4.
Οι επόμενες μέρες πέρασαν για τον Μιχάλη με το
ίδιο μοτίβο δουλεύοντας σκληρά με τα νούμερα και προσπαθώντας να βγάλει άκρη
από το λογιστικό μυστήριο όπως το αποκαλούσε. Και όσο μελετούσε την κατάσταση
τόσο πειθόταν πως κάπου υπήρχε κάποιο στοιχείο αλλά δεν είχε καταφέρει να το ανακαλύψει.
Οι καινούριες προσπάθειες είχαν αποκαλύψει κάτι ακόμα πιο περίεργο. Αν και σαν
επιχείρηση το νοσοκομείο ήταν ζημιογόνο και πραγματοποιούσε ζημίες δεν είχε
πρόβλημα ταμειακής ροής και πλήρωνε τις υποχρεώσεις του κανονικά. Πως ήταν
δυνατόν αυτό αν δεν πραγματοποιούσαν εισροές χρημάτων από κάποιο λογαριασμό
όψεως ή από το κεφάλαιο. Εισφορές εταίρων; Μετοχές;
Το έψαξε, δεν είχαν κινηθεί τέτοιοι λογαριασμοί.
άρα; Αναλώθηκε σε μια εκτεταμένη παρακολούθηση της ταμειακή ροής. Και τότε
ανακάλυψε επιτέλους το πρώτο απτό ίχνος ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Φαινόταν ότι
το νοσοκομείο ισορροπούσε στην κόψη του ξυραφιού. Πλήρωνε τις απαιτήσεις
ακριβώς όταν ήταν απαιτητές, την τελευταία μέρα, καλύπτοντας τες με τα τρέχοντα
έσοδα. Το ταμείο δεν άδειαζε αλλά οι λογαριασμοί πιστωτών αυξάνονταν. Ήταν
αποτέλεσμα μιας τρομερά ευέλικτης απέλπιδας προσπάθειας ή υπήρχε κάτι εδώ; Όσο
καλά και αν το έλεγχε κάποιος πως ποτέ δεν υπήρχε θέμα; Πως γίνονταν απαιτητές
οι πληρωμές όταν υπήρχαν χρήματα;
Και τι ήταν που είχε ξαφνικά αλλάξει και
παρουσιάστηκε κερδοφορία τώρα; Ο Μιχάλης έγειρε πίσω και ακούμπησε στην πλάτη
της πολυθρόνας του. Έβγαλε τα γυαλιά του και έτριψε τα μάτια του. Όταν τα
άνοιξε βρήκε απέναντί του να κάθεται τον Αλέξανδρο που χαμογελούσε.
-Κούραση;
-Ναι, είπε ο Μιχάλης.
Η δουλειά που έκανε ήταν απαιτητική και εκείνος
δεν ξεκουραζόταν όσο θα έπρεπε. Όταν δεν δούλευε ασχολείτο με τα δικά του
ενδιαφέροντα και αφιέρωνε επίσης πολύ χρόνο στην Κριστίν. Είχαν καθιερώσει
πλέον να περνάνε μαζί κάποιο χρόνο στο σαλονάκι του πρώτου ορόφου με καφέ και
σοκολάτα. Δεν ήταν μόνο τα βιβλία που συζητούσαν, αν και παρέμεναν ένα
αγαπημένο θέμα, μιλούσαν σχεδόν για τα πάντα. Και όσο γνωρίζονταν ανακάλυπταν
πολλά πράγματα που τους ένωναν όπως κοινές προτιμήσεις στη μουσική, φαγητά για
τα οποία και οι δυο είχαν μια ιδιαίτερη αγάπη ή συνήθειες όπως εκείνη η μικρή
τους βόλτα στην οροφή του κτιρίου.
Με όλα αυτά ο Μιχάλης είχε καταλήξει σε ελάχιστες
ώρες ύπνου που είχαν το τίμημά τους, ένα τίμημα που αγόγγυστα πλήρωνε μιας και
δεν ήθελε να εγκαταλείψει ούτε τις αγαπημένες ασχολίες του αλλά ούτε και να
αποχωριστεί την γλυκιά συντροφιά της Κριστίν.
-Να κοιμάσαι περισσότερο και να μην ξενυχτάς με
την παρουσία μιας όμορφης νεαράς, είπε ο Αλέξανδρος.
-Το ξέρεις και αυτό;
-Φυσικά.
-Άρα και η άλλη;
-Α όχι, είπε ο Αλέξανδρος, έχω δώσει εντολές
στους ανθρώπους μου να παρεμποδίζουν όσο μπορούν την παρακολούθησή σου.
