Οι Περιπέτειες Του Σέρλοκ Χολμς

Author: Νυχτερινή Πένα /

Το τρίτο βιβλίο του Άρθουρ Κόναν Ντόιλ με τον πιο γνωστό ντετέκτιβ στην ιστορία και το πρώτο με τη μορφή πιο μικρών αυτοτελών ιστοριών. Το βιβλίο αποτελείται από δώδεκα ιστορίες. Σε αυτές βλέπουμε να ξεδιπλώνονται τα χαρακτηριστικά ταλέντα του Χολμς, η παρατήρηση, ο επαγωγικός συλλογισμός και μερικές ιδιαίτερες γνώσεις στους τομείς που θα βοηθούσαν να λύσει ένα έγκλημα. Και οι δώδεκα ιστορίες είναι αξιόλογες με κάποιες να ξεχωρίζουν όπως η Λίγκα των Κοκκινομάλληδων για μια από τις πιο πρωτότυπες επιχειρήσεις ληστείας, και η Υπόθεση Ταυτότητος όπου το έγκλημα είναι ηθικής και όχι ποινικής φύσης ενώ ξεχωρίζει και η ιδιάζουσα υπόθεση του Ανθρώπου με το Παραμορφωμένο Χείλος. Ξεχωριστή περίπτωση αποτελεί και το Σκάνδαλο στη Βοημία όπου βλέπουμε τον Χολμς να χρησιμοποιεί και άλλες μεθόδους πέρα από τις επαγωγικές του μυαλού, όπως η μεταμφίεση και η υιοθεσία μιας άλλης προσωπικότητας.

Φυσικά συνίσταται σε όλους για μια σειρά από ευχάριστες αναγνώσεις και, αν σαν του Γουότσον προσπαθείτε να λύσετε και σεις το μυστήριο στο πλάι του Χολμς, για πολλούς γρίφους.

0 σχόλια

Θέλω Διακοπές

Author: Νυχτερινή Πένα /

Το ποίημα αυτό είναι της μικρής μου ανηψιάς για το τέλος του σχολείου:

Η δασκάλα με σήκωσε
να κλίνω ένα ρήμα
και γω στον πίνακα έβλεπα
γλυκά να σκάει το κύμα.

Ο δάσκαλος με μάλωνε
που έκανα φασαρία
και γω στο χέρι του έβλεπα
κίτρινο αστερία.

Η μαμά μου έλεγε
να κάνω δουλειές
και γω βροντοφώναζα
θέλω επειγόντως διακοπές.

Και με τον τελευταίο στίχο συμφωνώ απολύτως.

0 σχόλια

Ημερολόγιο Συγγραφέα 2

Author: Νυχτερινή Πένα /

Είναι ένας χάρτης παλιός τώρα πια, σχεδίασα την Έρεμορ πριν από περίπου δεκαπέντε με δεκαεπτά χρόνια, αλλά κάθε φορά που κολλάω απέναντί μου στο γραφείο ένα καινούριο αντίτυπο είναι σαν να ξεκινάνε όλα από την αρχή. Ξεκινώ το τρίτο βιβλίο και είμαι γεμάτος με ενθουσιασμό και προσδοκίες, ξέρω ότι θα είναι ένα μεγάλο ταξίδι και δεν θα είναι εύκολο. Αλλά θα είναι και ένα ανεπανάληπτο ταξίδι γεμάτο θαύματα και μοναδικές στιγμές.
Το ότι ο Πατάκης δε δέχτηκε το μεγάλο του αδερφάκι, το Δάκρυ Του Ουρανού, δε με πτοεί, θα προσπαθήσω και σε άλλους οίκους και εν τω μεταξύ θα συνεχίσω να γράφω και να ταξιδεύω στα επικίνδυνα μονοπάτια της Έρεμορ.
Σημειώσεις και παραπομπές στα προηγούμενα έργα είναι έτοιμες, έχει σχεδιαστεί στις γενικές γραμμές και ξεκινάμε το ταξίδι. Ένα νέο αρχείο word στον υπολογιστή, η κατάλληλη μουσική να συνοδεύει το γράψιμο, και λίγη σοκολάτα για να βοηθάει την έμπνευση και οι πρώτες γραμμές ξεκινάνε:
«Ο ουρανός πάνω από τη Στύγα, την πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας ήταν πάντα γεμάτος από βαριά σύννεφα καταιγίδας που δονούσαν βροντές και έσκιζαν αστραπές. Στο κέντρο της ο Πύργος των Καταραμένων υψωνόταν προς τον μολυβοσκέπαστο ουρανό σαν την γροθιά ενός γίγαντα που ξεπεταγόταν από τη γη για να επιτεθεί στο στερέωμα…»

0 σχόλια

Αποφάσεις Ζωής 16 - Φινάλε

Author: Νυχτερινή Πένα /

Άνοιξε τα μάτια του για να αντικρίσει τη συνηθισμένη εικόνα που έβλεπε κάθε πρωί, την οροφή του δωματίου του με το σφαιρικό φωτιστικό. Ήταν στο κρεβάτι του. Ανασηκώθηκε και η τελευταία ανάμνηση πριν χάσει τις αισθήσεις του επανήλθε να τον στοιχειώσει. Τι είχε συμβεί στην Κριστίν, πως ήταν; Μήπως...
-Όχι, ψιθύρισε, μην το σκέφτεσαι αυτό.
-Ποιο να μη σκέφτεσαι;
Σε μια πολυθρόνα λίγο πιο πέρα καθόταν ο Άλφρεντ. Ο Μιχάλης αναγνώρισε την πολυθρόνα, ήταν εκείνη που καθόταν ο ίδιος στο γραφείο του.
-Πως είναι η Κριστίν; ρώτησε ο Μιχάλης απαντώντας και στην απορία του γιατρού.
-Είσαι πεισματάρης έτσι; Τι σου είπα να κάνεις;
-Μα είχα κοιμηθεί.
-Προφανώς όχι αρκετά. Και μετά μόλις συνέρχεσαι δεν κοιτάς να δεις τι έπαθες εσύ. Πάλι για την Κριστίν νοιάζεσαι.
-Τη λατρεύω, γιατρέ, είναι τα πάντα για' μενα. Είναι τόσο ξεχωριστή, μοναδική.
-Θα γίνει καλά, είπε ο Άλφρεντ χαμογελώντας. Η θεραπεία άρχισε να λειτουργεί και το σοκ την επανέφερε από το κώμα.
Ο Μιχάλης τινάκτηκε όρθιος και, παρά τον πόνο που η κίνηση αυτή έφερε, το πρόσωπό του έλαμπε.
-Μπορώ να πάω να τη δω;
-Ναι, πάμε μαζί.
Ανέβηκαν στον τέταρτο και προχώρησαν στο δωμάτιο της Κριστίν. Η κοπέλα ήταν ξαπλωμένη αλλά φαινόταν ήδη πολύ καλύτερα. Ο γιατρός κοίταξε το διάγραμμα που βρισκόταν σε μια θήκη στα πόδια της και χαμογέλασε.
-Πολύ ωραία, είπε, θα ξαναπεράσω αργότερα Κριστίν.
-Πως αισθάνεσαι; ρώτησε ο Μιχάλης και πήγε να καθίσει κοντά της.
-Καλά, μόνο κουρασμένη.
-Θα γίνεις καλά.
-Ναι, ποτέ δεν το περίμενα αυτό.
-Να σε αφήσω να ξεκουραστείς, είπε ο Μιχάλης.
-Θα κοιμηθώ σε λίγο, αλλά θα ήθελα να μου κάνεις παρέα. Αν θες.
Ο Μιχάλης κατένευσε και κάθισε δίπλα της.

