2.
Τις επόμενες τέσσερις μέρες ο Μιχάλης τις πέρασε
με τις τρέχουσες υποχρεώσεις της δουλειάς του, ενημερώθηκε για τα θέματα που
υπήρχαν σε εκκρεμότητα και μπήκε στο ρυθμό λειτουργίας του νοσοκομείου. Τότε
μόνο άρχισε να ασχολείται με την πραγματική του αποστολή, να ανακαλύψει τι είχε
συμβεί και το νοσοκομείο κινδύνευε με χρεοκοπία. Ήταν αυτό που τον είχε
ξαφνιάσει και είχε δεχθεί να βοηθήσει τον Αλέξανδρο. Ο ισολογισμός φαινόταν μια
χαρά αλλά ήξερε ότι δεν θα ήταν τόσο εύκολο το θέμα. Έτσι είχε πάρει τη θέση με
σκοπό να λύσει το γρίφο.
Ο Αλέξανδρος είχε αποδειχθεί ικανότατος στη
διάδοση των φημών που έπρεπε και το προσωπικό τον αντιμετώπιζε πιο φιλικά.
Δεδομένου ότι ήταν πιο συνεργάσιμος από τον άνθρωπο που είχε αντικαταστήσει
είχε εύκολα κερδίσει το προσωπικό αφού διαδόθηκε ότι δεν ήθελε να κλείσει το
νοσοκομείο αν μπορούσε να αποφευχθεί.
Δεν είχε πρόβλημα να τακτοποιηθεί στο μικρό χώρο
που ήταν το προσωπικό του δωμάτιο μιας και τα ρούχα του χωρούσαν άνετα στην
μονόφυλλη εντοιχισμένη ντουλάπα και τα υπόλοιπα πράγματά του στο αρκετά μεγάλο
γραφείο του. Απλά τώρα οι τρεις βιβλιοθήκες ήταν υπερφορτωμένες με βιβλία και
στο βοηθητικό γραφείο υπήρχαν μερικές στοίβες όπως και πάνω σε ένα ερμάριο που
είχε.
Περνούσε τις περισσότερες ώρες του στο γραφείο
ασχολούμενος με τη δουλειά και σε κάποιο χρόνο που ήθελε να ξεκουράζεται με
δικά το διαβάσματα και μελέτες.
Το πρωινό της πέμπτης μέρας του στο νοσοκομείο
ξεκίνησε με το χειρότερο τρόπο. Είχε τον καιρό που προτιμούσε, έβρεχε
καταρρακτωδώς με τη συνοδεία δυνατών βροντών και εκτυφλωτικών αστραπών, αλλά ο
καιρός αυτός είχε και μια οδυνηρή συνέπεια. Τον ξύπνησε ο πόνος. Άνοιξε τα
μάτια του και από τα χείλη του ξέφυγε ένα βογγητό καθώς ένιωθε το πόδι του άκαμπτο
σαν να ήταν κλεισμένο σε ατσαλένια μέγγενη. Σηκώθηκε καθιστός και κατέβασε τα
πόδια του από το κρεβάτι, η αλλαγή στην κυκλοφορία του αίματος έφερε ένα νέο
κύμα πόνου. Σηκώθηκε με κόπο και πήγε στο μπάνιο. Πήρε το παυσίπονο χάπι και
ακούμπησε το μέτωπό του στην κρύα επιφάνεια του καλυμμένου με πλακάκια τοίχου
περιμένοντας να δράσει το φάρμακο.
Μόλις συνέβει αυτό επέστρεψε στο δωμάτιο και
ντύθηκε για να αρχίσει τη μέρα του. Πέρασε στο γραφείο του και άνοιξε τον
υπολογιστή. Το προσωπικό του λογιστηρίου δεν είχε ακόμα έρθει μιας και
δουλεύανε ωράριο γραφείου, εννέα με πέντε.
Αφοσιώθηκε στη δουλειά του και σχεδόν δεν
κατάλαβε πότε ήρθαν οι τρεις κοπέλες που εργάζονταν στο λογιστήριο. Τον
απέσπασε από τα δεδομένα που μελετούσε η Τζάνις η πιο νέα από τις τρεις σε
χρόνο υπηρεσίας στο νοσοκομείο αλλά και σε ηλικία μιας και ήταν μόλις είκοσι
ενός ετών. Ήταν εκείνη που είχε δεχθεί το χαστούκι από τη Μάρθα Καρς.
-Συγνώμη Μιχάλη, είπε διστακτικά. Αλλά έχουμε ένα
θέμα.
-Τι θέμα;
-Μια είσοδο νέας ασθενούς.
-Και το πρόβλημα που είναι; ρώτησε ο Μιχάλης ενώ
το βλέμμα του πλανήθηκε πέρα από την Τζάνις στο λογιστήριο όπου μια γυναίκα
στεκόταν στις θυρίδες εξυπηρέτησης όπου βρισκόταν και η Μόλι, η δεύτερη κοπέλα
του λογιστηρίου.
-Είμαστε σε κατάσταση εκκαθάρισης....
-Η εκκαθάριση δεν θα γίνει από τη μια μέρα στην
άλλη, παίρνει μήνες στην καλύτερη των περιπτώσεων και χρόνια πολλές φορές.
-Ε και εδώ δεν μιλάμε όμως για νοσηλεία ημερών.
-Κανένα πρόβλημα, είπε ο Μιχάλης, πες στο γραφείο
κινήσεως να φτιάξουν τα χαρτιά.
Καθώς μιλούσε το βλέμμα του σταμάτησε στην Φαίη,
την τρίτη κοπέλα του λογιστηρίου, φαινομενικά ήταν προσηλωμένη στον υπολογιστή
της αλλά ο Μιχάλης ήταν σίγουρος πως δεν είχε χάσει λέξη από όσα είχαν ειπωθεί.
-Εντάξει Μιχάλη, είπε η Τζάνις και επέστρεψε στο
γκισέ κοντά στη γυναίκα που περίμενε.
Ο Μιχάλης επέστρεψε στο ισοζύγιο του προηγούμενου
Ιουνίου, το πρώτο που είχε βγει με τον Άλφρεντ να διοικεί το νοσοκομείο. όλα
πήγαιναν καλά, κέρδη περισσότερα από το αναμενόμενο κατά δύο τοις εκατό.
Δοκίμασε μερικούς οικονομικούς δείκτες. Η ανάλυση του έδειχνε μια υγειή
επιχείρηση. Τι είχε πάει τόσο στραβά μετά;
-Μιχάλη, είπε η Τζάνις, η κυρία Καρς σε ζητάει
στο γραφείο της.
Ο Μιχάλης συνοφρυώθηκε. Έριξε ένα πλάγιο βλέμμα
στην Φαίη που συνέχιζε να δουλεύει, δεν είχε πάρει τηλέφωνο καθόλου άρα δεν
ήταν αυτή η αιτία ή μήπως παρέβλεπε κάτι; Σηκώθηκε κρατημένος από το γραφείο
και πήρε το μπαστούνι του. Βγήκε στο φουαγιέ και πήγε για τον ανελκυστήρα. Τον
κάλεσε και περίμενε.
-Είστε ο προϊστάμενος που ρώτησε η κοπέλα πριν,
άκουσε μια φωνή και στράφηκε να αντικρίσει μια μεσόκοπη γυναίκα με απλό αλλά
περιποιημένο ντύσιμο.
-Ναι, είμαι, είπε σφίγγοντάς τα χείλη καθώς η
κίνηση είχε στείλει μια μαχαιριά πόνου να τον διαπεράσει.
-Δεν ξέρω τι κάνατε αλλά σας ευχαριστώ που
μιλήσατε και δεχθήκανε την Κριστίν στο νοσοκομείο.
“Αν θέλανε ας κάνανε και αλλιώς,” σκέφθηκε ο
Μιχάλης αλλά δεν το είπε. Δεν χρειαζόταν
να δημοσιοποιείται ότι υπήρχαν δυο φατρίες έτοιμες για αλληλοεξόντωση. Αντίθετα
κοίταξε την κοπέλα που ήταν μαζί με τη γυναίκα. Ήταν μια όμορφη κοπέλα,
κανονικού ύψους με λεπτό σώμα, λυγερό αλλά και ντελικάτο. Φορούσε ένα παντελόνι
και μια μπλούζα σε χρώματα που ταίριαζαν με με το απαλό χρώμα του δέρματός της.
Λευκή με ίσα ίσα ένα τόνο πιο σκούρο. Είχε καστανά μαλλιά που θα πρέπει να ήταν
αρκετά μακριά αλλά τα είχε πιασμένα σε έναν στιλπνό κομψό κότσο στην βάση του
αυχένα της αναδεικνύοντας το πρόσωπό της. Ένα πρόσωπο γλυκό και αγγελικά όμορφο
που θα ντρόπιαζε τις μαντόνες των Ιταλών αναγεννησιακών ζωγράφων ή τις Σίβυλλες
του Μιχαήλ Άγγελου. Η μητέρα της είπε:
-Η κόρη μου η Κριστίν, Κριστίν ο κύριος......
αλήθεια δεν σας ρώτησα ούτε το όνομά σας.
-Μιχάλης.
-Ευχαριστώ Μιχάλη, είπε η Κριστίν, για τη
βοήθεια.
Η φωνή της ήταν γλυκιά και απαλή.
-Δεν χρειάζεται, απάντησε καθώς έμπαιναν στον ανελκυστήρα.
Καθώς ξεκινούσαν για την άνοδό τους ρώτησε:
-Που σας βάλανε;
-Στο θάλαμο 407, στον τέταρτο, απάντησε η
Κριστίν. Εσείς που πάτε;
-Στα γραφεία του διοικητικού συμβουλίου είναι
στον δωδέκατο.
-Ελπίζω να μη σας δημιούργησα πρόβλημα, είπε η
Κριστίν.
Πέρα από όμορφη είχε και σπάνια αντίληψη. Ωστόσο
δεν της αποκάλυψε πόσο σωστά είχε μαντέψει. Αντιθέτως είπε ήσυχα:
-Όχι, τίποτα τέτοιο, απλά ένα θέμα ρουτίνας
είναι.
“Ρουτίνας, σκέφθηκε, αν εχεις μάθει να ζεις σε
λάκο με φίδια.” Αλλά και πάλι δεν το είπε. Ευχήθηκε μόνο καλή ανάρρωση καθώς οι
δυο γυναίκες έβγαιναν στον τέταρτο. Αυτό που δεν ήξερε ήταν ότι μόλις είχε
ανοίξει ένα νέο μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή του.
Ο ανελκυστήρας τον έφερε στο δωδέκατο όροφο και
βγήκε στον μοκεταρισμένο διάδρομο. Προχώρησε στο γραφείο της Καρς. Ο γραμματέας
της, ένας ψηλός πολύ μελαχρινός άνδρας, τον κοίταξε καθώς πλησίαζε.
-Η κυρία Καρς σας περιμένει, είπε.
Του άνοιξε την πόρτα και ο Μιχάλης πέρασε στο
γραφείο. Ήταν πολύ μεγαλύτερο από ολόκληρο το χώρο του λογιστηρίου, εκτός από
το μεγάλο μαονένιο γραφείο της Καρς με την δερμάτινη πολυθρόνα, υπήρχε ένα
μικρό σαλονάκι και ένα μικρό μπαρ πλούσια εξοπλισμένο. Στο βάθος μια πόρτα
οδηγούσε σε έναν ακόμα χώρο προφανώς για ιδιωτική χρήση.