-Πως;
-Α είναι απλό, ας πούμε είναι ένας νοσοκόμος;
Φροντίζουν να του βρουν αμέσως κάτι να κάνει. Είναι δήθες επισκέπτης; Ένας
άνδρας της ασφάλειας τον πλησιάζει. Το βάζουν αμέσως στα πόδια, εξήγησε με ένα
σαρδόνιο χαμόγελο ο Αλέξανδρος.
-Γι' αυτό είσαι τόσο ικανοποιημένος; Επειδή της
χαλάς τα σχέδια;
-Και γι' αυτό. Αλλά γενικά της κατάφερα κάποια
πλήγματα.
-Όπως;
-Όταν μου είπες για την ιστορία αυτή με την
κάλυψη της εγγυητικής επιστολής, το έψαξα λίγο. Τόσο ώστε να μάθω ότι ο Χουτς
το έκανε όσο χρειάστηκε για την υπόθεση της Κριστίν και μετά επανέφερε το
προηγούμενο όριο. Μια μικρή χάρη στη μέγαιρα.
-Έχει παντού συμμάχους αυτή η γυναίκα;
-Αυτόν τον έχασε, φρόντισα να τον ξηλώσουν, είπε
ο Αλέξανδρος. Πάντως έχεις καλύτερο αποτέλεσμα από ό,τι ήλπιζα.
-Δεν βρήκα την άκρη ακόμα.
-Θα τη βρεις, είμαι σίγουρος. Αλλά αναφερόμουν
στην Καρς, την έχεις αναγκάσει να παίξει καλά χαρτιά. Και μόνο και μόνο για να
κοιμηθεί μαζί σου.
-Όταν παγώσει η κόλαση! Αυτό δεν πρόκειται να
γίνει ποτέ!
-Λόγω της όμορφης καστανομάλλας; Για την οποία
δεν διστασες να ρισκάρεις μια μικρή περιουσία.
-Η Καρς είναι παντρεμένη, δεν θα κοιμόμουν μαζί
της όπως και να ήταν το πράγμα. Η Κριστίν δεν έχει να κάνει με αυτό. Αν και η
Καρς μάλλον αυτό θεωρεί.
Ο Αλέξανδρος χαμογέλασε.
-Μην το πεις, τον πρόλαβε ο Μιχάλης. Δεν
χρειάζεται, ξέρω τι θα είναι.
-Α ναι...... Αλλά δεν θα έλεγα αυτό. Όχι. Αυτή τη
φορά σε αφήνω να κινείσαι όπως θες, κάνε την Καρς να πάθει κρίση.
Ο Αλέξανδρος σηκώθηκε από τη θέση του. Πήγε ως την
πόρτα και μετά στράφηκε.
-Εχεις χαιρετίσματα από την Ηλέκτρα.
-Αλέξανδρε!
Ο φίλος του βγήκε και ο Μιχάλης επέστρεψε στη
δουλειά του.
Η Καρς συνήθιζε να βγαίνει βόλτα στους διαδρόμους
του νοσοκομείου, απολάμβανε το φόβο που ήξερε ότι γεννούσε στους υφισταμένους
της και την έλξη που ασκούσε στα ανδρικά βλέμματα. Δεν παρέλειπε να την κάνει
αυτήν την βόλτα κάθε μεσημέρι τονίζοντας τον διόλου ευκαταφρόνητο εγωισμό της.
Ένιωθε απόλυτα ικανοποιημένη αυτό το μεσημέρι.
Σύντομα το νοσοκομείο θα περνούσε στα χέρια της και θα το αξιοποιούσε όπως
εκείνη ήθελε. Ήταν σίγουρη πως οι συνεχείς προσπάθειες του Μιχάλη δεν θα
έφερναν κανένα απολύτως αποτέλεσμα και το σχέδιό της θα λειτουργούσε ακριβώς
όπως είχε υπολογίσει και θα είχε διπλά κέρδη. Τώρα έμενε να ρίξει στο κρεβάτι
της αυτόν τον άνδρα που είχε δείξει να αδιαφορεί τόσο πολύ για τα θέλγητρά της.
Σταμάτησε στον πρώτο όροφο για να πιει έναν καφέ
αλλά καθώς πλησίασε την καφετέρια τα μάτια της στένεψαν με μίσος όπως είδε την
Κριστίν καθισμένη στο σαλονάκι να διαβάζει ένα βιβλίο. Πως ήταν δυνατόν αυτό;
Έπρεπε να είχε φύγει από μέρες. Η καλή της διάθεση εξανεμίστηκε εν ριπή
οφθαλμού και αντικαταστάθηκε από έναν άγριο ανεξέλεγκτο θυμό.
-Καλημέρα, είπε πλησιάζοντας την ανυποψίαστη
κοπέλα και κρύβοντας αυτό που σκεπτόταν.
-Καλημέρα, είπε η Κριστίν σηκώνοντας το βλέμμα
από το βιβλίο. Μια σκιά ανησυχίας πέρασε από τα μάτια της κάνοντας την Μάρθα
Καρς να νιώσει πολύ ευχαριστημένη.
-Ερχόμουν να πιω έναν καφέ και μιας και είδα μια
γνωστή σκέφτηκα να πω ένα γεια. Πως πάς; Κανένα πρόβλημα;
-Αν εξαιρέσω ότι ο οργανισμός μου δεν αντιδρά στη
θεραπεία όπως θα έπρεπε όλα καλά.
Δεν είχε λοιπόν πρόβλημα με το νοσοκομείο. Πως
είχε γίνει αυτό; Μια υποψία πέρασε από το μυαλό της. Αν ήταν έτσι θα μπορούσε
να απαλλαγεί από έναν επικίνδυνο αντίπαλο.
-Τι βιβλίο διαβάζεις; ρώτησε.
-Το Firewall, απάντησε η Κριστίν, είναι πολύ
καλό.
-Δεν είναι του στυλ μου, προτιμώ στα βιβλία να
υπάρχει συναίσθημα και ερωτισμός. Δεν σου αρέσουν τέτοια βιβλία;
-Όχι.
-Υποθέτω ότι πρέπει να έχεις και τις προσοίκουσες
παραστάσεις, έριξε το πάρθιο βέλος της η Καρς, ξέρεις να έχεις ζήσει κάποια
πράγματα.
-Καμία σχέση, απάντησε ψυχρά η Κριστίν, απλά
προτιμώ τα βιβλία να έχουν υπόθεση και ενδιαφέρον.
Η Καρς δεν σκέφτηκε την απάντηση, δεν την ένοιαζε
κιόλας. Είχε μάθει αυτό που ήθελε, η κοπέλα αγνοούσε το οικονομικό πρόβλημα,
και η προσπάθειά της να την προσβάλλει είχε πάει άπατη. Χαιρέτησε και ξεκίνησε
για το λογιστήριο. Θα πέφτανε κεφάλια.
Μπήκε στο λογιστήριο απότομα και στάθηκε να
απολαύσει την απόλυτη σιωπή που ακολούθησε την είσοδό της. Οι τρεις κοπέλες
είχαν βουβαθεί και περίμεναν από εκείνη να μιλήσει. Τις κοίταξε με βλέμμα που
δεν διέφερε από εκείνο που ένα αρπακτικό θα έριχνε σε κάθε παρείσακτο στο χώρο
του. Πλησίασε τελικά τις τρεις κοπέλες.
-Πριν λίγες μέρες είχαμε ένα θέμα..... Μια
εγγυητική αποστολή που είχε αποσυρθεί άρα θα έπρεπε να είχε γίνει εξιτήριο για
μια ασθενή και να είχε φύγει.
Οι τρεις κοπέλες κοιτάκτηκαν και μετά η Φαίη
ανασήκωσε τους ώμους και γύρισε στη δουλειά της. Δεν ήξερε τίποτα επί του
θέματος αλλά δεν την ένοιαζε, εκείνη δεν κινδύνευε να απολυθεί ή να υποστεί την
οργή της Καρς. Η Μόλι κοίταξε ανήσυχα τη Τζάνις που είχε ωστόσο θυμηθεί το
θέμα.
-Το θέμα τακτοποιήθηκε, είπε.
-Α μπα; Πως; ρώτησε η Καρς στενεύοντας τα μάτια.
-Η τράπεζα επανέφερε το όριο.
-Ναι αλλά αυτό συνέβει μερικές μέρες μετά. Η
ασθενής θα έπρεπε να έχει ήδη φύγει, είπε η Καρς. Ποιος την κράτησε εδώ; Εσύ;
-Αν ήταν στο χέρι μου δεν θα είχε φύγει, άσχετα
με το όριο αφού χρειάζεται τη νοσηλεία.
-Πως τολμάς; Με κρίνεις; Εσύ μια υπάλληλος;
Η Καρς σήκωσε το χέρι της να χαστουκίσει την
Τζάνις αλλά δεν πρόλαβε, την επόμενη στιγμή βρέθηκε πιασμένο σε μια ατσάλινη
μέγγενη και ο πόνος την έκανε να φωνάξει. Διαπίστωσε πως ήταν ο Μιχάλης που
είχε σταματήσει το χέρι της αρπάζοντάς την από τον καρπό.
-Το ξαναείπα αυτό νομίζω, είπε εκείνος ψυχρά, δεν
σας επιτρέπω να κακομεταχειρίζεστε το προσωπικό μου όσο θα το αποκαλώ προσωπικό
μου.
-Δεν θα την χτυπούσα αν δεν ήταν ανίκανη! Έπρεπε
να είχε φροντίσει για την εξαγωγή μιας ασθενούς. Δεν το έκανε. Ξέρεις πόσο
ζήμιωσε το νοσοκομείο;
-Καθόλου, ούτε ένα σεντ.
-Θα μπορούσε, αν δεν άλλαζε το όριο, δεν θα
έπρεπε να είχε αλλάξει, και εκείνη κακώς πήρε την πρωτοβουλία.
-Δεν πήρε πρωτοβουλία, είπε ο Μιχάλης, με
ενημέρωσε και εγώ αποφάσισα.
-Εσύ! Δεν θα έπρεπε. Πως ήξερες ότι θα αλλάξει το
όριο;
-Ξεχνάς μάλλον ποιος είναι ο αδερφός μου,
απάντησε αγέρωχα ο Μιχάλης αφήνοντας την να πιστεύει ότι ήταν το επιχειρηματικό
δαιμόνιο του Αλέξανδρου που τον είχε πληροφορήσει και όχι ότι ήταν εκείνος που
είχε καλύψει έστω για λίγο τραπεζικά την Κριστίν.
Η Καρς τον κοίταξε αποσβολωμένη και μετά είπε:
-Άσε το χέρι μου.
Ο Μιχάλης το άφησε και χαμογέλασε βλέποντας την
να το τρίβει μορφάζοντας από τον πόνο. Γύρισε την πλάτη του και επέστρεψε στο
γραφείο του. Κάθισε στην πολυθρόνα του και έκλεισε τα μάτια του. Ήταν τόσο
κουρασμένος.
-Είσαι πολύ δυνατός.
Άνοιξε τα μάτια του και αντίκρισε την Καρς.
-Τι θες;
Η Καρς πλησίασε.
-Μου αρέσεις, και δεν μπορώ παρά να φαντάζομαι
πως θα είναι μαζί σου στο κρεβάτι. Σε θέλω.
Ο Μιχάλης την κοίταξε για μια στιγμή και μετά
είπε παγερά μια και μόνη λέξη.
-Εξαφανίσου!
-Θα μπορούσε να είναι ωραία.
-Τι δεν κατάλαβες στην λέξη εξαφανίσου;
Χωρίς να απαντήσει κάτι η Καρς έκανε μεταβολή και
έφυγε. Ένιωθε το αίμα της να βράζει αλλά δεν το έδειξε. Είχε ήδη δρομολογήσει
την επόμενη κίνησή της.
-Τζάνις, είπε ο Μιχάλης.
Η κοπέλα μπήκε στο γραφείο του. Ήταν κάτασπρη,
σαν να είχε περάσει από μεγάλη αρρώστια. Η δεύτερη αντιπαράθεση με την Καρς την
είχε ταράξει ακόμα περισσότερο από την πρώτη. Στάθηκε μπροστά στο Μιχάλη
τρέμοντας ορατά.
-Ηρέμησε, είπε εκείνος.
Σηκώθηκε και έκανε το γύρο του γραφείου. Έπιασε
την κοπέλα από τους ώμους και την κράτησε.
-Πέρασε, δεν θα σε απειλήσει ξανά.
-Σε έβαλα σε μπελάδες έτσι;
-Σε κανέναν μπελά που δεν είχα, μην ανησυχείς.
Λοιπόν, πάρε την υπόλοιπη μέρα ρεπό και θα τα πούμε αύριο. Μόνο μια χάρη πριν
φύγεις.
-Ποια;
-Καθώς θα φεύγεις σταμάτησε μια στιγμή στο
γραφείο κινήσεως και πέρασε από τον καταστροφέα εγγράφων. Θέλω να γίνουν
χαρτοπόλεμος αυτά.
Η κοπέλα κοίταξε τις εκτυπώσεις.
-Σε αυτές δούλευες τόσες μέρες.
-Ναι αλλά τώρα είναι πλέον ώρα να καταστραφούν,
έκαναν τη δουλειά τους. Ξέρω ποιο θα είναι το επόμενο βήμα. Πήγαινέ τα αυτά για
καταστροφή και μετά πήγαινε να ξεκουραστείς.
-Εντάξει Μιχάλη.
Η Τζάνις βγήκε από το γραφείο και ο Μιχάλης
κάθισε και πάλι στην πολυθρόνα του. Δεν τι είχε πει τυχαία, είχε καταλήξει σε
ένα συμπέρασμα. Αλλά έπρεπε να συνεχίσει και να δει αν θα επιβεβαιωνόταν αυτό
που είχε υποψιαστεί.
Πήρε έναν αριθμό
εσωτερικού τηλεφώνου και μίλησε με τον επικεφαλής αποθηκάριο. Του έδωσε μερικές
οδηγίες και μετά έκλεισε το τηλέφωνο.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου