Ξύπνησε με το πρώτο φως της ημέρας και αφοσιώθηκε
στη δουλειά του αν και δεν έπαυε να σκέφτεται την Κριστίν. Της τηλεφώνησε μετά
την ώρα που ήξερε ότι γινόταν η πρωινή επίσκεψη των γιατρών αλλά η κοπέλα του
είχε πει ότι θα μιλούσαν αργότερα, ήταν εμφανώς ταλαιπωρημένη και δεν ήταν μέρα
θεραπείας, που ήξερε πια ότι είχε πολλές παρενέργειες. Αναρωτήθηκε αν ήταν
αποτέλεσμα της κατάστασης της υγείας της ή αν ακόμα ήταν λυπημένη από την
συνάντησή της με την Καρς.
-Μιχάλη;
Η φωνή της Τζάνις τον έβγαλε από τις σκέψεις του.
Την κοίταξε, εκείνη ανταπέδωσε το βλέμμα ανήσυχη.
-Είσαι καλά;
-Ναι, απλά σκεφτόμουν, με συγχωρείς.
-Δεν πειράζει, μακάρι να μην χρειαζόταν να σε
ενοχλήσω, αλλά σε ζήτησε η Καρς.
-Α μάλιστα, αναρωτιέμαι τι θέλει η μέγαιρα.
Σηκώθηκε με έναν μορφασμό καθώς το γονατό του
έστειλε μια πύρινη ρομφαία πόνου να τον καρφώσει. Δεν είχε ξεκουραστεί αρκετά
για να μην τον πονάει μετά τον περίπατο της προηγούμενης. Πήρε το μπαστούνι του
και προχώρησε προς την πόρτα. Η Τζάνις τον σταμάτησε πιάνοντάς τον από τον
καρπό.
-Μην εκφράζεσαι έτσι, και οι τοίχοι έχουν αυτιά.
-Ναι, και το συγκεκριμένο αυτί φοράει μεγάλα
σκουλαρίκια και είναι ψώνιο με τη μόδα, είπε ο Μιχάλης, σκιαγραφόντας την Φαίη.
Η Τζάνις ένευσε.
-Συγνώμη αν σε έβαλα σε μπελάδες με το χθεσινό.
-Σε κανέναν μπελά, είπε ο Μιχάλης, έκανες αυτό
που έπρεπε. Τώρα θα λογαριαστώ με την Καρς.
Ο Μιχάλης βγήκε από το γραφείο και πήγε στον
ανελκυστήρα. Μόλις μπήκε στο θαλαμίσκο έβγαλε το τηλέφωνό του και κάλεσε τον
Αλέξανδρο. Ο φίλος του το σήκωσε αμέσως και του εξήγησε την κατάσταση.
-Κρίμα που δεν της έσκασες και ένα φούσκο!
Σίγουρα της αξίζει, σχολίασε ο Αλέξανδρος κεφάτα. Εντάξει ανέβα στην Καρς, θα
της μιλήσω και' γω. Θα δεις πως η στρίγγλα έγινε αρνάκι.
Ο Μιχάλης έκλεισε το τηλέφωνο και κοίταξε το
δείκτη των ορόφων, μόλις είχαν περάσει τον τέταρτο. Αναρωτήθηκε τι έκανε η
Κριστίν. Ένιωθε καλύτερα;
Φτάνοντας στον προορισμό του ήταν έτοιμος να
αντιμετωπίσει μια ακόμα μανιασμένη επίθεση της Καρς αλλά εκείνη τον περίμενε με
ένα χαμόγελο στο σαλονάκι του γραφείου της. Τον καλημέρισε και του πρότεινε να
καθίσει.
-Δεν είμαστε πολιτισμένοι άνθρωποι; ρώτησε.
-Φυσικά.
-Δεν χρειαζόταν να βάλεις τον αδερφό σου να μου
θυμίσει ποια είναι η κατάσταση και ότι μόνο εσύ μπορείς να βρεις την άκρη.
-Ναι άρα θα ήθελα να μην επεμβαίνετε στους
χειρισμούς μου και να μην τρομοκρατείτε το προσωπικό μου.
-Εντάξει, ας το θεωρήσουμε μη γενόμενο. Δεν θα
δώσω συνέχεια και δεν θα ξαναμιλήσουμε γι' αυτό.
-Πολύ ωραία, είπε ήρεμα ο Μιχάλης και σηκώθηκε.
Αφού το τακτοποιήσαμε και αυτό να πηγαίνω.
