Μια Παπαρούνα Στο Γολγοθά

Author: Νυχτερινή Πένα /

Ήταν ώρα έκτη της ημέρας, με τον τρόπο που μετρούσαν οι Ιουδαίοι το ημερονύκτιο, και στο Γολγοθά ο Κύριος της Δόξης βρισκόταν στο σταυρό για να σώσει τον άνθρωπο από την αμαρτία. Ως Θεός χαιρόταν γιατί με αυτόν τον τρόπο θα επέστρεφε τον άνθρωπο στον χαμένο ως τότε Παράδεισο. Ως άνθρωπος υπέφερε και μαζί του υπέφερε με δέος όλη η κτίση βλέποντας τον Δημιουργό και Πλάστη να υποφέρει στα χέρια των ανθρώπων.
Οι ουράνιες δυνάμεις είχαν σαλευθεί, ούτε ήλιος, ούτε σελήνη, ούτε αστέρια φαίνονταν, σκότος είχε απλωθεί σε όλη τη γη και ας ήταν καταμεσήμερο. Η γη σειόταν ολόκληρη σαν να μην ήταν στεριά αλλά φουρτουνιασμένη θάλασσα. Το παραπέτασμα του ναού είχε σχισθεί στα δύο από πάνω ως κάτω, τάφοι είχαν ανοίξει. Όλα συνέπασχαν με τον εσταυρωμένο Θεάνθρωπο. Εκεί στα πόδια του σταυρού ένα μικρό ταπεινό λουλουδάκι στενοχωριόταν που έβλεπε το δημιουργό να υποφέρει αλλά εκείνο δεν μπορούσε να συμπάσχει, δεν είχε φως να κρύψει, δεν είχε όγκο να σειστεί, ήταν απλά ένα μικρό άσπρο λουλουδάκι.
Ο Κύριος όμως που τα ήξερε όλα και τα έβλεπε έσκυψε και το κοίταξε και είπε στο λουλουδάκι:
-Μην στενοχωριέσαι μικρή παπαρούνα γιατί από σήμερα εσύ θα είσαι πάντα μάρτυρας και ενθύμιο του πάθους μου αλλά και της Ανάστασης και όποιος σε βλέπει θα τα θυμάται.

Μια σταγόνα από το χυνόμενο αίμα του Χριστού έπεσε τότε πάνω στο λουλουδάκι και από άσπρο έγινε άλικο κόκκινο. Και από εκείνη την ημέρα, μας λέει η παράδοση, η παπαρούνα βγαίνει πάντα το Πάσχα χαρούμενος μάρτυρας της Σταύρωσης και της Ανάστασης του Κυρίου.

0 σχόλια

Αποφάσεις Ζωής 9

Author: Νυχτερινή Πένα /

4.

Οι επόμενες μέρες πέρασαν για τον Μιχάλη με το ίδιο μοτίβο δουλεύοντας σκληρά με τα νούμερα και προσπαθώντας να βγάλει άκρη από το λογιστικό μυστήριο όπως το αποκαλούσε. Και όσο μελετούσε την κατάσταση τόσο πειθόταν πως κάπου υπήρχε κάποιο στοιχείο αλλά δεν είχε καταφέρει να το ανακαλύψει. Οι καινούριες προσπάθειες είχαν αποκαλύψει κάτι ακόμα πιο περίεργο. Αν και σαν επιχείρηση το νοσοκομείο ήταν ζημιογόνο και πραγματοποιούσε ζημίες δεν είχε πρόβλημα ταμειακής ροής και πλήρωνε τις υποχρεώσεις του κανονικά. Πως ήταν δυνατόν αυτό αν δεν πραγματοποιούσαν εισροές χρημάτων από κάποιο λογαριασμό όψεως ή από το κεφάλαιο. Εισφορές εταίρων; Μετοχές;
Το έψαξε, δεν είχαν κινηθεί τέτοιοι λογαριασμοί. άρα; Αναλώθηκε σε μια εκτεταμένη παρακολούθηση της ταμειακή ροής. Και τότε ανακάλυψε επιτέλους το πρώτο απτό ίχνος ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Φαινόταν ότι το νοσοκομείο ισορροπούσε στην κόψη του ξυραφιού. Πλήρωνε τις απαιτήσεις ακριβώς όταν ήταν απαιτητές, την τελευταία μέρα, καλύπτοντας τες με τα τρέχοντα έσοδα. Το ταμείο δεν άδειαζε αλλά οι λογαριασμοί πιστωτών αυξάνονταν. Ήταν αποτέλεσμα μιας τρομερά ευέλικτης απέλπιδας προσπάθειας ή υπήρχε κάτι εδώ; Όσο καλά και αν το έλεγχε κάποιος πως ποτέ δεν υπήρχε θέμα; Πως γίνονταν απαιτητές οι πληρωμές όταν υπήρχαν χρήματα;
Και τι ήταν που είχε ξαφνικά αλλάξει και παρουσιάστηκε κερδοφορία τώρα; Ο Μιχάλης έγειρε πίσω και ακούμπησε στην πλάτη της πολυθρόνας του. Έβγαλε τα γυαλιά του και έτριψε τα μάτια του. Όταν τα άνοιξε βρήκε απέναντί του να κάθεται τον Αλέξανδρο που χαμογελούσε.
-Κούραση;
-Ναι, είπε ο Μιχάλης.
Η δουλειά που έκανε ήταν απαιτητική και εκείνος δεν ξεκουραζόταν όσο θα έπρεπε. Όταν δεν δούλευε ασχολείτο με τα δικά του ενδιαφέροντα και αφιέρωνε επίσης πολύ χρόνο στην Κριστίν. Είχαν καθιερώσει πλέον να περνάνε μαζί κάποιο χρόνο στο σαλονάκι του πρώτου ορόφου με καφέ και σοκολάτα. Δεν ήταν μόνο τα βιβλία που συζητούσαν, αν και παρέμεναν ένα αγαπημένο θέμα, μιλούσαν σχεδόν για τα πάντα. Και όσο γνωρίζονταν ανακάλυπταν πολλά πράγματα που τους ένωναν όπως κοινές προτιμήσεις στη μουσική, φαγητά για τα οποία και οι δυο είχαν μια ιδιαίτερη αγάπη ή συνήθειες όπως εκείνη η μικρή τους βόλτα στην οροφή του κτιρίου.
Με όλα αυτά ο Μιχάλης είχε καταλήξει σε ελάχιστες ώρες ύπνου που είχαν το τίμημά τους, ένα τίμημα που αγόγγυστα πλήρωνε μιας και δεν ήθελε να εγκαταλείψει ούτε τις αγαπημένες ασχολίες του αλλά ούτε και να αποχωριστεί την γλυκιά συντροφιά της Κριστίν.
-Να κοιμάσαι περισσότερο και να μην ξενυχτάς με την παρουσία μιας όμορφης νεαράς, είπε ο Αλέξανδρος.
-Το ξέρεις και αυτό;
-Φυσικά.
-Άρα και η άλλη;
-Α όχι, είπε ο Αλέξανδρος, έχω δώσει εντολές στους ανθρώπους μου να παρεμποδίζουν όσο μπορούν την παρακολούθησή σου.
-Πως;
-Α είναι απλό, ας πούμε είναι ένας νοσοκόμος; Φροντίζουν να του βρουν αμέσως κάτι να κάνει. Είναι δήθες επισκέπτης; Ένας άνδρας της ασφάλειας τον πλησιάζει. Το βάζουν αμέσως στα πόδια, εξήγησε με ένα σαρδόνιο χαμόγελο ο Αλέξανδρος.
-Γι' αυτό είσαι τόσο ικανοποιημένος; Επειδή της χαλάς τα σχέδια;
-Και γι' αυτό. Αλλά γενικά της κατάφερα κάποια πλήγματα.
-Όπως;
-Όταν μου είπες για την ιστορία αυτή με την κάλυψη της εγγυητικής επιστολής, το έψαξα λίγο. Τόσο ώστε να μάθω ότι ο Χουτς το έκανε όσο χρειάστηκε για την υπόθεση της Κριστίν και μετά επανέφερε το προηγούμενο όριο. Μια μικρή χάρη στη μέγαιρα.
-Έχει παντού συμμάχους αυτή η γυναίκα;
-Αυτόν τον έχασε, φρόντισα να τον ξηλώσουν, είπε ο Αλέξανδρος. Πάντως έχεις καλύτερο αποτέλεσμα από ό,τι ήλπιζα.
-Δεν βρήκα την άκρη ακόμα.
-Θα τη βρεις, είμαι σίγουρος. Αλλά αναφερόμουν στην Καρς, την έχεις αναγκάσει να παίξει καλά χαρτιά. Και μόνο και μόνο για να κοιμηθεί μαζί σου.
-Όταν παγώσει η κόλαση! Αυτό δεν πρόκειται να γίνει ποτέ!
-Λόγω της όμορφης καστανομάλλας; Για την οποία δεν διστασες να ρισκάρεις μια μικρή περιουσία.
-Η Καρς είναι παντρεμένη, δεν θα κοιμόμουν μαζί της όπως και να ήταν το πράγμα. Η Κριστίν δεν έχει να κάνει με αυτό. Αν και η Καρς μάλλον αυτό θεωρεί.
Ο Αλέξανδρος χαμογέλασε.
-Μην το πεις, τον πρόλαβε ο Μιχάλης. Δεν χρειάζεται, ξέρω τι θα είναι.
-Α ναι...... Αλλά δεν θα έλεγα αυτό. Όχι. Αυτή τη φορά σε αφήνω να κινείσαι όπως θες, κάνε την Καρς να πάθει κρίση.
Ο Αλέξανδρος σηκώθηκε από τη θέση του. Πήγε ως την πόρτα και μετά στράφηκε.
-Εχεις χαιρετίσματα από την Ηλέκτρα.
-Αλέξανδρε!
Ο φίλος του βγήκε και ο Μιχάλης επέστρεψε στη δουλειά του.