Μια αστραπή έσχισε τον γεμάτο σύννεφα ουρανό φωτίζοντας και το μικρό σαλονάκι. Ο Μιχάλης καθισμένος σε μια πολυθρόνα έπινε ζεστή σοκολάτα κοιτώντας την καταιγίδα έξω με τη σκέψη του να γυρίζει στις τελευταίες μέρες.
Ο Αλέξανδρος είχε δώσει ρεσιτάλ στο διοικητικό συμβούλιο αποκαλύπτοντας την αλήθεια για το σχέδιο της Καρς και το τι είχε συμβεί στο νοσοκομείο. Δεν είχε παρά μόνο έναν μάρτυρα που να συνδέει την Καρς με την απάτη μιας και ο τραπεζικός λογαριασμός δεν ήταν στο όνομά της αλλά σε μιας εταιρίας κεφαλαιαγοράς. Δεν μπορούσε να την φέρει ενώπιον της δικαιοσύνης αλλά το είχε καταδιασκεδάσει στη συνεδρίαση παίζοντας με τα νεύρα της και προκαλώντας την να αντιδράσει. Στο τέλος για να την κάνει έξαλλη αποκάλυψε ότι ο Μιχάλης από καιρό ήξερε ότι είχε βάλει τη Φαίη να τον κατασκοπεύει και την είχε επίτηδες παραπληροφορήσει.
Η διοίκηση είχε και πάλι ανατεθεί στον Άλφρεντ ως που να οριστεί ο νέος διευθυντής και τη θέση του Μιχάλη θα έπαιρνε η Τζάνις, η κοπέλα είχε κλάψει από συγκίνηση όταν της το ανακοίνωσε, και αμέσως μετά είχε πει στην Φαίη ότι την είχαν ήδη απολύσει.
Όλα είχαν πάει όπως θα έπρεπε, είχε κάνει το σωστό, είχε πάρει τις σωστές αποφάσεις. Και όχι μόνο όσο αφορούσε το νοσοκομείο.
-Τι σκέφτεσαι;
Ήταν ο Άλφρεντ που είχε μόλις πλησιάσει.
-Τις αποφάσεις μου, αποφάσεις που πήρα αυτόν τον καιρό.
-Και; δεν είσαι ευχαριστημένος;
-Κάθε άλλο, πήρα αποφάσεις από τις πιο απλές ως εκείνες που αφορούσαν ζωές. Από το να βοηθήσω μια έφηβη να διοχετεύσει την ενεργητικότητά της μέχρι μια μεταμόσχευση που έκανε τη δουλειά της ή μια μετάγγιση που αποδείκτηκε σωτήρια.
-Αποφάσεις Ζωής, είπε ο γιατρός, και μπορείς να είσαι περήφανος για κάθε μία από αυτές. Πάω να ξεκουραστώ, θα τα πούμε. Σε αφήνω με την καλύτερη παρέα.
Στο σαλονάκι είχε μόλις μπει η Κριστίν. Ο Μιχάλης σηκώθηκε να την υποδεκτεί. Στις μέρες που είχαν περάσει η κατάσταση της υγείας της βελτιωνόταν συνεχώς αλλά ήταν η πρώτη φορά που την έβλεπε έξω από το δωμάτιό της.
-Κάνει να βγαίνεις; ρώτησε ανήσυχος.
-Ε να έρθω ως εδώ δεν είναι πρόβλημα, ο γιατρός είπε ότι μπορώ.
-Ωραία, κάθισε.
Η Κριστίν κάθισε κοντά του και τον κοίταξε.
-Σου χρωστάω μια απάντηση, είπε.
-Δεν είναι απαραίτητο να μου τη δώσεις τώρα, είπε ο Μιχάλης.
-Τη φοβάσαι αυτήν την απάντηση; Δεν πρέπει, δεν πρέπει να φοβάσαι. Δεν είναι καλό.
-Δεν είναι καλό να φοβάσαι όντως, είπε ο Μιχάλης, ό,τι και αν είναι που φοβάσαι.
-Αυτήν την απάντηση πάντως δεν χρειάζεται παρότι δεν είναι ναι, είπε η κοπέλα και ο Μιχάλης την κοίταξε αδυνατώντας να καταλάβει πως μπορούσε να ισχύει αυτό. Αν δεν ήταν ναι δεν θα έπρεπε να τη φοβάται; Δε σήμαινε ότι θα την έχανε; Δεν τον άφησε πολύ σε απορία μιας και συνέχισε σχεδόν αμέσως. Δεν είναι ναι αλλά δεν είναι ούτε όχι. Θα ήταν βιαστικό κάτι τέτοιο και ίσως άδικο για' σενα.
-Τότε;
-Χρειάζομαι χρόνο. Να σε ζήσω και να αποφασίσω. Μπορείς να το δεκτείς αυτό; Να περιμένεις;
Ο Μιχάλης την κοίταξε, ναι μπορούσε να ζήσει με την ελπίδα και να περιμένει την απόφασή της γιατί την αγαπούσε περισσότερο από κάθε άλλη γυναίκα που είχε υπάρξει στη ζωή του. Πήρε το χέρι της στα δικά του και το έφερε στα χείλη του αποθέτοντας στα ακροδάκτυλά της ένα τρυφερό φιλί.
-Θα περιμένω μέχρι να είσαι έτοιμη να δώσεις απάντηση, πριγκίπισσά μου, είπε.
Ξαναφίλησε απαλά τα ακροδάκτυλά της, μπορούσε να είναι ευτυχισμένος. Είχε φέρει ένα δύσκολο έργο σε πέρας και είχε βρει και αγαπήσει μια υπέροχη κοπέλα που δεν τον απέκλειε από την αγάπη της απλά του ζητούσε να περιμένει. Τι άλλο να ζητούσε;


ΤΕΛΟΣ

0 σχόλια

Αποφάσεις Ζωής 15

Author: Νυχτερινή Πένα /

Ο Μιχάλης κοίταξε το πρόσωπο της κοπέλας που αγαπούσε, με την επέμβαση του γιατρού είχε ξαναβρεί τις αισθήσεις της αλλά η κρίση που είχε περάσει είχε εξαντλήσει τον ήδη εξαντλημένο οργανισμό της. Τώρα κοιμόταν ενώ ένας ορός στάλαζε στις φλέβες της από το αριστερό της χέρι.
Η κατάστασή της έκανε φανερό πως η θεραπεία που σχεδίαζε ο Άλφρεντ με τη μεταμόσχευση νωτιαίου μυελού δεν έπαιρνε πλέον αναβολή, έπρεπε να γίνει άμεσα. Ήδη στον ορό που κατέληγε στο χέρι της Κριστίν βρίσκονταν τα απαραίτητα φάρμακα για να αρχίσουν την προετοιμασία της για την επέμβαση.
Ο Μιχάλης κρατούσε το δεξί της χέρι στα δικά του καθώς κοιτούσε το χλωμό της πρόσωπο. Το μόσχευμα θα λαμβανόταν από εκείνον το πρωί. Στο ενδιάμεσο θα ολοκλήρωνε την εργασία του κάνοντας τις διορθωτικές εγγραφές και αποκαθιστώντας τη σωστή εικόνα της επιχείρησης. Ο Αλέξανδρος θα αναλάμβανε από' κει και πέρα με τη σύγκλιση ενός διοικητικού συμβουλίου του ομίλου.
Ο Άλφρεντ μπήκε μαζί με μια νοσοκόμα και ο Μιχάλης τον κοίταξε ανήσυχος.
-Μην τρομάζεις, είπε ο γιατρός, ήρθε η ώρα να μεταφερθεί στην εντατική. Πρέπει να μπει σε καταστολή.
-Οι δικοί της;
-Είναι καθ' οδόν. Θα περιμένουμε να τη δουν στην εντατική πριν την βάλουμε σε καταστολή του ανοσοποιητικού όπου δεν θα μπορεί να έχει επισκέπτες.
-Εντάξει, εμείς θα τα πούμε γιατρέ. Πάω να δουλέψω προς το παρόν.
-Θα έλεγα να ξεκουραστείς, είπε ο Άλφρεντ, αρκετά ρισκάρεις ήδη δεν χρειάζεται να επιβαρύνεις την κατάσταση.
-Α δεν πειράζει, είπε ο Μιχάλης και σηκώθηκε από το πλευρό της Κριστίν. Και γιατρέ θυμάσαι τον μόνο όρο για την ιστορία αυτή ε;
-Ναι, αν και δεν τον καταλαβαίνω.
-Δεν πειράζει, είπε ο Μιχάλης και έκανε να φύγει όταν η Κριστίν άνοιξε τα μάτια της και πρόφερε το όνομά του.
Εκείνος πήγε και πάλι κοντά της.
-Εδώ είμαι, ο γιατρός ήρθε για να σε μεταφέρουν στην εντατική. Θα ξεκινήσετε τη διαδικασία προετοιμασίας για τη μεταμόσχευση.
-Λες να πιάσει; ρώτησε κουρασμένα η κοπέλα.
Ο Μιχάλης χαμογέλασε και τη διαβεβαίωσε. Τη μεταφέρανε σε ένα φορείο και πήγε μαζί της ως το σημείο που επιτρεπόταν για το μη ιατρικό προσωπικό. Εκεί την αποχαιρέτησε.
-Θα σε δω μετά, είπε, όλα θα πάνε καλά. Μην ανησυχείς.
Τη φίλησε απαλά στο μάγουλο και έμεινε πίσω ενώ εκείνη περνούσε την πόρτα της εντατικής.
Επέστρεψε στο γραφείο του και αφοσιώθηκε στη δουλειά. Δεν ήθελε να σκέφτεται την Κριστίν που βρισκόταν σε κρίσιμη κατάσταση. Ολοκλήρωσε τις διορθωτικές εγγραφές και μετά αυτές που χρειάζονταν για το κλείσιμο των βιβλίων. Είχε ολοκληρώσει το έργο του, το νοσοκομείο ήταν και πάλι κερδοφόρο και μακριά από τα αρπακτικά χέρια της Καρς, ο Αλέξανδρος είχε υποσχεθεί να την κάνει να το μετανιώσει στο συμβούλιο για το παιχνίδι που είχε παίξει. Ο ίδιος δεν θα έφευγε από το νοσοκομείο για να παραστεί, τον ένοιαζε η Κριστίν πρώτα απ’ όλα.
Πριν ακόμα ξημερώσει βρισκόταν ξαπλωμένος στο χειρουργικό τραπέζι ναρκωμένος για να ληφθεί το μόσχευμα νωτιαίου μυελού που ήταν απαραίτητο. Όταν ξύπνησε έμεινε στο κρεβάτι μόνο τόσο όσο χρειάστηκε για να συνέλθει από την νάρκωση, διάστημα που δεν ήταν και μεγάλο. Ύστερα πήγε να βρει τον Άλφρεντ στο γραφείο του.
-Καλημέρα γιατρέ, είπε μπαίνοντας στο γραφείο του.
Ο Άλφρεντ σήκωσε το κεφάλι του από μερικές εκτυπωμένες σελίδες που διάβαζε.
-Δεν έπρεπε να σηκωθείς, είπε βλοσυρά βλέποντας ποιος είναι.
-Καλά, δεν με κρατούσες κάτω ούτε αλυσοδεμένο, απάντησε ο Μιχάλης, αλλά άσε με εμένα. Πως είναι η Κριστίν;
-Η μεταμόσχευση έγινε, περιμένουμε να δούμε πως θα αντιδράσει ο οργανισμός της. Σε λίγες ώρες θα ξέρουμε αν το δέχθηκε.
-Εντάξει, κράτα με ενήμερο.
-Ρώτησαν ξέρεις, οι γονείς της, ποιος είναι ο δότης.
-Επιθυμεί να παραμείνει ανώνυμος, δεν είπες;
-Ναι, αλλά δεν καταλαβαίνω το γιατί.
-Δεν πειράζει, είπε ο Μιχάλης και βγήκε αφήνοντας τον γιατρό να μελετήσει τις τελευταίες εξετάσεις ενός ασθενούς που θα ήταν ο επόμενος που θα χειρουργούσε.
Επέστρεψε στο λογιστήριο και καλημέρισε τις τρεις κοπέλες που δούλευαν μαζί του.
-Δείχνεις πολύ πιεσμένος, παρατήρησε φιλικά η Τζάνις.
-Ναι, είναι αλήθεια, είπε ο Μιχάλης, δεν προχωράνε τα πράγματα όπως θα έπρεπε παρά τις προσπάθειές μου.
Ως που να πάει στο γραφείο του και να καθίσει στον υπολογιστή του, η Φαίη είχε ήδη στείλει μήνυμα στην Καρς.
“Το παραδέχθηκε ότι δεν τα πάει καλά, μάλλον τα παρατάνε για να συγκάλεσε ο Κομνηνός συμβούλιο, νικήσατε κυρία Καρς.”
Ο Μιχάλης χαμογέλασε, η Καρς δεν θα ήξερε τι την χτύπησε σε λίγες ώρες. Αν γινόταν καλά και η Κριστίν θα ήταν όλα τόσο καλά.
Πέρασε τις ώρες μέχρι το μεσημέρι αργά και βασανιστικά, η αγωνία τον κατέτρωγε αλλά δεν μπορούσε να κάνει κάτι. Προσπαθούσε να κρατηθεί απασχολημένος αλλά η δουλειά που είχε τώρα ήταν ελάχιστη. Δεν είχε νόημα να φορτώνεται στο γιατρό, αν υπήρχε κάτι θα τον ενημέρωνε.
Έχοντας πάνω από είκοσι τέσσερις ώρες άυπνος και τις τελευταίες μέρες με λίγο ύπνο έχοντας παλέψει να βρει άκρη στο πρόβλημα που αντιμετώπιζε αποφάσισε πως μπορούσε να κοιμηθεί. Η έννοια του για την Κριστίν και η σκέψη ότι πάλευε για τη ζωή της δεν τον άφηναν ωστόσο να το κάνει, η σκέψη του γύριζε συνέχεια σε’ κεινη. Θα προτιμούσε να πεθάνει ο ίδιος παρά εκείνη. Τελικά η κόπωση τον νίκησε και βυθίστηκε σε έναν ανήσυχο ύπνο από τον οποίο ξύπνησε πολλές ώρες αργότερα όταν είχε νυχτώσει.
Ντύθηκε και πήγε στο γραφείο του Άλφρεντ βρήκε το γιατρό όρθιο να μελετάει στον ειδικό φωτεινό πίνακα μια εξέταση που εκείνος δεν μπορούσε να προσδιορίσει ούτε την φύση της. Ο γιατρός ήταν φανερά καταπονημένος και αυτό έστειλε ένα ρίγος στην σπονδυλική του στήλη σαν να την διέτρεχε ένα παγωμένο δάκτυλο.
-Γιατρέ;
Ο Άλφρεντ γύρισε και τον κοίταξε. Κάτι πήγε να πει αλλά σαν να το μετάνιωσε.
-Πως είναι η Κριστίν;
-Δεν απέρριψε το μόσχευμα και ξεκινήσαμε την άρση της καταστολής αλλά εκεί δεν ανταποκρίθηκε ο οργανισμός της.
-Και;
-Είναι σε κώμα. Δεν ξέρω το πότε και αν θα συνέλθει.
-Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα; ρώτησε ο Μιχάλης νιώθοντας την απελπισία να τον πνίγει.
-Φοβάμαι πως όχι, η μεταμόσχευση πέτυχε, τώρα μένει να δούμε αν έγινε εγκαίρως και αν ο οργανισμός της μπορεί να αρχίσει και πάλι να λειτουργεί.
-Στην εντατική είναι ακόμα;
-Όχι, την μεταφέρανε κανονικά στο δωματιό της. Μπορείς να τη δεις αν θες.
Ο Μιχάλης ένευσε και βγήκε, ήταν βυθισμένος σε σκέψεις που συναγωνίζονταν η μια την άλλη σε απόγνωση. Ανέβηκε στον τέταρτο και προχώρησε στο δωμάτιο της Κριστίν. Η κοπέλα ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι της και το πρόσωπό της είχε μια γαλήνη που ποτέ δεν είχε ξαναδεί. Κάθισε σε έναν πάγκο στο διάδρομο μιας και μαζί της στο δωμάτιο βρίσκονταν οι γονείς της και δεν ήθελε να τους ενοχλήσει.
Έκρυψε το πρόσωπό του στα χέρια του καθώς δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα δάκρυά του και άρχιζε να κλαίει. Δεν ήταν δίκαιο, μια τέτοια ξεχωριστή κοπέλα να έχει υποφέρει τόσο και τώρα να γλιστράει αργά αργά προς το θάνατο.
Δεν ήξερε πόση ώρα έκλαιγε όταν μια καθόλου ευπρόσδεκτη φωνή ήρθε να τον διακόψει.
-Πονάς;
Σήκωσε το βλέμμα του και αντίκρισε την Μάρθα Καρς.
-Δεν σε αφορά, είπε ο Μιχάλης και σηκώθηκε όρθιος.
-Μην στενοχωριέσαι, αύριο θα τελειώσει το μαρτύριό της.
-Τι εννοείς;
-Α είναι απλό, από αύριο θα είναι πανάκριβο να κρατήσουν αυτό το δωμάτιο, το νοσοκομείο θα είναι δικό μου και θα το αξιοποιήσω επιτέλους, μερικοί δεν θα έχουν χώρο εδώ εκτός αν πουλήσουν το σπίτι τους. Οπότε τι θα κάνουν; Απλά θα την αποσυνδέσουν.
-Πως μπορείς να είσαι τόσο πορωμένη; είπε ο Μιχάλης και κινήθηκε προς το μέρος της. Η Καρς τον έσπρωξε πίσω, η θλίψη και η κακή κατάσταση του ποδιού του ήταν αρκετές για να χάσει την ισορροπία του και να πέσει. Χτύπησε με το πλαινό του κεφαλιού του στην κόγχη της πόρτας και το αίμα άρχισε να τρέχει από τον κρόταφό του και το μάγουλο.
-Είσαι ελεηνά αδύναμος, είπε με περιφρόνηση η Καρς και τον προσπέρασε. Απορώ πως σκέφθηκα να σε αφήσω να με αγγίξεις.
Ο Μιχάλης αγνοώντας το αίμα που έτρεχε σηκώθηκε όριος πιασμένος από τον παραστάτη της πόρτας.
-Μάρθα Καρς, είπε και η φωνή του είχε την βαρύτητα του πεπρωμένου, αν η Κριστίν πεθάνει θα πάει σε έναν καλύτερο κόσμο αλλά εσένα σε περιμένει η κατάρα της κολάσεως. Όσο για αυτό το νοσοκομείο σε διαβεβαιώνω ότι ποτέ δεν θα γίνει δικό σου.
Η Καρς γύρισε και τον κοίταξε και μετά με έναν περιφρονητικό μορφασμό συνέχισε το δρόμο της. Αλλά ο Μιχάλης δεν της έδινε πια σημασία, ένας ήχος είχε τραβήξει την προσοχή του, ο ηλεκτρονικός ήχος του μόνιτορ που παρακολουθούσε την καρδιά της αγαπημένης του και ειδοποιούσε ότι μόλις είχε σταματήσει.
Έτρεξε στο δωμάτιο και κοίταξε τη συσκευή που πρόβαλλε στο μόνιτορ την καρδιακή λειτουργία της Κριστίν, μια απαίσια, τελεσίδικη ευθεία γραμμή, ενώ συνεχιζε να ηχεί το σήμα κινδύνου. Με το παρελθόν να επιστρέφει ολοζώντανο για να τον στοιχειώσει πλησίασε την αγαπημένη του.
Όχι! Δεν μπορούσε να συμβαίνει αυτό, δεν θα πέθαινε η Κριστίν όπως η Βερόνικα! Όρμησε στο κρεβάτι και άρχισε να κάνει καρδιακές μαλάξεις στην κοπέλα που αγαπούσε περισσότερο από την ίδια την ζωή του. Το μηχάνημα συνέχισε να τη δείχνει να στέκεται στο μεταίχμιιο ζωής και θανάτου.
-Έλα γλυκιά μου, πάλεψε, το ξέρω πως μπορείς, ψιθύρισε, είσαι δυνατή, μην εγκαταλείπεις.
Δεν τολμούσε να σκεφτεί πόσος χρόνος είχε περάσει, αν έμενε έτσι πάνω από δυο λεπτά ακόμα και αν ανέκαμπτε κινδύνευε να έχει υποστεί εγκεφαλικές βλάβες. Συνέχισε να προσπαθεί να κάνει την καρδιά της Κριστίν να ξαναλειτουργήσει χωρίς να αντιλαμβάνεται την παρουσία γύρω του και του νοσοκομειακού προσωπικού που συνέδεε την κοπέλα με έναν απινιδιωτή.
Ξαφνικά το μηχάνημα σταμάτησε να ηχεί και οι πρώτες διακυμάνσεις εφανίστηκαν στην γραμμή της καρδιακής λειτουργίας, η καρδιά είχε αρχίσει να εκτελεί και πάλι το έργο της. Ο Μιχάλης έκανε πίσω αφήνοντας τις νοσοκόμες να τη φροντίσουν και τον Άλφρεντ που είχε καταφτάσει. Την επόμενη στιγμή μια σκοτοδίνη τον κατέλαβε και ένιωσε να πέφτει σε ένα απύθμενο κενό.

0 σχόλια

Αποφάσεις Ζωής 14

Author: Νυχτερινή Πένα /

6.

Ο Μιχάλης σήκωσε το βλέμμα του από τις εκτυπώσεις μπροστά του και κοίταξε τον τοίχο απέναντί του χωρίς ουσιαστικά να τον βλέπει καθώς στο μυαλό του σχηματιζόταν επιτέλους η λογική αλληλουχία αυτών των γεγονότων που εξηγούσαν το πως είχε δημιουργηθεί η κατάσταση του νοσοκομείου. Εδώ και μέρες είχε ασχοληθεί με την αγορά των φαρμάκων αλλά και του υλικού που ήταν απαραίτητο στο νοσοκομείο για να λειτουργεί, από γάζες και βαμβάκι ως σύριγγες και τραυμαπλάστ. Και είχε ανταμοιφθεί για την προσεκτική του έρευνα, είχε ανακαλύψει ότι τα στοιχεία από την αποθήκη δεν συμφωνούσαν με αυτά που υπήρχαν στα τιμολόγια. Οι ποσότητες υλικών μιας εταιρίας συγκεκριμένης ήταν τριπλάσια στα τιμολόγια από ό,τι στις καρτέλες της αποθήκης. Στην αρχή δεν καταλάβαινε πως αυτό ήταν δυνατόν και είχε μιλήσει με τον αποθηκάριο που είχε όμως βεβαιώσει ότι τίποτα περίεργο δεν είχε συμβεί στις παραδόσεις των υλικών. Αλλά μετά το είχε εξιχνιάσει.
Τα υλικά παραδίδονταν στο νοσοκομείο κανονικά με δελτίο αποστολής και μετά τιμολογούνταν από την εταιρία που έστελνε το τιμολόγιο στο λογιστήριο. Με την κανονική μέθοδο λοιπόν έρχονταν τα υπαρκτά φάρμακα και υλικά, τα επιπλέον βρίσκονταν σε τιμολόγια συνενωμένα με δελτία αποστολής  που φυσικά είχαν έρθει κατευθείαν στο λογιστήριο. Πως η άλλη εταιρία δεν είχε πρόβλημα με αποθήκες ή με τα ανύπαρκτα έσοδα; Απλούστατα είχαν εκδοθεί και πιστωτικά τιμολόγια που αναιρούσαν τις πράξεις αυτές αλλά δεν είχαν ποτέ καταχωρηθεί στα βιβλία του νοσοκομείου.
Αυτό είχε συμβεί αναλογικά και με την εταιρία που συντηρούσε τον εξοπλισμό των μεγάλων συστημάτων όπως ο κλιματισμός.
Και τώρα είχε πλέον την απάντηση, το νοσοκομείο δεν είχε ποτέ αναγκαστεί να προσφύγει σε δανεισμό γιατί ποτέ δεν είχε κινδυνεύσει. Οι δαπάνες ήταν ψεύτικες. Κάπου υπήρχαν και τα επιπλέον χρηματικά αποθέματα.
Εστίασε ξανά το βλέμμα του κοιτώντας έξω το γραφείο όπου οι τρεις κοπέλες δούλευαν κανονικά όπως κάθε μέρα. Η μια βέβαια είχε το νου της σε κάθε του κίνηση για να δίνει αναφορά. Με σχεδόν σαδιστική ευχαρίστηση είχε ζητήσει διάφορες εκτυπώσεις παραπλανώντας την για το πως πήγαιναν οι ερευνές του και διασκέδαζε μετά βλέποντας τα μηνύματα στην Καρς η οποία τον είχε αφήσει στην ησυχία του.
Σήκωσε το τηλέφωνο και κάλεσε τον Αλέξανδρο. Είχε ήδη ενημερώσει το φίλο του για το τι είχε ανακαλύψει και εκείνος είχε αναλάβει δράση για να βρει τον προκάτοχό του στη θέση και να ανακαλύψει τι είχαν γίνει τα χρήματα και τα πιστωτικά τιμολόγια.
-Ναι, άκουσε τη φωνή του Αλέξανδρου στο ακουστικό.
-Καλημέρα, είχαμε νέα; ρώτησε ο Μιχάλης ενώ άκουγε και μια γυναικεία φωνή να μιλάει χαμηλόφωνα στο φίλο του.
-Φυσικά.
-Θα περάσεις να μου τα πεις; Μη σε απασχολώ τώρα από την παρέα σου.
Ο Αλέξανδρος είπε κάτι στα Γαλλικά και μετά ακούστηκε ένα γελάκι.
-Θα στα πω τώρα, θα περάσω τη μέρα μου με τη Ναταλί, λέω να μη δουλέψω σήμερα. Δεν είναι και πολλά εξάλλου.
-Για πες!
Ο Μιχάλης ακούμπησε πίσω στην πολυθρόνα του ενώ σκεφτόταν ότι δεν είχε ακούσει ποτέ ξανά το όνομα της Ναταλί. Μάλλον ήταν ολοκαίνουρια κατάκτηση του φίλου του που δεν έβαζε μυαλό παρά το γεγονός ότι είχαν πια περάσει τα τριάντα και οι σχέσεις θα έπρεπε να είχαν μια άλλη βαρύτητα και για εκείνον.
-Τον βρήκα φυσικά, ήταν και σχετικά εύκολο στα Έβεργκλεηντς είχε πάει στη Λουιζιάννα. Του είπα ότι αν μου μιλούσε θα γλίτωνε τη μήνυση και συμμορφώθηκε. Έτσι ομολόγησε ότι έχεις δίκιο. Έχει φυσικά καταστρέψει όλα τα έγγραφα και τα λεφτά τα έχει η Καρς. Αλλά θυμόταν τον λογαριασμό και τον κωδικό ασφαλείας έτσι με τη βοήθεια μερικών από τους δικούς μου στην ασφάλεια του ομίλου σπάσαμε τον νέο κωδικό και αδειάσαμε τον λογαριασμό.
-Πολύ ωραία, είπε ο Μιχάλης. Ξέρεις το πόσο. Έμβασέ το μας στο λογαριασμό του νοσοκομείου, τα παραπάνω χάρισμά σου, θα είναι η τιμωρία της Καρς να μην κάνει άλλη φορά τέτοιες απάτες.
-Πότε να συγκαλέσω το διοικητικό συμβούλιο;
-Όποτε θες, έχω ήδη ζητήσει αντίγραφα των παραστατικών που λείπουν από τις εταιρίες, σε κανα δυο μέρες θα είμαι έτοιμος.
-Πολύ ωραία. Η Ναταλί έχει μια αδερφή......
-Αλέξανδρε!
-Καλά καλά, ξέρω. Θα τα πούμε.
Ο Μιχάλης έκλεισε το τηλέφωνο και χαμογέλασε, ένιωθε πολύ ικανοποιημένος που είχε καταφέρει να λύσει το πρόβλημα και να κερδίσει την Καρς στο βρώμικο παιχνίδι που είχε επιχειρήσει να παίξει.
Είδε τον Άλφρεντ να μπαίνει στο λογιστήριο και να κατευθύνεται προς εκείνον αφού χαιρέτησε ευγενικα τις κοπέλες.
-Γιατρέ, τελικά μπορείς να είσαι περήφανος, τα πήγες μια χαρά και σαν διευθυντής, είπε μόλις ο Άλφρεντ κάθισε απέναντί του. Το νοσοκομείο δεν χρεωκόπησε, απλά ήταν μια λογιστική ψευδαίσθηση.
-Έπρεπε να την καταλάβω.
-Δύσκολο, εγώ είμαι στο αντικείμενό μου και έψαξα τόσο καιρό να βρω την απάντηση. Αλλά δεν ήρθες γι’ αυτό.
-Όχι, θυμάσαι που σου είπα για το ότι μπορεί να είσαι ο κατάλληλος δότης για κάποια ασθενή;
-Ναι, και κάναμε και εξετάσεις.
-Είδα τα αποτελέσματα. Είσαι σίγουρα συμβατός δότης, άρα μένει να αποφασίσεις αν θα το κάνεις.
-Τι θα δώσω;
-Ένα μικρό μόσχευμα νωτιαίου μυελού.
-Είναι επικίνδυνο;
-Υπο φυσιολογικές συνθήκες όχι αλλά για’ σενα μπορεί να αποδειχθεί τόσο εξ’ αιτίας του ιστορικού σου όσο και επειδή έχεις παραμείνει στο νοσοκομείο τόσο πολύ και έχεις εκτεθεί σε ενδονοσοκομειακούς παθογόνους μικροοργανισμούς. Κανονικά θα έλεγα να τελειώσεις εδώ και να μείνεις εκτός νοσοκομείου ένα μήνα πριν το κάνουμε αλλά φοβάμαι ότι η ασθενής μου δεν έχει τόσο χρόνο.
-Θα το κάνω γιατρέ.
-Σκέψου το φίλε μου. Μπορεί να περάσεις καμιά λοίμωξη.....
-Θα το κάνω, δώσε μου μερικές μέρες να πετάξω έξω την Καρς και μετά είμαι στη διάθεσή σου.
-Πολύ γενναίο εκ μέρους σου, ξέρεις πρόκειται για την αδυναμία σου, την Κριστίν. Απλά δεν στο είπα για να μην επηρεάσω την απόφασή σου.
-Θα το κάνω. Τι ελπίδες έχει γιατρέ;
-Καλές αν δεκτεί ο οργανισμός της το μόσχευμα. Βέβαια η κατάσταση είναι προχωρημένη, αλλά ελπίζουμε.
-Τότε να μην περιμένουμε, βάλε με αμέσως στο νοσοκομείο.
-Έχεις κάποιες υποχρεώσεις, δεν είναι έτσι; Εξ’ άλλου θα πρέπει να ξεκινήσει και μια διαδικασία για την Κριστίν, να μπει σε καταστολή το ανοσοποιητικό της για να μην αντιδράσει στην μεταμόσχευση.
-Εντάξει γιατρέ. Θα πάω να τη δω, μπορώ να κάνω κάτι για εκείνη;
-Να είσαι κοντά της μόνο, αυτό κάνει πολλά που ένα βουνό φάρμακα δεν μπορούν.
Ο Άλφρεντ σηκώθηκε και προχώρησε προς την πόρτα όπου κοντοστάθηκε και είπε:
-Δεν είναι δική μου δουλειά αλλά ίσως θα έπρεπε να της πεις τα όσα νιώθεις.
-Τώρα; Που είναι έτσι; Δεν θα ήταν καλό να μην ταράζεται; ρώτησε ο Μιχάλης προσέχοντας ότι η Φαίη είχε στήσει αυτί. Δεν πάει στα κομμάτια και αυτή σκέφθηκε.
-Τώρα, είπε ο Άλφρεντ. Είναι καλό να ξέρει, θα της δώσει δύναμη, ειδικά αν υπάρχει ανταπόκριση. Εξάλλου θα μπει σε μια ακόμα πιο δύσκολη φάση, δεν θες να το ξέρει;
-Ναι, είπε ο Μιχάλης, δεν θα ήθελα να γίνει κάτι και να μην το ξέρει.
Ο γιατρός χαμογέλασε και βγήκε αφήνοντας το Μιχάλη σκεφτικό. Δεν είχε μιλήσει ποτέ στην Κριστίν γιατί πίστευε ότι θα την έχανε, δεν ήθελε να διακινδυνεύσει τη φιλία τους μιας και από την πλευρά της εκείνη δεν ένιωθε για εκείνον τίποτα περισσότερο από μια φιλική οικειότητα. Αλλά εν όψει της δοκιμασίας που την περίμενε ήθελε να ξέρει τι τον είχε κάνει να νιώσει μετά από τόσο καιρό που δεν το είχε νιώσει για καμία γυναίκα.
Αποφάσισε να πάει να δει την Κριστίν μιας και δεν είχε πλέον δουλειά να κάνει. Άφησε το λογίστηριο λέγοντας ότι πάει μια βόλτα και πήγε στον ανελκυστήρα. Ως που να τον μεταφέρει ο θαλαμίσκος στον προορισμό του σκεφτόταν πως θα έλεγε στην Κριστίν αυτό που ήθελε.
Τη βρήκε καθισμένη στο κρεβάτι της να διαβάζει ένα βιβλίο. Το κρατούσε στην αγκαλιά της και δεν μπορούσε να δει ποιο ήταν αλλά την είχε απορροφήσει τελείως. Στάθηκε στην πόρτα και την κοίταξε, δεν χόρταινε να την κοιτάζει, και όχι μόνο επειδή ήταν πραγματικά όμορφη ακόμα και τώρα που η ασθένειά της την είχε ταλαιπωρήσει πολύ. Ήταν τόσο ξεχωριστή και σήμαινε τόσα πολλά για εκείνον. Την κοίταζε καθώς εκείνη διάβαζε και ένιωθε πως θα μπορούσε να το κάνει αυτό για πάντα.
Σαν να ένιωσε πάνω της το βλέμμα του γύρισε και τον κοίταξε, χαμογέλασε και τον καλημέρισε καλώντας τον να μπει στο δωμάτιο. Ο Μιχάλης το έκανε ενώ εκείνη έκλεινε το βιβλίο και το άφηνε στο κομοδίνο δίπλα της.
-Πως είσαι; ρώτησε ο Μιχάλης,
-Νιώθω καλά αν και κάπως αδύναμη. Αλλά θα ήθελα να πάω μια βόλτα...
-Όπως το βράδυ που έβρεχε;
-Δεν αντέχω τόσο πολύ αλλά θα ήθελα αν είναι δυνατόν να πάμε επάνω. Αν δεν θα είναι πρόβλημα για’ σενα. Επειδή είχες πει....
-Α τώρα δεν με απασχολεί πια η Μάρθα Καρς, το παιχνίδι τελείωσε, είπε ο Μιχάλης. Έλα θα πάμε πάνω.
Η Κριστίν σηκώθηκε από το κρεβάτι και του ζήτησε να περιμένει ως που να αλλάξει για να βγουν έξω. Μετά πήγαν μαζί στον ανελκυστήρα. Όταν βγήκαν στον δωδέκατο όροφο η κοπέλα είπε:
-Σε πειράζει να σε κρατήσω από το χέρι; Θα νιώθω πιο ασφάλεια.
-Εντάξει, κανένα πρόβλημα είπε ο Μιχάλης και προχώρησαν στο σημείο που είχαν σταθεί και την άλλη φορά.
Η κοπέλα κοίταξε τον ορίζοντα όπου το φως έπαιζε με τα σύννεφα ενώ ο Μιχάλης την κοίταζε. Το κατάλαβε και γύρισε να τον κοιτάξει.
-Τι σκέφτεσαι; τον ρώτησε.
-Εσένα.
-Δηλαδή;
-Εσένα και όλα όσα σημαίνεις για’ μενα, είπε ο Μιχάλης και βρέθηκε να της μιλάει για όσα ένιωθε για εκείνη, το πόσο μοναδική και πολύτιμη του ήταν και πόσο την αγαπούσε.
Ήταν δύσκολο να πει τα πρώτα λόγια αλλά μετά ένιωσε ελεύθερος να της μιλήσει και της είπε όλα όσα ήθελε. Όταν σταμάτησε να μιλάει η Κριστίν πήρε μια βαθιά ανάσα και τον κοίταξε κατάματα πριν του δώσει την απάντησή της.
-Είσαι ένας καλός άνθρωπος χωρίς αμφιβολία και είμαι σίγουρη ότι εννοείς όσα λες αλλά αυτήν την στιγμή δεν μπορώ να σου πω ναι ή όχι. Και δεν θα ήταν δίκαιο για σενα. Δεν είναι ένα θέμα που μπορώ να το αποφασίσω έτσι εύκολα.
-Δεν σε πιέζει κανείς, είπε ο Μιχάλης ήσυχα. Όποτε θες θα μου απαντήσεις. Πάρε το χρόνο σου.
-Εντάξει. Θα το σκεφτώ.
-Ωραία, δεν ζητώ τίποτα άλλο.
-Μπορούμε να επιστρέψουμε στο δωμάτιό μου; Δεν νιώθω και τόσο καλά.
-Ναι, βέβαια.
Επέστρεψαν στον ανελκυστήρα με την Κριστίν να στηρίζεται πολύ περισσότερο πάνω του τώρα. Ήταν τώρα πολύ χλωμή και το χέρι της καυτό όπως ακουμπούσε το δικό του. Βγήκαν στον τέταρτο και η κοπέλα παραπάτησε αλλά πρόλαβε και την έπιασε, την κράτησε στην αγκαλιά του – κάτι που θα τον έκανε εξαιρετικά ευτυχισμένο υπό άλλες συνθήκες – και την κοίταξε. Είχε κλείσει τα μάτια της, τα χείλη της ήταν σφιγμένα σε μια γραμμή.
-Κριστίν.
Η κοπέλα αναστέναξε και έχασε τις αισθήσεις της. Ο Μιχάλης την κράτησε στα χέρια του και φώναξε για βοήθεια. Δυο νοσοκόμοι πλησίασαν και την μετέφεραν αμέσως στο κρεβάτι της ενώ ειδοποιούσαν τον Άλφρεντ.

0 σχόλια

Αποφάσεις Ζωής 13

Author: Νυχτερινή Πένα /

5.

Το πρωί ξύπνησε εξαιρετικά ευδιάθετος μιας και είχε απολαύσει έναν ήσυχο και βαθύ ύπνο που κανένας εφιάλτης δεν είχε έρθει να διαταράξει. Αντίθετα το μόνο όνειρο που είχε δει ήταν ένα πολύ όμορφο μιας και αφορούσε την Κριστίν.
Είχε ονειρευθεί ότι περπατούσαν μαζί σε μια αμμουδερή παραλία εκεί που ερχόταν να σβήσει το κύμα κάτω από τον έναστρο ουρανό συζητώντας. Την κρατούσε έχοντας περάσει το ένα χέρι γύρω από τη μέση της και εκείνη ακουμπούσε το κεφάλι της στον ώμο του.
Με την διάθεση του τόσο καλή ξεκίνησε να δουλεύει πολύ πριν έρθουν οι κοπέλες που δούλευαν στο λογιστήριο. Όταν έγινε αυτό τις καλημέρισε κεφάτα και τις κέρασε καφέ.
-Δεν σε έχω ξαναδεί τόσο χαρούμενο, τι έγινε; είπε η Τζάνις.
-Όντως αφεντικό, είπε η Φαίη, τι έγινε; Κέρδισες λαχείο;
Προσπαθούσε να κάνει την φωνή της ανάλαφρη και φιλική αλλά ο Μιχάλης μπορούσε να διακρίνει την ανυπομονησία να μεταφέρει στο αληθινό της αφεντικό ό,τι θα μάθαινε. Ετοιμάστηκε να της πει ψέμματα όταν ξαφνικά θυμήθηκε τον Αλέξανδρο και με ένα μακιαβελικό χαμόγελο είπε κάτι που ήξερε ότι θα ενοχλούσε την Καρς και ταυτόχρονα ήταν απολύτως αλήθεια.
-Υπάρχει μια υπέροχη κοπέλα στη ζωή μου.
-Αλήθεια; αυτό είναι υπέροχο, είπε η Τζάνις που τον είχε συμπαθήσει στον καιρό που δούλευαν μαζί.
-Ποια είναι; ρώτησε η Φαίη και πρόσθεσε, ελπίζω όχι εκείνη η άρρωστη στην οποία έχεις τόση αδυναμία.
-Τι έχει να κάνει αυτό; είπε η Τζάνις.
-Ε μα δεν είναι δυνατόν να τα φτιάξει με κάποια εδώ μέσα, πως θα βγαίνουν;
-Για' σενα αυτό είναι η ουσία μιας σχέσης; ρώτησε η Τζάνις. Οι βόλτες;
-Φυσικά, το να περνάω καλά.
-Πολύ ώριμο, είπε η Τζάνις και επέστεψε στο γραφείο της γα να ξεκινησει με τη δουλειά της μέρας.
-Εσύ συμφωνείς; ρώτησε η Φαίη τον Μιχάλη.
-Φυσικά, είπε ο Μιχάλης, το πιο σημαντικό είναι τι έχεις κοινό και τι μπορείς να μοιραστείς με κάποιον για να δεις αν θα κάνεις σχέση μαζί του, όχι αν έχει κάποιο πρόβλημα ή ό,τι άλλο.
Ο Μιχάλης επέστρεψε στο γραφείο του και κάθισε να δουλέψει ενώ γρήγορα είχε αντίγραφο από την ενημέρωση που έκανε στην Καρς η Φαίη. Έπρεπε να της το αναγνωρίσει είχε μεταφέρει τη συζήτηση πιστά, λέξη προς λέξη.
Συνέχισε να δουλεύει ως που έφυγαν οι κοπέλες και έμεινε μόνος του στο λογιστήριο. Ησυχία είχε απλωθεί και στο υπόλοιπο νοσοκομείο. Η βραδυνή, επίσκεψη των γιατρών είχε τελειώσει όπως και το επισκεπτήριο. Μόνο οι ασθενείς και το προσωπικό που είχε υπηρεσία βρίσκονταν εδώ.
Σταμάτησε την δουλειά του και σηκώθηκε από την πολυθρόνα πίσω από το γραφείο. Έκανε μερικά βήματα για να ξεμουδιάσει το γόνατό του. Το μυαλό του ήταν ωστόσο πολύ μακριά από αυτό. Σκεφτόταν την Κριστίν. Δεν είχε υπερβάλλει στην Φαίη με όσα είχε πει. Τα πίστευε απόλυτα. Και ήξερε πολύ καλά τι ένιωθε για την κοπέλα με την δροσερή ομορφιά και το γλυκό χαρακτήρα.
Τις σκέψεις του διέκοψε το άνοιγμα της πόρτας του λογιστηρίου και στράφηκε προς αυτήν την κατεύθυνση για να αντικρίσει τον Άλφρεντ.
-Καλησπέρα γιατρέ, πως από' δω;
-Σε ήθελα, είπε ο Άλφρεντ και κάθισε σε μια καρέκλα κοιτώντας τον. Πως είσαι;
-Καλά, δεν πονάω πολύ παρά την υγρασία.
-Καλό αυτό. Άκου τι σε ήθελα. Θυμάσαι την ημέρα που έδωσες αίμα για να σωθεί ένα κοριτσάκι;
-Φυσικά, δεν είναι κάτι που ξεχνιέται, χαίρομαι που βοήθησα. Αλλά γιατί ρωτάς;
-Θυμάσαι πως σου πήραν αίμα για να το μεταγγίσουν; Στην αρχή πήραμε το δείγμα για να δούμε αν είναι συμβατό το αίμα σου με το δικό της.
-Δεν το πρόσεξα, κοίταζα τη μικρούλα.
-Παρότι μόλις είδα ότι ταιριάζετε ξεκίνησα την επέμβαση και πρόσεχα μόνο την καρδιά σου πρόσεξα κάτι που μου κίνησε το ενδιαφέρον.
-Τι;
-Αν στο πω επιστημονικά θα σε μπερδέψω, απλά είναι μια ένδειξη ότι μπορεί να είσαι συμβατός δότης για μια άλλη μου ασθενή αλλά χρειάζονται κάποιες εξετάσεις.
Ο Μιχάλης κάθισε στη θέση του και έκανε ένα νόημα αποδοχής. Ο γιατρός το δέχθηκε με ένα χαμόγελο.
-Ωραία, είπε και σηκώθηκε. Α και κάτι άλλο από περιέργεια, έχεις αντισώματα μεγαϊών, έχεις περάσει ποτέ κάποια φλεγμονή λοιμώδους φύσεως;
-Δυο φορές, απάντησε με ένα χαμόγελο ο Μιχάλης. Τίποτα δεν ξέφευγε από την ιατρική αντίληψη του Άλφρεντ. Κοίταξε το γιατρό και μετά πήγε ως την πόρτα και εκείνος. Έβησε τα φώτα και μετά κάθισε και πάλι στη θέση του με τη σκέψη του στην Κρστίν.
Τράβηξε μια λευκή κόλα χαρτί και άρχισε να σημειώνει γράφοντας ένα ποίημα για εκείνη που μέσα του είχε αρχίσει να αποκαλεί πριγκίπισσα της καρδιάς του. Όμως μια δεύτερη επίσκεψη ήρθε να τον διακόψει. Στο λογιστήριο είχε μπει η Μάρθα Καρς.
-Για όνομα του Θεού! Τι θες εδώ; είπε ο Μιχάλης και σηκώθηκε όρθιος.
-Ήθελα να σε δω.
-Γιατί; Τι δεν μπορούσε να περιμένει ως το πρωί;
Η Καρς πλησίασε και διέκρινε το χαρτί και το στυλό στο γραφείο του στο λίγο φως που ερχόταν απ’ έξω
-Έγραφες; ρώτησε. Στο σκοτάδι;
-Δεν είναι δουλειά σου, απάντησε ο Μιχάλης, αλλά ναι έγραφα. Και μιας και η ώρα είναι περασμένη θα έλεγα να πηγαίνεις.
Η Καρς τον πλησίασε αγνοώντας την τελευταία φράση του.
-Το σκοτάδι δεν είναι για γράψιμο, είπε με έναν απαλό προκλητικό τόνο, είναι για άλλες χαρές.
Τον αγκάλιασε και τον φίλησε. Ήταν ένα φιλί άγριου πάθους, έντονο απαιτητικό. Το χέρι της γλίστρισε στο σώμα του χαιδεύοντάς τον πρόστυχα, προκαλώντας τον να αφεθεί. Και ήταν εύκολο να το κάνει. Ήταν εύκολο να αφεθεί στο ένστικτο να σμίξει μαζί της μέσα στο σχεδόν απόλυτο σκοτάδι, να ικανοποιήσει τον πόθο που ενστάλλαζε στο σώμα του με τις κινήσεις της η Καρς. Ένιωθε τον εαυτό του να διχάζεται ανάμεσα στην επιθυμία και τη λογική, μια τρομακτική αίσθηση σαν να αντιμαχόταν τον εαυτό του. Η Καρς συνέχιζε να τον χαϊδεύει λάγνα και να τον φιλάει, προκαλώντας τον να αφεθεί.
Ο Μιχάλης την έσπρωξε μακριά και έμεινε να στέκεται ξέπνοος ανακτώντας την ψυχραιμία του.
-Φύγε! είπε κοφτά.
-Είσαι δικός μου, το ξέρεις, με θέλεις και ας μην το παραδεχεσαι.
-Προτιμώ μια γυναίκα που να αισθάνεται κάτι πριν πάει στο κρεβάτι, είπε ο Μιχάλης, και είσαι παντρεμένη.
-Δεν έχει σημασία.
-Εγώ έχω άλλη γνώμη, είπε ο Μιχάλης, το αν την συμμερίζεσαι δεν με απασχολεί καθόλου. Και τώρα μπορείς να φύγεις, έχω και δουλειές να κάνω.
-Με απορρίπτεις για εκείνη τη μικρή; είπε με ένα σφυρικτό τόνο η Μάρθα.
-Σε απορρίπτω γιατί δεν έχουμε τίποτα και χωρίς σχέση δεν έχει κανένα νόημα να κοιμηθώ μαζί σου.
-Πως δεν έχει, την ευχαρίστηση.
-Διαφέρουμε όσο το φως με το σκοτάδι, νομίζω ότι αυτό τα λέει όλα.
Η Μάρθα Καρς έκανε μεταβολή και προχώρησε προς στην έξοδο. Ένιωθε ταπεινωμένη, πρώτη φορά είχε αποτύχει έτσι με έναν άνδρα και τώρα ήθελε εκδίκηση. Φτάνοντας στην πόρτα γύρισε και κοίταξε τον Μιχάλη.
-Ελπίζω το χειρότερο για’ σενα.
Βγαίνοντας έξω συνειδητοποίησε τι θα ήταν το χειρότερο για το Μιχάλη και ευχήθηκε ολόψυχα την επιδείνωση της κατάστασης της Κριστίν Τέηλορ.

Ο Μιχάλης ανάσαινε βαριά, η επίσκεψη της Καρς είχε δοκιμάσει όχι μόνο την ακεραιότητα του χαρακτήρα του αλλά και την ικανότητά του να συγκρατεί την οργή του, έτρεμε από την προσπάθεια που είχε καταβάλλει. Αυτήν την δοκιμασία στην οποία τον είχε υποβάλλει θα την πλήρωνε.
Χαλάρωσε τις γροθιές του, οι αρθρώσεις του είχαν ασπρίσει από την πίεση. Μια πλευρά του μετάνιωνε που δεν είχε χαστουκίσει την Καρς. Κάθισε στην πολυθρόνα του κουρασμένος. Δεν είχε δύναμη ούτε να αναπνεύσει και τότε το βλέμμα του στάθηκε στο όνομά της Κριστίν.
Μια απρόσμενη ηρεμία τον κατέλαβε και ένιωσε να χαλαρώνει, την οργή να σβήνει και να μένει μόνο μια αίσθηση αηδίας για το γεγονός που είχε προηγηθεί. Σηκώθηκε και πήγε στο μπάνιο, έριξε νερό στο πρόσωπό του και ένιωσε καλύτερα.
Αποφάσισε να πάει να καθίσει στο σαλονάκι και να πιει έναν καφέ ως την ώρα που θα πήγαινε να δει την Κριστίν στο δωμάτιό της, η κοπέλα είχε υποβληθεί πάλι σε θεραπεία και δεν είχε τη δύναμη να μετακινηθεί. Το έκανε και λίγα λεπτά αργότερα καθόταν στην συνηθισμένη του θέση με την κούπα του στο χέρι. Η ησυχία τον βοήθησε να επιστρέψει στη γαλήνη του αλλά δεν ήταν το ίδιο χωρίς την Κριστίν και είχε πολύ καιρό να βρεθεί εδώ χωρίς την παρέα της.
Μετά από όσα είχε ζήσει στην ζωή του, που παρότι δεν ήταν περιπετειώδης ή ασυνήθιστη περιλάμβανε πολλά, πίστευε ότι δεν θα ξαναζούσε όλα αυτά που τώρα ένιωθε για την Κριστίν. Δεν περίμενε ότι θα υπήρχε κάποια κοπέλα που θα διαπερνούσε την άμυνα που είχε χτίσει γύρω του και θα τον κέρδιζε τόσο γρήγορα. Αλλά πάλι ήταν μοναδική.
Αποφάσισε να πάει να δει το αντικείμενο των σκέψεών του και έτσι πήρε τον ανελκυστήρα για τον τέταρτο. Βγήκε στην ησυχία του ορόφου και προχώρησε στο δωμάτιο της Κριστίν. Ήταν μισοσκότεινο, φωτισμένο μόνο από το ειδικό φωτάκι νυχτός. Η κοπέλα είχε αποκοιμηθεί με τα ακουστικά ενός φορητού cd player, στα αυτιά της. Την πλησίασε ελαφροπατώντας και της έβγαλε τα ακουστικά, άφησε τη συσκευή στο κομοδίνο δίπλα της. Εκείνη την στιγμή η Κριστίν άνοιξε τα μάτια της και τον κοίταξε μισοκοιμισμένη.
-Αποκοιμήθηκα, είπε απαλά.
-Δεν πειράζει, ξανακοιμίσου, ψιθύρισε ο Μιχάλης και τη σκέπασε. Κάθισε δίπλα της και χάιδευσε τα μαλλιά της, εκείνη ξανακοιμήθηκε.
Ο Μιχάλης την κοίταξε για λίγο και μετά έσκυψε και την φίλησε απαλά στο μέτωπο ψιθυρίζοντάς της μια καληνύχτα. 

0 σχόλια

Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)