Είκοσι χρόνια πριν όταν
ξεκίνησα να δουλεύω την ιδέα που είναι τώρα η Έρεμορ, σκέφθηκα και την
Ιπποσύνη. Από τότε έγινε ένα από τα πιο αγαπημένα μου θέματα. Όσο έγραφα και
σκεφτόμουν τα όσα την αφορούσαν, από την εκπαίδευση και τις στολές ως τα ήθη
και τα έθιμα, και το ρόλο στην ιστορία της Έρεμορ αλλά και την πλοκή, την
αγαπούσα και πιο πολύ. Χρησιμοποιώ ακόμα και σαν μότο το μότο των Ιπποτών μου.
Υπηρετώντας ο Ένας τον Άλλο γινόμαστε ελεύθεροι.
Αναρωτήθηκα κάποτε γιατί
τελικά αγάπησα τόσο την Ιπποσύνη (πέρα του προφανούς λογοτεχνικού λόγου) και
κατέληξα στο ότι είναι επειδή ενστερνίζομαι πολλά από τα ιδεώδη της. Το να
έχεις ιδανικά και να μάχεσαι για αυτά, να είσαι πιστός φίλος και γενναιόδωρος,
μεγαλόψυχος ακόμα και με τους εχθρούς, Να επιζητάς να βελτιώνεσαι και να
αγαθοεργείς όπου είναι δυνατόν, να αγαπάς χωρίς να ποθείς, να είναι τα
συναισθήματά σου αγνά και δυνατά.
Ναι μου ταιριάζει η
Ιπποσύνη και μακάρι να ενστερνίζονταν πολλοί άνθρωποι ακόμα τα ιδανικά της, ο
κόσμος θα ήταν σίγουρα καλύτερος.
2 σχόλια:
Ιδανικό του παλιού ρομαντικού χρόνου η Ιπποσύνη καλέ μου φίλε. Και βγάζεις όμορφες έτσι αναλαμπές στη σκέψη σου.
Συνέχισε.
Είμαι της παλιάς σχολής, φίλε μου. Και δεν θέλω να αλλάξω!
Δημοσίευση σχολίου