Η Καρς συνήθιζε να βγαίνει βόλτα στους διαδρόμους του νοσοκομείου, απολάμβανε το φόβο που ήξερε ότι γεννούσε στους υφισταμένους της και την έλξη που ασκούσε στα ανδρικά βλέμματα. Δεν παρέλειπε να την κάνει αυτήν την βόλτα κάθε μεσημέρι τονίζοντας τον διόλου ευκαταφρόνητο εγωισμό της.
Ένιωθε απόλυτα ικανοποιημένη αυτό το μεσημέρι. Σύντομα το νοσοκομείο θα περνούσε στα χέρια της και θα το αξιοποιούσε όπως εκείνη ήθελε. Ήταν σίγουρη πως οι συνεχείς προσπάθειες του Μιχάλη δεν θα έφερναν κανένα απολύτως αποτέλεσμα και το σχέδιό της θα λειτουργούσε ακριβώς όπως είχε υπολογίσει και θα είχε διπλά κέρδη. Τώρα έμενε να ρίξει στο κρεβάτι της αυτόν τον άνδρα που είχε δείξει να αδιαφορεί τόσο πολύ για τα θέλγητρά της.
Σταμάτησε στον πρώτο όροφο για να πιει έναν καφέ αλλά καθώς πλησίασε την καφετέρια τα μάτια της στένεψαν με μίσος όπως είδε την Κριστίν καθισμένη στο σαλονάκι να διαβάζει ένα βιβλίο. Πως ήταν δυνατόν αυτό; Έπρεπε να είχε φύγει από μέρες. Η καλή της διάθεση εξανεμίστηκε εν ριπή οφθαλμού και αντικαταστάθηκε από έναν άγριο ανεξέλεγκτο θυμό.
-Καλημέρα, είπε πλησιάζοντας την ανυποψίαστη κοπέλα και κρύβοντας αυτό που σκεπτόταν.
-Καλημέρα, είπε η Κριστίν σηκώνοντας το βλέμμα από το βιβλίο. Μια σκιά ανησυχίας πέρασε από τα μάτια της κάνοντας την Μάρθα Καρς να νιώσει πολύ ευχαριστημένη.
-Ερχόμουν να πιω έναν καφέ και μιας και είδα μια γνωστή σκέφτηκα να πω ένα γεια. Πως πάς; Κανένα πρόβλημα;
-Αν εξαιρέσω ότι ο οργανισμός μου δεν αντιδρά στη θεραπεία όπως θα έπρεπε όλα καλά.
Δεν είχε λοιπόν πρόβλημα με το νοσοκομείο. Πως είχε γίνει αυτό; Μια υποψία πέρασε από το μυαλό της. Αν ήταν έτσι θα μπορούσε να απαλλαγεί από έναν επικίνδυνο αντίπαλο.
-Τι βιβλίο διαβάζεις; ρώτησε.
-Το Firewall, απάντησε η Κριστίν, είναι πολύ καλό.
-Δεν είναι του στυλ μου, προτιμώ στα βιβλία να υπάρχει συναίσθημα και ερωτισμός. Δεν σου αρέσουν τέτοια βιβλία;
-Όχι.
-Υποθέτω ότι πρέπει να έχεις και τις προσοίκουσες παραστάσεις, έριξε το πάρθιο βέλος της η Καρς, ξέρεις να έχεις ζήσει κάποια πράγματα.
-Καμία σχέση, απάντησε ψυχρά η Κριστίν, απλά προτιμώ τα βιβλία να έχουν υπόθεση και ενδιαφέρον.
Η Καρς δεν σκέφτηκε την απάντηση, δεν την ένοιαζε κιόλας. Είχε μάθει αυτό που ήθελε, η κοπέλα αγνοούσε το οικονομικό πρόβλημα, και η προσπάθειά της να την προσβάλλει είχε πάει άπατη. Χαιρέτησε και ξεκίνησε για το λογιστήριο. Θα πέφτανε κεφάλια.    
Μπήκε στο λογιστήριο απότομα και στάθηκε να απολαύσει την απόλυτη σιωπή που ακολούθησε την είσοδό της. Οι τρεις κοπέλες είχαν βουβαθεί και περίμεναν από εκείνη να μιλήσει. Τις κοίταξε με βλέμμα που δεν διέφερε από εκείνο που ένα αρπακτικό θα έριχνε σε κάθε παρείσακτο στο χώρο του. Πλησίασε τελικά τις τρεις κοπέλες.
-Πριν λίγες μέρες είχαμε ένα θέμα..... Μια εγγυητική αποστολή που είχε αποσυρθεί άρα θα έπρεπε να είχε γίνει εξιτήριο για μια ασθενή και να είχε φύγει.
Οι τρεις κοπέλες κοιτάκτηκαν και μετά η Φαίη ανασήκωσε τους ώμους και γύρισε στη δουλειά της. Δεν ήξερε τίποτα επί του θέματος αλλά δεν την ένοιαζε, εκείνη δεν κινδύνευε να απολυθεί ή να υποστεί την οργή της Καρς. Η Μόλι κοίταξε ανήσυχα τη Τζάνις που είχε ωστόσο θυμηθεί το θέμα.
-Το θέμα τακτοποιήθηκε, είπε.
-Α μπα; Πως; ρώτησε η Καρς στενεύοντας τα μάτια.
-Η τράπεζα επανέφερε το όριο.
-Ναι αλλά αυτό συνέβει μερικές μέρες μετά. Η ασθενής θα έπρεπε να έχει ήδη φύγει, είπε η Καρς. Ποιος την κράτησε εδώ; Εσύ;
-Αν ήταν στο χέρι μου δεν θα είχε φύγει, άσχετα με το όριο αφού χρειάζεται τη νοσηλεία.
-Πως τολμάς; Με κρίνεις; Εσύ μια υπάλληλος;
Η Καρς σήκωσε το χέρι της να χαστουκίσει την Τζάνις αλλά δεν πρόλαβε, την επόμενη στιγμή βρέθηκε πιασμένο σε μια ατσάλινη μέγγενη και ο πόνος την έκανε να φωνάξει. Διαπίστωσε πως ήταν ο Μιχάλης που είχε σταματήσει το χέρι της αρπάζοντάς την από τον καρπό.
-Το ξαναείπα αυτό νομίζω, είπε εκείνος ψυχρά, δεν σας επιτρέπω να κακομεταχειρίζεστε το προσωπικό μου όσο θα το αποκαλώ προσωπικό μου.
-Δεν θα την χτυπούσα αν δεν ήταν ανίκανη! Έπρεπε να είχε φροντίσει για την εξαγωγή μιας ασθενούς. Δεν το έκανε. Ξέρεις πόσο ζήμιωσε το νοσοκομείο;
-Καθόλου, ούτε ένα σεντ.
-Θα μπορούσε, αν δεν άλλαζε το όριο, δεν θα έπρεπε να είχε αλλάξει, και εκείνη κακώς πήρε την πρωτοβουλία.
-Δεν πήρε πρωτοβουλία, είπε ο Μιχάλης, με ενημέρωσε και εγώ αποφάσισα.
-Εσύ! Δεν θα έπρεπε. Πως ήξερες ότι θα αλλάξει το όριο;
-Ξεχνάς μάλλον ποιος είναι ο αδερφός μου, απάντησε αγέρωχα ο Μιχάλης αφήνοντας την να πιστεύει ότι ήταν το επιχειρηματικό δαιμόνιο του Αλέξανδρου που τον είχε πληροφορήσει και όχι ότι ήταν εκείνος που είχε καλύψει έστω για λίγο τραπεζικά την Κριστίν.
Η Καρς τον κοίταξε αποσβολωμένη και μετά είπε:
-Άσε το χέρι μου.
Ο Μιχάλης το άφησε και χαμογέλασε βλέποντας την να το τρίβει μορφάζοντας από τον πόνο. Γύρισε την πλάτη του και επέστρεψε στο γραφείο του. Κάθισε στην πολυθρόνα του και έκλεισε τα μάτια του. Ήταν τόσο κουρασμένος.
-Είσαι πολύ δυνατός.
Άνοιξε τα μάτια του και αντίκρισε την Καρς.
-Τι θες;
Η Καρς πλησίασε.
-Μου αρέσεις, και δεν μπορώ παρά να φαντάζομαι πως θα είναι μαζί σου στο κρεβάτι. Σε θέλω.
Ο Μιχάλης την κοίταξε για μια στιγμή και μετά είπε παγερά μια και μόνη λέξη.
-Εξαφανίσου!
-Θα μπορούσε να είναι ωραία.
-Τι δεν κατάλαβες στην λέξη εξαφανίσου;
Χωρίς να απαντήσει κάτι η Καρς έκανε μεταβολή και έφυγε. Ένιωθε το αίμα της να βράζει αλλά δεν το έδειξε. Είχε ήδη δρομολογήσει την επόμενη κίνησή της.
-Τζάνις, είπε ο Μιχάλης.
Η κοπέλα μπήκε στο γραφείο του. Ήταν κάτασπρη, σαν να είχε περάσει από μεγάλη αρρώστια. Η δεύτερη αντιπαράθεση με την Καρς την είχε ταράξει ακόμα περισσότερο από την πρώτη. Στάθηκε μπροστά στο Μιχάλη τρέμοντας ορατά.
-Ηρέμησε, είπε εκείνος.
Σηκώθηκε και έκανε το γύρο του γραφείου. Έπιασε την κοπέλα από τους ώμους και την κράτησε.
-Πέρασε, δεν θα σε απειλήσει ξανά.
-Σε έβαλα σε μπελάδες έτσι;
-Σε κανέναν μπελά που δεν είχα, μην ανησυχείς. Λοιπόν, πάρε την υπόλοιπη μέρα ρεπό και θα τα πούμε αύριο. Μόνο μια χάρη πριν φύγεις.
-Ποια;
-Καθώς θα φεύγεις σταμάτησε μια στιγμή στο γραφείο κινήσεως και πέρασε από τον καταστροφέα εγγράφων. Θέλω να γίνουν χαρτοπόλεμος αυτά.
Η κοπέλα κοίταξε τις εκτυπώσεις.
-Σε αυτές δούλευες τόσες μέρες.
-Ναι αλλά τώρα είναι πλέον ώρα να καταστραφούν, έκαναν τη δουλειά τους. Ξέρω ποιο θα είναι το επόμενο βήμα. Πήγαινέ τα αυτά για καταστροφή και μετά πήγαινε να ξεκουραστείς.
-Εντάξει Μιχάλη.
Η Τζάνις βγήκε από το γραφείο και ο Μιχάλης κάθισε και πάλι στην πολυθρόνα του. Δεν τι είχε πει τυχαία, είχε καταλήξει σε ένα συμπέρασμα. Αλλά έπρεπε να συνεχίσει και να δει αν θα επιβεβαιωνόταν αυτό που είχε υποψιαστεί.
Πήρε έναν αριθμό εσωτερικού τηλεφώνου και μίλησε με τον επικεφαλής αποθηκάριο. Του έδωσε μερικές οδηγίες και μετά έκλεισε το τηλέφωνο.

0 σχόλια

Αποφάσεις Ζωής 8

Author: Νυχτερινή Πένα /

-Συγνώμη Μιχάλη, άλλα προέκυψε ένα θέμα.
Ο Μιχάλης σήκωσε το βλέμμα του από τις εκτυπώσεις που μελετούσε και κοίταξε την Τζάνις. Η κοπέλα χαμογέλασε απολογητικά.
-Πες μου, είπε ο Μιχάλης.
 -Η εγγυητική επιστολή της Τέιλορ ανακλήθηκε από την τράπεζα και φυσικά στο γραφείο κινήσεως....
-Μάλιστα. Θέλουν κάλυψη, έτσι;
-Ναι.
-Τζάνις πάρε μου σε παρακαλώ την τράπεζα.
Η κοπέλα επέστρεψε στο γραφείο της, το βλέμμα του Μιχάλη έπεσε στην Φαίη, έγραφε στον υπολογιστή και χαμογελούσε σαν καλοταϊσμένη γάτα. Έγραφε αλλά προφανώς δεν έχανε λέξη από όσα λέγονταν.
-Μιχάλη, είπε η Τζάνις, πιάσε το τηλέφωνο, από την τράπεζα.
Ο Μιχάλης την ευχαρίστησε και πήρε το τηλέφωνο. Στην άλλη άκρη της γραμμής βρισκόταν μια νεαρή γυναίκα που τον πληροφόρησε ότι ήταν υπέυθυνη πιστώσεων της τράπεζας.
-Ποιο είναι το πρόβλημα με την εγγυητική επιστολή της Τέιλορ; ρώτησε ο Μιχάλης.
Το πρόσωπο της Κριστίν ήρθε ζωντανό στο μυαλό του καθώς πρόφερε το επίθετό της. Αν η εγγυητική επιστολή δεν τακτοποιείτο θα σήμαινε ότι η Κριστίν δεν θα μπορούσε να συνεχίσει να νοσηλεύεται. Κάτι που ήταν απαραίτητο.
-Πλέον δεν καλύπτεται από την τράπεζά μας.
-Μπορώ να μάθω το γιατί;
-Με απόφαση του διευθύνοντος συμβούλου κυρίου Χουτς αυξήθηκε το όριο καταθέσεων που απαιτείται για την έκδοση εγγυητικής επιστολής.
-Μάλιστα. Ευχαριστώ.
Ο Μιχάλης έκλεισε το τηλέφωνο. Ήταν μια κίνηση που μια τράπεζα μπορούσε να κάνει. Το συγκεκριμένο όριο ήταν ήδη υψηλό και τώρα που είχε ανέβει είχε περάσει τις καταθέσεις της οικογένειας της Κριστίν και η τράπεζα είχε αποσύρει την εγγύησή της. Αλλά κάτι του έλεγε ότι δεν ήταν τυχαίο.
Ήξερε τη λύση, αλλά αν την υλοποιούσε θα προκαλούσε την αντίδραση της Καρς. Έπρεπε να το κάνει; Δεν άργησε να αποφασίσει. Η Κριστίν χρειαζόταν τη θεραπεία, δεν θα της τη στερούσε μια ανήθικη γυναίκα.
-Τζάνις, είπε, σύνταξε σε παρακαλώ μια εγγυητική επιστολή.
-Εγγυητική; Με τι είδους εγγύηση;
-Επιταγή με ύψος είκοσι πέντε χιλιάδες δολάρια.
-Τράπεζας;
-HBSC, αλλά είναι προσωπική, είπε ο Μιχάλης ενώ είχε βγάλει το μπλοκ και έκοβε την επιταγή.
-Δική σου; είπε με έκπληξη η κοπέλα.
-Ναι, είπε ο Μιχάλης. Και να μην ενοχληθεί καν η δεσποινίδα Τέιλορ με το θέμα.
-Ναι φυσικά, είπε η Τζάνις.
-Ωραία.
Ο Μιχάλης ξαναγύρισε στο δικό του έργο και χάθηκε στους υπολογισμούς του ως που μια σκιά έπεσε πάνω στο γραφείο του και καθώς σήκωνε τα μάτια του να δει ποιος ήταν έπεφτε στο πληκτρολόγιο μια αστραφτερή φωτογραφία. Ήταν μια φωτογραφία της Νιόβης υπογεγραμμένη από την ίδια. Την εικόνιζε με ένα φόρεμα εποχής στην άκρη ενός ανεμοδαρμένου γκρεμού.
-Αυτόγραφο σου στέλνει, είπε ο επισκέπτης που δεν ήταν άλλο από τον Αλέξανδρο. Από την καινούρια της ταινία είναι η σκηνή.
-Κάθε επιτυχία της εύχομαι, είπε ο Μιχάλης, ενώ μια δεύτερη φωτογραφία έπεφτε στο γραφείο.
Αυτή εικόνιζε μια ολόγυμνη κοπέλα γονατιστή πάνω σε ένα κρεβάτι να στέλνει ένα φιλί.
-Αλέξανδρε! Τι είναι αυτό;
-Φωτογραφία, απάντησε ατάραχος εκείνος.
-Προφανώς, αλλά τι φωτογραφία.
-Είναι μια φίλη από το Ναύπλιο, η Ηλέκτρα.
-Ε και;
-Την τελευταία φορά που με πήρες τηλέφωνο ήταν μαζί μου και ρώτησε με ποιον μιλούσα και της είπα για' σενα και έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον. Οπότε της μίλησα εκτενέστερα και ιδού το αποτέλεσμα. Μια φωτογραφία της με τηλέφωνο και e - mail στην πίσω πλευρά.
-Αλέξανδρε!
Ο Μιχάλης έκανε να σηκωθεί αλλά ένας οξύς πόνος στο γόνατο τον ανάγκασε να αναθεωρήσει και να καθίσει πάλι. Έκλεισε τα μάτια του.
-Είσαι τυχερός που δεν μπορώ να σηκωθώ, είπε απειλητικά αλλά ο Αλέξανδρος απλά χαμογέλασε και κάθισε απέναντί του.
-Πως είναι τα πράγματα;
-Κάτι δεν πάει καλά. Αλέξανδρε όλα δείχνουν εντάξει αλλά ταυτόχρονα κάτι μου διαφεύγει. Έκανα έναν πρόχειρο ισολογισμό για τις μέρες που είμαι εδώ. Έχουμε κερδοφορία.
-Μεγάλη;
-Σημαντική. Τι άλλαξε Αλέξανδρε; Πρέπει να το βρω.
-Είμαι σίγουρος ότι θα το βρεις. Μπορώ να σε βοηθήσω σε κάτι;
-Όχι, εκτός και αν μπορείς να με απαλλάξεις από την Καρς.
-Δύσκολο, αλλά ξέρεις κάτι; Οι πληροφορίες μου λένε ότι η μανία που έχει μαζί σου αυτήν την στιγμή δεν αφορά το νοσοκομείο. Σε θέλει σαν άνδρα.
-Και αυτό είναι χειρότερο! είπε ξερά ο Μιχάλης. Γιατί.....
Σταμάτησε απότομα συνειδητοποιώντας τι παραλίγο να πει. Ο Αλέξανδρος ωστόσο δεν ξαφνιάστηκε.
-Ξέρω, οι αρχές σου. Λοιπόν. Πάω να επιληφθώ μερικών θεμάτων. Θα τα πούμε.
Ο Μιχάλης τον κοίταξε να απομακρύνεται με την σκέψη του ακόμα σε αυτό που ήταν έτοιμος να πει.
"Γιατί υπάρχει κάποια που αγαπάω."

0 σχόλια

Αποφάσεις Ζωής 7

Author: Νυχτερινή Πένα /

3.

Ο Μιχάλης ξύπνησε ευδιάθετος και ήξερε ότι αυτό οφειλόταν στο σπάνιο γεγονός του ήρεμου ύπνου που είχε κάνει. Σηκώθηκε από το κρεβάτι και ντύθηκε. Πέρασε στο γραφείο και άνοιξε τον υπολογιστή του. Τηλεφώνησε για πρωινό και μετά κάθισε στην πολυθρόνα και στράφηκε στην οθόνη που εμφανίζονταν τα εικονίδια καθώς είχε σχεδόν ολοκληρωθεί το φόρτωμα των δεδομένων.
Από μια παρόρμηση πήρε πάλι το τηλέφωνο και κάλεσε το γραφείο των νοσοκόμων στον τέταρτο. Του απάντησε η προϊσταμένη της βάρδιας. Ο Μιχάλης τη ρώτησε για την ασθενή στο 407. Είχε ξυπνήσει; Πως ήταν; Κοιμόταν ακόμη του είπε, δεν είχε κοιμηθεί καλά τη νύχτα από τις παρενέργειες της θεραπείας. Ο Μιχάλης την ευχαρίστησε και έκλεισε το τηλέφωνο.
Στράφηκε στον υπολογιστή και άνοιξε το αρχείο που ήθελε για να γράψει. Αυτήν την φορά ακόμα και αν το ήθελε η Καρς δεν θα μπορούσε να το διαβάσει μιας και έγραφε στην μητρική του γλώσσα. Στη σκέψη της Καρς έκανε μια γκριμάτσα. Την αποδίωξε και άρχισε να γράφει. Σταμάτησε μόνο καθώς το μυαλό του πήγε πάλι στην Κριστίν. Σκέφθηκε το χαμόγελό της και μετά θυμήθηκε την αίσθηση του αδύνατου σώματός της καθώς την μετακινούσε στο κρεβάτι της. Ήταν κρίμα μια τέτοια κοπέλα να παλεύει με ένα τόσο φρικτό πρόβλημα.
Ένα παράθυρο που άνοιξε εκείνη τη στιγμή τον ενημέρωσε ότι είχε ένα μήνυμα εσωτερικού ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. Για μια στιγμή σάστισε αλλά μετά κατάλαβε, υπήρχε κάποιο σύστημα προφανώς που επέτρεπε την αποστολή μηνυμάτων ηλεκτρονικού ταχυδρομείου από έναν υπολογιστή σε άλλον όχι μέσω του παγκοσμίου ιστού αλλά μέσω ιδιωτικού δικτύου του νοσοκομείου.
Το άνοιξε για να διαβάσει:
“Κατ' αρχάς να ζητήσω συγνώμη, πρόσβαλλά τις αρχές σου. Απλά όπως σου εξήγησα,  πέρασα μια δύσκολη περίοδο στην προσωπική μου ζωή και τώρα έχοντας γνωρίσει εσένα, και δεν θα σου κρύψω ότι μου αρέσεις, παρασύρθηκα. Και πάλι συγνώμη.”
Ο Μιχάλης κούνησε το κεφάλι του με δυσπιστία. Συνέχισε να διαβάζει ωστόσο.
“Επίσης πρέπει να σου ζητήσω συγνώμη που διάβασα κάτι που ήταν προσωπικό σου. Αλλά πρέπει να μου αναγνωρίσεις το ελαφρυντικό ότι είχα πειστεί ότι είχε να κάνει με την κατάσταση στο νοσοκομείο.”
Στο σημείο αυτό ο Μιχάλης μόρφασε. Φυσικά μόνο κάποιος εξαιρετικά καχύποπτος θα σκεφτόταν κάτι τέτοιο, ο ίδιος δεν είχε αφήσει να εννοηθεί κάτι για την ταυτότητα του κειμένου, κάθε άλλο. Είχε πει καθαρά ότι ήταν κάτι δικό του.
“Από αυτό που διάβασα φαίνεται ότι έχεις ταλέντο συνέχιζε το μήνυμα, και θα ήθελα τη γνώμη και τη βοήθειά σου σε κάτι. Γράφω και’ γω κάποια κομμάτια. Θα ήθελα να δεις αυτά που έχω γράψει. Κάποια κείμενα και ένα μικρό μυθιστόρημα.”
Αυτό ήταν το μήνυμα που είχε στείλει η Καρς. Υπήρχαν και έξι συνημμένα αρχεία. Ο Μιχάλης έριξε μια ματιά αλλά το μυαλό του δεν ήταν εκεί. Ήταν σε κάτι που προσπαθούσε να έρθει στην επιφάνεια του συνειδητού αλλά δεν το κατόρθωνε, κάποια λεπτομέρεια που σήμαινε κάτι αλλά αυτό το κάτι δεν μπορούσε ακόμα να το αντιληφθεί.
Σηκώθηκε από τη θέση του και έκανε μερικά βήματα στο γραφείο του. Τι ήταν αυτό που του διέφευγε; Αυτό που απαντούσε κάποιο ερώτημα;
Ξαναγύρισε και κάθισε. Άνοιξε τα συνημμένα που είχε στείλει η Καρς. Δεν χρειάστηκε πολύ για να τα διαβάσει, όλα μαζί ήταν κατά πολύ λιγότερα από ένα κεφάλαιο των ιστοριών που εκείνος έγραφε. Η θεματολογία της Καρς ήταν αποκλειστικά ο έρωτας, και δεν ήταν το συναίσθημα που την απασχολούσε, ήταν η πράξη και η άντληση ηδονής. Ήταν περιγραφικότατη στο συγκεκριμένο θέμα. Ο Μιχάλης είχε κάνει κάποιες σχέσεις και έτσι είχε κοιμηθεί με γυναίκες αλλά απείχε πολύ αυτό από τα όσα διάβαζε. Ήταν αρρωστημένα.
Διέγραψε με βδελυγμία τα αρχεία και το σχετικό μήνυμα.
Μετά σηκώθηκε και πάλι από τη θέση του. Τι δεν έβλεπε; Άφησε το γραφείο και προχώρησε προς την πόρτα. Τώρα δεν ήταν σε θέση να δουλέψει, τον είχε εξοργίσει όλη αυτή η ιστορία, εξ’ άλλου είχε έρθει η ώρα για να επισκεφθεί την Κριστίν.

Η κοπέλα ήταν καθισμένη στο κρεβάτι της και χαμογέλασε μόλις τον είδε. Τον κάλεσε να καθίσει και εκείνος το έκανε κοιτώντας την. Είχε ντυθεί με ένα τζιν και μια απλή μπλούζα. Έδειχνε καλύτερα, είχε αρχίσει να ανακάμπτει από τη θεραπεία.
-Θα ήθελες να πάμε κάτω για τον καφέ ή να τον πάρουμε εδώ;
-Ξέρεις τι θα ήθελα τώρα; είπε η κοπέλα. Να ανασάνω λίγο καθαρό αέρα, να με χτυπήσει ο βοριάς στο πρόσωπο.
-Ξέρω το κατάλληλο  μέρος, είπε ο Μιχάλης. Έλα πάμε, μόνο βάλε κάτι πάνω σου, κάνει κρύο εκεί.
Καθώς η Κριστίν φορούσε μια ζακέτα ο Μιχάλης κοίταξε το λεπτοκαμωμένο σώμα της. Στο μυαλό του ήρθε μια από τις σκηνές που με κάθε λεπτομέρεια περιέγραφε η Καρς, κούνησε το κεφάλι του, αν  το άφηνε το δηλητήριό της εύκολα θα μπορούσε να δηλητηριάσει εύκολα το μυαλό και τη σκέψη του.
-Έτοιμη.
-Πάμε.
Πήραν τον ανελκυστήρα και ανέβηκαν στο δωδέκατο όροφο. Εκεί βγήκαν σε ένα μικρό χώρο σαν μικρό αίθριο. Ήταν ένας χώρος που είχε περισσεύσει κατά την κατασκευή ελικοδρομίου και ήταν άδειος. Στάθηκαν ατενίζοντας τη θέα. Ήταν ένα όμορφο δροσερό πρωινό, ο αέρας έπαιζε με τα μαλλιά της κοπέλας που τα άφηνε να ανεμίζουν και απολάμβανε τις βαθιές ανάσες που μπορούσε να πάρει.
Στο βάθος το φως του ήλιου διαχεόταν ανάμεσα στα σύννεφα δημιουργώντας ένα θέαμα εφάμιλλο του χρωστήρα ενός κορυφαίου ζωγράφου.
-Τι σκέφτεσαι όταν βλέπεις κάτι τέτοιο; ρώτησε η κοπέλα.
-Γράψιμο, ποίηση κυρίως. Εσύ;
-Εγώ, είπε με χαμηλή φωνή η κοπέλα, σκέφτομαι ότι δεν θέλω να πεθάνω.
Ο Μιχάλης κοίταξε την κοπέλα με ένα σφίξιμο στο στήθος. Ήταν οδυνηρά ξαφνιασμένος. Εκείνη όμως ήταν τελείως ήρεμη. Το είχε ενστερνιστεί απολύτως ότι θα πέθαινε και δεν έδειχνε καν να φοβάται. Όχι αυτό ήταν ψέμματα, τα χέρια της που ακουμπούσαν στο προστατευτικό κάγκελο του παραπέτου το είχαν σφίξει τόσο που να ασπρίζουν οι αρθρώσεις της.
-Δεν θα πεθάνεις, είπε, η θεραπεία σου έχει αποτελέσματα, δεν είναι έτσι; Θα νικήσεις την αρρώστια.
-Είσαι πολύ ευγενικός, είπε η Κριστίν, αλλά ξέρω πως απλά παίρνω παράταση. Δεν θα αλλάξει τίποτα.
-Ποτέ δεν το ξέρεις αυτό, είπε ο Μιχάλης. Η ιατρική είναι η ταχύτερα εξελισσόμενη επιστήμη, κάθε μέρα ανακαλύπτονται νέα φάρμακα και θεραπείες.
-Ίσως..... Κοίτα, δεν χρειάζεται να μου δώσεις θάρρος. Ξέρω πως έχει η κατάσταση.
Η Κριστίν έσφιξε γύρω από το λεπτό σώμα της την ζακέτα που φορούσε και είπε:
-Μπορούμε να πάμε μέσα; Κρυώνω.
-Ναι, βέβαια.
Επέστρεψαν στο εσωτερικό του ορόφου και προχώρησαν στον ανελκυστήρα.
-Έρχεσαι συχνά εδώ πάνω; ρώτησε η κοπέλα.
-Μπα, είπε ο Μιχάλης, είναι εχθρικό έδαφος.
-Εχθρικό; Γιατί;
-Είναι τα γραφεία του διοικητικού συμβουλίου και η Καρς δεν θα χαιρόταν να με δει εδώ γύρω.
-Εξ' αιτίας μου; ρώτησε η Κριστίν καθώς έμπαιναν στον θαλαμίσκο. Επειδή υπήρξε κάποιο πρόβλημα και εσύ είπες να γίνει κανονικά η εισαγωγή;
-Όχι, είπε ο Μιχάλης, η Καρς και εγώ έχουμε αντίθετους στόχους εδώ. Εκείνη επιθυμεί να αποκτήσει το νοσοκομείο και να το εκμεταλλευτεί, εγώ προσπαθώ να το σώσω από το να πουληθεί.
-Αντίπαλα συμφέροντα.
-Περίπου, δεν θα με ένοιαζε αν η Καρς το διαχειριζόταν σαν νοσοκομείο αλλά δεν θέλει αυτό και όσοι εργάζονται εδώ αυτήν την στιγμή θα δουν την πόρτα της εξόδου.
-Ελπίζω τότε να πετύχεις αυτό που προσπαθείς, είπε η κοπέλα. Αλλά μην εργάζεσαι τόσο πολύ, θα αρρωστήσεις.
-Δεν θα πάθω τίποτα, μην ανησυχείς, είπε ο Μιχάλης. Αντέχω.
-Δεν χρειάζεται να δοκιμάζεις όμως συνέχεια το πόσο αντέχεις, είπε η κοπέλα.
Φτάσανε στον τέταρτο όροφο και η πόρτα άνοιξε αλλά η Κριστίν δεν έκανε καμία κίνηση να βγει.
-Εξακολουθείς να κερνάς καφέ; ρώτησε με ένα χαμόγελο.
-Φυσικά.
Κατέβηκαν στον πρώτο όροφο και αφού πήραν έναν καφέ και μια σοκολάτα κάθισαν στο σαλονάκι. Η Κριστίν κρατώντας το ποτήρι της με την κρύα σοκολάτα κοίταξε τον Μιχάλη που είχε καθίσει και έτριβε το γόνατό του. Έχοντας περπατήσει για πρώτη φορά μαζί του είχε φυσικά προσέξει ότι είχε κάποιο πρόβλημα με το πόδι του.
-Χτύπησες; ρώτησε.
-Όχι τώρα, είπε ο Μιχάλης, είναι παλιό χτύπημα. Πάνε πάνω από δέκα χρόνια.
-Και θα σε πονάει συνέχεια;
-Δεν πονάει πάντα, και όχι με την ίδια ένταση. Κυρίως πονάει όταν αλλάζει ο καιρός ή αν το κουράσω.
-Και αν σε ακουμπήσει κάποιος; Αν σε χτυπήσει;
-Τότε θα είναι άσχημο, είπε ο Μιχάλης. Ευτυχώς δεν συμβαίνει συχνά.
-Κρίμα όμως να συμβαίνει, είπε με συμπάθεια η κοπέλα.
Στο βλέμμα της υπήρχε μια ειλικρινή θλίψη όχι ο οίκτος που ο Μιχάλης είχε συνηθίσει να βλέπει. Οίκτο γιατί κάτα κάποιο τρόπο δεν ήταν πια ακέραιος, οίκτο γιατί δεν μπορούσε να κάνει αυτά που άλλοι κατάφερναν αβίαστα.
-Μην το σκέφτεσαι, είπε με ένα χαμόγελο. Δεν με σταμάτησε ποτέ από κάτι που να το ήθελα. Πήγα ακόμα και στην Ανταρκτική.
-Στην Ανταρκτική; εκπλάγηκε η Κριστίν.
-Χρειάστηκε, η προηγούμενη δουλειά που έκανα για τον Αλέξανδρο με πήγε εκεί.
-Θα πρέπει να ήταν ενδιαφέρον. Θα ήθελα να ταξιδέψω και' γω αλλά δυστυχώς η κατάστασή μου δεν το επιτρέπει. Μίλησέ μου λίγο για την άκρη του κόσμου.
Ο Μιχάλης το έκανε χωρίς να κρύψει την δική του εμπειρία με την αρκούδα που θα τον είχε σκοτώσει αν δεν είχε προλάβει ο Γκρήνγουντ να τη σκοτώσει. Η Κριστίν τον άκουγε με προσοχή και μετά έκανε μερικές ερωτήσεις. Περάσανε σε μια συζήτηση για ταξίδια και μέρη που ήθελαν να επισκεφθούν ως την ώρα που εκείνη έπρεπε να επιστρέψει στο δωμάτιό της. Τον αποχαιρέτησε και ο Μιχάλης ξεκίνησε να επιστρέψει στο γραφείο του με την σκέψη του όμως σε' κεινη.

Η Καρς έκλεισε το τηλέφωνο με μια έκφραση θυμού στο πρόσωπό της. Ξάπλωσε και πάλι στο κρεβάτι της.
-Προτιμάει αυτήν από' μενα; είπε ξερά. Δεν μπορώ να το ανεχτώ αυτό.
-Τι σε νοιάζει; ρώτησε ο άνδρας που ήταν ξαπλωμένος δίπλα της. Αφού είναι απλά ένα καπρίτσιο, εσύ το είπες.
-Θέλω να κάνω απλά σεξ με αυτόν τον άνδρα, με διαολίζει το ότι δεν δείχνει να επηρεάζεται από τις κινήσεις μου. Και περνάει ώρες με αυτήν!
-Ποια είναι αυτή; ρώτησε ο άνδρας που είχε αρχίσει να χαιδεύει την Καρς και καθόλου αθώα μάλιστα.
-Μια άρρωστη, δεν μπορώ να καταλάβω τι της βρίσκει.
-Ίσως είναι όμορφη.
-Ναι και τελείως άβγαλτη, αναρωτιέμαι.......
Ένα χαμόγελο φώτισε ξαφνικά το πρόσωπό της και άπλωσε το χέρι της στο τηλέφωνο. Κάλεσε έναν αριθμό και έδωσε μια εντολή. Μετα το έκλεισε και γέλασε ικανοποιημένη.
-Τι σχεδιάζεις;
-Α τίποτα, τίποτα.... είπε η Καρς ενώ παραδινόταν στα χάδια του. 

0 σχόλια

Αποφάσεις Ζωής 6

Author: Νυχτερινή Πένα /

Το επόμενο πρωί ξημέρωσε με αστραπόβροντα και ως που να σηκωθεί από το κρεβάτι είχε ξεσπάσει μια πραγματική καταιγίδα. Ευτυχώς το τραυματισμένο γόνατό του δεν τον ενοχλούσε περισσότερο από ό,τι συνήθως. Πέρασε στο χώρο εργασίας και κάθισε μπροστά στον υπολογιστή. Συνέχισε τη δουλειά του. Είχε πλέον φτάσει στο κλείσιμο της χρονιάς, οι τελευταίοι μήνες είχαν κλείσει με αρκετή ζημιά ώστε να αντιστρέψουν το αποτέλσμα και το σύνολο της χρονιάς οδηγώντας σε ζημιές, ζημιές που είχαν ενταθεί από τους δυο μήνες της νέας χρονιάς.
Τι είχε συμβεί; Σε όλο το διάστημα υπήρχε αρκετά μεγάλη πληρότητα στο νοσοκομείο και δεν είχαν υπάρξει θέματα καθυστέρησης πληρωμών ή ρευστότητας. Αλλά το πρώτο σύμπτωμα ότι κάτι δεν πάει καλά θα έπρεπε να είναι ακριβώς αυτό. Η έλλειψη ρευστότητος. Δεν είχε όμως υπαξει κανένα πρόβλημα, δεν ειχε αυξηθεί ο αριθμός των πιστωτών ούτε και είχαν εκδοθεί συναλλαγματικές.
Δεν μπορούσε να το καταλάβει. Κάτι δεν ήταν όπως έδειχνε αλλά τι ήταν αυτό;
Τη σκέψη του διέκοψε μια αναγγελία στα μεγάφωνα, την πρώτη φορά που την άκουσε δεν συνειδητοποίησε τι ήταν χαμένος όπως ήταν στους υπολογισμούς του. Τη δεύτερη όμως κατάλαβε. Ζητούσαν επειγόντως αίμα για κάποια περίπτωση που βρισκόταν στο χειρουργείο. Ήξερε πως το νοσοκομείο είχε απόθεμα αίματος έτοιμο σε φιάλες αλλά για να μπορεί να το χρησιμοποιήσει έπρεπε να βρεθούν δότες για να το αντικαταστήσει ώστε να υπάρχει την επόμενη φορά που θα χρειαζόταν και η οποία πολλές φορές ήταν μόλις ώρες μακριά.
Η ομάδα αίματος που ζητούσαν ήταν η δική του και έτσι σηκώθηκε από το γραφείο του και προχώρησε στην πόρτα. Βγήκε και κλείδωσε πίσω του την πόρτα. Έκανε στροφή για να πάει στους ανελκυστήρες και βρέθηκε πρόσωπο με πρόσωπο με την Καρς.
-Καλημέρα, είπε εκείνη. Εσένα αναζητούσα, ξέρεις σε....
-Ό,τι και να είναι πρέπει να περιμένει, είπε ο Μιχάλης απότομα, βιάζομαι τώρα.
Παραμέρισε την Καρς που τον άρπαξε από το μπράτσο.
-Κανένας δεν με αγνοεί εμένα. Δεν με θες εχθρό σου....
Ο Μιχάλης αποσπάστηκε από τη λαβή της και προχώρησε στη σκάλα αποφασισμένος να μη χάσει άλλο χρόνο μιας και η έκκληση για αίμα είχε επαναληφθεί. Κατέβηκε στο δεύτερο υπόγειο όροφο όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Το γόνατό του είχε αρχίσει να διαμαρτύρεται αλλά δεν σταμάτησε ως που έφτασε στο τμήμα αιμοληψίας και στάθηκε μπροστά στην κοπέλα που έκανε ξανά την έκκληση για αίμα. Δίπλα της με τη στολή χειρουργείου ήταν ο Άλφρεντ φανερά αγχωμένος.
-Τι έγινε; ρώτησε.
-Έχουμε ένα τριπλό χειρουργείο, ανδρόγυνο και το κοριτσάκι τους, ήταν σε τροχαίο. Έχουν την ίδια ομάδα, όλοι χρειάστηκαν αίμα αλλά το πρόβλημά μας είναι η μικρή. Έχει εσωτερική αιμορραγία και ως που να την βρούμε και να τη σταματήσουμε χρειάζεται αίμα, τόσο ορό όσο και πλάσμα.
-Εντάξει. Πάρε από' μενα.
-Ήπιες χάπι σήμερα;
-Όχι.
Ο Άλφρεντ ένευσε ανακουφισμένος.
-Έλα.. ξεκίνησε αλλά μια νοσοκόμα βγήκε από το χειρουργείο και τον διέκοψε.
-Παθαίνει κολπική μαρμαρυγή.
-Μαλάξεις! είπε και στράφηκε στον Μιχάλη. Θα ρισκάρεις για να σώσουμε το κοριτσάκι;
-Τι θες να κάνω;
-Απευθείας μετάγγιση από εσένα σε' κεινη.
Ο Μιχάλης ένευσε και ακολούθησε το γιατρό στον προθάλαμο του χειρουργείου όπου φόρεσε χειρουργική ρόμπα πάνω από τα ρούχα του και ειδικά καλύμματα στα παπούτσια του. Κάλυψε τα κοντοκομμένα μαλλιά του με το ειδικό σκουφάκι και πέρασε στο χειρουργείο. Ένιωσε να παγώνει βλέποντας το ματωμένο και μωλωπισμένο κορμάκι στο χειρουργικό τραπέζι. Έκατσε δίπλα της ενώ τον συνέδεαν με τα μηχανήματα που θα παρακολουθούσαν τη δική του κατασταση.
-Από που θα πάρουμε αίμα; ρώτησε ο αιμολήπτης.
-Θα δυσκολευτείς να βρεις φλέβα, είπε ο Μιχάλης, πάρε από δώ, πρόσθεσε και έτεινε το αριστερό χέρι του σφιγμένο σε γροθιά με τις φλέβες να πετάγονται στη ράχη του χεριού.
-Θα πονέσει, είπε ο νοσοκόμος.
-Το ξέρω, είπε ο Μιχάλης. Κάνε το!
Ο Άλφρεντ ένευσε και ο νοσοκόμος προχώρησε. Ο Μιχάλης έσφιξε τα δόντια καθώς τον τρυπούσε για να περάσει το σωληνάκι της αιμοληψίας. Ήταν ένα σημείο που αποφεύγεται για αιμοληψία ακριβώς επειδή είναι επίπονο αλλά εκείνος είχε στρέψει την προσοχή του στο κορίτσι.
-Κουράγιο μικρούλα, ψιθύρισε.
Οι εντολές των γιατρών ίσα που έφταναν στα αυτιά του. Εκείνος κοιτούσε το ωχρό προσωπάκι του κοριτσιού και ευχόταν να καταφέρουν να τη σώσουν. Κοίταζε πότε πότε το σωληνάκι που μετέφερε το αίμα του. Έλπιζε ότι θα της έδινε και τη δύναμη που χρειαζόταν για να κερδίσει τη μάχη για τη ζωή.
Ξαφνικά ένιωσε ένα χέρι στον ώμο του και γύρισε να δει. Ήταν ο   Άλφρεντ και χαμογελούσε.
-Τα καταφέραμε.
Ο Μιχάλης σηκώθηκε και παραπάτησε καθώς ζαλίστηκε.
-Με το μαλακό, είπε ο γιατρός, να προσέχεις λίγο σήμερα.
-Εντάξει, είπε ο Μιχάλης και κοίταξε το κοριτσάκι, θα γίνει καλά;
-Απολύτως.
-Ωραία, δεν μετανιώνω για το ρίσκο που πήραμε.
-Με το ένα μάτι κοίταγα συνέχεια τους καρδιακούς σου δείκτες. Εξακολουθείς να έχεις εκπληκτικά γερή καρδιά και μεγάλη, είπε ο γιατρός καθώς έβγαιναν στον προθάλαμο.
-Γιατρέ αυτό που έγινε εδώ πέρα δεν χρειάζεται να το μάθει κανείς, είπε ο Μιχάλης ενώ έβγαινε.
-Πραγματικά μεγάλη καρδιά, είπε εκείνος καθώς τον παρακολουθούσε να πηγαίνει προς τον ανελκυστήρα κουτσαίνοντας.

Ο Μιχάλης επέστρεψε στο γραφείο του και πέρασε στο δωμάτιο όπου έκανε ένα γρήγορο μπάνιο για να φύγει από πάνω του η μυρωδιά του χειρουργείου και ντύθηκε ξανά. Κάθισε στην πολυθρόνα του γραφείου του και έπιασε το τηλέφωνο. Πρώτα παρήγγειλε πρωινό και μετά τηλεφώνησε στον Άλφρεντ στο γραφείο του. Ο γιατρός το σήκωσε αμέσως.
-Πως είναι η μικρούλα;
-Συνήλθε από τη νάρκωση, θα πονάει τώρα αλλά θα γίνει καλά.
-Αν χρειαστεί άλλο αίμα....
-Δεν θα χρειαστεί, αλλά εσύ να μην το διανοηθείς, δεν μπορείς να δώσεις άλλο.
-Μάλιστα γιατρέ, είπε ο Μιχάλης με ένα χαμόγελο. Η Κριστίν πως είναι;
-Έκανε τη θεραπεία της και είναι στο δωμάτιό της.
-Μάλιστα. Μπορώ να πάω να τη δω;
-Ναι, καλό θα της κάνει λίγη παρέα. Οι γονείς της εργάζονται και δεν θα έρθουν πριν περάσουν ακόμα μερικές ώρες.
-Εντάξει γιατρέ, ευχαριστώ.
Έκλεισε το τηλέφωνο και έφαγε πρωινό, παρότι η ώρα ήταν περασμένη για κάτι τέτοιο, τον έκανε να νιώσει καλύτερα. Μετά άφησε το γραφείο του για να ανέβει στον τέταρτο όροφο.
Βρήκε την Κριστίν ξαπλωμένη, μόνο το κεφάλι της είχε λίγο ψηλότερα έχοντας βάλει και δεύτερο μαξιλάρι. Είχε στραμμένο το βλέμα της στο παράθυρο και τον συννεφιασμένο ουρανό έξω. Άκουσε τα βήματα και στράφηκε. Ένα αχνό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη της και τον καλωσόρισε με αδύναμη φωνή.
-Πως είσαι; ρώτησε ο Μιχάλης.
-Αισθάνομαι σαν να ανακάτεψε κάποιος τα σωθικά μου, είπε η κοπέλα. Θα καθίσεις;
-Αν θέλεις παρέα.
-Ναι κάθισε, είπε η Κριστίν αδύναμα.
Ο Μιχάλης τράβηξε μια καρέκλα και κάθισε κοντά της.
-Γιατί μένεις και Σαββατοκύριακο στο νοσοκομείο;
-Έχω να κάνω πολλή δουλειά.
-Τόσο πολύ που σε υποχρεώνει να μένεις εδώ;
-Αν θελω να σώσω το νοσοκομείο, είπε ο Μιχάλης.
-Και οι δικοί σου; Πως το πήραν; Που αφοσιώθηκες στην προσπάθεια αυτή;
-Δεν έχω δικούς μου, είπε ήσυχα ο Μιχάλης.
Η Κριστίν δαγκώθηκε, φάνηκε να μετανιώνει για την ερώτησή της.
-Συγνώμη, είπε.
-Δεν έγινε τίποτα. Δεν μπορούσες να ξέρεις κιόλας.
-Μπορώ να ζητήσω μια χάρη;
-Ναι, ό,τι θες, είπε ο Μιχάλης.
-Μπορείς να με βοηθήσεις να ανακαθίσω λίγο;
Ο Μιχάλης σηκώθηκε και στάθηκε δίπλα στο κρεβάτι της. Η κοπέλα τράβηξε τα σκεπάσματα και του υπέδειξε να την σηκώσει από τη μέση για να τη βάλει να κάτσει πιο ψηλά. Ήταν ζεστή αλλά έτρεμε καθώς εκείνος την ανασήκωνε για να καθίσει.
-Κρυώνεις;
-Είναι παρενέργεια της αγωγής, είπε η Κριστίν. Δεν μπορεί να γίνει κάτι.
Έπιασε από το κομοδίνο δίπλα της το βιβλίο του και έκανε να του το δώσει. Τα δάκτυλά της άνοιξαν και το έριξε κάτω. Ο Μιχάλης έσκυψε και το έπιασε.
-Συγνώμη, είπε η κοπέλα, με εξασθένησε πολύ η θεραπεία.
-Δεν έγινε τίποτα, είπε ο Μιχάλης παρότι η κίνηση είχε στείλει μια μαχαιριά πόνου να τον διατρέξει. Τώρα που το τελείωσες τι διαβάζεις;
-Το Κατάχρηση Εξουσίας του Μπαλντάσι, το έχεις διαβάσει;
-Ναι, το έχω.
-Είναι ενδιαφέρον. Μου αρέσουν οι συνωμοσίες. Γενικά οι περιπέτειες με μυστικά και γρήγορη δράση.
-Σου αρέσει ο Χίγκινς;
Συζητήσανε για αρκετή ώρα για βιβλία. Μετά καθώς ο Άλφρεντ ήρθε να τη δει ο Μιχάλης σηκώθηκε.
-Να αφήσω το γιατρό να κάνει τη δουλειά του, είπε στην Κριστίν. Θα τα ξαναπούμε, αν θέλεις δεν έχεις παρά να πάρεις το εσωτερικό τηλέφωνο 112 και θα μιλήσουμε.
-112, επανέλαβε η κοπέλα, θα το θυμάμαι.
Ο Μιχάλης βγήκε από το δωμάτιο. Προχώρησε στον ανελκυστήρα. Κατέβηκε στο ισόγειο και επέστρεψε στο γραφείο του.
Κάθισε στην πολυθρόνα. Το μυαλό του πήγε στην Κριστίν και το θάρρος με το οποίο αντιμετώπιζε την κατάστασή της. Παρότι σοβαρά άρρωστη δεν είχε παραιτηθεί από τη ζωή. Γενναία κοπέλα, πολύ γενναία.
Στράφηκε στον υπολογιστή, δεν είχε όρεξη για δουλειά, θα ασχολείτο με τα δικά του ενδιαφέροντα. Όπως τον καιρό που είχε βοηθήσει για πρώτη φορά τον Αλέξανδρο σε κάτι που δεν αφορούσε τον ίδιο αλλά την αγαπημένη του Νιόβη, συνέχιζε να ασχολείται με το γράψιμο.
Αλλά η αφοσίωση του στην αγαπημένη του ασχολία διακόπηκε απότομα με την είσοδο της Καρς στο γραφείο.
-Καλησπέρα, είπε η Μάρθα Καρς καθώς πλησίαζε και καθόταν απέναντί του σταυρώνοντας τα πόδια της.
-Καλησπέρα, απάντησε κοφτά ο Μιχάλης. Σε τι μπορώ να βοηθήσω;
-Δεν νομίζεις κατ' αρχάς ότι μου χρωστάς μια συγνώμη;
-Εγώ; είπε ο Μιχάλης σαστισμένος. Είχε ήδη ξεχάσει ότι την είχε παραμερίσει νωρίτερα στη βιασύνη του να απαντήσει στην έκκληση για την εύρεση αίματος.
-Με παραμέρισες πολύ απότομα και απρεπώς, δεν είμαι καμιά ασήμαντη γραμματέας.
-Δεν κατατάσσω τον κόσμο ανάλογα με τη θέση του στην ιεραρχία, είπε ο Μιχάλης ψυχρά, και η κατάσταση ήταν επείγουσα.
-Ναι έμαθα ότι κατέβηκες στο χειρουργικό, δεν ήξερα ότι είσαι και γιατρός.
Η Καρς έσκυψε μπροστά με ενδιαφέρον. Ο Μιχάλης δεν την κοίταξε.
-Δεν είμαι γιατρός, άλλη ήταν η βοήθεια που προσέφερα.
-Τέλος πάντων. Δέχομαι ότι μπορεί να βιαζόσουν, αλλά δεν θα έπρεπε να είσαι λίγο πιο ευγενικός; Μια ωραία γυναίκα δεν την παραμερίζεις έτσι.
Ο Μιχάλης την κάρφωσε με ένα σοβαρό, αυστηρό βλέμμα που την έκανε να αισθανθεί αμελητέα. Δεν είχε συνηθίσει να την αγνοούν, ήταν πάντα κάποια σημαντική και τώρα αυτός ο άνδρας που την αγνοούσε την έκανε να αισθανεται ασήμαντη. Πρόσεξε την οθόνη με το πυκνογραμμένο κείμενο.
-Τι είναι αυτό; Αναφορά για την κατάσταση του νοσοκομείου;
-Όχι, είναι κάτι δικό μου.
Η Μάρθα Καρς σηκώθηκε από τη θέση της και έσκυψε να δει το κείμενο αλλά ο Μιχάλης άπλωσε το χέρι του και έκλεισε την οθόνη.
-Γιατί είσαι τόσο αρνητικός;
Ο Μιχάλης ετοιμάστηκε να απαντήσει καυστικά αλλά τον πρόλαβε το κουδούνισμα του κινητού του που είχε αφήσει στο δωμάτιό του από πριν που είχε κάνει μπάνιο. Σηκώθηκε και πήγε να το πάρει.
-Ναι, είπε στα Ελληνικά βλέποντας ότι τον είχε καλέσει ο Αλέξανδρος. Με την Καρς στο διπλανό δωμάτιο όπου σίγουρα θα έστηνε αυτί, ήταν καλύτερα να χρησιμοποιήσει τη μητρική τους γλώσσα.
-Καλημέρα, είπε ο Αλέξανδρος.
-Εδώ βραδιάζει Αλέξανδρε.
-Σωστά. Έμαθα τα καινούρια σου κατορθώματα. Εξακολουθείς να είσαι γενναίος πέρα από κάθε σύνεση.
-Φυσικά, μιλάμε για ένα κοριτσάκι.
-Ναι ξέρω. Όπως ξέρω και ότι μετά επισκέφθηκες μια όμορφη νεαρά.
-Που το ξέρεις;
Ο Αλέξανδρος γέλασε.
-Σε παρακολουθούν περισσότεροι από ό,τι φαντάζεσαι. Μόλις βγεις από το λογιστηριο όπου πλέον δεν μπορείς να ελέγχεις ποιος είναι γύρω σου είσαι υπό παρακολούθηση.
-Α έτσι ε;
-Ναι, μόνο που δεν είναι τόσο πιστοί όσο φαντάζεται, είπε με ένα σαρδόνιο ύφος ο Αλέξανδρος. Μαθαίνει μόνο όσα θέλω εγώ να μαθαίνει.
-Πολύ καλά, είπε ο Μιχάλης. Είναι εδώ τώρα.
-Η Καρς;
-Ναι.
-Την ενδιαφέρεις πολύ βλέπω. Πρόσεχέ την, είναι εκδικητική σαν θυμωμένη οχιά.
-Πότε επιστρέφεις;
-Τη Δευτέρα.
-Πολύ ωραία.
-Πες μου για την κοπέλα.
-Δεν τρέχει τίποτα Αλέξανδρε με την κοπέλα! Με τη μέγαιρα μέσα πες μου τι να κάνω.
-Να προσέχεις μην της δώσεις αφορμή για το οτιδήποτε. Θα δούμε τι θα κάνουμε όταν επιστρέψω.
Ο Μιχάλης έκλεισε το τηλέφωνο και επέστρεψε στο γραφείο όπου κάθε σκέψη για σύνεση ξεχάστηκε και τη θέση της πήρε η οργή. Η Καρς ήταν καθισμένη στη θέση του και είχε ανοίξει την οθόνη και διάβαζε. Ο Μιχάλης πολύ σπάνια θύμωνε αλλά όταν γινόταν αυτό η οργή του ήταν τρομερή. Πλησίασε την Καρς, την άρπαξε από τους ώμους και την τράβηξε έξω από την πολυθρόνα σπρώχνοντάς την μακριά. Εκείνη παραπάτησε αλλά στάθηκε όρθια.
-Πως τολμάς;
-Εγώ; Εγώ πως τολμώ; είπε ο Μιχάλης. Ή εσύ που διάβασες κάτι προσωπικό μου;
-Ο υπολογιστής είναι μέρος του τεχνικού εξοπλισμού του νοσοκομείου άρα και δικός μου όπως και το νοσοκομείο. Είχα κάθε δικαίωμα να τον ανοίξω.
-Δεν είναι ακόμη δικό σου το νοσοκομείο! Και τώρα έξω από το γραφείο μου.
Ο Μιχάλης πήγε την Καρς ως την πόρτα του λογιστηρίου και την έσπρωξε έξω. Έκλεισε την πόρτα και επέστρεψε στο γραφείο του. Χτύπησε με οργή το χέρι του στην επιφάνειά του.
-Να πάρει! είπε.
Το τηλέφωνο χτύπησε και ο Μιχάλης το σήκωσε χωρίς να συνειδητοποιήσει ότι ήταν εσωτερική γραμμή.
-Ναι!
-Καλησπέρα, ενοχλώ;
-Όχι καθόλου, απάντησε και ασυναίσθητα χαμογέλασε ακούγοντας την απαλή φωνή της Κριστίν. σε τι μπορώ να φανώ χρήσιμος;
-Ήθελα απλά να ζητήσω συγνώμη, δεν ήμουν και καμιά σπουδαία παρέα σήμερα.
-Κατανοητό αφού δεν ήσουν καλά.
-Ήθελα να ζητήσω συγνώμη.
-Δεν χρειάζεται. Τώρα πως είσαι;
-Καλύτερα.
-Χαίρομαι.
-Αύριο θα είσαι πάλι εδώ; Στο νοσοκομείο; ρώτησε η Κριστίν.
-Ναι, βέβαια, είπε ο Μιχάλης, θα ήθελες να τα πούμε αύριο, να πιούμε έναν καφέ μαζί;
-Δεν πίνω καφέ αλλά μια σοκολάτα ευχαρίστως θα την έπινα.
-Ναι σωστά, είπε ο Μιχάλης με ένα χαμόγελο. Σοκολάτα.
-Ωραία, θα τα πούμε το πρωί, είπε η Κριστίν.
-Καληνύχτα Κριστίν.
-Καληνύχτα Μιχάλη.
Μόλις έκλεισε το τηλέφωνο ο Μιχάλης πήγε και κλείδωσε την πόρτα, έσβησε το φως και πήγε για ύπνο. Συνειδητοποίησε ότι είχε ηρεμήσει, η οργή που είχε ανάψει μέσα του από την Καρς είχε σβηστεί από την Κριστίν. Η μικρή συνομιλία με την κοπέλα είχε σταθεί ευεργετική για εκείνον.
Ξάπλωσε με τη σκέψη του να γυρίζει στα γεγονότα της ημέρας. Καθώς γλιστρούσε στην αγκαλιά του Μορφέα σκέφθηκε ότι είχε πει ψέμματα στον Αλέξανδρο για την Κριστίν.

0 σχόλια

Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)