Η Μάρθα Καρς τον περίμενε καθισμένη στο γραφείο
της. Σηκώθηκε και έκανε το γύρο του. Ήταν ντυμένη με μια μπλούζα που τόνιζε το
πλούσιο στήθος της και μια φούστα. Έτεινε το χέρι της για χειραψία και ο
Μιχάλης δεν αρνήθηκε. Εκείνη έπιασε το χέρι του και χάιδεψε με τον αντίχειρα
την πάνω μεριά του, μια κίνηση που αιφνιδίασε το νέο άνδρα. Περίμενε επίθεση,
όχι τέτοια προσέγγιση.
Η Μάρθα τον συνόδευσε στο σαλονάκι και αφού
κάθισε εκείνος σε μια πολυθρόνα κάθισε απέναντί του σε μια άλλη σταυρώνοντας τα
πόδια της.
-Θα πιεις κάτι; ρώτησε.
-Δεν πίνω, είπε ο Μιχάλης.
-Κρίμα, απάντησε η Καρς, η χαλάρωση που ένα ποτό
προσφέρει είναι πάντα καλοδεχούμενη. Αλλά ας περάσουμε στο λόγο που σε κάλεσα
εδώ.
Ο Μιχάλης ετοιμάστηκε για την επερχόμενη
σύγκρουση αν και τον μπέρδευε ο τρόπος με τον οποίο τον είχε υποδεχθεί. Τι ήθελε
άραγε να πετύχει;
-Πληροφορήθηκα τυχαία την είσοδο μιας ακόμα
ασθενούς. Δεν είναι αυτό αντίθετο με τις αρχές που διέπουν την εκκαθάριση;
-Όχι ακριβώς. Ένας τρόπος είναι να μην δέχεσαι
ασθενείς και να τελειώσεις με τους υπάρχοντες και μετά να κλείσεις όλους τους
λογαρισμούς με προμηθευτές και φόρους τελη ώστε να τελειώσεις με την
εκκαθαριση. Αυτό όμως θα απαξιώσει το νοσοκομείο αφού θα μείνει για μήνες
ανενεργό. Η αξία του θα είναι ελάχιστη μετά. Οπότε επέλεξα να συνεχίσω την
λειτουργία του νοσοκομείου και να τη σταματήσω την άκρως τελευταία στιγμή που
θα είναι δυνατόν.
-Κατάλαβα, είπε η Καρς και τον κοίταξε. Κάνε το
καλύτερο για την επιχείρηση. Δεν θα είμαι αγνώμων.
-Πληρωνομαι για να κάνω τη δουλειά, απάντησε
αγέρωχα ο Μιχάλης.
-Δεν ήθελα να σε προσβάλλω, είπε βιαστικά η Καρς.
Απλά θα προσθέσω ακόμα κάποια ποσά στην αμοιβή σου αν σώσεις την επιχείρησή
μου.
-Κατάλαβα, είπε ο Μιχάλης και έκανε να σηκωθεί.
-Γιατί τόσο βιαστικός;
-Έχω πολλά να κάνω, είπε ο Μιχάλης, έχουμε κάτι
άλλο;
-Θα ήθελα να μάθω περισσότερα για' σενα.
-Έχω υποβάλλει βιογραφικό στον όμιλο.
-Υπάρχουν όμως ενδιαφέρουσες πληροφορίες που δεν
περιλαμβάνονται στο βιογραφικό αλλά είναι ζωτικές για να μάθεις κάποιον.
-Όπως;
-Είσαι παντρεμένος; Έχεις κάποια σχέση;
-Όχι και στα δύο, είπε ο Μιχάλης και σηκώθηκε. Αν
δεν υπάρχει κάτι άλλο.....
-Θα τα ξαναπούμε, είπε η Μάρθα Καρς.
Μόλις ο Μιχάλης βγήκε από το γραφείο η Μάρθα
επέστρεψε στη μεγάλη δερμάτινη πολυθρόνα της. της άρεσε αυτή η θέση, ένιωθε σαν
βασίλισσα στο θρόνο της. Άνοιξε ένα συρτάρι και έβγαλε ένα φάκελο. Τον κοίταξε
και μετά σήκωσε το τηλέφωνο. Σχημάτισε έναν αριθμό και είπε:
-Πρέπει να μάθω περισσότερα.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου