Νυχτερινή Πένα

Σε μια προηγούμενη ανάρτηση είχα υποσχεθεί να μιλήσω για το που έχω γράψει, αυτή τη φορά από πλευράς γεωγραφίας και όχι χώρου. Αυτό θα κάνω σήμερα.

Έχοντας γεννηθεί και μεγαλώσει εδώ, και με αυτό εννοώ τα νότια προάστεια, η Αττική έχει καλυφθεί πλήρως. Έχω γράψει από τη Δραπετσώνα ως το Σούνιο και από το Ψυχικό ως τη Ραφήνα. Σε κάθε μήκος και πλάτος της Αττικής. Από τον ΕΦΚΑ στην Ομόνοια (όπου έγραφα σημειώσεις για το έβδομο βιβλίων των Χρονικών, τελευταία που πήγα σε δημόσια υπηρεσία πριν μας πιάσει η πανδημία) ως το TGI Friday της Γλυφάδας.

Αλλά ας αφήσουμε την Αττική. Το πρώτο μέρος που έγραψα μετά την Αττική ήταν το συνηθισμένο μέρος διακοπών μου, η Μυτιλήνη. Μάλιστα την πρώτη μου χρονιά εκεί σαν συγγραφέας είχα μια σπάνια εμπειρία για συγγραφέα του εικοστού πρώτου αιώνα, καθώς ακόμα δεν υπήρχε ηλεκτρισμός έγραφα το βράδυ με λάμπα πετρελαίου! Και μιας και το αναφέραμε έχω γράψει με το φως κεριού και με φακό ακόμη (στο στρατό ας πούμε σε μια διακοπή ρεύματος). Στη Μυτιλήνη ολοκλήρωσα το πρώτο έργο μου και μετά άρχισα το δεύτερο.

Το επόμενο μέρος που με δέχθηκε σαν συγγραφέα ήταν η Κυπαρισσία. Έχω γράψει και εδώ για την Άνω Πόλη και πόσο κατάλληλη είναι για τους συγγραφείς. Καθώς τελείωνα το σχολείο και άρχιζα τις σπουδές πρόσθεσα και άλλα μέρη. Την Καβάλα και μετά τη Χαλκίδα, με τη δεύτερη να είναι το μόνο μέρος στο οποίο δεν άρχισα και δεν ολοκλήρωσα ποτέ έργο παρότι έμεινα καιρό και έγραψα πολύ. Τύχαινε πάντα στα Σαββατοκύριακα η αλλαγή.

Διακοπές με έφεραν στην Κω, στα Ιωάννινα, στην Άνδρο αλλά και στον Προυσό της Ευρυτανίας. Δεν άφησα κανένα μέρος να μην το τιμήσω και μάλιστα έγραψα και στο πλοίο από και προς την Άνδρο όπως και στο αεροπλάνο για την Κω. Οικογενειακές υποχρεώσεις με έφεραν στην Θήβα, την Αλεξανδρούπολη, την Χίο και την Κομοτηνή και τίμησα όλα αυτά τα μέρη.

Η στρατιωτική μου θητεία με έφερε σε επαφή με ακόμα περισσότερα μέρη, την Κόρινθο, τη Σάμο, τις Σέρρες και τη Νιγρίτα, τη Θεσσαλονίκη και την Ασπροβάλτα (βοήθησε και το γεγονός ότι δεν κάθισα σε ένα μέρος πάνω από δύο μήνες). Στη Σάμο έγινε το περιστατικό που είπα την άλλη φορά στο αεροδρόμιο, στις Σέρρες έγραψα στο περβάζι ενός παραθύρου που ήταν φαρδύ σαν τραπέζι.

Εκδρομές στα Καλάβρυτα και την Βάστα με έφεραν να γράψω και εκεί όπως και στο Πήλιο με θέα κάτω τον Βόλο. Δεν έχω μείνει σε μέρος έστω και κάποιες ώρες και να μη γράψω. Για να συμβεί αυτό πρέπει να έχω μείνει κάτω από δίωρο ή να μην έχω καταφέρει να καθίσω κάτω.

Θα μου πείτε, δεν έχεις βγει καθόλου από την Ελλάδα; Μια φορά μόνο και πήγα στην Ιταλία. Μάλιστα επειδή το κάθε πλοίο είναι τυπικά έδαφος της χώρας της οποίας τη σημαία φέρει, έχω πατήσει σε Κυπριακό έδαφος. Μάλιστα έχω γράψει κιόλας σε αυτό διασχίζοντας την Αδριατική. Έχω γράψει στη Ρώμη και τη Φλωρεντία. Για να πω την αλήθεια, το να σχεδιάζω ένα μυθιστόρημα, το Όλα Για Την Αγάπη, στις τρεις και τριάντα τη νύχτα στο σαλόνι του ξενοδοχείου στη Φλωρεντία καθισμένος στο σκοτάδι είναι μια από τις πιο έντονές μου αναμνήσεις και ας είναι σχεδόν τριάντα χρόνια από τότε.

Τώρα πια δεν πολυταξιδεύω αλλά όσο ταξιδεύω γράφω, δεν θα πάω πουθενά και να μη γράψω, στο κάτω κάτω αν δεν γράψω τι θα κάνω;