-Κάτι ακόμα, είπε η Μάρθα. Τι γνώμη έχεις για την
Τέιλορ;
-Την Κριστίν; Συμπαθητική κοπέλα και γλυκιά
γιατί;
-Νομίζω ότι είναι τσιμπημένη μαζί σου, είπε η
Μάρθα.
-Μπα δεν υπάρχει περίπτωση, είπε ο Μιχάλης.
Λοιπόν αν δεν υπάρχει κάτι άλλο....
-Όχι, και αυτό το σκέφτηκα γιατί είχα μια
συζήτηση μαζί της και σκέφτηκα θα είναι κρίμα να αντιμετωπίσει και ένα τέτοιο
θέμα στην ανάρρωσή της μιας και σίγουρα ένας άνδρας σαν εσένα θα θέλει άλλα
πράγματα.
-Τίποτα δεν έρχεται πρώτο από την κατανόηση και
τον χαρακτήρα. Να πηγαίνω.
Η Καρς σηκώθηκε να τον χαιρετήσει, σκόνταψε και
έπεσε πάνω του. Τον έσπρωξε πίσω πάνω στον τοίχο αλλά εκείνος την συγκράτησε.
-Είσαι δυνατός, είπε η Καρς με το πρόσωπό της σε
απόσταση αναπνοής από το δικό του. Θέλω να τη νιώσω αυτήν την δύναμη.
Τραβήκτηκε αφού πρώτα τα χείλη της άγγιξαν στα
πετακτά τα δικά του.
-Μη με βάζεις σε πειρασμό, είπε ο Μιχάλης, να
στην δείξω.
-Να μου την δείξεις, είπε η Καρς.
-Ναι, να σου δώσω χαστούκι, είπε ο Μιχάλης και
προχώρησε προς την πόρτα έχοντας τη χαρά να δει την άλλη να μπλαβιάζει από
οργή.
Επέστρεψε στο γραφείο και στάθηκε κοντά στη
Τζάνις. Εκείνη τον κοίταξε ανήσυχη.
-Δεν υπάρχει πρόβλημα, μην ανησυχείς.
-Σίγουρα;
-Ναι, είπε ο Μιχάλης και αφού της χάρισε ένα
χαμόγελο πήγε στο δικό του γραφείο. Κάθισε στην πολυθρόνα του και άνοιξε τον
υπολογιστή του. Πληκτρολόγησε τον κωδικό του και μόλις ο υπολογιστής φόρτωσε τα
προγράμματα και τα αρχεία, άνοιξε αυτό που ήθελε. Άρχισε να γράφει και ξέχασε
όλο τον κόσμο.
Τον επανέφερε το τηλέφωνο πολλές ώρες αργότερα
όταν η νύχτα αγκάλιαζε με τα μαύρα πέπλα της την πόλη.
-Ναι, είπε επιφυλακτικά ξέροντας ότι ήταν
εσωτερική γραμμή.
-Καλησπέρα.
Ήταν η Κριστίν και στο άκουσμα της φωνής της ο
Μιχάλης ένιωσε να χάνεται η κούραση της μέρας, ακόμα και ο πόνος στο γόνατο.
-Καλησπέρα, πως είσαι;
-Καλύτερα, απάντησε, η κοπέλα.
-Χαίρομαι.
-Άκου, δεν είμαι καλά. Για μερικές μέρες καλύτερα
να μην τα πούμε, δεν φταις και συ τίποτα να με υφίστασαι.
Ο Μιχάλης ένιωσε σαν να είχε δεχθεί ένα πολύ
δυνατό χτύπημα και απλά δεν πονούσε γιατί ακόμα ήταν πολύ μουδιασμένος για να
νιώσει σε όλο το εύρος του το πλήγμα που είχε δεχθεί.
-Εντάξει, είπε ήσυχα, αν είναι καλύτερα για'
σενα. Καλό σου βράδυ.
-Καληνύχτα, μην ανησυχείς για' μενα, είπε η
Κριστίν. Θα τα πούμε.
Ο Μιχάλης έκλεισε το τηλέφωνο και μετά τον
υπολογιστή. Έσβησε τα φώτα και έμεινε στο σκοτάδι να σκέφτεται.
Λίγους ορόφους πιο πάνω η Κριστίν είχε ξαπλώσει
και κοίταζε την οροφή του δωματίου της χωρίς πραγματικά να τη βλέπει. Απόψε δεν
θα κοιμόταν, οι σκέψεις της το έκαναν σίγουρο αυτό.
Ο Μιχάλης έφερε στα χείλη του τη λευκή κούπα με
τη ζεστή σοκολάτα και ήπιε λίγη. Άφησε την κούπα στο τραπεζάκι δίπλα του και
για μια στιγμή χάζεψε τα ανάγλυφα γραμματα στο πλάι της, mug for coffee. Πέρασε
τα δάκτυλα του πάνω από τους καλλιγραφικούς χαρακτήρες και χαμογέλασε, όχι για
καφέ απόψε. Απόψε δεν θα έπινε καφέ, ένιωθε ήδη αρκετή ένταση που εξασφάλιζε
ότι δεν θα κοιμόταν στο επόμενο εικοσιτετράωρο, δεν χρειαζόταν να επιδεινώσει
την κατάσταση με τον καφέ.
Κοίταξε έξω την βροχή που κυλούσε σε ρυάκια στην
γυάλινη πρόσοψη. Άκουσε από κάπου ψηλά τον υπόκωφο ήχο της βροντής. Ακούμπησε
και πάλι την κούπα στο τραπεζάκι δίπλα του και κοίταξε έξω το σκοτάδι. Έκλεισε
τα μάτια του. Ένιωθε κουρασμένος αλλά δεν μπορούσε να κοιμηθεί, η θλίψη είχε
απλώσει το μουντό της βασίλειο μέσα του και η ένταση ερχόταν να το στερεώσει
και να το κάνει πιο δυνατό.
Πονούσε αλλά αυτό περνούσε σχεδόν απαρατήρητο και
δεν έφταιγε μόνο ότι είχε εξοικειωθεί με τον πόνο. Αυτό που τώρα τον είχε φέρει
δέσμιο στο βασίλειο της θλίψης ήταν η στενοχώρια της Κριστίν. Αυτή η ξαφνική
αποστασιοποίηση, η μάλλον ψυχρή αντιμετώπιση τον έθλιβε. Αν ήταν μια απόφαση
της ίδιας της κοπέλας θα τη δεχόταν, όχι ότι δεν θα ήταν και τότε επώδυνη αλλά
θα σεβόταν την επιλογή της. Όμως τώρα διαισθανόταν την ανάμιξη της Μάρθας και
δεν ήθελε να είναι αυτή η ρυθμίστρια της σχέσης του με την Κριστίν.
Σηκώθηκε και πήγε κοντά στο τζάμι, κοίταξε έξω,
το δρόμο, όπου η βροχή είχε σχηματίσει λιμνούλες από νερό που όλο και πλάταιναν
καθώς συνέχιζε να πέφτει με αμείωτη ένταση. Ίσως μια βόλτα στην βροχή δεν θα
ήταν κακή ιδέα. Στράφηκε να φύγει αποφασισμένος να βγει αλλά σταμάτησε καθώς
βρέθηκε να αντικρίζει την εύθραυστη ομορφιά της Κριστίν.
-Καλησπέρα, είπε η κοπέλα.
-Καλησπέρα, είπε ο Μιχάλης.
-Συγνώμη για πριν.
-Δεν πειράζει, απάντησε ο Μιχάλης, δεν τον
ένοιαζε πόσο του είχε κοστίσει αυτό το πριν, δεν θα το μετέφερε στην κοπέλα
απέναντί του. Πως είσαι;
-Καλά, νιώθω λίγο αδύναμη. Πριν δεν ήμουν και
πολύ εντάξει απέναντί σου.
-Ξέχνα το, δεν έγινε κάτι.
-Όχι, δεν ήμουν καλά και το έβγαλα πάνω σου. Δεν
μου χρωστάς τίποτα για να ξεσπώ πάνω σου.
-Αν σε βοηθάει, δεν πειράζει.
Ο Μιχάλης επέστρεψε στην θέση του και κάθισε.
Πήρε την κούπα του και ήπιε λίγο.
-Δεν έχει καφέ απόψε; ρώτησε η Κριστίν.
-Μπα, δεν χρειάζομαι και άλλο κίνητρο για να μην
κοιμηθώ.
-Συγνώμη, ψιθύρισε η Κριστίν.
-Δεν φταις εσύ.
-Όχι, είπε με σιγανή φωνή η κοπέλα, εκείνη
φταίει.
Κοίταξε τον Μιχάλη με μια ανεξιχνίαστη έκφραση,
με κάτι που έμοιαζε με αγωνία ίσως, και είπε:
-Τι βλέπεις όταν με κοιτάς;
-Βλέπω εσένα. Μια φίλη, μια όμορφη κοπέλα. Τι
εννοείς;
-Με θεωρείς όμορφη;
-Φυσικά, είσαι πολύ όμορφη. Έχεις ένα πολύ όμορφο
πρόσωπο με γλυκά χαρακτηριστικά.
