηναν να φύγει επειδή είχε διαβατήριο των ΗΠΑ αλλά χωρίς τα κορίτσια. Σε εκείνες δεν θα επιτρεπόταν να αφήσουν το Τουρκικό έδαφος.

Δεν έπρεπε να συμβεί αυτό.

Δεν μπορούσε να το αφήσει να συμβεί.

Πήρε την απόφασή της σε μια στιγμή.

-Καρίνα, Μίριαμ, είπε ήσυχα αλλά βιαστικά. Βγείτε από το αυτοκίνητο με τις αδερφές σας και τρέξτε απέναντι. Μόλις σας σταματήσουν πείτε ότι ζητάτε άσυλο και ότι πρέπει να μιλήσετε με την Αμερικανική πρεσβεία.

-Εσύ; είπε η Μίριαμ έτοιμη να κλάψει.

-Θα σας ακολουθήσω.

Πήρε βαθιά ανάσα.

-Πάμε!

Εκείνη κινήθηκε προς τον υπάλληλο ενώ οι κόρες της έτρεξαν στην μπάρα που έφραζε το δρόμο.

-Συγνώμη κύριε, είπε, υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Δεν θέλουμε να καθυστερήσουμε. Ξέρω ότι κάνετε τη δουλειά σας και…

Για μια στιγμή το κόλπο της έπιασε αλλά μετά ο υπάλληλος κατάλαβε τι γινόταν.

-Σταματήστε αυτά τα κορίτσια.

Δεν προλάβαιναν, τα κορίτσια πέρασαν κάτω από την μπάρα και άρχισαν να τρέχουν προς τα Ελληνικά σύνορα.

-Πιάστε τες! φώναξε ο υπάλληλος στα διαβατήρια και μια ομάδα στρατιωτών ξεχύθηκε πίσω από τα κορίτσια.

 

-Τι κάνουν οι Τουρκαλάδες; είπε ο Δήμου και ο Μιχάλης, που ακουμπούσε στην μπάρα που απαγόρευε τη διέλευση, στράφηκε στο δρόμο.

-Δεν πάμε καλά, είπε. Πάω να τους βάλω μυαλό, σήμανε συναγερμό.

Ο Μιχάλης πέρασε από την μπάρα και έκανε μερικά βήματα στο ουδέτερο έδαφος.

-Γυρίστε πίσω! φώναξε στα Αγγλικά. Δεν μπορείτε να συνεχίσετε, είσαστε έξω από την αρμοδιότητά σας! Είσαστε στο ουδέτερο έδαφος!

Πίσω του άρχισε να ηχεί η σειρήνα εκτάκτου ανάγκης. Οι άνδρες του φυλακίου έπαιρναν θέσεις με τα όπλα τους ενώ θα έρχονταν ενισχύσεις από το τάγμα.

-Πίσω! φώναξε ο Μιχάλης.

Η Μίριαμ ήταν η πρώτη που τον έφτασε.

-Ζητούμε άσυλο! είπε ξέπνοα.

Ο Μιχάλης την κοίταξε και είδε στα μάτια της τον τρόμο που ζούσε στην Τουρκία. Δεν ήταν δική του δουλειά να το εγκρίνει αλλά δεν θα την παρέδιδε στους Τούρκους. Ειδικά αφού την κατεδίωκαν.

-Περάστε, είπε καθώς κατέφταναν και τα άλλα κορίτσια.

Η Μίριαμ κοίταξε προς την πλευρά  της Τουρκίας όπου βρισκόταν ακόμα η μητέρα της προσπαθώντας να εμποδίσει την καταδίωξή τους. Έκανε νόημα στις αδερφές της να προχωρήσουν προς το Ελληνικό έδαφος.

-Σκοτώστε τες! φώναξε ο Τούρκος επικεφαλής.

-Όχι! ούρλιαξε η Άλις.

Η Μίριαμ κοίταξε τις αδερφές της.

-Τρέξετε! φώναξε.

Οι αδερφές της υπάκουσαν ενώ ο αξιωματικός έδινε πάλι την εντολή να πυροβολήσουν. Ένας στρατιώτης σημάδεψε τη Μίριαμ. Ο Μιχάλης έκανε ένα βήμα και κάλυψε την Μίριαμ με το σώμα του. Οι Τούρκοι τον σημάδεψαν αλλά δεν έριξαν, ήξεραν ότι αυτό θα σήμαινε πόλεμο.

-Ο τύπος έχει μπαλάκια, είπε ο Γιώργος.

-Ζητήσανε άσυλο! φώναξε, δεν έχετε δικαίωμα να πυροβολήσετε.

Ο Τούρκος αξιωματικός κοίταξε τον πολιτικό αντίστοιχό του και συνεννοήθηκαν με το βλέμμα.

-Σκοτώστε τον! διέταξε ο επικεφαλής.

Αλλά ο Ακομινάτος είχε άλλη άποψη.

-Α όχι μεγάλε, ψιθύρισε και το δάχτυλό του χάιδεψε τη σκανδάλη του όπλου του. Μια σφαίρα καρφώθηκε στον ώμο του πρώτου που σημάδευε τον Μιχάλη σαν ρητή προειδοποίηση τι θα ακολουθούσε αν δοκίμαζαν να τον σκοτώσουν.

Οι δύο Τούρκοι δεν ήθελαν να βάλουν τη χώρα τους σε πόλεμο, όχι χωρίς έγκριση τουλάχιστον, και ο αξιωματικός φώναξε:

-Είναι μια παρεξήγηση. Πρέπει να επιστρέψουν!

-Σας πίστεψα τώρα!

Ο Μιχάλης ρώτησε την Μίριαμ:

-Τι ακριβώς συμβαίνει εδώ πέρα;

Η κοπέλα του είπε με τρεμάμενη φωνή τι είχε συμβεί.

-Έχω ξανακούσει τέτοιες ιστορίες, είπε ο Μιχάλης, αν και όχι στην Τουρκία. Μπορείς να είσαι ήσυχη ότι δεν θα σας παραδώσουμε.

-Πως είσαι σίγουρος; Μπορεί να επιτεθούν, μπορεί να συμβεί το οτιδήποτε εδώ. Μπορεί να επιτεθούν για να μας πάρουν.

Αλλά δεν επρόκειτο να υπάρξει συνέχεια. Ακούστηκαν μηχανές αυτοκινήτων από την Ελληνική πλευρά, είχαν καταφτάσει οι ενισχύσεις. Οι Τούρκοι υποχώρησαν στην πλευρά τους.

-Και να μην μας ξανάρθετε! φώναξε ο Μιχάλης πριν επιστρέψει και εκείνος στο φυλάκιό τους με τη Μίριαμ που αγκαλιάστηκε με τις αδερφές της.

Ένας αξιωματικός τον πλησίασε.

-Λοχία, είσαι αξιέπαινος για αυτό που έκανες εδώ πέρα.

-Ευχαριστώ, κύριε συνταγματάρχα, είπε ο Μιχάλης και βλέποντας τα διακριτικά πρόσθεσε, ήρθε η ώρα μου;

-Ερχόμουν να σε εξετάσω, πράγματι για το θέμα που εκκρεμεί αλλά αυτά που είδα μου αρκούν. Είσαι ελεύθερος κάθε κατηγορίας είναι το πόρισμά μου και θα επιστρέψεις στην μονάδα σου για να αποστρατευτείς. Όσο για τον κατήγορό σου, έχει ήδη αποταχτεί από το στρατό με ατιμωτική απόλυση.

Ο Μιχάλης χαμογέλασε.

-Πολύ ωραία, είπε ο Ακομινάτος, και μετά μπορείς να δεις τι θα κάνεις με τη μικρούλα που σε κοιτάει σαν να είσαι ημίθεος.

Έδειξε την Μίριαμ που εκείνη τη στιγμή αγκάλιαζε τη μητέρα της που μόλις είχε περάσει τα σύνορα.

-Αν του δώσω μπουνιά, θα περάσω στρατοδικείο; ρώτησε ο Μιχάλης γελώντας.

 

 

Τέλος