-Και δεν πειράζει που είμαι άρρωστη; Δεν με
βλέπεις σαν άρρωστη;
-Ξέρω ότι είσαι άρρωστη και παλεύεις με μια
δύσκολη ασθένεια αλλά αυτό δεν είναι το μόνο που υπάρχει σε' σενα. Είσαι μια
εξαιρετική κοπέλα, ξεχωριστή. Με ενδιαφέροντα που επιτρέπουν μια ευχάριστη
συζήτηση μαζί σου και ένα πολύ γλυκό χαρακτήρα.
-Δεν είμαι τόσο ξεχωριστή.
-Και μόνο ο τρόπος που αντιμετωπίζεις την
κατάστασή σου και η γενναιότητα που δείχνεις σε κάνουν πολύ ξεχωριστή και όπως
είπα δεν είναι μόνο αυτά. Είσαι μια εξαιρετική κοπέλα και αυτό βλέπω όταν σε
κοιτάζω.
-Ευχαριστώ, είπε η κοπέλα.
-Δεν χρειάζεται να με ευχαριστείς, απλά την
αλήθεια είπα.
-Έστω. Δεν έχω όρεξη για σοκολάτα απόψε, θα σε
πείραζε να πηγαίναμε μια βόλτα;
-Ο καιρός δεν είναι καλός, παρατήρησε ο Μιχάλης,
θα είναι σίγουρα εντάξει να βγεις έξω;
-Ναι, είπε η κοπέλα, αν ντυθώ κατάλληλα.
-Τότε πήγαινε και θα σε περιμένω κάτω στην
είσοδο.
Η κοπέλα χαμογέλασε και προχώρησε στον
ανελκυστήρα για να επιστρέψει στον τέταρτο και να ντυθεί καλύτερα.
Ο Μιχάλης στάθηκε και την κοίταζε ως που ήρθε ο
θαλαμίσκος και εκείνη μπήκε. Μετά κατέβηκε στην είσοδο να την περιμένει αφού
πέρασε από το γραφείο του να πάρει το μπουφάν του. Δεν άργησε να κατέβει
ντυμένη και εκείνη με ένα μπουφάν που ήταν και αδιάβροχο.
Βγήκαν στο δρόμο και άρχισαν να περπατούν
παράλληλα με το κτίριο του νοσοκομείου.
-Μου αρέσει η βροχή, είπε η Κριστίν. Λατρεύω τον
ήχο του νερού. Βέβαια προτιμώ τις πιο ήρεμες βροχές που το μόνο που ακούς είναι
ο κελαρυστός ήχος του νερού. Χωρίς τα υπόλοιπα ηχητικά εφέ.
Μια βροντή ήρθε να τονίσει τα λόγια της και την
έκανε να γελάσει.
-Αυτό ακριβώς είπε η κοπέλα και γέλασε. Δεν έχει
αρμονία αυτός ο ήχος.
Ο Μιχάλης δεν την μιμήθηκε, αφέθηκε να απολαύσει
τον όμορφο ήχο του γέλιου της ξέροντας πως δεν έκανε λάθος, είχε ερωτευθεί
αυτήν την κοπέλα.
Μιλήσανε για τους ήχους και την αρμονία, η
Κριστίν είχε μεγάλες γνώσεις πάνω στο θέμα αυτό, ήταν κάτι που την ενδιέφερε.
Συζητούσανε ακόμα όταν η βροχή δυνάμωσε και αποφασίσανε να πάνε πίσω.
Στην είσοδο του νοσοκομείου η Κριστίν στράφηκε
και κοίταξε τον Μιχάλη.
-Ευχαριστώ για την παρέα. Συγνώμη και πάλι....
-Δεν υπάρχει θέμα, την έκοψε ο Μιχάλης, μην το
συζητάς.
-Είσαι πολύ καλός.
-Μπα, είπε ο Μιχάλης, ο μέσος συνηθισμένος
άνθρωπος. Καληνύχτα Κριστίν. Όνειρα γλυκά.
-Καληνύχτα, είπε η κοπέλα, να ξεκουραστείς, το
έχεις ανάγκη.
Ο Μιχάλης επέστρεψε στο δωμάτιό του και
ετοιμάστηκε για ύπνο. Η ώρα που είχε περάσει με την Κριστίν είχε διώξει τη
θλίψη και την ένταση, τώρα ήταν έτοιμος να κοιμηθεί. Ξάπλωσε και κοιμήθηκε
γαλήνια όπως δεν το είχε κάνει για καιρό.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου